คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ll Chapter 5 ll Get away
“เอาล่ะ ลิลา ฉันว่าเธอใกล้หายแล้วนะ ขยันทำกายภาพบ่อยๆ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็วิ่งปร๋อแล้ว” ฮาร์แลนผู้เป็นหมอของชุมชนฮิลท็อปเอ่ยขึ้นกับหญิงสาวหลังจากที่คอยตรวจรักษาเธอมาเป็นระยะเวลาหลายสัปดาห์ที่เธออยู่ที่นี่
เมื่อเห็นเธอมีสีหน้าเซ็งๆ เขาจึงหัวเราะแล้วถามขึ้น “เป็นอะไรไป คนไข้ส่วนใหญ่ดีใจนะที่ฉันบอกว่าจะหาย เธอไม่อยากหายเป็นปกติเหรอ”
หญิงสาวส่ายหน้า ถ้าหายเมื่อไหร่เธอก็ต้องกลับไปอยู่กับนีแกน และจะไม่ได้เจอแดริลและแม็กกี้อีก
“หายแล้วก็อย่าไปทำอะไรพิเรนท์เป็นการทำร้ายตัวเองอีกล่ะ” จีซัสเอ่ยกับเธออย่างขำๆแล้วจิ้มแก้มเจ้าของใบหน้าบูดบึ้งก่อนที่จะช่วยประคองเธอเดินมาที่ห้องทานอาหารซึ่งมีแดริล แม็กกี้ และเชอร์รี่นั่งอยู่
“เดินคล่องขึ้นแล้วนี่” เชอร์รี่ทักขึ้นอย่างยิ้มแย้มดีใจ ลิลายิ้มแห้งๆก่อนที่จะค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามแดริล เมื่อเธอมองไปยังชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า เขามีท่าทีเงียบขรึม ปกติเขาก็เงียบขรึมอยู่แล้ว แต่เพราะเธอรู้จักเขาดี เธอจึงดูออกว่าเขาเงียบขรึมผิดปกติ แล้วจู่ๆเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไป
ลิลาทำท่าจะลุกขึ้นแต่จีซัสก็จับไหล่เธอไว้ “กินข้าวก่อนเถอะ”
“แต่แดริล...”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันไปดูเอง” จีซัสบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนที่จะเดินออกมาหาแดริลที่นั่งอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน
“ฉันรู้ ว่านายไม่อยากให้เธอกลับไป แต่เธอคือหมากตัวสำคัญในการเดินเกมครั้งนี้...” จีซัสเอ่ยกับชายร่างกำยำที่นั่งอยู่เงียบๆ
“แต่เธอไม่ได้เต็มใจ! แล้วก็ไม่มีอะไรมาการันตีด้วยว่าแผนนี้มันจะได้ผล” แดริลเอ่ยขึ้นมาอย่างฉุนเฉี่ยว เขาเห็นเธอใกล้จะหายเป็นปกติ ก็ยิ่งทำให้เขาไม่ชอบใจเพราะนั่นหมายความว่าเธอจะต้องกลับไปอยู่กับนีแกน
“เราควรจะช่วยให้ลิลาออกมาได้ ไม่ใช่ให้ลิลากลับไปที่นรกนั่น”
จีซัสถอนหายใจออกมาแล้วมองแดริลอย่างนิ่งๆ แม้ว่าผมจะปรกหน้าเขา แต่อาการของเขาก็บ่งบอกชัดเจนว่าเขากำลังหงุดหงิด
“ฉันเข้าใจนายนะ...แต่เราคุยกันแล้วนี่ ริคก็บอกแล้วว่าเราไม่ควรเสี่ยง ถ้าเราชิงตัวลิลาออกมาได้ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เธอก็ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ หนียังไงก็หนีไม่พ้น นีแกนต้องพลิกแผ่นดินตามหาเธอจนเจอ กำลังคนเรามีไม่มากพอที่จะสู้เขา ตอนนี้ริคก็กำลังหาพักพวกอยู่ อาวุธเราก็ยังมีไม่มากพอ” จีซัสเอ่ยอย่างหนักใจ เขาดูออกว่าแดริลรู้สึกยังไงกับหญิงสาว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้อะไรเลย แต่ก็ไม่แปลกเพราะแดริลเป็นคนเงียบๆนิ่งๆ ดูออกยากว่าเขากำลังคิดอะไรรู้สึกอะไร
“ฉันไม่ชอบแผนนี้” แดริลเอ่ย เขาเจ็บปวดทุกครั้งที่นีแกนมาที่นี่แล้วมานอนกับลิลา แม้จะแค่นอนหลับ ไม่ใช่หลับนอน แต่ถ้าลิลาหายดีเมื่อไหร่แล้วกลับไปกับนีแกน เขาก็มั่นใจว่านีแกนคงไม่ต้องการแค่นอนหลับกับเธอแน่ๆ
“เชื่อฉัน มันจะปลอดภัยกว่าถ้าให้เธออยู่กับเขา เธอสามารถสอดส่องเรียนรู้ระบบที่นั่นได้เพื่อหาจุดอ่อน นายต้องอดทนนะ...”
“มันไม่คุ้มกัน” แดริลเอ่ยห้วนๆ
จีซัสเลิกคิ้วสูงก่อนที่จะเอ่ยกับเขาในที่สุด “อีกไม่นานนีแกนก็คงมารับตัวเธอกลับไปแล้ว นายคงไม่ได้เจอเธออีกนาน ทำไมไม่บอกเธอไปล่ะว่านายรู้สึกยังไง”
แดริลหันมาสบตาร่างสูง ไม่ทันได้พูดอะไร เสียงรถแล่นมาแต่ไกลทำให้ทั้งสองต้องยุติบทสนทนาแล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที
“นีแกนกำลังจะมา! รีบหลบเร็ว” จีซัสเอ่ยขึ้น แม็กกี้กับแดริลรีบพากันไปหลบซ่อนตัวที่ห้องใต้ดินเช่นเดิม เขาหันกลับมามองลิลาชั่ววินาที ทั้งคู่สบตากันก่อนที่เขาจะปิดประตูลับลง ไม่กี่นาทีต่อมา นีแกนก็เดินเข้ามาพร้อมกับดไวท์
“โอ้โห ใกล้หายดีแล้วนี่ เดินได้แล้วนี่นา” นีแกนทักทายหญิงสาวอย่างยิ้มแย้มกวนประสาท ลิลาหันหน้าหนีเขาแล้วนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“ป่ะ กลับกันเถอะ ฉันมารับเธอกลับแล้ว” เขาเอ่ยก่อนที่จะเดินเข้ามาเกี่ยวเอวเธอให้เข้ามาแนบชิดเขา หญิงสาวขัดขืนดิ้นขลุกขลิกอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งก่อนที่จะร้องออกมา
“ปล่อยฉันนะ” ลิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงฉุนเฉี่ยว
“เธออย่าคิดว่าการที่ไอ้แดริลไม่อยู่แล้วเธอจะสามารถดื้อกับฉันได้นะลิลา ลืมไปใช่มั้ยว่าอเล็กซานเดรียอยู่ใต้อำนาจใคร ถ้าเธอยังอยากให้เพื่อนๆของเธออยู่ดีเป็นสุข อย่าดื้อกับฉัน”
หญิงสาวสบตาร่างสูงด้วยแววตาเกลียดชังขณะที่เขามองมาด้วยแววตาแพรวพราว
“ก่อนกลับบ้าน ฉันว่าจะพาเธอไปเที่ยวสักหน่อย เมียคนอื่นๆของฉันยังไม่เคยมีโอกาสนี้เลยนะ เธอเป็นคนแรก” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันยียวน
“ไม่ไป”
รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อคมค่อยๆจางหายไปก่อนที่จะมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเย็นยะเยือก “ฉันไม่ได้ขอ เธอไม่มีตัวเลือก ตัวเลือกอย่างเดียวที่เธอมีคือเธอต้องไป”
ลิลากัดริมฝีปากแน่น พยายามระงับอารมณ์
“เธอจะต้องชอบแน่ๆ บ้านพักตากอากาศฉันสวยนะจะบอกให้” นีแกนเอ่ยกับหญิงสาวอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆที่เมื่อกี๊เพิ่งจะดุเธอไป
“บอกลาเพื่อนใหม่ของเธอซะสิ” เขาเอ่ยพลางพยักพเยิดหน้าไปที่จีซัสที่ยืนอยู่ ลิลาหันมาหาชายหนุ่มด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก...เธอจะต้องกลับไปกับนีแกนจริงๆแล้วสินะ เธอจะต้องไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้บอกลาแดริลกับแม็กกี้เลย
จีซัสสวมกอดเธอก่อนที่จะกระซิบกับเธอ “อดทนนะลิลา เราจะต้องได้เจอกันอีกแน่นอน”
เสียงนุ่มๆของที่พูดมาอย่างอ่อนโยนทำเอาเธอน้ำตาซึม ไม่ทันได้พูดอะไร นีแกนก็เข้ามาแยกทั้งสองออกจากกันก่อนที่จะพูดเสียงดุ
“ให้บอกลาเฉยๆ ไม่ได้ให้กอด ไปกันได้แล้ว” สิ้นคำร่างสูงก็เดินนำออกไป ลิลาเดินกะเพลกๆตามหลังเขาไปโดยมีเชอร์รี่ช่วยประคอง นีแกนหันกลับมาเห็นหญิงสาวเดินอย่างกับเต่าคลานจึงเดินกลับมาแล้วช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม
“ทำอะไร?!” หญิงสาวร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนก
“ก็เธอเดินช้า” เขาเอ่ยก่อนที่จะอุ้มเธอมาขึ้นรถ โดยทั้งสองนั่งอยู่เบาะหลัง ส่วนเชอร์รี่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับดไวท์ เมื่ออยู่บนรถแล้วหญิงสาวก็มองผ่านกระจกเห็นจีซัสยืนยิ้มให้เธออย่างซึมๆ
“อาลัยอาวรกันจริงนะ...ดไวท์ ออกรถ” นีแกนเอ่ยขึ้นกับดไวท์เมื่อเห็นคนข้างๆกำลังสบสายตากับคนที่ยืนอยู่ที่หน้าต่างในบ้านอย่างอาลัยอาวร
“ชอบมันเหรอ”
“ใคร” หญิงสาวถามห้วนๆ
“จีซัส”
“ถามทำไม”
“เธอไม่ควรให้ท่าผู้ชายคนอื่นนะ ผู้ชายคนเดียวที่เธอควรจะให้ท่าคือฉัน”
เพี้ยะ!!
ฝ่ามือเล็กๆฟาดลงใบหน้าคมเข้มด้วยความโกรธที่สะสม โกรธที่จู่ๆเขาก็มาพรากเธอจากไปจากแดริลและแม็กกี้อย่างกระทันหัน และการที่เขามาพูดจาทุเรศๆกับเธอก็เหมือนเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟ
ทันทีที่โดนตบ คนตัวโตก็จับใบหน้าเธออย่างแน่นแล้วบดจูบริมฝีปากอิ่มอย่างดุดัน ไม่สนเสียงกรีดร้องต่อต้านในลำคอของเธอ อุ้งมือใหญ่ประคองใบหน้าเธอไว้ไม่ให้หลบหลีกแล้วยังคงบดริมฝีปากอย่างหนักหน่วงรุนแรงราวกับจะลงทันฑ์เป็นเวลานานจนเมื่อเขาหนำใจจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ หญิงสาวเมื่อหลุดออกจากเขาก็เงื้อมือขึ้นมาทันทีแต่เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ถ้าเธอตบฉันอีก ฉันจะไม่แค่จูบเธอ แต่ฉันจะจับเธอแก้ผ้าร่วมรักกันในรถเนี่ยแหละ”
ดวงตาคู่สวยที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตามองเขาอย่างเกลียดชังก่อนที่จะขยับหนีแล้วนั่งหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงสะเอื้อนเล็กๆดังออกมาเป็นระยะ ความโกรธเกลียดถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา เธอเกลียดที่เขาประจานเธอต่อหน้าคนอื่น เขารังแกเธอต่อหน้าดไวท์และเชอร์รี่เพื่อวางอำนาจและทำให้เธออับอาย แม้ว่าจะพยายามกลั้นเอาไว้แล้ว แต่คนตัวโตที่นั่งข้างๆก็ได้ยินเสียงสะอื้นของคนตัวเล็ก และมันก็สร้างความรำคาญใจให้กับเขา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป... เขาไม่ได้อยากจะทำให้เธอร้องไห้ แต่เธอก็ยั่วโมโหเหลือเกิน และยังดื้อด้านกับเขาอีก เขาก็ต้องกำหราบเธอให้หลาบจำ
“หิวหรือยัง” เสียงทุ้มถามขึ้น ในใจก็รู้สึกไม่ดีนั่นแหละที่เธอร้องไห้แบบนี้มาตลอดทาง เมื่อเธอไม่ตอบ เขาก็ถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนที่จะเอ่ยกับหญิงสาว
“จู่ๆเธอก็นึกจะมาตบฉัน ทำอย่างนั้นมันไม่โอเคนะ”
“คุณพูดจาไม่ให้เกียรติฉันก่อน” เสียงสะอื้นเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามองหน้าเขาแต่ยังคงนั่งกอดเข่ามองออกไปนอกหน้าต่าง นีแกนนิ่งไปก่อนที่จะนึกย้อนดู ก็พบว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นเรื่องจริง เขาได้ทำอย่างนั้นจริงๆ จึงเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปแบบนั้น”
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาหันมามองเขาด้วยสายตาสับสนงุนงง...คนตัวโตถึงกับหัวเราะออกมา
“ทำไม ฉันยอมรับผิดแล้วไง ตกใจอะไร”
หญิงสาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนที่จะตอบเขา “ไม่นึกว่าคุณจะขอโทษใครเป็น”
“ก็ถ้าฉันผิดจริง ฉันก็จะขอโทษ ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลนะ ฉันแฟร์เสมอ”
ลิลามองเขาอย่างนิ่งๆก่อนที่จะหันหน้าหนี ไม่อยากเสวนากับเขา จนกระทั่งดไวท์จอดรถลงแล้วเดินหายเข้าไปในป่า สักพักนึงก็เดินกลับออกมาพร้อมกับผู้ชายอีกสามคนซึ่งเป็นคนของนีแกนที่อยู่ดูแลบ้านพักของเขา ทุกครั้งที่เขาจะมาพักที่นี่ คนของเขาที่ดูแลบ้านนี้อยู่ก็จะกลับไปพักที่โรงงาน
"ทุกอย่างทำความสะอาดเรียบร้อยดี" ดไวท์บอกกับนีแกน เขาพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะลงมาจากรถแล้วมองลิลา ราวกับส่งสัญญาณให้เธอลงมาด้วย
"เชอร์รี่..."
"เชอร์รี่ไม่มากับเรา เขาจะกลับไปกับพวกนี้" นีแกนเอ่ยกับเธอ ซึ่งทำให้เธอดื้อไม่ยอมลงจากรถ หนุ่มใหญ่ยืนเท้าสะเอวมองเธอเขม็ง ขณะที่คนตัวเล็กยังนั่งกอดอกเชิดหน้าอยู่ในรถอย่างดื้อรั้น
"จะลงมาดีๆหรือจะให้ฉันลากเธอลงมา"
"ฉันอยากให้เชอร์รี่มาด้วย"
ร่างสูงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนที่จะเข้ามาอุ้มเธอออกมาจากรถแล้วใช้เท้าถีบประตูให้ปิดก่อนที่จะพยักหน้าให้กับดไวท์ที่นั่งอยู่ในรถแล้ว ดไวท์พยักหน้าเบาๆอย่างรับรู้ก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป ลิลาหันมามองหน้าคนที่กำลังอุ้มเธออยู่ด้วยสายตาขุ่นเคือง
"พาฉันกลับ"
"จะกลับได้ยังไง ไม่มีรถแล้ว" เขาเอ่ยอย่างยิ้มๆก่อนที่จะเดินอุ้มเธอเข้าไปในป่า เดินมาประมาณสิบนาที ในที่สุดก็มาถึงบ้านไม้บังกะโลน่ารัก ซึ่งด้านหลังมีทะเลสาบ นีแกนมองหญิงสาวในอ้อมแขนก็เห็นรอยยิ้มของเธอปรากฎขึ้นโดยไม่รู้ตัวด้วยความตะลึงกับความสวยของที่นี่ อาจจะไม่หรูหราใหญ่โตเท่ากับบ้านที่ฮิลท็อป แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกอบอุ่น เป็นส่วนตัวและใกล้ชิดกับธรรมชาติอย่างแท้จริง
"ชอบมั้ย"
"ก็สวยดี...ไปยึดมาจากใครเขาล่ะ" ประโยคสุดท้ายเธออดจิกกัดเขาไม่ได้ ร่างสูงกลับหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ฮ่าๆๆ เปล่า ตอนฉันเจอบ้านหลังนี้ มันเป็นบ้านร้าง ฉันเลยเคลม"
"แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"
"อยากให้เธอมาสูดอากาศบริสุทธิ์ จะได้หายไวๆ แล้วทำหน้าที่ภรรยาเสียที"
"ฉันไม่..."
"ไม่อะไร ฉันปล่อยให้เธอลอยนวลมาหลายอาทิตย์แล้วนะ เธอกำลังเอาเปรียบฉันอยู่นะสาวน้อย เราสัญญาอะไรกันไว้ เธอจำไม่ได้เหรอ"
ลิลาสบตาหนุ่มใหญ่อย่างหวั่นเกรง เธอรู้ดีว่าเธอยอมจำนนต่อข้อตกลงของเขาแล้ว ยอมเป็นภรรยาของเขา แลกกับการที่เขาจะไม่ทำอะไรแดริล
"ถ้าฉันไม่ยอม...คุณจะบังคับฉันมั้ย" เธอถามเสียงแผ่ว
เขายิ้มออกมานิดๆก่อนที่จะสบตาเธอด้วยแววตาหยาดเยิ้ม "ไม่หรอก ฉันไม่ขืนใจผู้หญิง แต่ฉันจะทำให้เธอยอมเอง"
ลิลามองเขาตาขวาง ไม่รู้เขาไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน จึงเอ่ยกับเขาเสียงแข็ง "ไม่มีทาง"
นีแกนยิ้มกริ่มแล้วยักไหล่ "ก็รอดูต่อไปแล้วกัน" เขาเอ่ยก่อนที่จะเดินอุ้มเธอเข้ามาในบ้านแล้ววางเธอลงที่โซฟา
"นี่คุณ ฉันเดินได้นะ ไม่ได้เป็นง่อย ไม่ต้องอุ้มฉันไปทุกที่ก็ได้"
"ฉันรู้ แต่เธอเดินช้า แต่ถ้าเดินในบ้านฉันก็ปล่อยให้เธอเดินเอง ไม่อุ้มเธอหรอก หรือว่าเธออยากให้อุ้ม"
"ไม่!" ลิลาปฎิเสธทันควัน "เราจะอยู่ที่นี่กันถึงเมื่อไหร่"
"อาทิตย์นึง"
"อาทิตย์นึง?!!!"
"ทำไม น้อยไปเหรอ" หนุ่มใหญ่เลิกคิ้วสูง
"มากไปน่ะสิ ฉันอยากกลับไวๆ"
ร่างสูงมองเธออย่างแน่นิ่งก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน "ทำไม อยู่กับฉันมันทรมานมากขนาดนั้นเลยรึไง"
"ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าคุณทำให้ฉันทรมาน" คนตัวเล็กย้อน
"เธอนี่มัน....ไม่สำนึกเลยจริงๆ ถ้าเป็นเมียคนอื่นของฉัน ป่านนี้คงขอบคุณฉันแล้วขึ้นเตียงบรรเลงบทรักกับฉันทั้งวันทั้งคืน ฉันเลือกเอามาผิดคนจริงๆ"
ลิลาทำสีหน้าขยะแขยง "ก็กลับไปเอาเมียคนอื่นของคุณมาอยู่แทนสิ ฉันไม่ได้ขอให้คุณพาฉันมา"
"โอเค ฉันไม่เถียงกับเธอแล้ว ปวดประสาท มานี่มา จะพาไปดูห้องนอน" เขาเอ่ยแล้วเข้ามาประคองตัวเธอให้เดินมากับเขา เธอสะบิดสะบิ้งไม่ยอมให้เขาแตะ แต่เขาก็ไม่สน
"ให้ฉันนอนห้องนี้เหรอ?" เธอหันมาถามคนตัวโต
"ใช่"
เธอยิ้มแก้มปริ มองไปที่เตียงใหญ่อย่างตื่นเต้น ดูแล้วน่าจะนอนสบาย เมื่อหันมาอีกทีเธอก็เห็นนีแกนกำลังถอดเสื้อออก
"ทำอะไรน่ะ??"
"จะอาบน้ำ อาบด้วยกันมั้ย"
"บ้ารึไง!" หญิงสาวแหว "ทำไมไม่ไปอาบห้องคุณ"
"เอ้า ก็นี่ไงห้องฉัน" นีแกนตอบตาแป๋ว
สีหน้าลิลาสลดลงอย่างเห็นได้ชัด "ไม่มีห้องอื่นแล้วเหรอ?"
"มี"
"งั้นฉันไปนอนห้องอื่นก็ได้" เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหวัง
"ไม่ได้ ห้องอื่นฉันให้คนล็อกไว้หมดแล้ว เธอนอนกับฉันเนี่ยแหละ"
"ทำไม!" เธอถามอย่างขัดใจ
"สามีภรรยาที่ไหนเค้านอนแยกห้องกันล่ะ" นีแกนตอบเสียงเรียบ
"ก็ทีที่โน่นคุณยังให้ฉันมีห้องเป็นของตัวเองเลย ภรรยาคนอื่นๆของคุณก็มีห้องเป็นของตัวเอง"
"เอ้อ พูดถึงห้องเธอ ถ้าอยากอัพเกรดไปอยู่ห้องดีๆเหมือนภรรยาคนอื่นๆของฉัน เธอก็ควรจะทำหน้าที่ของเธอได้แล้วนะ จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาฉันอย่างเต็มตัว ไม่ใช่เป็นแค่ในนามแบบนี้"
ลิลากอดอกมองคนตรงหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว "ไม่ ฉันจะอยู่ห้องนั้นไปจนวันตาย" เธอเอ่ยอย่างดื้อรั้น เรื่องอะไรเธอจะต้องยอมมีอะไรกับเขาเพียงเพื่อจะได้ห้องนอนหรูๆ เธอนอนห้องรูหนูนั่นก็ดีอยู่แล้ว นีแกนจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเธอแล้วไปนอนห้องคนอื่นแทน
"ตามใจเธอ แต่มาอยู่ที่นี่ เธอก็ต้องนอนกับฉัน ฉันเหงา ไม่อยากนอนคนเดียว" นีแกนเอ่ยยิ้มๆแล้วส่งสายตายั่วยวนมาให้เธอ
หญิงสาวชักสีหน้า "ก็บอกแล้วไงว่าให้ไปเอาภรรยาคนอื่นของคุณมาอยู่แทน"
"นี่ ฉันไม่ปล้ำเธอหรอกนะ ฉันก็นอนเตียงเดียวกับเธอมาแล้ว ฉันทำอะไรเธอรึไง" เขาเอ่ยกับหญิงสาว มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย ไม่รู้เธอจะโวยวายทำไม ตอนรักษาตัวอยู่ที่ฮิลท็อป เวลาเขาไปหาเธอแล้วค้างคืน เขาก็นอนกอดเธอเป็นประจำ แต่ตอนนั้นเธอขัดขืนไม่ค่อยจะได้เพราะยังเจ็บอยู่
"คุณชอบลวนลามฉัน!"
นีแกนหัวเราะออกมาอย่างขบขัน "ฮ่าๆๆ เธอก็ลวนลามฉันกลับสิ"
เธอกัดฟันกรอดก่อนที่จะสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องเมื่อรู้ว่าเถียงกับนีแกนยังไงก็ไม่ชนะเพราะเขามันโรคจิต
.
.
.
ระหว่างที่นีแกนอาบน้ำอยู่ ลิลาก็เดินมาสำรวจครัวที่มีพร้อมทุกอย่าง เมื่อเปิดตู้เย็นดูเธอก็พบว่ามีอาหารอยู่เพียบ ทั้งเนื้อ ไข่ และผักสด นี่ก็เย็นมากแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง เธอจึงตัดสินใจหยิบของในตู้เย็นมาทำอาหาร ถ้าทำก็ต้องทำเผื่ออีตาหมอนั่นด้วย ใส่ยาพิษไปด้วยดีมั้ยนะ... หญิงสาวได้แต่คิด แต่น่าเสียดายที่ไม่มียาพิษ ถือว่าเป็นโชคดีของเขา
เมื่อเธอทำพายไก่เสร็จแล้วใส่เข้าเตาอบรอให้สุก เธอเห็นตู้หนังสือมีหนังสือน่าอ่านอยู่หลายเล่ม จึงหยิบเล่มนึงมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา นีแกนเดินออกมาจากห้องก็ทำจมูกฟุดฟิด
"กลิ่นอะไรน่ะ เธอทำอาหารเหรอ หอมเชียว ไม่ยักรู้ว่าทำอาหารเป็นด้วย"
หญิงสาวไม่ตอบ เพียงแต่ละสายตาจากหนังสือมาหลิ่วตามองเขานิดๆแล้วอ่านหนังสือต่อ เขาจึงเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟากับเธอ เมื่อเธอกระเถิบหนี เขาก็กระเถิบตามมาใกล้ จนเธอต้องวางหนังสือลงแล้วหันมาพูดกับเขา
"จะเอาอะไร"
หนุ่มใหญ่ยักไหล่ "เปล่านี่ แค่อยากนั่งด้วย"
"ที่ก็มีตั้งเยอะ ทำไมต้องมานั่งใกล้ๆด้วย"
"ก็ฉันพอใจที่จะนั่งใกล้เธอ" เขาตอบหน้าตาย ก่อนที่จะพูดต่อ "ฉันวางเสื้อผ้าของฉันไว้บนเตียงให้เธอแล้วนะ หรือเธอจะไม่ใส่อะไรนอนก็ได้ ไม่ว่ากัน"
ลิลาสบตาเขาอยู่ชั่วอึดใจก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำและหนีจากคนกวนประสาท เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จจนสบายตัวขึ้นแล้ว เธอก็นึกขึ้นได้ว่ายังอบพายอยู่ในเตาอบ จึงรีบวิ่งออกมาทันทีก่อนที่จะเห็นว่านีแกนกำลังจัดพายใส่จานอยู่แถมยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาที่ยาวเหนือเข่าเธอคืบเดียว เขาก็ยิ้มร่า
"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ พายของเธอสุกพอดีเลย มากินกันเถอะ" เขาเอ่ยก่อนที่จะหยิบจานอาหารของเขาและเธอมาวางที่โต๊ะอาหารใต้แสงเทียน เธอเดินมานั่งลงแล้วทานอย่างเงียบๆ นีแกนก็ไม่ปล่อยให้บรรยากาศเงียบได้นาน เขาตักพายเขาปากคำแรกปุ๊บก็อึ้งกับความอร่อย ไม่นึกว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้านอกจากจะสวยแล้วยังมีเสน่ห์ปลายจวักอีกด้วย
"เธอทำอาหารได้เยี่ยมมากเลย สงสัยกลับไปเธอคงต้องทำให้ฉันกินบ่อยๆ ฉันชอบพายมากเลยนะเธอรู้มั้ย"
เมื่อเห็นเธอไม่พูดด้วย เขาจึงเริ่มเอ่ยเสียงแข็ง "ลิลา ฉันคุยกับเธออยู่นะ"
"ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับคุณ" และเธอก็ไม่อยากคุยกับเขาด้วย รู้สึกแปลกๆด้วยซ้ำที่ต้องมาอยู่กับเขาสองต่อสอง เธอทำตัวไม่ถูกและรู้สึกอึดอัด
"พรุ่งนี้ไปตกปลากันมั้ย ฉันอยากกินปลา"
เธอขี้เกียจจะโต้แย้ง จึงพยักหน้าไปทีนึง เขาชวนตกปลาก็ดีกว่าชวนทำอย่างอื่น นีแกนเห็นเธอยอมอย่างง่ายดายก็แปลกใจ
"ทำไมยอมง่ายๆ"
"ฉันขี้เกียจทะเลาะกับคุณ"
"หึๆ เรียนรู้เร็วดีนี่ แล้วเรื่องอื่นล่ะ ยอมฉันได้รึยัง"
คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา เธอก็รู้ทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
"ไม่" เธอเอ่ยอย่างหนักแน่นชัดถ้อยชัดคำก่อนที่จะหยิบจานของเธอไปล้างแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป นีแกนเดินตามเข้ามาแล้วซุกตัวในผ้าห่มผืนเดียวกับหญิงสาวที่กำลังนอนหันหลังให้เขาก่อนที่จะสวมกอดเธอ ทำให้เธอหันมาผลักตัวเขาให้ออกห่าง
"นี่คุณ เลิกตื๊อสักทีได้มั้ย" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มที
"รู้ว่าตื๊อก็ยอมเสียทีสิ"
"ไม่!!!" เธอเอ่ยลั่นก่อนที่จะหยิบหมอนมาแล้วทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง มือใหญ่จับแขนเธอไว้ทันที
"จะไปไหน"
"จะไปนอนที่โซฟา"
"ไม่ได้ เธอห้ามลงจากเตียงนี้เด็ดขาด จำได้มั้ยว่าเวลาเธอดื้อกับฉัน ใครต้องเป็นฝ่ายเสียน้ำตา" นีแกนเอ่ยเสียงเข้ม หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเมื่อตอนกลางวันที่เขาลงโทษเธอบนรถต่อหน้าดไวท์และเชอร์รี่... เธอสะบัดแขนออกก่อนที่จะวางหมอนลงที่เดิมนอนหันหลังให้กับเขาอย่างกระฟัดกระเฟียด เมื่อเขาสวมกอดเธอจากด้านหลังอีก เธอก็ดิ้นพล่านต่อต้านเขา
"นี่ อย่าขยับสิ เธอกำลังปลุกอารมณ์ฉันอยู่นะรู้ตัวมั้ย เดี๋ยวจะไม่ได้นอน" เสียงทุ้มเอ่ยใกล้ๆใบหูของเธอ เธอหยุดดิ้นในทันที แม้เธอจะหันหลังให้กับเขาแต่เธอก็สัมผัสได้ว่าใบหน้าเขาอยู่ใกล้ๆเมื่อลมหายใจอุ่นๆของเขาพ่นมาที่ผมของเธอ เธอขยับศีรษะหนีอย่างหงุดหงิดและพยายามข่มตาหลับ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขานอนกอดเธอแบบนี้ แต่ทุกครั้งเธอก็จะต้องขัดขืนตลอดจนเขาต้องขู่เธอ เธอจึงจำใจยอม เป็นเรื่องปกติที่เขาและเธอจะต้องเถียงกันก่อนนอนกับอีแค่กอด เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่เคยชินเสียทีและชอบทำให้มันเป็นเรื่องยากทุกครั้ง
แสงอาทิตย์อ่อนๆค่อยๆคืบคลานมาสาดส่องภายในห้องนอน จนมาปะทะใบหน้าหล่อคมทำให้เขาต้องตื่น หนุ่มใหญ่ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เมื่อหันมาข้างกายก็พบกับความว่างเปล่า... ร่างสูงหายสะลึมสะลืออย่างฉับพลันแล้วรีบลุกขึ้นเดินหาหญิงสาวทั่วบ้าน
"ลิลา!!!!"
เมื่อเดินไปที่ครัวเขาก็พบว่ามีดบางเล่มนั้นหายไป เขากัดฟันกรอดอย่างโมโหจัดก่อนที่จะรีบสวมรองเท้าแล้ววิ่งออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อตามหาแม่ตัวแสบที่หนีเขาไป
ยัยตัวดี... ถ้าฉันเจอเธอเมื่อไหร่ เธอโดนดีแน่ๆ เขาคิดอย่างคาดโทษ
มาอัพแล้วค่าา นีแกนจะตามหาตัวลิลาเจอหรือไม่ ติดตามได้ในตอนต่อไปนะคะ
ความคิดเห็น