ตอนที่ 68 : แกลลอนที่ 30 (100%)
จิรเมธสบตากับคนเป็นแม่อย่างเอาจริงเอาจัง ก่อนจะเชิดหน้าบอกถึงการตัดสินใจอันแน่วแน่ของเขาให้ท่านรับรู้และเข้าใจ
“ผมยังทิ้งคนที่นี่ไปไม่ได้ครับคุณแม่”
“สรุปก็คือแกจะอยู่ที่นี่ให้ได้ว่างั้นเถอะ?” อำไพพรรณเอ่ยถามบุตรชายอย่างปลงตก เพราะสายตาเด็ดเดี่ยวคู่นั้นบ่งบอกอย่างชัดแจ้งอยู่แล้วว่า จะไม่ยินยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ เป็นแน่ ต่อให้เธอจะงัดกลอุบายอันใดมาต้านทานเขาก็ตาม
อันที่จริง... เธอเองก็มิได้สูญเสียบุตรชายไปสักหน่อยนี่นา จิรเมธได้ให้คำมั่นกับเธอแล้วว่า อีกสองปีข้างหน้าเขาจะกลับไปรับช่วงต่อกิจการของเธอโดยไม่มีข้อแม้อันใดอีก และเธอเองก็เชื่อว่าเจ้าตัวจะทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้โดยไม่มีบิดพลิ้ว
ในทางกลับกัน...เธอยังได้รับความภาคภูมิใจในตัวลูกชายมาเป็นของรางวัล เพราะจิรเมธนั้นกระทำตนเป็นคนดีและเป็นพลเมืองที่ดีต่อประเทศนี้ ประเทศที่เป็นบ้านเกิดของตัวเธอและสามีอีกด้วย
“แกไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ ใช่ไหม?” เธอย้ำถามเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจ
“ครับ แต่ที่ผมทำไป ผมไม่ได้ทำเพราะความดื้อรั้นนะครับคุณแม่”
“แม่ก็ไม่ได้ว่าแกแบบนั้นสักหน่อย”
“แต่คุณแม่พูดเหมือนกับว่าประชดผมอย่างนั้นแหละครับ” คนเป็นลูกตัดพ้อ
“แล้วแกจะแคร์อะไรล่ะ ในเมื่อแกเคยฟังเรื่องที่แม่พูดด้วยรึไง?” อำไพพรรณเลยประชดกลับเข้าให้จริงๆ
“โธ่! คุณแม่ครับ” จิรเมธร้องโอดครวญ เตรียมจะอ้าปากแก้ตัว แต่กลับถูกท่านพูดแทรกขึ้นเสียก่อนว่า
“เอาเถอะ แกไม่ต้องมาเที่ยวอ้างเหตุผลอะไรให้มากมายแล้ว แม่ขี้เกียจฟัง”
เท่านั้นแหละ... คนฟังก็เกิดอาการร้อนรนขึ้นมาทันตา คิดว่าบางทีสิ่งที่เขากล่าวอ้างไปนั้นอาจจะยังไม่ดีพอทำให้มารดาสามารถยอมใจอ่อนได้ จิรเมธจึงงัดลูกไม้สุดท้ายออกมาต่อรองกับท่าน เพื่อหวังจะให้ช่วยทำคะแนนเสียหน่อย
“ผมยังมีเหตุผลที่สำคัญมากๆ อยู่อีกข้อหนึ่งครับ”
“เหตุผลอะไรของแกอีกล่ะ?”
“ก็เหตุผลที่ผมเป็นลูกของพ่อเกริก ผมเลยอยากจะเจริญรอยตามความดีของท่านยังไงละครับ”
“ช่างอ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อยเหมือนกับพ่อของแกไม่มีผิด” เธอกล่าวค่อนขอดบุตรชายด้วยรอยยิ้ม
“แต่คุณแม่ก็เลือกรักคุณพ่อ เพราะท่านเป็นคนดีไม่ใช่เหรอครับ?” เขาถามกลับอย่างทะเล้น
“ก็ใช่น่ะสิยะ ไม่อย่างนั้นฉันก็คว้าหนุ่มๆ ไฮโซมาเป็นสามีแทนแล้วสิ จะได้ไม่ต้องมาตามงอนง้อทั้งพ่อทั้งลูกให้อยู่กับฉันที่กรุงเทพจนปากเปียกปากแฉะแบบนี้ไงละ!”
อำไพพรรณมองค้อนคนถามประหลับประเหลือก จงใจแดกดันคนฟังอย่างเต็มที่ เพราะรู้สึกหมั่นใส้เจ้าตัวเป็นที่สุด
“แล้วคุณแม่ไม่อยากจะมีลูกชายที่เป็นคนดีเหมือนคุณพ่อบ้างเหรอครับ?” คนถูกต่อว่ายังคงฉีกยิ้มถาม
นั่นแหละ... คนฟังเลยถึงกับอึ้งกิมกี่ เถียงอะไรไม่ออก ด้วยมัวแต่นึกทึ่งพ่อคนเจ้าคารมเป็นนักหนา
“แกนี่มันเชื้อพ่อแรงจริงๆ” อำไพพรรณส่งค้อนให้บุตรชายอีกทีอย่างยอมจำนน เมื่อคำพูดของเขาทำให้นึกย้อนไปถึงตัวเอง สมัยที่เธอลงทุนออดอ้อนขอให้ผู้เป็นสามีทิ้งบ้านเกิด แล้วย้ายภูมิลำเนาขึ้นไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพอย่างถาวร ตอนนั้นเธอเองก็เอ่ยปากถามเขาคล้ายๆ กันแบบนี้นี่แหละ
‘คุณไม่รักฉัน... ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ ฉันเหรอคะ?’
เธอจำได้ดีว่าพอเกริกเกียรติได้ยินเข้าก็ใจอ่อนยอมตกลงทันที เหมือนกับเธอตอนนี้ที่ไม่เหลือความตั้งใจเดิมอีกแล้ว
“เอ้า! ตกลง แม่จะยอมให้แกอยู่ที่นี่ต่อ แต่แค่สองปีเท่านั้นนะ ถ้าครบกำหนดแล้วแกยังโยเยอีกละก็ ฉันจะลงมาแพ่นกบาลแกถึงที่นี่เลยเชียว” อำไพพรรณไม่วายเอ่ยคาดโทษเจ้าตัวไว้ก่อน
“จริงๆ นะครับคุณแม่” คนลุ้นระทึกยิ้มแฉ่ง ออกอาการลิงโลดจนนอกหน้า “ผมดีใจจังเลยครับ ขอบคุณคุณแม่มากนะครับ”
ร่างสูงขยับกายเอื้อมมือคว้าเอวของมารดาเข้ามาโอบกอดไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาของท่านสลับกันไปมาเสียหลายฟอดใหญ่ ทำให้อำไพพรรณอดนึกสงสัยขึ้นมาตงิดๆ ไม่ได้ว่า ที่บุตรชายเริงร่าจนเกินเหตุเช่นนี้ ตกลงแล้วเป็นเพราะเขาดีใจที่ได้ทำตามความต้องการ หรือเพราะบังเกิดความสุขใจที่ไม่ต้องแยกจากลูกสาวของมาลินีกันแน่...
“พอ... พอเลยตาจิม ไม่ต้องดีใจเว่อร์ขนาดนั้นก็ได้” สายตาสอดรู้เพ่งมองบุตรชายอย่างรู้ทัน ราวกับตัวเธอเห็นไปทั่วทุกซอกหลืบหัวใจของเขา “ฉันรู้หรอกน่าว่าแกทำเป็นเอาโครงการมาอ้าง แต่ที่จริงแกอยากจะอยู่กับสาวล่ะสิ... ใช่ไหม?”
“ครับ” จิรเมธยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน “มันเป็นเหตุผลสำคัญที่สุดในชีวิตของผมเลยครับ”
เออหนอ... ทั้งลูกสาวของเพื่อนรักและลูกชายของเธอต่างก็เห็นตรงกันเป๊ะ คือ ต่างก็เลือกคนที่ตัวรัก
แล้วอีหรอบนี้ เธอยังจะกล้าขัดขวางคนที่เขารักกันอีกเชียวหรือ...
“ก็เพราะฉันรู้ไงละยะ ฉันถึงได้ยอมแก” คนเป็นแม่บอกอย่างหมั่นไส้
แต่อย่านึกนะว่าเธอจะยินยอมให้บุตรชายสมหวังง่ายๆ ริจะมีความรักทั้งที มันก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรคกันบ้างสิ โทษฐานที่เจ้าตัวทำให้เธอต้องเหนื่อยบริหารงานต่ออีกตั้งสองปีแน่ะ
“ฉันขอบอกไว้ก่อนนะว่า ฉันจะยอมไฟเขียวให้แค่เฉพาะหนูนาเท่านั้น และจะต้องมีข้อแม้อีกอย่างหนึ่งด้วย”
“ข้อแม้อะไรเหรอครับ?”
“แกจะต้องมีหลานชายหญิงให้ฉันอย่างละสองคน” อำไพพรรรสั่งเสียงเฉียบ
“โอ้โห! คุณแม่อยากได้หลานตั้งสี่คนเลยเหรอครับ?” จิรเมธทำตาโต
“ใช่สิยะ เพราะฉันขี้เกียจมานั่งแย่งเลี้ยงหลานกับไอ้ธมมันน่ะสิ มีอย่างละสองคนน่ะดีแล้ว จะได้จัดสรรปันส่วนกันลงตัว ทีนี้ฉันก็จะมีข้ออ้างให้มาลินีพาหลานขึ้นไปเยี่ยมฉันที่กรุงเทพได้บ่อยๆ ด้วย”
“คุณแม่มองการณ์ไกลจังเลยนะครับ” คนเป็นลูกเอ่ยปากแซว ดูท่าคุณแม่ของเขานี่แหละจะดีอกดีใจยิ่งกว่าตัวเขาเองซะอีก “ผมยังไม่ทันจะได้แต่งงานกับหนูนาสักหน่อย”
“อ้าว! แล้วแกจะมัวยืนซื่อบื้ออยู่ตรงนี้ทำไมกันล่ะ ฉันพูดกับแกถึงขนาดนี้แล้ว แกยังไม่คิดจะไปขอสาวแต่งงานอีกรึไง?” อำไพพรรณร้องบอกบุตรชายด้วยความขัดจิตขัดใจ แกล้งยกมือทำท่าจะทุบลงไปบนต้นแขนของเขาจริงๆ แต่คนหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์ก็ยังไวกว่า รีบเอี้ยวตัวหลบทันควัน ก่อนจะวิ่งหนีไปทางรถแวนคันเก่งของเขาที่จอดทิ้งเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว
“นี่แกจะไปไหนน่ะตาจิม?” คนมองร้องถามบุตรชาย
สองขายาวที่ก้าวอาดๆ จึงหยุดชะงักลง ก่อนจะหันมาตะโกนบอกมารดาว่า
“ผมก็จะรีบไปหาซื้อของขวัญขอสาวแต่งงานตามที่แม่บอกยังไงละครับ” จิรเมธพูดเพียงแค่นั้น ก็ตรงดิ่งขึ้นไปประจำที่นั่ง ก่อนจะสตาร์ทรถออกอย่างด่วนจี๋ เพื่อให้ทันกับหัวใจที่ล่องลอยไปข้างหน้าเสียแล้ว
คนยืนอยู่ที่เดิมส่ายหัวอย่างอ่อนใจ พลางคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น ชั่วชีวิตที่เกิดและเติบโตมาจนถึงตอนนี้ อำไพพรรณเพิ่งจะรู้สึกถึงสิ่งที่เพื่อนรักมีให้แก่เธอมาโดยตลอดก็วันนี้เอง และตัวเธอเองก็มีความคิดแบบเดียวกันว่า
‘บางทีคงถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะต้องเสียสละให้กับมาลินีบ้าง’
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เห็นไรเตอร์หายไปนานหลายวัน
สาวๆ คงคิดว่ายัยชมฯอู้อีกแล้วชิมิ
บอกเลยว่า...เปล่าค่าาาาาาาา
ชมไปทำเรื่องดีๆ ปฎิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน หลวงพ่อจรัญ จ.สิงห์บุรีมาค่ะ
ขอถือโอกาสนี้แบ่งบุญให้นักอ่านที่น่ารักทุกคนด้วยนะคะ เพี้ยงงงง ^/l\^
อีกตอนเดียวก็จบแล้วน้า มาเอาใจช่วยตาจิมกับหนูนากันเยอะๆนะคะ
หลังจากลงตอนสุดท้ายจบ ไรเตอร์จะยืดเวลาให้นักอ่านซึมซับความประทับใจกัน 1 อาทิตย์เต็มๆ
แล้วหลังจากนั้นขออนุญาตลงให้ติดตามกัน 15 ตอนนะคะ
หลังจากนี้ใครอ่านไม่ทันหรืออยากอ่านต่อ ขอให้ตามกันในรูปแบบอีบุ๊คในราคาย่อมเยาว์แทนค่ะ
ใครอดใจรอไม่ไหว อยากรู้เรื่องก่อนใคร แวะไปโหลดได้ที่เมพและร้านอีบุ๊คชั้นนำทั่วประเทศค่า เค้ารับประกันความน่ารักนะจ๊ะ
 |
|
