โรม! เสียฝนระหน่ำไม่ลืมหูลืมา เมลานั่เ็มอผู้ายที่สามารถเป็นที่พัสายาแ้เ็ุเียวอเธอไ้
และ็เหมือนรามสูรรับรู้ถึสายาที่มอนเออยู่
“เธอหิว?”
เมลาเมื่อถูทั็อายหน้าแ เธอรีบปาน้ำลายมุมปาออ
ในใแทบอยาุรูหนี เธอน้ำไหลหอนมอผู้าย ที่สำันถูมอันับไ้
“ไม่มีอะไร่ะ...เออ
นายท่านให้เมอ่านหนัสือให้ฟัไหมะ” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อ
“ไม่้อ
เธอไปเอาาแฟะมออมาเรียม ํประเี๋ยวะมีแ” เมลามอายรหน้า
ฝนเป็นบ้าเป็นหลัะมีใรบ้าฝ่าสายฝนมาให้ายาทะเล? แล้วไอ้าแฟราาแพวนน้ำาเ็ นายท่านะเอามาเลี้ยแ ท่าทาะเป็นแอสูน่าู
เมลาเินบิัวไปมา่อนเินไปยัห้อรัวเพื่อาแฟามำสั่
รามสูรยยิ้มที่มุมปาเล็น้อย
เมลาไม่รู้ัวันิเธอ่อยๆปรับเปลี่ยนัวเอไปในทาที่ายหนุ่ม้อาร
แม้ระทั่เรื่อลัวฝนฟ้า ะนี้ยามอยู่ใล้รามสูร
หิสาวแทบไม่รู้สึัวลเรื่อฝนฟ้า
“เ็ีนี่นา”
รามสูรหันไปทา้นเสีย บุรุษรูปร่าโปร่หาแ่ไม่บาเบา
ลัษะูเป็นหนุ่มรูปหล่อเ้าสำอา ผมยาวสีน้ำาลอ่อนเ้าับใบหน้าเรียวสำอาอายหนุ่มยิ่
ิ้วมัร วารียาวราวับยิ้มลอเวลา มอ็รู้ไ้ทันที ายผู้นี้รัสนุ
และเป็นนั่อวนัวแม่
“มาทำไม” รามสูรไม่สนใแไม่ไ้รับเิที่เินเปิประูเินเ้าบ้านโยไม่ออนุาเ้าอบ้าน
“เห็นสหายเียบหายไป เหาเลยลมา”
“…” รามสูรไม่สนใายหนุ่มที่มาใหม่
เามอไปทารัวรออยเมลาเินลับมา
“เอเมลาแล้วหรือยั?” ายหนุ่มสำอาถามรามสูร
“นายท่านาฟไ้แล้ว่ะ…” เมลาผะเล็น้อยเมื่อพบแแปลหน้า
“สวัสีสาวน้อย ผมเรน ยินีเหลือเินที่พบนสวยเ่นุ”
มุมปาเธอยระุเล็น้อย นแนลุันเป็นุ่มเล็ๆ
สัาาเธอเริ่มเือน นรหน้าอันราย
“เรน?
ันนึว่านายื่อพิรุ” รามสูรัพระพิรุ
ายหนุ่มที่ถูัทำเสียิ๊ะเล็น้อย่อนเินไปรับาแฟาหิสาว
“็เหมือนัน นายอย่าี่เ่าไ้ไหมรามสูร”
ายหนุ่มเินมารับาแฟามือเมลา
วาวิบวับแทบส่แสไ้ทำให้เมลาเผลอ้าวถอยหลัหนึ่้าวนเสียหลัล้ม
“นสวยระวัรับ” มือพระพิรุ้าที่ว่าไม่ไ้ถือแ้วาแฟอยู่เ้า้อนประอเอวหิสาว
รามสูรเห็นภาพรหน้าหัวิ้วระุ หัวใเาะนี้รู้สึอึอัอยาอัน
พระพิรุหัวเราะเล็น้อย่อน่อยๆปล่อยัวเมลาออาอ้อมแน
ทำไมเาะอ่านรัสีอำมหิอเพื่อนสนิทนเียวอเาไม่ออ
“อบุ่ะุเรน” เมลารู้สึุ้นเยายที่ื่อเรนนนี้เหลือเิน
เธอรู้สึไม่อบายหนุ่มนนี้เหมือนไม่อบสายฝนอย่าไรอย่านั้น แ่ทำไม?
“อบุอย่าเียว็พอ
มีที่เอวผมไม่้อะีมา” ายหนุ่มยิ้มโว์ฟันาว่อนปล่อยมือออาเอวอหิสาว
เมลายิ้ม่อนเ็บมีปอผลไม้เ้าอเ็บมี้า้นา
“อโทษ่ะ ลืมัว” เมลาเมื่อไ้ลิ่นฝนบนัวเพื่อนอนายท่าน
เธอ็เผลอลืมัวโรเิมำเริบ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เมลานามนนี้ถูใเราริๆ”
พิรุหัวเราะลั่น
“มีธุระอะไร พูมา” รามสูรอยาส่ฝนืนสู่ฟ้าเหลือเิน
“ลอฟ้าลั่นหายไป”
“...”
ลอหาย หายแล้วทำไมไม่ไปแ้วามนะ เมลาุนับสอายหนุ่มเสียเหลือเิน
ลอฟ้าลั่นือเรื่อนรีอรามสูรบนวิมาน
ยามนี้หายไปย่อมทำให้พระพิรุ้อลมาแ้่าวแ่เ้าอมัน
“ลอบ้านั่น่อเรื่ออีนไ้
น่าะเผามันทิ้ั้แ่มันลมา่อเรื่อยามอยุธยา” รามสูรนวมับเบาๆ
เ้าลอฟ้าลั่นือหายนะที่เาไ้รับมอบมาใหู้แล ัวลอมีวามิและอารม์เป็นอนเอ
วามิเลวๆเสีย้วย ราว่อน็หนีลมายุแหย่ให้ษัริย์พม่ารีาทัพีอยุธยานแ
รั้นี้มันะ่อปัหาอะไรอี!
“นายะเอาอย่าไร” พระพิรุถามรามสูร
“ามหามัน ลาหัวมันลับไปรับโทษ”
เมลาเาหัวแร แร เธอไม่เ้าใเรื่อที่สอหนุ่มำลัุยัน
ลอหายเี่ยวอะไรับอยุธยานะ แ่่าเถอะิมาปวหัว ัวเอยัเอาัวไม่รอ
“่าวีวะรามสูร ่าวที่ไ้รับมา
วนี้มันอยู่ที่นี่ บนเาะอนาย” พระพิรุยิ้มแ่แ่นฟัเส้นเลือปูหน้าำไปเสียแล้ว
“มันอยู่ที่นี่!” ทำไม่วนี้เาเหมือนมีเาออยู่บนหัว
นทรยศ ลอฟ้าลั่น อโร!
“ีใไหมพว” พระพิรุยิ้ม
เมลายิ้มแห้ๆ ถึแม้เธอะไม่รู้ว่าทัูุ้่ยันเรื่ออะไร
แ่อนนี้อารม์นายท่านเธอไม่ีแน่ หน้าาพร้อม่านะนานี้
เปรี้ย! อยู่ๆฟ้า็ร้อ
ฟ้า็ผ่า เหมือนฟ้าะึ้นลามอารม์อรามสูรอย่าไรอย่านั้น เมลาหน้าเริ่มี ัวสั่นเทาทันทีเมื่อฟ้าผ่า
รามสูรเห็นอาารผิปิอหิสาว็ใรีบเ้ามาหาหิสาวทันที แ่ไม่ทันเ้าถึัวอหิสาว
ผมสีำราวไหมอหิสาว็เปลี่ยนสีไปเป็นสีาวโพลนทันที หน้าหิสาวีราวโลหิไหลออาร่าายไปหม
“อย่ามอ!” เมลาพยายามปิบัวามเปลี่ยนแปลอน
เธอวิ่ลับห้อนอนอย่าไม่ิีวิ ่อนลลอนปิัวเอาทุน
“เมลา!”
“แ้วล่อฟ้า ท่าะไม่ีเสียแล้ว” พระพิรุมอามหลัสหายที่วิ่ามหิสาวไป
ความคิดเห็น