Flame นักรบเพลิงมายา (เปลวเพลิงมายา)

ตอนที่ 54 : มายาที่ 52 ป่ามายา <= [100%]

มายาที่ 52

ป่ามายา

            หิมะสีขาวบริสุทธิ์ตกโปรยปรายหนาตา อุณหภูมิรอบกายลดต่ำลงทุกขณะ ลมหายใจที่ถูกผ่อนออกมากลายสภาพเป็นไอน้ำสีขาวขุ่นก่อนลอยหายไปกับอากาศ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงขยับผ้าคลุมผืนหนาให้กระชับกายมากขึ้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่น เพิ่งจะฟื้นไข้แท้ๆแต่กลับต้องมาเดินทางฝ่าหิมะ แถมบาดแผลที่บีเดลฝากไว้ให้ก็ยังไม่หายดีคอยแต่จะเจ็บหน่วงๆอยู่ตลอดเวลา ช่างเป็นการเดินทางที่ไม่น่าพิสมัยเลยซักนิด

            “แฮ่ก แฮ่ก” เดินทางได้ซักพักเด็กหนุ่มก็เริ่มแสดงอาการเหนื่อยหอบให้เห็น ร่างกายของเฟลมยังฟื้นตัวไม่สมบูรณ์ การฝืนเดินทางท่ามกลางสภาพอากาศที่ต่ำจนติดลบจึงทำให้ร่างกายของเฟลมยิ่งล้า เฟลมเริ่มรู้สึกว่าสมองของเขามึนตึงไปหมด ร่างกายหนักอึ้งยากขยับไหว และลมหายใจเองก็หอบระรัวไม่เป็นจังหวะ

            “เฟลม เจ้าไม่เป็นไรนะ” เจ้าแมวดำคู่หูที่เกาะอยู่บนไหล่ขวาของเด็กหนุ่มถามทักด้วยความเป็นห่วง ก่อนขยับตัวนิดเพื่อสะบัดหิมะที่เกาะพราวตามขนสีดำออก เฟลมสั่นศีรษะเบาๆเป็นการตอบคำถามของมิดไนท์

            “ข้าไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกเจ็บหน่วงๆที่แผลนิดหน่อยน่ะ” เด็กหนุ่มเลื่อนมือกุมแผลที่ท้อง มิดไนท์มองตามมือหนาด้วยสายตารู้สึกผิด มันไม่สามารถรักษาบาดแผลของเฟลมได้เพราะในร่างกายของเฟลมนั้นยังมีพิษหลงเหลืออยู่ ถ้าปิดปากแผลไปพิษก็จะคงอยู่ในร่างกาย มิดไนท์จึงเลือกที่จะไม่ปิดปากแผลเพื่อรอให้พิษไหลปะปนออกมากับเลือดจนกระทั่งหมดไปจากร่างกายเอง

            “...” อยู่ๆมิดไนท์ก็ย่นจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ เจ้าแมวดำรู้สึกว่าสภาพรอบกายเริ่มแปลกไป

            หิมะที่แต่เดิมตกประปรายตอนนี้กลับตกหนักขึ้นจบแทบกลายเป็นพายุ อุณหภูมิที่ลดต่ำลงอีกหลายองศาทำให้ร่างกายต้องสั่นสะท้าน หมู่แมกไม้ไร้ใบขึ้นชิดติดๆกันจนแทบไม่มีช่องทางเดิน กิ่งก้านสาขาของพฤกษกสีน้ำตาลแห้งถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวโพลน น่านฟ้าเหนือศีรษะมืดสนิทมองไม่เห็นแม้กระทั่งแสงของหมู่ดารา มิดไนท์หรี่ตาพิจารณา สภาพอากาศแบบนี้...

            “เฟลม หยุดขบวนเดินทางก่อน” เจ้าแมวดำสั่งเร็วรัวก่อนกระโดดลอยลิ่วไปหานีออนยังเกวียนที่อยู่คล้อยหลังไปไม่ไกลนัก เฟลมกระตุกบังเหียนหยุดฝีเท้าของอาชาหนุ่มตามคำสั่งทันทีโดยไม่พูดอะไร นีโอเมื่อเห็นเฟลมหยุดม้าก็หยุดตาม ก่อนที่เกวียนเล่มใหญ่จะชะลอความเร็วลงอย่างช้าๆและหยุดนิ่งในที่สุด

            เฟลมกระโดดลงมายืนบนพื้นหิมะหนา นีโอเหวี่ยงกายตามลงมาก่อนขยับบิดกายคลายความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อ พลันร่างกายก็สั่นสะท้าน ขนทั่วกายลุกตั้งชัน

            “อูย ทำไมมันถึงได้หนาวจับขั้วหัวใจอย่างงี้ล่ะเนี่ย” ว่าจบนีโอก็ถูมือหนาไปมาเพื่อบรรเทาอาการหนาวเหน็บ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรซักเท่าไหร่ นีโอยังคงยืนตัวสั่นงั่กๆอยู่เหมือนเดิม

            “แล้วทำไมอยู่ๆหิมะถึงได้ตกหนักอย่างงี้เนี่ย มองแทบไม่เห็นทางข้างหน้าเลยวุ้ย” นีโอบ่นออดๆแอดๆเสียงหงุงหงิง นีออนเดินเข้ามาสมทบเด็กหนุ่มทั้งสองในขณะที่กอดตัวเองแน่น อากาศหนาวทำให้ริมฝีปากบางของเด็กสาวกลายเป็นสีม่วงคล้ำ มิดไนท์วิ่งเรี่ยฟื้นตามนีออนมาติดๆ ตามมาด้วยทัสและองค์รัชทายาททั้งห้าที่เดินคล้อยหลังมา ในมือของแต่ละคนมีถุงข้าวของสัมภาระครบมือ

            “มีอะไรเหรอมิดไนท์ ทำไมอยู่ดีๆถึงสั่งให้หยุดล่ะ แถมยังไปเรียกพวกที่อยู่ข้างในเกวียนลงมาอีก” เฟลมกระชับผ้าคลุมแล้วถามด้วยเสียงแสดงความเหนื่อยล้า

            “พวกเราเข้าสู่เขตป่ามายาแล้วน่ะสิ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปต้องเดินเท้ากันแล้ว ต้นไม้ในป่ามายาน่ะขึ้นชิดติดกันแน่นมากเกวียนกับม้าผ่านเข้าไปไม่ได้หรอก อีกอย่าง ตลอดทางในป่ามายาน่ะเต็มไปด้วยอันตราย เดินเท้าจะสะดวกมากกว่า” มิดไนท์อธิบายอย่างละเอียด

            “เข้าใจแล้ว” เฟลมกับนีโอตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมรับถุงสัมภาระของพวกตนมาจากลินนะ ก่อนที่เสียงเสียงหนึ่งจะดังแว่วเข้าสู่โสตประสาทของเฟลม

            แซ่ก!

            เด็กหนุ่มหันขวับมองสำรวจรอบกายอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ สองแฝดซึ่งดูท่าว่าจะได้ยินเสียงปริศนานั้นเช่นกันสะบัดมือเรียกอาวุธคู่กายขึ้นมาถือไว้ทันควัน แต่พวกทัสที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ยินเสียงประหลาดปั้นหน้างงมองตามการกระทำของพวกเฟลมอย่างไม่เข้าใจ

            แซ่ก! แซ่ก!

            เสียงปริศนาดังถี่ติดๆกัน และคราวนี้พวกทัสก็ได้ยินเสียงประหลาดนั้นด้วย  ต่างคนต่างหยิบจับอาวุธขึ้นมาถือไว้ในท่าเตรียมพร้อม สายตานับสิบคู่กวาดมองรอบบริเวณอย่างระมัดระวัง เฟลมและสองแฝดลับประสาทการต่อสู้จนคมกริบก่อนหันหลังชนกัน เสียงประหลาดเงียบลงไปพักหนึ่ง พายุหิมะที่พัดแรงขึ้นทำให้วิสัยทัศน์รอบกายดูเลวร้าย

            “ระวัง!” มิดไนท์ร้องตะโกนเสียงดังคับป่ากว้าง พร้อมๆกับที่กิ่งไม้แห้งกร้านนับสิบฟาดตรงลงมายังกลุ่มของพวกเฟลมด้วยความเร็วที่ชวนให้รู้สึกเสียวไส้ พวกเฟลมกระโดดหลบแทบจะในทันทีที่ได้ยินเสียงเตือนของมิดไนท์ กิ่งไม้ประหลาดฟาดพื้นส่งหิมะให้ฟุ้งกระจาย ก่อนดีดตัวขึ้นแล้วไล่หวดพวกเฟลมต่อ และไม่ได้มีเพียงกิ่งไม้แห้งๆของต้นไม้ต้นเดียวเท่านั้นที่ไล่กวดพวกเฟลม แต่กิ่งก้านของต้นไม้นับร้อยต้นกำลังไล่หวดพวกเฟลมอย่างไม่ยอมหยุดหย่อน

            “หวา! กิ่งไม้พวกนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงได้ไล่กวดพวกเรายังกับว่ามีความแค้นกันมาแต่ชาติก่อนอย่างงี้ล่ะ” ทัสตะโกนโวยวายพลางกระโดดหลบกิ่งไม้ที่พุ่งตรงเข้ามา

            “แบร่ ไม่โดนโว้ย” องครักษ์ตัวแสบแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างมีความสุข

            ผลัวะ!!!

            “แว้ก!!!” ก่อนจะโดนกิ่งไม้อีกกิ่งหนึ่งหวดเข้าให้เต็มๆหลัง ร่างหนาของทัสกระเด็นลอยไปไกลตามแรงกระแทกแล้วชนเข้ากับต้นไม้ต้นยักษ์ ทัสถึงกับจุกพูดไม่ออก ร่างของเด็กหนุ่มค่อยๆไหลครูดลงมานอนกองอยู่บนพื้นหิมะหนาอย่างหมดสภาพ นีออนส่งเสียงหัวเราะคิกคักสะใจ

            “สมน้ำหน้า เจ้าองครักษ์ซื่อบื้อ”

            “ว่าไงนะ! ยัยสมองกลวง!” ทัสทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมานั่งต่อปากต่อคำกับนีออนโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตนเองเลยซักนิด ใบหน้าด้านซ้ายของทัสถูกย้อมไปด้วยโลหิตสีแดงเข้ม ศีรษะของเด็กหนุ่มคงแตกเพราะแรงกระแทกเมื่อกี้

            “เจ้านั่นแหละที่สมองกลวง ตางี่เง่า” เด็กสาวหันไปแยกเขี้ยวงุดให้ทัส เมื่อนีออนเผลอ เถาวัลย์เส้นใหญ่ยักษ์ก็เลื้อยเข้าพันร่างของเธอแน่น ดาบสั้นคู่กายหล่นลงปักกับพื้น นีออนถึงกับขนลุกซู่ เถาวัลย์ที่มาพันตัวเธอชุ่มไปด้วยเมือกเหนียวๆชวนน่าขยะแขยง สีเหลืองแก่ปนเขียวเข้มของมันทำให้นีออนรู้สึกอยากขย้อนเอาของเก่าออกมาเสียเต็มแก่ คิ้วของเด็กสาวกระตุกแรงอย่างไม่สบอารมณ์

            “แหยะ อะไรเนี่ย โสโครกชะมัดยาดเลย” เจ้าตัวแสบครางเสียงอ่อย มือเล็กที่กำลังพยายามแกะเถาวัลย์ออกสะบัดอย่างสะเปะสะปะด้วยท่าทางรังเกียจ เส้นเลือดที่สมองของนีออนเต้นตุบๆด้วยความหงุดหงิด ความอดทนของเธอกำลังจะหมดลงแล้ว เมือกเหนียวๆที่เปื้อนตัวเธอกำลังทำให้เธออยากจะระเบิดอารมณ์ออกมา

            “อึ๋ย!!” นีออนหลุดร้องเสียงประหลาดเมื่อเถาวัลย์เลื้อยมาโดนแก้ม เมือกเหนียวๆของมันไม่เพียงแต่ชวนให้รู้สึกสะอิดสะเอียน แต่มันยังเหม็นเน่าจนสุดจะทน

            ซู่!!

            “ซู่?” นีออนทวนเสียงประหลาดที่ได้ยินอย่างฉงน ก่อนก้มลงมองที่มาของเสียง แล้วเด็กสาวก็ถึงกับต้องหลุดร้องออกมาด้วยความช็อก

            “เฮ้ย! ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะเจ้าเถาวัลย์ทุเรศ!” เด็กสาวกรีดร้องเสียงแหลม ทำให้เฟลมกับนีโอต้องหันมองตามเจ้าของเสียงด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าจะมีอันตราย แต่แล้วก็ต้องตะลึงงันหยุดมองนีออนนิ่งอ เมือกเหนียวๆของเถาวัลย์ไม่เพียงชวนให้รู้สึกขนลุกเท่านั้น แต่มันยังมีฤทธิ์เป็นกรดกัดกร่อนเสื้อผ้าของนีออนเสียขาดเป็นรู แถมขาดตรงไหนไม่ขาดดันมาขาดแถวๆหน้าอก เสื้อที่ขาดเป็นรูจึงเผยให้เป็นเนื้อขาวเนียนช่วงเนินอกของเด็กสาว นีออนชะงักลมหายใจไปครู่หนึ่งด้วยความตกตะลึงระคนอาย

            “ว้าว ผิวเจ้าขาวชะมัดยาดเลยแฮะ” เจ้าองครักษ์ตัวแสบหลุดชมเสียงสุขใจ เรียกให้ใบหน้าของนีออนขึ้นสีแดงก่ำจนน่ากลัวทันที เฟลมส่ายหน้าอย่างเบื่อโลก มันจะไปจุดชนวนระเบิดทำไมวะ!!!

            “ไอ้เจ้าองครักษ์หื่นกามเอ๊ย! ไสหัวไปให้พ้นเลยน้า!!!” นีออนตวาดเสียงก้องพลางยกมือขึ้นประสานกันกลางหน้าอกในลักษณะแปลกๆ นีโอกับเฟลมพอเห็นท่าทางของเจ้าตัวแสบเข้าก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ก่อนหันมองหน้ากันช้าๆ

            “เฮ้นีโอ ตั้งท่าแบบนั้นอย่าบอกนะว่าเจ้านีออนมันจะ...” เฟลมถามเสียงเหมือนเครียดเล็กน้อย คนถูกถามพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มเฝื่อน

            “เออ” เจ้าตัวตอบอย่างสั้นห้วน

“เฮ้ย! ถ้ายังอยากแก่ตายอยู่ละก็ เผ่นด่วนเฟ้ย!” ก่อนจะหันไปตะโกนเตือนพวกจานาที่ยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับกิ่งไม้ประหลาดอยู่ พวกจานาปั้นหน้าฉงนในคำพูดของนีโอ

“หมายความว่าไง” การประสานเสียงถามดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย

“ก็หมายความว่า...”

“พายุวาโย!” ยังไม่ทันที่นีโอจะได้ขยายความ เสียงร่ายเวทย์ของนีออนก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน สายลมรอบกายพลันพัดหมุนวนอย่างรุนแรงราวกับพายุ หิมะสีขาวโพลนที่กองสุมบนพื้นถูกสายลมหอบโกยขึ้นมาจนเห็นสีน้ำตาลของผิวดิน สายลมของนีออนพัดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง กิ่งไม้และเถาวัลย์ประหลาดถูกความคมของสายลมตัดจนขาดสะบั้น พื้นที่โดยรอบโดนวายุพัดจนเละเทะ ต้นไม้ใหญ่ล้มระเนระนาด ในขณะที่พวกจานาพากันวิ่งหนีตายอย่างจ้าละหวั่น มิดไนท์กระโดดไปเกาะไหล่เฟลมอย่างรู้งาน เฟลมยกมือขึ้นประสานกันด้านหน้า

“กำแพงพระเพลิง” สิ้นเสียงร่ายเวทย์ของเฟลม กำแพงเวทย์สีแดงเพลิงรูปโดมก็ปรากฏขึ้นปกคลุมพวกเฟลมเอาไว้ทั้งหมด ปกป้องพวกเฟลมจากสายลมของเจ้าตัวแสบได้อย่างหวุดหวิด กาโอลอบถอนหายใจเฮือก นึกว่าจะต้องตายด้วยสายลมของนีออนซะแล้ว

“พวกเจ้าไม่เป็นอะไรนะ” เฟลมหันกลับมาถามความเป็นอยู่ของทุกคนหลังจากที่แน่ใจแล้วว่าสร้างกำแพงเวทย์ได้แน่นหนาพอแล้ว

“เออไม่เป็นไร แต่จะเป็นก็เพราะยัยตัวแสบนั่นน่ะแหละ อยู่ดีๆทำบ้าอะไรก็ไม่รู้” กาโอประชดเสียงสูงขึ้นจมูก

“น่าน่า ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วน่า” เปมินกับลินนะตบบ่าเจ้าชายหนุ่มขี้บ่นก่อนยิ้มเจื่อน มิดไนท์กวาดสายตามองสภาพของพวกจานาที่ยืนทำหน้าเซ็งในชีวิตอย่างพิจารณา แต่ละคนต่างมีแผลถลอกปอกเปิกคนละนิดคนละหน่อย ซึ่งมิดไนท์เดาว่าน่าจะเกิดจากสายลมของนีออน ไม่ได้เกิดจากกิ่งไม้ประหลาด เพราะเจ้าพวกนี้คงไม่งี่เง่าพอที่จะโดนกิ่งไม้ประหลาดโจมตีเหมือนทัสกับนีออน

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง สายลมด้านนอกกำแพงเวทย์ที่ซัดกระหน่ำอย่างรุนแรงก็ค่อยๆเบาแรงลง หิมะที่ถูกสายลมหอบโกยขึ้นมาตกลงปกคลุมพื้นดินอีกครั้ง เมื่อทุกๆอย่างกลับมาสงบเหมือนเก่า สายตานับแปดคู่ของพวกเฟลมก็แลเห็นร่างเล็กของนีออนที่ยืนหอบหายใจอยู่ท่ามกลางกองภูเขาซากกิ่งไม้ ต้นไม้ใหญ่รอบข้างล้มระเนระนาดหมดสิทธิ์แผลงฤทธิ์ต่อ ทัสนอนหงายท้องด้วยสภาพดูไม่ได้ ทั่วตัวเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยรอยแผลคล้ายถูกของมีคมกรีด เสื้อผ้าขาดวิ่นเป็นหย่อมๆด้วยฝีมือสายลมของนีออน เฟลมหลุดหัวเราะอย่างห้ามไม่ได้

‘สมน้ำหน้า อยากปากมากดีนัก’

เฟลมร่ายเวทย์สลายกำแพงเวทย์อย่างไม่รีบร้อน เมื่อกำแพงเวทย์ถูกคลาย เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำขลับก็เดินดุ่ยๆตรงไปหาน้องสาวตัวแสบทันที

            “เฮ้ย! นีออน นี่เจ้าคิดจะฆ่าพวกข้ารึไงฟะ” แฝดคนพี่ตะโกนถามเสียงหงุดหงิดพลางยกมือขึ้นกุมหัวที่โดนกิ่งไม้กระแทกจนแตก นีออนเอี้ยวหลังมองศีรษะของพี่ชาย ก่อนยักไหล่ด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ

            “ก็แล้วทำไมไม่หลบล่ะ งี่เง่า” เจอน้องสาวย้อนแบบนี้เข้าให้ คนเป็นพี่ก็ถึงกับฟิวส์ขาด นีโอแยกเขี้ยวขู่ฟ่อเหมือนแมว

            “หนอย! ยัยเตี้ย!”

            “ว่าไงนะ! ส่วนสูงอย่างข้าน่ะเค้าไม่เรียกเตี้ยแล้ว ข้าสูงตั้ง 165 เชียวนะ”

            “เฮอะ สู้ข้าก็ไม่ได้ ข้าสูงตั้ง 170 ยัยเตี้ย!”

            “ข้าไม่ได้เตี้ยนะ เจ้านั่นแหละที่สูงเกินไป ไอ้โย่ง!”

            “หนอย! ยัยจิ้งจกพิการส่วนสูง!”

            “ไอ้ตุ๊กแกสูงโย่ง!”

            “...” ทุกทีเคยเห็นแต่ทัสกับนีออนกัดกัน พอเจอนีออนกัดกับนีโอพวกจานาก็ได้แต่อึ้งพูดไม่ออก แถมเจ้าสองตัวนี้ก็เถียงกันไฟแล่บจนไม่รู้จะแทรกห้ามตรงไหนดี พวกจานาจึงได้แต่มองสองพี่น้องทะเลาะกันตาแป๋ว มิดไนท์กระโดดลงมายืนบนพื้นหิมะหนาพลางเดินตรงเข้าไปหาสองแฝดจอมแสบพร้อมเฟลม

            “ยัยคางคกเตี้ยเรี่ยพื้น!”

            “ไอ้อึ่งอ่างสูงชะลูด!”

            “...” คิ้วของเฟลมกระตุกเกร็งอย่างไม่สบอารมณ์ เด็กหนุ่มรู้สึกว่าความอดทนของเขากำลังจะหมดอยู่รอมร่อ

            “ยัยเตี้ย!”

            “ไอ้โย่งโก๊ะ!”

            “หยุดทะเลาะกันได้แล้ว!” เสียงห้ามศึกขนาดย่อมระหว่างสองพี่น้องเป็นของเฟลมและมิดไนท์ซึ่งดังขึ้นพร้อมกัน เจ้าตัวแสบทั้งคู่หยุดคำด่าทันควันและได้แต่ยืนอ้าปากพะงาบๆ นีโอทำท่าทีฮึดฮัดไม่พอใจที่ถูกเฟลมขัด

            “จะมาห้ามทำไมล่ะเฟลม เจ้าก็เห็นอยู่ว่ายัยเตี้ยมันเป็นคนผิดนะ ผิดแล้วยังไม่ยอมสำนึกผิดอีก ยัยเตี้ย!” นีโอหันไปท้วงเฟลมก่อนหันมาตวาดน้องสาวตนเองต่อ นีออนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเหลืออด

            “ข้าไม่ผิดซักหน่อย ถ้าไม่มีข้าป่านนี้พวกเจ้าก็ยังคงตะลุมบอนอยู่กับกิ่งไม้ประหลาดอยู่นั่นแหละ หัดสำนึกบุญคุณข้าซะบ้างเซ่ เจ้าพี่ชายโย่งโก๊ะ!” นีออนต่อปากต่อคำอย่างไม่ยอมแพ้

            “ถ้ายังไม่หุบปากอย่าหาว่าข้าไม่เตือนนะ ทั้งคู่เลย” เฟลมขู่เสียงเย็น เจ้าสองตัวแสบจึงต้องกลืนคำพูดลงคอทันทีอย่างเลี่ยงไม่ได้

            “จริงอย่างที่นีออนมันว่านะนีโอ ถ้าไม่มีมันป่านนี้พวกเราก็ยังคงสู้อยู่กับกิ่งไม้ประหลาดไม่เลิก ขอบใจนะนีออน” เฟลมว่าเรียบๆ นีออนยืดอกเชิดหน้าอย่างสะใจ

            “แต่ว่าเจ้าก็เกือบทำพวกเราตายหมู่นะนีออน คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรก็คิดให้รอบคอบก่อนล่ะแล้วค่อยทำ เข้าใจมั้ย” เมื่อโดนตำหนิ ท่าทีหยิ่งทะนงของนีออนก็หายไปทันที เจ้าตัวแสบงุ้มหน้าลงมองพื้นอย่างอายๆพลางขมุบขมิบปากพึมพำ

            “เข้าใจแล้ว” เสียงตอบรับของนีออนเบาจนแทบจางหายไปกับสายลม เฟลมถอนหายใจยาว จบเรื่องวุ่นๆไปอีกเรื่องหนึ่ง เด็กหนุ่มเลื่อนมือกุมท้อง บาดแผลที่ท้องเจ็บหน่วงมากขึ้นทุกที คงเป็นเพราะการต่อสู้เมื่อกื้ทำให้บาดแผลฉีกขาด อาการเจ็บของมันถึงได้เพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัว มือหนาของเฟลมสัมผัสได้ถึงเลือดอุ่นๆที่ซึมชื้นเสื้อผ้า

            “...” เฟลมกุมท้องกะพริบตาปริบๆ

            “เจ็บแผลเหรอเฟลม” ลินนะถามทักเสียงเป็นห่วง เฟลมส่ายหน้านิด

            “ไอ้เจ็บน่ะก็เจ็บอยู่ แต่ข้ารู้สึกแปลกๆน่ะ”

            “แปลก?” ลินนะทวนคำของเด็กหนุ่ม

            “อื้ม ก็เมื่อกี้ข้ายังปวดหัวอยู่เลย แต่ว่าตอนนี้มันหายปวดแล้วล่ะ แถมร่างกายก็รู้สึกเบาแล้วก็โล่งๆ สบายตัวมากๆเลยล่ะ”

            “จริงเหรอ” ลินนะยกมือแตะหน้าผากเฟลม ก่อนที่เจ้าหญิงแห่งเมืองเอราเดสจะคลี่ยิ้มด้วยท่าทีโล่งใจ

            “จริงด้วย ไข้ลดลงแล้ว”

            “แสดงว่าพิษที่หลงเหลือในตัวของเจ้ามันไหลปะปนออกมากับเลือดจนหมดแล้วล่ะสิ” มิดไนท์ไขข้อข้องใจ เฟลมพยักหน้าส่งเสียงอือออในลำคอเบาๆ

            “งั้นเดี๋ยวข้าปิดปากแผลให้นะ” เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนอาสา ซึ่งเฟลมก็ไม่ได้ว่าอะไร เด็กหนุ่มเลิกเสื้อเปิดบาดแผลให้ลินนะดู

            ลินนะวางมือเหนือบาดแผลที่ชุ่มไปด้วยเลือด ก่อนหลับตาพึมพำเวทย์อย่างแผ่วเบาด้วยความชำนาญ วงแหวนอักขระเวทย์หน้าตาประหลาดปรากฏขึ้นหมุนวนเหนือบาดแผล มือบางทั้งสองข้างถูกปกคลุมด้วยแสงสีฟ้าอ่อน บาดแผลเริ่มสมานตัวกันอย่างช้าๆ ก่อนจะเชื่อมเข้าเป็นเนื้อเดียวกันในที่สุด ไม่หลงเหลือแม้กระทั่งรอยแผลเป็น

            “ฝีมือการรักษาดีขึ้นเยอะนี่ลินนะ” มิดไนท์ผิวปากหวือชม ลินนะเกาแก้มอย่างอายๆ

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

            “เฮ้ลินนะ มารักษาให้ข้าบ้างสิ” ทัสร้องเรียกความสนใจ ลินนะผ่อนลมหายใจยาว

            “จ้าจ้า” ก่อนจะตอบรับเด็กหนุ่มตัวแสบอย่างช่วยไม่ได้ เด็กสาวตรงไปรักษาแผลให้ทัสตามคำขออย่างรวดเร็ว เมื่อรักษาทัสเสร็จ ลินนะก็หันไปรักษาแผลให้พวกกาโอต่อ

            “เอ้า” เฟลมยื่นผ้าคลุมสีดำผืนหนาของตนให้นีออน เรียกให้เจ้าตัวแสบต้องเอียงคอมองหน้าเฟลมอย่างไม่เข้าใจ

            “ให้ข้าทำไมล่ะ ข้าก็มี” เจ้าตัวแสบย้อนถาม เฟลมลอบถอนหายใจยาวพลางชี้ไปยังอกของนีออน เจ้าตัวแสบก้มลงมองตามนิ้ว  ก่อนจะสะดุ้งเฮือกหยุดหายใจไปพักหนึ่ง

            เถาวัลย์ประหลาดเมื่อครู่ทำให้ชุดของเธอขาดเป็นรูโหว่ตรงช่องเนินอก แถมเมือกเหนียวๆนั่นก็ยังทำให้ผ้าคลุมผืนโปรดของเด็กสาวขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี สภาพของมันในตอนนี้ไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วเก่าๆเท่าไหร่นัก และเพราะการที่ผ้าคลุมมันขาดวิ่น พวกเฟลมจึงเห็นเนินอกของนีออนอย่างชัดเจน เจ้าตัวแสบอายสุดขั้วหัวใจ ใบหน้าสีขาวขึ้นสีแดงก่ำคล้ายลูกตำลึงสุก

            “ขะ..ขอบใจ” นีออนขอบคุณเฟลมเสียงตะกุกตะกักพลางคว้าผ้าคลุมของเฟลมมาคลุมอย่างรวดเร็ว พวกกาโอส่งเสียงหัวเราะครืน ไม่นึกว่าเจ้าตัวแสบก็อายเป็นกับเค้าเหมือนกัน

            สายลมพลันพัดวูบรุนแรง

            “อ๊ะ!” เปมินหลุดอุทานอย่างห้ามไม่ได้พร้อมยกมือขึ้นป้องหน้า สายลมพัดกระหน่ำรุนแรงขึ้นทุกขณะ หิมะก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ แถมต้นไม้รอบกายซึ่งเมื่อกี้ยังล้มระเนระนาดก็เริ่มลุกกลับขึ้นมายืนต้นใหม่ เฟลมหรี่ตาลงพิจารณา เขาเคยอ่านเจอในหนังสือ ต้นไม้ซึ่งขยับเองได้...

            “เฮ้มิดไนท์ ต้นไม้พวกนี้น่ะคงไม่ใช่...” เฟลมลากเสียงยาวพร้อมแหงนคอมองต้นไม้ประหลาดจนแทบหงายหลัง เมื่อกี้ต้นไม้พวกนี้มันยังกองทับกันบนพื้นอยู่เลย แล้วทำไมจู่ๆถึงได้มาล้อมกรอบพวกเขาเสียแล้วล่ะ

            “เออ ต้นไม้พวกนี้แหละต้นไม้ปีศาจ วิ่งเร็ว!” มิดไนท์ตะโกนก้อง พวกเฟลมไม่รอช้าใส่เกียร์สุนัขวิ่งหนีกิ่งไม้แห้งกร้านที่ฟาดลงมาอย่างสุดชีวิตทันที

……….

เหอะๆ ขออภัยขอรับที่มาอัพให้(โคตร)ช้า T^T

พอดีว่าช่วงนี้ยุ่งๆเลยไม่มีเวลาได้แตะนิยายซักเท่าไหร่

แถมปีใหม่ก็โชคดีแต่ต้นปีเชียว วันที่ 31 เปิดประตูทับเท้าตัวเองเลือดโชก วันที่ 1 ก็ดันไข้ขึ้นสูงปรี๊ดต้องนอนซมจนอดไปดูหนังกับพวกน้องๆ T__T ชีวิตช่างน่าเศร้านัก

แต่ยังไงก็มาอัพให้แล้วนะขอรับ มายาต่อไปรออีก(ไม่)นิด จะพยายามรีบแต่งแล้วเอามาลงให้เร็วที่สุดขอรับ ^^”

~!!~[L!tTLe HunTeR]~!!~