☆ Secret Room!!! (No entry) ☆

ลำดับตอนที่ #25 : The V.nique Story กิลด์นี้จะครองโลก

รูป :

ชื่อ : วาเทนเนีนร์ เอเจน. ฮาโมนิค (Vateniar Agen. Hamonic)

ชื่อเล่น : ไวท์เทนนิ่ง วาเทน (Vaten)

เผ่าพันธุ์ : ลูกครึ่งมังกรแว่น

เพศ / อายุ : ชายสายโชตะ / 13 ปี

ส่วนสูง / น้ำหนัก : 170 ซ.ม. (เป็นโชตะแต่เจือกสูง) / 50 ก.ก.

สีตา / สีผม : น้ำเงิน / บลอนด์ทอง

นิสัย : มาจะกล่าวบทไป ถึงหนุ่มน้อยไวท์เทนนิ่งวาเทนนี่นะเออ~ (มุขมหาแป้ก...) พ่อหนุ่มน้อยวาเทนคนนี้ภายนอกดูเป็นหนุ่มน้อยใสๆเหมาะแก่การนำไปโฆษณาป๊อกกี้ ซึ่งภายในก็ใสพอๆกัน (แล้วจะพูดเพื่อ?) เขาเป็นหนุ่มน้อยผู้ใสซื่อไร้มลทินสมเป็นเด็กซึ่งหายากในปัจจุบัน เพราะเกิดปรากฏการณ์แก่แดดขึ้น ทั้งน้ำเสียงที่ยังไม่แตกหนุ่ม รอยยิ้มสดใสราวกับพระอาทิตย์ใช้ไวท์เทนนิ่งยี่ห้ออาแปะถีบรถสามล้อ ทำให้เขาดูเป็นเด็กน่ารักน่าฟัดไปโดยปริยาย ไม่ค่อยพูดซักเท่าไหร่ เอาแต่ยิ้ม~อย่างเดียว เพราะว่าคนอื่นแย่งพูดหมดแล้ว แบบว่าผมเป็นคนดีไรงี้ไง ไม่พูดซ้ำซ้อนแทรกแซง ไม่ดี๊~ไม่ดี หม่ามี๊สอนมาดี และส่วนเขาเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายเล็กๆเหมือนเด็ก(ไม่)ทั่วไปในสมัยนี้ แต่สิ่งที่เห็นเด่นชัดที่สุดในนิสัยของหนุ่มน้อยคนนี้คือ เป็นคนขี้ลืมปลาทองเรียกพี่!!!! เวลาสั่งงานอะไรกรุณาย้ำซักสิบครั้งเป็นอย่าง(โครต)ต่ำ พร้อมจดใส่กระดาษแขวนเชือกห้อยคอเลยก็ยิ่งดี!!!! ไม่อย่างนั้นจะโดนประสาทส่วนกลางลบหมดสิ้นเนื่องจากแยกไม่ออกว่าอันไหนควรจำไม่จำ!!! งั้นลบแม่มหมดเลยดีฝ่า ที่คอของวาเทนจะห้อยกระดาษสีเหลืองไว้เสมอ ซึ่งจะเขียนเกี่ยวกับข้อมูลเบื้องต้นเช่น ชื่อ ชื่อเล่น อายุ เพศ(ขนาดเพศมันก็ลืมว่าเป็นเพศอะไร!!!) บลาๆๆ และก็จะมีเขียนไว้ว่า ข้อมูลเพิ่มเติมอยู่ในสมุดในกระเป๋ากางเกงข้างขวา ซึ่งในสมุดเล่มนั้นจะมีข้อมูลละเอียดยิบชนิดที่เหล่าแฟนคลับคงโหยหากันน่าดู มาพร้อมแฟคและคิวแอนด์เอ!!! และนิสัยสำคัญอีกข้อหนึ่งคือ เป็นคนที่ชอบป๊อกกี้มากๆ ชอบชนิดคลั่งไคล้เครซี่ระยะสุดท้าย ขาดป๊อกกี้วันใดข้าคงขาดใจตาย~ พกติดตัวตลอดเวลา หลายกล่องและหลากรสชาติมากมายให้เลือกสรร และวาเทนยังเป็นคนที่ยิ้มได้ตลอดเวลา กินนอนเล่นเต้นระบำ ก็จะมีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ทำให้ไม่สามารถดูอารมณ์ของเขาออกได้เลย

ประวัติคร่าวๆ : วาเทนอาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า เขารู้แค่ว่าแม่เขาตายทันทีหลังจากคลอดเขาออกมา และไม่รู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร มรดกอย่างเดียวที่เป็นสิ่งที่แม่เหลือไว้เพื่อตามหาพ่อคือสร้อยคอรูปพระอาทิตย์สีเงิน หลังจากนั้นวาเทนก็ตามหาพ่อมาโดยตลอด โดยไม่เคยรู้เลยว่า พ่อของเขานั้นเป็นมังกรแสง

ความสามารถพิเศษ : ควบคุมแสงโดย สามารทำให้แสงดับลงหรือสว่างขึ้นก็ได้ และแม้จะอยู่ในที่สว่างจ้าหรือมืดสนิท ดวงตาของเขาก็ยังคงทำงานได้ตามปกติ / เป็นศิลปะการป้องกันตัวเล็กน้อย

บทที่ต้องการ : สมาชิกของกิลด์นีเวีย

บทสัมภาษณ์ 

"อะแฮ่ม สวัสดี ข้าชื่อ... เอ่อ ข้าลืมไปแล้วล่ะ ขอโทษนะ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรเหรอ"

: “หา...?” ดวงตาสีน้ำเงินเป็นประกายมองอีกฝ่ายอย่างงุนงงเล็กน้อย ก่อนคลี่ยิ้มสดใสเป็นเอกลักษณ์แล้วตอบ “ผมชื่อ...เอ่อ...ผมก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน” เจ้าตัวหลุบตาต่ำลงเหมือนเด็กน้อยที่ทำความผิด ก่อนเหลือบไปเห็นกระดาษสีเหลือที่ห้อยคอต่างป้ายชื่อ “อ้อนี่ไง! ผมชื่อวาเทนเนียร์ เอเจน. ฮาโมนิค” หนุ่มน้อยแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด พลางชี้นิ้วไปที่ป้ายชื่อที่ห้อยคออยู่

"อย่างงั้นหรอ... เจ้านี่หน้าตาดีนะ ข้าขอจูบเจ้าสักครั้งได้ปะ" (ยื่นหน้าไปใกล้ๆ)

: “เห...?” วาเทนผงะเล็กน้อย แต่ยังปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าขาวจัดนั่นอยู่ “มันคงไม่น่ารังเกียจหรอกถ้าผมเป็นผู้หญิง แต่ปัญหาก็คือผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเพศอะไร” เจ้าตัวก้มดูกระดาษสีเหลืองอีกครั้งก่อนตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสลดเล็กน้อย “แต่ผมเป็นผู้ชายแหละ แถมยังเด็กเกินไปด้วย ถ้าจูบผมคงโดนข้อหาพรากผู้เยาว์แน่ๆ เอาไว้ผมโตก่อนล่ะกันนะ” เจ้าตัวยิ้มอย่างเป็นกำลังใจให้อีกฝ่าย (เพื่ออะไรหนุ่มน้อย...)

"อ๊ะ ข้าขอโทษ ข้าล้อเล่น หืม... ว่าแต่เนื้อของเจ้าก็น่ากินแฮะ ท่าทางจะนุ่มนิ่มน่าดู ถ้าไม่ว่าอะไร... ข้าขอกัดเนื้อเจ้าไปเคี้ยวเล่นสักคำสองคำได้มั้ยอะ" (จ้องมองอย่างกระหาย)

: “เนื้อผมเนี่ยน้า~?” เจ้าตัวก้มลงมองตามแขนขาขาวเรียวของตัวเองก่อนมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย “คุณทานเนื้อคนด้วยหรอ?” เด็กหนุ่มถามอีกฝ่ายอย่างสงสัยตามประสาเด็ก

"เอ่อ... ข้าความจำเสื่อมด้วย ข...ข้า... ข้าขอไปพักอาศัยที่บ้านเจ้าจนกว่าความทรงจำของข้าจะกลับมาได้มั้ย?" (อ้อนด้วยสายตาลูกหมาหิวนม)

: “เอ่อ...ได้มั้งฮะ...ถ้า...” วาเทนเว้นวักไปเล็กน้อยเหมือนคิดอะไรอยู่ แล้วตอบเสียงอ่อย “ผมก็จำไม่ได้ว่าบ้านผมอยู่ไหนน่ะ...”

"เจ้าว่าอย่างงั้นหรือ? อืมๆ ช่างเถอะ ข้าว่าข้าต้องไปแล้วล่ะ มารดาแห่งกระป๋องปลาทูได้เรียกตามหาข้าแล้ว ลาก่อน..." (ทำหน้าเอ๋อๆ ก่อนเดินจากไปอย่างมึนๆ)

: “เห? มารดาแห่งกระป๋องปลาทู?” เนื่องจากสมองประมวลผลช้าเกินไป อีกฝ่ายจึงเดินจากไปไกลลิบแล้ว “อ้าว...ไปซะแล้ว” ถอนหายใจแบบเซ็งๆก่อนฉุกคิดขึ้นมาได้ “ว่าแต่...เราจะถามอะไรเขานะ? แล้วเขาเป็นใครหว่า?”

คำถามถึงผู้ปกครอง

สวัสดีค่า! ไรท์ชื่อนับสองนะคะ! แล้วท่านชื่ออะไรหว่า : เราชื่อพลอยนะหว่า(?)

ถ้าไม่ติดจะรับกลับหรือรับบทอื่นดีคะ T^T : บทอื่นโลด~

ขอบคุณที่มาสมัครเรื่องนะเออว์!!! : ฮับ!!

BlackForest✿