คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ll Chapter 6 ll Confusion
หญิงสาวหนีออกมาตั้งแต่เช้ามืด จนตอนนี้ผ่านไปหลายชั่วโมง เธอก็ยังไม่หยุดกึ่งเดินกึ่งวิ่ง แม้ขาจะยังไม่หายดีแต่เธอก็รู้ดีว่าต้องเดินหน้าต่อไปไม่ให้นีแกนตามมาได้ทัน
ฉึก!!
เธอแทงเข้าที่หัวของวอล์กเกอร์ที่เดินเข้ามาอย่างชำนาญด้วยมีดที่เธอขโมยเอามาด้วย ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน ซึ่งไม่น่าจะใช่ของวอล์กเกอร์เพราะฟังเสียงจากฝีเท้าแล้วเจ้าของฝีเท้านั่นกำลังวิ่งมา เธอรีบไปหลบหลังต้นใหม่ใหญ่ทันทีแล้วทำตัวนิ่งที่สุด รอลุ้นอยากระทึกให้เขาไปจากบริเวณนี้เสียที หญิงสาวเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจเพื่อฟังเสียงฝีเท้า เหมือนว่าเขาเดินไกลออกไปทุกที จนกระทั่งสิ่งเดียวที่เธอได้ยินคือความเงียบสงัด... เธอปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผากมนก่อนที่จะหันกลับมาแล้วแทบจะหัวใจวายเมื่อเจอร่างสูงยืนอยู่ในระยะประชันชิดด้วยใบหน้าดุดัน รอยยิ้มเหี้ยมปรากฎขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม ลิลารู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
“เล่นซ่อนแอบเสร็จแล้วใช่มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นในขณะที่ยังจ้องใบหน้าเธออย่างแน่นิ่ง
“น นีแกน...”
ฉึบ!
คมมีดฟันลงมาที่ต้นแขนของเขาก่อนที่หญิงสาวจะรีบวิ่งหนี ร่างสูงก้มดูแผลที่โดนมีดคมกรีดซึ่งกำลังมีเลือดไหลออกมาแดงฉานอาบต้นแขนของเขา
คนตัวโตกัดฟันกรอด ขายาววิ่งตามเธอมาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะขว้าข้อมือเธอไว้ได้แล้วบีบแน่นจนมีดในมือหล่นไปอยู่ที่พื้น
“โอ๊ย ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวร้องลั่นด้วยความเจ็บเมื่อเขากำจัดมีดออกจากมือเธอได้แล้วแต่เขาก็ยังบีบข้อมือเธอแน่นราวกับจะให้แหลกคามือ เธอเจ็บจนน้ำตาเล็ด
“ฮึก ฮือๆ ปล่อย...”
“เธอกล้ามากนะ...กล้ามาก!!!” เขาตวาดลั่นจนเธอสะดุ้ง มือเล็กพยายามแกะมือเขาออกจากข้อมือเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันใจดีกับเธอ เธอไม่ชอบใช่มั้ย? กล้ามากนะ ที่หลอกให้ฉันตายใจ แล้วหนีออกมาแบบนี้ คิดเหรอว่าจะหนีฉันรอดน่ะ!!” ร่างสูงกระชากเธอเข้ามากระแทกชนกับตัวเขาเพื่อสบตาอย่างใกล้ชิด แววตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ จ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ฆ่าฉันเลยสิ! เอาลูเซียลของคุณมาทุบหัวฉัน เหมือนที่คุณทำกับเกล็น กับอับราแฮม ทำเลยสิ!!” เธอเอ่ยลั่นทั้งน้ำตา
“เธอเป็นอะไรฮะ!! เป็นบ้าอะไรขึ้นมา”
“ฉันไม่ได้เป็นบ้า!”
“แล้วเธอหนีทำไม!?”
“ยังจะต้องถามอีกเหรอ ถ้าคุณโดนกักขังหน่วงเหนี่ยว คุณจะไม่คิดหนีหรือไง”
คนตัวสูงสบตาเธออย่างแน่นิ่ง “กักขังหน่วงเหนี่ยว? เธอว่าฉันกักขังหน่วงเหนี่ยวเธอเหรอ เธอรู้มั้ยว่าการกักขังหน่วงเหนี่ยวจริงๆมันเป็นยังไง....เธอรู้มั้ย ว่าคนที่หักหลังฉัน จะต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันจะทำให้เธอรู้เองการโดนกักขังที่แท้จริงมันเป็นยังไง เธอจะมาหาว่าฉันใจร้ายกับเธอไม่ได้นะ” เขาเอ่ยกับเธอด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้ายก่อนที่จะลากหญิงสาวไปกับเขาแม้ว่าเธอจะขัดขืนก็ตาม
เมื่อกลับมาถึงที่บ้านพักเขาก็จับเธอโยนลงบนเตียงก่อนที่จะนำกุญแจมือมาล็อกแขนข้างนึงของเธอไว้กับหัวเตียง แม้ว่าเขาจะโมโหเธอมากจนอยากจะมัดทั้งแขนและขา แต่ตอนนี้เขาต้องรีบทำแผลที่ต้นแขนตัวเอง เมื่อจับเธอล็อกกุญแจมือเรียบร้อยเขาก็ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมานั่งทำแผลตัวเองอย่างทุลักทุเล หญิงสาวบนเตียงนั่งมองคนโตตัวทำแผลอย่างเงียบๆ จนเสร็จ เขาเดินเข้ามาหาเธอก่อนที่จะกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เธอทำฉันแสบมากนะ...ฉันควรจะทำยังไงกับเธอดี” ร่างสูงจ้องมองเธออย่างคาดโทษก่อนที่จะเข้ามานั่งลงบนเตียงแล้วสบตาดวงตาคู่สวย ใบหน้าคมเข้มขยับเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสถึงลมหายใจร้อนๆ เมื่อปลายจมูกชนกัน ลิลาก็เบี่ยงหน้าหนี แต่มือหนาก็จับใบหน้าเธอให้หันกลับมาด้วยมือเดียว แววตาของคนตัวเล็กยังคงความดื้อรั้นเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม เธอไม่ยอมพูดจากับเขา ได้แต่สบตาอย่างนิ่งๆ
“ถ้าเธอคิดจะหนีอีก คนใดคนนึงในอเล็กซานเดรียจะต้องรับผิดชอบด้วยชีวิต ทุกชั่วโมงที่ฉันสูญเสียไปกับการตามหาตัวเธอ ฉันจะฆ่าทิ้งทีละคน...ทีละคน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงและแววตาเยือกเย็นอำมหิตก่อนที่จะเดินออกไป หญิงสาวบนเตียงมองเห็นเขาผ่านประตูที่เป็นกระจก ร่างสูงกำลังเริ่มทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักเขาก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับจานอาหารในมือ เธอได้กลิ่นพาสต้าซอสครีมหอมฉุยก็หิวขึ้นมาทันที ตั้งแต่เช้ามาเธอยังไม่ได้กินอะไร และหมดเรี่ยวแรงไปกับการหลบหนีนีแกนเป็นชั่วโมง ไหนจะต้องโดนเขากระชากลากถูกลับมาอีกซึ่งกว่าจะกลับมาถึงก็บ่ายแก่ๆแล้ว
“อ่ะ” หนุ่มใหญ่นำส้อมที่เพิ่งตักพาสต้ามาจ่อปากเธอ ลิลาเม้มปากแน่นแล้วหันหน้าหนี
“จะอดอาหารประท้วงฉันเหรอ” คนตัวโตจ้องหน้าเธอ เธอนิ่งเงียบไม่ตอบ ปากยังคงเม้มแน่น ดวงตาคู่สวยฉายแววดื้อรั้นเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม
“รู้มั้ย ฉันเกลียดที่สุดเวลาเธอดื้อกับฉัน จะกินดีๆหรืออยากจะทำอย่างอื่น”
คิ้วสวยขมวดเป็นปม ไม่ทันได้เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เธอก็สะดุ้งเมื่อนีแกนโน้มหน้าเขามาหอมแก้มเธอซ้ำๆ ก่อนที่จะเคลื่อนมาคลุกคลีที่ซอกคอเนียน จนลิลาร้องลั่น มือข้างที่เป็นอิสระทุบตีคนตัวโตให้เขาหยุด
“พอแล้ว!! กิน...ฉันจะกิน”
ใบหน้าคมเข้มยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนที่จะป้อนพาสต้าเข้าปากเธอ คนตัวเล็กเคี้ยวด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ แววตาแพรวพราวมองใบหน้าสวยซึ้งที่กำลังบูดบึ้งอย่างเอ็นดูก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมเข้ามาแล้วใช้นิ้วปาดเช็ดซอสครีมที่เปรอะปากเธอ ลิลาผงะกับการกระทำของเขาแต่ก็ไม่พูดอะไร เธอกินต่อจนรู้สึกอิ่มจึงเอ่ยปากบอกกับเขา
“อิ่มแล้ว” เธอเอ่ยกับเขาเมื่อเขาทำท่าจะป้อนเธออีก นีแกนวางจานลงแล้วหยิบแก้วน้ำมาให้เธอ เธอรับมาดื่มไปครึ่งแก้วแล้วยื่นแก้วคืนให้กับเขา
นีแกนทานอาหารที่เหลือต่อจากเธอเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เสร็จแล้วเขาก็ไขกุญแจข้อมือที่คล้องไว้กับหัวเตียง ก่อนที่จะเอามันมาคล้องกับข้อมือของเขาแทนแล้วล็อกมัน จนกลายเป็นว่าตอนนี้เธอไม่ได้ถูกคล้องติดอยู่กับหัวเตียงแต่คล้องติดอยู่กับเขา
“ไปตกปลากันได้แล้ว” เขาเอ่ยก่อนที่จะเดินออกมาทำให้ลิลาโดนลากตามไปด้วย เมื่อออกมาจากหลังบ้านซึ่งเป็นทะเลสาบสีฟ้างดงาม เขาก็เตรียมเครื่องมือตกปลา ซึ่งทุกครั้งที่เขายกมือทำอะไร มือเธอก็ยกตามไปด้วยเพราะกุญแจมือที่เป็นพันธนาการ
“นีแกน...ไขกุญแจข้อมือได้มั้ย ฉันไม่หนีหรอก” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญใจ ไม่ชอบที่โดนลากไปไหนมาไหนและตัวติดกับเขาตลอดเวลาแบบนี้
“แน่ใจนะ” ร่างสูงเลิกคิ้วสูง
“อื้อ” เธอจะหนีได้ยังไง ถ้าหนีก็เป็นการฆ่าคนที่อเล็กซานเดรีย เธอไม่อยากจะเสี่ยงในเวลานี้ นีแกนมองตาเธออย่างแน่นิ่งก่อนที่จะไขกุญแจมือออกปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
“แต่เวลานอน ฉันจำเป็นต้องใส่กุญแจมือ เพื่อไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่หนีแล้ว” ลิลาเอ่ยอย่างขัดใจ
“ถือว่าเป็นบททำโทษที่เธอหนีฉันในวันนี้ก็แล้วกัน”
ลิลานึกจะท้วง แต่ก็ตัดสินใจเงียบปากไม่พูดอะไร ความจริงวันนี้เธอสร้างวีรกรรมไว้ไม่ใช่น้อยๆ ทั้งหนีเขาแล้วยังฟันแขนเขาอีกด้วย เธอนึกว่าจะโดนเขาลงโทษอย่างหนักเสียด้วยซ้ำ
“เคยตกปลาหรือเปล่า” นีแกนถามร่างบาง เธอพยักหน้าหงึกๆ
“คุณ...จะทำโทษฉันแค่นั้นจริงๆเหรอ” เธอถามในสิ่งที่ระแคะระคายในใจออกไป
“ทำไม อยากโดนมากกว่านี้เหรอ” เขาหันมาจ้องหน้าเธอ หญิงสาวรีบส่ายหน้าดิก ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนที่จะเอ่ยกับเธออย่างใจเย็นขณะที่กำลังเกี่ยวเหยื่อแล้วหย่อนเบ็ดลงน้ำ รอให้ปลาโชคร้ายมาติดเบ็ด
“ฉันผิดเองแหละมั้งที่ไม่รอบคอบ” เขามาคิดๆดูแล้ว จะไปว่าเธอก็ไม่ได้หรอก ที่เธอหนีไปก็เป็นธรรมดาที่เธอจะต้องเอาตัวรอด ถ้าเป็นเขา เขาก็คงทำแบบเธอ เขากลับรู้สึกอึ้งกับความสามารถของเธอไม่น้อย ระหว่างทางที่เขาออกตามหาเธอ เขาเห็นวอล์กเกอร์หลายตัวที่เธอกำจัดไป และไหนจะรอยแผลบนแขนเขาที่เธอสร้างเอาไว้ ทำให้เขาเห็นว่าเธอก็มีฝีไม้ลายมือในการต่อสู้อยู่ใช่ย่อย เขารู้ดีว่าลงโทษเธอไปก็ไร้ประโยชน์และเธอก็คงไม่เข็ด ถ้าเธอกลัวเธอคงไม่คิดจะหนีไปตั้งแต่แรก เขาจึงเอาชีวิตของคนในกลุ่มของริคที่อเล็กซานเดรียมาขู่แทน คราวนี้ชีวิตของคนพวกนั้นก็อยู่บนเส้นด้าย ขึ้นอยู่กับว่าลิลาจะหนีเขาหรือไม่ ถ้าหนี คนพวกนั้นก็จะไม่ได้มีลมหายใจอยู่ต่อ
“เธอไปหาไส้เดือนหรือแมลงมาเพิ่มหน่อยสิ จับได้หรือเปล่า” เขาถามหญิงสาว ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเป็นคำถามที่ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ถ้าเธอแทงหัวพวกวอล์กเกอร์เลือดกระจายได้ขนาดนั้น เธอคงไม่กลัวแมลงหรือไส้เดือนหรอก
“ประเมินฉันต่ำเกินไปหรือเปล่าคุณ” เธอเอ่ยก่อนที่จะหยิบถังใบเล็กไปเดินหาไส้เดือนและแมลง โดยมีเสียงนีแกนตะโกนไล่หลังมา
“อย่าไปไกลล่ะ เธอต้องอยู่ในระยะสายตาฉัน ห้ามไกลกว่านั้น”
“รู้แล้วหน่า”
นีแกนมองดูหญิงสาวให้แน่ใจว่าเธออยู่ในรัศมีที่เขายังพอเห็นเธอได้ก่อนที่จะหันมาสนใจกับการตกปลา ตอนนี้ปลาติดเบ็ดเรียบร้อยแล้ว เขารอกเบ็ดตกปลาเพื่อดึงปลาขึ้นมาจากน้ำก่อนที่จะจับมันใส่ลงถังที่เตรียมเอาไว้
“ลิลา มาดูนี่ ฉันตกปลาได้แล้วนะ ตัวใหญ่เชียว” เขาตะโกนเรียกหญิงสาว
ลิลากรอกตาก่อนที่จะหันไปตะโกนตอบ “แค่นี้ก็ต้องอวด เดี๋ยวฉันจะตกให้ได้ใหญ่กว่าที่คุณได้อีก”
หนุ่มใหญ่หัวเราะออกมาก่อนที่จะชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวล้มลงไปต่อหน้าต่อตา “โอ๊ย”
เขารีบวิ่งเข้าไปหาลิลาทันที เขาเห็นงูเลื้อยหลบไปแวบๆ นึกโกรธงูนรกนั่นสุดขีดแต่ก็ต้องหันมาดูอาการร่างบางก่อน
นีแกนฉีกเสื้อตัวเองมารัดข้อเท้าเธอไว้ก่อนที่จะหันมาถามอาการเธอ “ลิลา เป็นยังไงบ้าง ปวดมากมั้ย”
“ปวด…” เสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นเทา
“ปวดแบบไหน??” เขาถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก หวังว่าเธอจะไม่ปวดร้อน เพราะนั่นเป็นอาการของคนที่โดนงูพิษกัด ซึ่งทรมานกว่างูไม่มีพิษหลายเท่า
“ปวด..ปวดร้อน” หญิงสาวโอดครวญน้ำตาซึม รอยเขี้ยวสองเขี้ยวเหนือข้อเท้าของเธอมีเลือดออกมาไม่หยุด นีแกนหยิบวิทยุสื่อสารของเขามาติดต่อหาดไวท์เพื่อให้เขาพาหมอมาที่นี่ให้เร็วที่สุด เมื่อหันมาที่ลิลาอีกครั้งเธอก็มีอาการซึมๆ หนังตาเริ่มตก
“นี่ หลับไม่ได้นะ ห้ามหลับ เข้าใจมั้ย” อุ้งมือใหญ่ประคองใบหน้ารูปไข่แล้วเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หญิงสาวเริ่มเห็นภาพซ้อน หายใจลำบาก และไร้เรี่ยวแรงที่จะพูด อาการทุกอย่างมาพร้อมกันจนทำให้เขาอยู่นิ่งไม่ได้ ตัดสินใจก้มลงดูดพิษงูแล้วถ่มทิ้งข้างๆ ทำติดต่อกันอยูสี่ห้าครั้งอย่างไม่คิดชีวิต หญิงสาวจะร้องห้ามแต่กลับพบว่าเธอขยับปากพูดแทบจะไม่ได้ มือเล็กที่พยายามดันบ่าเขาเป็นการห้ามอ่อนแรงลงแล้วร่วงผล็อยลงกับพื้น ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือใบหน้าคมเข้มลางๆที่ทั้งตะโกนและตบหน้าเธออย่างร้อนรน
“มองฉันสิ ลิลา!! ห้ามหลับเด็ดขาด ลิลา!!”
.
.
.
“วันหลังห้ามทำอย่างนั้นอีกนะ มันอันตรายมาก ถ้าเกิดมีแผลในปาก คุณซวยแน่ๆ ถือว่าโชคดีมากนะที่คุณไม่เป็นไร” เอ็มเม็ตเอ่ยกับร่างสูง
“แล้วนี่เธอเป็นยังไงบ้าง”
“ผมให้เซรุ่มแก้พิษงูไปแล้ว ทำความสะอาดแผลเรียบร้อย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
เสียงพูดคุยกันของคนที่อยู่ในห้องทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือนีแกนดูดพิษงูที่ข้อเท้าของเธอ
“นั่นไง ตื่นแล้ว” ดไวท์เอ่ยขึ้น นีแกนหันมาที่หญิงสาวบนเตียงก่อนที่จะเอ่ยกับเธอ
“เธอนี่ยังไงกันนะ หาเรื่องเจ็บตัวได้ตลอด”
“ถ้าเลือกได้ ใครจะอยากโดนงูกัดล่ะคุณ” ลิลาเอ่ยอย่างอ่อนล้า ตั้งใจจะขอบคุณเขาที่เสี่ยงชีวิตดูดพิษงูให้ แต่คำพูดต่อมาของเขาทำให้เธอเงียบปากเก็บคำขอบคุณไว้แล้วฝังมัน
“สมน้ำหน้า ที่เธอโดนงูกัด ก็เป็นเพราะว่าเธอฟันแขนฉัน เวรกรรมติดจรวดจริงๆ”
ดไวท์ที่ยืนอยู่แอบยิ้มออกมานิดๆ นายของเขาเป็นคนที่ปากไม่ตรงกับใจเอาเสียเลย เมื่อกี๊ก็มีท่าทีเป็นห่วงเธอ แต่พอเธอฟื้นขึ้นมาก็พูดจาจิกกัดเธอทันที
“แล้วทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเสียเลยล่ะ” ร่างบางสวนกลับแล้วค้อนใส่เขานิดๆ
“เธอจะตายได้ยังไง ฉันยังไม่อนุญาต ที่ช่วยน่ะไม่ใช่ว่าฉันพิศวาสหรือเป็นห่วงเธอหรอกนะ แต่เธอจะมาโกงแล้วชิงตายก่อนไม่ได้ เธอตกลงเป็นเมียฉันแล้ว ก็ต้องทำตามที่ตกลงกันไว้สิ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยอย่างไม่อาย แต่หญิงสาวที่อยู่บนเตียงถึงกับอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายด้วยความอายและขุ่นเคือง แม้แต่เวลามีคนอื่นอยู่ด้วย เขาก็ยังทำให้เธออับอายได้ตลอดเวลา
เมื่อดไวท์กับเอ็มเม็ตกลับไปแล้ว ก็เหลือแค่เขาและเธออีกครั้ง นีแกนยืนเท้าเอวมองคนตัวเล็กบนเตียงก่อนที่จะเอ่ยกับเธอ
“ฉันจะเอาปลาที่ตกได้มาทำอาหารมื้อเย็น เธอจะนอนพักต่อหรืออยากจะไปนั่งดูทีวี”
“ดูทีวีก็ได้ค่ะ” ก็เธอเพิ่งจะตื่นมาไม่นานนี้เอง แม้ตอนนี้จะยังรู้สึกเพลียๆอยู่บ้างแต่ก็ไม่อยากจะนอนผิดเวลา เพราะเดี๋ยวตอนกลางคืนจะตาสว่างนอนไม่หลับ
นีแกนเข้ามาช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มแล้วเดินมาที่ห้องนั่งเล่นก่อนที่จะวางเธอลงบนโซฟา
“ฉันว่าฉันพยายามเดินเองก็ได้นะ คุณไม่ต้องอุ้มฉันไปทุกที่หรอก”
“อย่ามาทำเป็นซ่า ยัยเป๋ ขาไม่ทันหายดีก็ไปซุ่มซ่ามโดนงูกัด ต่อไปคงโดนวอล์กเกอร์กัดสินะ”
“ถ้าฉันโดนวอล์กเกอร์กัด ฉันก็จะมากัดคุณต่อ”
ใบหน้าหล่อคมที่อยู่ในระยะใกล้ชิดสบตาเธอด้วยแววตาแพรวพราวก่อนที่จะเอ่ยกับเธอ
“ถ้าจะกัดฉัน ฉันให้เธอกัดได้เฉพาะตอนที่เธอยังเป็นคนนะสาวน้อย จะกัดมั้ยล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเย้ายวนแล้วดันตัวเข้ามาใกล้เธอ หญิงสาวผลักอกแกร่งด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ออกไปให้ห่างเลยนะ” คนตัวเล็กแหว คนอะไรหื่นได้ตลอดเวลา เขาหัวเราะนิดๆก่อนที่จะเลิกแกล้งเธอแล้วเดินไปทำอาหารที่ครัว ระหว่างที่นีแกนทำอาหาร ลิลาก็ดูหนังคอมเมดี้ หัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างอารมณ์ดี นีแกนที่ยืนทำอาหารอยู่ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอที่น้อยครั้งจะได้ยิน นับว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่ได้ยินเสียงเธอหัวเราะ ปกติได้ยินอยู่แค่สองเสียง ถ้าไม่ร้องไห้ ก็ตวาด เพราะเธอก็เขาทะเลาะกันเป็นกิจวัตรประจำวัน เห็นเธอแบบนี้เขาก็อยากให้เธอเป็นแบบนี้บ่อยๆ เธอดูน่ารักสดใสกว่าตอนที่ทะเลาะกับเขาเยอะเลย
"ชอบดูหนังตลกเหรอ" เสียงทุ้มถามขึ้น
"ค่ะ" เธอตอบห้วนๆไปทีนึง เขาเห็นนะว่าเธอมองเขาด้วยหางตาอย่างไม่ค่อยอยากพูดด้วยนัก เหมือนว่าเขากำลังขัดเวลาแห่งความสุขของเธออย่างงั้นแหละ
สักพักนึง เมื่อลิลาเห็นว่านีแกนทำอาหารเสร็จแล้ว เธอก็ดันตัวเองลุกขึ้นจากโซฟาอย่างทุะลักทุะเล ก่อนที่จะกระโดดเป็นกระต่ายขาเดียวไปที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งลง
"นี่ ทำไมไม่รอให้ฉันอุ้ม กระโดดอย่างนั้นเดี๋ยวก็หน้าคะมำ"
"ฉันสะดวกแบบนี้"
คนตัวโตส่ายหัวนิดๆกับความดื้อรั้นของเธอก่อนที่จะวางจานอาหารลงแล้วนั่งตรงข้ามเธอ ระหว่างทานอาหาร หนุ่มใหญ่ก็สังเกตว่าลิลามองหน้าเขาอยู่ราวกับมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา พอเขามองมา เธอก็ก้มหน้ามองลงไปที่จาน
"มีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า" เสียงทุ้มถาม หญิงสาวส่ายหน้าดิกแล้วทานอาหารต่อ แต่มือใหญ่ขว้าข้อมือเธอไว้ให้หยุดเพื่อคุยกับเขา
"ฉันไม่ชอบให้เธอเก็บอะไรไว้ในใจ มีอะไรก็พูดออกมา" ดวงตาสีอำพันจ้องมองเธออย่างแน่นิ่ง ทำให้เธอประหม่า เธอแค่ตะหงิดใจ ที่ช่วงนี้ นีแกนดีกับเธอ แม้จะไม่ได้ดีมาก แต่ก็นับว่าดีกว่าที่ผ่านมา ทั้งการที่พาเธอมาที่นี่ ดูดพิษงูให้เธอ และดูแลเธอ...แถมเขาก็ไม่ได้ดูอารมณ์ร้ายหรือโหดเหี้ยมอย่างที่เธอเจอเขาในวันแรก ในเวลาที่ไม่ทะเลาะกัน นีแกนก็ดูเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป และดีกับเธอจนน่าตกใจ
"ทำไมคุณต้องดีกับฉันด้วยคะ"
หนุ่มใหญ่เลิกคิ้วสูงกับคำถามของเธอ "ดีกับเธอ?"
"ก็...การที่คุณพาฉันมาที่นี่ ดูแลฉัน ทำอาหารให้ฉัน..." พูดไม่ทันจบ นีแกนก็แทรกขึ้น
"เธอดูไม่ออกจริงๆเหรอ ว่าฉันทำไปเพราะอะไร" ดวงตาอันทรงเสน่ห์มองมาอย่างแพรวพราวหยาดเยิ้ม
"ถ้าคุณทำเพราะหวังให้ฉันขึ้นเตียงกับคุณ ฉันว่าคุณเลิกพยายามเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณเสียเวลา"
รอยยิ้มค่อยๆจางหายไปจากใบหน้าหล่อคม เขาผิดหวังนิดๆ ที่เธอคิดว่าเขาคิดแต่จะพาเธอขึ้นเตียง ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกผิดหวังด้วยที่เธอคิดแบบนั้น ในเมื่อมันเป็นความตั้งใจของเขาตั้งแต่แรกที่พาเธอมาพักผ่อนด้วยกันที่นี่เพื่อสร้างความสนิทสนม ให้เธอใจอ่อน แต่ลึกๆแล้ว เขาก็อยากให้เธอรู้จักตัวตนของเขา เปิดใจมองเขาโดยไม่มีอคติบ้าง เธอจะได้เห็นว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
การที่เขาเอาใจเธอ คอยดูแล ทำอาหารให้เธอ เขาไม่ได้แสร้งทำ และไม่ได้พยายามอย่างที่เธอกล่าวหา มันไม่ได้ใช้ความพยายามมากเลย กับการที่เขาดีกับเธอ ทำไมเธอต้องคอยคิดว่าเขากับเธอต้องเป็นศัตรูกัน ในเมื่อเขาอยากให้เธอเป็นภรรยาของเขาตั้งแต่แรก มันก็แปลว่าเขาเอ็นดูเธออยู่แล้ว เขาจะดีกับภรรยาของเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
"เมื่อไหร่เธอจะเลิกทิฐิ เลิกอคติกับฉันเสียที การที่ฉันดีกับเธอ มันแปลกมากหรือไง"
"แปลกสิ ก็คุณไม่เคยเป็นแบบนี้"
"ฉันไม่เคยเป็น หรือเธอไม่รู้จักฉันดีพอกันแน่ ลิลา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงราวกับกำลังดุเธอ หากแต่ปลายเสียงฉายแววน้อยใจ
"ฉันคงไม่โง่เอาชีวิตไปเสี่ยงดูดพิษให้กับเธอเพียงแค่หวังให้เธอหลับนอนกับฉันหรอก" นีแกนเอ่ยอย่างขุ่นเคืองก่อนที่จะลุกเดินเข้าห้องนอนไป
หญิงสาวนั่งแน่นิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร พยายามทำความเข้าใจกับบทสนทนาระหว่างเขากับเธอเมื่อครู่นี้...เธอไม่เข้าใจ ว่าเธอพูดผิดตรงไหน นีแกนถึงได้โกรธ เขาจะบอกเธอว่าเขาดีกับเธอด้วยใจจริงอย่างนั้นเหรอ? คนอย่างนีแกนเนี่ยนะ เขาเป็นคนโหดเหี้ยม อำมหิต ไม่มีเหตุผลที่สุดที่เท่าเธอเคยเจอมา และเธอจับอารมณ์เขาไม่เคยได้เลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางที เขาก็ใจร้ายกับเธออย่างไม่น่าให้อภัย บังคับเธอสารพัด และชอบทำให้เธออับอายต่อหน้าคนอื่น ไหนจะชอบเอาชีวิตของคนอื่นมาขู่เธอเวลาที่เธอไม่ทำในสิ่งที่เขาต้องการ แต่เวลาจะดี ก็ดีจนน่าใจหาย...อย่างนี้จะไม่ให้เธองงได้ยังไง ก็เขาดีกับเธอแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย...
แต่เมื่อเธอลองคิดไตร่ตรองดู เธอก็พบว่าเวลาที่ไม่ทะเลาะกัน นีแกนก็เป็นคนที่มีเหตุมีผล ยอมรับฟังเธอ อย่างตอนที่ไปตกปลากัน เธอขอให้เขาไขกุญแจมือออก เขาก็เอาออกให้ และเขากับเธอก็กำลังจะแข่งกันตกปลาอย่างสนุก ก่อนที่เธอจะโดนงูกัดเสียก่อน ถ้าไม่นับตอนที่ทะเลาะกัน ก็ถือว่านีแกนก็เป็นคนที่คบหาได้คนนึง ถ้าเธอพูดจาดีๆกับเขา เขาก็จะดีกับเธอ แต่ทุกครั้งที่เธอต่อต้านเขา เขาก็จะกลายร่างเป็นยักษ์แล้วโหดกับเธอ เมื่อคิดได้ดังนั้น หญิงสาวก็ลุกขึ้น กระโดดเป็นกระต่ายขาเดียวมาถึงห้องนอน เมื่อเข้ามาเธอก็เห็นว่าเขากำลังเปลี่ยนผ้าก๊อตที่ต้นแขนเขาอยู่อย่างทุลักทุเล
"ให้ฉันช่วยมั้ยคะ"
คนตัวโตไม่ตอบ ยังคงเคืองเธออยู่นั่นเอง เธอจึงนั่งลงข้างๆเขาแล้วทำแผลให้เขาก่อนที่จะพันผ้าก๊อตให้ใหม่ เมื่อเห็นนีแกนนั่งอย่างเงียบๆ เธอจึงพูดขึ้น
"ฉันขอโทษ...ถ้าคุณไม่ได้คิดจะให้ฉันหลับนอนกับคุณ ฉันก็ดีใจมากค่ะ"
"ใครบอก"
"อ้าว..."
"ฉันบอกว่าฉันไม่ได้หวังแค่นั้นจากตัวเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย เพียงแต่มันไม่ใช่ปัจจัยเดียว"
ลิลานิ่งไปเมื่อนีแกนพูดอย่างตรงไปตรงมา นีแกนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะจับบ่าเล็กหันมามองหน้าเขา
"เราไม่ใช่ศัตรูกันนะลิลา เราไม่จำเป็นต้องเกลียดกัน สู้กัน ทะเลาะกันทุกห้านาที...เธออยู่กับฉันในฐานะอะไร เธอรู้ใช่มั้ย" เขาเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าคมเข้มเลื่อนเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆจนจมูกโด่งของเขาแตะแก้มเธอ หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนีทันทีแล้วลุกขึ้น
"ทำแผลเสร็จแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
ความคิดเห็น