( SEASON 2 ) ◆ Miracle of September ◆ #Produce101

ตอนที่ 5 : o๔ - ฮัพเฟิลพัฟ vs สลิธีริน

บทที่ ๔

_________________________________________________________________________________________________________

"ตายๆๆ สายแล้ววว" 

"เพราะนายนั่นแหละซอนโฮ เมื่อคืนมัวแต่เล่นไม่ยอมนอนสักทีพวกเราเลยตื่นสายเลยเห็นไหม" ฮยองซอบบ่นออกมา พร้อมกับหิ้วหนังสือเล่มโตและก้าวเท้าเร็วๆให้ทันก่อนเวลาเข้าเรียนในคาบแรก

ซอนโฮหันมองเพื่อนด้วยสายตาเบื่อหน่ายพร้อมกับดันแว่นทรงกลมของตัวเองขึ้น

เมื่อคืนใครกันชวนให้เขาเล่นลูกอมเปลี่ยนเสียง

อย่าให้เขาพูดเชียวนะ

"แล้วทำไมต้องมาตื่นสายตั้งแต่วันแรกด้วยนะ" แล้วก็เป็นเจ้ากระต่ายขี้โวยวายนั่นแหละที่ยังไม่หยุดพูดตั้งแต่เราออกมาจากห้องนั่งเล่นจนผ่านมาถึงห้องโถงใหญ่

แกร็ก!

ซอนโฮปลดกลอนประตูห้องเรียนออก ก่อนจะแง้มเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องเรียนวิชาปรุงยา

"ศาสตราจารย์แจซึงมาหรือยังอ่ะ" ฮยองซอบที่โผล่หัวตามมาเอ่ยถามเสียงกระซิบ

"ไม่มีอ่ะ สงสัยว่าเราจะรอด" ซอนโฮพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ทั้งคู่จะพาร่างของตัวเองไปยืนรวมกับเพื่อนๆบ้านฮัพเฟิลพัฟ

"พวกนายโชคดีมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ศาตราจารย์แจซึงมาช้า"

พรึ่บ

สิ้นเสียงเพื่อนร่วมบ้านของเขา ร่างของศาสตราจารย์แจซึงก็หยุดยืนอยู่ตรงทางเข้าประตู พร้อมกับเสียงเอะอะโวยวายจากทางด้านนอก

"เข้ามา" เขาเอ่ยสั่งกับใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง ก่อนที่ฮยองซอบจะกระตุกแขนเขาด้วยความตกใจ

"อรุณสวัสดิ์ฮัพเฟิลพัฟ เนื่องจากตอนนี้ทางโรงเรียนเราได้รับภารกิจอันใหญ่หลวงมาก ทำให้ชั่วโมงเรียนจะถูกลดลง ฉันจึงต้องนำนักเรียนสองบ้านมาเรียนรวมกันเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ตามตารางที่ฉันได้จัดไว้ ฮัพเฟิลพัฟปีสาม จะถูกจัดให้เรียนรวมกันกับ สลิธีรินปีสาม ตลอดทั้งเทอม" 

สิ้นเสียงศาสตราจารย์แจซึง เด็กฮัพเฟิลพัฟต่างเอ่ยส่งเสียงกันอย่างไม่พอใจ 

โดยเฉพาะเจ้ากระต่ายข้างกายเขาที่ตอนนี้แทบจะเอาหัวตนเองจุ่มลงไปในหม้อต้มน้ำเมื่อรู้ว่าจะต้องเรียนกับเด็กสลิธีรินทั้งเทอม

มีสลิธีริน = มีอูจิน 

นี่เป็นฝันร้ายที่สุดในปีนี้ของเขาแล้วแหละ 

นักเรียนจากสลิธีรินค่อยๆก้าวมาในห้องทีละคน ห้องเรียนวิชาปรุงยาที่เคยดูกว้างเมื่อมีนักเรียนอยู่เพียงบ้านเดียว ตอนนี้มันดูคับแคบลงทันตาเห็น

"ช่วยฉันด้วยซอนโฮ" ฮยองซอบยกหนังสือเล่มหนาขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ พร้อมกับซบหน้าลงบนไหล่เขา

ปาร์คอูจินที่เพิ่งเดินเข้ามาก็กวาดสายตาหาเจ้ากระต่ายประจำฮัพเฟิลพัฟทันที ก่อนที่เขาจะยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอีกคนกำลังซุกกายเข้าหาเพื่อนหน้าเจี๊ยบแว่นกลม

"กรี้ด หล่ออ่ะ"

"เขาใช่เด็กใหม่หรือเปล่า"

"หล่อไม่แพ้พี่ชายของเขาเลย" 

สมาชิกคนสุดท้ายของสลิธีรินก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ซอนโฮเงยหน้าขึ้นจากพื้นมองคนที่ทำให้เพื่อนๆส่งเสียงซุบซิบกันอยู่ในตอนนี้ ก่อนที่เขาจะเบิกตากว้าง

ส่วนสูงแบบนี้

จมูกคมเป็นสัน

ดวงตากลม

ใช่แล้ว ไม่ผิดแน่ๆ

"เจ้าหัวขโมย!!!"










"นายเห็นมั้ยว่าหมอนั่นจงใจให้ฉันใส่น้ำยาผิด" หลังจากจบวิชาหินในวันเปิดเทอมวันแรก พวกเขาและเพื่อนร่วมบ้านต่างเดินออกมาในสภาพที่ซอมบี้สุดๆ

ซอนโฮเพิ่งจะสวนทางกับพี่ชายของตนเอง พี่ซองอูก็กำลังจะไปเรียนวิชาปรุงยาเช่นเดียวกัน

เขาได้แต่ตบไหล่อีกคนปุปุ และเอ่ยขอให้เมอร์ลินคุ้มครองเขา

ขอให้พี่รอดกลับมา

"อื้อ ฉันเห็น" 

"ใช่ม่ะ แล้วดูความลำเอียงของศาตราจารย์แจซึง ทำไมเขาถึงไม่ตัดคะแนนสลิธีรินบ้างนะ!"

"ถ้าเขาคิดจะตัดคะแนนบ้านตัวเอง เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ" ซอนโฮตอบ "ฉันเห็นด้วยกับอูจินนะ นายควรจะหยุดพูดบ้าง" 

"อย่าพูดชื่อหมอนั่นเชียว ฉันเกือบจะสาปทากให้เขากินแล้ว" ฮยองซอบว่าต่อ พร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์ตัวเองไปด้านหน้าตรงที่มีร่างของปาร์คอูจินเดินอยู่

ขนาดไม่ชอบเขานะ แต่ก็รู้ด้วยว่าเจ้าเขี้ยวนั่นอยู่ตรงไหน โดยที่ไม่ได้ใช้เวลามองหาด้วย

เหม็นความรักซะจริง -..-

"แล้วนายกับเจ้าหัวขโมยนั่นละ เขาชื่ออะไรนะ ไลๆอะไรนะ..."

"ไลควานลิน" ซอนโฮตอบ เขารู้ชื่อเจ้าหัวขโมยนั่นจาก ยูนา เพื่อนร่วมบ้านของเขาที่ออกนอกหน้านอกตากับเจ้าหัวขโมยนั่นเสียเหลือเกิน จนเขาและฮยองซอบอยากจะบอกให้เธอย้ายไปสลิธีรินเลยเสียดีกว่า แล้วซอนโฮก็รู้มาด้วยว่าเจ้าหัวขโมยเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายมา และเป็นน้องชายของพี่แบคโฮ พรีเฟ็คสลีธีรินปีห้าอีกด้วย

"จำได้ดีเชียวนะ" ฮยองซอบเอ่ยแซว "เขาย้ายมาจากอิลเวอร์มอนีใช่มั้ย นั่นมันสุดยอดไปเลย" 

'ไม่เห็นจะสุดยอดตรงไหน' ซอนโฮคิดในใจ 

"นายไม่เห็นหงุดหงิดใส่เขาเลย ฉันคิดว่านายจะปาน้ำยาใส่เขาสักขวดซะแล้ว" ฮยองซอบถาม

"ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทำแบบนั้นซะหน่อย" อันที่จริงตอนนั้นซอนโฮอาจจะแค่หงุดหงิดที่ไม่ได้กินขนมละมั่ง เขาถึงได้โวยวายไปแบบนั้น

พอน่องไก่มักซอสในมื้อเย็นของเมื่อวานช่วยชีวิตเขาไว้ เขาก็ลืมสนิทเลยว่าเคยโกรธจนแทบควันออกหูกับไลควานลินมาก่อน

เขาไม่ได้เห็นแก่กินจริงๆนะ  

และเมื่อกี้ที่เราเจอกันอีกครั้งในห้องเรียนวิชาปรุงยา เหมือนกับเจ้าหัวขโมยนั่นจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ 

ใบหน้าติดจะมึนๆของอีกคนมองมาด้วยความงุนงงเมื่อซอนโฮเอ่ยเรียกเขาแบบนั้น ก่อนเขาจะหันหน้าไปคุยกับเพื่อนตามเดิม 

เล่นทำให้ซอนโฮไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว

ความจำปลาทองหรือไงกัน ไม่เจอวันเดียวลืมกันซะแล้วหรอ

และใช้เวลาไม่นานพวกเราก็เดินมาถึงสถานที่เรียนในวิชาต่อไป

'วิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด' 

ทันทีเขาและเพื่อนๆก้าวเท้าเข้าไปในฮอลล์ขนาดใหญ่ พร้อมกับมีโต๊ะยาวตัวหนึ่งตั้งอยู่ตรงกลาง ด้านข้างนั้นก็มีเด็กปีสามของกริฟฟินดอร์และเรเวนคลอนั่งกันอยู่คนละฝั่ง

ตามมาด้วยพวกเราฮัพเฟิลพัฟ และสลิธีรินที่เดินตามหลังมา

จะให้ต่อสู้กันงั้นหรอ?

ไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร ร่างของศาสตราจารย์กาฮี ก็เดินเข้ามาภายในห้อง

เธอจ้องมองนักเรียนทุกคนด้วยสายตาแข็งกร้าว ทำให้นักเรียนหลายคนเลือกที่จะหลบสายตา

"ฉันคิดว่าเมื่อวานพวกเธอคงจะตั้งใจฟังในสิ่งที่ศาสตราจารย์โบอาพูดกันดี ฉันจะไม่พูดซ้ำ และที่ฉันให้พวกเธอทั้งสี่บ้านมารวมกัน เหตุก็เพราะ ฉันไม่อยากอับอาย หากพวกเธอไม่สามารถเสกคาถาต่อสู้ง่ายๆได้เลย" ศาสตราจารย์กาฮีพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ฉะนั้น สิ่งที่ฉันต้องการให้พวกเธอทำในวันนี้ คือ การฝึกการประลองเวทย์" ซอนโฮกลืนน้ำลายดังเอื๊อก พลางมองจ้องใบหน้าของเพื่อนในห้องโถง

บางคนก็ยิ้มจนแก้มปริเพราะได้โอกาสแสดงความเจ๋งของตัวเอง

บางคนก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม เพราะเกรงว่าจะถูกเลือกให้ขึ้นไปประลอง อย่างเช่นเขาเป็นต้น

"มาเริ่มกันเลย คู่แรก กริฟฟินดอร์ มิสเตอร์ซามูเอล กับ เรเวนคลอ มิสเตอร์จัสติน" เจ้าของชื่อซามูเอลจากกริฟฟินดอร์ ยกมือขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ต่างจากเพื่อนจากเรเวนคลอที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว

"คำนับ หันหลัง ทำแค่ปลดอาวุธนะ... รอให้ฉันนับถึงสาม" เสียงศาสตราจารย์กาฮี ดังก้องไปทั่วห้อง

"3!!..2!!..1!!!"

"สตูเปฟาย*!!!" 

เป็นไปตามคาด ซามูเอลจากกริฟฟินดอร์ร่ายคาถาออกมาด้วยความแม่นยำไม่มีผิดพลาด จนทำให้จัสตินลอยไปกระทบกำแพงหลายต่อหลายครั้ง

"โลโคมอเตอร์ มอร์ติส*!!" และจัสตินก็สมกับเป็นเรเวนคลอเช่นเดียวกัน เพราะคาถาแต่ละคาถาที่เขาร่ายออกมานั่นฟังไม่คุ้นหูทั้งนั้น แต่ผลที่ออกมากลับทำให้ซามูเอลแทบสลบเหมือดไปเลย

"หยุด!!!" เสียงศาสตราจารย์กาฮีดังก้องขึ้นอีกครั้งเมื่อไม้กายสิทธิ์ของจัสตินหลุดร่วงจากมือของเขาไป

"เย้!!!" เสียงโห่ร้องดีใจดังขึ้นมาจากนักเรียนฝั่งบ้านกริฟฟินดอร์ ซามูเอลเดินเข้าไปช่วยพยุงร่างของจัสตินให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่ทั้งคู่จะกอดกันแน่น






"คู่ต่อไป ใครกันนะที่ได้คะแนนสูงสุดในฮัพเฟิลพัฟ" ศาสตราจารย์กาฮีพูดขึ้น พลางจ้องมาทางพวกเรา ไล่มองทีละคน 

จนมาหยุดที่ 

... 

ผม??

"นายไงซอนโฮ คราวที่แล้วนายได้ท็อปวิชานี้" เป็นฮยองซอบที่เอ่ยเตือนสติ ก่อนจะใช้ศอกดันตัวซอนโฮให้ออกไปยืนข้างหน้า

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ" ซอนโฮเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก 

ถึงเขาจะได้ท็อป แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะสู้กับใครได้นะ 

ฮือ เขายังไม่อยากตายนะ

บนโลกนี้ยังมีขนมอีกตั้งหลายอย่างที่เขายังไม่เคยลองกิน 

เคราเมอร์ลินช่วยลูกด้วยยยยย

"ส่วนสลิธีริน ... เด็กใหม่จากอิลเวอร์มอนี ขึ้นมา!" ร่างสูงที่ถูกเรียกเดินขี้นมาบนโต๊ะพร้อมรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่ซอนโฮรู้สึกว่ามันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าตอนที่พี่เซอุนโมโหซะอีก

"สู้เขายูซอนโฮ!" เสียงเชียร์จากอันฮยองซอบดังขึ้นมา แต่มันไม่ช่วยทำให้เขาหายสั่นได้เลย

"เตรียมอาวุธ" คนตรงข้ามเขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาตรงหน้า 

นั่นทำให้เขาก็ต้องรีบควานหาไม้จากเสื้อคลุมของตนเองเช่นเดียวกัน

"ไหนขอดูหน่อยสิว่าเด็กจากอิลเวอร์มอนีจะทำได้ดีขนาดไหน" การพูดยุยงของศาสตราจารย์กาฮี ยิ่งทำให้สีหน้าของคนตัวสูงยิ่งจริงจังเข้าไปอีก

ศาสตราจารย์ครับ ผมยังอยากเรียนที่ฮอกวอตส์ต่อจนจบนะครับ 

พูดอะไรไม่เกรงใจผมเลย


"ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อย มันจะไม่เจ็บสักนิด" น้ำเสียงทุ้มของควานลินดังขึ้นมา ก่อนเราจะหันหลังให้กันเพื่อไปยืนอยู่ริมโต๊ะก่อนจะเริ่ม

หนอย! เรียกเด็กน้อยอีกแล้ว

แบบนี้ยอมไม่ได้ครับพูดเลย

"3...2"

"1..!!!"

"สตูเปฟาย!" ซอนโฮเอ่ยคาถาออกมาอย่างรวดเร็ว แต่อีกฝ่ายดันไวกว่า ไลควานลินเบี่ยงตัวหลบเวทย์มนต์ได้ทัน ก่อนเขาจะเอ่ย

"โมบิลิคอร์พัส!*" ร่างของยูซอนโฮลอยขึ้นเหนือพื้น  ตามไม้กายสิทธิ์ของอีกคน

ควานลินกำลังนึกสนุก เขาเบี่ยงไม้กายสิทธิ์ของเขาไปมา และร่างของซอนโฮก็ลอยไปมาตามไม้ของเขา ก่อนที่เขาจะหันไปมองเพื่อนร่วมบ้านที่กำลังโห่เชียร์อยู่อย่างสนุกสนาน

และโดยที่ไม่ระวัง ซอนโฮเห็นช่องว่างที่อีกคนกำลังหันไปมองเพื่อนด้านล่าง เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแล้วร่ายคาถาปลดอาวุธ

"เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส!" ไม้กายสิทธิ์ของควานลินลอยออกไปจากมือเขา พร้อมกับตัวของซอนโฮที่ค่อยๆร่วงลงมา

"เห้ย!!"




ปั๊ก!!!




ซอนโฮหลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรมว่าตัวเองต้องเจ็บแน่นอน แต่ผ่านไปหลายวินาที ความเจ็บที่ควรจะรู้สึกกลับไม่มี ทำให้เขาต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมา

มีใครเอาผ้ามารองไว้ทันงั้นหรอ?

ทำไมผ้ามันแข็งเหมือน...

ซอนโฮเงยหน้าขึ้นมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะพบว่าตัวเขากำลังทับอยู่บนตัวของไลควานลิน

ใบหน้าของคนตัวสูงแสดงออกว่าเขาเจ็บปวดจากแรงกระแทกมากขนาดไหน ทำให้ซอนโฮรีบดันตัวเองลุกออกจากตัวอีกคนแล้วนั่งจมปุกอยู่ข้างกาย

"นายนี่ตัวหนักชะมัดเลย" ควานลินเอ่ยพร้อมกับลูบบริเวณอกตัวเองไปมา พลางมองจ้องคนที่กำลังนั่งก้มหน้าแล้วเอามือควานหาอะไรซักอย่าง 

แว่นตากลมของซอนโฮหายไปจากใบหน้า นั่นทำให้เขาเสียความมั่นใจจนต้องรีบหามันในทันที

"หานี่อยู่หรอ" เสียงร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมชูแว่นตาทรงกลมของเขา

"อะ...อื้ม" ด้วยความที่เขาไม่มีแว่นตานั่นทำให้ซอนโฮไม่กล้ามองหน้าใคร เลยได้แต่ก้มหน้างุดตอบไป

"หึ" เขาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอดังมาจากร่างสูง ก่อนที่ควานลินจะเอาแว่นตาของเขาหย่อนลงไปในกระเป๋าเสื้อคลุมตัวเอง

"ไม่ต้องใส่หรอก" ควานลินพูดขี้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้มๆจนทำให้เขาไม่ค่อยเข้าใจที่อีกคนพูด

"ห๊า?" 

"แว่นไง ไม่ต้องใส่หรอก" ควานลินพูดซ้ำ ก่อนเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

ใบหน้าขาวๆนั่นอยู่ใกล้เขาแค่ฝามือกั้น 

ซอนโฮหลับตาปี๋ตามสัญชาตญาณ ก่อนร่างสูงจะเบี่ยงหน้าหลบไปกระซิบข้างหูอีกคน

"แบบนี้น่ารักกว่าเยอะ" 



Yoo seonho K.O!



Lai Kuanlin  WIN!

-talk-

ตอนแรกคิดว่าอาจจะเสร็จไม่ทันแต่สุดท้ายก็เสร็จจนได้ มีใครรอมั๊ย 555555 

อยากมาบอกข่าวดี ว่าใครที่รออ่านองเนียลอยู่ ใกล้มาแล้วนะคะ เตรียมตัวหวีดพี่แดนได้เลย 

ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ ยิ่งผลตอบรับดี ก็จะได้ยิ่งเจอเราบ่อยๆนะคะ ❤️ 

ปล.ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ 

อันนี้แท็กฟิคน้า #MiracleMW ไปเล่นกันเยอะๆนะคะ 

ไว้เจอกันไหมเมื่อฮอกวอตส์ต้องการนะคะ

คำแปลคาถา *

• Stupefy (คาถาสะกดนิ่ง)อ่านว่า สตูเปฟาย ผลของเวทมนตร์: ปล่อยลำแสงสีแดงออกมา แล้วทำให้เหยื่ออยู่ในสภาพหมดสติ

• Locomotor Mortis (คำสาปผูกขา) อ่านว่า 

โลโคมอเตอร์ มอร์ติส ผลของเวทมนตร์: ผูกขาเข้าด้วยกัน

• Mobilicorpus อ่านว่า โมบิลิคอร์พัส ผลของเวทมนตร์: ยกร่างคนให้ลอยขึ้นจากพื้น

*ปล. มีการปรับเปลี่ยนตัวละครในตอนนี้นิดหน่อยนะคะ เกิดจากความสับเพร่าของเราเอง ขอโทษด้วยค่ะ ;-;