คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : |; chapter 6
HEARTLESSII… หากจะเกิดมาไร้หัวใจ *
Leading Couple.. Kibum x Donghae
Written By.. PRETTY.KKZ
30/04/2552 11.29 AM.
Part 6
.
.
.
.
เสียงไวโอลินดังเข้ามาท่ามกลางความเงียบสนิทในเวลาที่พระอาทิตย์เพิ่งเริ่มจะส่องแสง
ร่างของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ที่ระเบียงมองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย..
ไม่มีใครเลยสักคน แม้ผืนน้ำสีครามที่โอบล้อมรอบบริเวณบ้านก็ไหลเอื่อยราวกับจะหยุดนิ่ง
หิมะตกลงมาเช่นทุกวัน...หากแต่วันนี้กลับหนักกว่าเดิมหลายเท่านัก
ทงเฮไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้ากันหนาว...เพราะทงเฮไม่ได้รู้สึกหนาวเลย
ทงเฮร้อนใจ..
เพราะในเวลานี้ ทงเฮอยากอยู่ใกล้คุณชายมากเหลือเกิน
เสียงดนตรีคลาสสิคดังขึ้นไปถึงชั้นบนสุดของคฤหาสน์
ชายหนุ่มที่เดินออกมาหยุดยืนอยู่ตรงระเบียงชั้นสาม ฟังบทเพลงไปผ่านๆหู
แม้เนื้อแท้จริงๆของเสียงดนตรีจะมีความหมายอยู่มากมาย แต่เขาก็ไม่เคยได้ใส่ใจ
เพราะสิ่งนั้น...มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับชีวิตเขาเลยสักนิด
Knock! Knock!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาสองครั้ง
ทำให้คุณชายรู้สึกตัวได้ว่าเสียงดนตรีนั้นได้จบลงไปนานแล้ว
ถึงแม้จะเสียดายอยู่ลึกๆที่ไม่ได้ตั้งใจฟังมัน แต่คุณชายก็รู้ดีว่ามันไพเราะสักแค่ไหน
“วันนี้คุณชายตื่นเร็วดีนะฮะ”
ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาปรายตามองให้เห็นเพียงเสี้ยวหน้า
ร่างบางหลุบตาลงต่ำก่อนที่จะวางเสื้อผ้าชุดใหม่ให้บนโต๊ะ
วันนี้ทงเฮไม่ต้องถอดผ้าปูที่นอนไปซักอีกแล้ว...ก็ถือว่าเป็นความสุขลึกๆในหัวใจ
ถึงแม้ทงเฮจะยังไม่รู้เลยว่า ความรัก ที่แท้จริงเป็นเช่นไร
แต่ทงเฮก็คิดได้เพียงว่า แค่ได้อยู่ใกล้ๆคุณชายแบบเงียบๆโดยที่ไม่มีถ้อยคำดูถูกถากถาง
แค่เพียงเท่านั้นมันก็มากพอสำหรับที่คนอย่างทงเฮจะได้รับ..
“เมื่อกี้ใครเล่นไวโอลิน?”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามก่อนที่จะทิ้งตัวพิงพนักเตียงกว้าง
ทงเฮไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณชายถามนั้นเพื่อตำหนิหรือชื่นชมกันแน่
แต่อย่างไรซะ...ทงเฮก็ไม่คิดว่าการเล่นดนตรีในบ้านไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไรสักนิด
ทงเฮแค่อยากทำตามที่ใจต้องการเท่านั้นเอง
“ทงเฮเองฮะ ถ้าคุณชายไม่ชอบทงเฮจะไม่.... เดี๋ยวฮะ! คุณชาย!”
ถ้อยคำถูกกลืนหายไปในลำคอแทบจะในทันที
ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก
ร่างทั้งร่างถูกคนตัวใหญ่กว่าดึงรั้งเข้ามาอยู่ภายในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว
“ฉันง่วง อยากพักผ่อน”
“คุณชายก็พักผ่อนไปสิฮะ ทงเฮต้องไปทำตามหน้าที่ของทงเฮนะฮะ”
แม้จะพยายามดิ้นให้หลุดออกมาสักเพียงไร
ก็ดูเหมือนสองแขนแกร่งนั้นยังคงพลังมหาศาลมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
แม้ร่างกายจะขัดขืนก็ตาม...แต่ทงเฮก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า
นี่คือสิ่งที่ทงเฮนั้นต้องการมาตลอด..
“ก็นี่ไงคือหน้าที่ของเธอ”
“หน้าที่ของทงเฮ?”
“เธอถูกจ้างให้เป็นผู้ดูแลทายาทในตระกูลไม่ใช่หรือไง? ดูแลพี่จองซู พี่ซองมิน แล้วก็ฉัน
ไอ้งานที่เธอทำงกๆอยู่ทุกวันนั่นมันหน้าที่ของซันนี่ต่างหาก”
ดูเหมือนคุณชายจะรู้ดีไปซะทุกเรื่อง แต่มันก็จริงอย่างที่คุณชายพูด
ทงเฮมีหน้าที่แค่อยู่เป็นเพื่อนคุณหนูซองมิน เตือนให้เธอทานยาให้ตรงตามเวลา
คอยรับใช้ใกล้ชิดคุณจองซูในเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องจุกจิกเล็กน้อย
คอยจัดเวลาของคุณชายตัวดีให้มีระเบียบ ดูแลชีวิตประจำวันของคุณชายให้หมดทุกๆอย่าง
หากเพราะคนบ้านนี้ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว
ทงเฮจะไปรับใช้ใครก็ไล่ให้ทงเฮไปทำหน้าที่ของตัวเอง
แต่หน้าที่ที่แท้จริงของทงเฮคือดูแลทายาทไม่ใช่หรือ?
“แต่ทงเฮนอนอยู่บนนี้ไม่ได้นะฮะ คุณชายปล่อยทงเฮเถอะฮะ”
“ไม่ปล่อย เธอเป็นสิ่งของของฉัน ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งอะไรทั้งสิ้น”
เพียงคำพูดเดียวที่หลุดออกมาจากปากผู้ชายคนหนึ่ง
มันกลับมีอิทธิพลต่อหัวใจของทงเฮมากมายเสียเหลือเกิน
สิ่งของของคุณชายอย่างนั้นหรือ?
ทงเฮก็เป็นแค่คนที่คุณชายจะทำอะไรยังไงก็ได้อย่างนั้นใช่ไหม?
จะรักใคร่หวงแหนดูแลยังไงก็ได้ หรือจะบดขยี้ให้แตกสลายก็ได้ใช่ไหม?
หากคุณชายจะคิดอย่างนั้น...ทงเฮก็ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งอยู่แล้วสินะ
“อยู่นิ่งๆนี่แหละดีแล้ว อย่าสะบัดสะบิ้งให้มากนัก ฉันรำคาญ”
เมื่อสิ้นคำประกาศิต ร่างในอ้อมแขนก็นอนนิ่งไปโดยปริยาย
คิบอมคว้าร่างของอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอด ใบหน้าคมคายซุกลงบนต้นขอขาวสะอาด
ถึงแม้ทงเฮรู้ดีว่ามันไม่สมควรจะเป็นเช่นนี้...แต่ทงเฮก็เต็มใจ
“ทงเฮให้เวลาแค่สามสิบนาทีเท่านั้นนะฮะคุณชาย”
ลหนาวพัดเข้ามาอีกครั้ง ราวกับจะขับกล่อมให้ทั้งคู่ตกลงสู่ห้วงแห่งการหลับใหลเร็วยิ่งขึ้น
เปลือกตาสวยค่อยๆปิดลง เมื่ออีกฝ่ายได้หลับภายในเวลาอันรวดเร็วถึง
แม้ในเวลานี้ทงเฮกำลังหลับฝัน...ทงเฮก็ขอให้ได้อยู่ในฝันเช่นนี้ตลอดไป
--------------------------------------------------------------------------
ในมุมๆหนึ่งภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างสีชมพูอ่อน
ร่างที่พลิกไปมาบนเตียงลืมตาขึ้นช้าๆพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุก
ร่างเล็กนอนก่ายหน้าผากเช่นเดิมราวกับเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว
คิม ซองมิน เป็นคนโชคร้ายเหลือเกิน...
ภาพเหตุการณ์ที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดกลับมาหลอกหลอนแทบจะทุกวินาทีที่นึกคิด
แม้ยามหลับฝันก็คงไม่มีสักคืนที่จะได้นอนสบายอย่างใครคนอื่น
แม้จะลืมตาตื่น ภาพทุกอย่างก็ยังคงปรากฏชัดอยู่ตรงหน้า
ซองมินอยากหายจากกลุ่มอาการที่บ้าๆนี่เหลือเกิน
แต่ถ้าหายแล้วคยูฮยอนจะต้องฝืนใจตัวเองขึ้นมาทำอะไรเพื่อเขา
ซองมินยอมเจ็บปวดแบบนี้ไปคนเดียวตลอดทั้งชีวิตเสียยังดีกว่า...
ครืด..ครืด
โทรศัพท์เครื่องสีชมพูสดสั่นอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ
คนตัวเล็กเอาแต่นั่งมองมันอยู่นานสองนาน โดยไม่มีความกะตือรือร้นแต่อย่างใด
บางเวลาที่อยากจะอยู่คนเดียว ก็มักจะมีอะไรมากวนใจอยู่เสมอ ๆ
แต่ก็เพราะการอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอกหรอ ? ที่ทำให้คิมซองมินเป็นได้ถึงขนาดนี้
-- CHOI SIWON --
“ยอโบเซโย...”
เสียงหวานเอ่ยใส่หูโทรศัพท์เบาๆอย่างไม่ค่อยเต็มใจจะรับเท่าไรนัก
ปลายสายเองก็คงจะรู้ดี แต่ความคิดถึงมันจะเลี่ยงกันได้ง่ายๆซะที่ไหน
ซีวอนเป็นคนดี...ซองมินรู้
แต่คนที่ดีกับคนที่รัก มันก็ต่างกันไม่ใช่หรอ ?
“ซองมินครับ วันนี้ว่างหรือเปล่า?”
“ว่างสิ มีอะไรหรอ?”
“ถ้าออกมาข้างนอกกับผมสักพักนึง จะสะดวกหรือเปล่าครับ?”
ซองมินนิ่งเงียบไปสักพัก
นานเท่าไรแล้วนะ..ที่เขาไม่ได้ย่างกรายออกไปจากที่นี่?
อย่าว่าเพียงออกไปนอกบ้านเลย สัปดาห์หนึ่งออกจากห้องนอนก็แทบจะนับครั้งได้
บางทีการได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง มันอาจจะทำให้เขามีชีวิตชีวามากกว่านี้
“ถ้าไม่สะดวก ผมไม่รบกวนก็ได้นะ”
“เดี๋ยวซีวอน...”
“.....”
“ยังไงก็อย่ามารับช้านะ ฉันไม่อยากรอนาน”
แค่เพียงประโยคเดียวก็ทำเอาปลายสายยิ้มแก้มฉีกไปถึงหู
ดูท่าว่าซีวอนจะมีความกระตือรืนร้นเป็นพิเศษเสียจริง
หลายครั้งต่อหลายครั้งที่เขาพยายามชวนคุณหนูหัวดื้อออกไปเดินเล่นนอกบ้านบ้าง
กลับได้รับคำปฏิเสธมาแทบจะทุกครั้ง แต่วันนี้...เหมือนโชคจะเข้าข้างซีวอนซะแล้ว
--------------------------------------------------------------------------
ทงเฮค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากการหลับใหลไปไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไร
เสื้อเชิร์ตสีขาวบางถูกปลดกระดุมออกจนหมด
ภาพของคุณชายตัวดีกำลังดูดกลืนเม็ดบัวสีชมพูหวานปรากฏชัดตรงหน้า
ทงเฮไม่เคยเต็มใจเลยสักนิด...หากแต่ในเมื่อมันมาถึงตรงนี้แล้ว
ทงเฮก็คงต้องยอมแล้วใช่ไหม ?
ใบหน้าคมคายเหลือบมองผู้ถูกกระทำช้าๆ
ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านจากการร้องไห้มาอย่างหนักกลับมองเขาอย่างไม่เอาความ
ทงเฮยังคงอ่อนแอเกินไป...อ่อนแอจนไม่สามารถขัดขืนอะไรได้สักนิด
“นิ่งๆแบบนี้คือยอมใช่ไหม?”
คุณชายจะถามไปเพื่ออะไรกันล่ะ?
ถ้าหากทงเฮตอบออกมาว่าไม่ยอมคุณชายจะหยุดอย่างนั้นหรือ ?
น้ำตาไหลออกมาไม่ขาด ร่างบางกลืนสะอื้นลงคออย่างยากลำบาก
ทงเฮต้องการให้คุณชายสนใจทงเฮบ้าง...แต่ไม่ใช่อะไรแบบนี้
“ในเมื่อคุณชายบอกว่าทงเฮเป็นสิ่งของ คุณชายต้องการอะไรก็ทำไปเถอะฮะ”
คำพูดประชดประชันนั้นทำเอาความอดทนของคุณชายถึงขีดสุดในโดยง่าย
หากแค่ตอบมาว่า ‘ยอม’ ก็จบ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ทงเฮต้องยอกย้อนเขาเลยสักนิด
“อย่ามาพูดยอกย้อนฉันนะ อี ทงเฮ!!!!”
มือแกร่งฉุดร่างของคนตรงหน้าขึ้นมา ข้อแขนเล็กพยายามสลัดออกให้หลุด
แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องยากเย็นสำหรับทงเฮเสียเหลือเกิน
ยิ่งพยายามหนีมากเท่าไร ก็เหมือนยิ่งใกล้เข้าไปมากขึ้นเท่านั้น
“ทำไมล่ะฮะคุณชาย! ที่ทงเฮยอมอยู่นี่ก็คือสิ่งที่คุณชายต้องการไม่ใช่หรือฮะ!!!!
ทั้งๆที่ความเป็นจริงคุณชายไม่มีสิทธิ์ในตัวทงเฮเลยแม้แต่นิดเดียว!!!!!!!”
ผลั่กก!!!
ร่างทั้งร่างถูกเหวี่ยงลงบนพื้นพรมหนา
คนตัวเล็กคลานหนีจนสุดมุมห้อง ร่างของคนตรงหน้าก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
แววตาเกรี้ยวกราดของคุณชายน่ากลัวเสียยิ่งกว่าอะไรที่ทงเฮเคยพบเห็น
ทงเฮเกลียดเหลือเกิน...เกลียดสายตาของคุณชายคิบอมในเวลานี้มากเหลือเกิน
“ไม่มีสิทธิ์ในตัวเธองั้นหรือ อี ทงเฮ? ฉันบอกแล้วไงว่ามองตาก็รู้ว่าเธอน่ะต้องการอะไร”
มือใหญ่ฉุดร่างนั้นขึ้นมาอีกครั้ง และดันให้ติดกับผนัง
อ้อมแขนทั้งสองกันเอาไว้ให้อีกฝ่ายไม่มีหนทางใดหนีรอดไปได้อีกเลย
จมูกโด่งรั้นซุกไซร้ไปบนซอกคอขาวสะอาดนั้นอย่างรีบร้อน
แม้ทงเฮพยายามจะเบี่ยงหนี ก็เหมือนจะยิ่งเปิดโอกาสให้คุณชายตัวดีร่วงล้ำเข้าไปง่ายกว่าเดิม
“เธออยากให้ฉันทำแบบนี้ไม่ใช่หรือทงเฮ”
.
ลบ NC ตามอ่านในบอร์ดฟิคของกี้ค่ะ
ร่างบางลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับเลยสักนิด
คุณชายตัวต้นเหตุแบกร่างของคนตรงหน้าขึ้นบ่า วางทิ้งไว้บนอ่างน้ำหรูภายในห้อง
เปิดน้ำจากฝักบัวราดรดบนศีรษะแล้วก็เดินจากไป
“หมดหน้าที่แล้วทงเฮ อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปรับใช้คนอื่นซะ”
คนไม่มีหัวใจ...ยังไงก็ไม่มีหัวใจวันยังค่ำ
คุณชายไม่เคยมีวันได้รับรู้หรอกว่า สิ่งของที่คุณชายล้อนเล่นกับความรู้สึกอยู่ทุกวี่ทุกวัน
แท้จริงเจ็บปวดมากสักแค่ไหน คุณชายมองเห็นทงเฮเป็นอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ ?
ทาสรับใช้ไม่ต่างอะไรจากสิ่งของ..
หากคุณชายสั่งให้เป็นอะไร ทงเฮพร้อมจะยอมเป็นได้ทุกอย่าง
หากคุณชายสั่งให้ตาย ทงเฮก็พร้อมจะยอมตายเสียตรงนั้น
สายน้ำจากฝักบัวคอยชะล้างคราบน้ำตาที่อีกฝ่ายไม่ทันได้เห็น
ร่างบางสะอื้นจนตัวโยนอยู่เพียงคนเดียวเงียบ ๆ
เทพบุตรอย่างนั้นหรือ ? แท้จริงคุณชายก็คือปีศาจร้ายต่างหาก
ต่อจากนี้ทงเฮไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม ทงเฮจะไม่มีวันยอมคุณชายอีกแล้ว...
------------------------------------------------------------------
TO BE CONTINUE ON PART 7
THANKS FOR COMMENT
THANKS FOR ATTENTION
>>>
๑ เม้นท์ ๑ โหวต ๑ คำวิจารณ์ จากผู้อ่าน
เพื่อแลกกับฟิคอีก ๑ ตอน สละเวลาซักนิด...ทำให้กี้ได้มั้ยคะ ?
ความคิดเห็น