คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โรคกลัวฝน 4 [END]*
โรคกลัวฝน 4
Kris’s part
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ประมาณตี 3 โน่นครับ ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ไอ้ประโยคของไอ้เถาน่ะสิ มันเป็นความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับหน้าฝนนี่แหล่ะ ผมถูกทิ้งน่ะครับ เขาเป็นรักแรกของผมเลยนะ จากที่ผมเที่ยวหักอกใครต่อใครมามาก พอมาเจอกับเขาคนนี้ผมก็รู้สึกอยากหยุดยังไงก็ไม่รู้ อย่างนี้มันเรียกรักใช่มั้ยครับไม่ใช่แค่ชอบ แล้วน้องยอลล่ะ ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่ารู้สึกยังไง คงต้องให้เวลามันตัวตัดสินแล้วล่ะ
ตอนนี้เวลาประมาณ 9.00 ครับ ผมตื่นมาอาบน้ำแล้วเดินลงไปหาไอ้เถาที่น่าจะตื่นแล้ว
เสียงมันคุยกับใครวะ ในบ้านนี้ก็มีแค่ผมนี่
“พี่เถาอยากกินไข่ดาวมั้ย เดี๋ยวแบคทำให้ วันนี้วันหยุดนี่นา แบคจะเทคแคร์พี่เถาทั้งวันเลยย”
เสียงหวานเจื้อยแจ้วออกมาจากห้องครัว เอ่อ....คงจะเป็นแฟนไอ้เถามันสินะ เฮ้อ ผมล่ะตอนนี้เซงเป็นหมาหงอยไปแล้ว
“เออแบค ทำเผื่อเพื่อนพี่ด้วยนะ สงสัยเมื่อคืนขึ้นไประลึกชาติมา ตอนนี้ยังไม่ลงมาเลย” อื้อหือออ ไอ้เถา ผมยืนอยู่หน้าห้องครัวมันยังไม่รู้ตัว
“กูตื่นแล้วโว้ย” ความอดทนน้อยครับ
“อ่าวไอ้คริส ทำไมหน้ามึงโทรมๆวะ นอนน้อยหรอ ฮ่าๆๆ” ไอ้เชี่ยเถา -*-
“ป่าวหรอก น้องยอลไม่มาหรอ เอาโทรศัพท์มาคืนน่ะ”
“ยังไม่ตื่นเลยครับ พยายามปลุกแล้วด้วย ผมเลยมาหาพี่เถาก่อนไง เดี๋ยวชวนยอลลี่มากินข้าวเช้าด้วยกันนะ^^” แบคฮยอนมันน่ารักยังงี้นี่เอง รู้แล้วทำไมไอ้เถามันถึงชอบ
“ไอ้คริสไปปลุกดิ๊ กูจะทำอาหารเช้ากับแฟนกู” ไม่เห็นหรอว่าแบคฮยอนมันอายม้วนไปแล้ว
“เออๆ” หึหึ ไปมอร์นิ่งคิสหน่อยดีกว่า
Chanyeol’s part
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง2ชั่วโมงละครับ มันไม่อยากไปไหนเลยตั้งแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องเมื่อวาน เฮ้อออ ไอ้พี่คริสมันมาวื่งวนในหัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
ก๊อกๆๆ
อีกแล้ว ไอ้แบคฮยอนมันปลุกผมไม่เลิกจริงๆ แต่เอ๊ะ ทำไมรู้สึกเตียงในยุบๆ แล้วก็มีลมหายใจอุ่นๆมาเป่าตรงแก้มผม เฮ้ยยยย!! ไอ้ปัญหาหัวใจผมแน่ๆ!
แกล้งหลับดีกว่า
“ตื่นได้แล้วครับ” เสียงทุ้มๆที่ฟังแล้วละลายหายไปในเตียงนี่มัน.... อ๊ากกกก ทนไว้ๆๆ
“งือออออไม่เอาจะนอน” มีเหตุผลอะไรทำไมต้องทำอย่างงั้น -*-
“ไม่ตื่นเดี๋ยวเจอมอร์นิ่งคิสนะครับ” ห๊ะ เมื่อกี้ว่าไงนะ มอร์นิ่งคิส....สมองประมวลผลเล็กน้อยก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาอัตโนมัติ-*-
“ตื่นก็ได้-3- ” ยู่ปากนิดหน่อยเพื่อความแอ๊บแบ๊ว เอ๊ะ ยอลลี่นายแอ๊บแบ๊วทำไม ไอ้คนตรงหน้ามันปัญหาหัวใจนายนะ -0-
“ช้าไปแล้ว” นั่นไง ฉวยโอกาสตลอดดดด
“อืออออออ..” มือผมจับเสื้อของคริสเอาไว้ โอยย หัวใจอ่อนยวบ
คริสถอนริมฝีปากออกแล้วยิ้มกริ่ม ชิ ไอ้บ้าๆๆๆ>O<
“อาบน้ำแล้วไปกินข้าวที่บ้านฉัน” นิ่งอีก น้องยอลจะตายยยยยยยย
ผมเดินไปอย่างว่าง่ายครับ พออาบน้ำเสร็จก็เห็นหมอนั่นนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่ แกล้งหน่อยดีกว่า
ผมเดินไปเป่าหูเขาจากข้างหลัง คิคิ
“คิดจะแกล้งหรอ” โอ้ยมามาดนิ่งอีกละ
“เล่นอะไรอ่ะ เอ๊ะ Hay Dayนี่ เลเวลเท่าไหร่แล้วๆ ฉันเลเวล43แล้วนะ”
“ก็นี่มันเกมในโทรศัพท์นายนั่นแหละเจ้าบื้อ เอามาคืนเลยขอเล่นซะหน่อย” =[]=!!!!! เอ๊? เมื่อคืนผมลืมโทรศัพท์หรอ ม่ายยยยยยยยยย
“อ่า จริงด้วย ก็โทรศัพท์ฉันมันไม่ได้ใส่ปลอกนี่ -3- แต่ก็ขอบคุณนะ” ฟอดดดดดดดดดดด
จัดหอมแก้มไป1ที ชานยอลแกคิดอะไรอยู่ ดูคริสจะผงะไปเล็กน้อยนะ
“เล่นยังงี้อยากโดนเยอะกว่านี้หรอ”
“ไม่เอา” ยู่ปากนิดนึง>_<
“ไปกินข้าวได้แล้ว”
“อื้ม ไปกันๆ” วันนี้ชานยอลเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา ทำตัวเคะไปได้
ผ่านไป1เดือนกว่าๆแล้วที่ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากขึ้น(?) ก็ตอนนี้เข้ากันได้ดีกับพี่เถาแล้วก็ไอ้จอมหื่นด้วย จะว่าไปเขาก็มีมุมอบอุ่นเหมือนกันนะ
เฮ้ออ ผมก็ทำได้แค่แอบชอบพี่เค้าอ่ะแหล่ะ แค่เป็นเพื่อนบ้านกันมันก็พอแล้วใช่มั้ย อยากจะดึงหัวตัวเอง ไปชอบเขาได้ไงเนี่ย ตอนนี้คงพัฒนาเป็นความรักแล้วแหละ
วันนี้ผมไปกินข้าวกัน4คนแหล่ะ พี่เถา ไอ้พี่คริส แล้วก็แบคฮยอนสุดเลิฟ
เราไปกินร้านบาบีคิวแหล่ะ ร้านโปรดผมเลยย>3< ตอนกินไอ้แบคฮยอนก็คีบเอาๆ ให้พี่เถาบ้างอะนะ ส่วนผมมหรอ -*- นั่งต้มผักกิน เพราะไอ้พี่คริสย่างหมูให้ไง >_<
Kris’s part
1เดือนกว่าแล้วนะที่ตามจีบอีเอ๋อนั่นมา ไม่เคยนานอะไรขนาดนี้นะครับเนี่ย แต่ดูไอ้เถามันอยากเป็นพ่อสื่อมาก - - ตอนนี้เรากินบาบีคิวกันเสร็จแล้วครับ ไอ้เถากับแบคฮยอนมีนัดดูหนังกันต่อ ส่วนผมน่ะหรอ.... รอไอ้เอ๋อเข้าห้องน้ำอยู่ครับ - -
ระหว่างรอผมก็นั่งเล่นHay Dayของอีเอ๋อมันน่ะครับ เกมอะไร ทำฟาร์มไปวันๆ เฮ้อ แต่ก็เพลินดีนะ
“คริสใช่มั้ย” เสียงนี้ ผมจำได้ดีเลยล่ะก็ไอ้คนที่ทิ้งผมไปไง ผมจะทำตัวยังไงดี
“เลย์ นายมาเกาหลีได้ยังไง” ชื่อนี้ทำผมปวดใจมาก
“ฉันมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน แล้วก็...ตามหานาย” เอ่อ เหมือนเขาจะร้องไห้ ทำไงดี ใจอ่อนอีกแล้วผม
“เรากลับมาคบกันได้มั้ยคริส” เขาเข้ามากอดผมแน่น..อย่าทำให้ลำบากใจได้มั้ย วันนี้มันเป็นวันที่ผมรู้สึกดีมาก แล้ววันนี้เป็นวันที่ผมมั่นใจอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับชานยอล
ตุ๊บ!
ให้ตายสิ โทรศัพท์ชานยอลตก
“ไอ้พี่คริสสส ขอโทษ เข้าห้องน้ำนานไปหน่อ....” เสียงแบบนี้ ชานยอลแน่ๆ อย่าเข้าใจพี่ผิดได้มั้ย
“เดี๋ยวสิชานยอล อย่าเพิ่งไป” ผมพยายามจะแกะมือของเลย์ออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ตอบฉันมาสิคริส”
ผมเงียบไปอยู่นาน แน่นอนว่าคำตอบคือไม่ เพราะผมรักชานยอล แต่เข้าใจอารมณ์แฟนเก่ามั้ยครับ คนที่เคยหักอกเรามาก่อนน่ะ มักจะทำให้เราใจอ่อนได้ทุกเวลา
“คุณเป็นคนทิ้งผมไปก่อนนะ ผมคงกลับไปรักคุณไม่ได้ คุณทำผมเจ็บมามากแล้ว จบแค่นี้ละกันนะครับ”
แล้วผมก็วิ่งตามชานยอลไป ฉันอยากให้นายได้ยินคำตอบของฉันเมื่อกี้นะ ฉันรักนายแล้วนะชานยอล อย่าเพิ่งทำยังงี้สิ มันเจ็บรู้มั้ย แล้วตอนนี้นายอยู่ไหนกัน..
ผมต่อโทรศัพท์หาแบคฮยอนทันที ถึงดูหนังอยู่ก็ต้องรับแล้วล่ะ เพื่อนนายหายไปทั้งคนนะ
(ฮัลโหลครับ)
“เวลาชานยอลเสียใจจะไปที่ไหน”
(หมอนั่นชอบไปแม่น้ำฮันครับ เฮ้ยพี่คริส เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอครับ)
“เอาเถอะ ขอบใจมาก” ตัดสายเสร็จผมก็บึ่งรถไปเลยครับ นายจะเป็นอะไรรึเปล่า ยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองอยู่ด้วย อย่าทำให้เป็นห่วงได้มั้ย อ่า ฉันรักนายถอนตัวไม่ขึ้นแล้วปาร์ค ชานยอล
Chanyeol’s part
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าแม่น้ำฮันครับ มันคือสถานที่ที่ผมชอบมาเวลาเสียใจ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ฝนก็ตก ตัวผมเปียกปอนไปหมด
ผมคิดว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีที่สุดในรอบ1เดือนที่ผมเจอกับพี่คริส แต่มันกลับเป็นวันที่แย่ที่สุดเลยล่ะครับ ผมน่าจะออกมาจากห้องน้ำช้ากว่านี้เนอะ จะได้ไม่ต้องเห็นภาพบาดใจนั่น สุดท้ายผมก็คงเป็นแค่ของเล่นของพี่สินะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่น่าคิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าพี่เขาแอบมีใจให้ ที่แท้ก็มีแฟนอยู่แล้ว ทำไมต้องมาปั่นหัวผมขนาดนี้ด้วยนายอู๋ฟาน
“ชานยอล ..ชานยอล” เสียงนี้จำได้ดีเลยล่ะ คนที่ผมรักไง
แต่เสียใจด้วย ผมไม่อยากเห็นหน้าเขาตอนนี้หรอกครับ แต่รู้สึกเหมือนมีคนมากอดจากข้างหลัง ก็คงพี่คริสสินะ
“พี่เลิกทำแบบนี้กับผมสักทีเถอะ” น้ำตามันไหลออกมาแบบไม่รู้สาเหตุ ทำไมล่ะ
“ฟังพี่ก่อนได้มั้ย”
“ฟังอะไรล่ะ ก็เห็นอยู่เต็มหูเต็มตาแล้วนี่ พี่อย่าทำให้ฉันคิดเลยเถิดไปคนเดียวได้มั้ย อื้ออออ..”
ผมแพ้จูบพี่จริงๆนะ สัมผัสนี้มันอ่อนโยนมาก ลิ้นร้อนค่อยๆแทรกเข้าไปในปากของผม ไม่รู้ว่าตัวของผมหันมากอดพี่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมคิดถึงนะ สัมผัสแบบนี้น่ะ เหมือนโลกมีแค่เราสองคนเลย
“ไม่ฟังก็จะโดนยังงี้” คนตัวสูงกว่าดึงผมเข้าไปกอดลูบปอยผมเบาๆเป็นการปลอบโยน
“พี่ทำยังงี้ทำไม หลอกให้ฉันรักแล้วสุดท้ายก็ทิ้งฉันไป” ไม่ไหวแล้ว ความอึดอัดมันเกินจะต้านทานไหว
“ใครบอกพี่ทิ้ง ฮึ ก็กลับมาหาอยู่นี่ไง ไม่เคยไปไหนเลย” มือก็ปาดน้ำตาให้
“แล้วเมื่อกี้กอดกับใคร”
“หึงหรอ”
“ใคร บอกสิ”
“แฟนเก่าพี่” ประโยคที่ผมได้ยินตอนนั้น ผมเดาไม่ผิดสินะ
“...”
“เงียบทำไม ก็บอกแล้วนี่ไง”
“พี่ต้มฉันซะเปื่อยเลยนะ” น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว ผมกอดไอ้พี่คริสแน่นขึ้น ก็แสดงว่าพี่เขาเลือกผมน่ะสิ
“พี่ได้บอกเรารึยัง”
“บอกอะไร”
“เอาหูมาใกล้ๆ”
ผมยื่นหูไปใกล้ๆ หัวใจเต้นแรง
“พี่รักนายนะ รักตั้งแต่ก่อนนายมาเช่าบ้านอีก รักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว พี่เป็นของนายนะปาร์ค ชานยอล” อ่า มันเหมือนผมถูกหวยร้อยล้านเลยล่ะ
จบประโยคผมเอาหน้าออกมาจากอกอุ่นก่อนที่เราจะมองหน้ากัน ริมฝีปากเคลื่อนมาประกบกันหาความหวานที่รอมานาน ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่นๆ ครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความจริงใจที่มอบให้กัน เหมือนมันมีคำว่ารักคำนี้อยู่ในหัวใจของเราสองคนแต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา เมื่อพูดออกมาแล้วเหมือนทำลายกำแพงที่กั้นระหว่างเรา
ผมก็รักพี่นะครับอู๋ฟาน
**Special**
เฮียคริส : หน้าฝนนี้กูคงไม่เหงาแล้วล่ะ
แพนด้าเถา : ทำไมวะ มีแฟนให้กดแล้วอ่ะดิ
เฮียคริส : มึงคิดได้แค่นี้หรอวะ
แพนด้าเถา : หน้ามึงมันบอก แต่กูเตือนนะ อย่าทำตอนฝนตกมันจะขัดอารมณ์มาก
เฮียคริส : ทำไมวะ
แพนด้าเถา : เวลาฟ้าร้องไง มันไม่ได้อารมณ์เว่ย
เฮียคริส : โหยมึง ได้อารมณ์ดีออก
แพนด้าเถา : ยังไงวะ
เฮียคริส : มันเร้าใจไงวะ!
THE END
จบแล้วเรื่องแรกกกกกก >O< ไรเตอร์ดีใจมากมาย ฮ่าๆๆ ให้กำลังใจกับเรื่องต่อไปด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บๆ
ไรเตอร์ขอขอบคุณคอมเม้นท์ของทุกคนเลยนะ มันทำให้ไรเตอร์มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย แล้วเจอกันเรื่องต่อไปค่า!
ความคิดเห็น