ดวงใจรามสูร

ตอนที่ 10 : พระพิรุณ 100%

“เมขลา”

“…” เสียงภายในห้องยังเงียบ

“เมขลา!”

“…” ไม่มีเสียงตอบรับ

“เมขลา!” โครม!! รามสูรถีบประตู ประตูผู้น่าสงสารไม่สามารถทนแรงถีบได้ สภาพพังไปแถบ บานประตูง้างออก

“อย่าเข้ามา!” เมขลาร้องห้ามคนที่กำลังสาวเท้าเข้าห้อง

“เธอไม่สบาย?”

“เดี๋ยวเมขก็ดีขึ้นค่ะ เมขไม่เป็นไร...อ๊ะ!” รามสูรไม่ฟังหญิงสาวพูดพร่ำ เขาเข้าไปดึงผ้าห่มที่คลุมตัวหญิงสาวราวดักแด้ออก ภาพหญิงสาวนอนขดตัวทำให้ชายหนุ่มตะลึง ผมขาวของเธอค่อยๆเปลี่ยนกลับเป็นสีดำจากโคนผมไปปลายผม ผิวซีขาวซีดเริ่มมีสีเลือดขึ้น

“เธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เมขลายื้อผ้าห่มในมือชายหนุ่มมากอด เธอถอนหายใจยาวก่อนตอบคำถาม

“แต่เกิดค่ะ เป็นโรคเก่า”

“เมขลา”

รามสูรแน่ใจว่าอาการทั้งหมดของหญิงสาวเกี่ยวข้องกับแก้วล่อฟ้าในตัวของเมขลาเป็นแน่

เมื่อเมขลาลงจุติบนโลก แก้วล่อฟ้าจำต้องมีภาชนะบรรจุ เพื่อไม่ให้เกิดฟ้าแลบทั่วโลกล่อให้ขวานเพชรทำงานผ่าเล่นกลางที่นาหรือหัวใคร อาวุธชนิดนี้จึงถูกบรรจุลงร่างกำเนิดใหม่ของเทพธิดาเมขลาบนโลกมนุษย์ ขวานเพชรถูกมอบให้รามสูร สัญลักษณ์ฟ้าผ่า แก้วล่อฟ้าเมขลาเป็นผู้ดูแล สัญลักษณ์แทนฟ้าแลบ และตัวพระพิรุณเองคือผู้นำสายฝน ตัวแก้วล่อฟ้าอำนาจรุนแรงจนร่างภาชนะมนุษย์ไม่สามารถรองรับได้จึงส่งผลด้านลบแก่ตัวเมขลา วิธีแก้ก็...ใช้อาวุธที่เหลือข่ม

เดิมรามสูรเบื่อหน่ายจึงลงมาเพื่อไล่ล่าเมขลาเล่น เขาชื่นชอบยามเห็นน้ำตาของเมขลา แต่ยามนี้เมขลาที่เกิดใหม่คนนี้ ตรงนี้ แม้น้ำตาซักหยดเขาก็ไม่ต้องการจะเห็น รอยยิ้มของเธอเท่านั้นที่คู่ควรแก่เมขลาแสนแสบคนนี้

“อยากรักษาให้หายไหมคนสวย” พระพิรุณเดินตามรามสูรเข้ามาทันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงเอ่ยปากถามแม่เมขลาล่อขวานคนสวยตรงหน้า

“คุณรักษาเมขลาได้!” เมขลาตาลุกวาว รามสูรหางคิ้วกระตุก

“แฮ่ม จะรักษาไม่ยากนัก แต่คนสวยอยากได้แบบไหน ล่ำบึกอึดทน หรือ หล่อนุ่มรสหวานละครับ” เมขลาขมวดคิ้วกับคำตอบของพระพิรุณ ยาอะไรมีล่ำมีอึด

“เอ่อ ช่วยขยายความได้ไหมค่ะ”

“จะอธิบายง่ายๆนะครับน้องเมข อาการน้องเมขลาคือผลพลอยได้จากกรรมเก๋าเก่า ร่างกายมันอ่อนแอต้องการสารอาหารสุดเข้มข้นไปสะกด และก็โชคดีมากของไปข่มเจ้ากรรมของน้องก็ยืนหัวโด่อยู่นี่ 2 ตัว” พระพิรุณยิ้มฟันขาว

“แล้ว...” เมขลาก็ยังงงกับคำตอบของคุณเรน

“การนำสารอาหารเข้าสู่ร่างกายง่ายๆก็คือ น้องยิ้มกินตับตับกับพี่คนใดคนหนึ่งก็หายไงละครับ”

เปรี้ยง! ฟ้ายิ่งกว่าผ่าลงหัวหญิงสาว

“งั้นไม่เป็นไร หัวหงอก ตัวซีดเหมือนผีจูออน เมขรับได้ ยังไม่อยากรักษาค่ะ” เมขลารีบตอบปฏิเสธทันที ไม่ใช่เธอไม่เชื่อคำพูดของชายหนุ่มผู้มากับฝน แต่เพราะจะล่ำจะนุ่มเธอก็ไม่กินทั้งนั้น! ยาที่โคตรเปลืองเนื้อเปลืองตัวไม่รับจะดีกว่า เธอเชื่อว่าเขาพูดจริง เพราะก่อนลุงชาล์กลับก็เปรยๆว่ามีผัวซักคนก็หาย ไม่นะ!

“โห ปฏิเสธไวไปไหม” พระพิรุณแสร้งคอตก

“พอแล้ว! พิรุณนายไปลากหัวกลองฟ้าลั่นมาให้ได้ เรื่องเมขลา...ฉันจัดการเอง” พระพิรุณเดินคอตกออกนอกประตูไป มุมปากพระพิรุณแอบยกยิ้มไม่ได้

ปากไม่สนใจ แต่ใจไปกับเสียแล้ว อยากรู้จริงๆ สายน้ำมีใจแล้วดอกไม้ดอกน้อยจะหล่นมาสู่สายน้ำนี้ไหมนะ พระพิรุณเดินผิวปากออกจากบ้านทิ้งให้หนุ่มสาวตกลงกันเอง

ฝนเอยทำไมจึงตก ก็เพราะเห็นโลกสงบไม่ได้ พระพิรุณย่ำดินแฉะออกไปอย่างอารมณ์ดี ใครจะซวยก็ไม่ใช่เรื่องของเขา โลกสงบมันน่าเบื่อเกินไป ก่อกวนนิดคงไม่เป็นอะไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า