ก่อนอื่นขอออกตัวเป็นธรรมเนียมว่าเราไม่ได้เป็นนักวิจารณ์มืออาชีพ เพราะฉะนั้นยังอาจวิจารณ์ได้ไม่ตรงจุดหรือยังขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง และมันก็ยังเป็นภาษาไตล์การวิจารณ์ง่ายๆ ของเราที่มุ่งเน้นว่าจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้รับการวิจารณ์บ้างไม่มากก็น้อยค่ะ


-โครงเรื่อง
ธีมของโครงเรื่องนั้นเป็นเรื่องของสามสาวกับสามหนุ่มที่โคจรมาพบกันเพราะการหาสมาชิกในวงดนตรีเพิ่ม โดยที่มีคู่เอกเป็นสาวมาดแมนกับชายหนุ่มที่น่ารักคิกขุอาโนเนะ และยังมีสองคู่หนุ่มสาวที่ต้องชะตา(แบบไม่ค่อยน่าประทับใจ)กันมาก่อน ซึ่งช่วยเพิ่มบรรยากาศสีสันและความน่าติดตามของเนื้อเรื่องเพิ่มขึ้น โดยส่วนตัวคิดว่าโครงเรื่องนี้แม้จะอยู่ในระดับกลางๆ ที่แม้ไม่ถือว่าแปลกใหม่จ๋าแต่ผู้แต่งก็สามารถนำเสนอนิยายให้ออกมาได้ค่อนข้างน่าสนใจให้กดเข้ามาอ่านได้ไม่ยากเย็นเลยทีเดียว ข้อเสียก็คือโครงเรื่องค่อนข้างเรียบง่ายในตอนแรก ไม่ค่อยมีปมให้เนื้อเรื่องมีสีสันมากนัก แต่ด้วยความที่เป็นฉากกุ๊กกิ๊กใสๆ จึงทำให้เนื้อเรื่องอยู่ในเกณฑ์อ่านสบาย เรียกรอยยิ้มง่ายๆ ไปกับฉากหวานๆ ของคู่พระนาง(เมษ-เต้) ซะเป็นส่วนมาก จึงไม่น่าแปลกใจหากผู้อ่านจะชอบคู่นี้มากกว่าคู่อื่นๆ ที่ค่อนข้างขัดแย้งกันอยู่ตลอดเวลา และเมื่อดำเนินเรื่องมาจนถึงช่วงหลังๆ เนื้อเรื่องจะชวนน่าติดตามมากขึ้น เพราะผู้แต่งเริ่มเผยทยอยเผยปมต่างๆ มากขึ้นนั่นเอง

-ภาษา สำนวน
การบรรยาย: การบรรยายอยู่ในเกณฑ์ดี มีความลื่นไหล เพียงแต่การบรรยายฉากและสถานที่ดูมีอัตราส่วนที่น้อยมากเมื่อเทียบกันการบรรยายตัวละครซึ่งแต่ละคนมีรายละเอียดยิบ ทำให้บางครั้งมันก็ดูมากเกินพอดีจนเกินไป จุดที่ควรแก้ไขจึงเป็นการให้ความสนใจกับฉาก บรรยากาศ และสถานที่ต่างๆ ซึ่งจะทำให้เนื้อเรื่องมีความสมบูรณ์มากขึ้น
บทสนทนา: มีความลื่นไหลเป็นธรรมชาติมากค่ะ มีบางจุดที่หลุดเล็กน้อย คือ บางครั้งมีประโยคที่พูดลอยๆ ขึ้นมา ซึ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด แต่ก็ถือว่าเป็นจุดเล็กๆๆๆๆๆๆๆๆ มาก(สังเกตได้จากไม้ยมก) ซึ่งเมื่อเทียบกับบทสนทนาทั้งเรื่องแล้วก็ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีมากทีเดียวค่ะ
คำผิด คำซ้ำ การหลากคำ: คำผิดพบน้อยมากในเรื่องนี้(เทียบเป็นเปอร์เซ็นต์ คงจะมีคำผิดแค่1% เท่านั้น),คำซ้ำยังพบเห็นได้บ้าง แต่ก็ไม่มากจนทำให้ผู้อ่านสะดุดกับเนื้อหาได้ ถือว่าผ่านค่ะ
ความถูกต้องของการใช้สัญลักษณ์ต่างๆ และซาวด์เอฟเฟค : อยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยมเลยค่ะ เพียงแต่มีบางตอนที่ใส่จุดไข่ปลาเยอะไปหน่อยเท่านั้นเอง

-ตัวละคร
ตัวละครถือว่ามีมิติในระดับหนึ่งเลยทีเดียว เนื่องจากแต่ละคนค่อนข้างมีจุดเด่นและเอกลักษณ์เฉพาะตัว เพียงแต่ผู้แต่งยังดึงความพิเศษนั้นออกมาได้ไม่เต็มที่ และสืบเนื่องมากจากปัญหาของการดำเนินเรื่องที่เป็นทั้งจุดเด่นและจุดด้อยของเรื่องในขณะเดียวกัน ซึ่งเซขอยกไปกล่าวในหัวข้อนั้นต่อไป

-ความสมเหตุสมผล
โดยส่วนตัวคิดว่าจุดนี้ใช้ได้เลยค่ะ เพราะแต่เดิมเนื้อเรื่องแนวนี้ก็ไม่ค่อยมีปัญหาในด้านนี้อยู่แล้ว

-การดำเนินเรื่อง/ความลื่นไหล/ความสนุกน่าติดตาม
การดำเนินเรื่อง: การดำเนินเรื่องค่อนข้างติดขัดอยู่บ้าง สืบเนื่องมาจากการนำเสนอนิยายในรูปแบบมุมมองของตัวละคร ซึ่งการนำเสนอในรูปแบบนี้ก็มีทั้งจุดดีและจุดด้อยอยู่ในตัวมันเอง จุดดีของการนำเสนอแบบนี้คือการที่ผู้อ่านจะได้เห็นมุมมองต่างๆ ภายในตัวละครแต่ละตัว ซึ่งมีทัศนคติ มุมมอง ความรัก หรือเรื่องต่างๆ นั้นมากขึ้น แต่จุดด้อยก็ค่อนข้างมีมากเลยทีเดียว ขออธิบายเป็นข้อๆ เลยละกัน
1.ใช้มุมมองของตัวละครเยอะเกินไป และไม่สม่ำเสมอ จนทำให้เกิดความสับสนแก่ผู้อ่านได้ : จุดนี้หากลองนับดูจะเห็นได้ว่ามีถึง 5 มุมมองเลยทีเดียว และการเขียนของผู้แต่งนั้นเป็นการลงมุมมองเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนบางครั้งจากที่ผู้อ่านจะได้กดตอนต่อไปแล้วอ่านอย่างเพลิดเพลินไปได้เรื่อยๆ กลับต้องย้อนไปดูที่ชื่อตอนว่าเป็นมุมมองของใครกันแน่
2.อารมณ์ในการอ่านสะดุด : เชื่อว่าหลายๆ คนที่อ่านต้องมีกันบ้างล่ะค่ะที่กำลังลุ้นคู่พระ-นางที่ชอบ แล้วก็ต้องเสียเซลฟ์ไปเมื่อถูกตัดไปฉากของตัวละครอื่น ทำให้เกิดความเบื่อหน่ายขึ้นได้ค่ะ
3.การอ่านกระโดดหรือข้ามตอน,ฉาก,เหตุการณ์ต่างๆ : เชื่อว่าผู้แต่งต้องพบกับปัญหานี้แน่ๆ เพราะผู้อ่านย่อมมีความชอบแตกต่างกันอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อถูกแบ่งเป็นมุมมองแบบนี้ หลายๆ คนต้องคิดอยากอ่านแต่ตัวละครที่ชอบกันแน่ๆ แต่เนื่องจากเนื้อเรื่องที่ยังโยงต่อเนื่องกันอยู่ ทำให้ผู้อ่านต้องอ่านเนื้อเรื่องบทนั้นๆ ไปด้วย จึงทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนถูกบังคับกินยาขมค่ะ ซึ่งมันจะทำให้ผู้อ่านรู้สึกเบื่อได้อีกเหมือนกัน
เพราะฉะนั้นในจุดนี้ การที่จะกลบจุดด้อยด้วยจุดดีนั้นจึงต้องอาศัยกึ๋นและความสามารถของผู้แต่งพอสมควรเลยค่ะ และด้วยสาเหตุข้างต้นที่กล่าวมาจึงทำให้นิยายมีจุดที่สะดุด เนื้อหาขาดตอน ทำให้ผู้อ่านขาดอารมณ์ร่วมร่วมอยู่มากทีเดียว

ความสนุกน่าติดตาม: หากไม่รวมจุดที่อารมณ์ขาดตอนไปบ้าง ถือว่าผู้แต่งสามารถควบคุมความลื่นไหลของนิยายไปในทิศทางที่ดี ทำให้รู้สึกอยากกดอ่านตอนต่อไปเรื่อยๆ เลยล่ะค่ะ

-ภาพรวม/สรุป
เป็นนิยายอ่านสบายๆ อีกเรื่อง ที่ผู้แต่งนำเสนอเรื่องราวของความรักในแต่ละแบบผ่านมุมมองต่างๆ ของตัวละคร มีความลื่นไหล และน่าสนใจและชวนติดตามอยู่พอควร ข้อแนะนำคือควรวางโครงเรื่องกำหนดจุดวางปมและเฉลยให้ชัดเจน จะทำให้นิยายเรื่องนี้น่าสนใจและติดตามมากขึ้น

เรื่อง : Sweetheart สื่อรักชักใยหัวใจอินเลิฟ
ผู้วิจารณ์ : SEI

ก่อนอื่นขอออกตัวเป็นธรรมเนียมว่าเราไม่ได้เป็นนักวิจารณ์มืออาชีพ เพราะฉะนั้นยังอาจวิจารณ์ได้ไม่ตรงจุดหรือยังขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง และมันก็ยังเป็นภาษาสไตล์การวิจารณ์ง่ายๆ ของเราที่มุ่งเน้นว่าจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้รับการวิจารณ์บ้างไม่มากก็น้อยค่ะ


-โครงเรื่อง

จุดแรกที่ต้องขอเตือนเลยก็คือบทนำค่ะ เพราะบทนำเหมือนประตูเปิดสู่เนื้อเรื่อง ซึ่งถ้าหากผู้แต่งบรรยายเขียนในจุดนี้ได้ไม่ดีก็จะทำให้ผู้อ่านกดปิดจากหน้าบทความได้เลย และคงต้องบอกตามตรงว่าผู้แต่งยังคงทำในจุดนี้ไม่ดีพอ เพราะมันไม่มีความน่าสนใจเลยแม้แต่น้อย โดยที่เนื้อหาที่ผู้แต่งพรรณนามาทั้งหมดในบทนำนั้นสามารถสรุปได้เพียงคำเดียวว่า นางเอกหิว? พูดตามตรงว่ามันไม่น่าสนใจ ไม่ชวนดึงดูด และไม่มีเนื้อหาอะไรเลย

ส่วนในด้านธีมของเรื่องเองก็ยังดูคลุมครือไม่ชัดเจน เหมือนผู้แต่งไม่ได้กำหนดวางโครงเรื่องอย่างละเอียด เนื้อหาของเรื่องจึงดูสะเปะสะปะ ไม่มีปมมาคอยกำหนดทิศทางของเรื่อง จึงดูคล้ายเป็นการหยิบยกในสิ่งที่ผู้แต่งสนใจเอามาเขียนมากกว่าการดำเนินเรื่องตามพล็อตหรือโครงเรื่องที่วางไว้ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกลอยแพอยู่กลางทะเล คลื่นเงียบก็ลอยไปเรื่อย คลื่นซัดก็พัดจม ประมาณนี้แหละค่ะ

และถ้าหากสังเกตถึงชื่อเรื่องที่ว่า Sweetheart สื่อรักชักใยหัวใจอินเลิฟ นั้นก็ยังดูเหมือนจะไม่ค่อยตรงตามประเด็นของเรื่องมากเท่าใดนัก เพราะดูเหมือน “พรหมลิขิต” ของคู่พระ-นางเรื่องนี้ดูโดดเด่นกว่าแผนการเป็นพ่อสื่อแม่สื่อ ของทั้งคู่ตามชื่อเรื่องซะอีกนะคะ

หรือถ้าหากกำหนดให้ธีมของเรื่องนี้เป็นพรหมลิขิตอย่างที่คู่พระ-นางแอบคิดกันเหมือนกันจริง ลองคิดดูแล้วกันค่ะว่าพรหมลิขิตที่เกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้จะเป็น พรหมลิขิตที่เกิดขึ้นจริงๆ หรือเป็นเพราะผู้แต่งลิขิตขึ้นมาเอง เพราะจากเนื้อเรื่องดูเหมือนคนทั้งคู่จะมีความบังเอิญตรงกันหลายเรื่องมาก ซึ่งมันตรงกันเด๊ะๆ ตรงเป๊ะๆ ตรงเว่อร์ๆ ชวนให้คิดเป็นอย่างหลังมากกว่าอย่างแรก และด้วยความที่มันบังเอิญตรงกันไปหมดทุกเรื่องนี่เองที่ทำให้ คำว่า “พรหมลิขิต”ของทั้งสองคนนั้นดูเป็นเรื่องดาษๆ ที่เกิดขึ้นอย่างง่ายๆ ไป ซึ่งส่งผลให้จุดที่จะเป็นสีสันและจุดเด่นของเรื่องกลายเป็นความจืดชืดแทน เพียงเพราะผู้แต่งยึดติดกับ destiny มากเกินไปนั่นเอง

แล้วแบบนี้นิยายเรื่องนี้ควรจะใช้หัวข้อใดเป็นทิศทางธีมหลักของเนื้อเรื่องดี? แต่โดยส่วนตัวกำลังคิดว่าชื่อของนิยายเรื่องนี้กำลังขัดแย้งกับเนื้อหาหลักที่ใช้ดำเนินเรื่องอยู่พอสมควรค่ะ


-ภาษา สำนวน

การบรรยาย: การบรรยายค่อนข้างดีค่ะ ให้ความสำคัญกับเวลา ฉาก และสถานที่ เพียงแต่บางจุดยังสะดุดอยู่เล็กน้อย แต่หากมองในภาพรวมก็ถือว่าผ่านค่ะ

บทสนทนา: ขาดความลื่นไหลและความเป็นธรรมชาติพอสมควร อีกทั้งยังมีจุดติดขัดอยู่ เช่น ตอนที่ปีโป้พูดกับซูกัสว่า “ฉันเล็งมักกะโรนีกล่องนั้นอยู่นะ” แล้วพอพระเอกตอบกลับมาว่า “ฮะ” เธอก็พูดประโยคเดิมซ้ำอีกรอบ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว นางเอกน่าจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบมากกว่านั้น อาทิเช่น “นี่! ฉันบอกว่าฉันเล็งมักกะโรนีกล่องนี้อยู่นะ” จะเห็นได้ว่าการเพิ่มคำขึ้นมาเพียงเล็กน้อยจะทำให้คำพูดเป็นธรรมชาติมากยิ่งขึ้น
ส่วนใหญ่จะเห็นแค่ในช่วงแรกๆ ที่พบปัญหาในเรื่องนี้ ส่วนในช่วงกลางๆ ถึงท้ายๆ มีการพัฒนาดีขึ้นมาก น่าชื่นชมทีเดียวค่ะ

คำผิด คำซ้ำ การหลากคำ:

คำผิด : คำผิดส่วนใหญ่ที่พบมากมักจะเป็นคำที่ผู้แต่งใช้ผิดและพิมพ์ติดมือจนเป็นนิสัยค่ะ ส่วนที่รีบพิมพ์จนตกหล่นบ้างก็มีเช่นกันแต่ไม่มากนัก เซอ่านไล่จนจบเลยเก็บคำผิดมาฝากค่ะ เช่น นี่น่า-นี่นา/เฉียว-เฉี่ยว/แซบ-แซ่บ/แหบพร้า-แหบพร่า/นั้น-นั่น/หนาเต๊อะ-หนาเตอะ/แหล่ะ-แหละ/สลับสนุน-สนับสนุน/สะดุ้งโหย่ง-สะดุ้งโหยง/รี่รอ-รีรอ/ยิ้มแย่ม-ยิ้มแย้ม/งึกงัก-หงึกหงัก/นู่น-นู้น/เฉท-เฉด/กะตา-กะพริบตา/เสียงทุ่ม-เสียงทุ้ม/กวักไกว-ขวักไขว่/เป๋า-เป่า/พรมลิขิต-พรหมลิขิต/โอยครวญ-โอดครวญ/กรุ่มกริ่ม-กรุ้มกริ่ม/หลบลู่-ลบหลู่/ไม่ซึ่ง-ไม่มีซึ่ง/สนิมสนม-สนิทสนม/เจือนๆ-เจื่อนๆ/เจ็บแปร๊บ-เจ็บแปล๊บ/เหว่อ-เหวอ/ป่วนเปี้ยน-ป้วนเปี้ยน/ร่ำไร-รำไร/เจ้าตัง-เจ้าตัว/เอื้อมระอา-เอือมระอา//ฝ่ายลุก-ฝ่ายรุก/เขม่น-เขม็ง/ล่อ-ล้อ/หวงใย-ห่วงใย/เบิกตาโพล่ง-เบิกตาโพลง/ระรอก-ระลอก

คำซ้ำ การหลากคำ : คำซ้ำสำหรับเรื่องนี้เป็นคำสรรพนามแทนตัวผู้พูด พบมากในบทนำและบทที่1 ถึงแม้ว่าผู้แต่งจะดำเนินเรื่องโดยใช้มุมมองของปีโป้ แต่บางประโยคสามารถเชื่อมต่อกันเป็นประโยคเดียวได้และสามารถใช้การหลากคำมาช่วยแทนการใช้คำว่า “ฉัน” เพียงคำเดียวได้ค่ะ จุดนี้ผู้แต่งจึงควรศึกษา แก้ไข และเลือกคำมาใช้อย่างเหมาะสม

:::การใช้คำยังมีแปลกๆ เป็นบางจุดเช่น “ถึงแม้แวบแรกที่เห็นฉันได้เต็มๆ ตา” และอีกจุดในประโยคเดียวกัน “แต่เมื่อฉันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ” ซึ่งจากประโยคทั้งสองนี้สามารถเติมคำเข้าไปเพียงคำเดียวก็จะทำให้รูปประโยคดูสมบูรณ์ขึ้นได้ เช่น “ถึงแม้แวบแรกที่เขาเห็นฉันได้เต็มๆ ตา” และ “แต่เมื่อฉันเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ” จะเห็นได้ว่าประโยคสมบูรณ์มากขึ้น/และยังมีคำอื่นอีก เช่น กอดโดดโผเข้ากอด = โผตัวเข้าไปกระโดดกอด/แต่โดยส่วนตัวคิดว่าการขัดเกลารูปประโยคจะทำให้เกิดความสมบูรณ์มากที่สุด:::

ความถูกต้องของการใช้สัญลักษณ์ต่างๆ และซาวด์เอฟเฟค : สัญลักษณ์ยังมีการใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์ (!) แปลกๆ อยู่บ้าง/ซาวด์เอฟเฟคยังดูแปลกๆ ในบางจุด เช่น พลั๊ก-พลั่ก

-ตัวละคร

ด้านตัวละครนั้นยังดูแบนๆ ไม่ค่อยมีมิติ ไม่มีเอกลักษณ์และจุดเด่นให้ชวนประทับใจเท่าใดมากนัก ทั้งปีโป้ ซูกัส เมาส์ โจอี้ ต่างให้อารมณ์สมเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาๆ ไม่ชวนดึงดูดค้นหา ส่วนตัวละครที่มีมิติมากที่สุดก็หนีไม่พ้นจากนายชัวร์ค่ะ เพราะทิศทางอารมณ์ บุคลิก จุดเด่น ดูชัดเจนที่สุดแล้ว

-ความสมเหตุสมผล

บางจุดยังไม่ค่อยมีความสมเหตุสมผลนัก เช่น ในฉากที่ปีโป้โดนลูกวอลเล่ย์กระแทกที่ศีรษะ ในแง่ความเป็นจริงหากโดนลูกวอลเลย์กระแทกจนสลบ อาการแรกของคนที่เพิ่งฟื้นได้สติคงจะหนีไม่พ้นความมึนงงอย่างแน่นอน แต่ปีโป้กลับตื่นขึ้นมาพร้อมกับถามว่าเธอสลบไปนานแค่ไหน ทำให้จุดนี้ยังขาดความสมจริงอยู่ (ส่วนในด้านอาจารย์พยาบาลที่พูดคล้ายกับแช่งนักเรียนนั้น จะไม่ขอพูดถึงเพราะเป็นความจงใจของผู้แต่งที่ตั้งใจเขียนออกมาแบบนี้ ทว่าหากในความเป็นจริงลองคิดดูว่าสมควรหรือไม่ที่อาจารย์จะพูดคล้ายกับแช่งนักเรียนและยังแสดงท่าทีเฉยๆ มาก)

อีกจุดก็คือทั้งปีโป้และซูกัสตกหลุมรักกันค่อนข้างไวมาก ทั้งๆ ที่ทั้งคู่ต่างก็ยังค่อนข้างสับสนในความรู้สึกของตัวเองอยู่พอสมควร โดยเฉพาะฉากจูบของทั้งคู่ที่โผล่มาไวมาก จนคนอ่านไม่ทันแม้แต่จะตั้งตัว แถมในเรื่องคู่พระ-นาง ก็ยังมีทีท่าแค่ชอบๆ บวกกับเขินอายกระบิดกระบวนกันอยู่เล็กน้อย ไฉนจึงข้ามขั้นกระโดดพรวดไปถึงจุดนั้นได้ (หรืออันที่จริงมาจากการตั้งใจเขียนฉากเซอร์วิสของผู้แต่งเอง?)

-การดำเนินเรื่อง/ความลื่นไหล/ความสนุกน่าติดตาม

การดำเนินเรื่อง: คงต้องบอกว่านิยายเรื่องนี้ค่อยๆ ดำเนินไปอย่างเรียบๆ ไม่ค่อยหวือหวอมากนัก อารมณ์เดียวกับน้ำในทะเลสาบเชียวล่ะค่ะ แต่หากเปรียบเป็นดนตรีก็น่าจะเป็นจังหวะ Andante ที่มีจังหวะเรียบเรื่อย ไม่เร่งเร้า เป็นไปอย่างเนิบๆ ค่ะ แน่นอนว่ามันต้องแฝงความอบอุ่นอยู่ในตัวด้วย 

ความสนุกน่าติดตาม: หากมองเฉพาะในแง่ของความสนุกและน่าติดตาม ถือว่านิยายของท่านสามารถนำเสนอได้ออกมาได้ดีในระดับหนึ่งเลยค่ะ เพราะสองตัวละครหลักอย่างปีโป้-ซูกัส มักจะมีเรื่องราวกุ๊กกิ๊กน่ารักๆ ชวนให้ผู้อ่านอมยิ้มตามไปกับเนื้อเรื่องได้เรื่อยๆ

-ภาพรวม/สรุป

โครงเรื่องยังขาดความชัดเจน ทิศทางของเรื่องดูไหลไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทางเท่าใดนัก จุดดีของนิยายเรื่องนี้คืออารมณ์หวานๆ ของคู่พระ-นาง ที่ทำให้ผู้อ่านยังคงวนเวียนเปิดเข้าหน้าบทความอยู่บ้าง แต่แน่ล่ะ…ว่ามันยังไม่ถึงกับขาดไม่ได้ เพราะฉะนั้นแล้วข้อแนะนำของนิยายเรื่องนี้ก็คือ ควรวางโครงเรื่องให้แน่นอน กำหนดรายละเอียดและวางปมเนื้อหาให้น่าสนใจ รวมไปถึงการรีไรท์บทนำใหม่ให้ดูโดดเด่นและดึงดูดผู้อ่านให้มากขึ้น โดยส่วนตัวคิดว่าผู้แต่งมีความเอาใจใส่งานเขียนอยู่แล้ว อีกทั้งยังมีฝีมือที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จึงเป็นการดีหากจะลบจุดอ่อนของนิยายเรื่องนี้ ให้กลายเป็นจุดดีเสริมความน่าสนใจให้กับนิยายมากยิ่งขึ้น ยังไงก็ขอเอาใจช่วยเรนะคะ สู้ๆ!

เรื่อง : Spring & Autumn คนรัก คนรอ คนลืม
ผู้วิจารณ์ : ANN

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอออกตัวเป็นธรรมเนียมก่อนว่าเราไม่ได้เป็นนักวิจารณ์มืออาชีพนะคะ เพราะฉะนั้นอาจจะวิจารณ์ได้ไม่ตรงจุดหรือยังขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง อยากให้คิดเสียว่าการวิจารณ์นี้เป็นการแสดงแง่คิดในมุมมองของนักอ่านคนหนึ่ง ที่เข้ามาอ่านนิยายของท่าน โดยมุ่งเน้นว่าจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้รับการวิจารณ์บ้างไม่มากก็น้อยค่ะ

ตอนล่าสุดที่อ่าน : ตอนที่ 6 – Chapter 5

-โครงเรื่อง

คนหนึ่ง ‘รักคนรอ’ คนหนึ่ง ‘รอคนรัก’ และอีกคนหนึ่ง ‘ลืมคนรอ’ โครงเรื่องดูก็รู้ทันทีว่าเรื่องนี้มันมีกลิ่นอายดราม่าโชยออกมาตั้งแต่ต้นเลยทีเดียว ที่สำคัญมันเป็นรักสามเศร้าเสียด้วย! จากโครงเรื่องแล้วแลดูมีแนวนี้ออกมาให้เห็นเยอะพอสมควร แต่ท่านก็ฉลาดใช้จุดดีของตัวเองมาล่อเหยื่อ(?)ให้เข้าไปติดกับ พอใครอ่าน ‘บทนำ’ เข้าไป ดูท่าเขาคนนั้นจะถอนใจทิ้งเรื่องนี้ไม่ลงแล้วล่ะค่ะ

ชื่อเรื่อง – Spring & Autumn คนรัก คนรอ คนลืม– ชื่อเรื่องจัดว่าอยู่ในระดับที่น่าสนใจ ครอบคลุมเนื้อหาทั้งหมด แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นว่า Spring & Autumn มาเกี่ยวอะไรกับตัวเรื่องค่ะ

แนะนำเรื่องแบบย่อๆ – เขียนได้น่าสนใจแล้วค่ะ เพราะมันครอบคลุมเนื้อหาที่สุดแล้ว ใช้คำได้ดี ไม่มีปัญหาค่ะ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่อง – ชื่อเรื่อง/แนะนำเรื่อง/ข้อมูลเบื้องต้น เหมือนกันหมดค่ะ เลยไม่รู้จะติอะไร เอาเป็นว่าผ่านค่ะ

-ภาษา สำนวน

การบรรยาย: สื่ออารมณ์ได้ดีค่ะ บรรยายให้คนเห็นภาพตามได้ไม่ยาก ทั้งฉาก สถานที่ เวลา โดยรวมไม่น่ามีปัญหาค่ะ เหลือเพียงตอนนี้ยังไม่เห็นภาพตัวละครเท่าไหร่นัก และอยากให้ระวังเรื่องภาษาวิบัติ กับคำทับศัพท์ไว้บ้างค่ะ

บทสนทนา: บทสนทนาในเรื่องทำได้ดีค่ะ แสดงอารมณ์ออกมาได้ชัดเจนเลยทีเดียว ดูจากน้ำเสียงและการพูดแล้ว ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าตัวละครนั้นๆ น่าจะมีลักษณะนิสัยอย่างไร

คำผิด คำซ้ำ การหลากคำ: คำผิดน้อยมาก ส่วนมากเป็นคำตกหล่นเสียมากกว่า แสดงให้เห็นว่าท่านให้ความสำคัญกับรายละเอียดในส่วนตรงนี้มาก นับว่าเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมค่ะ อยากให้ระวังเรื่องการใช้คำว่า ‘ทุเรศบัดซบจริงๆ’ ถ้ามีน้อยมันไม่ค่อยสะดุดเท่าไหร่ค่ะ แต่บางฉากบางตอน มันไม่ต้องถึงกับมีคำนี้ก็ได้ พอมีคำนี้มากเข้า มันเลยชวนสะดุดอยู่บ่อยครั้งค่ะ

ความถูกต้องของการใช้สัญลักษณ์ต่างๆ และซาวด์เอฟเฟค : สัญลักษณ์อยากให้ระวังเรื่องจุดไข่ปลาค่ะ (...) เท่าที่เห็นในเรื่องมีไข่ปลาเต็มบ่อเลย ส่วนตัวไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าเขาฮิตจุดจุดจุดนี้กันหรือเปล่า แต่ในมุมมองของเรา ตอนนี้รู้สึกว่ามันมากเกินไปค่ะ รวมไปถึงสัญลักษณ์ที่แสดงอีโมของตัวละครด้วย ตอนนี้มีเกือบทุกประโยคที่เป็นบทสนทนา การบรรยายก็มีบ้างประปรายอีก มันเลยทำให้ดูเยอะจนรกค่ะ อยากให้ระวังในส่วนตรงนี้ด้วยค่ะ

-ตัวละคร

เริ่มจาก ‘คนรอ’ ก่อนเลยแล้วกัน ตัวละครเอกของเรื่องที่ใช้มุมมองของคุณเธอในการบรรยาย สำหรับตัวละครนี้เห็นภาพได้ไม่ยากเลยค่ะ และสะเทือนใจตามเจ้าหล่อนจริงๆ ความขี้หงุดหงิด ความเอาแต่ใจ และนิสัยรำคาญคนอื่น ก็แสดงออกมาได้ดีค่ะ แต่อยากให้ระวังอย่ามากจนเกินไป มิเช่นนั้นตัวเอกคนนี้จะดูน่ารำคาญได้เหมือนกันต่อมาก็ตา ‘เพื่อนสนิทที่รักคนรอ’ นิสัยและบุคลิกของเขาดูขัดแย้งกับตอนที่บอกเลิกแฟนสาวในร้านคอฟฟี่ช็อปอย่างไรชอบกล หรือเขาจะมีอีกด้านที่เราไม่รู้(?) เขาดูเป็นคนอารมณ์ดี และง้องแง้งไม่สมอายุ แต่ก็เป็นสีสันอย่างหนึ่งให้อ่านแล้วได้ยิ้มเล่นกัน ส่วนอารมณ์ตอนเดือดก็บรรยายออกมาได้ดีค่ะสุดท้าย ‘คนลืมคนรอ’ คนนี้ยังไม่เห็นภาพมากที่ควร ดูเหมือนเขาไปรับการผ่าตัดมา ทำให้ลืมนางเอกของเราไป(?) ในความทรงจำของนางเอก เขาดูเป็นผู้ชายที่สุภาพอ่อนโยนมาก แต่ในความเป็นจริง(ตอนนี้) กลับดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน คาดว่าในตอนหลังคงได้รู้กันว่าเพราะอะไร

-ความสมเหตุสมผล

ตอนนี้ยังไม่เห็นภาพมากที่ควรค่ะ แต่ก็อยากให้เก็บรายละเอียดให้ครบถ้วน บอกให้ชัดเจนด้วยว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้นางเอกทนรอคนที่รักมาได้ถึง 3 ปีเต็มๆ แล้วเพราะอะไร ทำยังไงเธอก็ลืมเขาคนนั้นไม่ได้ ทั้งที่เขาปล่อยให้เธอรอมานานมาก แถมกลับมาก็ยังร้ายใส่เธอเสียขนาดนั้น เช่นเดียวกับความรู้สึกของเวกเตอร์ ตอนล่าสุดเหมือนเขาได้ตกหลุมรัก ‘เพื่อนสาว’ คนที่ว่าไปแล้วเรียบร้อย ตอนนี้รู้สึกเขารักเธอเพียงเพราะความสวยกับน้ำตา ซึ่งเหตุผลนี้มันอาจมากพอแล้วสำหรับความเป็นจริง แต่สำหรับแนวเรื่องนิยายที่มาดราม่าเสียขนาดนี้แล้ว น่าจะเสริมความรู้สึกให้คนอ่านคล้อยตามเข้าไปอีกนิดค่ะ แล้วตัวละครนี้จะมีคนรักยาวๆ เลยล่ะ

-การดำเนินเรื่อง/ความลื่นไหล/ความสนุกน่าติดตาม

การดำเนินเรื่อง: การดำเนินเรื่องผ่านตัวละครหลัก ทำให้เห็นมุมมองของเจ้าตัวได้ชัดเจน และท่านก็ดำเนินเนื้อเรื่องได้ดี เปิดฉากมาก็น่าอ่านมากๆ แล้ว และเป็นลำดับขั้นตอนไปเรื่อยๆ ค่อยๆ มีปมมาให้อยากรู้ ค่อยๆ มีจุดออกมาให้สงสัย นับว่าทำได้ดีค่ะ

ความสนุกน่าติดตาม: เรื่องนี้น่าติดตามตั้งแต่บทนำแล้วค่ะ บรรยายได้ดีและรู้เลยว่าต้องดราม่าแน่นอน แต่ต้องระวังเรื่องตัวเอกสักเล็กน้อย เพราะนิสัยขี้รำคาญอะไรทำนองนี้ เวลาคนอ่าน อ่านแล้วอาจรำคาญคุณเธอแทนได้ และกลายเป็นว่าอยากปิดเรื่องนี้หนีไปเสียดื้อๆ พยายามลดสัญลักษณ์ที่แสดงอารมณ์ของตัวละครลงหน่อย ใช้การเว้นบรรทัดเข้าช่วย เรื่องจะน่าติดตามมากกว่านี้ค่ะ

-ภาพรวม/สรุป

โครงเรื่องยังไม่ค่อยแปลกใหม่ แต่การบรรยาย การแสดงอารมณ์ของตัวละคร นับว่าทำได้ดีและน่าติดตาม ต้องระวังเรื่องการใช้สัญลักษณ์ให้มาก กับพวกภาษาวิบัติ และคำทับศัพท์ เนื้อเรื่องตอนนี้กำลังสนุกและน่าติดตาม หากขยันหมั่นอัพบ่อยๆ เรื่องนี้คงติดใจคนหลายๆ คนได้ไม่ยากค่ะ

เรื่อง : อักษรา...จันทรา
ผู้วิจารณ์ : PLOY


ก่อนอื่นก็ต้องขอออกตัวตามธรรมเนียมประเพณีที่พึ่งปฏิบัติก่อนนะครับ (มันมีด้วยเหรอ?) ว่าผมเป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งเท่านั้นไม่ใช่นักวิจารณ์มืออาชีพแต่อย่างใด บางสิ่งที่ผิดพลาดก็ให้อภัยกันด้วยนะครับ พวกเราหวังแค่ว่าคำวิจารณ์ของพวกเราจะเป็นแนวทางในการพัฒนาผลงานการเขียนของทุกท่าน ให้ทุกท่านสร้างสรรค์ผลงานดีๆให้พวกเราได้อ่าน(เสพ)กัน หวังว่าคงเป็นประโยชน์แก่ทุกท่านไม่มากก็น้อยนะครับ


-โครงเรื่อง

เป็นแนวแฟนตาซีทะลุมิติ แต่ให้อารมณ์แบบไทยๆมาก จนสงสัยว่า นี่ใช่ไหม…ที่เขาเรียกว่า T-Fantasy เเม้ว่าจะย้อนไปยังยุคที่เรียกว่า ฟาเธเนีย แล้วแต่ยังรู้สึกได้ถึงวัฒนธรรมแบบไทยที่ไรเตอร์นำมาผสมผสานได้อย่างลงตัว โครงเรื่องหลักไม่ซับซ้อนมาก(รึเปล่า) โดยที่ ศิลาชายหนุ่มวัย 25 ปี ถูกพายุหมุนพัดพาหลุดไปยังอีกมิติหนึ่งที่เรียกว่า ฟาเธเนีย แล้วจับพลัดจับพลูจนต้องกลายมาเป็น ผู้นำสาสน์องค์เทพจันทรา เพื่อแลกกับข้อมูลเพื่อที่จะได้กลับไปยังโลกของตน จุดเด่นของเรื่องอยู่ที่ตัวเอกของเรื่องต้องใช้ไหวพริบในการแก้ปัญหาจากสถานการณ์ต่างๆ ทำให้ผู้อ่านต้องคอยลุ้นว่าตัวเอกของเรื่องจะแก้ปัญหาได้อย่างไร

ชื่อเรื่อง - ชื่อเรื่องมีส่วนสำคัญไม่แพ้เนื้อเรื่อง เพราะมันคือด่านแรกที่จะทำให้ผู้อ่านได้รู้จักกับนิยาย อักษรา จันทรา ชื่อเรื่องเข้าประเด็นของโครงเรื่องได้อย่างดี แต่มีข้อแนะนำเล็กๆน้อยๆ น่าจะมีชื่อเรื่องภาษาอังกฤษแถมไว้ด้วยนะครับ จะช่วยในเรื่องของการจดจำชื่อเรื่อง และดึงดูดความสนใจชวนน่าลองคลิกเข้าไปดูเนื้อหาของเรื่อง

เนื้อเรื่องแบบย่อๆ - เมื่อ 'ศิลา' หลุดเข้าไปในโลกแสนประหลาด และต้องให้ความช่วยเหลือ 'ราชาวาเร' ในฐานะตัวแทนผู้นำสาส์นจากองค์เทพจันทรา เรื่องวุ่น ๆจึงเกิดด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว "ก็องค์เทพมันมีจริงซะที่ไหนกันเล่า!!"
ทำได้ดีนะครับ การนำเสนอแบบนี้ ทำให้คนที่หลงเข้ามาอ่านเกิดความสนใจว่าเนื้อเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อ ถือว่าเข้าประเด็นของโครงเรื่องได้ดีแถมยังทิ้งท้ายความน่าสนใจชวนติดตามไว้ได้ดีมากๆ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้ - ในส่วนนี้ไรเตอร์ได้เปิดตัวพระเอกของเรื่องด้วยจดหมายที่เขียนถึงเทพจันทรา มีปล.เล็กๆเสริมความคิดของตน สอดแทรกมุขตลกได้อย่างเหมาะสม ชวนให้อยากคลิกเข้าไปอ่านว่าเรื่องราวมันเป็นเช่นไร


-ภาษา สำนวน

การบรรยาย : ในเรื่องของการบรรยายยังทำได้ไม่ดีนะ สาเหตุมาจากไรเตอร์ขาดการเอาใจใส่ในเรื่องของตัวละคร ขาดการบรรยายถึงลักษณะของตัวละคร เมื่ออ่านมาถึงตอนปัจจุบันได้รู้แค่ว่า พระเอกชื่ออะไร อายุเท่าไร แต่ไม่รู้ในส่วนของลักษณะตัวละครเลยว่าเป็นแบบไหน สูงหรือต่ำ ดำหรือขาว อ้วนหรือผอม ทราบอุปนิสัยแค่ตัวพระเอกของเรื่องเท่านั้นว่าเป็นแบบไหน การบรรยายลักษณ์ของตัวละครจะช่วยเสริมสร้างอรรถรสให้แก่ผู้อ่านมากขึ้น ฉาก สถานที่ เวลา ความรู้สึก ก็ยังบรรยายได้ไม่เห็นภาพ แต่ขอชมในจุดที่นำเสนอความคิดตลกๆของตัวพระเอก เพื่อไม่ให้เรื่องราวตึงเครียดจนเกินพอดี จุดนี้ทำได้ดีมากครับ


-คำผิด คำซ้ำ การหลากคำ

คำผิดพบได้น้อยมากถึงน้อยที่สุด ที่อ่านถึงตอนปัจจุบัน พบคำผิดเพียงแค่ไม่กี่คำเท่านั้นเท่านั้น ได้แก่ โลกพึลึก>>>โลกพิลึก/ง่วงเงีย>>>งัวเงีย

แต่…แต่ กลับมีคำผิดตรงจุดที่ไม่สามารถให้อภัยได้ คำว่า สาสน์
สาสน์ (สาด) น.คำสั่ง, คำสั่งสอน; โดยปริยายหมายถึงพระราชหัตถเลขาทางราชการ จดหมายทางราชการของประธานาธิบดีและลิขิตของพระสังฆราช เช่น พระราชสาสน์ อักษรสาสน์ สมณสาสน์

การที่พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน ไม่เก็บคำ สาส์นเพราะเป็นคำที่อ่านและเขียนผิดอักขรวิธีไทยของคำที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤตคำบาลีสันสกฤตนั้นพยัญชนะตัวที่ไม่มีรูปสระกำกับอยู่และไม่ใช่ตัวควบกล้ำหรือตัวสะกดจะอ่านเหมือนมีสระอะประสมอยู่เสมอโดยเฉพาะพยัญชนะตัวท้ายคำ เช่น สาสน (อ่านว่าสา-สะ-นะ)เมื่อไทยรับคำบาลีสันสกฤตมาใช้มักนิยมแปลงพยัญชนะตัวท้ายคำเป็นตัวสะกดบ้าง เช่น กาล (กา-ละ) อ่านเป็น กาน, ขย (ขะ-ยะ) แผลงเป็น ขัย แปลงเป็นตัวสะกดและตัวการันต์บ้างเช่น สนฺต เป็น สันต์, วิโรจน เป็น วิโรจน์ คำ สาส์น ซึ่งเป็นคำมาจากบาลีว่า สาสนจึงต้องเขียนว่า สาสน์ (อ่านว่า สาด) จึงจะถูกต้องตามหลักอักขรวิธีไทยดังกล่าวข้างต้นและคำนี้มีแบบแผนการใช้มาแต่โบราณกับลิขิตของพระสังฆราช เช่น สมณสาสน์, พระราชหัตถเลขาทางราชการ เช่น พระราชสาสน์ เท่านั้น
คำที่ไรเตอร์ใช้ คือ สานส์ ต้องเปลี่ยนเป็น สาสน์ นะครับ
สานส์คำนี้ไม่มีความหมายครับ

การที่มีคำผิดน้อยหรือทางที่ดีไม่ควรจะมีเลย จะช่วยแสดงถึงความเอาใจใส่ในนิยายของไรเตอร์ได้อย่างมาก ขอชื่นชม ณ.จุดนี้ หวังว่าจะคงคุณภาพงานแบบนี้ได้เรื่อยๆนะครับ

ส่วนในเรื่องของคำซ้ำ การหลากคำ ยังไม่พบปัญหาในจุดนี้ รักษาระดับนี้ไว้นะครับ


-ตัวละคร

ไม่ค่อยมีที่ติมากนัก ถือว่าจัดตัวละครออกมาได้อย่างเหมาะสม แต่ยังนำเสนอลักษณะและอุปนิสัยของตัวละครออกมาได้ไม่เพียงพอ ทำให้ผู้อ่านจินตนาการเข้าถึงได้ยาก เรียกได้ว่าตัวละครยังกลวงๆ อยู่เพราะไม่มีจุดสนใจที่จะบอกถึงลักษณะตัวละคร อ่านมาถึงตอนปัจจุบันถ้าจะให้บอกถึงลักษณะของตัวพระเอกคงบอกได้แค่ว่า เขาเป็นชายหนุ่มอายุ25ปี ทำงานอะไร นิสัยประมาณไหนเท่านั้น ไม่ทราบว่ามีรูปร่างสูงต่ำ ดำขาวแบบไหน คงไม่ต้องพูดถึงตัวละครประกอบของเรื่องเลย อย่ามิเกลและมิรินก็รู้แค่ว่าสองสาวนี้ต่างกันตรงที่ คนหนึ่งตาเล็ก คนหนึ่งตาโต เท่านั้น รูปลักษณ์อื่นๆ ไม่ได้ถือกล่าวถึงเลยอีกตัวอย่างคือรองหัวหน้านักบวชหรือที่เรียกว่าอะไรสักอย่าง (จำไม่ได้แล้วอะ) ที่บรรยายว่าหล่อจนดอกไม้ร้องไห้ แล้วมันหล่อแบบไหนละ หล่อแบบคมเข้มกล้ามล่ำบึก หรือหนุ่มน้อยน่ามน ไรเตอร์ละเลยในจุดนี้อย่างมากจนเกือบเสียอรรถรสในการอ่าน


-ความสมเหตุสมผล

บรรยายออกมาได้ดีพอสมควร รู้ว่าพระเอกมาจากไหน แล้วหลงไปที่ไหนแล้วหนทางที่จะกลับต้องทำอย่างไร แม้บางช่วงอาจจะดูงงๆ บ้างแต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากแต่อย่างน้อยการที่ต้องหลงมาในดินแดนอื่นน่าจะตกใจมากกว่านี้นะ ไม่ใช่แค่อธิบายเรื่องราวให้ฟังแล้วจะยอมรับได้ง่ายๆ อย่างน้อยต้องคิดบ้างละว่า คุณรู้ได้ไงว่าชั้นมาจากไหนประมาณนี้


-การดำเนินเรื่อง ความลื่นไหล น่าติดตาม

การดำเนินเรื่อง ความลื่นไหล ถือว่านำเสนออกมาได้อย่างดี นำเสนอผ่านตัวเอกของเรื่องสอดแทรกความคิดขัดแย้งกับความเป็นจริงของพระเอกทำให้เรื่องราวดูไม่เครียดจนเกินไป ดำเนินเรื่องได้อย่างลื่นไหลพอสมควร มีจุดขัดข้องบ้างแต่ก็พอให้อภัยกันได้ โดยรวมแล้วถือว่าทำได้ดี


-สรุปโดยรวม

นิยายเรื่อง อักษรา จันทรา ถือว่านำเสนอโครงเรื่องมาได้อย่างน่าสนใจ คุณจะได้พบกับกลิ่นอายแฟนตาซีแบบไทยที่ผสมผสานกันได้อย่างลงตัว แต่ควรปรับปรุงในเรื่องของการบรรยาย ฉาก สถานที่ ตัวละคร ควรเพิ่มบรรยายของสิ่งเหล่านี้มากขึ้น จะยิ่งช่วยส่งเสริมอรรถรสในการอ่านของนักอ่านมากยิ่งขึ้น ชวนให้นักอ่านเคลิบเคลิ้มไปกับการเดินทางของตัวละคร สู่ดินแดนอันแปลกใหม่ได้ดียิ่งขึ้น


ปล.ตอบคำถามที่ถามไว้ตรงบทนำครับ
1.เรื่องความยาวของเนื้อเรื่องในแต่ละตอน ผมคิดว่ากำลังพอดีครับ แต่มันก็ต้องขึ้นอยู่กับเนื้อหาในแต่ละตอนด้วย
2.เรื่องขนาดตัวหนังสือ ขนาดนี้กำลังดีครับ

เรื่อง : The Last Wizard ตำนานพ่อมดคนสุดท้าย
วิจารณ์โดย : MAC


ก่อนอื่นขอออกตัวเป็นธรรมเนียมว่าเราไม่ได้เป็นนักวิจารณ์มืออาชีพ เพราะฉะนั้นยังอาจวิจารณ์ได้ไม่ตรงจุดหรือยังขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง และมันก็ยังเป็นภาษาสไตล์การวิจารณ์ง่ายๆ ของเราที่มุ่งเน้นว่าจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้รับการวิจารณ์บ้างไม่มากก็น้อยจะทำตามหรือไม่ก็แล้วแต่ผู้เขียนนะครับ


-โครงเรื่อง

ธีมของเรื่องจะเป็นแบบที่ว่า ปีศาจผู้ไร้พลัง และไร้สมอง(ฮาดี)ถูกสาปให้เป็นแร็คคูนตัวน้อย และต้องตามหาพ่อมดคนสุดท้ายเพื่อคลายคำสาป แต่โชคชะตาทำให้เธอต้องกลายไปเป็นสัตว์ในพันธนาการของเขาแทน เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีน่ารักๆ อ่านแล้วคลายเครียดได้ดีครับ ยิ้มตามบ้างอะไรบ้าง ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ได้แปลกแหวกแนวมาจากไหน แต่ก็ได้ดึงเอาความน่ารักและแฟนตาซีผสานกันได้อย่างลงตัวทีเดียว

ชื่อเรื่องของเรื่องนี้ยอมรับเลยครับว่าหน้าอ่านใช่ย่อย แถมการเกริ่นเรื่องที่เกริ่นไว้ชวนให้กดเข้ามาอ่านอย่างไม่ยากเลยครับ ถึงแม้ว่าจะสั้นๆ แต่ก็ได้ใจความดีครับ จำนวนบางตอนก็สั้นไปนะครับโดยเฉพาะในช่วงแรก ซึ่งแต่ถ้าตอนสั้นไปเดี๋ยวเปลี่ยนๆ มันมีส่วนทำให้เสียอรรถรสไปเหมือนกันนะครับ แต่ช่วงหลังๆ ก็มีการเพิ่มความยาวของตอนมากขึ้นครับ


-ภาษา-สำนวน

การบรรยาย: การบรรยายเรื่องนี้ทำได้ไม่เลวเลยครับ บางจุดอาจบรรยายยังไม่ละเอียดเท่าใดนัก และถึงแม้ว่าจะเดินเรื่องไปแบบเป็นมุมมองของนางเอกซะเป็นส่วนมาก แต่ด้วยความไร้สมองนี่แหละครับที่ทำให้มันดูมีสีสันขึ้น แต่ด้วยการทำในลักษณะนี้อาจจะไม่เห็นภาพมากนัก แต่โดยรวมถือว่าใช้ได้ครับ

บทสนทนา: บทสนทนาเป็นไปอย่างลื่นไหลดีครับ ถึงแม้บางครั้งผมจะแอบงงว่าใครเป็นผู้พูดก็ตาม แต่ยังถือว่าเป็นส่วนน้อยครับ

คำผิด คำซ้ำ คำหลาก: คำผิดมีให้เห็นบ้างครับ (แต่เท่าที่ผมนับมาก็ได้ 30 คำอ่าครับ) ตัวอย่างเช่นคณาอาจารย์ >> คณาจารย์

แปลว่า - อาจารย์ประจำคณะ

คำนี้น่าจะเป็นคำสนธิของ คณะ + อาจารย์ ครับ แล้วคำว่าคณาจารย์ยังเป็นคำที่ใช้กับลัทธิศาสนาเป็นส่วนมากด้วย ในประโยคนี้น่าจะใช้เป็น เสียงฝีเท้าเร่งรีบของอาจารย์ทั้งหลายกำลังมุ่งมาทางนี้...

ปล่าว *คำนี้ไม่มีในภาษาไทยนะครับ >> เปล่า

เผ่าพันธ์ >> เผ่าพันธุ์ / วงค์ตระกูล >> วงศ์ตระกูล / พิจรณา >> พิจารณา /สัญชาตญาน >> สัญชาตญาณ /ล่วง >> ร่วง /คอลัส >> คอรัส / อณาเขต >> อาณาเขต / สมาชิค >> สมาชิก / ปลายตามอง >> ปรายตามอง / กะพริบตา >> กระพริบตา / อนุญาติ >> อนุญาต /ทิ้งล่องลอย >> ทิ้งร่องรอย /เกรี้ยง >> เกลี้ยง / บริสุทธ์ >> บริสุทธิ์ ฯลฯ ยกมาแค่นี้ละกันนะครับ

สำนวนภาษาอาจจะแก้ไขให้ดีขึ้นอีกได้ครับ เช่น กลื่นเลือดคาวๆ >> กลิ่นคาวเลือด

คำซ้ำมีให้เห็นน้อยมากจนแทบไม่มีเลยครับ เช่น

เขาควายสีดำไม่เป็นทรงนั่นแหลมคมและน่าขยะแขยง และชีวิตน้อยๆของข้าคงจะดีกว่านี้มาก ถ้า...

ตัด และ ตัวหลังไปก็ได้ครับ

ความถูกต้องของการใช้สัญลักษณ์ต่างๆ และซาวด์เอฟเฟค: ตรงจุดนี้ถือว่าโอเคครับ ขอผ่านเลยนะครับ


-ตัวละคร

ตัวละครมีมิติที่สมบูรณ์ดีครับ เห็นภาพได้ชัดเจนดี ถือว่าผู้เขียนให้รายละเอียดกับจุดได้อย่างดีเยี่ยมครับ(โดยเฉพาะนางเอกที่ไร้สมองได้ใจและฟรานซิสจอมเจ้าเล่ห์)


-ความสมเหตุสมผล

ช่วงแรกๆ มีจุดที่สับสนอยู่หลายจุด แต่ช่วงหลังเนื้อเรื่องมีความสมบูรณ์ดีครับ เห็นถึงการพัฒนาของผู้เขียน

*ตกลงว่าพ่อเป็นมนุษย์ หรือเป็นผู้วิเศษสายนักล่าครับเพราะบอกว่ามี 5 เผ่าพันธุ์ ?

*ตอนแรกบอกว่าปีศาจตัวนั้นจับแขนไว้อย่างแน่นหนา แต่ทำไมนางเอกวิ่งกระเซอะกระเซิงเข้าป่าไปซะได้ ?

*แล้วปีศาจตัวสีเขียวปล่อยให้สองคนนี้ออกมาง่ายๆอย่างนี้เลยหรอครับ ? แบบว่ามันไม่ทำอะไรเลย(ว่าแต่มันหายไปไหนเอ่ย ?)

*ห้องศาสตราจารย์มันแอบฟังกันได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับน่าจะบังเอิญหรืออะไรประมาณนั้น ?

*คือว่าสับสนเล็กน้อยครับ ว่าเวลามาร์เนจะพูดเรื่องคำสาปจะติดอ่างและพูดไม่ได้ใช่ไหม แล้วทำไมมาร์เนถึงเล่าเรื่องที่ถูกสาปให้ครอบครัวฟังได้ล่ะครับ ?


-การดำเนินเรื่อง/ความลื่นไหล/ความสนุกน่าติดตาม

การดำเนินเรื่อง: การดำเนินเรื่องถือว่าค่อนข้างไหลลื่นแบบค่อยเป็นค่อยไปดีครับ

ความสนุกน่าติดตาม: ถือว่าจุดนี้ทำได้ดีทีเดียวครับ ถึงแม้ว่าจะยังสับสนอยู่บ้างก็ตามในช่วงแรก อย่างที่บอกใน ความสมเหตุสมผล แต่ในช่วงหลังๆ มีความน่าติดตามอย่างมาก


-ภาพรวม/สรุป

ชื่อเรื่องและการเกริ่นเรื่องเปิดมาได้อย่างน่าสนใจดีครับ ความยาวของแต่ละตอนอาจจะแก้ไขให้ยาวขึ้นครับ การบรรยายทำได้ดีในจุดหนึ่งแต่ถ้าเพิ่มอีกนิด นิยายก็จะมีความสมบูรณ์มากขึ้นครับ คำผิดมีให้เห็นอยู่บ้าง ช่วงหลังของเรื่องเห็นถึงการพัฒนาของผู้เขียนครับ

เรื่อง : The Quinterra Tale บันทึกลับ ควินท์เทอร่า (Magic Miracle บันทึกลับตำนานเวท)
วิจารณ์โดย : MAC


ก่อนอื่นขอออกตัวเป็นธรรมเนียมว่าเราไม่ได้เป็นนักวิจารณ์มืออาชีพ เพราะฉะนั้นยังอาจวิจารณ์ได้ไม่ตรงจุดหรือยังขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง และมันก็ยังเป็นภาษาสไตล์การวิจารณ์ง่ายๆ ของเราที่มุ่งเน้นว่าจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้รับการวิจารณ์บ้างไม่มากก็น้อยครับ


-โครงเรื่อง

เมื่อโลกเวทมนตร์ที่เคยสงบสุข กลับต้องสั่นคลอน เมื่อปีศาจแห่งความมืดฟื้นคืนกลับขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้องค์หญิงแห่งโลกเวทมนตร์ ลูน่า ไบร์แลนด์ องค์หญิงรัชทายาทผู้ถูกเลือกโดยสัตว์เทพจำเป็นต้องรวบรวมวีรบุรุษสตรีตามตำนานและยับยั้งแผนการการยึดครองโลกเวทมนตร์ เพื่อรักษาสมดุลแห่งโลกเวทมนตร์ให้หวนกลับคืนมาดังเดิม

ธีมของเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีที่ให้ตัวเอกต้องออกไปตามหาคนหรือสิ่งของ เพื่อกำจัดปีสาจผู้ชั่วร้ายนั้น เป็นธีมที่มีให้เห็นอยู่ทั่วไปไม่ได้โดดเด่นนัก เนื้อเรื่องให้ความรู้สึกย้อนยุคนิดๆ แต่ก็มีเทคโนโลยีบ้างเช่นรถ,ลิฟท์ และเรือเหาะ (ไม่รู้ว่าที่พูดมานี่เป็นเทคโนโลยีหรือเวทมนตร์กันแน่)

ชื่อเรื่อง - ชื่อเรื่องนี้มันยังไม่ค่อยแมตกับธีมของเรื่องเท่าไหร่นะครับ เป็นเพียงนิทานที่ใช้มาอ้างอิงเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

แนะนำเรื่องแบบย่อๆ - ในตอนที่ผมเข้ามาวิจารณ์เรื่องนี้ ผู้เขียนได้ใช้การแนะนำเรื่องอีกอันหนึ่งซึ่งผมคิดว่าสะดุดตาผมมากกว่า เพราะมีการพูดถึงอเมทิสต์ ไวท์ ผู้ซึ่ง ง่อย เรื่องเวท

สำหรับการแนะนำเรื่องอันใหม่นี้ ผมคิดว่ามันธรรมดาเกินไป ไม่มีความโดดเด่นมากนัก (ถ้าถามว่าชอบอันไหนขอบอกว่าชอบอันเก่ามากกว่าครับ)


-ภาษาสำนวน

การบรรยาย :การบรรยายของเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ครับ เพราะบางจุดผู้เขียนก็จะให้คำบรรยายที่ละเอียด ทั้ง สถานที่ เวลา เป็นอย่างดี แต่บางจุดผู้เขียนให้รายละเอียดที่น้อยมาก (พวกสถานที่น่ะครับ) ถ้าหากผู้เขียนให้การบรรยายที่ละเอียดอย่างสม่ำเสมอก็จะยิ่งเพิ่มอรรถรสในการอ่านได้ดียิ่งขึ้นครับ แต่โดยรวมถือว่าดีแล้วครับ
สำหรับผมเอง ผมชอบการบรรยายแบบที่เป็นความคิด หรือการคิดเหตุการณ์ย้อนหลังมากๆครับ เพราะผู้เขียนสื่ออารมณ์ออกมาได้ดีครับ เวลาอ่านนี่ผมอินไปเลย

บทสนทนา : บทสนทนาเป็นไปอย่างลื่นไหลดีครับ ผมจึงขอผ่านนะครับ

คำผิด คำซ้ำ การหลากคำ : คำผิดมีให้เห็นบ้างครับ แสดงให้เห็นว่าผู้เขียนมีการตรวจทานมาก่อนแต่อาจมีหลุดบ้าง (ช่วงหลังๆ เริ่มเห็นเยอะครับ) ตัวอย่างเช่นคำว่างุนงวย ผู้เขียนอาจสับสนระหว่างงงงวย หรือ งุนงง มากกว่าครับ ส่วนใหญ่ที่ผิดมักเป็นการสะกดคำเสียมากกว่า ยกตัวอย่างเช่น บัลลังค์ >> บัลลังก์
สัญชาติญาณ >> สัญชาตญาณ ประมาณนี้ครับ
บางประโยคนั้นผู้เขียนอยากจะเขียนออกมาให้รูปประโยคนั้นมีความสละสลวย ทำให้บางประโยคผู้เขียนใช้คำที่เยิ่นเย้อเกินไป ต้องดูว่าคำไหนตัดได้ก็ตัดบ้างนะครับ การใช้สำนวนยังใช้ผิดอยู่เล็กน้อยนะครับ เช่น เสียงที่ดังขึ้นนิรนาม >> เสียงนิรนามที่ดังขึ้น

ความถูกต้องของการใช้สัญลักษณ์ต่างๆ และซาวด์เอฟเฟค : การใช้ซาวด์เอฟเฟคนั้นใช้ได้อย่างถูกต้องดีทีเดียวครับ มีอยู่จุดหนึ่งที่ ในเรื่องมีฟ้าผ่าและต้นไม้ล้มพร้อมกัน ผู้เขียนใช้ โครม!! เปรี้ยง!! ตึง!! แต่ผมคิดว่าใช้แค่ เปรี้ยง!! ว่าเป็นฟ้าผ่า แล้วตึง!!เป็นเสียงต้นไม้ล้มก็น่าจะพอครับ

-ตัวละคร

ตัวละครทุกตัวมีมิติดีครับ แต่ละตัวมีคาร์แรคเตอร์เป็นของตัวเองชัดเจนดีมากครับ นึกภาพตัวละครได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะเพื่อนขององค์หญิงครับ (โดยส่วนตัวชอบอเมทิสต์ครับ ฮาดี ตัวอื่นก็ชอบนะครับ)

-ความสมเหตุสมผล

นิยายเรื่องนี้มีความสมเหตาสมผลดีครับ ไม่มีคำถามให้ค้างคา (อาจจะมีในตอนนึง แต่ตอนถัดมาก็จะมีอธิบายให้ครับ) มีเพียงจุดเดียวที่ผมแอบสงสัยอ่าครับ คือตอนที่ อเมทิสต์ถูกลูกศรอาบยาพิศยิงเข้าที่หัวไหล่ จากนั้นพอพวกองค์หญิงลูน่ามาช่วยแล้ว แต่ปรากฏว่าไข้กลับมาอีกแล้วองค์หญิงพยายามรักษาแต่ก็ไม่เป็นผล ทั้งหมดจึงต้องรีบเร่งเรือเหาะให้ไปถึงเมือง...(ลืมแล้ว) โดยเร็วที่สุด ซึ่งในขณะเดียวกันนั้นรูปอเมทิสต์ที่บ้านได้หล่นแตก ทำให้พี่สาวหนีออกมาตามน้องสาว แล้วอีก วันถัดมาพออเมทิตส์จะไปเก็บของที่โรงพยาบาลอัศวินแห่งความมืดก็เข้าโจมตี แล้วหลังจากที่นกฟินิกซ์ช่วยอเมทิสต์ไว้แล้ว พี่สาวของอเมทิสต์ก็ปรากฏตัวและร่ายมนต์ให้ทุกอย่างกลับคืนดังปกติ

>> แล้วทำไมพี่นางเอกเดินทางมาเร็วจังเลยครับ รถคาราวานก็ไม่มี เรือเหาะก็ไม่มี ?

-การดำเนินเรื่อง/ความลื่นไหล/ความสนุกน่าติดตาม

การเดินเรื่อง : การเดินเรื่องสนุกน่าติดตามมาก (ถึงมากที่สุด) ยิ่งตอนหลังที่เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นเมื่อฝ่ายอธรรมส่งลูกน้องที่แข็งแกร่งกว่าเดิมมาจัดการกับพวกนางเอก แล้วพวกองค์หญิงก็รวบรวมวีรบุรุษสตรีตามตำนานครบ อ่านแล้วสนุกสุดขีดไปเลย

ความลื่นไหล : ความไหลลื่นของเรื่องนี้ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีครับ
นิยายเรื่องนี้มีทั้งความสนุก ความมันส์ ความเศร้า มิตรภาพ ทุกอย่างรวมอยู่ในเรื่องครับ ต้องขอชมตรงจุดนี้มากๆ ครับ (อ่านแล้วอิน)

-ภาพรวม/สรุป

ภาพรวมของเรื่องนี้ถือว่าดีมากครับ ทั้งเรื่อง บทสนทนา ความสนุกน่าติดตาม ตัวละครต่างๆ จุดที่น่าห่วงน่าจะเป็นเรื่องการดึงดูดผู้อ่าน การบรรยายบางช่วงครับ และสำนวนภาษาในเรื่องครับ แก้ไขอีกนิดครับรับรองเลยครับว่าผู้อ่านจะต้องสนุกและอินเหมือนผมแน่นอนครับ

เรื่อง : ผจญภัยในนิทานยามราตรี…
ผู้วิจารณ์ : PLOY


ก่อนอื่นก็ต้องขอออกตัวตามธรรมเนียมประเพณีที่พึ่งปฏิบัติก่อนนะครับ(มันมีด้วยเหรอ?) ว่าผมเป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งเท่านั้นไม่ใช่นักวิจารณ์มืออาชีพแต่อย่างใด บางสิ่งที่ผิดพลาดก็ให้อภัยกันด้วยนะครับ พวกเราหวังแค่ว่าคำวิจารณ์ของพวกเราจะเป็นแนวทางในการพัฒนาผลงานการเขียนของทุกท่าน ให้ทุกท่านสร้างสรรค์ผลงานดีๆให้พวกเราได้อ่าน(เสพ)กัน หวังว่าคงเป็นประโยชน์แก่ทุกท่านไม่มากก็น้อยนะครับ


-โครงเรื่อง

เนื่องจากไรเตอร์ไม่ได้ให้ข้อมูลไว้อย่างเพียงพอว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องราวในยุคสมัยใด แต่จากรายละเอียดเพียงน้อยนิดในเรื่อง (เช่น ช่วงที่เฮนเซลบอกว่าเขาเคยแต่นั่งม้า)ทำให้คิดว่าโครงเรื่องนี้คงแบบแนวแฟนตาซีร่วมสมัย ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยนะที่นี้ แต่ไรเตอร์ควรจะนำเสริมให้ผู้อ่านได้รับรู้อ่านทั่วหน้าก่อนว่าเรื่องราวนี้อยู่ในยุคสมัยใด มิเช่นนั้นอาจเกิดความเข้าใจผิดได้

โครงเรื่องหลักๆของนิยายเรื่องนี้เริ่มด้วยที่ว่า เฮนเซล เจ้าของคฤหาสน์วัย17ปี ได้เกิดความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กจึงได้ชักชวนเพื่อนที่ควบตำแหน่งผู้ดูแล ลอเรนซ์และแมรี่ ให้ไปสำรวจคฤหาสน์ของตัวเองจนได้พบกับประตูบานหนึ่ง เมื่อถูกเปิดออกพวกเขาจึงพบกับโลกแห่งเทพนิยายที่ถูกซ่อนไว้

แนะนำเรื่องแบบย่อและข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้ - ทำได้ดีและน่าสนใจมากครับ ขอผ่านในส่วนนี้


-ภาษา สำนวน

การบรรยาย: การบรรยายเป็นไปอย่างเรียบง่าย แบ่งเป็นระดับขั้นตอน แต่ยังขาดการบรรยายเกี่ยวกับลักษณะตัวละคร ฉาก สถานที่ จุดนี้ถือว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะนิยายแนวจินตนาการแบบนี้ ไรเตอร์ยิ่งควรบรรยายออกมาจนผู้อ่านเคลิบเคลิ้มไปกับโลกแห่งจิตนาการ ร่วมผจญภัยไปกับตัวละครเอกในเรื่อง แต่หากไรเตอร์ไม่ได้อธิบายถึงสิ่งเหล่านี้ ผู้อ่านคงไม่สามารถจินตนาการเข้าถึงเรื่องราวได้ ฝากจุดนี้ด้วยนะครับ

บทสนทนา: ทำได้ไม่เลวเลยครับ แม้ในบางแง่มุมอาจจะดูไม่เป็นธรรมชาติมากนัก แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาครับ

คำผิด คำซ้ำ การหลากคำ: พบคำผิดเล็กน้อยครับ ตัวอย่างเช่น ประคู>>>ประตู/หรอ>>>เหรอ เป็นต้นครับ ส่วนใหญ่เป็นคำพิมพ์ตกหล่น แต่ก็ไม่ได้ถือว่าแย่นะครับ แต่ถ้าให้ดีน่าจะตรวจทานซักเล็กน้อยหลังพิมพ์นิยายเสร็จ แล้วแก้ไขให้เรียบร้อยจะดีมากครับ ไรเตอร์จะได้ไม่เสียเวลารีไรท์ และสองคนอ่านจะได้ไม่สะดุดซึ่งทำให้เสียอรรถรสในการอ่านด้วยครับ

ความถูกต้องของการใช้สัญลักษณ์ต่างๆ และซาวด์เอฟเฟค: ขอแนะนำเรื่องการใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์ครับ อย่างเช่นในประโยคที่ว่า คุณชาย เป็นไรคะ!!!ใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์แค่ตัวเดียวก็พอแล้วครับ และเรื่องของการเว้ยวรรค หลังคำอุทานหรือคำแสดงอารมณ์ควรเว้นวรรคแล้วเติมเครื่องหมายลงไปตามความเหมาะสมก็จะดีนะครับ


-ตัวละคร

ถูกว่าคัดสรรตัวละครมาได้อย่างเหมาะสมกับแนวนิยายแบบนี้ แต่ลองลดอายุตัวละครลงมาหน่อยไม่ครับ ชักประมาณ12-14ปี วัยนี้เป็นช่วงวัยที่เหมาะกับความอยากรู้อยากเห็นนะครับ


-ความสมเหตุสมผล

ผ่านได้อย่างสบายใจเลยครับ ที่สถานการณ์มีเหตุมีผลรองรับอยู่เสมอ ในบางจุดอาจจะไม่มีเหตุผลไปบ้าง แต่ก็ช่วยเพิ่มสีสันได้นะครับ


-การดำเนินเรื่อง/ความลื่นไหล/ความสนุกน่าติดตาม

การดำเนินเรื่อง: ทำได้ดีครับ เหลือแต่การเสริมบทบรรยายเท่านั้น ลองปรับปรุงอีกนิดนะครับ

ความสนุกน่าติดตาม: วางแผนได้ดีครับ ทำให้ผู้อ่านอยากรู้ว่าประตูบานตอนไปจะมีอะไรรอคอยให้คุณเดินเข้าไปอยู่ น่าค้นหามากครับ แต่ระวังคนอ่านเขาจะเบื่อเอานะครับ ถ้าทำแต่แนวนี้ทั้งเรื่อง ลองปรับเปลี่ยนพลิกแพลงบ้าง รับรองคนอ่านติดใจหนีไม่พ้นแน่ครับ


-ภาพรวม/สรุป

อยู่ในเกณฑ์ที่ดีครับ บกพร่องบ้างในบางจุดที่กล่าวไป หวังว่าไรเตอร์จะสร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ออกมาเรื่อยๆนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ