Miss U I really miss U

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

คิดถึงจัง<3<3:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

              Miss U I really miss U

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...

เสียงนาฬิกาดังขึ้นในยามดึก อันที่จริงมันก็ดังมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว แค่เพียงว่าผมเพิ่งจะรู้สึกตัวตื่ขึ้นมาเท่านั้นเอง ทำไมผมถึงตื่นขึ้นมานะ เวลาก็เพิ่งจะตีสองกว่าๆ..

เสียงอะไรบางอย่างสั่นอย่างแผ่วเบาหลังหมอนใบใหญ่ที่ผมหนุนคออยู่

โทรศัพท์?

ผมเอื้อมมือไปคว้ามา แสงสลัวๆเรืองรองในนความมืด

ชื่อของคนที่โทรมาแจ่มชัดอยู่ในแววตาของผม อาจเป็นเพราะเป็นชื่อของคนคนนั้นด้วย

ผมกดรับสาย “ว่าไง”

เสียงเจื้อยแจ้วของเขาดังขึ้นทันทีที่ผมเอามันมาจ่อหู เขาพูดเร็ว รัว และเยอะมากซะจนผมฟังไม่ทัน

จับได้เพียงแต่ว่า เขาลำบากลำบนโทรจากเกาหลีมาไทยในเวลาตีสองแม้ตอนนี้ที่โน่นจะตีสี่แล้วก็เถอะ มันก็ไม่ใช่เวลาที่คนปกติเขาจะตื่นกัน

เขาพูดเหมือนกับไม่ได้พูดอะไรมาเป็นสิบๆปี

ใจความก็บ่นถึงหัวหน้าของเขา  ท่าพาดโผนต่างๆที่ต้องใช้แสดงจนบางครั้งต้องเจ็บตัว และที่ท่องเที่ยวต่างๆที่เขาได้ไปเที่ยวมา เขาว่าสักวันจะต้องพาผมไปเที่ยวด้วยให้ได้

..

เวลาผ่านไปประมาณสามสิบนาที

..

บทสนทนาที่เริ่มด้วยเสียงของเขาแต่เพียงผู้เดียวและมีเสียงลมหายใจของผมดังอยู่ก็เริ่มจะจบลง พอเขาเว้นช่วงไปได้

พักหนึ่ง ผมก็ชิงพูดขึ้น

“นี่คือโทรมาเพื่อโฟ่คอนตีสองให้ฉันฟัง?”

เขาหัวเราะขึ้นมา

ผมพนันได้เลยว่าเขาต้องคิดว่าผมเอาแต่พูดเรื่องโหดร้าย แต่ยังไงซะ มันก็ไม่ใช่ความผิดผมซักหน่อย

ก็ใครใช้ให้เขาโทรมาปลุกผมตอนตีสองล่ะ = =

“เปล่าซักหน่อย แต่นั่นก็ส่วนหนึ่งล่ะ จริงๆที่โทรมาก็นะ...”

เขาทิ้งช่วงให้ผมได้ยินแต่เสียงหายใจแผ่วๆ

“โทรมาทำไม”

“ก็.. นั่นไง! ไอ้นั้นไง! ไอ้สิ่งที่ทำให้คนต้องติดต่อกันในเวลาที่อยู่ไกลน่ะ!”

“...จะบอกว่าคิดถึง?”

ผมทำผิดศีลข้อนึงอีกแล้วล่ะ...พนันได้..ว่าเขากำลังหน้าแดงและเม้มปากอยู่แต่ก็คงพยักหน้าและยิ้มอย่างเบาบางเหมือนตอนแรกที่เราเจอกัน

“อื้ม” เขาตอบกลับมา

“ฮ้าวว.. เริ่มง่วงแล้วล่ะ งั้นวางเลยนะ โทษทีที่รบกวน” ผู้ที่ถือได้ว่าเป็นคนที่โทรมารบกวนกำลังจะยกโทรศัพท์ออกจากหูแต่ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา

“อยากคุยต่ออ่ะ”

“อ้าว ทำไมล่ะ ไม่ง่วงแล้วเหรอ?”

ผมเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แต่ก็ตอบออกไปอย่างชัดเจน “ก็คิดถึง.”

เขาอึ้ง ผมเงียบ

แล้วเราก็หัวเราะ

บทสนทนาต่างๆดำเนินไปเรื่อยๆ จนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ว่าเป็นเวลาหกโมงเช้า(ของไทย) มาร์คขอโทษที่ปลุกผมตื่น แต่ผมก็บอกเขาไปตลอดว่าไม่เป็นไร

ตั้งแต่ตอนที่เขาโทรมาหาผม ‘ความคิดถึง’ ก็เข้ามากระทืบปลุกผมทันที

ผมบอกเขาไปอีกคำนึงที่ทำให้เสียงหัวเราะมาสู่เราสองคนอีกครั้ง..

“รอตั้งนาน กว่าจะโทรมา”