Flame นักรบเพลิงมายา (เปลวเพลิงมายา)

ตอนที่ 55 : มายาที่ 53 ป่ามายา [2] <=[100%]

มายาที่ 53

ป่ามายา [2]

            สวบ! สวบ! สวบ!

            เสียงฝีเท้าย่ำหิมะดังถี่รัวติดๆกัน แต่ไม่ว่าจะพยายามวิ่งเร็วเท่าไหร่ พวกเฟลมก็ไม่สามารถสลัดฝูงต้นไม้ปีศาจได้พ้นเสียที จำนวนของพวกมันมีมากจนน่าปวดขมับ ทั้งทำลายก็แล้ว ทั้งวิ่งหนีก็แล้ว แต่ก็ยังหนีไม่พ้นซักที

            ฟ้าว!!

            เสียงบางสิ่งพุ่งตัดอากาศอย่างรวดเร็ว เถาวัลย์เส้นยักษ์ตวัดรัดข้อเท้าของทัสก่อนยกทัสให้ลอยสูงห้อยต่องแต่งกลางอากาศ เด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายปั้นหน้าแหย เมือกของเถาวัลย์ทั้งเหม็นทั้งน่าขยะแขยง แถมยังมีฤทธิ์เป็นกรดอีกต่างหาก ถ้าไม่รีบแกะออกละก็ ขาคงได้ขาดในไม่ช้านี้แน่

            “ฮ่าห์” กาโอสะบัดมือร่ายเวทย์เร็วรัว ลิ่มน้ำแข็งแหลมคมพุ่งตัดเถาวัลย์ที่ตรึงข้อเท้าของทัสอย่างแม่นยำ เมื่อได้รับอิสระ ร่างหนาก็หล่นปุ๊กลงมานอนกองอยู่บนพื้นหิมะด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยน่าดูนัก

            “แย่ละ โดนล้อมอีกแล้ว” จานาบ่นอย่างหัวเสีย ฝูงต้นไม้ปีศาจนับร้อยต้นตีวงล้อมพวกเขาเอาไว้ได้อีกแล้ว

            “ฝนเพลิง กระหน่ำซัด!” เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงร่ายเวทเสียงดังก้องป่า บรรยากาศรอบกายพลันร้อนระอุชวนทรมาน ลูกบอลเพลิงสีแดงสดนับร้อยลูกม้วนรวมตัวเหนือศีรษะก่อนตกลงสู่เบื้องล่าง ต้องหมู่ต้นไม้ปีศาจมอดไหม้สลายหายไปหลายสิบต้น เกิดควันไฟสีเทาขุ่นมัวลอยฟุ้งหนาจนแทบสำลัก

            “แค่กๆ ไอ้บ้าเฟลม นี่เจ้าคิดจะรมควันพวกข้าเรอะไงฟะ” องครักษ์หนุ่มจอมเรื่องมากบ่นเสียงหงุดหงิดเพราะสำลักเอาควันไฟเข้าไปชุดใหญ่ เฟลมส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจ

            “ถ้ามีเวลาว่างพอที่จะมาบ่นข้าละก็ ข้าว่าเจ้าเอาเวลาไปเตรียมตัวสู้ดีกว่านะ ต้นไม้ปีศาจน่ะไม่ตายเพราะไฟแค่นี้หรอก” เฟลมเตือนด้วยความหวังดี เด็กหนุ่มยกมือทั้งสองข้างที่กำมีดสั้นอยู่ขึ้นสูงระดับอกพลางย่อตัวลงในท่าเตรียมพร้อม ประสาทหูทั้งสองข้างถูกลับจนคมกริบภายในเวลาอันสั้น

            “ระวัง!” มิดไนท์ร้องเตือน พวกเฟลมไม่รอช้ากระโดดแยกย้ายออกไปคนละทิศคนละทางเพื่อหลบกิ่งไม้แห้งกร้านนับสิบกิ่งที่พุ่งตรงเข้าหาพวกเขา กิ่งไม้หนาตีพื้นหิมะส่งหิมะให้ลอยฟุ้งปะปนกับควันไฟ

            เสียงหยิบจับอาวุธของแต่ละคนดังขึ้นติดๆกัน เหล่าองค์รัชทายาททั้งห้าแล้วพวกเฟลมต่างอยู่ในท่าพร้อมรบเต็มที่ ควันไฟสีเทาขุ่นยังคงลอยล่องบดบังทัศนียภาพรอบกาย คงเป็นเพราะพายุหิมะที่โหมกระหน่ำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆควันไฟจึงไม่ยอมจางหายไปเสียที

            “โธ่เว้ย! มองอะไรแทบไม่เห็นเลยเว้ย” ทัสคำรามเสียงต่ำ ก่อนวาดดาบคู่กายเป็นแนวขวางตัดกิ่งไม้ที่พุ่งเข้ามาได้ทันก่อนมันต้องกายอย่างเฉียดฉิว

            “มิดไนท์ ช่วยที” เสียงร้องขอของเฟลมดังขึ้นอย่างสั้นห้วน

            “เข้าใจแล้ว ทุกคนสร้างกำแพงเวทย์ซะ” มิดไนท์ตะโกนสั่งเสียงเรียบ เสียงร่ายเวทย์ของทุกคนดังขึ้นทันทีหลังสิ้นคำสั่งของมิดไนท์ เมื่อแน่ใจว่าทุกคนอยู่ภายในกำแพงเวทย์แล้ว มิดไนท์ก็หลับตาลงอย่างแช่มช้า

            เจ้าแมวดำขยับปากร่ายเวทย์เร็วรัว สายลมพัดกระหน่ำรุนแรงราวพายุคลั่ง มิดไนท์ร่ายมนต์ยาวยืดด้วยเสียงดังกังวาน สายลมกระหน่ำแรงขึ้นทุกขณะ

            “ขอสายลมจงร่ายรำ! และส่งอริร้ายสู่ความมืดมิด!” สิ้นเสียงร่ายเวทย์ของมิดไนท์ ลมพายุก็พัดกรรโชกอย่างบ้าคลั่ง พัดควันไฟและพายุหิมะจางหายไปจากพื้นที่รอบกาย พวกเฟลมกลับมามองเห็นกันและกันอีกครั้ง

            “เฮ่อ ในที่สุดก็มองเห็นกันจน....” เสียงของทัสถูกดูดหายไปอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาทั้งสิบคู่ของพวกเฟลมเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง นีออนถึงกับลืมตัวอ้าปากค้าง

            “โดนล้อมอีกแล้วแฮะ แต่รอบนี้ดูท่าจะรอดยากเนอะเฟลมเนอะ” นีออนหันไปพูดเสียงติดตลกกับเพื่อนๆ แต่กลับไม่มีใครตลกไปกับนีออนด้วย หัวใจของทุกคนต่างเต้นเร็วระรัวไม่เป็นจังหวะ เหงื่อเย็นๆไหลซึมชื้นทั่วร่างกาย ความเครียดถาโถมจนทุกคนแทบอยากเป็นบ้าตายเสียตรงนั้น

            ถ้าโดนล้อมด้วยต้นไม้ปีศาจอย่างเดียวจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ตอนนี้มันกลับไม่ได้มีเพียงแค่ต้นไม้ปีศาจอย่างเดียวแล้วที่กำลังรายล้อมพวกเขา ทั้งสิบกำลังโดนล้อมด้วยฝูงของปีศาจที่ถือได้ว่าเป็นจ้าวของป่ามายาแห่งนี้ ฝูงของเหล่า ‘วานรพยัคฆ์’ ปีศาจที่ขึ้นชื่อว่าดุร้ายที่สุดและอึดมากที่สุดในหมู่ปีศาจด้วยกัน

            ฝูงวานรพยัคฆ์ที่มีอยู่เกือบร้อยตัวจ้องตรงมาทางกลุ่มของเฟลมด้วยสายตาดุดัน ถึงจะได้ชื่อว่าวานร แต่พวกมันก็มีขนาดใหญ่กว่าลิงธรรมดาทั่วไปถึงสามเท่า กล้ามเนื้อใหญ่โตเป็นมัดดูแข็งแรง ขนหนาสีส้มลายดำเหมือนเสือโคร่งขึ้นปกคลุมทั่วทั้งกาย เขี้ยวสีขาวขุ่นซี่ยักษ์ยาวเลยปากออกมาจนเกือบถึงอก  พวกมันส่งเสียงคำรามต่ำๆในลำคอพลางยกกรงเล็บแหลมคมยาวเฟื้อยเกือบครึ่งเมตรขึ้นในระดับอก บ่งบอกว่าพวกมันพร้อมพุ่งกระโจนเข้าหาเหยื่อตรงหน้าทุกขณะ

            “ทำไงดีล่ะเฟลม ตอนเด็กๆเจอตัวเดียวช่วยกันรุมแทบตายมันยังแค่สะบักสะบอม แล้วนี่เล่นมาเป็นฝูง งานนี้ไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โตแล้วม้างงงง” นีออนปล่อยมุกที่คิดว่าน่าจะตลกพลางยิ้มแหยๆ แต่นั่นกลับทำให้ทุกคนยิ่งเครียดหนัก

            “เฟลม” กาโอเรียกเสียงค่อย

            “อะไร”

            “ตอนเด็กๆเจ้าเคยสู้กับไอ้ตัวประหลาดนี่มาแล้วเหรอ”

            “อือ ตอนนั้นข้าสิบขวบได้มั้ง มาสเตอร์เอามันมาเป็นคู่ซ้อมให้พวกข้า”

            “แล้วผลการต่อสู้ล่ะ”

            “เกือบตายหมู่ ข้ากับนีโอแล้วก็นีออนบาดเจ็บปางตาย แต่ไอ้ยักษ์บ้านี่แค่สะบักสะบอมนิดหน่อย” เฟลมกระซิบตอบ เมื่อได้ฟังแล้วกาโอก็ได้แต่แค่นหัวเราะด้วยความหนักใจ

สิ่งที่เฟลมพูดทำให้พวกกาโอยิ่งใจเสีย ขนาดเฟลมกับสองแฝดช่วยกันรุมแบบสามรุมหนึ่งแทบตายเจ้ายักษ์นี่ยังแค่สะบักสะบอม แล้ววันนี้พวกเขาจะมีโอกาสรอดออกไปจากฝูงวานรพยัคฆ์ไหมล่ะเนี่ย

“โฮก!!!” เสียงคำรามของตัวที่คาดว่าน่าจะเป็นจ่าฝูงดังก้อง ก่อนที่ลูกฝูงจะคำรามตาม และเหล่าวานรพยัคฆ์ก็กระโจนเข้าใส่พวกเฟลมทันที

“ตราตรึ....!!!” กาโอยกมือทั้งท่าร่ายเวท แต่ยังไม่ทันจะร่ายเวทจบ เจ้าชายหนุ่มประจำเมืองเคนตาเซียก็โดนกรงเล็บแหลมคมแทงทะลุท้องจนมิด

“อึก!!!” คนโดนแทงอย่างกะทันหันถึงกับกระอักเลือด

‘เร็วชะมัด!!!’ สติของกาโอเลือนรางลงเรื่อยๆ เลือดสีแดงฉานไหลทะลักราวเทน้ำ ความรู้สึกทั้งหลายค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ และเปลือกตาหนาก็ปิดลง วานรพยัคฆ์เหวี่ยงกาโอทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ทัสถึงกับช็อกจนพูดไม่ออก

“แก!!” องครักษ์หนุ่มคำรามอย่างเกรี้ยวกราดพลางยกดาบวิ่งทั่กๆเข้าหาวานรพยัคฆ์อย่างไม่กลัวตาย

“ทัส! อย่าทะเล่อทะล่าวิ่งเข้าไป!” นีออนร้องเตือนพร้อมวิ่งเข้าไปหมายจะห้าม แต่ไม่ทันเสียแล้ว วานรพยัคฆ์ร่วมสิบตัวกระโจนเข้าโอบล้อมทัสไว้ด้วยความเร็วที่ชวนให้ทัสต้องเสียวสันหลังวาบ ฝูงอมนุษย์ระดมใช้กรงเล็บอันแข็งแรงข่วนเด็กหนุ่มจนโชกเลือด เจ้าของเรือนผมสีฟ้าอ่อนหมดสติล้มลงนอนกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว

“ทัส!!” นีออนกรีดร้อง นีโอกระโดดมาอยู่ข้างกายน้องสาวก่อนกระแทกพลังเวทย์ใส่วานรพยัคฆ์ที่หมายจะทำร้ายนีออนจากทางด้านหลัง

“ห่วงตัวเองก่อนที่จะไปห่วงคนอื่นเหอะนีออน วานรพยัคฆ์น่ะไม่ใช่แค่เก่งนะ มันน่ะทั้งเก่งทั้งเร็ว ถ้าประมาทละก็มีกี่สิบชีวิตก็ไม่รอดหรอก” นีโอตำหนิน้องสาวเสียงเครียดแล้วหันไปกระหน่ำฟันวานรพยัคฆ์สามตนที่พุ่งเข้ามา พวกมันกระโดดหลบคมดาบของเด็กหนุ่มได้อย่างหวุดหวิด จากนั้นจึงอ้าปากส่งเสียงคำรามดังกึกก้อง

“โฮก!!!!!!”

เสียงคำรามดังแสบแก้วหูจนสองพี่น้องตระกูลทวินส์ต้องยกทิ้งดาบมือขึ้นปิดหูอย่างลืมตัว และจังหวะนั้นเอง วานรพยัคฆ์ทั้งสามตัวก็กระโจนเข้ารุมขย้ำสองแฝดทันที

“อ๊าก!!!” สองแฝดแผดเสียงร้องอย่างทรมาน เลือดอุ่นๆไหลทะลักทั่วตัว บาดแผลลึกตื้นนับร้อยสร้างความเจ็บปวดให้กับทั้งสองเป็นอย่างมาก

“ด้วยอำนาจแห่งข้า ขอบันดาลให้ศรแสงแห่งเวทย์จงปรากฏ แลกำราบหมู่มารในบัดดล!” เสียงร่ายเวทย์ที่แสนคุ้นหูดังต่ำทุ้ม ก่อนตามมาด้วยลูกศรเวทย์มนต์สีขาวนวลที่กระหน่ำซัดใส่วานรพยัคฆ์ทั้งสามตัวอย่างไม่ยั้ง อมนุษย์ร่างยักษ์ตกใจกระโดดถอยห่างตามสัญชาตญาณ เผยให้เห็นร่างของสองแฝดที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด พื้นหิมะรอบกายของทั้งคู่ถูกย้อมจนเป็นสีแดงสด

“กรร!!!” พวกมันขู่คำรามเสียงต่ำพร้อมมองจานาสายตาอาฆาต

“งูอัคคี!” ทันทีทีเฟลมสะบัดดาบ เปลวเพลิงพลันพุ่งออกจากคมดาบม้วนตัวกลายเป็นงูอัคคีตรงเข้าหาวานรพยัคฆ์ทั้งสามตัว งูอัคคีสีแดงเข้มม้วนรัดอมนุษย์ทั้งสามตัวเอาไว้ด้วยกัน วานรพยัคฆ์ไม่ยอมแพ้ดิ้นพล่านฉวยกระชากงูอัคคีหมายคลายการจับกุม แต่ผลกลับตรงกันข้าม ยิ่งพวกมันดิ้นมากเท่าไหร่ งูอัคคีก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นเท่านั้น อีกทั้งเปลวเพลิงยังลุกโหมรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“กรร!!” อมนุษย์ร่างยักษ์ทั้งสามตนส่งเสียงร้องครวญคราง เปลวเพลิงโหมกระพือรุนแรง ไม่นานนัก วานรพยัคฆ์ทั้งสามตนก็มอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลี

“นีโอ! นีออน!” เด็กหนุ่มวิ่งปราดเข้าหาสองเพื่อนซี้ ลมหายใจของทั้งคู่อ่อนแรงและขาดช่วง กลิ่นคาวเลือดเหม็นรุนแรงจนเฟลมอยากเบือนหน้าหนี จานาถึงกับรู้สึกคลื่นเหียนอย่างบอกไม่ถูก

“เฟลมระวัง!” เสียงเตือนของลินนะดังแว่วมาแต่ไกล เมื่อเจ้าของชื่อหันตามเสียงเรียก ดวงตาสีแดงเพลิงก็พบว่าวานรพยัคฆ์นับสิบตัวกำลังวิ่งพุ่งตรงมาทางตน เฟลมดีดนิ้วสร้างกำแพงเวทย์ให้สองพี่น้องฝาแฝดพร้อมลุกยืนตั้งท่าเตรียมพร้อม

“จงปะทุ! จงลุกโหม! จงโบกสะบัด! จงเผาผลาญ! เสาพระเพลิง!” เด็กหนุ่มร่ายเวทย์เร็วรัวพื้นดินสั่นไหวสะเทือน จานากระโดดถอยฉากออกมาจากระยะโจมตี

เสาเพลิงนับสิบต้นปะทุขึ้นจากผิวดินต้องฝูงวานรพยัคฆ์ที่กำลังกำลังคลุ้มคลั่งอย่างจัง เปลวเพลิงร้อนระอุค่อยๆกลืนกินเผาผลาญอมนุษย์ในระยะการโจมตีจนกลายเป็นเถ้าถ่านอย่างช้าๆ จานามองการโจมตีของเฟลมอย่างอึ้งๆ

...พลังเวทย์ของสายเลือดการ์เดี้ยน ทรงพลังอย่างที่เคยได้ยินมาจริงๆ...

“อุ๊บ!” เมื่อคลายเวทย์แล้ว เฟลมก็ถึงกับทรุดเข่าแตะพื้น ลมหายใจของเด็กหนุ่มหอบแรงจนตัวโยน

“เหวอ!!” เสียงของโอริดังแว่วเข้าโสตประสาทพร้อมๆกับร่างของเจ้าชายหนุ่มเจ้าของเสียงที่ลอยมาแต่ไกล ก่อนจะชนกระแทกจานาเต็มแรงส่งจานาให้ลงไปนั่งจ้ำเบ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้

“พี่โอริ ไม่เป็นไรใช่ไหม” เปมินกับลินนะวิ่งตามร่างของโอริที่ลอยมาอย่างติดๆ โดยมีมิดไนท์วิ่งมารวมกลุ่มเป็นการปิดท้าย

“ขอโทษขอรับพี่จานา พอดีข้าประมาทไปหน่อย” โอริขอโทษเสียงอ่อนแรงพลางหยัดกายลุกยืน แขนซ้ายขององค์ชายหนุ่มตกลู่ลงข้างลำตัวในลักษณะแปลกๆ ซึ่งเฟลมเดาว่ากระดูกน่าจะแตกละเอียด จานาดีดตัวลุกยืนตาม

 “กรร!!!”

พวกเฟลมตกอยู่ใต้วงล้อมอีกครั้ง คราวนี้ดูท่าจะวิกฤติกว่าครั้งก่อนๆมากเสียด้วย ถึงแม้จำนวนของวานรพยัคฆ์จะลดลงไปมากแล้วก็ตาม แต่จำนวนที่เหลืออยู่ก็คงจะไม่ต่ำกว่าห้าสิบตัว อีกทั้งทัส กาโอ นีออน และนีโอก็บาดเจ็บสาหัสไม่ได้สติ แถมพลังเวทย์ของคนที่ยังสู้ได้ก็มีเหลือไม่มากแล้วด้วย

“กรร!!!” วานรพยัคฆ์แยกเขี้ยวขู่พร้อมสายตาสัตว์ร้าย เฟลมและที่เหลือกระชับอาวุธตั้งท่าพร้อมรบ

ดวงตาสีแดงเพลิงกวาดมองฝูงวานรพยัคฆ์อย่างชั่งใจ

...เอาฟะ เสี่ยงเป็นเสี่ยง...

“มิดไนท์” เฟลมกระซิบเรียกเสียงค่อย เจ้าแมวดำเหลียวมองอย่างระมัดระวัง

“หืม?”

“ถ่วงเวลาให้ข้าซักสิบวิ แล้วเดี๋ยวข้าจะจัดการกับเจ้ายักษ์พวกนี้ให้เอง”

“จะพยายามนะ” มิดไนท์ตอบรับอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เฟลมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกพลางกางแขนทั้งสองข้างออกข้างลำตัว

“โฮก!!” เสียงคำรามของวานรพยัคฆ์คือสัญญาณเริ่มต้นการปะทะกันครั้งสุดท้าย มิดไนท์ย่อกายคำรามเรียกพายุให้พัดกระหน่ำรุนแรงในขณะที่องค์รัชทายาทอีกสี่คนที่เหลือช่วยกันระดมซัดอาวุธใส่วานรพยัคฆ์ที่พยายามพุ่งเข้ามาอย่างไม่ยั้งมือ เฟลมหลับตานิ่งตั้งสมาธิ

“ขอทวยเทพ สถิตยัง เปลวเพลิงข้า” เฟลมร่ายเวทย์อย่างใจเย็น เปลวเพลิงสีส้มอ่อนจนเกือบขาวปะทุเลื้อยพันรอบแขนซ้าย ความร้อนของมันร้อนกว่าไฟปกติที่เฟลมเคยใช้มากนัก ร้อนจนเฟลมแทบอยากหยุดร่ายเวทย์เสียเดี๋ยวนั้น

“เนรมิต กายา ให้แปรผัน” เฟลมกัดฟันฝืนร่ายเวทย์ต่อ เปลวเพลิงปะทุเลื้อยพันรอบแขนขวากำยำ

“จำแลงร่าง เป็นมังกร มายาพลัน” เด็กหนุ่มเลื่อนมือมาประกบกันกลางหน้าอก เปลวเพลิงสีส้มเกือบขาวลุกโบกสะบัดราวภาพมายา

“แลฟาดฟัน ศัตรูข้า ให้วอดวาย” เฟลมลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เปลวเพลิงทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ

“หลบออกมาเร็ว!!” มิดไนท์ตะโกนเรียกสี่องค์รัชทายาทที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับหมู่วานรพยัคฆ์ คนถูกเรียกทั้งสี่กระโดดถอยฉากตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

“มังกรเพลิงมายา!” เฟลมตะโกนก้องพร้อมกระแทกพลังเวทย์ทั้งหมดไปด้านหน้า เปลวเพลิงสีส้มอ่อนพุ่งตรงไปยังฝูงวานรพยัคฆ์ด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ

‘!’

เปลวเพลิงสีส้มอ่อนของเฟลมแปรสภาพกลายเป็นมังกรเพลิงตัวใหญ่ยักษ์เลื้อยพันอมนุษย์ที่เป็นเป้าหมายแน่น พวกมันดิ้นพล่านด้วยท่าทีทรมาน ก่อนกรีดร้องด้วยเสียงที่แหลมจนแสบแก้วหู เปลวเพลิงลุกโชนเผาร่างของวานรพยัคฆ์ทั้งหมดจนไม่เหลือซาก ไอร้อนที่มาจากมังกรเพลิงทำให้พวกลินนะต้องรีบเรียกกำแพงเวทย์กันอย่างจ้าละหวั่น เมื่อศัตรูทั้งหมดสิ้นลม มังกรเพลิงร่างยักษ์ก็บินสูงขึ้นไปบนฟากฟ้าสีดำมืด

เพล้ง!!!

ก่อนแตกออกเป็นเสี่ยงๆเหมือนแก้วที่ถูกทุบอย่างแรง

ตุ้บ!

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มังกรเพลิงสลายหายไป ร่างหนาของเฟลมล้มลงอย่างไร้การควบคุม เด็กหนุ่มหอบหายใจแรงน่ากลัว ทั่วทั้งกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นที่ไหลออกมาผสมกับเลือด

“เฟลม!” ลินนะถลาเข้าไปดูอาการเพื่อนหนุ่มด้วยท่าทีตกใจ สองมือบางประคองศีรษะเฟลมขึ้นมาหนุนบนตักด้วยความเป็นห่วง

“เฟลม! ทำใจดีๆเอาไว้นะเฟลม!” มิดไนท์ร้องเรียกคู่หู ขาหน้าทั้งสองข้างตบแก้มเรียกสติเด็กหนุ่มถี่รัว แต่ไม่มีประโยชน์ เฟลมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว หัวสมองของเด็กหนุ่มขาวโพลน ร่างกายหนักอึ้งและด้านชาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น

‘ง่วง...ชะมัด... เหนื่อย...ชะมัดยาด...เลย’

ดวงตาสีแดงเพลิงปรือลงช้าๆ ก่อนปิดสนิทในที่สุด

“ท่านมิดไนท์! ทำไงดีล่ะ!” เมื่อเห็นเฟลมพับไป ลินนะก็เริ่มสะอื้นทำท่าจะร้องไห้เพราะใจเสีย

“อย่าเพิ่งลนลานสิลินนะ เฟลมไม่ตายง่ายๆหรอก รีบรักษาเข้าสิ” เปมินเตือนสติเพื่อนสาว ลินนะพยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าตื่นๆ

เด็กสาวยกมือสองข้างขึ้นขนานร่างเฟลม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสวยไหววูบเล็กน้อย ริมฝีปากบางเริ่มขยับร่ายเวทย์อย่างชำนาญ ปรากฏวงแหวนเวทมนต์สีฟ้าอ่อนขึ้นเหนือและใต้ร่างเฟลม วงแหวนเวทย์ทั้งสองวงเริ่มต้นหมุนอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเร็วขึ้นทีละน้อย บาดแผลที่มีจำนวนนับไม่ถ้วนค่อยๆจางหายไปทีละนิด

“จานา โอริ เปมิน ไปพาพวกกาโอมาที่นี่สิ ขืนปล่อยไว้อย่างนั้นเดี่ยวก็ได้ตายกันพอดี” มิดไนท์สั่งการเสียงเรียบ เจ้าของชื่อทั้งสามไม่พูดอะไรเพียงแต่แยกย้ายกันไปหาคนเจ็บตามคำสั่งอย่างเงียบๆ

เมื่อเสียงฝีเท้าของทั้งสามหายไป มิดไนท์ก็ก้มมองอาการของเฟลมอย่างพิจารณา

บาดแผลภายนอกเยอะก็จริงแต่ไม่ลึกมาก ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโป้ง ลมหายใจหอบแรงจนตัวโยน และที่สำคัญที่สุดคือมิดไนท์แทบไม่รู้สึกถึงพลังเวทย์ของเฟลมเลย

‘อาการแบบนี้ น่าจะเป็น....’

“เฟลม เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ” เสียงของลินนะสั่นเครืออย่างห้ามไม่ได้ มิดไนท์กระโดดขึ้นไปเกาะบนไหล่ของเด็กสาวอย่างแผ่วเบา ก่อนใช้ลิ้นสากๆของมันเลียแก้มเจ้าหญิงแห่งเมืองเอราเดสสองสามครั้งอย่างอ่อนโยน ลินนะลืมตาขึ้นแล้วหันมอง

“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก เจ้านี่แค่ใช้พลังเวทย์มากเกินไปเท่านั้นเอง ให้พักซักแป๊บเดี๋ยวก็ฟื้นแล้วล่ะ”

“งั้นเหรอเจ้าคะ ค่อยยังชั่วหน่อย” เด็กสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก ลินนะค่อยๆหยุดร่ายเวทย์และลดมือลง วงแหวนเวทย์ทั้งสองวงจางหายไป บาดแผลทั้งหมดของเฟลมได้รับการเยียวยาแล้ว ที่เหลือก็แค่ปล่อยให้เฟลมได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

มิดไนท์เงยหน้ามองผืนฟ้าสีดำสนิทด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก หิมะเริ่มตกหนักอีกแล้ว คบเพลิงหรือเชื้อเพลิงก็ไม่มี ถึงแม้แสงสีทองของดวงจันทร์จะสว่างมากพอที่ทำให้เห็นเส้นทางได้บ้าง แต่มันก็ไม่สว่างมากพอสำหรับการเดินทาง คนบาดเจ็บก็มีตั้งห้าคน แถมยังออกนอกเส้นทางมาตั้งไกลเพราะพวกต้นไม้ปีศาจแล้วก็วานรพยัคฆ์ สถานการณ์เลวร้ายสุดๆ

“ท่านมิดไนท์ พาคนเจ็บมาแล้วเจ้าค่ะ” เปมินว่าพลางวางร่างเล็กของนีออนลงบนพื้นหิมะขาว โอริวางนีโอลงอย่างเบามือ และตามด้วยจานาที่เดินคล้อยหลังมาพร้อมกับร่างของทัสและกาโอบนบ่าทั้งสองข้าง

“เฟลมเป็นไงบ้างลินนะ” เปมินเอ่ยกับเพื่อนซี้ ลินนะคลี่ยิ้มผ่อนคลาย

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ท่านมิดไนท์บอกว่าให้พักซักนิดเดี๋ยวก็หายแล้ว” เจ้าหญิงคนเก่งตอบกลับ

“ลินนะ ช่วยดูแลทัสกับกาโอทีนะ เดี๋ยวข้าจะดูแลสองแฝดเอง” เจ้าแมวดำจ่ายง่ายอย่างง่ายๆ ซึ่งลินนะไม่ได้ทักท้วงอะไร เด็กสาวเริ่มลงมือร่ายเวทย์รักษาคนเจ็บอีกครั้ง

“ท่านมิดไนท์ เอาไงต่อขอรับ” จานาถามเรียบๆ มิดไนท์ซึ่งกำลังรักษาอาการบาดเจ็บให้นีออนอยู่เอียงคอนิด

“ก็คงต้องพักที่นี่แล้วล่ะมั้ง ป่ามายายิ่งดึกก็ยิ่งมืดยิ่งอันตราย คนเจ็บก็เยอะ คบเพลิงเราก็ไม่มี ฝืนเดินทางต่อไปก็มีแต่จะเป็นอันตรายเสียเปล่าๆ แถมยังออกนอกเส้นทางมาตั้งไกล ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยมาตกลงกันอีกทีก็แล้วกัน”

“เข้าใจแล้วขอรับ” จานาตอบรับพร้อมพยักหน้า ความเงียบโรยตัวปกคลุมทั่วบริเวณอย่างรวดเร็ว