คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAP. II ϟ 2nd life
หากในบางสถานการณ์ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด
กับสถานการณ์นี้คนใจร้ายที่สุดก็คือคนที่ใจดีที่สุดได้เช่นกัน
----------------------------------------------------
C H A P T E R 2
หลังจากที่แบคฮยอนค่อยๆ บังคับร่างกายตัวเองให้ออกจากคอนโดของชานยอลไปได้เพียงครู่เดียวคนตัวสูงเจ้าของห้องที่บอกจะไปนอนต่อในทีแรกกลับเดินมานั่งอีกครั้งพร้อมด้วยกระป๋องเบียร์ยี่ห้อดังที่หยิบติดมือมาด้วย
สายตาพลันเหลือบไปเห็นกระดาษที่เคยว่างเปล่าถูกแต่งเติมไปด้วยลายมือตัวเล็กน่ารักและถูกที่เขี่ยบุหรี่วที่ยังคงอุ่นไปด้วยบุหรี่ม้วนเมื่อครู่วางทับไว้
' เงินมันเยอะมากเกินไปผมขอรับไปเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
แค่นี้ก็เป็นพระคุณมากพอแล้ว
ขอบคุณมากจริงๆ ครับ
from แบคฮยอน '
ชานยอลขมวดคิ้วในสมองเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจเกี่ยวกับคนตัวเล็กเต็มไปหมดและยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อจากนั้นอีเมลล์ในไอแพดเครื่องประจำก็เด้งเตือนขึ้น ใช่แล้วซูโฮเลขาคนเก่งของเขานั่นเอง หลังจากที่เดินออกไปนอกระเบียงระหว่างรอแบคฮยอนอาบน้ำเขาก็ได้ต่อสายหาซูโฮเพื่อสืบหาประวัติของเด็กที่เขาเผลอหิ้วติดมือมาด้วยความตั้งใจเมื่อคืน
พ่อจริงๆ เสียไปเมื่อสี่ปีก่อนตอนนี้อาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงที่มีพ่อใหม่ทันทีหลังจากท่านเสียไปสี่เดือนภายในบ้านของพ่อทั้งคู่กำลังติดการพนันงอมแงมแถมยังมีพี่สาวหน้าตาสะสวยแต่ดูเจ้าอารมณ์น่าดู
และใจความก็ทำเอาเขาถึงกับยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาในจิตใจทั้งๆ ที่ชีวิตก็แย่อยู่แล้วเขายังไปสร้างปมให้เด็กมันอีกนับเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ ไม่รู้จะไถ่โทษยังไงจะให้ลดตัวลงไปไปพูดขอโทษเองก็ไม่มีทางเสียหรอก
ทางเลือกสุดท้ายที่คนรวยอย่างชานยอลตัดสินใจเลือกนั่นก็คือ ..
การให้เงินแทนคำขอโทษ
ไม่รู้ว่าในตอนนั้นเขาบ้าเลือดหรืออะไรดันไปเปิดเซฟแล้วหยิบเอาเงินสดทั้งหมดออกมาให้เด็กคนนี้เป็นค่าเสียหาย แม้มันไม่ได้ลำบากอะไรเขามากมายแต่มันมากเกินไปสำหรับค่าตัวคนที่มานอนด้วยรึเปล่าถึงแม้จะเป็นครั้งแรกของเด็กคนนี้ก็ตาม
เอาเถอะถือซะว่าเป็นคำขอโทษ
ยังไงการเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็น่าจะดีกว่าสิ่งที่เด็กนั่นเผชิญ
ก็หวังว่าชีวิตจะดีขึ้นนะ .. เขาคิดอย่างนั้น
และยิ่งเลือดขึ้นหน้ามากขึ้นเมื่อเห็นข้อความที่ว่าถูกพ่อเลี้ยงลวนลามอยู่บ่อยครั้งปรากฎขึ้นมาสู่สายตา ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจแบบนี้แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ต้องการให้เด็กคนนี้กลับไปเจอกับเรื่องแบบนี้อีกถึงหลายครั้งที่ผ่านมาจะรอดแต่ก็ใช่ว่าจะรอดได้เสมอไปสภาพแวดล้อมแบบนั้นสู้หนีไปให้ไกลจะยังดีซะกว่าเขาจะเป็นคนให้ทุนเอง
นี่คือสิ่งที่เขาคิดว่าจะไถ่โทษได้ชานยอลบอกปลอบตัวเองในใจ
เขารู้ดีว่าในตอนนี้แบคฮยอนกำลังร้อนเงินเพราะค่าเทอมของมอปลายปีสุดท้ายยังไม่ได้ถูกชำระหลังจากเลื่อนสไลด์ข้อมูลอ่านไปได้ไม่นานชานยอลก็กระแทกไอแพดลงกับโต๊ะกระจกก่อนจะสบถออกมาด้วยความหัวเสีย
' เด็กบ้านี่คิดจะหนีออกจากบ้านด้วยเงินเท่านี้รึไง '
แต่ที่บ้ากว่าก็คงจะเป็นแบคฮยอนล่ะมั้ง
เอาเงินไปแค่ครึ่งเดียวไม่พอยังมาขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้งอีกถ้าเด็กคนนั้นเอามือมาฟาดหน้าเขาสักฉาดมันคงจะรู้สึกดีกว่าที่เป็นตอนนี้ร่างสูงคิดพลางเอามือขึ้นลูบหน้าด้วยท่าทางคิดไม่ตก
ชานยอลไม่คิดว่ามันจะเพียงพอหรอกตามประสาคนใช้เงินฟุ่มเฟือยมาตั้งแต่เด็กจนโตสายพลันเหลือบไปเห็นเงินที่เหลืออยู่บนโต๊ะก็อารมณ์เสียเพิ่มอีกจึงหยิบไอแพดขึ้นมาเลื่อนดูอีกครั้งภาพแต่ละช็อตที่ฉายอยู่บนหน้าจอเป็นภาพที่ร่างเล็กทำงานหนักทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อ พนักงานร้านกาแฟ ไหนจะเป็นไกด์รับจ้างหรือแม้แต่การเป็นเด็กเสิร์ฟในผับอย่างที่เขาเจอร่างบางเมื่อวานนี้
ไม่รู้ว่าคนอยู่ในวัยมัธยมปลายปีสุดท้ายสรรหาเวลาจากไหนมาทำงานมากมายขนาดนี้โดยที่ผลการเรียนไม่สะดุดเท่าไหร่นักและที่สำคัญงานกลางคืนบางอย่างเด็กคนนี้ก็ไม่ได้รับสิทธิ์ให้ทำตามกฎหมายแอบทำก็คงได้ค่าจ้างในราคาที่โดนกดขี่เพราะเถียงอะไรไม่ได้ อยากทำก็ต้องก้มหน้ายอมรับไปแบบนั้น ..
สมัยเขาอายุเท่านี้กำลังเฮ้วเลยนอกจากเที่ยวไปวันๆ ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้คุ้มยิ่งกว่าคุ้มก็ไม่เห็นมีงานมากมายให้ต้องวิ่งทำจนหัวหมุนแบบที่แบคฮยอนเป็นเลย ต้นทุนชีวิตร่างเล็กมีน้อยเกินไปจนเขารู้สึกสงสาร
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
- - - ♡ t r u s t m e ♡ - - -
ทางฝั่งคนตัวเล็กเมื่อรับเงินมาแล้วก็พยายามหาที่ซ่อนสุดชีวิตก่อนจะเดินเข้าบ้านไม่ได้อยากจะเป็นคนเห็นแก่ตัวกับคนที่เลี้ยงดูให้ข้าวแดงแกงร้อนมาตลอดสี่ปีแต่ถ้าบอกก็คงโดนเอาไปถลุงจนไม่เหลือไว้จ่ายค่าเทอมแน่นอนสำหรับการพนันมีเท่าไหร่มันก็ไม่พอหรอก
" หายหัวไปไหนมาทั้งคืนเดี๋ยวนี้แกนอนกับแขกด้วยหรอ " เสียงแหลมจิกกัดของพี่เลี้ยงสาวดังขึ้นมาตั้งแต่ขาก้าวแรกก้าวเข้ามาในบ้าน
" เปล่าครับ พอดีเมื่อคืนที่ร้านขาดคนเลยต้องทำแทน " แบคฮยอนก้มหน้าก้มตาแล้วค่อยๆ ตอบอย่างระมัดระวังเขาเจียมตัวดีอยู่เสมอว่าตัวเองโตมาได้โดยไม่ต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามันก็เพราะแม่ของหญิงสาวถ้าหากว่ามีอะไรที่ตอบแทนได้เขาก็จะทำ
" อย่ามาโกหก คิดว่าฉันไม่รู้รึไง ไหนเงินทิปเสี่ยล่ะแบ่งมาเดี๋ยวนี้นะ!! " หญิงสาวกรีดตามองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาหยามเหยียดแต่ก็ยังไม่วายขอเงินอยู่ดี
" มะ.. ไม่มีจริงๆ ครับพี่เจ้านายบอกว่าจะให้เงินโอทีคนนี้ " แบคฮยอนตัวสั่นงกงันอาจจะด้วยเพราะไม่เคยต้องโกหกหรือหลบซ่อนอะไรแบบนี้มาก่อนเขาจึงกลัวจะโดนจับได้ซึ่งนั่นหมายความว่าชีวิตการเรียนอันสดใสของเขาจนดับมอดลงในทันที
เขารู้ดีว่าถ้าหากไม่บอกว่าจะได้คืนนี้คังซึลกิจะต้องมาค้นตัวเขาอย่างแน่นอน
" แกนี่มันน่ารำคาญจริงๆ เหอะ พรุ่งนี้ก็เอามาด้วยห้ามเบี้ยว อ้อ ฉันอยากใส่รองเท้าคู่สีดำตรงตู้ขวาแรกช่วยขัดให้ด้วยนะ ขอก่อนเที่ยง " หลับหูหลับตาใช้เสร็จก่อนจะเดินสะบัดก้นไปราวกับลูกคุณนายทิ้งแบคฮยอนที่กำลังถอนใจอย่างโล่งอกอยู่ไว้เบื้องหลัง
ถ้าหากหญิงสาวจะเลิกเอาแต่จิกหัวใจแล้วหัดสังเกตอาการน้องชายนอกไส้คนนี้สักนิดจะรู้ว่าแบคฮยอนไม่สดใสรับคำสั่งเหมือนทุกครั้งหน้าตาที่ซีดเซียวและท่าทางที่จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ประกอบกับเครื่องแต่งกายที่แปลกไปจะสังเกตได้ว่าบริเวณเสื้อตรงช่วงหน้าท้องของร่างเล็กมีร่องรอยความผิดปกติอยู่
ใช่แล้วล่ะ แบคฮยอนแอบเอาซองเงินใส่ไว้ตรงนั้น ..
เสร็จจากการขัดรองเท้าให้ซึลกิจนเงาวับคนตัวเล็กก็เดินโซซัดโซเซไปล้มตัวนอนยังห้องรูหนูเล็กๆ ของตัวเองทันทีทั้งที่เขาเคยนอนอย่างกับพระราชาเพราะเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านแท้ๆ แต่เอาเถอะเรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว
ตอนนี้เขาเหนื่อย .. เหนื่อยเหลือเกิน ขอนอนพักนานๆ หน่อยนะ
หลังจากนอนหลับพักผ่อนจนเต็มอิ่มรักษาตัวเองที่ดูเหมือนจะยังเป็นไข้รุมๆ อยู่เล็กน้อยแบคฮยอนก็ตื่นขึ้นในเวลาสามทุ่มเศษๆ ทั้งบ้านเงียบสงัดไม่มีใครพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงคงยังใช้ชีวิตอยู่ที่บ่อนส่วนซึลกิก็คงจะปาร์ตี้ยันพรุ่งนี้เช้า
ทางสะดวก ..
เขาไม่ได้อยากเป็นภาระของบ้านหลังนี้
อีกทั้งไม่ได้อยากจบชีวิตการเรียนของตัวเองลงแค่มอปลายปีสุดท้าย
เพราะฉะนั้นต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง
แบคฮยอนจัดการแบ่งเงินออกมาห้าพันดอลล่าห์หรือราวๆ ห้าล้านวอนวางตั้งไว้ให้ก่อนจะเริ่มลงมือเขียนจดหมายขอโทษและขอบคุณคนที่บ้านในทุกๆ อย่างหวังว่าจะพอสำหรับการเลี้ยงดูเขามาตลอดสี่ปี ..
- - - ♡ t r u s t m e ♡ - - -
กลางดึกคืนหนึ่งที่อากาศค่อนข้างเย็นสบายไม่เหมาะที่จะตื่นขึ้นมาในเวลานี้แต่ชานยอลกลับตื่น ไม่สิ .. เรียกว่ายังไม่นอนเลยคงง่ายกว่า เขากำลังนอนไม่หลับกระวนกระวายในบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเองยังไม่อยากจะยอมรับ
" เซฮุนมึงเคยรู้สึกแปลกๆ กับคนที่เคยนอนด้วยปะวะ " ในที่สุดก็ตัดสินใจต่อสายไปหาเพื่อนรักของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะเรียบนิ่งหากแต่คนฟังกลับรับรู้ดีว่าร้อนรนมาดขนาดไหน
ในตอนตีสี่ ..
(ห่ารากครับคุณชาย โทรมาตีสี่ด้วยเรื่องแค่นี้หรอ)
เสียงตามสายที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดเต็มพิกัดไม่อาจจะหยุดยั้งชานยอลได้เนื่องด้วยความอยากรู้มันมีมากกว่าความโมโหของเพื่อนสนิทไม่บอกก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาของเซฮุนกำลังยุ่งเหยิงมากแค่ไหน
" ก็กูอยากรู้ไง ตอบดิตอบ " ไม่มีการขอโทษแล้วยังเร่งยิกๆ หากเป็นคำอื่นรับรองว่าเซฮุนกดวางสายอย่างไม่ไยดีแน่นอน
(คงชอบเขาล่ะมั้ง ทำไมวะมึงไปติดใจเด็กที่ไหนถึงไม่ยอมหลับยอมนอนขนาดนี้)
อาจจะเพราะเป็นเรื่องที่ทำให้เซฮุนตาสว่างขึ้นมาได้นิดหน่อย .. อย่างไอ้ชานยอลน่ะหรอจะติดใจเด็กมันใช่จริงๆ น่ะหรอปกติเห็นทิ้งเลยตลอด
" เด็กบ้าไรไม่มีเว้ย ถามเฉยๆ กูเจ็ทเล็คไงเลยนอนไม่หลับมึงนี่มั่วว่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว แค่นี้แหล่ะ " ว่าแล้วชานยอลก็กดวางสายเซฮุนทันทีโดยไม่สนคำก่นด่าที่มาตามสายเลย
ห่านี่ใช้งานเสร็จก็ตัดเยื่อใยตัดสายทิ้งทันทีเลยนะเซฮุนบ่นพลางทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้ง ชานยอลนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ว่าแต่มันกลับมาเกาหลีตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ช่างเถอะไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรถามอีกทีก็แล้วกันตอนนี้เขาจำเป็นต้องนอนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนินทราในเวลาต่อมา
ทางด้านของชานยอลเมื่อโดนคำพูดจี้ใจดำของเพื่อนก็รีบวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนโต๊ะทันที
ชอบบ้าชอบบออะไรล่ะแค่รู้สึกผิดเท่านั้นแหล่ะ
บ่นพึมพำกับตัวเองพลางล้มตัวลงนอน
. . .
เห็นหน้าเศร้าๆ นั่นอีกแล้วเด็กบ้านี่ ออกไปจากหัวเขาสักทีดิวะ
ความคิดเห็น