คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAP. IV ϟ forget me yet?
สิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะเหมือนความฝันที่ไม่น่าเกิดขึ้นจริงแต่เชื่อเถอะ
ว่ามันกลับตราตรึงอยู่ในความทรงจำใครบางคนจนไม่อาจลบออกได้
----------------------------------------------------
C H A P T E R 4
3 days ago ..
Incheon, Korea
เมื่อห้าปีก่อนปาร์คชานยอลกลับมายังประเทศเกาหลีใต้ บ้านเกิดที่เขาเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่เล็กจนอายุ 12 ปีก่อนจะถูกผู้เป็นบิดาส่งไปเรียนยังโรงเรียนชายล้วนชื่อดังระดับโลกของประเทศอังกฤษ หลังจากเพิ่งเรียนจบหมาดๆ ด้วยมาสเตอร์ดีกรีเพียงไม่นานก็เข้าทำงานในฐานะ CEO ต่อจากบิดาทันที
ภายในเวลาเพียงหนึ่งปี ปาร์คชานยอลสร้างชื่อเสียงให้กับบริษัทจนทุกสื่อบนโลกจับตามอง ผู้คนพร้อมใจกันเกรงขามและเอาอกเอาใจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวของตัวเอง ในขณะที่เขากำลังผ่อนคลายสมองในบาร์แห่งหนึ่งแถวห้องพักหลังจากเจรจากับหุ้นส่วนได้ไม่นานสายตาเขาดันในปะทะเข้ากับ .. บยอนแบคฮยอน
ใช่! เขาเจอเด็กน้อยคนนั้นที่สถานบันเทิงที่นั่น
สายตาไร้เดียงสาที่แสนดึงดูดคู่นั้น
กระตุ้นความต้องการของชายหนุ่มวัย 23 อย่างเขาได้ดีแค่ไหนเขายังจำมันได้ดี
นัยน์ตาวิบวับของเขาที่ใช้ส่งมองไปยังเด็กเสิร์ฟคนนั้นที่เข้ามาบริการเขาในโซนวีไอพีบ่งบอกถึงความต้องการได้เป็นอย่างดีการตกลงเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นระหว่างเขากับผู้จัดการร้าน และใช่ภายในเวลาไม่ถึงสิบห้านาทีเขาก็หิ้วปีกเด็กคนนี้ กลับคอนโดได้อย่างง่ายไม่นับไปถึงอาการดีดดิ้นน่ะนะ
ในตอนแรกชานยอลคิดเพียงว่าแบคฮยอนคงเหมือนวัยรุ่นที่ทำงานกลางคืนทั่วไป ขายเหล้าขายเบียร์ขายอย่างอื่นเพื่อเป็นกำไรชีวิตถ้าขายได้ จนกระทั่งได้สัมผัสด้วยตัวเองถึงแก่น .. การกระทำที่ไร้เดียงสาหากทว่าแฝงไปด้วยความเย้ายวนจนลืมไม่ลง
ชานยอลรู้ดีที่สุดว่าแบคฮยอนบริสุทธิ์แค่ไหน
ก็เขาเป็นคนฉีกคร่าช่องทางนั้นเองกับมือจำไม่ได้ก็เป็นไอ้โง่แล้ว
เด็กคนนั้นไม่ได้เสแสร้งอย่างที่เขาคิด
อ่อนหวานร้อนแรงดูบอบบางหากแต่แฝงไปด้วยความเข้มแข็ง
ความรู้สึกยามที่สัมผัสไปจนกระทั่งถึงสรวงสวรรค์ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ รวมไปถึงการพูดคุยก่อนจากกันยังคงคิดตรึงอยู่ในความทรงจำของเขา ชานยอลอดปฏิเสธไม่ได้ว่าติดใจในความใหม่และการเย้ายวนในแบบฉบับของแบคฮยอน จนบางครั้งยามที่ปลดปล่อยอารมณ์กับคนอื่นถึงกับมีภาพเด็กคนนั้นซ้อนทับจนเพื่อนร่วมเตียงต่างพากันถามว่าครางถึงใครให้งอนง้ออยู่หลายวัน
ถ้าหากเจอเด็กคนนั้นอีกครั้งเขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือ
จนกว่าความรู้สึกอยากได้ ..
จะหายไป
เกาหลีผืนดินตั้งกว้างใหญ่จะให้เจออีกครั้ง คงยากพิลึกชานยอลคิดพลางส่ายหัวให้กับตัวเองพร้อมทั้งดันแว่นกันแดดในขณะยืนรอรับกระเป๋าที่โหลดลงจากเครื่องลอนดอน - เกาหลีเที่ยวบินล่าสุดที่เพิ่งถึง
ก็แค่ความคิดชั่ววูบหนึ่งหลังจากที่ไม่ได้กลับเกาหลีมานานแล้วต่างหาก
- - - ♡ t r u s t m e ♡ - - -
" รับเค้กเพิ่มมั้ยครับคุณลูกค้า "
ใบหน้าหวานของคนตรงหน้าที่มองมาทำให้ชายหนุ่มชะงักค้าง นี่มัน ..
" นายชื่อแบคฮยอนรึเปล่า " ปากของชานยอลขยับถามออกไปทั้งๆ เขามั่นใจเกินร้อยเปอร์เซ็นว่าเด็กคนนี้เป็นคนเดียวกับคนที่ชอบโผล่ยังห้วงเวลาที่เขากำลังถึงสวรรค์เกือบทุกครั้งในรอบห้าปีเกือบหกปีมานี้
ถึงแม้ว่าหน้าตาจะดูโตขึ้นอะไรๆ ก็ดูโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนก็เถอะ แต่เขามั่นใจว่ายังไงก็ใช่เด็กน้อยคนนั้น ขาดก็แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังเป็นเด็กน้อยอยู่รึเปล่าน่ะสิ .. หึ
เวลาผ่านมาตั้งหลายปีมันคงไม่แปลกหากจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง
แต่มันก็อดรู้สึกตะหงิดๆ ในใจไม่ได้ยามเมื่อนึกถึงผู้ชายคนอื่นเข้ามายุ่งย่ามกับเด็กน้อยของเขา หวงของเก่าๆ ของตัวเองนี่มันผิดนักรึไง?
" ... " ความเงียบที่มาพร้อมกับการชะงักมือที่กดเครื่องคิดเงินอย่างเอาเป็นเอาตาย ไหนจะท่าทางเม้มริมฝีปากของคนตรงหน้าเป็นการยืนยันคำตอบให้แก่เขาได้เป็นอย่างดี
ความเงียบที่ไม่ว่าเมื่อไหร่คนตัวเล็กก็มีให้เขา ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ..
" จำฉันได้มั้ย " เขาเอ่ยถามออกไปสั้นๆ
" คะ..ครับ "
" สบายดีรึเปล่า "
" สบายดีครับ " ร่างเล็กที่ดูเหมือนจะผ่อนคลายความเกร็งขึ้นนิดหน่อยเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามก่อนจะถามกลับไปตามมารยาทที่ดีทั้งๆ ที่ขาแทบจะยืนไมไหวอยู่แล้ว
" คุณชานยอลล่ะ .. สบายดีมั้ยครับ "
เสียงเล็กที่เอ่ยชื่อเขาอดทำให้รู้สึกใจเต้นแวบนึงไม่ได้
" ยินดีที่ได้เจออีกครั้ง " ชานยอลไม่ตอบคำถาม
" ... "
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพลบอยระดับโลกอย่างเขา ชานยอลอดรู้สึกถึงความอึดอัดที่เกิดจากความเงียบที่ร่างเล็กสร้างขึ้นไม่ได้ ทั้งๆ ที่เจนมาทั้งสนามแต่กับเด็กคนนี้ ..
" เงียบเหมือนเดิมเลยนะ "
" คุณชานยอล.. มาได้ยังไงหรอครับ ไม่ใช่ว่าอยู่ที่ลอนดอนหรอ " คำถามธรรมดาแต่กับทำคนตัวโตใจเต้นผิดปกติไปจังหวะหนึ่ง แบคฮยอนติดตามข่าวของเขาด้วยงั้นหรอ
" รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้อยู่เกาหลี "
" ... "
" หืม ว่าไงล่ะแบคฮยอน "
" ลูกชายคนโตของปาร์คกรุ๊ป ไม่มีใครไม่รูจักหรอกครับ " ท่าทางเหมือนเด็กแอบกินขนมแล้วถูกจับได้ของแบคฮยอน่างน่ารักจับใจเขาจริงๆ
ยิ่งโตยิ่งมีเสน่ห์นี่คงเป็นคำนิยามที่เขาให้ได้ในตอนนี้ ..
ต้องขอบคุณความบังเอิญสินะ ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเข้าไปนั่งหลบอากาศหนาวๆ ที่ร้านกาแฟตกแต่งน่ารักเช่นนี้ ทั้งๆ ที่ปกติเพียงแค่เฉียดใกล้เขาก็คงไม่ทำ อ่อคงต้องขอบคุณเซฮุนด้วยสินะที่บังคับเขาให้มารับน้องชายแทนตัวเองในวันนี้
ในที่สุดเขาก็เจอคนตรงหน้า
ของที่เป็นของเราต่อให้หายไปนานแค่ไหนสุดท้ายแล้วก็กลับคืนสู่เจ้าของอยู่ดีนั่นแหล่ะ
" จะขยายสาขาเพิ่มน่ะคงต้องอยู่อีกสักหกเจ็ดเดือน "
..
" เพิ่มแบล็คฟอเรสให้ฉันด้วย " จากที่คิดว่าจะเดืนถือไปรอคยองซูหน้ามหาลัยกลับเปลี่ยนใจมองหาโต๊ะซะอย่างนั้น
เมื่อไม่มีคนพูดอะไรต่อปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำชานยอลจึงเดินไปนั่งยังมุมข้างในสุดพร้อมคว้าหนังสือนิยายภาษาอังกฤษชื่อดังสุดคลาสสิคติดมือไปด้วย
เมื่อลู่หานยังไม่มาแบคฮยอนก็จำต้องทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟชั่วคราว ..
" ห้าปีมานี้โตขึ้นเยอะเลยนี่ " แบคฮยอนหน้าขึ้นสีทันทีเมื่อคำพูดเมื่อสักครู่ถูกส่งออกมาพร้อมกับสายตาที่เหมือนจะเจาะจงมายังส่วนโค้งตรงสะโพกและบั้นท้ายของตัวเอง ..
" คะ..ครับ " เมื่อไม่รู้จะตอบอะไรแบคฮยอนจึงทำแค่ทำเป็นไม่เห็นสายตากรุ้มกริ่มตอบรับคำพร้อมกับรีบๆ เดินกลับไปยังเคาร์เตอร์ของตัวเอง
ชานยอลคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพลางกรอกเสียงพูดกับใครบางคน ..
" พี่รอที่ร้านบยอนคาเฟ่ต์นะ หนาว.. " คุยต่ออีกสองสามประโยคก่อนจะกดวางสายไป
ร่างสูงนั่งเงียบๆ ตรงมุมอับของร้านแต่สามารถมองเห็นโซนเคาร์เตอร์ได้ดีที่สุด เฝ้ามองบาริสต้าคนเก่งของเขาทำงานตลอดชั่วโมงโดยหารู้ไม่ว่าสายตาของตัวเองกำลังทำให้อีกคนเก้อเขินเริ่มหยิบจับอะไรไม่ถูกแล้ว
คยองซูที่เพิ่งมาถึงไม่นานพร้อมกับลู่หานอดประหลาดใจไม่ได้พี่ชานยอลน่ะหรอนั่งอยู่ในร้านหวานๆ อย่างนี้นานเป็นชั่วโมงไม่น่าเชื่อก่อนจะทันเห็นสายตาเพื่อนพี่ชายที่ส่งไปยังเจ้าของร้านด้วยแววตาแปลกๆ
ถึงจะไม่ค่อยเชี่ยวชาญด้านนี้เท่าไหร่นัก
แต่เขาก็รู้แหล่ะน่า ..
อ่อ ที่แท้ ..
คนตาโตยิ้มกริ่มอย่างเข้าใจก็จงอินใช้สายตาแบบนี้มองเจ้าตัวเหมือนกันนี่นาแววตาที่พร้อมขย้ำอยู่ตลอดเวลาน่ะทำไมจะไม่รู้กันล่ะ ..
ไม่ใช่ว่าไม่รู้จักว่าพวกพี่ชายกับเพื่อนเป็นคนยังไง แต่ลึกๆ แล้วคยองซูเชื่อว่าพี่ชานยอลจะไม่ทำแบบนั้นกับพี่แบคฮยอน พี่เขาพิเศษกว่านั้น ..
ไม่เคยเห็นพี่แบคฮยอนมีใคร อยากให้พี่เขาลองมีความรักดูสักที ..
คงจะกับใครไปไมได้ถ้าไม่ใช่พี่ชานยอลที่แสนเพอเฟ็คต์แม้จะเจ้าชู้ไปหน่อยก็เถอะ ..
หลังจากที่คยองซูนั่งที่ร้านได้เพียงสิบห้านาทีเซฮุนก็โทรตามเนื่องจากกลัวว่าชานยอลจะพาน้องชายสุดรักสุดหวงไปเหลวไหลที่อื่นยิ่งโทรหาเจ้าตัวแล้วไม่รับสายเสียด้วยจึงทำให้ร้อนใจหนักขึ้นไปอีก
ชานยอลคิดว่าเขาควรทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะเสียโอกาสดีๆ แบบนี้ไป
ก็นะเขาบอกกับตัวเองไว้แล้ว .. ว่าหากหาคนตัวเล็กเจอ
เขาจะไม่มีทางปล่อยอีกคนไปจนกว่าจะเบื่อ ..
และมันยังไม่ถึงวันนั้นซะด้วยสิ
เขาไม่ใช่ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนไก่อ่อนสติแตกเมื่อคนที่ถูกใจเมื่อหาเป้าหมายพบแล้วสิ่งที่ต้องทำต่อไปคือพุ่งเข้าหายังไงล่ะ .. เรื่องธรรมดางานถนักสำหรับเพลบอยอย่างเขาอยู่แล้ว
คิดได้ดังนั้นสองขาจึงก้าวเดินไปยังเคาเตอร์จ่ายเงินทันทีในรหว่างที่รอคยองซูเก็บข้างของที่หอบหิ้วมาจากมหาลัย ก็เจ้าตัวเล็กดันบอกว่าห้ามแตะกลัวเขาทำเสียหายนี่นะจะให้ช่วยอะไรได้กันล่ะนี่
" ขอเบอร์ " ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเดินที่หมายก่อนสบตากับเจ้าของร้านตัวเล็กที่ไม่ว่ามุมไหนยังไงก็น่ารักน่าขย้ำเสียจริง
" .. " ไม่มีคำตอบอะไรกลับมานอกจากร่างเล็กทำอะไรบางอย่างก๊อกแก๊กๆ อยู่สักพักก่อนจะยื่นแก้วกรีนทีลาเต้ร้อนแบบกลับบ้านให้เขา
ชานยอลเลิกคิ้วเหมือนจะถาม
" แถมครับโปรโมชั่นพิเศษสูตรใหม่ของร้านต้องชิมเลย " แถมยังยิ้มหวานส่งมาให้อีก
ชานยอลส่ายยิ้มขำให้กับความขี้เล่นของคนตรงหน้า ก็นะ กาลเวลามันสอนให้เด็กน้อยของเขาโตขึ้นแล้วนี่นา ไม่ได้วันนี้ยังไงซะเขาก็ต้องแวะเวียนมาอีกจนได้ไม่ใช่เรื่องซีเรียสซะทีเดียวแม้จะอแบอดเสียดายเป็นอย่างมากก็เถอะ
หากแต่ยังไม่ทันจะก้าวออกจากประตูเพื่อไปยังรถที่อดอยู่ด้านหน้าเสียงแบคฮยอนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
" ขอบคุณนะครับ " แบคฮยอนโค้งขอบคุณอีกครั้งพร้อมรอมยิ้มแบบวันนั้นไม่มีผิด!
คนอื่นอาจจะคิดว่าแบคฮยอนขอบคุณแบบทั่วไปเมื่อลูกค้าใช้บริการเสร็จ มีแต่เขาเท่านั้นแหล่ะที่รู้ว่าคนตัวเล็กขอบคุณเรื่องอะไร .. เงินก้อนนั้นคนตัวเล็กยังไม่ลืมบุญคุณและเป็นอีกครั้งที่ปลุกจิตใต้สำนึกของชานยอลให้ตื่นขึ้น
คิดดีแล้วหรอที่จะล่อลวงเด็กไร้เดียงสาคนนั้น
เมื่อสตาร์ทรถรอคยองซูอยู่เพียงไม่กี่นาทีเจ้าตัวเล็กก็เปิดประตูขึ้นมานั่งขนาบข้างทันทีแต่จนแล้วจนรอดชานยอลก็ยังไม่ออกรถจนคนตัวเล็กที่คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จสรรพแล้วต้องส่งเสียงท้วงคนที่เอาแต่เหม่อลอยมองแก้วกรีนทีลาเต้เหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง
" พี่ชานยอลเหม่ออะไรอยู่เนี่ย " เสียงเล็กถามออกไปแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบจากคนที่สะดุ้งจากภวังค์ทันทีมีเพียงแค่ประโยคปัดเบาๆ ตอบรับเพียงเท่านั้น
" เปล่าหรอก ไม่มีอะไร "
" ฮั่นแหน่ะ แล้วทำไมถึงหิ้วแก้วติดมือกลับบ้านอีกเนี่ย อุดหนุนพี่แบคฮยอนหรอ " เสียงแซวอย่างอารมณ์ดีของคยองซูทำเอาชานยอลหลุดยิ้มออกมาเบาๆ อีกครั้งก่อนจะใช้มือว่างข้างที่ใกล้เจ้าตัวโยกหัวไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
" เซี้ยวใหญ่แล้วเราของแถมต่างหาก "
" ว้าว ร้านพี่แบคฮยอนไม่ได้มีช่วงของฝากช่วงนี้ซะหน่อย นี่มันยังไงอยู่น้า " จอมแก่นยังคงพูดหยอกล้อชงอย่างต่อไปอย่างต่อเนื่อง
ชานยอลไม่ได้พูดอะไรหากแต่ยิ้มบางๆ เพียงเท่านั้น
หากคยองซูรู้ว่าเขาเคยทำอะไรกับพี่ชายบาริสต้าคนเก่งของเจ้าตัวจะยังคงชงแบบนี้อยู่มั้ยนะ
" เอาแก้วมาให้ผมถือเร็ว พี่จะได้ขับถนัดๆ พี่เซฮุนเร่งใหญ่แล้วเนี่ย " คยองซูถึงกับต้องทำปากเป็ดเมื่อเสียงรัวโปรแกรมแชทชื่อดังอย่างไลน์เด้งรัวไม่หยุดหน้าจอปรากฏชื่อพี่ชายสุดที่รักของเขาไม่ขาด
มือหนาทำท่าจะส่งแก้วร้อนไปให้คยองซูถือ
หากแต่ทว่า ..!!
สายตาดันเหลือบไปเห็นตัวเลขบางอย่างอยู่บนกระดาษห่อแก้วของร้าน!!
เลขสิบตัวบนกระดาษห่อแก้วบ่งบอกยี่ห้อร้านลายน่ารัก ..
ชานยอลชักมือกลับก่อนจะจัดการรูดเอากระดาษที่ห่อที่มีตัวเลขเขียนไว้ก่อนจะส่งแก้วเปล่าไปให้คยองซูที่มองการกระทำเขาอย่างงงๆ ตาแป๋วอยู่อย่างนั้น
เขาส่ายหัวพร้อมกับอมยิ้มขำกับการกระทำของบาริสต้าคนน่ารัก ยังคงเป็นคนแปลกๆ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแม้เวลาจะผ่านมากี่ปีแล้วก็ตาม
แต่ยังไงก็น่ารักในสายตาเขาอยู่ดี
" ทำอะไรอ่ะพี่ " ดวงตากลมโตจ้องมองเขาด้วยท่าทางพิลึกๆ
" อะแฮ่ม " กระแอมไอเพียงเล็กน้อยไม่ตอบคำถามอะไรก่อนจะเริ่มออกรถเข้าเส้นทางถนนไปช้าๆ
100%
จะไปติ่งคอนที่สิงคโปร์ค่ะที่ฮ่องกงไม่อิ่ม 555555
เจอกันเดือนหน้าน้า ขอโทษสำหรับความล่าช้าค่า
ขอบคุณที่ยังไม่เอาเฟบออกไปไหน รอเค้าด้วยน้าเดือนหน้าจะมาชดเชยกั๊บ!
ความคิดเห็น