คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : FRIEND LOVE| 20 #อสแฟนหก (100 per.) 4p
'โยกสะโพกไปทางซ้ายเคลื่อนกายไปทางขวาครางเสียงลั่นดังด้านหน้าปลดปล่อยมันออกมาอย่ารอช้ารีบเอาให้เร็วไว'
“จินยองกูแสบนะเว้ยเบาๆหน่อยสิวะ”
“บ่นมากแล้วตอนโดนกระทืบนี่คือไม่เจ็บใช่ปะ?”
“มึงเป็นหมอก็ควรจะเบามือกับคนเจ็บหน่อยไหม
ถึงว่าพักนี้คนไข้หายกันหมดเหอะ!”
“ปากวอนตีนนะมึงอีกสักรอบดีไหมห๊ะ!!”
แจ็คสันนั่งมองหมาสองตัวกำลังกัดกันพลางส่ายหน้า
ตั้งแต่จินยองมาพวกมันก็ยังไม่เลิกทะเลาะกันเลยเรื่องที่เขาตีกับไอ้พวกเด็กหัดกร่างนั่นก็ถูกแจ็คสันขอร้องแบมแบมไว้ด้วยการไม่บอกมาร์ค
ขืนบอกไปคนที่จะจบชีวิตคือไอ้เด็กพวกนั้นไม่ใช่เขาเพราะพวกมันมาหาเรื่องก่อน
แต่ก็เจ็บใจเล็กน้อยที่มันเอาตีนมายำเพื่อนสนิทตัวเองซะแทบเละ
“แจ็คสันเป็นอะไรหรือเปล่าเห็นเงียบมานานแล้วนะ”จินยองจิ้มแก้มอวบของอีกฝ่ายแผ่วเบาทำให้คนที่นั่งเหม่ออยู่สะดุ้งเงยหน้าหันไปมองด้วยความตกใจเล็กน้อย
“หือ? อะไรเหรอนยองเรียกทำไม?”คนตัวเล็กเอ่ยถามใบหน้ามึนของแจ็คสันทำให้เจบีกับจินยองเป็นกังวลเล็กน้อย
ก็จะไม่ให้พวกเขาห่วงได้ยังไงแจ็คสันเป็นพวกชอบเก็บเอาเรื่องปวดหัวไปคิดคนเดียวตลอดโดยไม่บอกใครเลยนี่สิ
บางทีก็อยากให้มันแบ่งมาให้พวกเขาบ้างนะเรื่องปวดหัวที่ว่าเนี้ย
“นยองถามว่าแจ็คสันเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงเงียบจัง
กำลังหงุดหงิดเรื่องเด็กพวกนั้นเหรอ?
ให้นยองบอกเฮียมาร์คให้เอาไหมจะได้จบเรื่อง”จินยองขยับนั่งชิดคนตัวเล็กเอื้อมจับดึงแขนอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมมืออีกข้างที่บีบนวดคลายเส้นให้แจ็คสันตรงบริเวณไหล่อย่างเอาใจ
“ไม่ต้องหรอกแจ็คโอเคขืนบอกเรื่องนั้นกับเฮียมันไปเด็กพวกนั้นก็อนาคตดับพอดี”แจ็คสันกล่าวเขาไม่อยากให้อนาคตของไอ้เด็กพวกนั้นดับก็บอกแล้ว
แค่สั่งสอนพอให้มันจำนิดหน่อยแค่นั้นก็เพียงพอจะได้ไม่ไปทำตัวกร่างเอาตามเพื่อนเที่ยวชกต่อยกับคนอื่นเขาไปทั่ว
ถ้าคนพวกนั้นไม่ใช่แจ็คสัน…ถ้าพวกมันมีปีนขึ้นมาล่ะ? ไอ้เด็กแก๊งนั้นไม่โดนยิงตายห่าไปแล้วเหรอ?
นี่เขาเมตตาพวกมันที่สุดแล้วนะ
“แล้วเจ็บมากไหมไหนหันมาซิ”จินยองประครองใบหน้าร่างเล็กให้หันมาหาตนพลางเอื้อมมือจับปากอีกฝ่ายที่มีรอยช้ำจากการโดนต่อยเล็กน้อย
แค่นิ้วโป่งแตะบริเวณนั้นแจ็คสันก็ร้องซี๊ดปากออกมาแผ่วเบา
ทำเอาเจบีที่นั่งเดี้ยงมองการกระทำพวกเขาสองคนอยู่ถึงกับกำมือแน่นเลยทีเดียว
…ไอ้เด็กเวรแม่งทำเมียเขาเจ็บ!...
“โอ๋ๆไม่ร้องนะขวัญเอ้ยขวัญมา”เจบีล่ะอยากถีบไอ้หมอข้างตัวเองเสียเหลือเกิน
ทีทำแผลให้เขานะทำอย่างกับว่าเขาไปฆ่าพ่อมันมา
พอทำให้เมียนี่อ่อนยวบเมียร้องนิดร้องหน่อยก็โอ๋จนแจ็คสันเหมือนเด็กสามขวบ
ซึ่งมันก็ได้สายตาเคืองๆของคนตัวเล็กไปประทานหนึ่งหนเป็นที่เรียบร้อย
“นยองแจ็คไม่ใช่เด็กสามขวบไม่ต้องโอ๋แจ็คขนาดนั้นก็ได้”แจ็คสันดุจินยองที่โอ๋ตนเหมือนเด็กทำให้เจบีที่นั่งฟังข้างๆหลุดหัวเราะออกมาด้วยความสะใจที่เพื่อนตัวเองโดนเมียด่า
“หัวเราะอะไรไอ้เหยิน”
“เหยินพ่อมึงสิ!
กูไม่เหยินแล้วปะวะไอ้ตีนการ่องตื้น”
“มึงก็ด้วยกูไม่มีตีนกาไหมสัส”
“เหอะ!”
ดีกันไม่ถึงสิบนาทีก็ตีกันอีกรอบทำเอาแจ็คสันเหนื่อยใจผละตัวออกไปยืนนอกระเบียงเพื่อรับลมยามเย็น
ไม่สิเรียกว่ายามค่ำดีกว่าเพราะตอนนี้ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำครามไปหมดแล้ว
แสงไฟจากร้านอาหารด้านนอกทำให้วิวบรรยากาศดูดีน่าถ่ายรูปเก็บไว้สักรูป
ชายหนุ่มหลับตาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากร้านขายข้าวผัดเล็กน้อยก่อนลืมตาขึ้นแล้วเหลือบมองไปยังพื้นด้านล่างอย่างไม่มีอะไรทำ
Rrrr Rrrr
-Youngjae call you-
“ฮัลโหล”
[“อยู่หอรึเปล่า?”]
“อยู่ทำไมมีอะไรหรือเปล่า”
[“คิดถึงก็เลยจะไปหา”]
“มึงก็อีกคนเหรอเฮ้อออ…”
[“ทำไมไปไม่ได้เหรอ?”]
“เปล่า…ก็มาดิไม่ได้ว่าไร”
[“งั้นอีกห้านาทีลงมารับกูด้วย”]
“โอเค”
แจ็คสันกดวางสายถอนหายใจให้กับอีกคนด้วยความเหนื่อยหน่าย
แล้วดูห้องก็เล็กเท่ารูหนูมันยังจะมาอัดกันเข้าไปอีก
ผู้ชายร่างใหญ่ๆสามคนอยู่ด้วยกันก็ถือว่าเยอะแล้วพอเพิ่มมาอีกหนึ่งห้องแจ็คสันที่มีพื้นที่น้อยก็ยิ่งแคบเข้าไปใหญ่
แล้วก็ไม่รู้ว่าวันนี้มันวันอะไรไอ้พวกสามหน่อนี่ถึงได้มารวมหัวกันอยู่ที่ห้องเขา
คนตัวเล็กเดินกลับเข้าไปด้านในเห็นเจบีกำลังจ้องมาทางตนด้วยสายตาแปลกๆอยู่
จินยองน่าจะไปเข้าห้องน้ำเห็นมันเดินหายเข้าไปอยู่เมื่อกี้นี้
แต่ไอ้คนตรงหน้าเขาเนี้ยไม่รู้เป็นบ้าอะไรมองแล้วจู่ๆก็ยิ้มหวานใส่ ขนลุกโว้ย!
“เตี้ย..”เจบีทักเสียงเรียบใบหน้ายังคงยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่
แจ็คสันไม่ไว้ใจสายตาของมันที่มองมายังร่างตัวเองเลยสักนิด
“อะไรของมีไอ้ตี๋”คนตัวเล็กตอบกลับขณะขยับกายถอยหนีไอ้เดี้ยงที่นั่งอยู่บนโซฟาเปิดรายการสารคดีสัตว์โลกดูอยู่
“มองก้นมึงแล้วหมั่นเขี้ยววะอยากบีบ”ไม่พูดเปล่าแต่ไอ้โรคจิตตรงหน้าแจ็คสันยังทำท่าคางยื่นขยับมือไปมาเหมือนปลาหมึกขย้ำๆบีบอากาศอย่างน่าหวาดกลัวอีกด้วย
“หื่นกามไอ้สัสจินยองก็อยู่ด้วยไหมล่ะมึง!”แจ็คสันทำท่าจะตบหัวเจบีสักทีแต่อีกฝ่ายกลับยกมือขึ้นกันไว้ก่อน
มาพูดเรื่องหื่นกามอะไรตอนนี้ขนาดเดี้ยงเดินยังไม่ไหวมันยังจะมาทำตัวลามกใส่เขาอีก
“ออนท็อปให้กูหน่อยดิกูอยากอ่ะนะเมีย”เจบีอ้อนน้อยครั้งที่จะได้เห็นคนชิคมันทำอะไรแบบนี้
“มึงบ้าปะเจบีกูไม่มีอารมณ์!”แจ็คสันดุกลับอีกฝ่ายไปใบหน้าแดงเพราะความอายที่เจบีพูดเรื่องใต้สะดือออกมาหน้าด้านๆ
เห็นโหดๆแบบนี้เขาเองก็มีความอายหน้าบางเหมือนกันนะเว้ย
ไม่ได้หน้าหนาเหมือนไอ้พวกสามีทั้งหลายสักหน่อย
“เดี๋ยวนยองปลุกให้แจ็คเองก็ได้”จินยองกล่าวเสริมยิ้มจนเห็นตีนกา
แจ็คสันแทบเป็นลมไอ้หมอก็เอากับมันด้วยอีกคน
ทั้งๆที่คิดว่าน่าจะพึ่งมันได้แท้ๆหมดกันความหวังของเขา
“พูดบ้าอะไรของนยองวะ”แจ็คสันหันไปโวยใส่คนข้างกายบ้างคราวนี้ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกันเสียงดัง
ราวกับว่าคำพูดของเขามันน่าขำมาก
“สัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ็บ แค่แสบเฉยๆนะครับ”ยังจะมาเล่นมุกอีกแจ็คสันอยากหยิบอีโต้มาสับหัวรายตัวจริงๆ
ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นสามีป่านนี้เขาฆ่ามันหมกส้วมไปนานแล้วคนอะไรน่าหมั่นไส้ทั้งคู่
“..!!..”
แจ็คสันปวดหัวกับไอ้สองคนนี้จริงๆคนหนึ่งก็ทำหน้าหื่นใส่ส่วนอีกคนมันก็อ้อนด้วยใบหน้าเหมือนแมว
ถามว่าใจเต้นกับเรื่องแบบนี้ไหม…ตอบเลยว่าไม่!
ใครมันจะไปยอมวะแล้วไอ้ตัวต้นเหตุนี้ก็เสือกยิ้มหน้าระรื้นอยู่ได้คิดว่าหล่อนักเหรอ? ยินทีฟันมึงนี่แทบเฉาะหน้าชาวบ้านเขาอยู่แล้วเก็บๆหน่อยก็ดีกูกลัว
“โอ้ยกูไม่เล่นนะเว้ยพวกมึงนี่
นยองกลับได้แล้วทำแผลเสร็จแล้วไม่ใช่รึไง”แจ็คสันไล่หมอหนุ่มให้กลับไปนอนบ้านตัวเองก่อนที่เรื่องกามๆจะเกิดขึ้นกับเขา
“ไม่เอาจะนอนกับแจ็คคืนนี้
มันดึกแล้วไม่อยากกลับนะให้นอนด้วยสักคืนเถอะนะ”จินยองตื้อส่งสายตาอ้อนแจ็คสันเต็มกำลังไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ไปนอนที่อื่นเด็ดขาด
อุตส่าห์มาหอเมียสุดที่รักทั้งทีแล้วจะให้กลับไปมือเปล่านี่ก็ใช่ที่
จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างเขาอย่างน้อยก็ต้องได้เชยชิมหงส์อย่างแจ็คสันสักเล็กน้อยก่อนถอยกลับไปตักหลัก
“เออๆจะนอนที่นี่ก็นอนไปแต่อย่าทำมากกว่านอนนะไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”แจ็คสันชี้หน้าจินยองที่ยิ้มจนปากแทบฉีก
อีกฝ่ายเดินเข้ามาโอบเอวเขาแน่นพลางจูบแผ่วเบาที่หลังคอทำให้ร่างเล็กรู้สึกจักจี้เล่น
“รักที่สุดเลยคนนี้”จินยองปิดท้ายด้วยการกระซิบเสียงแผ่วแล้วแผละออกเมื่อเจบียกเท้าขึ้นหมายจะถีบเขาให้ออกไปไกลๆตา
หมอหนุ่มส่งสายตาอาฆาตใส่อีกคนที่นอนเดี้ยงอยู่ก่อนที่เจบีจะยกนิ้วกลางขึ้นชูใส่จินยองกลับไปเรียบๆ
แต่ก็โดนแจ็คสันเอื้อมมือตบให้เข้าที่หัวเต็มๆ
Rrrr Rrrr
“ฮัลโหล…ถึงแล้วเหรอ?...อืมๆ…โอเคเดี๋ยวลงไป”แจ็คสันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายยองแจ
เขาพยักหน้าอยู่สองสามครั้งก่อนกดวางสายลง
ตอนนี้ยองแจมาถึงหน้าหอแล้วแจ็คสันต้องลงไปช่วยอีกฝ่ายถือของขึ้นเพราะยองแจบอกว่าซื้อขนมกับเอาเค้กที่ร้านตัวเองมาฝากพวกเขาด้วย
ซึ่งแจ็คสันอยากบอกว่าเค้กร้านยองแจนั้นอร่อยมาก!
เขาไม่ได้อวยนะแต่ว่ามันอร่อยมากจริงๆโดยเฉพาะชีสเค้กนมสดเป็นสิ่งโปรดปรานของแจ็คสันสุดๆ
“ใครโทรมาเหรอ?”จินยองเกยคางกับไหล่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
มือรัดเอวแน่นไม่ปล่อยเกาะเป็นปลิงซะจนแจ็คสันชักอึดอัด
“ยองแจโทรมาน่ะเดี๋ยวแจ็คลงไปช่วยยองแจถือของก่อนนะมันเยอะ”แจ็คสันพูดตอบคำถาม นั่นทำให้เจบีเลิกคิ้วขึ้นสูง
“มันมาด้วยเหรอ? ห้องก็มีแค่นี้ยังจะมาอัดกันเพื่อ!?”คนเดี้ยงบ่นแกมโวยวายจิกสายตาส่งให้จินยองได้รับรู้ว่าส่วนหนึ่งตนก็กำลังต่อว่าอีกฝ่ายอยู่ทางอ้อมเช่นกัน
“อืม พวกมึงอยู่บนห้องนี่แหล่ะลงไปเดี๋ยววุ่นวายกูไปคนเดียวได้…แล้วอย่าให้รู้ว่ากัดกันล่ะพวกมึงไม่งั้นเจ็บ”คนตัวเล็กแกะมือที่กอดเอวตัวเองของจินยองออกหันไปสั่งทั้งคู่เล็กน้อย
พลางชี้หน้าแล้วปาดคอขู่ถ้าหากตนเข้ามาแล้วพบว่าจินยองกับเจบีทะเลาะกัน
แจ็คสันลงไปยังชั้นล่างเดินไม่กี่ก้าวก็เห็นยองแจกำลังขนของออกจากรถของตนตรงมายังเขา
ชายหนุ่มยกยิ้มให้แจ็คสันก่อนยื่นถุงที่เบาๆมาให้ถือส่วนตัวเองก็ถือถุงที่หนักๆแทน
“ปะขึ้นห้องกัน”ยองแจเดินมาจับมือแฟนตัวเองพลางลากร่างเล็กให้เดินขึ้นไปยังห้องเจ้าตัวอย่างเคยชิน
ไม่บ่อยนักที่เขาจะมาเยี่ยมแจ็คสันที่หอเพราะส่วนใหญ่เขาจะพาอีกคนไปนอนค้างที่บ้านตัวเองหรือไม่ก็พาไปร้านซะมากกว่า
แต่ช่วงหลังๆนี้ยองแจไม่ค่อยได้พาแจ็คสันไปร้านตนเสียเท่าไหร่
เขาก็แอบคิดอยู่เสาร์นี้ถ้าว่างจะพาอีกคนไปช่วยทำงานที่ร้านอยู่เหมือนกัน
ยองแจกับแจ็คสันมาถึงห้องเมื่อเปิดประตูเข้าไปหมอนใบโตก็ลอยเกือบโดนหน้าคนตัวเล็กพอดี
เสียตรงที่ว่ายองแจยกมือขึ้นมาบังให้แจ็คสันทันเสียก่อนทำให้หมอนนั่นไม่โดนหน้าอีกฝ่าย
แต่ที่จะโดนเป็นรายต่อไปก็คือไอ้สองหน่อที่หันมามองหน้าพวกเขาสองคนพร้อมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ
“ได้ข่าวว่ากูบอกแล้วนะว่าอย่าทะเลาะกัน…พวกมึงนี่มัน!”แจ็คสันกำมือแน่นระงับอารมณ์โกรธตัวเองไว้ในใจเงียบๆ
“ขะ…ขอโทษครับ…”เจบีกับจินยองพูดขึ้นพร้อมกันอย่างสำนึก
แจ็คสันได้แต่ถอนหายใจเดินเอาของกินต่างๆไปไว้ในครัวโดยมียองแจปิดประตูห้องและเดินหายตามร่างเล็กเข้าไปอีกคน
ยองแจกับแจ็คสันกลับมาอีกครั้งพร้อมเค้กและน้ำผลไม้มากมาย
คนตัวเล็กถือของกินสุดโปรดของตนมานั่งข้างเจบีก่อนตักเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยท่ามกลางสายตาของเหล่าสามีทั้งสามที่มองเมียตัวเองกินเค้กเยิ้มๆ
พวกคุณลองจินตนาการถึงวิปครีมที่แจ็คสันกำลังเลียอย่างละเมียดละไมดูสิแล้วจะรู้ว่ามันฟินแค่ไหน
“มองอะไรกันพวกมึง?”เมื่อเห็นว่าสามหน่อมันจ้องนานเกินไปคนที่เคยกินเค้กอย่างมีความสุขก็หันไปถามอย่างสงสัย
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวต้องการทดสบความอดทนของสามหนุ่มแต่อย่างใดถึงได้มีคราบวิปครีมติดมุมปากบนอย่างนั้น
ยองแจกับจินยองแทบตะครุบอีกคนเข้ามาจูบเช็ดคราบครีมนั่นออกให้ทันทีที่เห็นมัน
“….ปากมึงมีครีมติดด้วย…”ยองแจบอก
“ไหน!?”แจ็คสันตาโตยกมือขึ้นเช็ดคราบครีมตรงปากออกอย่างร้อนลน
“ยังไม่ออกเลยครับ”จินยองแกล้งพูดต่อทั้งๆที่ในความเป็นจริงมันได้ถูกแจ็คสันเช็ดออกไปตั้งแต่แรกแล้ว
“ห๊ะ? แล้วมันอยู่ตรงไหนตรงนี้เหรอ?”แจ็คสันเช็ดปากบนทำหน้าขมวดคิ้วสงสัยนิดๆ มันเลอะตรงไหนของมันวะ!?
“ยังไม่ออกเลยโว๊ะมึงนี่โง่จังวะ”เจบีแสร้งบ่นโวยวาย
แจ็คสันจึงส่งสายตาดุกลับคืนให้อย่างเคืองๆแต่คนตัวเล็กไม่รู้เลยสักนิดว่าตัวเองนั้นได้ถูกพวกสามหน่อนี่หลอกเข้าแล้วเต็มๆ
“มานี่เดี๋ยวนยองเช็ดให้เอง”จินยองยิ้มลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็กแล้วโน้มตัวโค้งลงต่ำดวงตาใกล้กับริมฝีปากแดงที่เด่นชัดอยู่ตรงหน้า
นิ้วโป่งของหมอหนุ่มเกลี่ยแผ่วเบาที่มุมปากด้านบนสัมผัสเบาหวิววาบว่านทำให้ขนทั้งตัวแจ็คสันลุกซู่
รู้สึกร้อนที่ใบหน้าแปลกๆยิ่งสบตามองกับจินยองเขาก็ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
จินยองสบตากลมยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์จากมือที่เคยลูบปากอีกฝ่ายก็แปรเปลี่ยนมาเป็นเชยคางเจ้าตัวให้เงยขึ้นแทน
ปากบางบรรจงทาบทับลงบนกลีบปากนุ่มกดเน้นย้ำความหยุ่นของเนื้อสีแดงฉ่ำนั่นแผ่วเบาพลางอ้าปากสอดลิ้นร้อนตนเข้าไปควานหาความหวานอย่างเชื่องช้า
แจ็คสันเบิกตาโตไม่อาจปฏิเสธสัมผัสของจินยองได้เขาจูบตอบด้วยความเคยชินอีกฝ่ายกลับไปพลางครางเสียงต่ำเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังปลดกระดุมเสื้อและรูดซิปในช่วงล่างของตนออก
“แจ็คสันอ่า…พวกเราขอนะคืนนี้”จินยองกระซิบข้างหูแลบลิ้นเลียแก้มขาวอมชมพูคนตัวเล็กเหมือนจิ้งจอกกำลังชิมรสเนื้อแสนอร่อยของอาหารในค่ำคืนนี้
เมื่อจอมเจ้าเล่ห์เปิดประทุนให้ขนาดนี้แล้วเจ้าหมาป่ากับแมลงป่องก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มเข้าคิวตามมา
พวกเขาเองก็อยากจะชิมรสความอร่อยของหงส์ตัวน้อยในกำมือเช่นเดียวกัน
อยากรู้ว่ารสชาติของอีกฝ่ายจะหวานหมอและอร่อยกลมกล่องสักเพียงใด
แต่พวกเขาคิดว่ามันคงจะหอมจนถึงขั้นที่ว่าไม่อาจจะละจากรสชาติในคืนนี้ไปได้ง่ายๆเลยแน่นอน
…สุดท้ายปฏิเสธหัวชนฝายังไงถ้าเกิดไอ้สัตว์พวกนี้ร่วมมือกันมา
หงส์อย่างเขาก็ไม่มีทางห้ามพวกมันไว้ได้อยู่ดี….
CUT
แจ็คสันนอนหอบอย่างหมดแรงเหน็ดกับกิจกรรมที่คุณสามีทั้งสามมอบให้เป็นอย่างมาก
เหลือบตามองไอ้คนที่กัดหน้าอกเขาจนเป็นรอยฟันด้วยความแค้นเคืองก่อนยกเท้าถีบไอ้เดี้ยงให้มันเจ็บเล่นนิดๆ
ยองแจก้มลงคลอเคลียกับซอกคอขาวไม่เลิกพรมจูบไปมาอย่างขอโทษที่เผลอทำรอยทิ้งไว้ทั่วคอเขา
ทางด้านจินยองนั้นก็จูบไล่ตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมายังสะโพกผ่านสะดือแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าอกเขาบีบขย้ำมันเล่นพองามก่อนเคลื่อนตัวขึ้นสูงมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากอิ่มที่เผยอ้าไว้
“อื้อออ…ไม่เอาแล้วนยอง…ปากบวมหมดแล้ว…”แจ็คสันพร่ำบ่นยกแขนดันใบหน้าหมอหื่นกามให้ถอยออกห่างพร้อมกับผลักดันหัวยองแจออกจากซอกคอตนด้วยเช่นเดียวกัน
“โอเคครับฝันดีนะครับแจ็คสันของนยอง”จินยองยอมละออกแต่โดยดี
เด็กน้อยของเขาโดนรังแกมาหลายรอบแล้วดังนั้นจินยองจะไม่รังแกอีกฝ่ายอีก
มือหนายกขึ้นลูบหัวอีกคนแผ่วเบาด้วยความเอ็นดูสายตาสื่ออย่างเด่นชัดว่าอยากให้เจ้าตัวเล็กนอนพักเต็มทน
“ฝันดีนะแจ็คสัน”ยองแจบอกก้มหอมแก้มอวบเล็กน้อย
“พักผ่อนซะไอ้เตี้ยเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหวนะมึง”เจบีพูดเขาเดินไปหยิบฟูกนอนสองอันมาปูที่พื้นด้านล่างประกบข้างเตียงแจ็คสันสองข้างให้จินยองกับยองแจนอนด้วยในคืนนี้
คนตัวเล็กหลับไปเพราะความเหนื่อยสามสหายนั่งล้อมวงจับกลุ่มคุยกันอะไรเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องเมื่อตอนเย็นที่พวกเจบีกับแจ็คสันโดนเด็กที่อื่นรุมตีน
มันอึดแน่นในอกชายหนุ่มพอสมควรถ้าเขาไม่มัวแต่เถียงกับแจ็คสันเขาคงไม่เดี้ยงขนาดนี้
พูดแล้วยังแค้นไม่หายอยากกระทืบมันให้ตายจริงๆถ้าไม่ติดว่าสภาพตนมันเละอย่างกับหมาตกน้ำแล้วตอนนั้น
“แล้วมึงจะเอาไงจะตามไปเอาคืนเหรอวะ?”จินยองถาม
“เออแม่งมันทำให้ไอ้เตี้ยเจ็บตัวด้วยกูไม่ยอมหรอก
ทำกูเจ็บน่ะกูไม่ว่าแต่กับไอ้แจ็คสันแผลตรงมุมปากมันนี่กูเจ็บแทนฉิบหาย”เจบีกำมือแน่นทุบลงกับโต๊ะเสียงดัง
“อย่าเลยปล่อยเด็กมันไปเถอะกูว่า
พวกแม่งก็แค่อยากลองของกับเราเท่านั้นแหล่ะ”ยองแจพูดอย่างปลงๆไม่ค่อยจะใส่ใจสักเท่าไหร่สำหรับเรื่องชกต่อยพวกนี้
ถามว่าเขาโกรธไหมที่ใบหน้าแจ็คสันมีรอยแผล…เออเขาก็โกรธแต่ไม่ได้โอเวอร์อะไรมากมาย
ต้องเข้าใจว่าแจ็คสันมันเป็นผู้ชายการที่พวกเขาเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตมันมากก็ไม่ใช่เรื่องดี
ไม่มีใครชอบให้คนอื่นเข้ามายุ่งกับชีวิตตัวเองนักหรอก
อีกอย่างคนอย่างแจ็คสันมันเป็นพวกแมนๆคุยกันในเมื่อเจ้าตัวบอกว่าอย่าไปยุ่งก็คือไม่ต้องยุ่งปล่อยคือปล่อย
แจ็คสันไม่ได้น่าปกป้องเหมือนผู้หญิงมันก็มีบ้างที่มันต้องเจ็บตัวเพราะมันเป็นผู้ชาย
เพศที่มีความแข็งแกร่งและอ่อนแอแต่ที่น่าปกป้องคือสภาพจิตใจของมันที่มีความอ่อนไหวง่ายเหมือนของผู้หญิงต่างหาก…ถ้าเกิดไอ้เด็กพวกนั้นทำให้เมียเขาสภาพจิตเสื่อมเสียนั่นแหล่ะยองแจถึงจะจัดการกับมัน
“ยองแจมึงไม่โกรธหน่อยเหรอวะไอ้เตี้ยมันโดนต่อยเลยนะเว้ย”เจบีโผล่ร้องขึ้น
“โกรธทำไมเมียโดนต่อยไม่ได้โดนแทง
มึงอย่ามาเยอะเจบีแจ็คสันบอกให้ปล่อยก็คือปล่อยจะเอาไรมากมาย”ยองแจพูดกลับเรียบๆมีเหตุผลเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกฝ่ายเสียอีก
“ที่ยองแจพูดก็มีเหตุผลกูว่าไหนๆแจ็คสันมันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่โดนต่อยนิดๆหน่อยๆมึงก็หยวนๆให้เด็กมันไปเถอะเจบี”จินยองเสริมไม่อยากให้ทั้งสองทะเลาะกันเพราะจะทำให้คนตัวเล็กรำคาญและนอนไม่เต็มอิ่มเอา
“แม่ง!...”เจบีสบถเดินออกไปยืนนอกระเบียงเพื่อระงับอารมณ์หัวเสียของตน
จินยองกับยองแจมองตามเพื่อนตนก่อนที่ยองแจจะส่ายหน้าไปมา
ไอ้นิสัยงี่เง่าเป็นเด็กๆของเจบีนี่ไม่เคยเปลี่ยนไปจริงๆ
เขาได้แต่ถอนหายใจกับเพื่อนตัวเองก่อนหยิบเอาอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปยื่นให้เจบี
“กูให้ดูดครั้งเดี๋ยวแล้วแดกหมากฝรั่งกลบกลิ่นด้วย อย่าคิดมากแจ็คสันมันเป็นผู้ชายไม่ได้อ่อนแอจนพวกมึงต้องคอยปกป้องมันตลอดเวลา…”มือหนาตบเข้าที่ไหล่เพื่อนตนสองครั้งเป็นเชิงให้กำลังใจก่อนเดินกลับไปช่วยจินยองปูฟูกนอนด้วยอีกคนเพื่อนอน
ตาเรียวก้มลงต่ำจ้องมอง Davidoff กล่องสีแดงยี่ห้อดังพลางหยิบมันออกจากซองมาจุดสูบม้วนหนึ่ง
ความขมแสบนิดๆในลำคอและกลิ่นมิ้นท์ทำให้เจบีหายหงุดหงิดได้เล็กน้อย
เขาว่ากันว่าเวลาเราเครียดมากๆการสูบบุหรี่จะช่วยทำให้เราผ่อนคลายมากขึ้น
อาจเป็นเพราะสารอะไรบางอย่างที่ผสมอยู่ในนั้นที่ช่วยทำให้สมองเกิดการบิดเบือนกดประสาททำให้เรารู้สึกสบายตัวไปชั่วขณะด้วยละมั้งคนถึงนิยมสูบกัน
ยืนสูบบุหรี่อยู่นานเจบีก็ขยี้แล้วโยนทิ้งลงถังขยะเพื่อทำลายหลักฐาน
ใครจะรู้ว่าแจ็คสันไม่ชอบให้เขามีกลิ่นปากเหม็นของบุหรี่
หมากฝรั่งที่ยองแจยื่นให้พร้อมซองบุหรี่ถูกหยิบขึ้นมาฉีกทิ้งแล้วหยิบเนื้อด้านในเข้ามาเคี้ยวกลบกลิ่นเหม็น
เดินเข้ามาด้านในอีกทีก็พบว่าไอ้สองตัวมันนอนหลับแล้วเป็นที่เรียบร้อย
เจบีเหลือบมองร่างขาวที่นอนดิ้นผ้าห่มตกอยู่ตรงช่วงสะโพกเขาจึงขยับเดินไปดึงมันขึ้นมาปิดให้ถึงอกแล้วก้มลงจูบที่ขมับคนตัวเล็กแผ่วเบา
ลูบหัวสองสามทีอย่างอ่อนโยนที่ไม่ค่อยจะได้ทำบ่อยนักในตอนปกติเวลาเจ้าตัวตื่นก่อนก้าวขยับออกเดินกลับไปนอนที่เตียงตัวเองเงียบๆโดยไม่ต้องการรบกวนร่างเล็กที่หลับอยู่
เช้าวันต่อมา
แจ็คสันลืมตาขึ้นรู้สึกปวดทั้งหัวทั้งตัวไปหมดใบหน้าเบะเล็กน้อยก่อนค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่งอย่างลำบาก
โดนไปตั้งสามครั้งแบบนั้นแล้วจะให้เขาเอาแรงที่ไหนไปลุกเดินไปอาบน้ำกันวะ!
ก้มลงมองไอ้สองหน่อที่นอนตรงข้างเตียงแล้วก็หมั่นไส้อยากจะกระทืบมันให้ขี้แตกตายเสียเหลือเกินแม่ง! นอนหลับสบายซะจนน่าหมั่นไส้
“ตื่นแล้วเหรอมึง”ยองแจเป็นคนแรกที่ลืมตาขึ้นหลังจากได้ยินเสียงอะไรบางอย่างขยับหยุกหยิกบนเตียง
ใบหน้าหล่อตอนพึ่งตื่นนอนที่สาวๆไม่มีทางได้เห็นเงยขึ้นมองเมียตัวเล็กก่อนยิ้มหวานส่งไปให้
“เออ…โอ้ยเจ็บคอวะ”แจ็คสันตอบแต่พูดได้แค่นิดเดียวเขาก็ต้องรีบหุบปากเพราะรู้สึกเจ็บที่ลำคอแปล๊บๆ
อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนี้ร้องมากไปหน่อยเช้ามาวันนี้ถึงได้แสบคออย่างนี้
ความผิดทั้งหมดต้องโทษให้พวกสามหน่อเลยเพราะพวกมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขามีสภาพเน่าแบบนี้!!
“ขอโทษเดี๋ยวซื้อยาอมให้กิน…ตอนนี้ลุกไหวปะไม่ไหวจะได้อุ้ม”
“ไม่ไหวแต่กูจะพยายามลุกเองมึงไม่ต้องมาอุ้มเลย”
“อย่าฝืน…เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอกมานี่กูอุ้มเอง”
“…มึงแม่ง!…”
แจ็คสันตัวลอยเพราะถูกยองแจอุ้มใบหน้ายับยู่ยี่เหมือนแมวไม่ได้กินข้าวแสดงออกมาอย่างชัดเจน
เสียงทุ่มหัวเราะดังมาให้ได้ยินข้างหูแจ็คสันจึงจัดการเอาคืนอีกฝ่ายด้วยการทุบยองแจด้วยกำปั้นหนักๆของตนเล็กน้อย
แต่มันก็สร้างความจุกให้แก่คนขำได้มากพอตัว…เขาเป็นถึงอดีตนักกีฬาทีมชาติเลยนะมือเท้าไม่หนักก็แปลกเกินไปแล้ว
“มือหนักวะ”ยองแจบ่นวางร่างขาวลงในอ่างอาบน้ำ
ไม่จำเป็นต้องถอดเสื้อผ้าเพราะว่าแจ็คสันไม่ได้ใส่มันอยู่แล้วเพราะงั้นแค่เอามาหย่อนไว้ในอ่างเปิดน้ำอุ่นให้เจ้าตัวก็พร้อมอาบแล้ว
“สมน้ำหน้า…แล้วรอยจูบพวกนี้กูจะทำยังไงเนี้ย”แจ็คสันกล่าวก่อนหันมาให้ความสนใจกับรอยจูบบนคอตน
คิ้วขมวดด้วยความสงสัยไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับมันดี ยองแจจ้องมองรอยบนคอแจ็คสันพลางลูบคางที่มีหนวดของตนขึ้นนิดๆอย่างครุ่นคิด
“เอาผ้าพันคอปิดไว้ดีไหม?”เขาเสนอแต่นั่นกลับทำให้คนตัวเล็กโวยวายขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“บ้าเหรอ!
นี่มันหน้าร้อนสัสแล้วมึงจะให้กูใส่ผ้าพันคอไปเรียนเพื่อ!?”แจ็คสันอยากลุกไปทุบหัวมันสักรอบจริงๆ
มองว่าเป็นคนดีมาตลอดแต่วันนี้แหล่ะที่เขารู้สึกหมั่นไส้และอยากจะฆ่ามัน
ถ้าไม่ใช่เพราะยองแจเหลิงเกินตัวทำรอยแทบจะเต็มคอเขาแบบนี้แจ็คสันคงไม่โวยวายอีกฝ่ายหรอก
“ก็โกหกไปดิว่าเป็นไข้ไม่สบายรู้สึกหนาวๆ”อีกฝ่ายยังคงตอบกลับด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกผิดต่อแจ็คสันอยู่ดี
“แบบนั้นกูก็ต้องใส่ทั้งตัวไหมละร้อนตายห่า”ปากแดงบ่นกวักน้ำล้างตัวโดยไม่คิดอายคนตรงหน้าที่ยืนพิงขอบประตูห้องน้ำมองตนจากด้านนอกเลยสักนิด
แต่พอรู้ตัวใบหน้าขาวนั่นก็แดงซ่านแล้วเหลือกตามองไอ้คนตรงหน้าด้วยความเขิน
“อะไรไม่สบายเหรอ? โอ้ย!”ยองแจร้องเมื่อแจ็คสันสาดน้ำใส่เขาตีหน้ามึนไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆคนตัวเล็กถึงได้สาดน้ำใส่ตัวเองแบบนี้
“ไอ้เหี้ยยองแจออกไปเลยสัสเนียนนะมึง หึย!!”คนตัวเล็กไล่อีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่แดงซ่านพอรู้ว่าทำไมตัวเองถึงโดนสาดน้ำใส่แบบนั้นแล้วยองแจก็หัวเราะลั่นยอมออกไปจากหน้าห้องน้ำแต่โดยดี
และไม่ลืมที่จะปิดประตูไว้ให้อีกคนด้วยนิดๆ
เวลาแจ็คสันเขินมันก็จะน่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบล่ะนะ
15
นาทีต่อมา
“ไอ้เจบีไปแต่งตัวเดี๋ยวกูไปส่งหน้าคณะ”ยองแจกล่าวไล่ให้เจบีที่นอนแหย่แจ็คสันเล่นอยู่ไปแต่งตัว
เพื่อนเขามันอาบน้ำเสร็จแล้วตอนแรกมันก็จะแต่งตัวหรอกแต่พอเห็นใบหน้าบูดๆกับแก้มพองและผ้าพันคอพร้อมเสื้อกันหนาวของแจ็คสันที่ใส่วันนี้แล้วเจ้าตัวก็เคลื่อนย้ายก้นมานั่งหัวเราะแกล้งแหย่จิ้มแก้มกลมนั่นเล่นทันที
เป็นเหตุทำให้ยองแจต้องไล่มันไปแต่งตัวดีๆอีกรอบ
“พวกมึงกูไปก่อนนะวันนี้มีเคสเช้าว่ะ…แจ็คสันครับนยองไปก่อนนะ”จินยองที่พึ่งล้างหน้าเสร็จบอกกับเพื่อนๆพลางหันไปพูดเสียงหวานกับแจ็คสันที่นั่งแยกเขี้ยวใส่เจบีอยู่
คนตัวเล็กหันไปมองเล็กน้อยพยักหน้ารับเป็นเชิงรับรู้แล้วเชิดหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นหน้าเจบี…แม่งแหกขี้ตาตื่นมามันก็กวนเขาแต่เช้าเลย
จินยองไปทำงานแล้วเจบีเองก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเหมือนกันส่วนแจ็คสันนั้นก็ลุกขึ้นพยายามเดินทรงตัวไปยังประตู
เดินไปช่องทางก็เสียดสีกันไปจนแสบไปหมดเออไม่เจ็บก็จริงแต่แม่งแสบไปยันกระดูกสันหลังเขาเลยตอนนี้
แล้วเย็นนี้แจ็คสันต้องซ้อมบาสกับจีมินด้วย…อืม ความฉิบหายมาเยือนเขาแล้วไหมล่ะ
“ไหวไหมนั่นกูช่วยประครองไหม?”เจบีเดินมาถามไม่ต้องรอให้เขาตอบมันก็ฉวยแขนข้างหนึ่งไปพาลไหล่กว้างๆของตัวเองแล้วจับประครองเอวเขาไว้แล้ว
“สภาพกูตอนนี้ไหวมากเลยเนอะ..พวกมึงแม่งคราวหลังกูจะไม่โง่ยอมโดนพวกมึงหลอกอีกแล้วเจ็บฉิบหายเลยเนี้ย!”แจ็คสันบ่นพึมพำพร้อมครางอู้อี้ในลำคอเมื่อเอื้อมมือไปบีบแถวๆก้นของตน
“โอ๋เอ๋ขวัญเอ้ยขวัญมานะจ๊ะเมียฮ่าๆๆ โอ้ย! หยิกทำไมเนี้ยกูเจ็บนะ”เจบีพูดทะเล้นใส่แจ็คสันแต่ก็โดนหยิกกลับอย่างรวดเร็วเพราะคนตัวเล็กรู้สึกหมั่นไส้กับใบหน้าและน้ำเสียงของมัน
“สมน้ำหน้า”ยองแจซ้ำเติมอีกคน
มันเจ็บกว่าการถูกเมียกระทืบด้วยเท้าเสียอีก
“รุมกูอ่ะ”เจบีพูดงอนๆน้อยใจที่เมียและเพื่อนรุมด่าตน…บีผิดอะไรทำไมทุกคนต้องรุมพี่บี?
“สมควรไหมล่ะ..โดยเฉพาะมึงกัดซะนมกูแทบหลุดเป็นหมาเหรอวะ”
“ก็นมมึงอร่อยมีโปรตีน”
“เดี๋ยวกูหายมึงจะได้กินตีนสมใจแน่ไอ้ตี๋”
“ดุอย่างกับหมา”
“เออ!!”
เจบียิ้มหยิกแก้มแจ็คสันเป็นการง้อเมียนิดๆแต่ก็ถูกมือเล็กปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี
ทำให้ยองแจที่ยืนดูเหตุการณ์ได้แต่หัวเราะด้วยความสะใจที่เจบีถูกแจ็คสันเมิน
คนถูกหัวเราะเยาะหันมามองตาขวางใส่ก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะออกจากหอพักนั่งรถยองแจตรงไปยังคณะที่ศึกษาอยู่ด้วยเสียงที่ดังทะเลาะกันตลอดทางระหว่างแจ็คสันและเจบี
โดยมียองแจเป็นคนห้ามทัพเสมอเวลาที่สองคนจะตีกัน…
ช่างเป็นการไปเรียนยามเช้าที่แสนวุ่นวายซะจริง…ยองแจขอบอกตรงนี้เลย
TALK
คิดถึงกันไหมเรื่องนี้ทุกคน>W<
ไรท์คิดถึงมากเลยช่วงนี้ไม่ค่อยได้อัพเลยเนอะแจ็คสันกับหลัวทั้งหลายยังคงเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือตอนนี้เป็น
4p 555+
ฉากคัทไรท์ยังไม่แต่งง่ะถ้าแต่งแล้วเดี๋ยวจะแจ้งทางทวิตอีกทีนะคะ
หวังว่าตอนนี้จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังนะ ปล.แอบเขินกับการจูบไล่ตั้งแต่น่องขายันปากของพี่หมอจินฮื่อออทำไมมันดูฟินแปลกๆกรี๊ดดด>W< ตอนต่อไปจะเป็นยังไงต้องติดตามน้า #อสแฟนหก
เข้าไปคุยเล่นกันได้ค่ะ
ความคิดเห็น