คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9 : ควรตัดใจหรือพยายามต่อ???
หลังจากที่เซฮุนปล่อยให้ร่างเล็กร้องไห้จนพอใจจึงพาให้นั่งที่เก้าอี้ยาวหน้าตึกเรียน โดยมีร่างเล็กเดินตามมาเงียบๆ
“จะบอกได้รึยังว่าเป็นอะไร ถึงได้ขี้แยแบบนี้” ร่างสูงลูบหัวอย่างอ่อนโยน
-ไม่ชอบเลยเวลาเธอร้องไห้ รู้มั้ยว่าฉันก็เจ็บตามเธอไปด้วย-
“..................”ร่างเล็กได้แต่เงียบ ไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น
“ก็ได้ ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร” ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูง และยื่นมือออกไปหาร่างเล็ก
“อะ อะไร” นินิวทำหน้างง
“ก็จะไปส่งที่หอไง” ไม่รอช้าเซฮุนก็จับมือของร่างเล็กให้ยืนขึ้นและเดินตามไป
“ขอโทษนะ” ร่างเล็กที่เดินตามมาเงียบๆก็เอ่ยขึ้น
“ขอโทษเรื่องอะไร นินิวไม่ได้ทำผิดซะหน่อย” เซฮุนหันมายิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่ต้องฝืนมากๆ เพราะตัวเองคงดีไม่พอจนทำให้คนตัวเล็กนี่จะไว้ใจและไม่กล้าพูดออกมา ทั้งๆที่อยากเป็นคนแบ่งเบาความเจ็บปวดนี้ด้วย
“ขอโทษที่ฉันไม่สามารถบอกได้ว่า...” แค่นึกถึงสิ่งที่เห็นมาไม่นาน น้ำตาก็พาลจะไหล
“ไม่เอานะ ไม่ต้องพูดถึงแล้ว รีบเดินเถอะ เริ่มจะมืดแล้ว” เมื่อเห็นนินิวเริ่มน้ำตาคลอเซฮุนจึงรีบตัดบทเสียก่อน
เช้าวันต่อมา
วันนี้นินิวก็มานั่งดูหนุ่มๆเล่นบาสเหมือนเดิม และก็แอบทำแซนวิซมาให้คนที่แอบรักเหมือนเดิม ถึงจะเสียใจก็เถอะ ขอแค่ได้แอบทำอะไรให้ก็พอแล้ว พอแล้วจริงๆ
“โซยอน ถ้าฉันรักคนที่มีเจ้าของแล้ว ผิดมากมั้ย” อยู่ดีๆร่างเล็กก็เอ่ยขึ้น แต่ดวงตายังเหม่อๆ
“ไม่ผิดหรอก คนเรามันห้ามใจกันได้ที่ไหน ขนาดฉันยังแอบชอบคนที่รักคนอื่น” โซยอนเลือกที่จะตอบตรงๆเพราะเข้าใจเรื่องนี้ดี
“งั้นหรอ แต่ฉันเจ็บจัง” สายตามองแบคฮยอนอย่างเศร้าๆ
“อย่าบอกนะ ว่าเรื่องพี่แบคฮยอน” ไม่ต้องรอคำตอบก็รู้แล้วว่าคือใคร
“ถ้าอย่างนั้นก็ตัดใจเถอะ แทยอนสวยซะขนาดนั้น”โซยอนตบไหล่ให้กำลังใจ ไม่อยากให้เพื่อนถลำลึกเข้าไปกว่านี้ เพราะภาพที่แพร่ไปทั่วโรงเรียนยิ่งตอกย้ำคนตัวเล็กนัก คือภาพ แบคฮยอนกับแทยอนกอดกันในวันกีฬาสานสัมพันธ์ที่ผ่านมา
“ฉันจะพยายาม” ร่างเล็กถอนหายใจออกมาแรงๆ
-ฉันไม่น่าบ้ามาเรียนที่นี่เลย ได้แค่แอบรักอยู่ไกลๆก็พอแล้ว ก็คงไม่เจ็บขนาดนี้- ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ
“นินิวขึ้นห้องเรียนไปก่อนเลยนะ” เซฮุนเดินมาพร้อมเหงื่อท่วมตัว นินิวแค่เพียงพยักหน้าและเดินจูงมือโซยอนออกไป
หลังเลิกเรียน
วันนี้นินิวเรียนอะไรไม่รู้เรื่องทั้งวัน เอาแต่คิดเรื่องแบคฮยอนตลอดเวลา จนเพื่อนสนิทเป็นห่วง ชวนไปเที่ยว เดินห้างสรรพสินค้า ไปดูหนัง ก็ไม่ยอมไป
“นินิวอย่าเป็นแบบนี้สิ พวกฉันเป็นห่วงนะ” โบรัมพูดขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนเอาแต่เหม่อเลย จะเดินชนต้นไม้อยู่แล้ว
“ห๊ะ เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ” นินิวพึ่งจะได้สติคืนมา
“วันนี้ไปช๊อปปิ้งกัน ห้ามปฏิเสธ” โบรัมกุมขมับตัวเอง โซยอนจึงเปลี่ยนเรื่องและลากนินิวให้เดินเร็วๆ ก่อนที่ร่างเล็กจะเหม่อลอยอีก
“ซะ โซยอน” นินิวเรียกเพื่อนที่เอาแต่ดึงให้ตนเดินตามโดยไม่ดูเลยว่ากำลังมีคนเดินเข้ามาหา ซึ่งทั้งสามรู้จักเป็นอย่างดี
“ขอพี่คุยกับนินิวหน่อยได้มั้ย” ร่างหนาเดินมาขวางไว้
“ไม่ได้ วันนี้นินิวไม่ว่าง” โซยอนดึงร่างเล็กให้ไปอยู่ข้างหลัง
“นะ พี่อยากจะคุยกับนินิวจริงๆ” ร่างหนาไม่สนว่าโซยอนจะพูดอะไร และพูดกับร่างเล็กต่อ
-เธอเป็นอะไร อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้สิ ยังไงวันนี้พี่ต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง- ร่างหนาคิด
“...............”นินิวเอาแต่ก้มหน้าโดยไม่พูดอะไร
“เห็นมั้ยว่านินิวไม่ไปกับพี่ ถ้างั้น...” โซยอนยังพูดไม่จบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นก่อน
“ฉะ ฉันจะไปกับพี่แบค โซยอนฉันขอโทษนะ” ยังไงร่างเล็กก็แพ้ใจตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยอม
“นินิว!!!!” โซยอนรู้ว่าเพื่อนตัวเองเจ็บแค่ไหน แต่ก็เลือกตัดสินใจแบบนี้อีก ก็เลยได้แต่ทำท่าฟึดฟัดและลากโบรัมที่ยืนอยู่ข้างๆเดินออกไป
“สงสัยเพื่อนเธอจะโกรธมากเลยนะ” แบคฮยอนทำหน้างง เขาแค่อยากคุยกับนินิวแต่ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ (แบคไม่รู้ว่าที่โซยอนโกรธนั้นเพราะอะไร)
“เดี๋ยวก็หายค่ะ” ร่างเล็กก็เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น
“จะมองแต่พื้นรึไง” แบคฮยอนส่องมองหน้าคนที่ก้มและขยับหน้าเข้าไปอีก จนนินิวตกใจ
“พะ พี่แบคทำอะไรคะ!!!” นินิวดันร่างหนาให้ถอยออกไป
“เห็นมั้ย เงยหน้าจนได้ หึหึ” ร่างหนาหัวเราะเบาๆ
“เอ่อ....พี่บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย เรื่องอะไรหรอ”
“วันนี้เธอดูแปลกไปนะ ไม่ยอมมองหน้าพี่ เอาแต่เงียบ และเหมือนจะหลบหน้าพี่ตลอด เป็นอะไรรึเปล่า” ใช่ วันนี้แบคฮยอนสังเกตร่างเล็กตลอด ร่างเล็กทำเหมือนอยากออกห่างจากเขา ไม่รู้ทำไมเขาถึงกระวนกระวายใจ ไม่อยากให้ร่างเล็กเป็นแบบนี้ จึงเข้ามาคุยให้รู้เรื่อง
“เปล่านี่คะ ฉันก็เหมือนเดิมทุกอย่าง พี่คิดไปเองรึเปล่า” นินิวพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่อยากบอกออกไปว่า เพราะพี่มีคนที่รักอยู่แล้วแค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พอรึไง
“งั้นหรอ ถ้างั้น ป่ะ ไปทานข้าวกัน วันนี้พี่เลี้ยงเอง ห้ามปฏิเสธด้วย” แบคถือวิสาสะเข้าไปจับมือร่างบางให้เดินตามตน โดยไม่รู้ว่าร่างเล็กคิดไปถึงไหนแล้ว
-พี่แบคจะทำดีกับฉันทำไม ถ้าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับฉันก็อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ฉันเจ็บนะ ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี- นินิวมองมือของตัวเองที่โดนร่างหนาจับอยู่อย่างเจ็บปวด
“โอ้ยยย!!!! นินิวคิดอะไรอยู่เนี่ย” โซยอนที่แยกตัวออกมากับโบรัมเอาแต่บ่นไม่หยุดจนมาถึงหน้าหอตัวเองเพื่อมาเปลี่ยนชุดออกไปเที่ยว อีกใจก็สงสารเพื่อนตัวเอง
“ใจเย็นสิ เธอคิดว่ามันจะลืมได้ง่ายๆรึไง” โบรัมพยายามกล่อมไม่ให้เพื่อนตนเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้
“พวกเราจะช่วยนินิวยังไงดี” โซยอนเริ่มอ่อนลง
“เราคงช่วยอะไรไม่ได้ คงตะ” กำลังจะบอกว่า คงต้องปล่อยให้เจ้าตัวตัดสินใจเองแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นเสียก่อน
....ครืน.....ครืน........
“มีอะไรรึเปล่าคะ” เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงรับโดยไม่ต้องคิด
(ว่างรึเปล่าครับ)
“ว่าง พี่มีอะไรรึเปล่า” ตอบโดยไม่ต้องลังเล
(วันนี้พี่ไม่มีซ้อม ได้พักวันนึง เลยอยากขวนไปเดทน่ะ )
“แล้วพี่ไม่พักผ่อนหรอคะ กว่าจะมีวันพักแบบนี้” แค่ได้ยินคำว่าเดทก็หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว
“นี่ๆ ชักจะอาการหนักขึ้นทุกวันแล้วนะ” โซยอนอดไม่ได้ที่จะแขวะเพื่อน ที่ทำตัวบิดไปบิดมาตอนคุยโทรศัพท์กับแฟน
(แค่ได้เห็นหน้าโบรัม พี่ก็หายเหนื่อยแล้ว ตกลงไปนะ) ปลายสายทำเสียงอ้อนๆ
“อืม จะปฏิเสธได้ไง ฉันก็อยากเจอพี่เหมือนกันนี่”
(แล้วตอนนี้อยู่ไหน)
“อยู่หน้าหอแล้ว”
(ถ้างั้นรออยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ ใกล้ถึงแล้วล่ะ อ้อ คราวนี้ไม่ต้องเอาโซยอนไปด้วยนะ พี่อยากอยู่กับเราแค่สองคน) ปลายสายนึกถึงคราวที่แล้วที่แฟนตัวเองเอาเพื่อนไปด้วย จนหมดสนุกเพราะสาวๆเอาแต่ช๊อปโดยลืมว่ามากับแฟน(ตอนที่ปล่อยให้นินิวนั่งรอตั้งนาน)
“อืม มาเร็วๆนะ คิดถึง” พูดจบโบรัมก็รีบวางเพราะหน้าร้อนจนจะไหม้อยู่แล้ว
“จะไปไหน” โซยอนจ้องเขม็ง
“ไปเดทน่ะ แหะๆ” โบรัมได้แต่หัวเราะแห้งๆ เพราะคราวนี้โซยอนคงไม่ได้ไปด้วย
“อย่าบอกนะว่า...” โซยอนยังพูดไม่จบ
“ขอโทษนะ วันนี้คงจะไปเที่ยวกับแกไม่ได้ เอาไว้วันหลังนะ บายๆ” โบรัมรีบพูดและรีบวิ่งไปที่รถแฟนตัวเองที่พึ่งมาถึงพอดี โซยอนได้แต่อ้าปากค้าง
“ยัยโบรัม!! ได้แฟนแล้วทิ้งเพื่อนหรอ ถ้าพี่คยองซูทิ้งล่ะก็จะสมน้ำหน้าเลย คอยดู หึ่ย!!” สุดท้ายโซยอนก็คงต้องไปเที่ยวคนเดียวจริงๆแหละนะ
TBC.
TALK
กลับมาแล้วจ้า พอดีไรท์พึ่งมีเวลาพิมพ์
ขอโทษที่หายไปนาน(โค้งเก้าสิบองศา)
อย่าพึ่งงอนไรท์น้า จะไม่หายไปอีกแล้ว
ไม่เม้น ไม่อัพค่ะ
ความคิดเห็น