( SEASON 2 ) ◆ Miracle of September ◆ #Produce101

ตอนที่ 7 : o๖ - การแข่งขันควิดดิชประจำปี

บทที่ ๖ 

๕o% 

______________________________________________________________________________________________________

"เอาล่ะ วอร์มร่างกายให้พร้อม ฉันไม่อยากเห็นใครในทีมร่วงลงจากไม้กวาดระหว่างแข่งหรอกนะ" 

ภายในเต็นท์ของนักกีฬาฮัพเฟิลพัฟ มีนักกีฬาควิดดิชหลายชั้นปี ยืนเรียงรายกันอยู่ พร้อมกับวอร์มร่างกายด้วยความตื่นเต้น
นี่ก็ผ่านมาสี่สัปดาห์แล้วหลังจากเปิดภาคเรียนมา แล้วก็เป็นสี่สัปดาห์ที่ซอนโฮผ่านเหตุการณ์ประหลาดๆในวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดมา 

รอยแผลต่างๆก็หายดีราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

รวมถึงตัวเขาแล้วเจ้าหัวขโมยไลควานลินคนนั้น

หลังจากวันนั้น เขาก็สังเกตได้ว่าอีกคนมักจะเข้ามาอยู่ในกรอบสายตาของเขาบ่อยขึ้น

ไม่ว่าไปทางไหนก็จะเห็นอีกคนตลอด 

นั่นยังไม่สร้างความอึดอัดใจให้เขาได้เท่ากับที่ฮยองซอบมาเล่าให้ฟังว่า ตอนที่ประลองกันอยู่นั้น เมื่อไม้กายสิทธิ์ของควานลินหลุดออกจากมือไป ร่างของซอนโฮก็ร่วงลงมา 

เขาต้องเจ็บแน่ๆ ถ้าไม่ได้ควานลินที่วิ่งเข้ามาคว้าตัวเขาไว้ได้ก่อนที่จะตกลงพื้น

และนั่นคือสาเหตุหลักที่ซอนโฮไม่สามารถเข้าหน้าอีกคนได้ 

เพราะเมื่อเห็นใบหน้าขาวๆนั่นทีไร เขาจะต้องนึกถึงสิ่งที่ฮยองซอบเล่าและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นทุกที และทำให้ใบหน้าของซอนโฮเห่อร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาซะเลย

ซอนโฮสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆออกไป ก่อนจะสวมปลอกแขนให้พร้อม แล้วหยิบไม้ขึ้นมา พร้อมจะตีลูกบลัดเจอร์แล้ว

วันนี้เป็นวันแข่งควิดดิชประจำปีวันแรก ทำให้นักเรียนฮอกวอร์ตทุกชั้นปีต่างตื่นเต้นเป็นอย่างมาก คนดูในวันนี้จึงแทบล้นสนาม ขนาดพี่เซอุนที่ไม่เคยแม้แต่จะสนใจควิดดิชยังเดินมาให้กำลังใจเขา บอกให้เขาเอาชนะกริฟฟินดอร์ให้ได้ ด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดเหมือนพวกก็อบลินยามโมโห นั่นทำให้ซอนโฮงงเป็นไก่ตาแตก พี่เขาไปโกรธแค้นอะไรกับกริฟฟินดอร์มากันนะ

นัดแรกที่เขาต้องเล่นในวันนี้ คู่ต่อสู้ของฮัพเฟิลพัฟก็คือกริฟฟินดอร์ ทีมที่แข็งแกร่งที่สุดตลอดปี 

ปีที่แล้วพวกบ้าพลังนี่ก็ยึดถ้วยไปเป็นของตัวเองอยู่เช่นเดิม

และนั่นทำให้พี่ชายของเขา องซองอู คุยโม้ไม่หยุดตลอดช่วงปิดเทอมจนพี่เซอุนเกือบจะสาปให้อีกคนกลายเป็นหนู และทำให้ซอนโฮแทบอยากจะกินเจ้าร็อกกี้ บีเวอร์หน้าง่วงของพี่ซองอูลงท้องไปซะ

และครั้งนี้ก็เช่นกัน

"ไง ถ้าคราวนี้แพ้อีกแกจะทำอะไรให้พี่ดีละ!" ใบหน้ากวนๆของพี่ซองอูยื่นมาหาเขาระหว่างที่ซอนโฮกำลังออกมาสูดอากาศนอกเต็นท์ก่อนลงแข่ง

เมื่อปีที่แล้ว เขาเพิ่งได้เข้าทีมควิดดิชของฮัพเฟิลพัฟ และด้วยความที่ยังไม่เคยลงสนาม เขาจึงเอ่ยปากท้าพี่ชายตัวเองไปว่า หากฮัพเฟิลพัฟแพ้ เขาจะไปเต้นอยู่กลางไทม์สแควร์เป็นการลงโทษ

และแน่นอน ฮัพเฟิลพัฟแพ้ แบบยับเยินเลยแหละ เขาต้องไปเต้นท่าประหลาดๆอยู่ท่ามกลางพวกมักเกิ้ล ที่มองมาด้วยสายตาสงสัยปนตลก

และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะเล่นอะไรแผลงๆกับพี่ชายตัวดีคนนี้อีก คิดแล้วหงุดหงิด!

"ไม่ทำ ยังไงพี่ก็ชนะอยู่แล้วนี่" ซอนโฮพูดพลางเบะปาก ใส่พี่ชายจากกริฟฟินดอร์ทั้งสามคน ตัวเต็งที่ทำให้ทีมกริฟฟินดอร์ได้ถ้วยมาครอบครองตลอด

พี่คิมดงฮยอน ผู้ชายตัวสูงผมสีน้ำตาล ในตำแหน่งบีตเตอร์ฝีมือดีอีกคนหนึ่งในประวัติศาตร์ควิดดิชของกริฟฟินดอร์ (อันนี้พี่ซองอูเคยโม้ให้ฟัง) พี่ดงฮยอนไม่เคยหวดลูกบลัดเจอร์พลาดเลยสักครั้งเดียว

ส่วนพี่คนหัวแดงข้างๆกันนั้นคือ อิมยองมิน ซีกเกอร์มือดีอีกหนึ่งคนที่เขาเห็นมากับตาเวลาอีกคนไล่จับลูกโกลเด้นสนิช และทำราวกับว่ามันคือเหยื่ออันโอชะของเขา

จนทำให้ผู้หญิงครึ่งโรงเรียนอยากสาปตัวเองให้กลายเป็นลูกโกลเด้นสนิชเพื่อให้อิมยองมินจับ

และแถมเขายังเป็นพรีเฟ็คสุดหล่อของกริฟฟินดอร์อีกต่างหาก

โคตรสมบูรณ์แบบเลย ถ้าเขาได้ครึ่งของพี่ยองมินบ้าง อาจจะมีสาวๆเอาขนมมาให้เขากินมากขึ้นก็ได้ 

แต่ซอนโฮแอบได้ยินสาวๆในรุ่นเดียวกันพูดเกี่ยวกับว่าพี่ยองมินกำลังตามจีบใครสักคนในเรเวนคลออยู่ เดี๋ยวเขาต้องแอบไปถามพี่เซอุนซะแล้วว่าใครเป็นคนโชคดีคนนั้น

และคนสุดท้ายพี่ชายเขา องซองอูในตำแหน่งเชสเตอร์ ที่มีหน้าที่แค่เอาแต่บินวนไปมา ไม่ก็ก่อกวนคนอื่นเขาไปทั่ว
"นั่นมันเป็นเรื่องที่แน่นอนอ่ะน้องรัก " พี่ซองอูตอบ

"ลงจากหลังฮิปโปกริฟฟ์ได้แล้ว ก่อนที่มันจะสะบัดพี่ร่วงลงมา" พูดจบซอนโฮก็หันหลังเดินจ้ำอ้าวเข้าเต็นท์ไป พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นตามมา











"โอ๊ยให้ตายเถอะ ฉันตื่นเต้นจะแย่แล้ว" ฮยองซอบพูดก่อนจะเขย่าไม้กวาดคลีนสวิปรุ่น7อย่างแรง 

ซอนโฮตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนจะล้วงมือลงไปหยิบขนมที่เขาซื้อมาจากร้านขนมฮันนี่ดุกส์เมื่อวานขึ้นมากัด

ของกินช่วยเขาได้เสมอ

"ขอเชิญนักกีฬาเข้ามาในสนาม" เสียงประกาศของศาสตราจารย์ชีต้าดังขึ้น ก่อนกัปตันทีมจะเรียกตัวพวกเราให้ไปรวมกัน แล้วค่อยๆแยกกันบินออกไปทีละคน

ซอนโฮกระโดดขึ้นไม้กวาดคลีนสวิปรุ่นเดียวกับฮยอนซอบก่อนจะบินออกไปสู่สนามควิดดิช

เขามองไปรอบๆก่อนจะยกยิ้มกว้างเมื่อสายตามองไปเห็นเพื่อนร่วมบ้านที่กำลังโห่เชียร์พวกเขาอย่างสนุกสนาน

และไม่นาน เสียงอึกกะทึกกึกก้องก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวของสิงโตบ้าพลังกริฟฟินดอร์

เล่นใหญ่ชะมัด

ซอนโฮเบะปากใส่พี่ชายตัวเองที่บินวนมาหยักคิ้วใส่เขา ก่อนจะกลับเข้าไปในทีมตัวเอง







ปี๊ด!

ทันทีที่เสียงนกหวีดดังขึ้น ลูกควิดดิชทั้งสามชนิดก็ถูกปล่อยออกมา

ซอนโฮบินเข้าไปหาลูกบลัดเจอร์ ก่อนเขาจะโดนพี่ซองอูกระแทกเข้าที่ไหล่

"คลานเป็นเต่าเลย" คนมีศักดิ์เป็นพี่ชายพูด พลางบินโฉบหน้าทำเอาเขาเสียหลักจนเกือบหล่นจากไม้กวาด

ซอนโฮมองพี่ชายอย่างหงุดหงิด ก่อนจะบินไปรอบๆเพื่อนร่วมทีมในตำแหน่งเชสเตอร์ที่กำลังแย่งลูกไปมา 

เขาเห็นฮยอนซอบคว้าลูกควัฟเฟิลไว้ได้ ก่อนจะบินเข้าไปใกล้ห่วงที่มีคิมยงกุก คีปเปอร์ของกริฟฟินดอร์กำลังบินดักไว้ 

ซอนโฮเหลือบมองที่เพื่อนอีกคนนึงในทีมเดียวกันกับเขา ก่อนเราจะส่งสายตาเป็นอันรู้กัน ซอนโฮยิ้มพร้อมกับบินเข้าไปใกล้คิมยงกุก อีเซรนขว้างลูกบลัดเจอร์มาหาเขา ก่อนเขาจะยกไม้ขึ้นมาตีลูกนั่นให้ตรงไปหาคนที่กำลังขวางห่วงไว้ จนอีกคนเสียหลัก หักหลบลูกควัฟเฟิล และนั่นเป็นช่องโหว่ที่ทำให้ฮยอนซอบปาลูกใส่ห่วงทีมกริฟฟินดอร์ได้

"ฮัพเฟิลพัฟ สิบแต้ม" เสียงของยุนจีซอง ฮัพเฟิลพัฟ ปีห้า ที่ได้ทำหน้าที่เป็นโฆษกดังขึ้น พร้อมกับเสียงโห่ร้องดีใจลั่นสนาม

"เย้!!!"

"เจ้านั่นเล่นเก่งใช้ได้เลย" เจ้าเขี้ยวแห่งสลิธีรินเอ่ยพูด พลางหันสายตาหันมองคนที่กำลังบินอยู่ในสนามควิชดิช

"เจ้ากระต่ายแฟนนายน่ะหรอ" คนตัวสูงข้างๆเอ่ยถาม 

"ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันหมายถึง เจ้าเจี๊ยบยูซอนโฮนั่นต่างหาก" อูจินพูด พร้อมกับชี้นิ้วไปที่คนที่กำลังตีลูกบลัดเจอร์ใส่กริฟฟินดอร์

"นายไม่ปฏิเสธสินะ เรื่องนายกับอันฮยอนซอบ" ควานลินเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเขาจะเห็นเจ้าเขี้ยวทำหน้าเหรอหราอย่างมีพิรุธสุดๆ

"ฉันไม่ได้ยินที่นายพูดต่างหาก!" อูจินส่งเสียงร้อง ก่อนเขาจะหันไปสนใจในสนามอย่างจริงจัง

นั่นทำให้ควานลินต้องหันมองตามบ้าง

แต่อย่าให้ใครรู้เชียวละว่าเขาไม่ได้สนใจดูควิดดิชเลย

สิ่งที่เขาสนใจ มีแค่ยูซอนโฮเท่านั้นแหละ 

"เห้อ เหนื่อยชะมัด" ฮยองซอบเอ่ยออกมาเสียงดัง ก่อนจะเหวี่ยงเสื้อคลุมควิดดิชลงไปที่พื้น

ซอนโฮที่เดินตามเข้ามาได้แต่สงสายตามองอย่างเบื่อหน่าย พลางก้มลงไปหยิบเสื้อผ้าที่กองไว้ของอีกคนขึ้นมาแล้วโยนมันใส่ในตะกร้าผ้า

"ย๊า! ฮยองซอบ อย่าโยนเสื้อผ้าแบบนี้สิ" ซอนโฮว่า แล้วหันหน้ามองอีกคนที่กำลังทำหน้าสะลึมสะลือใส่เขาอยู่

"อย่าบ่นสิ แค่นี้ฉันหงุดหงิดกับพวกกริฟฟินดอร์จะแย่อยู่แล้ว" ฮยองซอบตอบ 

ผลการแข่งขันควิดดิชในวันนี้ก็เป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว
ฮัพเฟิลพัฟไม่ชนะ แต่คะแนนเราสูสีกันมาก หากพี่ยองมินไม่จับลูกโกดลเด้นสนิชได้ เราก็มีสิทธิ์ชนะได้เช่นเดียวกัน 

นัดคราวหน้าซอนโฮอาจจะแอบวางยาใส่ในแก้วน้ำฟักทองของพี่ยองมินก็ได้

"ฉันขอนอนก่อนนะ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วมาปลุกด้วย" ว่าแค่นั่น ก่อนฮยองซอบจะล้มตัวลงกับเตียงนอน ของตัวเอง  

"จริงๆเลย" ซอนโฮว่า พลางจัดท่าทางฮยองซอบให้นอนหลับสบาย แล้วเอื้อมมือไปดึงเสื้อยืดของอีกคนที่เลิกสูงขึ้นจนเห็นเอวขาวๆนั่นลง

เจ้ากระต่ายเป็นคนไม่ระวังเอาซะเลยจริงๆ

ไม่น่าละ คนบางคนถึงได้ขี้หวง คอยสงสารตาปรามใส่คนที่พยายามจะเข้าใกล้ฮยองซอบตลอด

และแน่นอน ทุกคนในฮอกวอตส์รู้กันเกือบหมดแล้ว เหลือแค่คนซื่อๆแบบเจ้านี่ที่ไม่เคยรู้อะไรเลย

หลังจากที่ซอนโฮเปลี่ยนจากชุดควิดดิชเป็นชุดลำลองสบายๆแล้วเขาก็เดินออกมาจากห้อง เดินผ่านห้องนั่งเล่นรวมของฮัพเฟิลพัฟ และตอนเดินผ่านเขาเจอพี่มินกิที่กำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่หน้าเตาผิง 

ซอนโฮเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้มก่อนอีกคนจะเงยหน้ามายิ้มหวานใส่เขาแล้วถามถึงแว่นตาของเขาที่ปกติมันจะปิดบังใบหน้าเขาอยู่เสมอ ซอนโฮไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งไป แต่พี่มินกิก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วพี่เขาก็บ่นอะไรสักอย่างซึ่งฟังไม่เข้าใจ เขาเลยเดินผ่านออกจากหอพักไปแบบเงียบๆ

"สมุนไพร ... ตำราสมุนไพรอยู่ไหนกันนะ" ซอนโฮเอ่ยออกมาเสียงเบา พร้อมกับก้าวเดิน และยื่นมือไปที่ชั้นหนังสือ ไล่ไปทีละเล่มเพื่อกาหนังสือที่ต้องการ

"นั่นไง! แต่ให้ตายเถอะ อยู่สูงชะมัด" เขาพูดพร้อมกับกอดอกมองหนังสือเจ้าปัญหานั่น

เขาจะไม่มีมาพึ่งมันเลยหากศาสตราจารย์แจซึงไม่ได้สั่งให้เขาเขียนรายงานเรื่องสมุนไพร ยี่สิบหน้า

จะให้ไปหวังเพิ่งคนที่นอนอยู่ที่หอพักก็ไม่ได้ รายนั้นน่ะเป็นพวก ไฟยังติดอยู่ แต่หม้อนั้นว่างเปล่า
หากรอให้ฮยองซอบเริ่ม พวกเขาคงไม่ได้ส่งงานกันแน่ๆ

แต่ก่อนที่ซอนโฮจะได้หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อเพื่อร่ายคาถาให้หนังสือบนนั้นหลุดร่วงลงมา เขาก็ต้องชะงัก เมื่อมีแขนขาวๆของใครบางคนเอื้อมมาจากทางข้างหลัง

กลิ่นตัวคุ้นจังเลยแหะ

คนตัวสูงกว่าหยิบหนังสือสมุนไพรที่เขาต้องการลงมา ก่อนจะยื่นมาให้ 

ซอนโฮกำลังจะหันหลังไปขอบคุณเขา แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร คนด้านหลังก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เขาจำได้ขึ้นใจ ราวกับมันฝังลึกลงในสมองของเขาไปแล้ว

"ได้หนังสือแล้ว ไปนั่งกับฉัน อย่าให้พูดซ้ำละ" ว่าจบ เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มนั่นก็เดินออกไป ทิ้งให้เขายืนนิ่งขนลุกอยู่ที่เดิม

ฮอกวอตส์ก็ตั้งกว้าง ทำไมเขาถึงเลือกจะมาห้องสมุดกันนะ!







ซอนโฮยืนทำใจอยู่นาน ก่อนที่เขาจะค่อยๆก้าวเท้าออกมา และเขาก็ชะเง้อหน้ามองไปรอบๆห้องสมุด ก่อนจะพบตัวการที่ทำให้เขาใจเต้นแรงไม่หยุด กำลังมองมาทางที่เขายืนอยู่แบบตาไม่กระพริบ

ให้ตาย อึดอัดเป็นบ้า

ซอนโฮกอดหนังสือเล่มหนาไว้ในอกแน่น แล้วค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปหาอีกคน

เจ้าของผมสีเข้ม ที่โดดเด่นออกมาจากฝูงชน ทำให้เขาดูดีอย่างช่วยไม่ได้ 

ตัวขาวๆของเขาดูเหมือนจะสามารถเรืองแสงออกมาภายใต้แสงไฟสีนวลในห้องสมุดและนั่นเป็นเหตุให้สาวๆหลายคนที่เดินผ่านไปมาเหลียวหลังมองอีกคนจนคอแทบจะหัก

ซอนโฮเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามอีกคนออกช้าๆ ก่อนจะกดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้อย่างเงียบเชียบ

“นายมาช้านะ” ไลควานลินเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง

“คือ...เราดูเล่มอื่นอยู่น่ะ” และเพราะเราทั้งคู่ไม่เคยสนทนากันอย่างจริงจัง ทำให้ซอนโฮเกร็งไม่น้อยที่ต้องมานั่งคุยกันแบบนี้

“งั้นหรอ” สิ้นเสียงอีกคน ซอนโฮก็วางหนังสือลงบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆเปิดเลื่อนไปทีละหน้า

ท่าทางของเขาเหมือนกำลังจะตั้งใจอ่านหนังสืออยู่

แต่เปล่าเลย เขาไม่มีสมาธิเลยด้วยซ้ำ

ก็เจ้าหัวขโมยเล่นจ้องเขาแบบตาไม่กระพริบเลย ทำให้ซอนโฮแทบอยากจะยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้าเอาซะให้ได้

หากไลควานลินเห็นใบหน้าที่เห่อร้อนของเขาต้องโดนหัวเราะแน่ๆ

“แขนนาย โอเคหรือยัง” ควานลินที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้น พร้อมกับชี้ไปที่บริเวณต้นแขนของเขา

อีกคนคงจะหมายถึงรอยช้ำที่แขนเขาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนนี้แน่ๆ

“ก็ดีขึ้นแล้ว” ซอนโฮตอบ พลางลูบๆคลำๆไปที่แขนของตัวเองที่เพิ่งหายจากอาการช้ำได้ไม่นาน แต่ก็ต้องขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด

ต้องเป็นตอนที่พี่ซองอูกระแทกเขาแน่ๆ

ปวดเป็นบ้า ;-;

ควานลินพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“แล้ว...นายละ” ซอนโฮเอ่ยถามอีกคนกลับบ้าง และสิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือรอยยิ้มมุมปากที่ชวนให้ใจเต้นแรง

“เกือบตาย” ควานลินตอบ “นายตัวหนักมาก ลดน้ำหนักบ้างนะ” ว่าจบ ร่างสูงก็ยืนขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง แล้วเดินออกไปจากตรงนี้ ทิ้งให้ยูซอนโฮมองแผ่นหลังกว้างอย่างงงๆ

เดี๋ยวสิ เมื่อกี้เขาโดนเจ้าหัวขโมยนั่นด่าว่าอ้วนงั้นหรอ...

“ย๊า!! ไลควานลิน!”

อย่าให้เจออีกนะ เขาจะสาปให้เป็นกบจริงๆไปเลย !

“นั่นพวกนั้นรุมอะไรกันน่ะ” ระหว่างที่ซอนโฮเดินกลับไปที่หอเพื่อไปปลุกฮยองซอบเพื่อบอกว่านี่เป็นเวลามื้อเย็นแล้ว เขาบังเอิญเดินสวนกับพี่จางมุนบกปีห้าบ้านเดียวกันกับเขาที่กำลังจะเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ ก่อนอีกคนจะเอ่ยบอกเขาว่าฮยองซอบตื่นแล้วและตรงไปที่ห้องโถงแล้ว ทำให้ซอนโฮหมุนตัวตรงไปที่ห้องโถง

เขาเอ่ยถามกับพี่มุนบกที่เดินอยู่ข้างกายเขา พร้อมกับชะเง้อหน้ามองดูอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ตรงบันไดกลาง แล้วซอนโฮก็เหลือบไปเห็นพี่แดฮวีและพี่เซอุนที่เพิ่งหลุดออกมาจากวงชุมนุมของนักเรียนกำลังยืนเช็ดเสื้อผ้าที่เปื้อนอยู่ไม่ไกล

“พี่เซอุน เขามุงอะไรกันหรอ” ซอนโฮเอ่ยถามทันทีที่เขาเดินไปหาตัวพี่ชายได้

“หืม? อ่อ มีประกาศเกี่ยวกับการประลองเวทย์ไตรภาคีน่ะ” พี่เซอุนตอบ

“เขาว่าอะไรบ้างอะ” เป็นพี่มุนบกที่เอ่ยถามขึ้นมาบ้าง

“ก็แนวๆว่า พรุ่งนี้ สองโรงเรียนนั่นจะมาถึงโรงเรียนเราประมาณหกโมง ให้นักเรียนฮฮกวอตส์ทุกคนไปรวมกันอยู่ที่ลานด้านหน้า” พี่เซอุนตอบ แต่ซอนโฮยังไม่ทันเอ่ยถามอะไรต่อ พี่ของเขาจะโดนรุ่นพี่หัวสีเทาข้างๆลากหนีไปอย่างรวดเร็ว

เขามองตามทั้งสองคน ก่อนจะหันไปมองพี่มุนบกที่กำลังยืนงงไม่ต่างกับเขา

รีบไปไหนกันนะ

ซอนโฮมองไปรอบๆเพื่อมองหาสาเหตุที่ทำให้พี่แดฮวีหน้าซีดลง แล้วรีบฉุดพี่ชายเขาให้วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

และดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร

เขามองเห็นกลุ่มนักเรียนของสลิธีรินกลุ่มใหญ่กำลังเดินตรงมาทางนี้

นำโดยพี่แบคโฮ พรีเฟ็คของสลิธีรินหน้าโหด พร้อมทั้งพรรคพวกของเขา ซึ่งซอนโฮไม่รู้จักเลยสักคน

ยกเว้นเสียแต่ ไลควานลิน

แค่เห็นหน้าเจ้าหัวขโมยแล้ว เหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนนี้ก็แล่นเข้ามาในหัวของเขาราวกับเขื่อนแตก

หากเขาสาปอีกคนได้โดยไม่โดนทำโทษ ขอบอกเลยว่าไลควานลินจะไม่รอดแน่ๆ!

“เรารีบไปกันเถอะพี่มุนบก” เขาเอ่ยบอกรุ่นพี่ผมสลวยข้างกาย แล้วเอื้อมมือไปจับแขนให้เดินไปที่ห้องโถงใหญ่

คอยดูนะ ยูซอนโฮคนนี้จะกินให้น้ำหนักขึ้นเป็นสิบๆโลเลย!

“เฮ้ ซอนโฮ! ใจเย็นสิ” ฮยองซอบเอ่ยปรามเพื่อนของเขาที่ยัดไก่อบเข้าปากเขาไม่หยุด จนฮยองซอบเกรงว่าอีกคนจะสำลักเอาได้

“แค่กๆ!!!” นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำเลย

“กินช้าๆหน่อยสิซอนโฮ เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก” ฮยองซอบพูด

“ไม่!ฉันจะกินให้อ้วนตายไปเลย!” ซอนโฮเอ่ยเสียงดัง ราวกับว่าเขาต้องการให้ใครบางคนที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปได้ยิน ก่อนจะก้มลงไปกัดซี่โครงในจานต่อ

ในนามของเมอร์ลิน นี่มีใครแกล้งยูซอนโฮหรือเปล่า?

-talk- 

อย่าลืมไปสกรีมฟิคกันด้วยนะคะ #MiracleMW

ครึ่งหลังมาแล้วนะคะ ดูความปากร้ายของควานลินสิคะทุกคน 

ปล.ขอบคุณที่ติชมนะคะ เราพร้อมรับฟังทุกความคิดเห็นเลย ชอบอ่านคอมเม้นมากๆ

ยิ่งเม้นเยอะ ตอนหน้าก็มาเร็วขึ้นนะคะ ❤️ 

ปล. ตอนหน้าพี่แดนจะมาแล้วนะคะ รัวกลองงงง

*คำอธิบายเกี่ยวกับกีฬาควิดดิช

กีฬาควิดดิช เป็นเกมกีฬาที่ได้รับความนิยมมากในโลกเวทมนตร์ โดยถือว่าเป็นกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างบ้านพักนักเรียนแต่ละหลัง ซึ่งบ้านที่มักได้รับแชมป์ในการแข่งขัน คือ กริฟฟินดอร์

ควิดดิช จะประกอบไปด้วยผู้เล่นแต่ละทีมจำนวน 7 คน 4 ตำแหน่ง ได้แต่ 3 เชสเซอร์ ที่เป็นผู้แย่งชิงลูกควัฟเฟิลและโยนลงห่วง ได้รับไป 10 คะแนน , 1 บีตเตอร์ เป็นผู้ขัดขวางผู้เล่นคนอื่นไม่ให้ทำคะแนนได้ , 1 คีปเปอร์ หรือผู้รักษาห่วง และ 1 ซีกเกอร์ เป็นผู้ไล่จับลูกโกลเด้นสนิช มีอุปกรณ์ที่ใช้ในการเล่น คือ ลูกบอลจำนวน 4 ลูก ได้แก่ ควัฟเฟิล 1 ลูก (ลูกสีแดง) จะใช้ในการทำแต้ม , บลัดเจอร์ 2 ลูก (ลูกสีดำ) จะใช้เพิ่มอุปสรรคให้กับผู้เล่น โดยจะสามารถชนกระแทกผู้เล่นให้ตกจากไม้กวาดได้ , และ โกลเด้นสนิช (ลูกสีทองมีปีก) จะใช้ในการทำคะแนนสูงสุดถึง 150 แต้ม และ เมื่อจับได้จะถือว่าสิ้นสุดเกม โดยที่ฮอกวอตส์จะมีการแข่งขันควิดดิชระหว่างบ้านเป็นประจำทุกๆปี

Cr. http://potterstoryweb.com/97/กีฬาควิดดิช