ดวงใจรามสูร

ตอนที่ 9 : พระพิรุณ 50%

โครม! เสียงฝนตกกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา เมขลานั่งเซ็งมองผู้ชายที่สามารถเป็นที่พักสายตาแก้เซ็งจุดเดียวของเธอได้ และก็เหมือนรามสูรรับรู้ถึงสายตาที่มองตนเองอยู่

“เธอหิว?” เมขลาเมื่อถูกทักก็อายหน้าแดง เธอรีบปาดน้ำลายมุมปากออก ในใจแทบอยากขุดรูหนี เธอน้ำไหลหกตอนมองผู้ชาย ที่สำคัญคนถูกมองดันจับได้

“ไม่มีอะไรค่ะ...เออ นายท่านให้เมขอ่านหนังสือให้ฟังไหมคะ” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่ต้อง เธอไปเอากาแฟชะมดออกมาเตรียม ซํกประเดี๋ยวจะมีแขก” เมขลามองชายตรงหน้า

ฝนตกเป็นบ้าเป็นหลังจะมีใครบ้าฝ่าสายฝนมาให้ตายคาทะเล? แล้วไอ้กาแฟราคาแพงชวนน้ำตาเช็ด นายท่านจะเอามาเลี้ยงแขก ท่าทางจะเป็นแขกคอสูงน่าดู

เมขลาเดินบิดตัวไปมาก่อนเดินไปยังห้องครัวเพื่อชงกาแฟตามคำสั่ง รามสูรยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เมขลาไม่รู้ตัวซักนิดเธอค่อยๆปรับเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ชายหนุ่มต้องการ แม้กระทั่งเรื่องกลัวฝนฟ้า ขณะนี้ยามอยู่ใกล้รามสูร หญิงสาวแทบไม่รู้สึกกังวลเรื่องฝนฟ้า

“เด็กดีนี่นา” รามสูรหันไปทางต้นเสียง บุรุษรูปร่างโปร่งหากแต่ไม่บางเบา ลักษณะดูเป็นหนุ่มรูปหล่อเจ้าสำอาง ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับใบหน้าเรียวสำอางของชายหนุ่มยิ่ง คิ้วมังกร ดวงตารียาวราวกับยิ้มตลอดเวลา มองก็รู้ได้ทันที ชายผู้นี้รักสนุก และเป็นนักก่อกวนตัวแม่

“มาทำไม” รามสูรไม่สนใจแขกไม่ได้รับเชิญที่เดินเปิดประตูเดินเข้าบ้านโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของบ้าน

“เห็นสหายเงียบหายไป เหงาเลยลงมา”

“…” รามสูรไม่สนใจชายหนุ่มที่มาใหม่ เขามองไปทางครัวรอคอยเมขลาเดินกลับมา

“เจอเมขลาแล้วหรือยัง?” ชายหนุ่มสำอางถามรามสูร

“นายท่านกาฟได้แล้วค่ะ…” เมขลาผงะเล็กน้อยเมื่อพบแขกแปลกหน้า

“สวัสดีสาวน้อย ผมเรน ยินดีเหลือเกินที่พบคนสวยเช่นคุณ” มุมปากเธอยกกระตุกเล็กน้อย ขนแขนลุกชันเป็นตุ่มเล็กๆ สัญชาตญาณเธอเริ่มเตือน คนตรงหน้าอันตราย

“เรน? ฉันนึกว่านายชื่อพิรุณ” รามสูรขัดพระพิรุณ ชายหนุ่มที่ถูกขัดทำเสียงจิจ๊ะเล็กน้อยก่อนเดินไปรับกาแฟจากหญิงสาว

“ก็เหมือนกัน นายอย่างี่เง่าได้ไหมรามสูร” ชายหนุ่มเดินมารับกาแฟจากมือเมขลา ดวงตาวิบวับแทบส่งแสงได้ทำให้เมขลาเผลอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวจนเสียหลักล้ม

“คนสวยระวังครับ” มือพระพิรุณข้างที่ว่างไม่ได้ถือแก้วกาแฟอยู่เข้าช้อนประคองเอวหญิงสาว รามสูรเห็นภาพตรงหน้าหัวคิ้วกระตุก หัวใจเขาขณะนี้รู้สึกอึดอัดอยากอัดคน พระพิรุณหัวเราะเล็กน้อยก่อนค่อยๆปล่อยตัวเมขลาออกจากอ้อมแขน ทำไมเขาจะอ่านรังสีอำมหิตของเพื่อนสนิทคนเดียวของเขาไม่ออก

“ขอบคุณค่ะคุณเรน” เมขลารู้สึกคุ้นเคยชายที่ชื่อเรนคนนี้เหลือเกิน เธอรู้สึกไม่ชอบชายหนุ่มคนนี้เหมือนไม่ชอบสายฝนอย่างไรอย่างนั้น แต่ทำไม?

“ขอบคุณอย่างเดียวก็พอ มีดที่เอวผมไม่ต้องจะดีมาก” ชายหนุ่มยิ้มโชว์ฟันขาวก่อนปล่อยมือออกจากเอวของหญิงสาว เมขลายิ้มก่อนเก็บมีดปอกผลไม้เข้าซองเก็บมีดข้างต้นขา

“ขอโทษค่ะ ลืมตัว” เมขลาเมื่อได้กลิ่นฝนบนตัวเพื่อนของนายท่าน เธอก็เผลอลืมตัวโรคเดิมกำเริบ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เมขลาคนงามคนนี้ถูกใจเราจริงๆ” พิรุณหัวเราะลั่น

“มีธุระอะไร พูดมา” รามสูรอยากส่งฝนคืนสู่ฟ้าเหลือเกิน

“กลองฟ้าลั่นหายไป”

“...”

กลองหาย หายแล้วทำไมไม่ไปแจ้งความนะ เมขลางุนงงกับสองชายหนุ่มเสียเหลือเกิน

กลองฟ้าลั่นคือเครื่องดนตรีของรามสูรบนวิมาน ยามนี้หายไปย่อมทำให้พระพิรุณต้องลงมาแจ้งข่าวแก่เจ้าของมัน

“กลองบ้านั่นก่อเรื่องอีกจนได้ น่าจะเผามันทิ้งตั้งแต่มันลงมาก่อเรื่องยามอยุธยา” รามสูรนวดขมับเบาๆ เจ้ากลองฟ้าลั่นคือหายนะที่เขาได้รับมอบมาให้ดูแล ตัวกลองมีความคิดและอารมณ์เป็นของตนเอง ความคิดเลวๆเสียด้วย คราวก่อนก็หนีลงมายุแหย่ให้กษัตริย์พม่ากรีฑาทัพตีอยุธยาจนแตก ครั้งนี้มันจะก่อปัญหาอะไรอีก!

“นายจะเอาอย่างไร” พระพิรุณถามรามสูร

“ตามหามัน ลากหัวมันกลับไปรับโทษ”

เมขลาเกาหัวแกรก แกรก เธอไม่เข้าใจเรื่องที่สองหนุ่มกำลังคุยกัน กลองหายเกี่ยวอะไรกับอยุธยานะ แต่ช่างเถอะคิดมากปวดหัว ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด

“ข่าวดีวะรามสูร ข่าวที่ได้รับมา งวดนี้มันอยู่ที่นี่ บนเกาะของนาย” พระพิรุณยิ้มแฉ่งแต่คนฟังเส้นเลือดปูดหน้าดำไปเสียแล้ว

“มันอยู่ที่นี่!” ทำไมช่วงนี้เขาเหมือนมีเขางอกอยู่บนหัว คนทรยศ กลองฟ้าลั่น ของโจร!

“ดีใจไหมพวก” พระพิรุณยิ้ม เมขลายิ้มแห้งๆ ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยกันเรื่องอะไร แต่ตอนนี้อารมณ์นายท่านเธอไม่ดีแน่ หน้าตาพร้อมฆ่าคนซะขนาดนี้

เปรี้ยง! อยู่ๆฟ้าก็ร้อง ฟ้าก็ผ่า เหมือนฟ้าจะขึ้นลงตามอารมณ์ของรามสูรอย่างไรอย่างนั้น เมขลาหน้าเริ่มซีด ตัวสั่นเทาทันทีเมื่อฟ้าผ่า รามสูรเห็นอาการผิดปกติของหญิงสาวก็ตกใจรีบเข้ามาหาหญิงสาวทันที แต่ไม่ทันเข้าถึงตัวของหญิงสาว ผมสีดำราวไหมของหญิงสาวก็เปลี่ยนสีไปเป็นสีขาวโพลนทันที หน้าหญิงสาวซีดราวโลหิตไหลออกจากร่างกายไปหมด

“อย่ามอง!” เมขลาพยายามปิดบังความเปลี่ยนแปลงของตน เธอวิ่งกลับห้องนอนอย่างไม่คิดชีวิต ก่อนลงกลอนปิดตัวเองจากทุกคน

“เมขลา!”

“แก้วล่อฟ้า ท่าจะไม่ดีเสียแล้ว” พระพิรุณมองตามหลังสหายที่วิ่งตามหญิงสาวไป