[fic exo]ลุ้นรักหนุ่มหน้าสวย (Baekhyun x You)

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 10 : ฉันเลิกรักเธอไม่ได้จริงๆ(100%)

ทางด้านนินิว

ร่างเล็กนั่งจมปุกอยู่บนเตียงของตนสักพักนึงแล้ว ตั้งแต่แบคฮยอนมาส่งที่หน้าหอ ก็ไม่ได้คุยกับใครเลย โซยอนถามก็ไม่ตอบสักคำ เอาแต่เหม่อ

“เฮ้อออ ชั้นล่ะเหนื่อยใจแทนเธอจริงๆเลย ยัยนินิว” โซยอนที่นั่งอยู่โต๊ะคอมข้างเตียงได้แต่มองเพื่อนสาวอย่างระอา

“ฉันควรจะตัดใจจริงๆจังๆสักทีใช่มั้ยโซยอน” ในที่สุดก็พูดสักที แต่ก็พูดแบบเหม่อๆ

“ชั้นก็เคยบอกไปแล้วว่าตัดใจซะ แกควรจะทำใจได้แล้ว” โซยอนยื่นมือไปตบบ่าเพื่อนเบาๆ

“ถ้าอย่างงั้น อาทิตย์หน้าโรงเรียนเราหยุดทั้งอาทิตย์ใช่ป่าว” นินิวนึกถึงได้ตอนที่ทางโรงเรียนประกาศว่าจะหยุดอาทิตย์นึงเพราะจะนำคุณครูทุกคนไปอบรมระหว่างประเพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่มีนักเรียนแลกเปลี่ยนค่อนข้างมาก

“ใช่   ทำไมหรอหรือแกมัโปรแกรมจะไปไหน” โซยอนถามด้วยความสงสัย

“ฉันคิดว่า  ฉันจะกลับเมืองไทยไปตั้งหลักก่อน” ร่างเล็กดึงตุ๊กตาที่อยู่ข้างๆมากอด

“จริงหรอ!!!!  ให้ฉันไปด้วยนะ ฉันอยากไปเที่ยวเมืองไทยตั้งนานแล้ว” โซยอนทำหน้าอ้อนๆใส่นินิว

“ได้สิ ชวนโบรัมไปด้วยก็แล้วกัน” นินิวเริ่มอาการดีขึ้นนิดหน่อย และยิ้มออกมาบางๆ

หลังจากนั้นทั้งสองก็โทรไปชวนโบรัมวันมะรืนจะออกเดินทางให้เตรียมตัวเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย เมื่อโบรัมได้ยินแค่นั้นก็กรี๊ดจนคนโทรต้องเอาโทรศัพท์ของจากหู

.........ครืน..ครืน............

วางสายจากโบรัมได้ไม่นานก็มีเบอโทรที่รู้จักดี โทรมาเครื่องของนินิว

“หวัดดี เซฮุน” มือบางกดรับโดยไม่ต้องคิด

(วันนี้เธอเป็นไรรึป่าว เห็นซึมทั้งวันเลยนะ พอดีพึ่งว่างเลยโทรมาดึกไปหน่อย) ปลายสายพยายามอธิบาย กลัวว่านินิวจะเข้าใจผิดว่าทำไมพึ่งโทรมา//คิดไปเองทั้งนั้น

“ชั้นไม่ได้เป็นอะไร แค่ปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวก็หายแล้ว อ้อ อยากจะบอกว่า วันหยุดยาวนี้ไม่ว่างนะ” ด้วยความที่กลัวว่าเซฮุนจะตามหา

(เธอจะไปไหนหรอ) ปลายสายรีบถามทันที เพราะอุตส่าห์จะชวนไปเที่ยวซะหน่อย ยังไงก็ลางานได้ตั้งสามวัน

“จะกลับไทยน่ะ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะ บาย” นินิวรีบตัดสายทันที เพราะกลัวว่าเซฮุนจะตามไป และกลัวแบคฮยอนจะตามไปเช่นกัน(คิดเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น)

............35%.............

เมื่อเข้าสู่สัปดาห์ที่หยุดเรียน ทั้งสามเดินทางไปที่ประเทศไทยโดยไม่บอกใครว่าจะไปวันไหน เพื่อไม่ให้ใครบางคนตามมาด้วย

นินิวพาโซยอนกับโบรัมไปเที่ยวตั้งแต่ภาคเหนือไปจนถึงภาคใต้ จนตอนนี้ทั้งสามได้อยู่ที่ชายหาดส่วนตัวของเพื่อนนินิวเอง

ร่างบางยืนเหม่อลอยอยู่ริมหาด เอาแต่คิดถึงคนที่อยู่อีกประเทศ มันทำให้ร่างบางรุ้สึกเหงามากพอไม่ได้เจอหน้าคนๆนั้น

ร่างบางก็ต้องสะดุ้งหน่อยๆเมื่อรู้สึกถึงมือที่ไหล่

“ชั้นว่าแกควรจะทำใจได้แล้วนะ คนที่หัวใจไปอยู่กับคนอื่น ยังไงก็ไม่มีทางเราหรอก” รวมถึงฉันด้วย ประโยคหลังโซยอนคิดในใจพร้อมตบไหล่เบาๆที่เพื่อนตัวเอง เพราะตนเข้าใจดีว่าการตกอยู่ในสถานการณ์นี้มันทรมานแค่ไหน

“ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ ถึงจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ยังรักเขาอยู่ดี ฮือออออ” ร่างบางกอดโซยอนแน่นแล้วปล่อยโฮออกมาโดยไม่เกรงใจว่าเสื้อของเพื่อนจะเปียก

“เอางี้ไหม แกก็อยู่ที่นี่ซะ  ย้ายกลับมาไม่ยากหรอก ไม่ต้องกลับไปแล้ว ให้เวลาช่วยบรรเทาล่ะกัน” โซยอนให้คำแนะนำ

อีกทางด้านหนึ่ง

ร่างหนานอนอยู่บนเตียงในสภาพที่ดูไม่ได้เลย ที่หางตายังมีคราบน้ำตาปรากฏอย่างชัดเจน แบคฮยอนหลับตาลงอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อตอนกีฬาสัมพันธ์

          “แบค ฉันขอโทษนะ ยังไงเรื่องของเรามันก็จบไปแล้ว อย่ารื้อฟื้นมันอีกเลยนะ ขอร้อง” ร่างบางผลักคนที่กำลังกอดออกเบาๆ

“ทำไม ทำไมล่ะ” แบคฮยอนทำหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นไปไม่ได้

“ฉันมีแฟนอยู่แล้ว เหตุผลเท่านี้พอรึเปล่า ฉันขอตัวก่อนนะ” แทยอนเดินออกไปจากตรงนั้น ทั้งๆที่เธอคิดว่ายังจะเป็นเพื่อนกันได้จึงยังรักษาน้ำใจอยู่ แต่พอแบคไม่อะไรแบบนี้คงเป็นไปได้ยาก เธอคิดแบบนั้น

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นสายตาของร่างหนาก็ไปเจอระเบียงที่เคยมีผู้หญิงตัวเล็กๆ(มั้ง)คอยมายืนเหม่อแทบทุกวัน แต่ช่วงนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา จึงลุกขึ้นเดินออกไปดูจนลืมไปเลยว่าตนกำลังเสียใจอยู่

“ไปไหนของเขานะ” เมื่อเดินออกมาดูก็เห็นประตูปิดมิดชิด พร้อมมีม่านปิดไว้

“รึว่าจะไปเที่ยวกับพวกเซฮุน” ร่างหนานึกขึ้นได้ว่าทางบริษัทให้ไปผ่อนที่ต่างจังหวัดหรือต่างประเทศได้สามวัน แต่แบคฮยอนเลือกที่จะไม่ไป

        “มาคิดดูก็อิจฉามันนะ ได้ไปเที่ยวกับ....... เฮ้ยแล้วทำไมกู้องอิจฉาวะ” ถึงแม้ว่าจะคิดแบบนั้นแต่ใจก็ร้อนรนและอยู่ไม่เป็นสุข แล้วก็มานั่งถอนหายใจ

สามวันต่อมา

“เอ้า นี่ของฝากมึง” ดีโอเดินเข้ามาแล้วโยนของฝากให้ โดยไม่คิดว่าเพื่อนจะเจ็บสักนิด

“สี่วันแล้วสินะ ที่ไม่เห็นหน้า.......”  นินิว พูดไปแบบเหม่อๆ โดยไม่รู้ตัวว่ามีคนเข้ามาในห้อง

“มึงจะบ้าหรอ กูไปแค่สามวันเอง” ดีโอทึกทักไปเองว่าเป็นตน ก็เลยเข้าไปกอดอย่างแรง (เขิลด้วยมั้ย5555)

“โอ้ย.....กูไม่ได้หมายถึงมึง ออกไปเลย มันหนัก ” แบคฮยอนเรียกสติขึ้นมาได้ แล้วก็ผลักดีโอให้ออกไปห่างๆ

          “ดีนะที่ไม่ได้พูดชื่อออกไป” แบคฮยอนคิดในใจ

“อ้าว ถ้าไม่ใช่กูแล้วเป็นใครวะ” ดีโอทำหน้าเหมือนกำลังจับผิด ว่าแบคคงกำลังชอบใครสักคนที่ไม่ใช่แทยอน เพราะปกติก็ไม่ค่อยเห็นหน้ากันอยู่แล้ว แสดงว่าต้องอยู่ในโรงเรียนเดียวกันแน่ๆ

“ช่างมันเถอะ แล้วเป็นไง เที่ยวสนุกมั้ย” ร่างหนาบอกปัดๆแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“รีบเปลี่ยนเรื่องเชียวนะมึง ก็หนุกดีนะแต่ถ้ามีสามสาวนั่นไปด้วยคงจะสนุกกว่านี้” ดีโอทำหน้าหน่ายๆ เมื่อแฟนสาวไม่ไปเที่ยวด้วย

“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ พวกนั้นไม่ได้ไปด้วยหรอ” แบครีบกรูเข้ามาถามและรู้กันว่าหมายถึงใคร

“ใช่ เห็นบอกว่าไปเที่ยวที่ประเทศไทยกัน แถมยังติดต่อไม่ได้เลย” ดีโอนั่งเพ้อคิดถึงแฟน

“แล้วรู้ไหมว่าจะกลับมาเมื่อไร” แบคฮยอนถามต่อ

“อีกสองวันมั้ง แต่รู้สึกว่านินิวอาจจะไม่กลับมาแล้วมั้งนะ เห็นเซฮุนซึมมาสามวันละ” คำตอบของดีโอทำให้คนตรงหน้าหน้าซีดไปเลย

“ไม่จริงใช่มั้ย..........” แค่สี่วันที่ไม่เห็นหน้าก็จะไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่กลับมาเลยแบคฮยอนคงจะคิดถึงแทบจะขาดใจไป

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อย่าบอกนะว่ามึง.” ดีโอพูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าใครคือคนที่แบคฮยอนกำลังรอให้กลับมาและคนที่แบคฮยอนกำลังชอบ

จากนั้นทั้งในห้องก็เงียบกริบ ไม่มีใครพูดสักคำ

ทางด้านเซฮุนที่พึ่งกลับมาถึงห้อง ก็เดินโซซัดโซเซไปที่เตียงแล้วนั่งลง

เขารู้ทุกอย่าง ว่าใครคือคนที่นินิวรัก ใครคือคนที่นินิวมองหาตลอด ใครคือคนที่ทำนินิวร้องไห้ในวันนั้น และใครคือคนที่เอาแซนวิซไปให้แบคฮยอนตอนเล่นบาสทุกครั้ง แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทุกครั้ง

          “ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ แต่มันทำใจไม่ได้สักที พอคิดถึงใบหน้าที่น่ารักนั่นก็อยากเอามาเป็นของตัวเอง” เซฮุนนั่งคิดกับตัวเองที่ยังทำใจไม่ได้ เพราะตั้งแต่ที่นินิวบอกจะกลับไทยแล้วก็ตัดไปแถมไม่ติดต่อกลับมาเลย แค่นี้ก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่าไม่มีทางเข้าไปแทนที่รุ่นพี่หน้าสวยนั่นได้

วันถัดมา ณ สนามบินอินชอน

แบคฮยอนรีบนั่งรถมาสนามบินทันที่ที่ได้ยินว่าโซยอนกับโบรัมกลับวันนี้จากดีโอ ส่วนดีโอก็นั่งรถมาด้วย

ร่างหนาชะเง้อมองหาใครสักคนที่หวังว่าจะกลับวันนี้ทั้งๆที่อาจจะไม่กลับมาก็ตาม

“เฮ้ออออ” ดีโอได้แต่ถอนหายใจ ที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้

“ที่ร๊ากกกกกกก!!!!! ..... อุ๊บ” เสียงดังมาแต่ไกลไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใคร โบรัมนั่นเอง เสียงดังเกินไปจนดีโอต้องรีบปิดปาก เพราะรู้ๆกันอยู่ว่าเป็นข่าวง่ายกันแค่ไหน อุตส่าปลอมตัวมาไม่ให้เป็นจุดเด่น

“สวัสดีค่ะ พี่แบค พี่คยองซู” โซยอนที่เดินตามมากล่าวคำทักทาย

“มาครบกันแล้ว ป่ะกลับกันเถอะ โบรัมหิ้วววววหิว” ตัวเล็กอ้อนแฟนตัวเอง

“เอ๊ะ เดี๋ยวมีแค่สองคนเองหรอ” แบคฮยอนถามขึ้นเมื่อไม่เห็นร่างบางทึคุ้นตา

“ก็สองคนน่ะสิ พี่คิดว่าจะมีใครมาอีกล่ะคะ” โซยอนพูดประชดใส่ บอกเป็นนัยๆว่านินิวไม่กลับมาแล้ว

“งั้นหรอ” แบคฮยอนทำหน้าหงอยลงแล้วเดินออกไปแบบเศร้าๆ

          “เธอจะไม่กลับมาแล้วจริงๆหรอ” ร่างหนาคิด อยากจะไปตามถึงประเทศไทยก็ไม่ได้ ติดทั้งเรียน ติดทั้งงาน แถมเป็นช่วงคัมแบคอีก ถ้ารู้ว่ากลับไทยจะได้เอาเวลาพักสามวันนั้นตามไปเลยล่ะ

“พี่แบคเขาเป็นอะไรหรอ” โบรัมถามดีโอ

“อกหักล่ะมั้ง เพราะรู้ใจตัวเองช้าไป” ดีโอถอนหายใจรอบที่ล้าน

“ยังไงอ่ะ ก่อนหน้านี้ยังเห็นกอดกับยัยแทยอนนั่นอยู่เลย” ตัวเล็กถามต่อ แล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ แถมยังทำให้เพื่อนตนร้องไห้ทุกวันอีก

“มันเอาแต่คิดถึงบางคน จนลืมแทยอนไปแล้วล่ะ” ดีโอตอบ

“.............” โซยอนเงียบได้แต่เงียบ อดที่จะคิดไม่ได้ว่า

          “ถ้าพี่แบครักนินิวขึ้นมาจริงๆล่ะ เพื่อนชั้นก็คงจะไม่ร้องไห้อีก แต่.....เซฮุนก็คงเสียใจไม่น้อยเหมือนกัน” โซยอนกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากเซฮุนรู้ว่าทั้งสองหัวใจตรงกัน

ครบร้อยเปอร์เซ็นสักที หลังจากที่หายไปนานมากก

คงจะด่าไรท์ไว้ล่ะสิ .คุกเข่าสำนึกผิด

ถ้าไม่มีคนไปตามในเฟสคงลืมไปแล้วล่ะนะ

พอดีใกล้จะเรียนจบแล้วงานโปรเจคเลยเยอะ แหะๆ

ไรท์จะแต่งให้จบภายในเดือนนี้เลย ไม่ทิ้งแล้วน้าาT^T แต่ว่าป่านนี้คงไม่มีใครมาอ่านแล้วล่ะ ขออภัยจริงๆ