คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : The Flying Arrows - 16 -
กลางดึกของคืนนั้น วง UNDEAD กลับมาที่หอพักด้วยความอ่อนล้า ทั้งห้าคนซ้อมดนตรีเพลงเดิมๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้การแสดงของพวกเขาออกมาอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด ทงเฮนอนหลับปุ๋ยตั้งแต่ขึ้นรถที่บริษัทแล้ว จึงเดือดร้อนสมาชิกคนอื่นต้องแบกคนตัวเล็กขึ้นไปบนห้องนอน
“ฝากด้วยนะซีวอน พี่จะรีบกลับไปหาแม่ที่บ้าน”
จองซูตบไหล่ของซีวอนเบาๆ เพราะคยูฮยอน ยองอุน และฮีชอลรีบขึ้นไปบนหอพักกันหมดเรียบร้อยแล้ว ซีวอนพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะอุ้มเพื่อนตัวเล็กมาแบกไว้บนหลังของตัวเอง
“ขับรถดีๆ นะครับ”
“อืม นายรีบขึ้นห้องไปเหอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
จองซูบอกร่างสูงที่ยืนตัวไม่ค่อยตรงมากนักเพราะมีใครอีกคนอยู่เกาะบนหลังของเขา ผู้จัดการปาร์คปิดประตูรถยนต์ส่วนตัวลง เขาสวมแว่นตากันแดดสีดำสนิททั้งๆ ที่มันเป็นเวลาดึกดื่น ซีวอนมองตามด้วยความขบขันกับท่าทางของผู้จัดการวง ร่างสูงยืนรอให้รถยนต์เคลื่อนออกไปจนลับสายตา เขาจึงเดินขึ้นหอพัก
“ทำไมนายถึงขี้เซาขนาดนี้เนี่ย ทำให้คนอื่นต้องลำบากอยู่เรื่อย”
ซีวอนบ่นให้กับนิสัยของเพื่อนตัวน้อยที่หลับปุ๋ยอยู่ด้านหลังของเขา ทงเฮขยับตัวน้อยๆ ก่อนจะทำเสียงแจ๊บๆ ของน้ำลาย ใบหน้าหวานซุกเข้าที่ต้นคอของซีวอนอย่างไม่รู้ตัวทำให้คนที่แบกตัวเขาเองอยู่ใบหน้าร้อนผ่าว
“นายนี่มันจริงๆ เลยนะทงเฮ”
ซีวอนหยุดเดินกะทันหัน เขาพยายามจะหันหนีไปทางอื่น แต่ทงเฮก็ยังซุกหน้ากับต้นคอของเขา คนตัวสูงค่อยๆ ก้าวเดินไปที่ลิฟท์อย่างเชื่องช้า บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไร
“ไก่จ๋า~ ได้ยินไหมว่าเสียงใคร ฮี่ๆ”
“ร้องเพลงบ้าอะไรเนี่ย ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้ ฉันไม่เห็นนายจะโตขึ้นเลยทงเฮ”
“โตชิ!!”
ซีวอนสะดุ้งเฮือก เขาคิดว่าทงเฮหลับสนิทเสียอีก ลำตัวของร่างบางกระตุกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เอนลงมาซบไหล่หนาของซีวอนอีกครั้ง แล้วมือข้างหนึ่งก็ร่วงลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก ซีวอนได้แต่หลับตาแน่น แล้วเสียงเล็กๆ ของทงเฮก็ดังขึ้นเบาๆ
“โตชิบ้า...นำสิ่งที่ดีสู่ชีวิต”
ซีวอนถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่แท้เจ้าตัวเล็กก็ละเมอนี่เอง มือหนาจับมือของทงเฮที่ร่วงลงมากอดคอเขาไว้ ก่อนจะเดินขึ้นหอพักอย่างอารมณ์ดี บางทีเรื่องเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ ของชีวิตก็อาจจะเป็นเรื่องราวที่เราจดจำมันไปตลอดกาลก็ได้
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
คยูฮยอนเข้ามาในหอพักเป็นคนแรกด้วยท่าทีร้อนรน ฮยอกแจนอนเอกเขนกอยู่หน้าโทรทัศน์ เมื่อร่างสูงเดินเข้ามา เขาทำแค่มองด้วยหางตาเท่านั้น ไม่มีแม้คำทักทายใดๆ หลุดออกมาจากปาก คยูฮยอนยืนเหนื่อยหอบแล้วมองร่างเล็ก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปดูคิบอมในห้องนอน
...คิบอมหลับลงไปแล้ว และดูเหมือนว่าจะหลับสบายเสียด้วย
“นายทำร้ายคิบอมหรือเปล่าอี ฮยอกแจ”
คยูฮยอนถามเสียงแข็ง เขาเรียกชื่อและนามสกุลของฮยอกแจเสียเต็มยศแทนที่จะเรียกว่าพี่ฮยอกแจอย่างสนิทสนม ฮีชอลกับยองอุนเดินเข้ามาในห้องพอดี ฮยอกแจจึงยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดออกไป
“นายเห็นฉันเป็นพ่อมดเหรอ คิบอมเป็นเพื่อนของฉัน ทำไมถึงคิดว่าฉันจะต้องทำร้ายเขาด้วย”
“พวกนายคุยอะไรกันอยู่เหรอ?”
ฮีชอลเอ่ยถาม คยูฮยอนได้แต่ยืนนิ่ง เขากัดฟันกรอด ทำไมร่างสูงจะไม่รู้ว่าฮยอกแจหาโอกาสที่จะทำร้ายพวกเขาอยู่ทุกเมื่อ ฮีชอลยังคงรอฟังคำตอบจากทั้งสองคน คยูฮยอนจึงเดินหนีเข้าไปในห้อง ก่อนจะปิดประตูเสียงดัง
“คยูฮยอนเขาเป็นห่วงคิบอมน่ะครับ พี่ฮีชอลหิวหรือเปล่า เดี๋ยวผมทำรามยอนให้”
ฮยอกแจสร้างภาพว่าตัวเองเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น ฮีชอลผงะเล็กน้อย ก่อนจะโบกมือให้แล้วหนีเข้าไปในห้องนอน
“งั้นพี่ขอรามยอนสองซองนะ รบกวนฮยอกแจทำให้หน่อยสิ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน”
“ครับพี่ยองอุน”
ฮยอกแจบอกพลางโค้งให้อย่างนอบน้อม ยองอุนจึงเดินตามฮีชอลเข้าไปในห้องนอนเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าออกมาอาบน้ำ คนที่อยู่ห้องโถงมองตามแผ่นหลังของร่างหนาด้วยรอยยิ้มที่เย็นยะเยือก ก่อนจะรีบเดินเข้าไปทำรามยอนในครัว
เวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาที ยองอุนก็เดินเข้ามาบริเวณครัว รามยอนที่ฮยอกแจเป็นคนทำให้เขาวางไว้อยู่บนโต๊ะ กลิ่นหอมกรุ่นที่โชยมาพร้อมกับควันบ่งบอกว่ารามยอนนี้เพิ่งทำเสร็จได้ไม่นาน ฮยอกแจคงเดินเข้าไปในห้องแล้วเพราะไม่มีแม้แต่เงาของคนตัวเล็ก
“หอมจัง ท่าทางจะอร่อยด้วยนะเนี่ย”
ยองอุนสูดความหอมจากรามยอนตรงหน้า ก่อนจะลงมือกินอาหารฝีมือของฮยอกแจด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย โดยที่ร่างหนาไม่รู้ตัวเลยว่าผู้ที่ทำรามยอนให้เขายังไม่ได้เข้าไปในห้อง หากแต่แอบยืนดูอยู่นอกห้องครัวด้วยความสะใจ
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
เช้าวันต่อมา ยองอุนต้องวิ่งเข้าออกห้องน้ำเป็นว่าเล่นเนื่องจากท้องเสีย ฮยอกแจเดินเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะรีบหายามาให้
“เมื่อคืนผมก็ทำรามยอนตามปกตินะครับ พี่ยองอุนทานอะไรมาก่อนหน้านั้นหรือเปล่า”
คยูฮยอนมองตามร่างเล็กด้วยความไม่ไว้ใจ ในขณะที่คิบอมกลับปักใจเชื่อเต็มที่ว่าฮยอกแจเป็นคนทำให้คิม ยองอุนต้องเป็นแบบนี้
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันก็แค่กินเนื้อย่างกับคนอื่น แต่ไม่เห็นจะมีใครเป็นอะไรเลย”
“ผมว่าพี่คงทานเยอะไปน่ะครับ ผมก็เคยเป็น เวลาที่เราทานอะไรเข้าไปจนแน่นท้องแล้วเนี่ย มันจะดันของเก่าออกมาจนหมดเลยล่ะ”
ฮยอกแจยื่นยาดมให้ยองอุน เขาพยายามหาเหตุผลที่ยองอุนท้องเสียตั้งแต่เช้า ทงเฮเดินออกมาจากห้องนอนอย่างสะลึมสะลือ เขาเดินมานอนตักของฮยอกแจอย่างถือวิสาสะ ซึ่งกล้องที่กำลังถ่ายทำรายการก็รีบแพลนมาที่พวกเขาทันที เผยให้เห็นความสนิทสนมของฮยอกแจกับสมาชิกในวงนั่นเอง
“ฮยอกแจรู้เรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ ฉันก็เคยท้องเสียเพราะว่ากินมากเหมือนกันนะ”
และเมื่อทงเฮเอ่ยประโยคที่สนับสนุนคำพูดของฮยอกแจแล้ว ร่างบางที่ให้ทงเฮนอนตักก็ลอบกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากทันที
“เอานี่ไปกินซะ จะได้ไม่ต้องมาตายในหอพักของฉัน”
ฮีชอลโยนซองเกลือแร่ให้ยองอุน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปเล่นเกมส์ในห้องนอนของตัวเองต่อ ยองอุนหยิบซองเกลือแร่ที่พื้นขึ้นมาพลางหันไปยิ้มให้กับสมาชิกที่เหลืออย่างรู้กัน คิม ฮีชอลที่ทำท่าทางเกลียดเขามาโดยตลอด ที่แท้ก็เป็นห่วงคนอื่นเหมือนกัน
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำอุ่นมาให้นะครับ”
ฮยอกแจทำท่าจะลุกขึ้น แต่คยูฮยอนก็พูดสวนขึ้นมาทันที
“ไม่ต้อง!! ฉันจะไปเอาน้ำอุ่นมาให้พี่ยองอุนเอง”
ร่างสูงเดินไปกดน้ำอุ่นมาให้คนที่มาทำหน้าที่ในวงชั่วคราว ทงเฮจึงเด้งตัวขึ้นมาจากตักของฮยอกแจก่อนจะมองตามคยูฮยอนที่เพิ่งเดินออกไป
“เฮ้อ~ เรื่องแค่นี้จะต้องเอาหน้าด้วยเหรอคยูฮยอน นายนี่มันเด็กขี้อิจฉาชัดๆ”
ทงเฮตะโกนด่าน้องเล็ก แต่คยูฮยอนไม่ได้หันมาโต้ตอบแต่อย่างใด ซึ่งสร้างความผิดหวังให้กับทงเฮอยู่ไม่น้อยที่ไม่มีคนประทะคารมด้วย ร่างบางจึงค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปเกาะแขนน้องเล็กอีกคนเอาไว้ซึ่งก็คือคิบอมนั่นเอง
“คิบอม วันนี้ไปช็อปปิ้งกันไหม เดี๋ยวฉันขับรถให้ นะน้า...คิบอม”
ทงเฮพูดกับคิบอมนั่งนิ่งเป็นหิน คิบอมกำลังสนใจอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าร่างสูง และเมื่อทงเฮหันไปมองก็พบกับความจริงที่ว่าดวงตาของคิบอมกำลังมองไปที่สมาชิกคนใหม่ของหอพัก มองด้วยแววตาที่แปลกประหลาดกว่าการมองธรรมดา
“อย่าบอกนะคิบอม นะ...นาย...แอบชอบ...”
“ถ้านายอยากไปช็อปปิ้ง ไปกับฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันขับรถให้เอง”
ซีวอนเดินออกมาจากห้องแล้วเอ่ยชวนเพื่อนร่วมวงด้วยความหงุดหงิด เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องอารมณ์เสียที่คนที่ทงเฮสนใจไม่เป็นเขาด้วย ทั้งๆ ที่ซีวอนก็รู้จักกับทงเฮมาตั้งนานแล้ว และความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากกว่าความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ในวงเลยสักนิด
“ฉันไม่อยากไปแล้ว อยู่กับฮยอกแจที่นี่ดีกว่า”
ร่างบางกลับคำพูดทันที ซีวอนจึงทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งอย่างขุ่นเคือง ทว่าฮยอกแจก็เอ่ยรั้งเอาไว้
“ถ้านายจะออกไปข้างนอก ฉันขอติดรถไปด้วยได้ไหม”
“หืม? จะไปไหนเหรอ?”
ซีวอนหันมาเลิกคิ้วถาม ทุกคนที่นั่งอยู่บริเวณนั้น รวมถึงคยูฮยอนที่เดินเอาน้ำอุ่นมาให้ยองอุนก็ต่างพากันจ้องไปที่ร่างบางเป็นตาเดียว ฮยอกแจไม่ได้อยากจะทำท่าทางมีพิรุธ หากแต่การถูกคนอื่นๆ มองเขาด้วยสายตาแบบนี้ก็ทำให้ฮยอกแจนึกคำพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเสียดื้อๆ
“ค...คือว่า...วันนี้...ฉันมีเรียนตอนบ่าย”
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
จบไปอีกหนึ่งตอนแล้วจ้า
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามเรื่องนี้นะคะ
ฝากคอมเม้นท์ด้วย(ขอถึง 640 คอมเม้นท์นะคะ)
วันจันทร์ – พุธ ซีนจะอัพเรื่อง Time นะคะ
ช่วยติดตามด้วยน้า...
ความคิดเห็น