คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : FRIEND LOVE| 24 #อสแฟนหก (100 per.)
'ผมขอสาบานต่อหน้าหลอดไฟและกลิ่นเหงื่อของคนในสนามเลย คราวหน้าจะไม่บาดเจ็บระหว่างแข่งอีกแล้ว!'
ณ.สนามบาส
เจบียืนรอพวกจินยองและยองแจอยู่ที่สแตนเชียร์ตอนนี้แจ็คสันและเพื่อนในทีมเดินลงสนามไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย
เขายกกล้องขึ้นถ่ายเก็บทุกภาพทุกอิริยาบถของคนตัวเล็กเพื่อเอาไปล้างและปริ้นออกมาแปะผนังห้อง
นานๆทีจะได้เห็นเจ้าตัวมันใส่ชุดกีฬาแบบนี้เพราะมันหลายปีแล้วที่ไม่ได้เห็นแจ็คสันใส่ชุดนักบาสของมหาลัยแบบนี้
“เฮ้ยมึง”เสียงยองแจทักขึ้นพร้อมกับโยนถุงใส่ไส้กรอกให้เพื่อนตาตี่ของตน
เจบียกมือขึ้นรับไส้กรอกที่ยองแจโยนมาให้ตนก่อนเปิดและแกะกินพลางวางกล้องไว้บนตักของตัวเอง
“ช้าจังวะมึง มัวทำไรอยู่อ่ะ”เจบีเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคนที่เดินมานั่งประกบเขาคนละฝั่ง
จินยองพึ่งถอดแว่นแล้วเปลี่ยนมาใส่คอนแท็กเลนส์แทน
อีกฝ่ายหลับตาเพราะมีอาการระคายเคืองนิดๆเพราะไม่ได้ใส่มานานก่อนจะลืมขึ้นแล้วเพ่งมองลงไปที่สนามไม่สนใจคำพูดของเจบีเลยสักนิด
เขามาที่นี่เพื่อดูเมียแข่งบาสไงไม่ได้มานั่งฝังเพื่อนพูด
“รถติดอ่ะดิ มหาลัยของแจ็คสันมันเล็กที่ไหนล่ะใหญ่จะตาย
สงสัยคนคงอยากมาดูนักกีฬาของที่นี่ด้วยล่ะมั้งก็เลยชวนญาติๆหรือเพื่อนคนอื่นๆมา
ดูดิป้าแถวหน้ามอไอ้แจ็คนี่ขายของดีเป็นว่าเล่น”ยองแจบอกขณะแกะถุงเลย์กิน
“อืม
วันนี้คุณป้าหน้ามอท่าจะรู้สึกดีเป็นพิเศษเพราะปกติร้านแกไม่ค่อยมีคนมาซื้ออะไรสักเท่าไหร่
ของอร่อยไม่รู้ทำไมคนไม่ค่อยเข้าไปซื้อกันกูว่าจากนี้ป้าแกคงมีลูกค้าประจำแวะเวียนเข้ามาเรื่อยๆแล้วล่ะ”จินยองบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนเปิดฝาขวดน้ำเปล่าแล้วยกขึ้นดื่มเล็กน้อยเพราะว่ารู้สึกคอแห้งมาก
“แล้วแจ็คสันล่ะมึง”
“อยู่ในสนามอ่ะเสื้อเบอร์ 7 สีดำๆที่มัดจุกไง”
“อ่อ กูเห็นแล้วทำไมมันตัวเล็กจังวะ”
“นั่นสิแบบนั้นไม่โดนไอ้พวกตัวใหญ่ๆของอีกฝั่งเหยียบตายเหรอ?”
“ไม่หรอกมันวิ่งเร็วจะตายมึงก็น่าจะรู้นะ มันไม่โดนเหยียบง่ายๆหรอกเว้ย”
เจบีบอกพร้อมจ้องมองไปยังน้องจุกของตนที่เริ่มยืดกล้ามเนื้อกับพวกเพื่อนๆในสนาม
เขาเห็นจีมินมันแอบลวนลามเมียเขาด้วยมือใหญ่จับลูบแผ่วเบาที่แผ่นหลังขาวของคนตัวเล็กพร้อมกับใบหน้ายกยิ้มเย้ยส่งมาให้เจบีที่จ้องมองตนอยู่
//ห่านี่มึงอยากตายก่อนลงแข่งใช่ไหม!?//
“เฮ้ยเหี้ยนั่นใครวะทำไมมันถึงลูบหลังแจ็คสันแบบนั้นอ่ะ?”จินยองตบเอ้ากี้ข้างๆเสียงดังลั่นด้วยความโมโหเมื่อเห็นว่าแจ็คสันโดนใครบางคนที่ตนไม่รู้จักจับลูบหลังแบบนั้น
แล้วประเด็นคือเจ้าเตี้ยนั่นไม่ได้ขัดขืนอะไร..ทีกับพวกเขานี่วิ่งหนีแทบตายแต่ทำไมถึงง่ายกับคนอื่นแบบนี้วะไม่ยุติธรรมเลยสักนิด
“ใจเย็นๆดิแค่เพื่อนลูบหลังอย่าคิดมากน่า”ยองแจห้ามเพราะคนมองพวกเขาใหญ่แล้ว
จินยองจึงสงบจิตสงบใจแล้วย่อตัวลงนั่งแต่โดยดี แม้จะยังตงิดอยู่ในใจนิดๆก็ตาม
แต่แม่ง…หน้ามันโคตรกวนเลย
จะผิดไหมถ้าวันนี้หมอขอเปลี่ยนตัวเป็นนักเลงเข้าไปท้าตีกับไอ้พวกในสนามที่มันแอบแต๊ะอั๋งเมียตัวเองเนี้ย
“เออมึงจะนักเลงไปปะนั่งลงๆอายชาวบ้านเขา”เจบีพูดเสริมดึงให้จินยองนั่งลงกับเก้าอี้ดังเดิม
ทว่าพอหันไปเห็นจีมินกำลังยกยิ้มค่อยๆเลื่อยมือไปตามตัวร่างขาวแล้วสติที่เคยมีก็ขาดผึ่งทันที
//เชี้ยนี่มึงจะเอาใช่ไหม!//
“ไอ้เหี้ยยย!! กูจะลงไปต่อยมันสัส!!”เจบีโวยวายทำท่าจะโดดจากสแตนลงไปต่อยจีมินที่กำลังหัวเราะขำกับท่าทางของเขาอยู่ในสนาม
เป็นยองแจกับจินยองที่ต้องคอยจับตัวเจบีเอาไว้ไม่ให้เพื่อนตัวเองเผลอไปมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับอีกฝ่ายแทน
“บอกคนอื่นเขาให้ใจเย็นมึงอ่ะเอาสนิกเกอร์หน่อยไหมสัส?”จินยองถามค่อยๆกดตัวเจบีลงกับเก้าอี้เหมือนเดิม
และตามด้วยยองแจที่ตบมุกด้วยการหยิบสนิกเกอร์ขึ้นมายื่นให้เจบีด้วยอีกคน
ถ้าจะฮาขนาดนี้แนะนำให้ไปเปิดคณะตลกดีกว่าอาชีพทางด้านนี้ท่าจะรุ่ง…มั้งนะ
“มึงเห็นไหมล่ะ!
ดูมือมันดิอีกนิดเดียวก็จะโดนตูดไอ้เตี้ยแล้วนะเว้ยร้อนใจกันหน่อยดิวะ
รู้แบบนี้นะกูลงแข่งเป็นเพื่อนมันดีกว่าห่าเอ้ย!”เจบีร้องโวยวายชี้ไม้ชี้มือไปที่จีมิน
จินยองกับยองแจมองตามมือของเพื่อนตัวเองก่อนจะกำมือแน่น…วันนี้คงไม่ได้มาดูเมียแข่งบาสดีๆแล้วล่ะแต่วันนี้พวกเขาจะยกพวกไปต่อยไอ้พวกที่มันเข้าใกล้เมียตัวเองแทนซะมากกว่า
“จีมินทำเหี้ยไรของมึงเนี้ย”แจ็คสันหันไปโวยวายใส่เพื่อนตนหลังจากที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายชักจะลวนลามตัวเองมากเกินไปแล้ว
ไอ้ลูบกล้ามแขนเขาน่ะไม่ว่าหรอกเพราะแจ็คสันคิดว่าจีมินคงอยากจะมีกล้ามเหมือนกับตน
แต่ไอ้ที่เลื่อนมือตั้งแต่กลางหลังเกือบถึงก้นนี่มันก็แปลกๆนะ
“แกล้งไอ้สามหน่อนั่นนิดหน่อยเองน่า”จีมินบอกพลางเหลือบตามองไปยังพวกเจบี
ยองแจ และจินยองที่นั่งทำท่าจะลงมากินหัวเขาเต็มทนถ้าเกิดเขาเผลอ
“มึงก็ไปยุพวกมัน ไอ้พวกบ้านั่นยิ่งขี้หวงอยู่”แจ็คสันหันไปมองสามหน่อก่อนหันมาบ่นจีมินเล็กน้อย
“สรุปพวกนั้นผัวมึง?”จีมินเลิกคิ้วถามเพราะประโยคพูดเมื่อครู่นี้ของแจ็คสันมันสะกิดใจเขาเล็กน้อย
ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกถ้าอีกฝ่ายจะมีแฟนถึงสามคนแถมเป็นผู้ชายด้วยกันอีก
เพราะตอนนี้เขาก็ไม่ได้ชอบแจ็คสันแบบแฟนแล้วแต่เป็นแบบเพื่อนซะมากกว่า
“บ้าเหรอ! ใครผัววะไม่ใช่โว้ย!!”แจ็คสันหน้าแดงพูดปฏิเสธด้วยความเขิน แต่มีหรือที่จีมินจะเชื่ออีกคน
เขาส่ายหน้าให้กับอีกฝ่ายก่อนขยับตัวเข้าไปใกล้กับแจ็คสันแล้วดึงใบหน้าอีกคนให้แนบชิดกับปากของตนก่อนกระซิบพูดอะไรบางอย่างให้คนตัวเล็กได้ยินเพียงแค่คนเดียว
“ก็ถ้ามึงมีผัวแล้ว….ไอ้เซฮุนน่ะกูจะได้เอามันมาทำเมียแทน”จีมินยกยิ้มแล้วผละตัวออกจากแจ็คสัน
เพื่อนตัวเตี้ยหันไปมองเซฮุนที่นั่งดูดน้ำชานมไข่มุกอยู่ที่เก้าอี้บนสแตนถัดจากพวกเจบีไปอีกสามตัวด้วยใบหน้ามีเล่ห์นัยน์
“นั่นแน่พวกมึงไปชอบคอกันตอนไหนวะ”
“ก็สามวันที่แล้ว เห็นมันชอบโวยวายเอ๋อๆน่ารักดี”
“ฮิ้ววว
เป็นแฟนกันตอนไหนอย่าลืมบอกกูคนแรกล่ะ”
“ครับเพื่อนเตี้ย…ไอ้จีมิน!!”
แจ็คสันโวยวายทำท่าจะวิ่งเข้าไปเตะจีมิน
ทว่าอีกฝ่ายกลับวิ่งหลบทันทำให้รอดจากการโดนคนตัวเตี้ยขาสั้นๆเตะได้อย่างหวุดหวิด
แต่ไม่ทันที่จะได้ตีกันอีกรอบเสียงของกรรมการก็เรียกไปยืนเข้าแถวเตรียมตัวแข่งเสียแล้ว
แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมองไปยังสแตนเชียร์ที่พวกเจบี ยองแจ
และจินยองกำลังนั่งมองมายังพวกตนอยู่ก่อนยิ้มส่งไปให้แล้วปรับสีหน้าให้นิ่งจมอยู่กับสมาธิของตัวเองเพื่อเตรียมตัวแข่งอย่างจริงจัง
ปี๊ดดดด!
เสียงนกหวีดดังขึ้นพร้อมกับลูกบาสสีส้มที่ถูกโยนขึ้นสูงลอยอยู่กลางอากาศ
แจ็คสันเหลือบตามองหมายจะโดดคว้าชิงเอาลูกสีส้มกลมๆนั่นลงมาอยู่ในมือของตน
แต่เพราะขาสั้นและกะเวลาโดดช้าไปเล็กน้อยจึงทำให้ลูกบาสที่เขาหมายตาไว้ตกไปอยู่ในมือของฝ่ายศัตรูแทน
“แม่ง!”คนตัวเล็กกัดปากอย่างขัดใจ
เมื่อเท้าแตะถึงพื้นแล้วเขาก็รีบมุ่งวิ่งพุ่งตรงไปยังด้านหน้าที่มีคนครองบอลไว้อยู่ด้วยความเร็วเพื่อกะแย่งลูกจากอีกฝ่าย
แจ็คสันปัดลูกบอลออกจากมืออีกฝ่ายแล้วชิงมาเป็นของฝั่งตน
คนตัวเล็กเลี้ยงลูกบาสไปยังแป้นของทีมศัตรูอย่างรวดเร็ว ด้านหลังมีจีมินคอยวิ่งประกบเพื่อช่วยกันไม่ให้คนอื่นวิ่งเข้ามาแทรกตนระหว่างทำแต้มคะแนน
พวกเขาเล่นด้วยกันอย่างเข้าขาเพราะถูกฝึกซ้อมมาดี
จีมินบล็อคกันคนที่วิ่งเข้ามาทางด้านซ้ายเพื่อจะแย่งลูกจากแจ็คสันไป
ในขณะที่คนตัวเล็กนั้นก็มีไหวพริบดีเลี้ยงลูกหลบไปทางด้านขวาแล้วกระโดดตัวลอยสูงก่อนชู๊ตลูกลงห่วงไปอย่างสวยงาม
“กรี๊ดดดด!”เสียงสาวๆร้องดังลั่นสนามพร้อมกับกองเชียร์และรอยยิ้มของทุกคนในคณะที่ดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เมียโผมมมม!!”เจบีลุกขึ้นร้องเฮกอดคอจินยองกับยองแจที่ลุกขึ้นยกมือยิ้มด้วยความดีใจที่แจ็คสันทำแต้มไปเป็นคนแรกบนสแตน
เสียงสาวๆรึจะมาสู้เสียงเหล่าหลัวๆอย่างพวกเขาได้
ยังเร็วไปร้อยปีกลับไปดื่มน้ำมะนาวแล้วค่อยมากรี๊ดใหม่ก็แล้วกัน
คะแนนของแต่ละฝั่งห่างกันอยู่สองแต้ม
ฝ่ายทางด้านของคนตรงข้ามเริ่มมีแรงฮึดสู้ขึ้นมาบ้างแล้วเล็กน้อยหลังจากโดนตัวเตงอย่างพวกแจ็คสันทำคะแนนนำไปหลายต่อหลายครั้ง
พวกนั้นเริ่มจับทางพวกเขาได้และทำการบล็อกได้สำเร็จ ตอนนี้ฝ่ายที่เสียเปรียบไม่ใช่พวกศัตรูแต่เป็นทางของแจ็คสันมากกว่า
“แจ็ค…”เสียงทุ่มของจีมินดังขึ้น
แจ็คสันที่กำลังเลี้ยงลูกอยู่เหลือบหันไปมอง พวกเขาสื่อสารกันผ่านทางสายตาเล็กน้อย
แจ็คสันมองไปที่มือของจีมินเขายกยิ้มแล้ววิ่งเลี้ยงลูกของตนผ่านคนที่ขวางตัวเองทุกคนไปยังอีกฝ่ายแต่ทว่าในจังหวะนั้นเอง…
ผลัก! ตุ๊บ! ปึง!!
“เฮ้ย!”เสียงของจีมินดังขึ้นพร้อมกับร่างของคนตัวเล็กที่ล้มลงไปนอนกองพับสนามท่ามกลางความตกใจของทุกคน
เมื่อกี้จีมินแอบเห็นผ่านๆมีชายร่างใหญ่วิ่งมาทางแจ็คสันกะชนเข้าเต็มที่แต่เพราะเจ้าตัวเลี้ยวเอี้ยวตัวมาหาเขาเพื่อส่งบอลก่อนจึงทำให้โดนชนไม่แรงเท่าไหร่นัก
ทว่ามันก็สร้างบาดแผลให้แก่คนตัวเล็กได้พอสมควร
“โอเคไหมมึง”จีมินย่อตัวลงยกมือขึ้นเป็นสัญญาณขอเวลานอกกับกรรมการ
ไอ้คนที่วิ่งมาชนนั้นก็ไม่ได้ขอโทษแต่อย่างใด
มันทำเพียงแค่หัวเราะสะใจในลำคอแล้ววิ่งกลับไปแท็กมือในกลุ่มของตนเองแทน
“ไม่เป็นอะไรกูไหวเว้ย…โอ๊ย!”แจ็คสันยิ้มบอกทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่สามารถยืนได้เพราะรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าจนเกือบล้มลงไปกองอีกครั้ง
ดีที่จีมินช่วยประครองไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นเขาล้มแน่
“สัสเอ้ยไอ้พวกเหี้ยนั่นเล่นแรง…แม่ง”
“เอาน่ามึงอย่าไปว่าพวกมันเลย พากูไปนั่งหน่อยดิเริ่มเมื่อยแล้ววะ”
“เออๆ”
จีมินยกแขนข้างหนึ่งของแจ็คสันขึ้นพาลบ่าตนแล้วเดินพยุงพาคนตัวเล็กไปนั่งตรงที่พักของนักกีฬา
กรรมการก็ไม่ปรับฟาล์วด้วยนะเขาล่ะเจ็บใจไอ้คนตัวเตี้ยที่นั่งหน้ายิ้มอยู่ตรงขอบสนามซะจริง
โดนไปเจ็บขนาดนั้นยังจะยิ้มหน้าระรื่นได้อยู่อีก
“ไอ้เตี้ยเป็นไงบ้างมึง!”เสียงเจบีดังทักขึ้นเป็นคนแรกตามด้วยยองแจและจินยองที่วิ่งนำหน้าทั้งสองมาด้วยความเป็นห่วง
และเพราะเป็นหมอของกลุ่มด้วยพอเห็นคนเจ็บแบบนี้แล้วก็ปลุกสัญชาติญาณความเป็นหมอในร่างกายให้เดือดพล่านต้องวิ่งนำหน้าทั้งสองเพื่อเข้าไปช่วยปฐมพยาบาลคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว
“แจ็คสันอ่าไหนขอนยองดูข้อเท้าหน่อยสิครับ”จินยองเงยหน้าขึ้นย่อตัวลงพลางจับขาคนตัวเล็กขึ้นมาวางไว้บนต้นขาของตนพลางถอดรองเท้ากีฬาของเจ้าตัวและถุงเท้าสีดำออกก่อนเช็คดูความเสียกายของร่างกายคนตัวเล็ก
“โอ้ยๆ นยองแจ็คเจ็บ”แจ็คสันร้องเมื่อหมอหนุ่มแตะมือลงบนบริเวณที่เกิดรอยแดง
แค่นิ้วโดนนิดเดียวน้ำตาเขาก็แทบจะเล็ดแล้ว
“ไอ้เหี้ยนั่นกูจะไปฆ่ามัน!”ยองแจระเบิดโมโหเมื่อเห็นว่าแจ็คสันเจ็บจนแทบจะร้องไห้
ใบหน้าเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าตอนไหนๆเหลือบมองไปยังฝั่งตรงข้ามเห็นไอ้คนที่มันชนเมียตัวเองกำลังคุยล้อเล่นกับเพื่อนอยู่อย่างสนุกสนานแล้วก็ทำให้เลือดในหัวเต้นตุบๆ
ปกติยองแจไม่ใช่พวกใจร้อนเหมือนกับคนในกลุ่มนะ…แต่พอเห็นอีกคนมีแผลที่เกิดจากความตั้งใจแถมไม่ขอโทษกันแบบนี้แล้วเขายอมไม่ได้วะ!
“ใจเย็นมึงไม่เป็นไรหรอกน่าก็แค่อุบัติเหตุ”
“อุบัติเหตุเหี้ยไร! มึงอย่าห้ามกูแจ็คสันกูจะเอาเลือดหัวมันมาล้างตีน!!”
“เฮ้ยๆใจเย็นๆเลยพวกมึงสามตัว
อย่าทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โอเวอร์สัส…เรื่องแจ็คสันเดี๋ยวกูจัดการให้เองพวกมึงไม่ต้องห่วงหรอก”
“แล้วมึงเป็นใครวะ?”
“เพื่อนไอ้เตี้ยมัน”
“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักกูผัวไอ้เตี้ยมันชื่อจินยอง
ส่วนไอ้บ้าเลือดนั่นยองแจ”
“สรุปพวกมึงคือผัวไอ้เตี้ย?”
“เออ/อืม”
“อันที่จริงมีอีกสามคนที่ไม่ได้มา มาแค่พวกกูสองคนแค่นั้นวันนี้”
จีมินแทบลมจับไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนตัวเองจะมีคนรักที่เดียว 6 คน เขามองไปยังแจ็คสันที่นั่งหน้าแดงซ่านก้มลงซบกับเอวของเจบีในขณะที่จินยองนั่งประคบบรรเทาอาการเจ็บปวดของอีกคนอยู่
“แล้วแบบนี้มึงจะลงแข่งไงต่อเนี้ย”จีมินถาม
“ไม่รู้ดิ”แจ็คสันตอบพลางทำหน้าเศร้าเพราะไม่อยากให้ทีมแพ้
เขาเห็นคนในทีมซ้อมกันแทบตายกว่าจะได้มาแข่งกันจริงๆในวันนี้
“….กูว่ากูมีวิธีช่วย…”ยองแจพูดขึ้นขณะมองไปยังฝ่ายตรงข้ามที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรอยู่
“ยังไง?”จีมิน แจ็คสัน เจบี
และจินยองเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
พอเห็นรอยยิ้มแสยะที่แสดงถึงความชั่วร้ายจากปากเพื่อนของพวกตนแล้วก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่ายองแจคิดจะทำอะไรอยู่ในตอนนี้
“เดี๋ยวก็รู้…มันเจอกูแน่ไอ้พวกเหี้ยนั่นอ่ะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้ยมึงแน่ใจนะว่าจะเอาแบบนี้อ่ะ”
“เออ มึงกลัวเหรอวะจินยอง”
“กูเปล่ากลัวแต่กูแค่คิดว่ามันจะไม่ผิดกฎเหรอวะที่คนอย่างนอกเรามาลงเล่นแบบนี้”
“คนนอกเหี้ยไรไอ้ยองแจมันก็ศิษย์เก่าของที่นี่กูก็คนในคณะนี้
มึงก็เคยมาดูงานมหาลัยนี่ด้วยไม่ใช่เหรอ?”
“พวกมึงนี่เข้าขากันดีจริงๆนะ…หมั่นไส้วะ”
“หึ!”
แจ็คสันนั่งถอนหายใจมองไอ้สามหน่อที่สวมชุดนักบาสของมหาลัยด้วยความเหนื่อยหน่าย
ทั้งหมดนี่ก็เป็นแผนของพี่ยองแจเขาล่ะ
อยากเอาคืนฝ่ายนั้นจนใจจะขาดไม่รู้ว่าจะไปโกรธแค้นอะไรมันหนักหนา
อันไหนปล่อยๆได้ก็ปล่อยกันไปบ้าง ยิ่งมีเจบีเป็นตัวเสริมอยู่ด้วยยิ่งได้ใจใหญ่
แล้วคนที่สามอย่างจินยองที่ไม่มีปัญญาไปห้ามไอ้สองหน่อนั่นก็จะไปทำอะไรได้นอกจากตามน้ำพวกนั้นไป
//นี่กูมีผัวหรือมีเด็กน้อยในปกครองมาคอยดูแลวะเนี้ย วุ่นวายฉิบ!//
Rrrr Rrrr
“ฮัลโหล”แจ็คสันเอี้ยวตัวหันไปกดรับสายคนที่โทรมาโดยไม่ได้ดูว่าคนๆนั้นคือใคร
[“ฮัลโหลนี่ใจเบอร์ของหวัง เจียเอ่อร์หรือเปล่า?”]
น้ำเสียงทุ่มที่ไม่คุ้นหูกับคำพูดภาษาจีนกลางที่แสนจะเข้าใจยากเพราะเขาห่างหายจากภาษานี้มาเนิ่นนานทำให้แจ็คสันขมวดคิ้วเล็กน้อย…หมอนี่คือใครกัน?
“ใช่นี่เบอร์ผมเอง…ว่าแต่คุณคือใคร? แล้วเอาเบอร์ผมมาจากไหน”แจ็คสันตอบและถามอีกฝ่ายกลับ
[“หึหึ…ตี๊ด!...”]เสียงหัวเราะทุ่มดังตามด้วยสายที่ถูกตัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
นั่นทำให้คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วสรุปว่าไอ้บ้าที่โทรมานี่มันคือใครกันวะ!? ลูกน้องของกายีอย่างนั้นเหรอ?
แต่ทำไมถึงได้ทำน้ำเสียงมีพิรุธแบบนั้นล่ะ?
“แม่ง!”แจ็คสันสบถใส่คนในสายที่วางไปแล้วก่อนเก็บยัดเข้าใส่กระเป๋าเหมือนเดิม
พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นจินยองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของตนพร้อมกับสองหน่อที่ยืนอยู่ด้านหลังอีกฝ่าย
แจ็คสันเลิกคิ้วขึ้นก่อนที่มือของเขาจะถูกอีกฝ่ายจับไว้แน่นพร้อมใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของหมอหนุ่มที่ส่งมาหาตน
“ไม่ต้องห่วงนะพวกเราจะตั้งใจคว้าชัยชนะกลับมาให้ได้เลย
สาบานว่าจะไม่เอาถึงตายแค่กะเข้าโรงพยาบาลเฉยๆ”จินยองยิ้มบอกคนตัวเล็ก
“ที่จริงก็อยากจะเอาเลือดมันออกมาล้างเท้าเหมือนกันนะแต่กลัวว่ามันจะสกปรกก็เลยกะแค่เอามากระเด็นใส่นิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง
ไม่ต้องห่วงจะไม่รุนแรงอย่างที่เคยทำหรอกจะพยายามอ่อนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”ยองแจพูดเสริมนั่นทำให้แจ็คสันคิ้วกระตุกหยิกๆ
รู้สึกสงสารฝ่ายตรงข้ามเสียเหลือเกินที่ดันมาทำให้ไอ้พวกนี้มันโมโห
“….”เจบีเงียบไม่พูดอะไรอีกฝ่ายหันหน้ามองไปอีกทางโดยไม่มองมาทางเขาเลยแม้แต่น้อย
จินยองก้มลงจูบที่หลังมือแจ็คสันแผ่วเบาอย่างนุ่มนวล
เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆข้างสนามได้เป็นอย่างดี
ตามด้วยยองแจที่ยิ้มและเดินลงสนามไปพร้อมเตรียมแข่งเต็มที่
เจบีเองก็เช่นเดียวกันแต่…
“ชนะให้ได้นะมึง”แจ็คสันพูดบอกเสียงเรียบ
คนตาเรียวหันมามองเล็กน้อยร่างสูงก้าวขามาหยุดยืนตรงหน้าคนตัวเล็กเอื้อมมือหยิบเสื้อตัวเองมาคลุมแผ่นหลังและแขนขาวๆอีกฝ่ายไว้
“เออ”เจบีวางมือลงบนหัวแจ็คสันขยี้เส้นผมและดึงจุกน้อยๆหรือหญ้าอ่อนบนหัวอีกฝ่ายเล่น
ก่อนเดินลงสนามไปโดยปล่อยให้แจ็คสันหน้าแดงเพราะความเขินกับความอบอุ่นและอ่อนโยนของตน
//คนชิคก็ทำให้คนแมนๆอย่างแจ็คสัน หวังเขินได้เหมือนกันนะครับ;)//
ทั้งสามเดินลงสนามอย่างพร้อมเพรียงกันจีมินคู่กับจินยอง
ส่วนยองแจคู่กับเจบีประกบเป็นคู่หูไปด้วยกัน
แมลงป่องกับหมาป่าเตรียมตัวออกรบฉีกกระชากร่างกายศัตรูเต็มที่
ในขณะที่จิ้งจอกนั้นเตรียมตัวทำลายแต้มของพวกมันที่สะสมกันมาให้แตกกระจาย
“มึงเอาไอ้นั่นไป…ส่วนไอ้เหี้ยนี่กูจัดการเอง”ยองแจชี้เป้าหมายบอกเจบีขณะจ้องไปยังคนตัวใหญ่ที่สูงพอๆกับตนด้วยแววตาเรียบนิ่ง
“ไม่ไหวเรียกเดี๋ยวกูช่วยเสริมให้”เจบีบอก
ยองแจพยักหน้าตอบรับ…แต่คนอย่างเขาถ้าไม่จำเป็นจริงๆจะไม่รบกวนคนอื่นหรอก
แมลงป่องน่ะโดดเดี่ยว เด็ดเดี่ยวและซื่อตรง
เขาสามารถจัดการไอ้เวรตรงหน้านี่ได้โดยไม่ต้องพึ่งน้ำมือของเจบีเลยสักนิด
“ไม่ต้องกูจัดการมันได้พวกมึงอ่ะทำคะแนนไปเถอะ”ยองแจบอกก่อนพุ่งออกตัวไปจัดการไอ้คนตัวใหญ่นั่นเมื่อสัญญาณในการแข่งขันเริ่มขึ้น…เดี๋ยวจะต่อยให้มันตายเพราะจมพิษร้ายของเขาเลย
“เฮ้ยมึงอ่ะ..มาเคลียร์กับกูหน่อยสัส
กล้าดียังไงมาทำให้ข้อเท้าเมียกูแพลงวะ”ยองแจพูดขึ้นก่อนเริ่มจัดการเอาคืนอีกฝ่ายอย่างช้าๆและเรียบเนียนจนคนในสนามหรือแม้แต่กรรมการยังไม่สามารถจับจุดผิดได้
บอกแล้วอย่าให้โกรธเพราะคนเงียบๆเวลาโกรธน่ะ..มันน่ากลัวและอันตรายกว่าพวกที่ขี้โวยวายอย่างเจบีซะอีก
ปี๊ดดดด!
เสียงสิ้นการแข่งขัดดังขึ้นพร้อมกับร่างของฝ่ายคู่แข่งที่ล้มลงไปนั่งคุกเข่ากองกับพื้นอย่างหมดสภาพ
เหงื่อท่วมไหลเต็มตัวโดยเฉพาะคนที่ตัวใหญ่ที่สุดที่ดูจะเหนื่อยเป็นพิเศษแถมตามแขนตามขายังมีรอยช้ำม่วงแดงเต็มไปหมดอีกด้วย
ยองแจเอียงคอไปมาเสียงกระดูกเคลื่อนดังกร๊อบแกร๊ก
ชายหนุ่มเดินไปหาเพื่อนตัวเองที่ยืนเท้าเอวรออยู่ ดูก็รู้ว่ารอบนี้ฝ่ายไหนชนะ
ถ้ากรรมการปรับแพ้นี่เขามีต่อยแน่
“ฝ่ายทีมน้ำเงินเป็นฝ่ายชนะครับ ด้วยคะแนน 89 ต่อ 50 ครับ!”สิ้นเสียงประกาศของกรรมการทั้งสนามก็พากันเฮลั่นและวิ่งลงมาช่วยกันอุ้มพวกนักกีฬาของมหาลัยขึ้นโยนทันที
แจ็คสันมองพวกยองแจยิ้มๆ
พอมันบอกว่าจะชนะก็จะชนะจริงๆเขาถอนหายใจแล้วทำท่าจะลุกเดินไปหาสามหน่อแต่ทว่ากลับต้องนั่งกับที่เมื่อไอ้สามหน่อนั่นมันเดินมาหาเขาแทนเอง
“ชนะแล้วนะ”ยองแจบอก
“อย่าลืม”จินยองเสริม
“ให้รางวัลพวกกูด้วยล่ะ”เจบีสมทบอีกเล็กน้อย
ทั้งสามคนยิ้มจนเห็นฟันเป็นรอยยิ้มที่สดใสที่สาวๆควรเก็บภาพไว้ดูเล่นในแกรอรี่คลังภาพเสียเหลือเกิน
ทว่าสำหรับแจ็คสันคนเป็นเมียคนนี้แล้วนั้น….บอกได้คำเดียวเลยว่า
…นรก!...
“เฮ้ยไม่เอาพวกมึงจะบ้าเหรอกูไปบอกตอนไหนว่าจะให้รางวัลพวกมึง!”แจ็คสันร้องโวยวายใส่ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเต็มที่เพราะไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยว่าตนไปบอกว่าจะให้รางวัลแก่คนพวกนี้ตอนไหน
ไอ้สามหน่อนี่นิมันสรุปเอาเองอีกแล้วใช่ไหมเนี้ย!?
“คืนนี้ขอสองรอบนะ”
“กูสามวะพอดีเสียแรงเยอะต้องการพลังงานสูง”
“กูเพรียวๆยกเดียวพอกลัวแจ็คสันไม่ไหว”
สามหน่อตกลงกันเองโดยไม่ถามความสมัครใจของคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เลยสักนิด
แจ็คสันทำอะไรผิดทำไมเขาจะต้องมาโดนไอ้สามตัวนี่มันขอทำเรื่องบ้าๆนั่นทุกวันด้วยวะ! วันนี้ไม่อิ่มหรือไงแล้วต้องการพลังงานนี่ก็ไปกินข้าวสิวะจะมากินเขาเพื่อ!? แค่ยกเดียวก็จะตายห่าอยู่แล้วโว้ย!
“ไอ้พวกเหี้ยยยยยย! กูเกลียดพวกมึง!!”
ขอสาบานต่อหน้ารองเท้าของนักบาสทุกคน
คราวหน้าแจ็คสันจะไม่บาดเจ็บในสนามอีกแล้ว
เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะโดนไอ้พวกสามหน่อนี่มันทวงบุญคุณด้วยการเสยตูดงามๆของตนเป็นรางวัลตอบแทน
TALK
เกลียดความอวยเมียของพวกพี่ๆเขาจริงๆ
นี่แค่โดนจับนะแหมมม
พอเมียโดนทำร้ายนี่ปกป้องยิ่งกว่าชีวิตอีกโอ้ยๆอิจฉาน้องแจ็คแท้เด้อ
ขอบคุณที่ติดตามชมกันนะคะตอนต่อไปเป็นยังไงต้องรอค่ะ>W<
ความคิดเห็น