“ทำไมมันเงียบอย่างนี้เนี่ย”
ไคผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แถมยังอยู่ในบรรยากาศในโรงอาหารที่แสนจะอึดอัด
ทั้งที่มันจะต้องครึกครื้นกว่านี้
ตั้งแต่เปิดเรียนตามปกติ
สาวไทยที่น่ารักก็หายไปไหนไม่รู้ รุ่นพี่หน้าสวยๆก็เอาแต่เหม่อแถมโหมงานหนักอีกหาก
ฝ่ายเพื่อนตนก็จะเหลือหรอ นั่งตาคล้ำตาบวมอยู่ข้างๆนี่แหละ
ตอนออกงานทีไรช่างแต่งหน้าต้องลำบากทุกที
“ถ้างั้นพี่ไปเรียนก่อนนะ”
แบคฮยอนเดินออกจากตรงนั้นไปโดยไม่กินข้าวสักคำ
เมื่อไม่นานมานี้แบคก็รู้ว่านินิวไม่ได้เป็นแฟนกับเซฮุนจริงๆ
มีแต่เซฮุนโมเมเอาเท่านั้น และที่ต้องแปลกใจก็คือ
ยัยแซนวิซก็หายไปด้วยตั้งแต่มีข่าวกับแทยอน
“สงสัยจะโกรธเรื่องนั้นคงไม่เอามาให้แล้วล่ะ
จะเป็นคนเดียวกันรึป่าวนะ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก ยัยนั่นไม่ได้รักฉันนี่”
แบคฮยอนนั่งคิดในชั่วโมงเรียนโดยไม่สนใจว่าครูจะสอนอะไร ซึ่งมีชั่ววูบหนึ่งที่ทำให้แบคคิดว่าเป็นคนเดียวกันและอยากให้เป็นจริงๆ
ทั้งที่มันคงเป็นไปไม่ได้
หลังเลิกเรียน
“แบค!!! ”แบคฮยอนกำลังเดินไปขึ้นรถเพื่อไปซ้อมเต้นซ้อมร้องตามปกติ
แต่ก็มีคนเรียกไว้ก่อน
“ว่าไงพี่คริส”
แบคหันไปมองตามเสียง พอรู้ว่าใครจึงตอบ
“วันนี้งดซ้อมน่ะ
ผู้จัดการให้พักวันนึงเพราะทนเห็นสภาพแกกับเซฮุนไม่ไหวน่ะสิ” หน้าหล่อๆของคริสตบไหล่รุ่นน้อง
“ถ้างั้นก็
ผมกลับนะ” แบคกำลังจะเดินกลับหอ เพราะไม่อยากจะทำอะไรเลย
“เดี๋ยวสิ”
ร่างสูงดึงแขนไว้
“อะไร”
แบคฮยอนถาม
“ไปเล่นบาสกัน
ตอนนี่เลย์ได้จองสนามบาสไว้แล้ว” คริสชี้ไปที่สนามบาส
เพราะปกติพวกแบคจะเล่นกันตอนเช้าส่วนตอนเย็นจะมีคนอื่นเล่นตลอด
“เอางั้นก็ได้”
ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยุ่แล้ว ไปเล่นบาสก็คงจะดีขึ้นมั้ง
“กรี๊ดดดดดด
แกวันนี้เอ็กโซมาเล่นบาสตอนเย็นด้วยแหละ “ เสียงแฟนคลับในโรงเรียนที่เดินผ่านมาเห็นวงบอยแบนกำลังเล่นบาส
“กรี๊ดด
จริงด้วย หายากจริงๆ แถมมีพี่คริส พี่เลย์ เห้ย พี่เทากับพี่เฉินก็มาด้วยอ่ะ”
แฟนคลับดี้ด้ากันใหญ่
หนุ่มๆไม่สนใจเสียงกรี๊ดและตั้งใจเล่นอย่างสนุกสนาน
แต่มีแค่คนเดียวที่ไม่สนุกด้วยเลย แถมชู้ตพลาดบ่อยมาก
สายตาก็เอาแต่มองไปที่ที่เคยมีคนนั่ง
................30%...................
"แบค นายไหวมั้ยเนี่ย" คริสถามด้วยความเป็นห่วง เพราะปกติจะมีความสุขมากเมื่อตอนเล่นบาส
"นั่นน่ะสิ มัวเเต่เหม่ออยู่ได้" เฉินพูดเสริม เหม่อตอนเล่นบาสอาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้
"งั้นขอกลับก่อน" แบคฮยอนรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของรุ่นพี่
เมื่อเล่นไปสักพักจนเหงื่อท่วมตัว แบคฮยอนจึงขอตัวกลับก่อนและถึงเล่นไปก็ไม่สนุกอยู่ดี
ตอนที่กำลังเดินไปหยิบกระเป๋าอยู่นั้นก็มีรุ่นน้องคนหนึ่งบุกฝ่าแฟนคลับวิ่งเข้าไปหาแบคฮยอนโดยไม่คิดชีวิต
"พะ พะ พี่แบคคะ!!!!" หญิงสาวตะโกนเรียก กลัวว่าจะไม่ทันแบคฮยอน
"ครับ?" แบคทำหน้าสงสัย สายตาก็มองไปที่มืออีกคนเหมือนมีอะไรซ่อนไว้ข้างหลัง
"เอ่อ....คือ.....คือว่า" หญิงสาวอ้ำอึ้งท่ามกลางความกดดันจากสายตาแฟนคลับจำนวนมากที่รายล้อมอยู่แถวนั้น
"มีอะไรรึเปล่าครับ?" เมื่อรุ่นน้องคนนี้ไม่พูดสักทีจึงถามออกมา
"นี่ค่ะ ช่วยรับไว้ด้วยนะคะ" ร่างบางยื่นซองจดหมายสีชมพูน่ารักๆให้ โดยที่อีกฝ่ายรับมาอย่าง งงๆ จากนั้นร่างบางก็รีบวิ่งหนีหายไปกับสายลมก่อนจะโดนสาวๆแถวนั้นกระทืบเอา
"สงสัยจะเป็นแฟนคลับล่ะมั้ง" ร่างหนาบ่นกับตัวเองโดยไมาใส่ใจและเอาจดหมายที่พึ่งได้มาเก็บไว้ในกระเป๋าก่อนจะเดินกลับหอ
หลังจากที่หนุ่มหน้าสวยอาบน้ำเสร็จ ก็มานอนคิดที่เตียงตัวเอง
"นินิว เธอจะไม่กลับมาแล้วจริงๆใช่มั้ย อยากเจอเธอหลือเกิน" คิดไปด้วยน้ำตาก็ซึมไปด้วย
แต่ก็นึกถึงเรื่องจดหมายขึ้นมาทั้งๆที่ก็เหมือนกับจดหมายที่แฟนคลับส่งมาให้เป็นจำนวนมาก
ร่างหนาหยิบออกมาแล้วเปิดอ่านทันที(ดีโอยังไม่กลับหอจึงไม่มีใครกวนหรือล้อเลียน)
[พรุ่งนี้มาพบกันที่หลังโรงยิมหน่อยนะคะ]
"อะไรกัน จะสารภาพรักรึไงนัดไปที่ลับตาคนแบบนี้" แอบบ่นในใจพร้อมจ้องที่กระดาษหวานแหววนั้นสักพัก
"จะไปดีมั้ยนะ ถ้าปฏิเสธไปก็คงต้องทำให้แฟนคลับคนนั้นเสียใจอีก แต่ถ้าไม่ไปก็คงจะรอเก้อ" แบคฮยอนคิดซ้ำไปซ้ำมาเพราะไม่รู้จะทำยังไงดีเพราะพึ่งมีคนใจกล้าเอาจดหมายมาให้กับมือแบบนี้
วันต่อมา
"ฉันว่าพี่เขาคงไม่มาหรอก" ร่างบางถอนหายใจในห้องของตนเอง
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ" ร่างเล็กถาม
"เพราะจดหมายฉบับนั้นมันไม่ได้มีค่าพอที่เขาจะมาตามนัดนี่" ร่างบางพูดปนเศร้า
"ก็จริงนะ" ร่างเล็กพูดซ้ำเติม
"เฮ้ออออ" ร่างบางถอนหายใจแล้วเอนตัวลงเตียง
"จะไม่ไปเรียนจริงอ่ะ ขาดเรียนมาหลายวันแล้วนะ"
"ไม่อ่ะ ยังไม่พร้อม" หลังจากนั้นร่างเล็กก็เดินออกจากห้องไป
หลังเลิกเรียน ถึงแม้ว่าเมื่อคืนยังตัดสินใจไม่ได้แต่ไม่รู้ทำไมขาถึงพาเดินมาหลังโรงยิมซะงั้น แบคฮยอนเริ่มสับสนกับตัวเองตั้งแต่ที่ร่างบางๆที่เคยเจอทุกวันนั้นหายไปจากชีวิต อาจจะหวังไว้ลึกๆล่ะมั้งว่าจะได้เจอกับคนนั้น ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าต้องไปเจอกับคนที่ให้จดหมายมา
"เอ่อ...........พี่แบค" ร่างเล็กพึ่งเดินมาถึง เรียกคนที่มาถึงก่อน หญิงสาวดีใจมากเพราะไม่คิดว่ารุ่นพี่คนนี้จะมาจริงๆ
"ไม่จริงใช่มั้ย" หลังจากที่ร่างหนาหันไปหาตามเสียงที่เรียกก็พูดขึ้น
"คะ?" ร่างบางไม่เข้าใจที่แบคฮยอนพูดเมื่อกี้
"ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้" แบคฮยอนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ขอโทษนะคะ" ร่างบางก้มหน้าลงอย่างเศร้าๆเนื่องจากคิดว่าแบคฮยอน คงมารอคนที่เอาจดหมายมาให้
"ยังไงก้เถอะนี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว" ร่างบางให้กำลังใจตัวเอง
"ช่วยฟังสิ่งที่ฉันจะพูดต่อจากนี้ก่อนนะคะ ใช้เวลาไม่นานหรอก" พูดจบก็หยิบของสองอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้แบคฮยอนดูแถมมือก็สั่นไม่หยุดอีกด้วย
"เป็นเธอจริงๆสินะ" ร่างหนารู้สึกดีใจแต่ก็ข่มอารมณ์ตัวเองไว้
"พี่รู้อยู่แล้วหรอคะว่าเป็นฉัน" ร่างบางงงที่อีกคนไม่แปลกใจอะไรเลย
"แค่หวังไว้ว่าจะเป็นเธอน่ะ" แบคฮยอนยิ้มออกมาหลังจากที่หม่นหมองมานาน
"จริงหรอ" ร่างบางแอบหวังขึ้นมานิดนึงว่าคนนี้จะชอบตนเหมือนกัน
"อืมมมม พี่ขอได้มั้ย" ร่างบางยังไม่ทันอนุญาติก็โดนคนตรงหน้าหยิบเอาสิ่งที่อยู่ในมือไปหนึ่งอย่าง
"เอ๊ะ แต่มันตั้งแต่เช้าแล้วนะคะ มันคงไม่อร่อยแล้ว" มันก็คือแซนวิซที่เคยทำให้แบคฮยอนทุกเช้านั่นเอง
"ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่เป็นของที่เธอทำพี่กินได้หมดแหละ" พูดเองก็เขินเองซะงั้น เลยแกะแซนวิซกินแก้เขิน
"รสชาตินี่แหละที่คิดถึงมาตลอด" ร่างหนากินจนหมดโดยใช้เวลาแป๊ปเดียว
จากนั้นแบคฮยอนก็หยิบสร้อยที่พกไว้กับตัวออกมา จนทำให้ร่างบางประหลาดใจ
"นึกว่าพี่แบคจะทิ้งไปแล้วซะอีก" ร่างบางพูด
"ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพกมันไว้กับตัวแต่พี่ดีใจนะที่รู้ว่าคนที่ให้เป็นใคร" แบคฮยอนยื่นมือที่ถือสร้อยไปไว้ใกล้ๆกับสร้อยอีกเส้นที่ร่างบางถืออยู่ จี้ทั้งสองมีตัวอักษรอยู่และรวมกันเป็นคำว่า LOVE พอดี
"-//////-" ร่างบางหน้าแดงหูแดงไปหมด
"และอีกอย่างนะ............." ร่างหนายื่นหน้าเข้าไปใกล้และกระซิบที่ข้างหูอีกคน
"พี่แบครักนินิวนะครับ" เป็นคำสั้นๆที่ทำให้สาวนินิวน้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ฉันก็รักพี่แบคนะ นินิวรักพี่แบคมากๆเลย ฮึก รักจนตัดใจไม่ได้ ฮืออออ" ร่างบางปล่อยโฮออกมาและพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกมาเหมือนกับว่าจะไม่ได้พูดอีก พร้อมกระโดดกอดหนุ่มหน้าสวยคนนี้
แบคฮยอนกอดตอบคนตรงหน้าไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะหายไปอีก มันทรมานขนาดไหนที่ไม่เจอหน้าคนๆนี้
"เป็นแฟนกับพี่นะ" แบคฮยอนถามขึ้น
"ค่ะ"
"แต่ต้องลำบากหน่อยนะ เพราะแฟนคลับพี่เยอะ" ร่างหนาเริ่มเป็นห่วงว่าคนรักจะถูกแฟนคลับที่หัวรุนแรงทำร้ายถ้ารู้ว่าตนมีแฟนแล้ว
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่อยู่ข้างๆพี่แบค แค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้ว" ร่างบางเอาหน้าซุกที่อกร่างหนา
"ไม่ว่าจะยังไงพี่จะปกป้องนินิวให้ได้" ร่างหนาลูบผมนินิวเบาๆ
"เหมือนลืมอะไรไปรึเปล่านะ แต่ก็ช่างเถอะ" แบคฮยอนคิดในใจ
ณ ห้องซ้อม
"เฮ้ย!!!! แบคฮยอนหายไปไหนทำไมไม่มาซ้อม" ผู้จัดการตะโกนถามทุกคน
"ไม่รู้ครับ" ดีโอตอบ
"แบคฮยอน ถ้านายเต้นพลาดบนเวทีล่ะก็นะ จะจับซ้อมให้หนักแน่" ผู้จัดการบ่น
END
จบแล้วค่าาาา หลังจากที่ทรมานคนอ่านมาเนิ่นนานพอสมควร
ขอโทษจริงๆน้าาาา
แต่ว่ามันยังมีตอนพิเศษอยู่นะ
เป็นเรื่องเกี่ยวกับเซฮุนหลังจากอกหัก
ที่มาของหญิงสาวปริศนาที่เป็นคนส่งจดหมายให้แบค
และทำไมนินิวถึงมาอยู่เกาหลีได้ไง
บางคนคงเดาออกล่ะนะ
ถ้าใครอยากอ่านตอนพิเศษก็บอกนะคะ ถ้าไม่มีใครบอกก็จะไม่ลงนะ
ปล. รักคนอ่านนะคะ
ความคิดเห็น