คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAP. XVI ϟ rule
ทันทีที่คุณตอบตกลง
ต่อจากนี้ .. ผมคือกฎ
----------------------------------------------------
C H A P T E R 16
เช้าวันต่อมาเสียงเคาะประตูหน้าห้องพักชั่วคราวของเซฮุนก็ดังขึ้น ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังติดกระดุมแขนเสื้อแต่งตัวด้วยชุดเดิมของเมื่อคืน เมื่อผู้มาใหม่ปรากฏตัวขึ้นชายหนุ่มจึงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
“อรุณสวัสด์ครับคุณโอ” เป็นมิสเตอร์หวังคู่ค้าคนล่าสุดของเซฮุนเจ้าสถานที่แห่งนี้นั่นเอง ร่างสูงโบกมือไล่บอดี้การ์ดให้ถอยหลบฉากออกไป
“อรุณสวัสดิ์ครับ มีอะไรแต่เช้า” ชายวัยกลางคนไม่ตอบในทันที กลับสอดสายตาเข้าไปยังภายในห้องเพื่อหาใครบางคนอย่างเสียมารยาท จนเซฮุนต้องเอ่ยปากถามอีกครั้ง “ว่าไงครับ”
“อ้อ.. พอดีว่าผมอยากจะแวะเวียนมาถามว่าเมื่อคืน ‘เขา’ ทำหน้าที่ได้ถูกใจคุณรึเปล่าน่ะครับ” ไม่ต้องเดาเสียให้ยุ่งยากว่าเขาคือใคร รอยยิ้มหื่นกามที่ทำทีเป็นรู้ทันเท่าทันส่งมา ทำเอาเสือผู้หญิงอย่างเซฮุนยังรู้สึกแขยง
“ก็ดีครับ” เขาเลือกจะตอบรับนิ่งๆ กลับไป ไม่แสดงท่าทีใดออกไป ผู้ชยตรงหน้าเจ้าเล่ห์เกินกว่าจะพูดคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่ผลประโยชน์
“ว๊า! ผมเองก็อยากรู้ว่าเด็กเขามีอะไรที่ทำให้คุณพอใจถึงขั้นต้องเอ่ยปากซื้อขนาดนี้ ว่าจะเอาไปเทรนด์เด็กคนอื่นเสียหน่อย ขอเวลาคุยกับ ‘เขา’ สักครู่ได้มั้ยครับ” ในที่สุดก็เผยจุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาเยือน เซฮุนที่กำลังติดใจกับการติดกระดุมเสื้อชะงักครู่หนึ่ง
“คุณอยากคุยกับเขา?”
“ครับ”
เมื่อชายคนดังกล่าวยังยืนยันคำพูดเดิม ซึ่งแน่นอนว่าหากเขาไม่ปล่อยให้ลู่หานออกไป มีหวังได้เสียเวลากับเรื่องนี้ไปอีกมากโข เซฮุนตัดสินใจพยักหน้ารับตกลงก่อนจะหันไปกวักมือเรียกลู่หานซึ่งนั่งตัวสั่นอยู่ภายในห้อง
ร่างเล็กส่ายหน้าเป็นพัลวัน แต่ร่างสูงหน้าประตูกลับพยักหนาย้ำอีกครั้ง จนในที่สุดก็ต้องเดินอ้อยอิ่งลากเท้ามายังหน้าประตูจนได้
“คุณคงรู้ใช่มั้ยว่าถ้าทำอะไรให้สินค้าเสียราคา ผมจะยกเลิกข้อตกลงทันที” เอ่ยย้ำโดยที่มือขวาก็พาดบริเวณเอวลู่หานอย่างถือสิทธิ์
“แหม ผมก็ใช่ว่าจะเป็นคนโหดร้ายอะไร อย่ามองกันในแง่นั้นสิครับ ใครจะกล้าทำอะไรคนของคุณกันล่ะ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจพูดพร้อมกับคำพูดทำทีเป็นล้อเล่น ทำเอาลู่หานเสียวสันหลังวาบ “รับรองเลยว่าคนสวยจะกลับมาครบสามสิบสองประการเหมือนเดิมครับ”
พูดเสร็จก็หันหลังเดินกลับไปยังทางเดิมเพื่อให้ลู่หานเดินตาม ร่างเล็กหันหลังกลับไปมองทางประตูที่มีเซฮุนยืนอยู่อย่างต้องการความช่วยเหลือ ร่างสูงจึงพยักหน้าให้บอดี้การ์ดชุดดำสองคนเดินตามไปอีก
หลังแผ่นหลังบางหายไปเข้าในลิฟต์ เซฮุนจึงพ่นลมออกมาอย่างเหนื่อยใจ
นี่เขากำลังลงทุนมากไปรึเปล่านะ ..
- - - ♡ t r u s t m e ♡ - - -
เมื่อถึงที่หมายคนติดตามทั้งสองของเซฮุนกลับถูกกันไว้ข้างนอกไม่ให้ตามเข้าไปห้องใน กลับกลายเป็นเพียงเขาต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายน่ารังเกียจนั่นตามลำพัง คำพูดโลมเลียหลายครั้งแทะโลมจนลู่หานรู้สึกอยากจะอาเจียน เขาทนฟังอยู่อย่างนั้นหลายนาทีโดยไม่ตอบโต้
นับว่าโชคดีที่ชายตรงหน้าทำได้เพียงพูดไม่มีการถูกเนื้อตัวใดๆ ทั้งสิ้น อาจเพราะเกรงกลัวอำนาจของเซฮุน ลู่หานนึกขอบคุณอยู่ในใจเป็นล้านที ในที่สุดก็ปล่อยตัวเขาไป
พร้อมคำพูดขู่ทิ้งท้ายไว้ว่า ..
“ถ้าแจ้งตำรวจแกไม่ตายดีแน่”
คนตัวเล็กเดินกลับออกมาด้วยอาการตัวสั่นหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด จนกระทั่งเดินตามเซฮุนไปถึงรถก็ยังตกอยู่ในอาการตื่นตกใจง่าย เมื่อเข้าไปภายในรถลู่หานก็นั่งชิดประตูอีกฝั่งหนึ่งทันที ร่างเล็กยังอยู่ในชุดเมื่อคืนดูบอบบางจนน่าหวาดเสียว ท่าทางดูเหม่อลอยตกอยู่ในห้วงเนื่องด้วยความกังวลกับคำขู่ก่อนหน้านี้
เซฮุนนึกสบถในใจกับความผิดพลาดที่เขาปล่อยร่างเล็กให้ไปหามิสเตอร์หวัง ยิ่งรู้สึกถึงความผิดพลาดตัวเองใหญ่เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ลู่หานใส่อยู่
เขาปล่อยกวางน้อยเข้าถ้ำเสือแก่ไปได้ยังไงกัน !!!
ดวงตาคมเหลือบมองเด็กน้อยที่แทบจะจมไปกับประตูอีกฝั่งของเขาอยู่รอมร่อ มือบางลูบไล้แขนไปมาราวกับขับไล่ความเย็นให้ผิว ดูเหมือนเครื่องปรับอากาศภายในรถเขาจะหนาวเกินกว่าชุดบางๆ นั่นจะปกปิดไหว
ไม่มีคำบอกกล่าวใดออกมาจากปาก นอกจากการที่มือหนาคว้าเอาเสื้อสูทของตัวเองคลุมทับชุดตัวบางที่แทบจะไม่ได้ปกปิดอะไรเลยของคนตัวเล็ก ลู่หานที่ตัดขาดตัวเองเข้าสู่ภวังค์ไปพักใหญ่ๆสะดุ้งเล็กน้อยเหลือบตามองเจ้าของเสื้อ
แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไร เจ้าตัวจึงก้มหน้าก้มตาขอบคุณอุบอิบอยู่ในลำคอ
ไม่มีบทสนทนาใดต่อจนกระทั่งรถสีดำเงาสนิทจอดเทียบเข้ากับที่จอดรถวีไอพีของคอนโดใหญ่ใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง เซฮุนก้าวออกมาจากรถเมื่อพนักงานเปิดประตูรถให้อย่างรู้งาน ตามด้วยลู่หานที่ตัวสั่นเทา ก่อนจะรถคันหรูจะแล่นออกไป
คนตัวเล็กที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่เดินตามหลังอีกฝ่ายต้อยๆ ได้แต่มองซ้ายมองขวาที่มีข้าวของหรูหราประดับอย่างมึนงง จนกระทั่งในที่สุดเซฮุนก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมกดขั้นสูงสุด ลู่หานยืนกลืนน้ำลายอยู่เคียงข้างร่างสูง รู้เขาสึกเกร็งเหลือเกิน ที่อีกคนพามายังห้องพัก อาจเป็นเพราะกำลังขาดแคลนคนทำความสะอาดก็เป็นได้ ร่างบางพยายามคิดอย่างมองโลกในแง่ดี ..
เมื่อลิฟต์เปิดออก ลู่หานถึงกลับต้องตะลึงเมื่อสิ่งที่ปรากฏสู่สายตาตัวเองไม่ใช่ห้องแต่สะห้องอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งชั้นมีเพียงแค่ประตูใสกับหน้าต่างกระจกทึบกั้น ฝั่งตรงข้ามก็เป็นสวนหย่อมขนาดย่อมโซนเล็ๆ ที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามราวกับได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี
เซฮุนรูดคีย์การ์ดก่อนจะผลักบานประตูเข้าไป ข้างในหรูหราซะจนผู้มาใหม่อ้าปากค้าง ข้าวของเครื่องใช้เรียบหรู ทว่ามองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่ามีราคา ลู่หานกวาดสายตามองโดยรอบอีกครั้งก่อนจะกลืนน้ำลาย
“มีปัญหาอะไรกับห้องฉันรึเปล่า” ร่างสูงที่เดินนำอยู่ก่อนมองคนที่เดินตามหลังพร้อมส่งเสียงเรียบถาม คนตัวเล็กที่ร่นตัวถดถอยหลังหนีทันทีที่เจอคำถาม เซฮุนขมวดคิ้วหนักเมื่อเจอท่าทีที่ร่างบางทำราวกับเขาเป็นเสือร้ายจ้องจะขย้ำลูกกวาง
เขาเป็นคนร้ายกาจแบบนั้นซะที่ไหนกันล่ะ
ลู่หานลอบมองไปยังประตูทางออกซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก ทางออกยังลิฟต์อยู่ไม่ไกลนักถ้าจะวิ่งหนีไปซะตอนนี้ สายตากลมโตจดจ้องอยู่ตรงประตูลิฟต์จนเซฮุนที่มองตามสายตาเกิดความรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้น
“ฉันไม่ชอบคนผิดคำพูด ฉันจะรักษาสัญญาก็ต่อเมื่อนายรักษาสัญญา” สีหน้าที่ดุดันกว่าเดิมพร้อมกับน้ำเสียงเข้มทำเอาลู่หานตัวสั่นเทามากขึ้นจากที่สั่นอยู่แล้ว
“..”
“นายคงจำได้ว่าเมื่อคืนเราตกลงอะไรกันไว้” ร่างสูงเดินย่างเข้าใกล้ยิ่งกว่าเดิม จนประชิดติดกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้ก้าวถอยเสียจนแผ่นหลังชนเข้ากับผนังห้อง
“เอ่อ..”
“ฉันเป็นคนช่วยนายตามข้อตกลง ฉันควรได้รับของตอบแทนถูกมั้ย” สองมือทาบทับลู่ทางหนีของคนตัวเล็กในอ้อมแขน สายตาคมจ้องมองที่ไร้ซึ่งทางสู้ฉายแววเจ้าเล่ห์
“คุณจะแลกกับอะ..อะไรครับ” ลู่หานแทบจะกลั้นหายใจถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ตัวนาย” แม้ทันทีที่เห็นแววตาวาววับนั่นก็พอจะรู้คำตอบ แต่เอาเข้าจริงกลับตัวชาวาบ หัวใจแทบหล่นไปกองอยู่บนพื้น
นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ ..
“สิ่งที่คุณต้องการมันไม่ต่างอะไรจากพวกนั้นเลยสักนิด” เสียงเล็กเหวขึ้นในขณะที่น้ำตาก็เริ่มเอ่อคลอเบ้า เขานึกว่าจะหลุดพ้นจากบ่วงนรกนั่นแล้วเสียอีก!
“ฉันคนเดียวกับพวกมันทั้งฝูงต่างกันลิบลับนะลู่หาน” แม้จะเคืองที่ตนเองถูกนำไปเปรียบเทียบกับเดนนรก แต่น้ำที่เอ่อคลออยู่บริเวณดวงตาช้ำ เซฮุนอยากจะเอื้อมมือไปปาดให้เหลือเกิน
ไม่รอช้า ทำตามดั่งใจที่คิด
มือหยาบกร้านอย่างผู้ชายชอบเล่นกีฬาปาดหยาดน้ำตาของลู่หานที่ไม่สามารถกักเก็บไว้ได้ด้วยความอ่อนโยน เขาไม่มีรสนิยมชอบบังคับขืนใจเสียด้วยสิ
“นายเป็นคนบอกว่าแลกอะไรก็ได้กับการหลุดพ้นออกจากที่นั้นไม่ใช่รึไง หืม” น้ำเสียงอ่อนโยนช่างต่างจากคำที่กำลังพูดออกมา กรีดใจคนตัวสั่นเทายิ่งนัก
“ผะ..ผม..ฮึก”
“ฉันเสียเงินไปนับล้าน คราวนี้ก็ถึงคราวฉันไม่ใช่รึไง” เมื่อไร้คำโต้แย้ง ลู่หานก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหมดอาย เป็นเขาเองที่เลือกจะออกมาโดยลืมนึกไปว่าคนตรงหน้าก็เจ้าเล่ห์ไม่ต่างกัน นักธุรกิจใหญ่ ใครกันเล่าจะยอมขาดทุน..
แต่เมื่อย้อนคิดไป หากต้องเลือกใหม่ .. เขาเองก็คงเลือกชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนเดิมอย่างแน่นอน อย่างน้อยความรู้สึกขยะแขยงก็ไม่เกิดขึ้นในหัวใจ
“ผม.. ต้องอยู่กับคุณนานเท่าไหร่” ใบหน้ายงคงซีดไร้เลือด แต่น้ำเสียงสั่นเครือพยายามบังคับออกมาให้เป็นคำร้องถามอีกฝ่ายที่ปลอบประโลมเขาจากการกระทำของตัวเองอยู่
เซฮุนจ้องมองดวงตากลมโตที่สะท้อนเงาตัดพ้อมายังเขาจนใจกระตุกไปจังหวะหนึ่ง
เขาหยุดคิดชั่วครู่หนึ่ง .. หากเป็นคนอื่นวันเดียวก็เกินคำว่าพอ แต่กับกวางน้อยในอ้อนแขนที่ทำเอาเขาสูญเงินยอมผิดคำพูดตัวเอง คงต้อง..
“สิบวัน ฉันขอเวลาจากนายแค่สิบวัน”
“หลังจากสิบวันนี้ไปคุยจะไปปล่อยผมออกไปใช่มั้ย” เสียงเล็กถามย้ำอย่างลังเล ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันชีวิตเขาเลยสักนิด ..
“ใช่ นับจากนี้สิบวันนายมาเอาคีย์การ์ดไปจากฉันได้เลย”
“..”
“หวังว่าตลอดสิบวันที่อยู่ที่นี่ นายจะทำให้ฉันพอใจกับเงินเจ็ดหลักให้เสียไป”
จะ..เจ็ดหลักเชียวหรือ..
ฟอด
“มัดจำไว้ก่อนแล้วกัน” เซฮุนโน้มตัวลงประทับริมฝีปากเข้ากับแก้มนุ่มของคนใต้อาณัติ ซึ่งตะลึงงันไปกับจำนวนเงินที่เขาบอกไป
ลู่หานที่ได้สติหลังจากถูกลวนลาม แก้มก็ขึ้นสีอย่างห้ามไม่อยู่ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของผลงานหัวเราะรวนอย่างชอบใจ ก่อนจะผละออกปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ
“ฉันมีธุระ กลางวันนี้พักผ่อนให้สบาย คืนนี้เจอกัน” ยกแขนขวาขึ้นมาดูเวลาก่อนจะบอกกล่าวอีกฝ่ายอย่างเสร็จสรรพ ร่างเล็กซึ่งเขินอายจะตัวจะระเบิดจึงรีบวิ่งหนีเข้าห้องในทันที ปล่อยให้คนซึ่งมองตอบหลังได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชอบใจ
ดูเหมือนเด็กคนนี้จะชอบทำให้เขาอารมณ์ดีโดยไม่รู้ตัวบ่อยซะจริง
- - - ♡ t r u s t m e ♡ - - -
ทางฝั่งคยองซูที่กำลังทัวร์ยุโรปกับคุณแม่รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อลู่หานไม่ได้ติดต่อกลับมาอย่างที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะไว้ ซ้ำยังหายเข้ากลีบเมฆไปจากโซเชียลต่างๆ จนทำเอาเขารู้สึกกังวลเหลือเกิน
ปกติลู่หานไม่เป็นแบบนี้!
คิดไปก็นึกขัดใจโทรหาพี่แบคฮยอนก็ไม่ติด ได้ข่าวว่าเจ้าตัวหนีไปเที่ยวฮ่องกงกับพี่ชานยอลสองต่อสอง ไม่มีใครอยู่สักคนเลยรึยังไงกันนะ! เดินวนไปวนมาภายในห้องพักก่อนจะนึกขึ้นได้ ..
พี่เซฮุนยังอยู่ที่เกาหลีนี่นา
อ่า งานนี้เห็นทีพี่ชายเขาอาจจะได้เจอเพื่อนรักจริงๆ สักที ..
#ฟิคเชื่อใจ
หางโผล่จนได้
ขอให้ลู่หานโชคดี
คยองซูจะมาช่วยทันหรือไม่ ..
โหวตค่ะโหวต 5555
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น