คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : |; chapter 5
HEARTLESSII… หากจะเกิดมาไร้หัวใจ *
Leading Couple.. Kibum x Donghae
Written By.. PRETTY.KKZ
20/04/2552 09.13 PM.
Part 5
.
.
.
.
ทงเฮหอบร่างของตนเข้ามาภายในห้องนอนสีชมพูอ่อน
คนตัวเล็กนั่งอยู่ตรงที่ประจำกำลังมองออกไปทางนอกหน้าต่าง
พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว..
สีส้มอ่อนๆกระจัดกระจายไปทั่วทั้งฟากฟ้าสีหม่น ทงเฮนั่งลงข้างๆคุณหนูผู้เป็นที่รัก
ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหวานนั้นจะหันมาทางเขาช้าๆ
“คยูฮยอนกลับไปแล้วหรือยัง?”
น้ำเสียงไพเราะเอ่ยถามคนตรงหน้าเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยิน
แค่เพียงคยูฮยอนเห็นหน้าซองมินก็ทำราวกับว่าจะมุดแผ่นดินหนีเสียให้ได้
เหมือนเขาเป็นตัวปะหลาดอย่างไรอย่างนั้น..
แค่เผลอใจรัก ...ทำอะไรก็ผิดไปหมดเสียทุกอย่าง
“คุณคยูฮยอนกำลังนั่งคุยกับเจ้านายข้างล่างฮะ”
แค่เพียงประโยคเดียวกลับทำให้ซองมินเจ็บช้ำน้ำใจเสียยิ่งกว่าอะไร
รู้ทั้งรู้ว่าคยูฮยอนรักใคร ทำไมไม่คิดจะตัดอกตัดใจเสียบ้าง
นายคงอยากใกล้ชิดกับพี่จองซูมากใช่ไหม ?
แล้วฉันกับพี่จองซู แตกต่างกันมากขนาดนั้นเลยหรือไร ?
“คุณหนูเป็นอะไรไปหรือเปล่าฮะ?”
เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นพลางเขย่าตัวของคนตรงหน้าอย่างแรง
ซองมินหันมาปรายตามองช้าๆ
ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ทั้งๆที่มันขัดกับความรู้สึกในใจเสียจริง
ทงเฮได้แต่ปักใจหลงเชื่อท่าทางกิริยานั้นโดยไม่ได้โต้เถียง
รู้ดีแก่ใจว่าคุณหนูเป็นอะไร ทงเฮไม่ได้โง่ ...แต่ทงเฮแค่หลงกลคนง่ายๆเท่านั้นเอง
“คุณหนูฮะ ถ้าหากไม่รบกวนคุณหนูจนเกินไป....”
“พูดมาเถอะ”
“คุณชายเคยมีความรักไหมฮะ?”
เมื่อสิ้นคำถามก็ทำเอาคุณหนูซองมินถึงกับหันมามองตาถลน
ทงเฮจะอยากรู้เรื่องพวกนี้ไปเพื่ออะไรกัน ?
ร้อยวันพันปีไม่เคยมีวันไหนที่ทงเฮอยากจะรับรู้เรื่องของใครเลยสักอย่างหากไม่จำเป็น
ใบหน้าสวยหลุบลงต่ำ ไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรพลาดไปหรือเปล่า
อย่างไรก็ตาม...ทงเฮก็ยังอยากจะได้รับคำตอบนั้นให้เร็วที่สุด
“คิบอมน่ะหรือจะรักใครกับเขาได้ ฉันไม่เคยเห็นเจ้านั่นจริงใจกับใครสักคนหรอก
นอกจากจะกอบโกยผลประโยชน์ทางกาย พอได้แล้วก็ทิ้ง....”
“.....”
“ใครๆก็บอกว่า คิบอมน่ะเป็นคนพิการ เกิดมาไม่มีหัวใจ”
มันก็คงจะจริงอย่างที่คุณหนูว่า..
คุณชายคงจะไม่มีหัวใจ คุณชายคงจะไม่สามารถรักใครได้จริงๆ
คุณชายคิบอมต้องการเพียงผลประโยชน์ทางร่างกายของทงเฮเท่านั้น
แค่เพียงเขาเล่นตัวมากหน่อย ก็พาลทำให้คุณชายหน่ายระอา
จะได้หรือไม่ได้ยังไงก็ต้องถูกทิ้งวันยังค่ำ เพราะทงเฮก็เป็นแค่ ‘คนธรรมดาๆ’ คนหนึ่ง
“เธอก็น่าจะเห็นซันนี่เป็นตัวอย่างแล้วสินะ ก็อย่าไปล่วงล้ำทางความสัมพันธ์มากแล้วกัน
ถ้าอย่างนั้น สักวันเธอจะต้องเสียใจ...”
“คุณหนูฮะ”
“.....”
“ถ้าสมมติว่าทงเฮยอมที่จะมอบร่างกายให้แก่คุณชายและยอมที่จะเสียใจภายหลัง
อย่างนี้เขาเรียกว่า ทงเฮรักคุณชาย หรือเปล่าฮะ?”
--------------------------------------------------------------------------
ร่างผอมเพรียวยังยืนอยู่ที่จุดชมวิวจุดเดิม
เวลาก็เพิ่งจะหัวค่ำอยู่แท้ๆ แต่ทำไมท้องฟ้ากลับมืดลงอย่างรวดเร็ว
เกล็ดหิมะเบาลอยลงมาไม่เคยขาด ทำให้ท้องถนนกลายเป็นสีขาวโพลนทั่วทั้งบริเวณ
ชายหนุ่มร่างยาวที่ยืนอยู่เคียงข้าง กลับไม่ปริปากพูดอะไรออกไปอีกเลย
เพราะบางคำที่พูดออกไปแล้ว.. กลายเป็นถ้อยคำทำร้าย
ทำให้สถานการณ์ดูแย่ลงไปทุกที ๆ
“ผมก็แค่อยากจะพูดมันออกไปบ้าง ถึงมันอาจจะไม่สมควร”
“ความจริงคุณชายไม่ควรแม้แต่จะคิด”
จองซูพ่นลมออกมาอย่างเนือยๆ
กับถ้อยคำบอกรักเป็นร้อยๆครั้งที่เขาได้ยินมาตั้งแต่เกิด
ทายาทคนโตในตระกูลผู้สูงศักดิ์ มักเป็นธรรมดาที่หลายคนอยากได้มาเป็นคู่ชีวิต
จองซูยอมรับว่า แทบจะทุกครั้งที่เขาหวั่นไหวในคำพูดนั้น
ผิดกันแต่ครั้งนี้... เขากลับรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก
เนื่องจากเป็นคำรัก ที่ออกมาจากปาก ‘คู่หมั้นของน้องชายสุดที่รัก’
“คุณจองซูสูงค่าเกินไป ยังไงซะ...ผมก็คงจะไขว่คว้าไม่ถึง”
“ใครเขาว่าอย่างนั้น ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาๆไม่ได้วิเศษเลิศเลอมาจากที่ไหน
แต่สิ่งที่คุณชายกับฉันไม่คู่ควรกัน คือ ฉันเป็นพี่แท้ๆของ คิมซองมิน และคุณชายคยูฮยอน
คือว่าที่เจ้าบ่าวของน้องชายฉันในอนาคต จึงไม่ควรมีความรักแบบนั้นให้กับฉันเลยสักนิด
คุณชายอาจจะยังเด็กเกินไป ไว้โตอีกสักหน่อย คุณชายจะรู้เองว่า สิ่งที่คุณนายเลือก
และฉันก็เห็นสมควรคือสิ่งที่ทรงคุณค่าที่สุด..”
“ คิมซองมินเป็นคนพิเศษ ครเห็นใครก็รัก ...คุณชายก็รู้?
“ครับ ผมรู้”
“ได้โปรดเถอะคุณชายคยูฮยอน ได้โปรดดูแลคิมซองมิน เอาใจใส่เธอให้มากๆ
แล้วสักวัน คุณชายจะสัมผัสรักแท้ได้ด้วยหัวใจของคุณชายเอง”
จองซูโตเป็นผู้ใหญ่พอแล้ว..
เขาย่อมมองออกว่าสิ่งใดคู่ควรหรือไม่คู่ควรแก่กัน
แม้ว่าเวลานี้คิมซองมินจะเจ็บปวดสักเท่าไรก็ตาม
เขาเชื่อเสมอว่าสักวันคยูฮยอนจะรักซองมินได้อย่างแน่นอน
หรือหากจะไม่มีวันนั้น...ซองมินจะต้องโตพอที่จะยอมรับและถอนงานแต่งงานออกด้วยตนเอง
เสียงฝีเท้าของบุคคลอื่นเข้ามาแทนที่..
เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาเรื่อยๆกลับเป็นสิ่งที่จองซูนั้นจดจำได้ดี
ผู้ชายคนหนึ่งที่เคียงข้างจองซูตลอดเวลาและสามารถเป็นได้ทุกสิ่งทุกอย่าง นอกจาก ‘คนรัก’
“คุณจองซู คุณชายคยูฮยอนเขา...”
“นายแอบฟังมาตลอดเลยสินะยองอุน”
ใบหน้าเนียนละเอียดหันไปปรายตามองหนุ่มร่างหนาช้าๆ
กระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่เอาความ
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม นอกจากคนในครอบครัวแล้ว
ยองอุนจะเป็นดั่งบุคคลสำคัญที่เขาไว้ใจ ไม่ว่าเรื่องอะไร เขาก็โกรธไม่ลงเสียทุกที
“ฤดูหนาวไม่มีน้ำค้างลงแต่มันจะร้ายแรงกว่าถ้าหากคุณจองซูยืนตากหิมะแบบนี้นะครับ”
“ฉันไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก”
ใครๆก็ว่าจองซูเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็ง มันก็คงจะจริงอย่างที่เขาว่า
บุคคลที่เพียบพร้อมไปทั้งหน้าตา การศึกษา นิสัยใจคอ หน้าที่การงานและมีความรับผิดชอบ
ต่างก็มีคนอยากไขว่คว้าเป็นเจ้าของไม่เว้นแม้กระทั่งตัวของยองอุนเอง
แต่จนถึงทุกวันนี้...กลับไม่มีเลยสักคนที่จองซูจะรักและเชื่อใจให้อยู่ในฐานะแบบนั้นได้
จองซูเข้มแข็งเกินไป..สามารถต่อสู้กับอะไรได้หลายอย่างจนเกินไป
เข้มแข็งจนยังไม่สามารถหาใครเลยสักคนที่จะสามารถปกป้องเขาได้ไปตลอดชีวิต
--------------------------------------------------------------------------
ห้องสี่เหลี่ยมที่ผู้เป็นเจ้าของนั้นนั่งอยู่เงียบๆด้านในมาตั้งแต่เช้าแล้ว
ประตูไม้บานโตถูกเปิดออกภายหลังจากการเคาะอยู่หลายสิบครั้ง
ชายหนุ่มร่างระหงเดินเข้ามายังจุดเดิมพร้อมกับถาดของว่าง
คุณชายตัวดีดูไม่มีทีท่าจะสนใจเลยแม้แต่ปลายหางตา
ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้กรอบแว่นยังคงคร่ำเคร่งกับการทำงานต่อไปเช่นเดิม
“คุณชายคิบอมฮะ ทงเฮยกอาหารเสริมบำรุงสุขภาพและนมอุ่นๆมาให้แล้วนะฮะ”
เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสนิท
คิบอมชั่งใจสักพักก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารและวางปากกาเก็บในที่ของมัน
แววตาสวยประกายแพรวพราวด้วยความดีใจจนเนื้อเต้นที่อย่างน้อย
เขาก็ทำให้คิบอมละความสนใจจากสิ่งนั้นได้
“ปวดเมื่อยตรงไหนไหมฮะ? ทงเฮจะได้นวดให้”
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรอ? ว่าถ้าหากฉันปวดเมื่อย ฉันจะตามซันนี่มาเอง”
คิบอมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็น
ใบหน้าหล่อจัดยังคงราบเรียบไม่แสดงถึงอาการใดๆเช่นเดียวกับตอนเช้า
คุณชายจะด่าจะว่าอะไรทงเฮก็ได้...แต่อย่าพูดถึงซันนี่ได้ไหม ?
ทงเฮไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าไปกว่าผู้หญิงอย่างซันนี่เลยสักนิด
“ทำไมล่ะฮะคุณชาย? ทำไมต้องเป็นซันนี่ด้วย? คนอื่นๆก็มีอยู่อีกตั้งเยอะแยะ”
“เพราะซันนี่เป็นผู้หญิงของฉันไง อี ทงเฮ”
ผู้หญิงของคุณชายงั้นหรือ?
คุณชายเรียกซันนี่ว่า ผู้หญิงของฉัน อย่างนั้นใช่ไหม?
มันจะหมายความว่าอย่างไรกันนะ? หมายถึงผู้หญิงที่คุณชายได้ครอบครอง
หมายถึงผู้หญิงที่คุณชายใช้ปรนเปรออารมณ์ใคร่เสน่หา
หรือว่าจะหมายถึง ผู้หญิงที่คุณชายรัก ?
“อย่างนั้นหรือฮะ?”
ร่างบางพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเกินกว่าจะได้ยิน
ทงเฮยังไม่ทันแน่ใจเลยสักนิดว่ารักคุณชายคิบอมหรือไม่
แค่เพียงเวลาไม่กี่วันที่ทงเฮหลงใหลในแววตาจอมปลอมนั่น
กลับทำให้คนๆหนึ่งแทบคลั่งได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ?
“ห้องนี้คือสถานที่ส่วนตัวของฉัน”
น้ำเสียงของอีกฝ่ายยังไม่ได้ลดความเย็นชาลงเลยแม้แต่น้อย
มือบางกำแน่นด้วยความอดทนอย่างมาก สะกดกลั้นน้ำตาทั้งหมดให้ไหลย้อนเข้าไป
หากเป็นไปได้...ทงเฮอยากจะรังเกียจคุณชายเลยซะวินาทีนี้
ทงเฮอยากจะเกลียดคนที่ผลักไสทงเฮให้ออกไปจากชีวิต
“ทงเฮก็ไม่ได้ต้องการจะอยู่ในนี้นานๆซักเท่าไรหรอกฮะ”
“แล้วที่ยังเสนอหน้ายืนอยู่นี่มันอะไรกันล่ะ?”
ประโยคที่ชัดถ้อยชัดคำกรีดซ้ำลงบนปากแผลของหัวใจให้เจ็บเสียยิ่งกว่าเดิม
คุณชายบังอาจรู้ทันแทบจะทุกจังหวะนึกคิดของเขา
คุณชายรับรู้เท่าทันความอ่อนแอทั้งหมด คุณชายรู้ว่าทงเฮเกลียดเหลือเกินกับถ้อยคำผลักไส
และคุณชายก็คงรู้ดีแก่ใจว่า ทงเฮนั้นมีความรู้สึกแก่คุณชายเช่นไร
คุณชายอยากให้ทงเฮเจ็บ...เพราะทงเฮบังอาจขัดขืนความต้องการของคุณชายแต่แรก
คุณชายอยากให้ทงเฮเห็นว่า สุดท้ายแล้วคนธรรมดาๆไม่มีค่าอย่างทงเฮ
ก็ต้องไขว่คว้าหาเพชรน้ำหนึ่งอย่างคุณชายคิบอมโดยเลี่ยงไม่ได้
“คุณชายคิดว่าทงเฮจะต้องการคุณชายเหมือนที่ซันนี่ต้องการงั้นหรือฮะ?
ถึงคนธรรมดาอย่างทงเฮจะไม่มีตัวเลือกมากมาย แต่ถ้าหากจะให้เลือก
ทงเฮก็ไม่เลือกที่จะรักคนอย่างคุณชายเหมือนกัน”
“คุณชายอย่าคิดว่าทงเฮจะสนใจคุณชายแบบนั้นนะฮะ ขอบอกให้รู้ไว้เลยว่า ไม่มีวัน!”
ใบหน้าสวยกัดฟันพูดออกมาอย่างเหลืออด
ดวงตากลมใสดูเหมือนจะค่อยๆมีน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความสุดจะทน
ทงเฮไม่มีสิทธิ์รักและไขว่คว้าคุณชายด้วยคำพูดอันไม่ยั้งคิดของตนเอง
ได้โปรดเถอะคุณชาย...ถ้าหากเป็นอย่างนั้น
โปรดอย่าทำให้ทงเฮหลงรักคุณชายเลยได้ไหม?
“ฉันมองตาเธอก็รู้แล้วว่าเธอต้องการฉันแค่ไหน เธอไม่มีสิทธิ์ในตัวฉัน
เธอไม่มีสิทธิ์ทำกิริยาก้าวร้าวกับฉัน เธอเป็นใครมาขึ้นเสียงกับฉัน! หืม? อี ทงเฮ!!!!”
มือใหญ่รวบแขนเล็กเอาไว้ บีบรัดมันจนสุดกำลัง
ผู้เป็นเจ้าของหยาดน้ำตาบริสุทธิ์ไม่สามารถกักเก็บความเสียใจเอาไว้ได้อีกแล้ว
ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับทงเฮ ไม่เคยมีใครสักคนทำให้ทงเฮหวั่นไหวได้ขนาดนี้
และก็ไม่มีใครสักคนที่ทำให้ทงเฮร้องไห้ได้ทั้งๆที่ยังไม่มั่นใจในความรู้สึกนั้น
หรือความเป็นจริงแล้ว...ทงเฮกำลังตกหลุมรักคุณชายจนโงหัวไม่ขึ้นกันแน่ ?
“ทำไมล่ะฮะคุณชาย? ทงเฮก็คนมีหัวใจเหมือนกับคุณชายนั่นแหละ ทำไมทงเฮถึง....”
“แล้วแมวตัวไหนมันบอกเธอว่าฉันมีหัวใจกันล่ะ อี ทงเฮ?”
ร่างสูงกล่าวเสียงเรียบ
คนตัวเล็กกลืนสะอื้นลงคออย่างยากลำบาก
ถึงแม้คุณชายจะไม่มีหัวใจ คุณชายก็ควรจะใส่ใจความรู้สึกคนอื่นบ้าง
“ทงเฮมองคุณชายพลาดไปจริงๆ คุณชายไม่ใช่เทพบุตรเหมือนที่ทงเฮเคยคิด
คุณชายก็เหมือนปีศาจร้ายตัวหนึ่งนั่นแหละฮะ!!!!”
เพียะ!!!!!!
ฝ่ามือแกร่งฟาดลงฉาดใหญ่บนใบหน้าขาวนวล
แววตาแข็งกร้าวจ้องมองมาทางเขาอย่างเอาความ
นัยน์ตาบริสุทธิ์เพ่งพินิจมองกลับอย่างไม่กลัวเกรง
หากแต่แววตาของคนตัวเล็กนั้นบริสุทธิ์เกินไป
เพียงแค่มองเผินๆก็สามารถหยั่งรู้ความรู้สึกทั้งหมดได้ดี
“ฮึก…เรื่องแค่นี้คุณชายต้องตบหน้าทงเฮด้วยใช่ไหมฮะ?”
หยาดอสุชลร่วงหล่นลงมาเป็นทางยาว
เรียวปากเล็กขบกันแน่นจนขึ้นเป็นสีแดงสด
คิบอมลดความรุนแรงทางอารมณ์ลงได้แทบจะในทันทีที่เห็นน้ำตาของอีกฝ่าย
ใครเขาก็ว่าผู้ชายมักแพ้น้ำตาของฝ่ายที่อ่อนแอกว่า
คิบอมไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกนี้เลยสักนิด จนมาถึงเวลานี้
“ไม่มีสุภาพบุรุษในตระกูลผู้ดีที่ไหนตบหน้าคนที่อ่อนแอกว่าหรอกนะฮะคุณชาย”
“ก็เธอยั่วโมโหฉันนี่”
“ทงเฮทำผิดงั้นหรือฮะ? ถ้าหากวันหนึ่งคุณชายเอาปืนมายิงหัวทงเฮ ทงเฮก็ยังผิดใช่ไหมฮะ?”
ความเงียบเข้าปกคลุมไปชั่วครู่
มีเพียงเสียงสะอื้นของผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งดังขึ้นมาเป็นระยะ
นัยน์ตาเรียบเย็นมองลงมาอย่างไม่เอาความอีกต่อไปแล้ว
มือหยาบค่อยๆไล้ไปตามผิวเนื้อลื่นที่ขึ้นรอยมือแดงเป็นแถบ
“เธอเจ็บหรือเปล่า?”
“...เจ็บ”
ใบหน้าหวานพยักหน้าให้ช้าๆ
ดวงตาคู่สวยจ้องมองการกระทำอันอ่อนโยนของคุณชายไม่ละสายตา
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแบบนี้ คุณชายคิบอมต้องการอะไรกันแน่
ใบหน้าคมคายลดลงมาคลอเคลียกับพวงแก้มสีชมพูระเรื่อ
ริมฝีปากสีเข้มบรรจงจุมพิตลงบนใบหน้าหวานไปตามรอยมือแดงฉานที่ตนเป็นผู้สร้าง
ทงเฮยังคงบริสุทธิ์เกินไป...เกินกว่าที่จะรับการกระทำรุนแรงนั้นได้
คิม คิบอม เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะเอื้อนเอ่ยคำขอโทษผู้ที่ไม่ได้ทำผิด
หากแต่การขอโทษนั้นกลับผิดแปลกไปจากใครคนอื่น
ยิ่งทำแบบนี้...ทงเฮก็ยิ่งเจ็บ
เจ็บกับความไม่เข้าใจ ว่าตัวคุณชายนั้นแม้จริงต้องการอะไรกันแน่
“คุณชายอย่าทำอะ...”
แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าสวยขยับเพื่อหลีกหนี
ริมฝีปากของทั้งคู่กลับสัมผัสกันโดยบังเอิญ คุณชายคิบอมไม่ได้มีเจตนาจะฉวยโอกาส
ทงเฮไม่ได้ต้องการจะได้รับสัมผัสนั้น แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง...เวลาและโอกาสเป็นผู้สร้าง
สัมผัสแผ่วเบาที่ทำเอาร่างทั้งสองหลุดลอยไปกับความนุ่มละมุนอย่างลืมตัว
เปลือกตาสวยปิดลงช้าๆ แพขนตามีหยดน้ำเล็กๆเกาะเรียงราย
ริมฝีปากหนาจูบซับน้ำตาทุกหยดด้วยความหลงใหลโดยไร้ซึ่งสาเหตุ
เพราะสาเหตุทั้งหมด พระผู้เป็นเจ้าเป็นคนลิขิต..
“...คุณชาย”
มือบางดันหน้าอกแกร่งออกเบาๆ
อีกฝ่ายก็ผละตัวออกไปอย่างว่าง่าย
ใบหน้าหวานหลุบลงต่ำไม่กล้าแม้แต่จะสบนัยน์ตาแกร่งนั้น
แต่ดูเหมือนว่า คุณชายคิบอมคนเดิม...จะกลับมาอีกทีเสียแล้ว
“ออกไปได้แล้วทงเฮ”
แผ่นหลังกว้างกำลังเดินจากเขาไปพร้อมกับถ้อยคำผลักไส
ท้ายที่สุดแล้ว... คุณชายก็ไม่มีหัวใจจริงๆด้วย
การกระทำเหล่านั้นก็คงเหมือนกับที่คุณชายทำกับคนอื่นทั่วไปสินะ
แล้วถ้าวันหนึ่งทงเฮยอมนอนกับคุณชายขึ้นมา..
คุณชายจะสนใจทงเฮขึ้นมาบ้างหรือเปล่า?
------------------------------------------------------------------
TO BE CONTINUE ON PART 6
THANKS FOR COMMENT
THANKS FOR ATTENTION
>>>
ความคิดเห็น