คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : FRIEND LOVE| 08 #อสแฟนหก (100 per.)
8
‘ไม่ได้หึงก็แค่ไม่ชอบที่มึงพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้านก็เท่านั้น
ถ้ารักกันจริงก็อย่าทำสันดานแบบนี้ให้กูเห็น’
WeiTao Part
ผมไม่ชอบเลยจริงๆการที่กายีไปทำอะไรแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นมันทำให้ผมเจ็บ
เจ็บมากๆที่อกข้างซ้ายทำไมต้องไปเต้นยั่วคนอื่นแบบนั้นด้วย ผมไม่ใช่คนชอบใช้ความรุนแรงผมมักจะอ่อนโยนกับกายีเสมอเพราะเขาคือคนที่ผมรักแต่ครั้งนี้ผมจำเป็น! ถ้ากายีไม่ดื้อและเลิกทำตั้งแต่แรกเรื่องมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้คิดว่าผมอยากทำนักเหรอกับการป่าเถื่อนใส่คนตัวเล็กตรงหน้านี่น่ะไม่เลยสักนิด
แต่ที่ผมทำครั้งนี้ก็เพื่อจะเตือนให้กายีรู้ว่าถ้าผมโมโหขึ้นมาเจ้าตัวจะเป็นยังไง
ตุบ! ผลัก!
“มึงคิดจะทำอะไรเหว่ยเทาออกไป!”กายีเอ่ยสั่งพร้อมใช้มือผลักตัวผมให้ออกจากตัวของเขา
ผมไม่ฟังที่คนตัวเล็กพูดใช้ฝ่ามือของตัวเองจับเข้าที่แก้มเนียนก่อนอ้าปากประกบอย่างรวดเร็วและดุดัน
“อื้อ!!”คนตัวเล็กร้องเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้กับเขา
ถึงจะจีบกันมานานหลายปีแต่ก็ไม่เคยมีหรอกสักครั้งที่ผมจะแตะต้องเจ้าตัวโดยที่กายีไม่อนุญาต
แต่คราวนี้ผมไม่รอให้อีกฝ่ายเปิดทางผ่านหรอกผมโมโหและโกรธมากผมจะทำตามใจของผมที่ถูกปิดกั้นไว้ด้วยคำว่าถนอมเสียที!
มือหนาประครองใบหน้าคมสวยขึ้นพร้อมกับลิ้นร้อนที่แทรกผ่านโพรงปากหวานที่ถูกบีบบังคับให้เปิดอ้าออกทีละนิด
ผมบดขยี้ริมฝีปากนั่นแรงๆให้เขารู้ว่าผมโมโหขนาดไหน
ผมไม่สนใจแรงทุบที่อกหรือแรงชกตรงไหล่ตัวเองสักนิดถึงมันจะเจ็บแต่ผมก็ไม่แคร์แรงของกายียังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของผมเลยสักนิดเดียวมันก็เหมือนกับอุ้งเท้าของแมวน้อยที่คอยตะปบเจ้านายเท่านั้น
จากที่ขัดขืนก็ค่อยๆอ่อนแรงลงกายีใช้มือที่ทุบผมค่อยๆวางทาบลงบนใบหน้าของผม ดวงตาคมปิดลงช้าๆแพรขนตายาวลู่ลงกับใบหน้าความหวานและการตอบสนองของอีกฝ่ายเริ่มปรากฏชัดเจนมากยิ่งขึ้น
ผมใช้ลิ้นของตนเกี่ยวตวัดตักตวงความหอมหวานเหล่านี้เข้าตัวเมื่อได้โอกาส
พวกเราแลกความหวานผ่านกันไปมาจนกระทั่งมือเล็กทุบที่กลางหลังของผมเต็มแรงเหมือนคล้ายจะบอกให้ผมละออกเสียที
“ฮ่าส์! แค่กๆ”กายีอ้าปากกอบโกยอากาศเข้าปอดเต็มที่
ผมสังเกตเห็นถึงใบหน้าสีน้ำผึ้งเนียนสวยค่อยๆปรากฏริ้วรอยสีแดงจางๆขึ้นทีละนิด
กายียกมือเช็ดคราบน้ำใสที่ติดอยู่ตรงมุมปากออกแล้วพ่นน้ำลายใส่ผมเหมือนกับรังเกียจในสิ่งเมื่อครู่นี้ที่ผมกระทำลงไป
“ทุเรศ!”อีกฝ่ายกล่าวพร้อมกับทำท่าจะลุกหนี
แต่ผมไวกว่าคว้าจับตัวเขาไว้แล้วกดลงกับเบาะรถดังเดิม “ถ้าพี่ทุเรศแล้วไอ้ที่กายีทำเมื่อกี้มันคืออะไรยั่วสวาทอย่างนั้นเหรอ!”ผมตะคอกเสียงถามกายีที่มีแววตื่นตระหนกแต่…มันก็แค่พริบตาเดียวเท่านั้นแหล่ะ
“เออมึงจะทำไมกูจะยั่วผู้ชายคนไหนก็เรื่องของกูมึงไม่มีสิทธิ์มายุ่ง กลับบ้านไปนอนกกผู้หญิงต่อไป!”กายีบอกพร้อมกับชี้หน้าไล่ผมตอนนี้คนตัวเล็กมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว และอีกอย่างเขาเองก็ดูเหมือนว่าจะไล่ให้ผมกลับไปนอนกกผู้หญิงที่บ้านอีกด้วย…ว่าแต่ผู้หญิงที่ไหนกัน?
ผมยังไม่เคยพาใครมานอนด้วยกันที่บ้านเลยสักนิดแม้แต่ผู้หญิงก็ไม่เคยแตะเลยจะมีก็แค่กายีคนเดียวที่ผมสนใจเท่านั้น
“เมื่อกี้กายีว่ายังไงนะ?
นอนกกกับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ?”ผมงงไปหมดแล้วมันหมายความว่ายังไงกันแน่
พอถามออกไปแบบนั้นคนตัวเล็กก็ชักสีหน้าบึ่งตึงใส่ผมทันทีเหมือนกับว่าเจ้าตัวไม่ค่อยจะพอใจกับคำถามของผมเสียเท่าไหร่
“เหอะ! อย่ามาเสแสร้งไปหน่อยเลยเหม่อยบอกกูหมดแล้ว สุดท้ายมึงก็แค่ไอ้ผู้ชายหน้าตัวเมียที่พร่ำหลอกบอกว่ารักกูไปวันๆเท่านั้นแหล่ะ ลับหลังกูมึงก็พาผู้หญิงเข้าบ้านพากันไปเอาที่ห้องเหมือนเคย กลับไปเถอะวะถ้ามึงไม่จริงจังก็อย่ามายุ่งกับกูเพราะกูไม่ชอบคนโลเล”
ยิ่งกายีพูดผมก็ยิ่งงงแต่ก็ยิ้มขึ้นในเวลาต่อมา
ที่แท้ก็เป็นเพราะยัยน้องตัวแสบนั่นเองแผนสูงจริงๆแต่…ก็ต้องขอขอบคุณที่มากๆเหมือนกันเพราะมันทำให้ผมรู้อย่างหนึ่งว่า
หวัง กายี ก็หึงผมเป็นเหมือนกัน…
“แน่ใจนะว่าจะให้พี่กลับไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นจริง?”ผมแกล้งถามกายี
อีกฝ่ายเม้มปากแน่นเหมือนกำลังลังเลที่จะตอบคำถามของผมอยู่
“อยากกลับก็กลับไปกูไม่ได้ห้าม แต่วันต่อมาถ้ามึงเสนอหน้ามาบ้านกูละก็…กูยิงมึงทิ้งแน่!”ผมยิ้มให้กับคำพูดของคนตัวเล็กไม่ได้มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว
ทำไมกายีถึงได้โหดนักนะจะมีไหมสักครั้งที่บอกว่าจะจูบผมแทนคำว่ายิงหรือไม่ก็กระทืบเนี้ย
แต่ไม่เป็นไรผมรับได้ผมชอบแนวนี้ตื่นเต้นแล้วก็เร้าใจดีเหมือนกัน
“ไม่กลับหรอก…พี่จะทิ้งให้กายีอยู่คนเดียวได้ยังไงกันล่ะ”ผมพูดเสียงหวานพร้อมกับจัดเสื้อผ้าของคนตัวเล็กให้เข้าที่
“กูรู้ว่ามึงคิดถึงสาวๆของมึงเต็มแก่อยากจะไปก็ไปสิกูกลับเองได้ไม่ต้องการใครมาอยู่เป็นเพื่อน”อีกคนยังคงดื้อไล่ผมกลับเหมือนเดิม นี่แหล่ะหวังกายี
ถ้าลองได้เข้าใจอะไรผิดสักอย่างดูสิทั้งชาติก็ไม่มีวันเชื่ออีกรอบได้ลงหรอกยิ่งเป็นคำพูดที่มาจากปากของผมเจ้าตัวยิ่งปฏิเสธที่จะเชื่อเลย
“แล้วถ้าพี่บอกว่าสิ่งที่กายีได้ยินมามันไม่ใช่เรื่องจริงแต่เป็นเรื่องโกหกจากเหม่ยหลินกายีจะเชื่อพี่ไหม?”คำถามของผมหยุดทุกคำพูดของเขา กายีขมวดคิ้วเป็นปมพลางเงยหน้ามองผมนิ่งๆเหมือนกับว่ากำลังช็อคกับสิ่งที่ตนได้ยินอยู่ยังไงอย่างนั้น
“วะ…ว่าไงนะ!...ยัยปีศาจ!!”กายีหัวเสียอย่างแรงเพราะถูกน้องสาวของผมหลอกเข้าเต็มๆ คนตัวเล็กกำมือแน่นพร้อมแยกเขี้ยวออกมาเหมือนกับหมาน้อยกำลังหงุดหงิด
ผมได้แต่ยิ้มขำให้กับท่าทางน่ารักนั่นของคนตัวเล็กแต่กระนั้นก็ถูกอีกฝ่ายหยิกเข้าที่เอวอยู่ดี
ผมงอตัวร้องโอ้ยด้วยความเจ็บเล็กน้อยทีแบบนี้ล่ะแรงเยอะเชียวนะ
“พี่เจ็บนะทำพี่ทำไม”ผมถามพลางจ้องกายีด้วยสายตางงงวย
“สม!
แล้วทำไมมึงไม่บอกกูให้เร็วกว่านี้ห่าเอ้ยนี่กูทำบ้าอะไรลงไปวะเนี้ย!!”กายีขยี้ผมของตัวเองจนยุ่งบ่นมุบมิบด้วยความไม่พอใจ
“หึงพี่ไง…โอ้ย!”
“กูไม่เล่น…รีบพากูกลับบ้านเดี๋ยวนี้ก่อนที่มึงจะได้กินตีนไอ้พี่เหว่ยเทา”
“ครับกายี”
ผมได้แต่เดินหน้างอไปยังฝั่งคนขับเพื่อพาคนตัวเล็กกลับบ้าน
กายีเอนตัวพิงกับเบาะรถพลางหลับตาลงนิดๆผมหรี่แอร์ให้เจ้าตัวพร้อมเปิดเพลงที่กายีชอบฟังให้อีกฝ่ายเพื่อคลายเครียด
ระหว่างทางขับรถผมแวะซื้อของกินติดไม้ติดมือเต็มไปหมดเพราะเวลาโมโหหรือเครียดอีกฝ่ายมักจะกินเยอะเป็นพิเศษ
ถามว่าทำไมผมถึงรู้อย่างนั้นเหรอ?....ก็จีบมาตั้งหลายปีทำไมจะไม่รู้เรื่องพวกนี้กันล่ะ
ท่ามกลางแสงไฟนับล้านดวงแจ็คสันกำลังนั่งทอดสายตามองไปยังด้านนอกระเบียงอย่างไร้จุดหมาย
สถานที่ๆเจบีพามาเป็นคอนโดหรูที่หนึ่ง
เป็นที่ๆสงบไม่สมกับนิสัยของมันเลยจริงๆไม่รู้ว่าไปหาได้ยังไงเจอตอนไหนแล้วมันเอาเวลาไหนไปหาด้วยแต่ที่รู้ๆคือแจ็คสันค่อนข้างที่จะชอบอะไรแบบนี้นะมันเรียบง่ายไม่วุ่นวายดีเหมาะสำหรับพักผ่อนมากๆ
“เฮ้ยเข้าห้องได้แล้วเดี๋ยวเป็นหวัด”
“เสือกร่างกายกูดูแลเองได้”
“แต่ร่างกายมึงก็เป็นของกูเหมือนกันเพราะงั้นเลิกดื้อแล้วย้ายตัวสั้นๆของมึงเข้ามาได้แล้ว”
“ไอ้!....”
ปากหมาๆกับใบหน้าหล่อๆโผล่มาเพียงครึ่งเดียว
หลังจากที่วุ่นวายกับการช่วยทำความสะอาดตรวจดูสภาพร่างกายของยองแจเรียบร้อยแล้วเจบีก็เดินมาชวนให้แจ็คสันกลับเข้ามาข้างในห้องเสียทีเห็นว่ามันออกไปตากน้ำค้างนานแล้วกลัวจะไม่สบายพลอยทำให้วุ่นวายปวดหัวเอาได้
แค่ไอ้หน้านิ่งที่นอนอยู่ตรงโซฟานี่ก็ภาระมากพอแล้วเขาไม่อยากดูแลคนใกล้ตายอีกคนหรอกนะ
แจ็คสันเดินเข้ามาด้านในด้วยใบหน้ายุ่งไม่สบอารมณ์อย่างแรงที่ถูกเรียกว่าสั้นหรือเตี้ย
แค่ตัวเล็กไม่เจริญวัยแค่นี้มึงพูดไม่เป็นหรือไงวะไอ้คุณเพื่อน(ที่ควบทำแห่งสามี)
งอนไปก็เท่านั้นแหล่ะเขาไม่ใช่พวกนิสัยสาวซะด้วยนั่งข้างยองแจแล้วเปิดทีวีดูรายการมิสเตอร์บีนแม่ง! ประเด็นคือเปิดดังๆมันจะได้หูหนวกตายกันไปข้างหนึ่ง
ประชดอะไรได้แจ็คสันประชดหมดนั่นแหล่ะถึงมันจะรบกวนจนข้างห้องเขาวิ่งมาด่ายันโคตรพ่อก็ตามเถอะ
“เดี๋ยวนี้ไม่ดูทอมแอนเจอร์รี่แล้วเหรอวะ?”เจบีเดินถือขานข้าวที่ไม่รู้ว่ามันไปเอามาจากไหนนั่งลงข้างๆแจ็คสัน
ซึ่งที่มันก็มีแค่นิดเดียวแต่พี่ท่านก็ยังกระเสือกกระสนมานั่งจนได้ “เรื่องของกูป่ะไม่เสือกดิ”แจ็คสันตอบพร้อมกับจ้องมองภาพของมิสเตอร์ที่กำลังวิ่งตามรถเมล์เงียบๆ
อีกฝ่ายเบะปากใส่ก่อนตักข้าวเข้าปากเคี้ยวเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“นี่กูผัวมึงไหมครับ? ช่วยเคารพกูด้วย”เจบีพูดพร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นดูดเสียงดังน่าเกลียด
แต่คนอย่างเขาเคยละอายซะที่ไหนนี่ไงแมนๆผู้ชายทำกันออกบ่อย ตั้งแต่เตะหมายายข้างบ้านจนถึงแย่งเงินเด็กอนุบาลเจบีก็ไม่เคยแคร์อะไรเลยสักนิด
ใครว่าหล่อแต่สันดานเสียก็ไม่สนก็คนมันชิคซะอย่างจะให้ทำไงได้วะ This is my
style you know?
“ผัวไม่ใช่พ่อ…รึจะเป็นพ่อจะได้ไม่ต้องเอากับกู
เพราะพ่อเอากับลูกไม่ได้”รอยยิ้มกวนกับคำตอกกลับของไอ้เด็กเตี้ยข้างกายทำเอามือไม้เจบีชักขยับไปโดยอัตโนมัติ
นี่ถ้าไม่ติดว่าไอ้คนข้างเขารักมันป่านนี้คงจะกระโดดถีบยอดหน้าไปนานแล้วนะ
เกลียดจริงไอ้คำพูดแทงใจดำกับท่ายิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่างของมันเนี้ย
สักวันเจบีจะได้กลายเป็นพ่อบ้านขาโหดกระทืบเมียโชว์เพื่อน…ซึ่งมันก็แค่ความคิดเอาเข้าจริงก็ทำไม่ลงอยู่ดีกลัวโดนพี่ใหญ่อย่างมาร์คส่งคนมาฆ่าหมกป่า
“ไม่เคยได้ยินพ่อปล้ำลูกหรือไง เดี๋ยวนี้เขาก็มีกันให้เกลื้อนไป”เจบีขยับหน้าเข้าใกล้พร้อมยกยิ้มกวนใส่
“แล้วเคยได้ยินลูกกระทืบพ่อตายดับอนาถในห้องไหมละ?”แจ็คสันไม่ยอมแพ้ทำท่าหักนิ้วกร๊อบๆพร้อมบิดคอตัวเองไปมาจนเกิดเสียงดัง
ศึกระหว่างเจบีกับแจ็คสันกำลังจะเริ่มขึ้นถ้ายองแจไม่ตะโกนลั่นเพราะรำคาญทั้งสองขึ้นมาเสียก่อน
“พวกมึงหุบปากกูจะนอน
ไอ้เตี้ยนั่งดีๆอยากโดนปล้ำหรือไงตูดมึงโดนไอ้นั่นกูจนมันจะขึ้นแล้วเนี้ยเห็นไหม!...ส่วนมึงเจบีแดกข้าวใครเขาให้มึงพูดไปด้วยเห็นไหมว่าเม็ดข้าวมันตกใส่ตัวกูหมดแล้วนั่งแดกดีๆเลยนะ
แล้วอย่าให้กูโวยอีกรอบไม่งั้นพวกมึงเละเป็นโจ๊กแน่”
พูดจบยองแจก็หลับตาลงและกลับไปนอนเงียบๆอีกรอบ
ทิ้งให้สองหมากัดกันต่อไปทางสายตาเงียบๆ
//ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตาตี๋!//
//เดี๋ยวมึงจะไม่ได้นอนสั้น!!//
“เหอะ!/เหอะ!”ทั้งคู่หันหลังใส่กัน
แจ็คสันยกแขนขึ้นกอดอกพร้อมกับเชิดหน้ามองออกไปอีกทางในขณะที่เจบีนั้นก็หยิบน่องไก่ขึ้นมากัดกินเพื่อระบายอารมณ์ฉุนของตน
เดี๋ยวอย่าให้พี่หมดความอดทนไม่งั้นคืนนี้ยองแจได้ดูAVหนังสดแน่ๆ
1 ชั่วโมงผ่านไป
“เจบีกูอยากไปเดินเล่นวะ”แจ็คสันพูดขึ้นขณะที่ดวงตาตนนั้นก็จ้องหน้าจอทีวีไม่ละไปไหน
อีกคนที่พึงจะกินข้าวเสร็จหันมามองพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย มาอารมณ์ไหนของมันอีกวะเนี้ยอยากออกไปเดินเล่นเนี้ย?
“ผีเข้าหรือไงถึงได้มีอารมณ์อยากทำตัวเหมือนพระเอกในMV”เจบีถามกวนๆ แต่ได้นิ้วกลางของอีกฝ่ายตอบกลับมาแทนคำพูดซะอย่างนั้น
นี่เขาผิดอะไรวะแค่แหย่นิดหน่อยก็ด่ากันแล้วเขาไม่เข้าใจจริงๆ
“ไม่กวนตีนกูสักสองนาทีมึงจะตายไหม
ก็แค่อยากไปเดินเล่นไม่ไปเป็นเพื่อนก็ไม่เป็นไรกูไปเอง”แจ็คสันถอนหายใจใส่เจบีที่ชอบกวนประสาทตนอยู่เรื่อย
น้อยครั้งที่มันจะไม่กวนตีนแต่แม่งก็ทุกวันนั่นแหล่ะไม่รู้เป็นบ้าอะไรเขาพูดด้วยหน่อยมันก็เตรียมพ้นเหล่าน้องหมาที่เลี้ยงไว้ในปากใส่เขาแล้ว
ร่างกายสั้นๆขยับลุกขึ้นมือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งพลางสาวเท้าตัวเองตรงไปยังประตูห้องเพื่อเปิดมันออก
ปัง!
“กูยังไม่บอกให้มึงไปเลยจะรีบไปไหนไม่ทราบ”
ฝ่ามือของเจบีกระทบเข้ากับขอบกระตูอย่างแรงทำให้คนที่กำลังจะเปิดมันออกสะดุ้งหันหลังกลับไปหาอีกฝ่ายแทบไม่ทัน
ใบหน้าห่างกันแค่ไม่กี่เซนลมหายใจกับใบหน้าของอีกฝ่ายเด่นชัดขึ้นทันตา
แจ็คสันเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะไม่รู้อะไรที่ทำให้เขาทำแบบนั้นแต่พอรู้ว่าลมหายใจของเขาสองคนผสานเข้าด้วยกันแล้วมันทำให้เขาทำแบบนั้นเองโดยไม่รู้ตัว
“กะ…กู…”
แจ็คสันพูดตะกุกตะกักไม่รู้จะบอกกับเจบีอย่างไรดี
พออยู่ใกล้ๆกันแบบนี้แล้วสกิลการเถียงของเขาลดลงไปเกือบครึ่ง
เหมือนกับว่ามันดูดกลืนความมั่นของเขาไปเป็นอาหารแทนซะอย่างนั้น
“ถ้าไม่อยากถูกพวกลูกน้องเฮียต้วนจับไปล่ะก็ฟังกูเข้าใจและห้ามอยู่ห่างกูด้วย…เอ้า! ไปเปิดประตูจะได้ไปเดินเล่นกัน”
แจ็คสันทั้งงงทั้งอยากตบไอ้คนเอาแต่ใจเสียเหลือเกิน
มันเป็นไบโพล่าหรือไงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายบทจะอารมณ์ก็อารมณ์เสียซะน่ากลัวแต่พอดีหน่อยนี่อย่างกับคนบ้าที่พึ่งหลุดมาจากศรีธัญญาหมาดๆ
แจ็คสันถูกเจบีลากออกมาจากห้องที่คอนโด พวกเขากำลังเดินไปยังสวนสาธารณะที่ห่างจากคอนโดที่พักไปไม่ไกลนักลมเย็นๆกับเสียงของรถที่สัญจรไปมาบนท้องถนนทำให้บรรยากาศโดยรอบสงบมากยิ่งขึ้น
ตามทางมีแสงไฟจากเสาไฟคอยช่วยนำทางตลอดเวลาเจบีกุมมือแจ็คสันแน่นไม่ปล่อยแม้จะไม่ได้รังเกียจแต่ก็แอบเขินนิดๆเพราะไม่ค่อยจะได้เดินจับมือกับอีกฝ่ายเสียเท่าไหร่
“เรื่องเมื่อกี้นี้เป็นเพราะเฮียมาร์คใช้ไหม?”แจ็คสันเอ่ยถามเจบีขณะที่เดินไปตามทาง
แอบเหล่มองสาวบ้างเป็นระยะๆแต่ก็ไม่มากเพราะกลัวหมาบ้าตรงหน้าจะหึงซะจนวิ่งไล่กัดสาวๆที่ตนเหล่เอา
“ประมานนั้นแต่..มันก็มาจากกูด้วยส่วนหนึ่งเหมือนกัน”เจบีตอบ
“จากมึง? หมายความว่ายังไงวะ”แจ็คสันขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
ไม่คิดว่าเจบีจะมีส่วนให้มาร์คส่งลูกน้องมาวิ่งไล่กวดเขากับยองแจ
หรือว่ามันเอาอะไรไปฟ้องเฮียอีกยิ่งปากหมาๆพาโชคร้ายเข้าตัวอยู่ด้วยไอ้ตาตี๋นี่น่ะ
คงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดแล้วเอาไปฟ้องโดยไม่รู้เรื่องหรอกใช่ไหม? ถ้าแบบนั้นแจ็คสันคิดว่าเขาคงจะโกรธมันจริงๆปากพล่อยไม่เข้าเรื่อง
“ก็….ช่างเถอะไม่สำคัญหรอก
รู้แต่ว่ามึงปลอดภัยกูก็โอเคแล้วตอนนี้”เจบียิ้มอ่อนให้ซึ่งน้อยครั้งที่มันจะยิ้มให้แจ็คสันแบบนี้
คนตัวเล็กจึงหน้าแดงซ่านเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน แม่งยิ้มทีตาดำนี่มองแทบไม่เห็นเลยนะคุณมึง…ได้แต่คิดในใจขืนพูดออกไปมันได้กระทืบเขาตาย
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำจริงๆก็เถอะนะ
“ยิ้มห่าอะไรน่าเกลียดฉิบหาย”แกล้งพูดไปอย่างนั้นแหล่ะจริงๆแล้วแจ็คสันโคตรจะเขินกับยิ้มนั่นของมันเลย
ทำไมไอ้ตาตี๋ยิ้มแล้วเขามองว่ามันหล่อกันวะ?
ไม่นะหัวใจวัยใสของแจ็คสันยังไม่พร้อมสำหรับตัวผู้ตอนนี้ แจ็คสันยังมียองจีคอยให้สอยพรหมจรรย์อยู่นะยังไม่อยากได้สามีอย่างไอ้เถือนพวกนั้นโว้ย! โทรไปบอกให้พี่ชายแสนรักมาเป่าหัวพวกมันตอนนี้ดีไหม?
“แบบกูเรียกน่าเกลียดนี่กูว่ามึงควรจะไปตรวจสายตาใหม่นะ
หล่อตั้งแต่นอกยันในขนาดนี้น่าเกลียดได้ไงวะ”เจบีขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
ปกติเห็นมีคนชมว่าหล่อระดับไตพังไม่ใช่เหรอ?
ไอ้เตี้ยนี่ชักทำให้ความมั่นใจในเบ้าหน้าของเขาลดลงซะแล้วสิ
แบบเจบีเรียกว่าน่าเกลียดแล้วเจมส์จินี่เรียกอะไรครับ?
“เออมึงแม่งน่าเกลียดเหอะ!
คนที่หลงเสน่ห์มึงนี่ควายจริงๆ”เข้าตัวเองทั้งนั้นแหล่ะที่พูดมาแจ็คสันรู้สึกถึงธนูนับร้อยที่พุ่งเข้าแทงที่อกของตนที่ละลูกๆเพราะปากตนพาซวยแท้ๆ
ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนด่าตัวเองดังนั้นเขาจึงหยุดไว้เพียงแค่นั้นแล้วหันไปสนใจอย่างอื่นตามข้างทางแทน
ขี้เกียจจะคุยกับไอ้คนข้างๆแล้วรำคาญ!
แต่สุดท้ายแจ็คสันก็เงียบได้ไม่ถึงนาทีหรอกเขาก็สรรค์หาเรื่องอื่นขึ้นมาคุยกับเจบีอยู่ดี
เดี๋ยวก็ทะเลาะกันเดี๋ยวก็รักกันเป็นแบบนี้ตลอดซึ่งคนที่ชอบหาเรื่องให้แจ็คสันด่าก็คงจะมีแค่ไอ้หน้าหล่อตาตี๋ข้างๆนี่แหล่ะ
พอเขาเริ่มจะลงไม้ลงมือทุบตีมันไอ้คนที่รู้ทันใครก็ลุกขึ้นเตรียมวิ่งหนี
แล้วคิดเหรอว่าคนที่ขาสั้นๆอย่างเขาจะไปวิ่งตามอะไรมันทันได้แต่นั่งหอบกลางสนามหญ้าที่ไม่รู้ว่ามีหมามาขี้บ้างหรือเปล่าอยู่อย่างนั้นคนเดียว
ส่วนไอ้ตัวที่ทำให้เขาเหนื่อยลิ้นแลบออกมาแบบนี้ก็หายหัวเดินไปซื้อน้ำมาให้แทน
“ลิ้นห้อยเป็นหมาเลยนะมึงน่าเกลียดวะ”พูดไปแบบนั้นแหล่ะแต่มือนี่กลับจับหยิกที่แก้มของแจ็คสันแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยวซะอย่างนั้น
โมเมนต์ปากไม่ตรงกับใจคืออะไรหวังงงคิดว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะเขินเหรอวะ!....เออ!! เขินจริงเว้ยไม่ได้โกหก
“เป็นหมาแล้วหนักหัวมึงเหรอครับไอ้ตี๋ ถึงจะเป็นหมาแต่กูก็หล่อนะ”แจ็คสันยักคิ้วหลิวตาให้อย่างกวนๆ
มั่นหน้าในความหล่อของตนเองมากโดยไม่ได้ทันสังเกตเลยสักนิดว่าเจบีกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่
“ขอโทษนะที่กูขัดจังหวะฝันหวานของมึงสั้น
ได้โปรดตื่นแล้วรับความจริงซะเถอะว่าอย่างมึงอ่ะหมาตัวเมียเว้ยไม่ใช่ตัวผู้”เจบีบอกพร้อมหัวเราะเสียงร่าออกมาอย่างสนุกที่ได้แกล้งอีกฝ่าย
ใบหน้าแจ็คสันแดงขึ้นด้วยความโกรธมือยกขึ้นฟาดเข้าที่แขนอีกฝ่ายเต็มแรงเพื่อระบายอารมณ์ของตนกับไอ้ตัวต้นเหตุ
“ไอ้เหี้ยเจบี!”แจ็คสันใช้สรรพนามคำใหม่เรียกชื่อเพื่อนตัว
นอกจากมันจะไม่สะทกสะท้านแล้วมันยังตอบกลับเขามาซะจนแจ็คสันอยากใช้หญ้าแถวนี้อุดปากมันให้อืดตายไปข้างหนึ่งเลยจริงๆ
“กูคนไม่ใช่เหี้ย แดกน้ำไปไป๊จะได้สูงขึ้นบ้าง”เจบียื่นน้ำเปล่าเย็นๆให้แจ็คสันไปดื่มไม่วายยังไม่เลิกล้อเลียนส่วนสูงของอีกฝ่ายอีก
“สัส!”แจ็คสันด่ากลับขณะที่ยกขวดน้ำขึ้นกระดกดื่ม
“แน่นอนมนุษย์เป็นสัตว์ไม่ตั้งใจเรียนงี้ไง”เจบีตอกกลับอย่างสบายๆ
เรื่องฝีปากการทะเลาะนี่ขอให้ไว้ใจเขาเรียนมาจากตำราและอาจารย์พร้อมป้าขายผักข้างบ้านล้วนๆ
เป็นคนที่ซึมซับแต่เรื่องไร้สาระจนเรื่องที่มีสาระนั้นหายไปจากสมองหมดแล้ว
แต่เห็นแบบนี้ก็เรียนดีได้เกรด4ตลอดเลยนะเออ
บอกแล้วอย่าดูคนที่นิสันและสันดานให้ดูที่การเรียนต่างหาก
“……….”แจ็คสันเงียบไม่คิดที่จะโต้กลับ เขาค่อยๆหงายหลังนอนขนาบไปกับพื้นหญ้าช้าๆดวงตากลมเงยขึ้นมองท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ที่ไม่มีแม้แต่ดาวสักดวง
อีกไม่กี่นาทีแจ็คสันสัมผัสได้ว่าฝนน่าจะตกแต่เขาก็ยังอยากที่จะนอนอยู่ตรงนี้ต่ออีกนิดแทนซะอย่างนั้น
มือเรียวขาวกระตุกดึงให้เจบีที่ยืนเอ๋ออยู่ลงมานอนข้างๆตัวเอง เขาใช้แขนข้างหนึ่งของเจบีเป็นหมอนหนุนและขยับร่างตัวเองเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมขยับช้อนตามองท้องฟ้าต่อ
แม้ว่ามันจะมืดมิดแต่คนข้างกายกลับทำให้แจ็คสันมองเห็นดวงจันทร์ที่ยังฉายแสงให้ความสว่างแก่พวกเขาอยู่ได้
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้านวลขาวนานแล้วที่ไม่ได้ยิ้มอย่างสบายใจแบบนี้ตั้งแต่วันนั้น…รอยยิ้มเสแสร้งก็มักจะถูกสร้างขึ้นตลอดเวลา จนแจ็คสันลืมวิธีที่จะยิ้มมากจากใจจริงไปแล้ว
“มึงแม่งน่ารักวะตอนยิ้มแบบนี้”เจบีพูดขึ้นทำให้แจ็คสันหันไปหาอีกฝ่าย
พอหันไปก็พบว่าเจ้าตัวกำลังมองตนอยู่ใบหน้าห่างกันไม่ถึงสองเซนติเมตร
เขาพบว่าเจบีใช้มือของตัวเองวางทาบลงบนเส้นผมของตัวเองในเวลาต่อมาแทน
เจบีไม่พูดอะไรต่อเขาผละหน้าออกจากหน้าของแจ็คสันก่อนที่จะเงยขึ้นมองท้องฟ้าเหมือนกับคนตัวเล็กในตอนแรก
แจ็คสันหุบยิ้มไม่ลงจริงๆความอบอุ่นจากเพื่อนข้างกายทำให้เขารู้สึกดีเล็กน้อย
เวลาล่วงเลยไปเนิ่นนานเจบีเห็นว่าแจ็คสันหลับไปแล้วจึงค่อยๆดึงแขนที่คนตัวเล็กใช้หนุนแทนหมอนออกก่อนเปลี่ยนมาเป็นช้อนร่างอีกฝ่ายขึ้นมาอุ้มไว้แทน
ร่างกายขาวอ่อนยวบเจบียิ้มให้กับคนที่หลับไม่รู้เรื่องก่อนกดจมูกลงบนหน้าผากขาวนั่นแล้วผละออก
เขาเดินผ่าคนตัวเล็กออกจากสวนสาธารณะไปเงียบๆ
ท่ามกลางความมืดมิดร่างของใครบางคนเดินตามหลังเจบีไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
เขาเฝ้ามองทั้งสองคนมาตั้งแต่ตอนที่เจบีกับแจ็คสันเข้ามาในที่แห่งนี้แล้ว
ชายหนุ่มใต้ความมืดสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายหยุดเดินและค่อยๆหันหลังมาหาตนพอจะหาที่หลบเขาก็พบว่าข้างทางไม่มีอะไรใหญ่พอที่จะปิดบังตัวตนของตนเองได้อีกแล้ว
นี่เขาถูกเจบีหลอกอย่างนั้นเหรอเนี้ย?
“คิดว่ากำลังเล่นเป็นนึกสืบกับใครอยู่หรือไงไอ้แบม”เจบีพูดกล่าวขณะโอบร่างแจ็คสันไว้แน่น แบมแบมถอนหายใจยังไงก็ไม่มีทางสะกดรอยตามไอ้พี่บ้านี่ได้สักครั้งเลยจริงๆสินะ
“บ้าเหรอผมไม่ได้เล่นซ่อนหากับพี่สักหน่อย
ก็แค่ตามดูว่าพี่ได้ทำอะไรกับพี่แจ็คสันหรือเปล่าเท่านั้นเอง”แบมแบมแถสีข้างถลกแต่มีหรือที่เจบีจะเชื่อลง
เขาเชื่อมันโลกนี้ก็คงจะอยู่ยากแล้วล่ะเรื่องโกหกไม่เนียนเนี้ยต้องไว้ในแบมแบมเลยต่อให้มันคิดว่าเนียนยังไงสุดท้ายก็ถูกจับพิรุธได้อยู่ดีนั่นแหล่ะ
“จะบอกเฮียต้วนไหม”เจบีไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นถามกลับแทน
เขาไม่กลัวว่ามาร์คจะทำอะไรหรอกแต่ห่วงแค่ไอ้สั้นในอ้อมแขนนี่เท่านั้นแหล่ะ
เขายังไม่อยากให้มันกลับไปอยู่ในมือของมาร์คตอนนี้เขากลัวว่ารอยยิ้มสวยๆนั่นจะหายไปและ…ไม่กลับมาอีกเลย
“บอกทำไมในเมื่อพี่ยองแจไม่ได้ผิด”แบมแบมกล่าวเขารู้หมดแล้วและมองออกตั้งแต่แรกแล้วด้วยว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายผิด
ปกติยองแจยุ่งเรื่อของชาวบ้านเขาที่ไหนกันถ้าไม่เกี่ยวกับแจ็คสันจริงๆรับรองว่ายองแจไม่มีทางยื่นมือเข้ามาช่วยแน่
แต่ที่ยองแจพาหนีแบบนี้แสดงว่าจินยองคงจะไม่ธรรมดา บางทีอาจจะทำเหมือนกับตอนนั้นก็เป็นได้เพราะงั้นแบมแบมคนนี้ขออยู่ข้างยองแจอีกคนก็แล้วกัน
“ดี ไปเหอะกูหนักนะเนี้ยตัวไอ้สั้นอย่างกับหมู”เจบีไล่เขาก็แกล้งพูดไปแบบนั้นแหล่ะที่จริงแจ็คสันก็ไม่ได้หนักอะไรมากมายหรอก
แต่จะบอกว่ามันเบาเหมือนขนนกก็ใช่ที่นี่คนนะครับไม่ใช่ปุยฝ้ายจะได้เบาเหมือนกำลังลอยล่องอยู่ในอากาศ
ถ้าคนมันเบาขนาดนั้นจริงเขาคิดว่าไอ้หมอนั่นมันคงจะขาดสารอาหารอย่างสูงแล้วล่ะ
“เดี๋ยวผมช่วยป่ะ”แบมแบมทำหน้าทะเล้นใส่ทำท่าจะเดินเข้ามาช่วยแต่ถูกเจบียกเท้าขึ้นขู่ไว้เสียก่อนทำให้อีกฝ่ายถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
เห็นว่าเขายกเท้าขึ้นมาแบบนี้ถ้าไม่ถอยล่ะก็ได้โดนถีบจริงๆด้วยไม่ได้แค่เล่นๆ
ถ้ามันไม่กลัวก็เข้ามาแต่บอกไว้เลยว่าตีนของเจบีหนักนะครับกระทืบคนแทบตายมาแล้วตั้งหลายราย
ใครอยากลองของก็เข้ามา
“เสือก! ยังไม่ถึงเวลาเด็กอมมืออย่างมึงกลับบ้านซะ”เจบีบอกพร้อมไล่แบมแบมเป็นรอบที่ร้อยของวัน
อีกฝ่ายยู่ปากใส่พร้อมแสดงอาการไม่พอใจต่อหน้าเจบี
“พี่แม่งงกกันเห็นๆ”แบมแบมพูดเสียงแผ่วแต่มีหรือที่คนหูนรกอย่างเจบีจะไม่ได้ยิน
เขาไม่วิ่งไปไล่เตะมันนี่ก็บุญเท่าไหร่แล้วไอ้เด็กเวรนี่อย่าให้เผลอนะพ่อจะเอาน้ำยาซักผ้าไปให้มันกินคอยดู!
“งั้นพรุ่งนี้มึงก็ไม่ต้องมารับมันโอเค๊?”พอเจบีพูดแบบนั้นหูกับหางของแบมแบมก็ส่ายไปมาทันที
เขาเหมือนหมาที่เห็นของเล่นชิ้นโตที่อยู่ตรงหน้ายังไงอย่างนั้น นี่ถ้าวิ่งสีขาได้คงจะทำไปนานแล้ว
“ขอโทษครับพี่เจบีสุดหล่อแบมคนนี้ผิดไปแล้วครับ
พรุ่งนี้ได้โปรดให้แบมมารับพี่จั๋นด้วยนะครับ”แบมแบมยกมือขึ้นไหว้เจบีตามสไตล์เกรียนไทยที่พึ่งจะสำนึกได้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายมีอำนาจมากกว่ามาร์คเสียอีก
เจบีมองไอ้รุ่นน้องสองหน้านี่พลางถอนหายใจยาวออกมา
ก็เป็นน้องเป็นนุ้งจะให้ไปงกอะไรกับมันได้แค่มันขอดีๆคนเป็นพี่อย่างเขาก็พร้อมให้แล้ว
“แค่นั้น…เออเอาเป็นว่าพรุ่งนี้มึงมารับมันไปส่งมหาลัยด้วยก็แล้วกันเดี๋ยวกูไปรถตัวเองแทนเอง”เจบีบอกกับแบมแบมก่อนที่ตนจะเดินจากไปปล่อยให้ไอ้เด็กสติไม่ดีนั่นมันยืนร้องเย้อยู่คนเดียวที่เดิม
ตอนนี้เขาขอพาไอ้สั้นในอ้อมแขนตัวเองไปนอนดีๆที่เตียงก่อนก็แล้วกัน
เช้าวันต่อมา
“ครับเดี๋ยวพี่จะรับไปนะรอก่อนนะครับ…โอเค”แจ็คสันเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าเมื่อคืนนี้เขาถูกเจบีอุ้มกลับมานอนที่เตียง
ยองแจยังคงนอนอยู่ที่โซฟาและดูท่าว่ามันจะตื่นยากเสียด้วย
ส่วนเจบีเช้าขนาดนี้มันไม่แหกขี้ตาตื่นขึ้นมาหรอก
เป็นการดีที่แจ็คสันจะได้ไปรับเด็กน้อยของเขาด้วยเช่นกันป่านนี้คงจะงอแงร้องไห้ใหญ่แล้วมั้ง
คิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีความสุขนานแล้วที่ไม่ได้ไปกับผู้หญิงตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้แจ็คสันเจอหน้าผู้ชายจนเบื่อแล้ว
ร่างขาวเดินไปหยิบเสื้อของตนตัวเดิมมาสวมใส่เขาคิดว่าค่อยไปเอากระเป๋าเรียนและเปลี่ยนเสื้อที่หอก็คงทัน
เพราะแจ็คสันมีเรียนในช่วงบ่ายช่วงเช้าพวกปีหนึ่งเขาจะเรียนกันดังนั้นเขาจึงต้องไปรับยองจีมาก่อน
ชายหนุ่มเช็ทผมของตนให้เข้าที่ก่อนจะฉวยมือหยิบกุญแจรถของเจบีมาถือควงเล่น
แจ็คสันหยุดอยู่ที่ร่างของยองแจเขาวางมือทาบลงกับหน้าผากอีกฝ่ายเพื่อดูว่าเจ้าตัวมีไข้ไหม
พอเช็คว่าไม่มีอะไรผิดแปลกจากร่างกายอีกฝ่ายแจ็คสันก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้หมาสองตัวมันนอนอืดกันต่อไป
ระหว่างที่ทำการสตาร์ทเครื่องยนต์อยู่แจ็คสันก็หยิบเอาแว่นตาสีดำหน้ากระจกรถขึ้นมาสวมพร้อมกับจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าที่อีกรอบ
จะว่าไปแว่นของเจบีมันก็ดูสวยดีเหมือนกันมันคงไม่ว่าหรอกมั้งถ้าเขาจะขอเอาไปใช้ต่อโดยไม่คืนน่ะ? ขนาดกางเกงในยังใช้ด้วยกันมาแล้วนับประสาอะไรกับแว่นล่ะ
แค่ขอไปอันเดียวขนหน้าแข้งมันคงจะไม่ร่วงหรอก
แจ็คสันขับรถออกจากคอนโดที่เป็นที่ซุกหัวนอนของตัวเองออกไปอย่างชำนาญ
เมื่อคืนนี้เขาพอจะจำได้บ้างว่าตัวเองเข้ามาทางไหน
แจ็คสันเป็นพวกวามจำดีนะไม่อย่างนั้นเขาคงจะเรียนไม่ได้เกรดดีทุกเทอมหรอก ถึงจะเหลวไหลไปบ้างแต่เรื่องเรียนก็ถือว่าแจ็คสันเป็นคนที่ใส่ใจพอสมควรเลยล่ะ
ช่วงที่เขากำลังขับรถอย่างเพลิดเพลินใจอยู่รถของใครบางคนก็สวนเข้ากับแจ็คสันระหว่างทางพอดี
จากที่สังเกตอย่างคร่าวๆแล้วไอ้นั่นมันมีลักษณะคล้ายกับรุ่นน้องของเขาที่เป็นชาวไทยมาก
แต่….แจ็คสันคงจะแค่คิดไปเองที่สำคัญคือตอนนี้เขาต้องรีบขับรถไปรับยองจีไม่ใช่มัวแต่สนใจไอ้ผู้ชายขี้ก้างนั่น
15นาทีต่อมา
“พี่แจ็คสัน!”ยองจีวิ่งเข้ามาหาแจ็คสันในขณะที่พ่อของเธอนั้นก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยอีกคน
แจ็คสันทักทายพ่อของเธอพร้อมกับยิ้มสวยให้ทั้งคู่
มือข้างหนึ่งโอบเอวบางไว้แน่นอย่างมั่นคง
แจ็คสันกลายเป็นชายหนุ่มสุดแสนเพอร์เฟคต่อหน้าเด็กสาว
ต่างจากตอนที่อยู่กับพวกเจบีโดยสิ้นเชิง
“ไงตัวเล็กคิดถึงจังเลย…สวัสดีครับคุณพ่อผมแจ็คสัน
หวังครับ”แจ็คสันกล่าว
พ่อของยองจียกยิ้มให้อย่างเป็นมิตรที่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าไม่ชอบหน้าเขาก็เพราะแจ็คสันมักจะมารับมาส่งยองจีทุกวันถ้ามีโอกาสแถมครึ่งหนึ่งเขายังเคยมาทานข้าวที่บ้านของเธออีกด้วย
เรียกได้ว่าแจ็คสันได้กลายเป็นลูกเขยของคนบ้านนี้ไปแล้วเรียบร้อย
“ไงตาแจ็ควันนี้พ่อฝากไปส่งน้องหน่อยนะไม่รบกวนเราใช่ไหม”พ่อของยองจีกล่าวถามด้วยความเป็นกังวลเพราะกลัวว่าการฝากลูกสาวตนเองให้กับเขาจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับแจ็คสัน
คนตัวขาวถึงกับรีบส่ายหน้าทันทีเขายินดีซะมากกว่าที่จะได้ไปส่งเด็กสาวที่ตนโอบอยู่นี่น่ะ
“พูดแบบนั้นได้ยังไงกันครับ
นี่แฟนผมนะไม่รบกวนเลยต่อให้ไม่มีรถมารับผมก็จะมาให้ได้ครับ”แจ็คสันบอกยิ้มๆ
เขาพูดตามความจริงไม่ได้โอเวอร์กับคู่ควงคนอื่นแจ็คสันไม่มารับมาส่งแบบนี้
แต่สำหรับยองจีแจ็คสันจริงจังและอยากจะมาเจอหน้าเธอจริงๆ เขาไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าตัวเองไม่เคยเบื่อเจ้าหล่อนเลยมีแต่รักขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำไป
“ได้ยินเราพูดแบบนี้พ่อก็สบายใจ นึกว่ายัยตัวแสบจะเป็นภาระให้กับเราซะแล้ว”พ่อยองจีพูดยิ้มๆตบเข้าที่บ่าแจ็คสันแผ่วเบาเหมือนถูกใจกับคำพูดเจ้าตัว
“ไม่เลยครับคุณพ่อวางใจเถอะเดี๋ยวผมจะส่งน้องให้ถึงมหาลัยเลยครับ”แจ็คสันกล่าวเขาพูดจากใจจริงและใช้คำพูดที่ชวนให้พ่อของยองจีเชื่อใจตน
ขึ้นว่าแจ็คสันเป็นคนพูดแบบนี้ใครต่อใครก็ต้องฟังเป็นธรรมดานั่นแหล่ะไม่เว้นแม้แต่คนแก่ก็ยังเชื่อฟังคำพูดแสนหวานหูของเขาเลย
“อืม ยังไงก็ฝากด้วยล่ะน้องเป็นผู้หญิงจะให้ไปกับคนอื่นพ่อก็ไม่สบายใจยังไงอย่างน้อยถ้าเป็นเราพ่อก็โอเค
ไปเรียนเถอะเดี๋ยวจะสายเอา…ยองจีอยู่กับพี่เขาก็ห้ามดื้อห้ามซนล่ะเข้าใจไหมถ้าพี่เขาฟ้องว่าเราซนล่ะก็พ่อจะตีเราจริงๆด้วย”ชายกลางวัยคนบอกพร้อมกับหรี่ตามองไปยังลูกสาวตัวแสบของตนที่ยืนกอดแขนแจ็คสันยิ้มหน้าบานจนเห็นฟันครบทุกซี่อยู่
เขาเอ่ยสั่งห้ามลูกตัวเองทุกอย่างที่จะทำให้แจ็คสันปวดหัวดักไว้
“ยองจีสัญญาค่ะว่าจะไม่ดื้อ ไม่ซนกับพี่แจ็คสันแน่นอน…งั้นยองจีไปก่อนนะคะคุณพ่อบายค่ะ”ยองจีนิ้วยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้วแล้ววางตรงข้างขมับก่อนจะเอามันออกแล้วหัวเราะเสียงใสให้กับพ่อตัวเอง
“ขับรถดีๆนะตาแจ็ค”เสียงแหบๆแก่ๆดังตามหลังพร้อมกับมือที่เหี่ยวไปตามเวลาที่โบกไปมาตามหลังรถ
ยองจีหันไปยิ้มโบกมือให้พ่อตัวเองเล็กน้อยแล้วหันมาหาแจ็คสันต่อ
ชายหนุ่มเปิดประตูฝั่งคนนั่งให้แฟนสาวของตนก่อนเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถขับออกไปอย่างช้าๆไม่รีบร้อน
เพราะเวลาไปยังคงเหลืออีกตั้งเยอะไม่ต้องรับก็ถึงทันอยู่แล้ว…เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นนะ……
TALK
กลับมาแล้วกลับมาพร้อมกับความละมุนของพี่เจบีคนชิกค่ะกัดกันเหมือนหมามากพี่บีกวนน้องสุดๆ
ขำตอนพี่ยองแจโมโห5555+จ๋อยเป็นหมาถูกเจ้านายดุไปเลยสองคน
แบมแบมปรากฏตัวแล้วอิอิแต่น้องยังไม่มีบทนะรออีกหน่อยเดี๋ยวได้ออกแน่นอน
มาพูดถึงคู่รองกันบ้างพี่เหว่ยเหมือนจะดาร์กนะแต่สุดท้ายก็ยอมใจเมียอยู่ดี
มาเฟียฮ่องกงถูกจูบจ้าระทวยถึงทรงเลยพี่กายีเรา หึงก็บอกพี่เหว่ยเขาไปเถอะจ๊ะจะได้ไม่เปลืองตัว
เป็นยังไงกันบ้างชอบไหมสำหรับตอนนี้อาจจะดำเนินเรื่องไปช้าบ้างแต่ไรท์ก็อยากให้ทุกคนสนุกไปกับมันนะถ้าชอบอย่าลืมบอกไรท์ด้วยล่ะ
แล้วเจอกันใหม่วันพรุ่งนี้น้า(มั้ง555+)
#อสแฟนหก
ความคิดเห็น