คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - 02 - เราสองสามคน
- 02 -
เราสองสามคน
ดูเหมือนว่าบรรยากาศอันแสนน่ากดดันกำลังเข้าครอบงำรอบโต๊ะอาหาร ฉันจ้องไปยังชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยดวงตาเบิกกว้าง ลมหายใจเริ่มติดๆ ขัดๆ หายใจก็ไม่ค่อยจะลงปอดเท่าไหร่นัก แต่ทว่าเขามองกลับมาด้วยสายตาที่คมกริบ
“ดูเหมือนว่าน้องรหัสพี่สมชายกำลังตกใจอะไรอยู่” น้ำเสียงเรียบเฉยพูดกับพี่รหัสของฉัน
“ปล่อยยัยนั่นไปเถอะ...ยัยนั่นก็เป็นเอ๋อๆ แบบนี้ อย่าไปถือสงถือสาอะไรเลย” คนตอบตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดเหมือนจะขำ
“กุนเชียง...” น้ำเสียงเอื้อนเอ่ยของฉันเรียกชื่อเขาออกไป ขอให้เป็นเขาจริงๆ ด้วยเถอะ TT^TT
“เอ่อ...ตกลงเอากุนเชียงใช่ไหมคะ?” พนักงานถามขึ้นอีกครั้ง
“อ่าค่ะๆ -0-”
“ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะพาสต้า” พี่สมหญิงถามขึ้นบ้าง
“สบายดีร้อยเปอร์เซ็นเลยค่ะ ^___^” ฉันตอบกลับพลางฉีกยิ้ม ฮึ่ย! สงสัยฉันคงต้องเข้าโรงพยาบาลโรคจิตซะแล้ว คนชอบกินหมูหยองมันจะแปลกตรงไหน เลิกคิดๆ ไม่ใช่เขาหรอก TT_TT
ไม่นานนักเมื่ออาหารมากมายถูกนำมาเสิร์ฟฉันก็รีบจัดแจงสภาพอาหารให้เหมือนสมัยอนุบาลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะตักใส่ช้อนไว้เตรียมไว้รอ ทุกคนมองหน้าฉันอย่างเอือมระอา ประมาณว่า ‘ไอ้นี่ทำอะไรของมัน’ แต่ก็ชั่งเขาปะไร เพื่อที่ฉันจะได้พิสูจน์จิตใต้สำนึกลึกๆ ของฉันว่าคือเขาจริงๆ ฉันจะยอมทำ ด้านได้อายอด! เอาหวา...สู้ๆ >_<V
“อ่ะ -///-” ฉันพูดพลางยื่นช้อนเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากเขา ตอนนี้ทุกคนมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ให้ตายสิ...อายจัง T///T
“เธอกำลังทำอะไร” น้ำเสียงแน่นิ่งกับใบหน้าเรียบเฉยถามกลับ
“กะกะ...ก็ป้อนไง -///-”
“อย่าบอกนะว่าเธอกำลังจีบฉันอยู่” เฮือก! คำถามที่แทงใจถามกลับมาเล่นงานฉันเสียใบ้กิน กรี๊ดดดๆ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่หนายยย! Q[]Q
“จะบ้าเหรอ! ใครจะไปจีบนายกัน!” ฉันเริ่มโวยวายเสียงดังลั่น เล่นเอาคนภายในร้านหันมาจ้องที่พวกเราอย่างสนอกสนใจ
“เธอไง”
“หลงตัวเอง! นายเอาอะไรมาคิดว่าฉันจีบคนอย่างนายกัน!”
“หลักฐานคาหนังคาเขาอยู่ว่าเธอกำลังจะป้อนข้าวฉัน...นั่นไงๆ ช้อนในมือเธอน่ะ”
ว่าแล้วฉันก็ก้มดูปรากฏว่ายังไม่วางช้อนจริงๆ ฉันค้างไปสองวิก่อนจะค่อยๆ วางช้อนลงบนจานข้าวอย่างช้าๆ ร่างสูงเหยียดยิ้มอย่างมีชัย เฮอะ! สักวันฉันจะต้องตามล้างแค้นนาย TT[]TT
“อ่ะนี่...นามบัตรฉัน เผื่อเธอจะได้จีบฉันได้ง่ายขึ้น” กล่าวจบคนพูดก็ลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ฉันเป็นหญิงสาวผู้โดดเดี่ยวหน้าแตกอยู่คนเดียว พี่สมหญิงพี่สมชายเมื่อดึงสติสตังกลับมาได้ก็ต่างรีบลุกไปตามๆ กันด้วยความขายขี้หน้า เอาเข้าไป! ทิ้งฉันให้หมดเลย! ฮือๆๆๆ TT__TT
วันต่อมา...
บรรยากาศร่วมโต๊ะอาหารยามเช้ากับครอบครัวยังคงเป็นเช่นทุกวัน พี่สาวสองคนและพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนหยิบทิชชู่ขึ้นเช็ดปากหลังจากทานอาหารเสร็จ ฉันเองก็เช่นกัน
“รีบไปเรียนเถอะพาสต้า...เดี๋ยวสาย” แม่คนสวยพูดขึ้น *0*
“แม่อ่ะ ไม่บอกแพรบ้างเลย งอนแล้ว -^-” คนพูดพูดพลางเบ้ปาก
“โอ๋เอ๋ๆ รีบไปเรียนนะจ๊ะแพร”
“โอเคค่า ^___^”
“อย่าโอ๋กันนานเลยค่ะ...เดี๋ยวคนข้างนอกจะรอนาน” พี่คนโตพูดแซวขึ้นบ้าง ฉันถลึงตาใส่พี่พราวอย่างไม่รีรอ
“พูดแบบนี้ไม่ต้องคุยกันเลย ชิ”
“เห็นด้วยพี่พราว” พี่แพรพูดแทรกพลางเอื้อมมือไปจับมือพี่พราวอย่างเห็นด้วย
“พี่พราว พี่แพร” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ฮ่าๆ ไปกันเถอะพาสต้า” พี่แพรพูดตัดบทอย่างสบายอารมณ์
เสร็จไปหนึ่งกิจกรรมยามเช้าแสนติงต๊องของครอบครัว -_-* เมื่อพวกเราเดินออกมาจากบ้านก็เป็นตามความคาดหมาย ร่างสูงระหงยืนพิงรถเบนซ์คันงามแต่เมื่อหันมาเจอฉันก็ถอดแว่นสีดำสุดหรูออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อหวาน...เธอทำแบบนี้ทุกวัน
“พาสต้าที่รัก *0*” เสียงหวานเรียกชื่อฉันพลางอ้าแขนออกก่อนวิ่งเข้ามาเพื่อจะกอด ฉันรีบใช้นิ้วชี้ผลักหน้าผากเธอให้ออกห่าง
“เมื่อไหร่จะเลิกไร้สาระสักทีจ๊ะ...แอรอน -_-^” น้ำเสียงติดหงุดหงิดของฉันตอบกลับ คนฟังถึงกับทำแก้มพองๆ เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น
“พาสต้าใจร้าย ง้อเค้าเดี๋ยวนี้! TT^TT” แอรอนพูดพลางดิ้นเหมือนเด็กๆ
“พี่ไปก่อนนะจ๊ะ...ฝากพาสต้าด้วย แล้วไปให้ถึงโรงแรม เอ้ย มหาลัยด้วยนะจ๊ะ คุริ” พูดเสร็จพี่แพรก็เดินจากไป ทิ้งฉันไว้แอรอนตามเคย
“ไปกันเถอะค๊าบ ^__^” ร่างบางพูดพลางผายมือไปทางรถ
“ไม่เบื่อบ้างหรือไง ตามตื้อฉันทุกเช้าค่ำเลยเนี่ย”
“ไม่หรอก เพื่อพาสต้าเค้าทำได้ทุกอย่าง ^0^”
“จ้าๆ ฉันจะจำคำนี้ไว้ละกัน”
“จำให้แม่นเลยนะ”
“อืม เดี๋ยววันที่แอรอนเบื่อจะได้ใช้ล้อเลียน”
“ไม่มีวันนั้นแน่” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวตอบกลับ
“แล้วฉันจะรอให้ถึงวันนั้นจริงๆ” กล่าวจบฉันก็เดินไปหนีไปอีกทาง
“พาสต้าใจร้ายอีกแล้วอ่า แงๆ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! เค้าจะไปส่ง! เฮ้!”
ไม่นานนักรถเบนซ์คันงามก็เบรกจอดอยู่กลางมหาลัยอย่างไม่อายสายตาผู้คน ความจริงฉันก็ชินแล้วล่ะ...มันเป็นแบบนี้ทุกวัน แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันคือสายตาฉันที่ไปสะดุดเข้ากับรถมอเตอร์ไซค์คู่กรณีที่ขับเฉียดฉันเมื่อวานดูเหมือนว่าพวกเราจะมาติดๆ กัน เพราะเขาก็เพิ่งมาถึง สาวๆ มากมายรีบพากันไปรุมล้อมรอบรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นอย่างเร่งรีบ หมอนั่นมันเป็นใครกัน...
“พาสต้า” เสียงใสของแอรอนปลุกฉันจากภวังค์ความคิด ฉันละสายตาจากรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นก่อนจะก้าวขาลงจากรถและส่งยิ้มให้แอรอนแทนคำขอบคุณ
“ตั้งใจเรียนนะ”
“โอเคค๊าบ...ที่รัก >///<” คำพูดกับใบหน้าหล่อหวานของเขาเล่นงานฉันซะใบหน้าร้อนผ่าว ความจริงฉันก็ควรจะชินได้แล้วนะ...แต่หล่อขนาดนี้คงต้องใช้เวลาปรับให้ชินอีกนาน
“ขอโทษนะ” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันรีบหันขวับไปตามเสียงแล้วก็ต้องพบกับใบหน้าของคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้
“นะนะ...นาย O[]O”
“ฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นเธอ”
“ใครอ่ะพาสต้า O.O” แอรอนที่อยู่ตรงกลางระหว่างเราถามขึ้นอย่างสงสัย
“คู่กรณีขับรถเฉียดฉัน และทำให้ฉันหน้าแตกต่อหน้าสาธารณะชนเมื่อวานนี้” ฉันตอบกลับแอรอน แต่ยังคงจ้องร่างสูงตรงหน้าอยู่ ( -_-+) (O_O) (+-_- )
“เฮ้ย ทำไมไม่เล่าให้เค้าฟังอ่ะ เจ็บตรงไหนป่าว” ร่างบางรีบยกแขนฉันขึ้นดูอย่างเป็นห่วง
“นามบัตรที่ฉันให้ไป เธอยังเก็บไว้อยู่หรือเปล่า”
“ไม่ ฉันทิ้งไว้ที่ร้านอาหารตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ไม่เก็บมาให้เป็นขยะหรอก” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน (ความจริงตอนนี้มันอยู่ในกระเป๋าเงินฉันเอง -_-^)
“ก็ดี” พูดจบเขาก็ค่อยๆ ชำเลืองมองแอรอน
“…”
“ฉันคิดว่าเธอจะจีบฉันซะอีก”
“…!”
“ที่ไหนได้มีรสนิยมแบบนี้นี่เอง” คำพูดแทงใจดำที่เขาเอ่ยออกมาเป็นประโยคที่ฟังแล้วเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัวจริงๆ TT_TT
“พาสต้าไม่เคยจีบใครมาก่อนเลยนะ O^O” บทเพิ่งมาหรอลูก -0-
“ทำไมจะไม่เคย เมื่อวานเธอก็เพิ่งจีบฉันมาหยกๆ” สายตาของเขาเริ่มฉายแววอาฆาต เช่นเดียวกันกับแอรอนที่จ้องเขาไม่วางตา กรี๊ดดด! ศึกชิงนางหรือนี่?
“จริงหรอพาสต้า” แอรอนละสายตาจากชายตรงหน้าก่อนจะหันมาถามฉัน
“เอ่อ...”
“และดูเหมือนว่าเธอจะจีบติดซะด้วยสิ!”
ความคิดเห็น