Some ;)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 SOME 

------------------------

 SF' MARKLU 



:)Shalunla

 

เนื้อเรื่อง

Shortfic

Some

คุณเคยเป็นไหม

ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคนนั้น ตอนนี้เรียกว่าความรัก หรือเรียกว่าอะไรกันแน่ ?

ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนคุมเครือ มันทำให้รู้สึกไม่มีความมั่นใจ

เราจะสามารถทำอย่างนั้นได้ไหม เราทำอย่างนี้ได้ไหม

ทำไมถึงไม่ทำให้มันชัดเจนซะทีนะ ว่า คนรัก หรือคิดกันแค่ เพื่อน..

ตลอดทั้ง 1 ปีมานี้ มันถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน ยาวนานจนผมไม่รู้เลย ว่ามันดำเนินมาถึงขนาดนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่เขาคนนั้นไม่เคยทำอะไรที่มันชัดเจนเลยสักที พอจะเข้าไปหา ก็ผลักไสผมออกไปที่อื่น บอกผมว่าน่ารำคาญ พอจะกอด ก็หาว่าทำบ้าอะไร ทั้งที่ๆตอนนั้น ผมขอเขาเป็นแฟนแล้วนะ แล้วเขาก็ตอบตกลงเอง ด้วยการพยักหน้าแล้วก็เดินหนีไปเลย - -                          
แต่มันก็มีบางครั้งที่เขายอมให้ผมกอด ยอมให้ผมอยู่ใกล้ แต่มันก็มีเป็นส่วนน้อย..

และที่สำคัญ..

ผมไม่เคยได้ยินคำว่ารักของอีกฝ่ายเลย..

ถึงจะขอให้เขาพูด เขาก็ไม่ยอมพูด จนตอนนี้ผมไม่มั่นใจแล้ว..

ว่าผมคิดไปเองคนเดียวหรือป่าวนะ ที่มองว่าเขาเป็นคนรัก..

‘เห้ยยยย มาร์คเว้ย มายืนไรคนเดียวตรงนี้’ ร่างของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ผมจากด้านหลัง ส่งเสียงเรียก ผมที่กำลังยืนรับลมบนดาดฟ้า หันไปมองบุคคลที่มาเยือน

 ‘อ่าวมึงไม่เรียนหรอวะ ไอ่สั้น’ ผมหันไปพูดคุยกับ แจ็คสันหรือเรียกง่ายๆว่า สั้น ซึ่งมันก็เป็นเพื่อนผมนั่นแหละ มันคอยอยู่ข้างผมเสมอ เวลาที่ผมเครียดเรื่องอะไรก็ระบายให้มันฟัง ส่วนมันก็เหมือนกัน มันทะเลาะกับแฟนมัน มันก็ระบายให้ผมฟังเหมือนกัน แต่มันยังดี ที่แฟนมันยังพูดคุยกับมันแทบทุกวัน บอกรักกันแทบทุกวัน

ส่วนผมนี่.. คุยกัน 3-4 วันต่อ 1 อาทิตย์ ผมจะเป็นคนทักเขาไปก่อนเสมอ ถ้าผมไม่ทักเขาก็ไม่ทักผมหรอก แต่ก็มีบางครั้งที่เขาทักก่อนนะ

นานๆครั้ง ..

แล้วก็คำว่า รัก ยังไม่เคยได้ยินเลย

คิดแล้วใจหายยังไงไม่รู้แฮะ

‘กูโดดมา อีกอย่างกูชื่อ แจ็คสันไม่ใช่ สั้น แล้วมึงก็กรุณาอย่าตอบกูด้วยคำถาม มึงยืนคิดอะไรอีกล่ะ เรื่องเดิม?’ อย่างกับการรู้ทันของมัน ผมระบายให้มันฟังแทบทุกวัน มันก็คงรู้ว่า ไม่พ้นเรื่อง ลู่หาน แน่นอน   

‘ก็คงงั้น..’
 

‘มึงก็อย่าคิดมากดิ่วะ แหม่ บางคนที่ไม่กล้าแสดงออกมาก เพราะว่าเขิน มันก็มีนะเว้ย อย่างไอยองแจเงี้ย มึงรู้ไหม กว่ากูจะได้ยินมันบอกรักกู กูต้องแกล้งไม่คุยกับมันไป 1 อาทิตย์อะ แต่พอกูไปถามทำไมถึงไม่บอกกู มันว่าถึงมันจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่มันก็เขินเป็น - -‘

มันก็จริงนะ ที่ไอสั้นมันบอก แล้วด้วยความที่ลู่หาน เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดกับใครเพราะตัวเองมาจากต่างประเทศแล้วพึ่งมาอยู่ได้ไม่นาน ออกดูเงียบๆด้วย อาจจะเป็นเพราะทำตัวไม่ถูกด้วยก็ได้ ซึ่งถ้าพอเวลาลู่หานเขินนี่คือ จะไม่พูดอะไรเลย บางครั้งก็ตอบมาแค่ อืม

แต่เวลาลู่หาน เขินเป็นอะไรที่ผมชอบมากนะ..

ชอบแก้มที่ขึ้นสีแดงๆ ชอบเวลาที่ก้มหน้าเขี่ยเท้าตัวเองไปมา อีกอย่าง

เวลาเขาเขิน มักจะมีรอยยิ้มนิดๆขึ้นมาเสมอ

ซึ่งรอยยิ้มนั้น มันทำให้ผมหายงอนลู่หานได้ในหลายๆเรื่อง และทำให้ผมรักลู่หานเพิ่มขึ้นเลยล่ะ

แล้วการที่ทำให้ลู่หานเขิน ก็คือ..

เวลาผมยิ้มให้เขา เวลาเขาหันมานั่นแหละ..

แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเวลาอื่นเขาจะมีรอยยิ้มแบบนั้นให้ใครบ้างหรือป่าว

ผมเห็นเขายิ้มให้กับเพื่อนที่เขาสนิทซะส่วนใหญ่ แต่ถ้าเป็นคนอื่น ผมไม่รู้หรอก..

ตอนนี้ผมเริ่มไม่อยากคิดไปเองคนเดียวแล้ว ผมต้องพิสูจน์อะไรสักอย่างแล้วล่ะ

           เพื่อให้ผมรู้ว่า ลู่หานเคยรักผมจริงๆบ้างไหม

‘มึง เงียบจังนะ คิดบ้าบออะไรอีกล่ะ - -‘ คนข้างๆ ผมที่มันคงเห็นผมเงียบไปนาน เอ่ยถามผมขึ้น แล้วหัวสมองของผมก็คิดแผนพิสูจน์ออกในทันที..

‘มึง.. ถ้ากูทำวิธีแบบมึง กูจะได้ยินลู่หาน บอกรักไหมวะ’ ผมหันไปถามมัน ซึ่งในตอนนี้มันได้เงียบไปแล้ว..

กูทำไม่ได้หรอวะ …

‘มึง..’ มันเรียกผมอีกรอบ แล้วมันก็พุ่งเข้ามากอดผมทันที

‘เห้ย อิห่า มึงเป็นไรเนี่ยยยย ออกป๊ายยยยยยย’ ผมพยายามดันมันออกจากตัวผม แม่มดันเอามือรัดคอผมอีก ถ้ายองแจมาเห็นจะว่าไง เคยโดนเข้าใจผิดว่ากิ๊กกันไปรอบหนึ่งแล้ว คือไม่เข้าใจว่า ยองแจมันคิดได้ไง = =

‘กูรอมึงทำแผนนี้มานานแรมปี กว่ามึงจะคิดได้ อิห่า กูซึ้งงงงง’ มันพูดจบมันถึงค่อยๆคลายกอดแล้วออกมามองหน้าผม

แต่ไม่ได้คิดไปเอง นี่มันเหมือนมันด่าผมทางอ้อม ว่าไม่มีปัญญาคิด - -
 

‘มึงกำลังด่ากูป้ะ = =’

‘ป่าววววววว มึงทำอย่างนั้น กูเชื่อถ้าลู่หานรักมึงจริง 1 อาทิตย์ ไม่ว่ายังไง เขาก็ถามหามึงแน่ แต่สำหรับลู่หาน คงต้องใช้ระยะเวลายาวนานจนอาจจะเกือบเลยอาทิตย์ก็เป็นได้นะ นี่กูไม่ได้ถอดกำลังใจมึงนะ กูแค่บอก’

 
     แหม่.. มึงพูดซะกู ไม่กล้าลองเลย - -

แต่ไม่ลองก็ไม่รู้วะ ลองดูซักตั้ง..

.

.

.

.

วันจันทร์

วันนี้ผมเริ่มแผนการเป็นวันแรก..

แต่ทำไมแค่วันแรก ผมก็เกือบจะกดส่งข้อความไปหาลู่หานแล้ว..

ดีนะ ไอสั้นมันมาทันตอนที่ผมกำลังจะกดส่งพอดี - -

ไม่อย่างนั้นแผนคงล่ม มันคงเป็นความเคยชินของผมไปแล้วล่ะมั้ง

แต่อีกฝ่ายก็ตอบกลับมานะ แต่ส่วนมาจะเป็น J ไม่ก็ สวัสดีนะ

แต่มันก็ยังทำให้ผมรู้สึกยังมีหวังเหมือนกันแหละ..

.

.

.

.

.

เมื่อถึงช่วงเย็น

ปกติผมจะไปส่งลู่หานที่หน้าหอเสมอ แต่วันนี้ผมขอตามไปห่างๆแล้วกันนะ

ดีที่ไอสั้นมันไปบอกลู่หานว่า ผมมีธุระ ไม่งั้นคงโดนสงสัยแน่ๆ

ตลอดทางไปหอ ลู่หานเงียบมาก แต่มันก็เหมือนเวลาที่ลู่หานอยู่กับผมอ่าแหละ ผมจะชวนเขาคุยตลอด และก็เขาก็เงียบตลอด บางครั้งก็ตอบกลับมาบ้าง แต่มันก็ทำให้รู้สึกดีนะ..

แต่มาวันนี้ ผมเริ่มรู้สึกกับท่าทางของเขาแปลกๆ ถึงจะเงียบเหมือนทุกวัน แต่ก็เหมือนเขากำลังเหงา..

ผมรู้สึกได้นะ แต่ผมก็ไม่อยากคิดไปเอง - -

หลังจากลู่หานถึงหน้าหอ ผมก็หมดภารกิจ กลับบ้านได้อย่างหายห่วง

แต่หวังว่ากลับไป

            ผมคงไม่ลืม เผลอกดส่งฝันดีให้ลู่หานหรอกนะ..

วันอังคาร

เป็นอีกวันที่ผมเกือบจะส่งข้อความไปหาลู่หาน แต่ผมรู้สึกตัวก่อน - -

แต่วันนี้เลวร้ายนิดหนึ่ง ที่เจอลู่หาน นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะข้างหน้า ถัดไปอีก 2 โต๊ะ

แล้วเขาดันนั่งฟากที่มันตรงข้ามกับผมด้วย..

         ถ้าผมไม่คิดไปเอง เขาก็มองผมเหมือนกันนะ แต่ผมนี่แทบจะจ้องเขาทุกๆ 10 วิ จนโดนไอสั้นว่าเลย   = =

พอเห็นแล้วมันก็อดคิดถึงไม่ได้จริงนี่หว่า

ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่า

.

.

ผมหรือเขากันแน่ ที่จะทนไม่ได้..

วันพุธ

3 วันแล้วที่ผมไม่ได้ติดต่อ ส่งข้อความถึงลู่หาน ถึงจะอยากส่งแทบตายก็เถอะ - -

ในหัวตอนนี้มีแต่คำว่า คิดถึง คิดถึง จนเผลอเขียนคำตอบในแบบฝึกหัดว่าคิดถึงเลย - -

ถ้าสั้นไม่เตือนผม ผมคงโดนอาจารย์คัดระนาว T^T

และก็เป็นอีกวันที่ผมเจอลู่หาน แต่ผมแค่เดินสวนกันเฉยๆนั่นแหละ

ถ้าเป็นปกติ ผมจะจับมือเขาเสมอถ้าเดินสวนกัน 

ซึ่งวันนี้ ผมไม่สามารถทำได้ เพราะโดนไอสั้นกั้น เออดีมาก - -

ถึงจะเจอกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหายคิดถึงเลยนี่หน่า..

ผมเริ่มจะเป็นฝ่ายทนไม่ไหวแทนแล้วนะ..

วันพฤหัส

วันนี้ทำผมแทบจะระเบิดอารมณ์ขึ้นมาจริงๆครับ

มีผู้ชายมาจีบลู่หาน !!!! ผมแทบจะไปกระโดดถีบหน้ามัน ถ้าสั้นมันไม่ห้ามผมนะ

แม่งมาจีบต่อหน้าต่อตากูเลยนะ แต่ครั้งนี้มันทำให้รู้ว่า..

ผมมีหวังแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ลู่หานปฏิเสธคนนั้น แล้วเดินจากไปเลยครับท่าน

รู้สึกอยากเข้าไปกอดลู่หานมากกก แต่ก็ทำได้แต่มองจากที่ไกลๆ ฮืออออ คิดถึงแล้วเว้ยย T^T

วันศุกร์

วันที่ 5 แล้ว..

ลู่หานก็ยังไม่มีท่าทีอะไรเลย.. หวังของผมเริ่มลดลงทีละเล็กละน้อยแล้วครับ..

เฮ้อ. เอาวะ เหลืออีก 2 วัน ยังพอมีหวังอยู่..

ซึ่งวันนี้เป็นรวมทุกห้องของระดับชั้นของผม ด้วยความที่โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนชายล้วน เข้าแถวตอนลึกด้วยแล้ว ซึ่งห้องของผมและห้องลู่หาน แถวจะอยู่ติดกัน ซึ่งถ้าเป็นปกติ ผมจะนั่งข้างชิดกับลู่หานเสมอ แต่วันนี้ผมแกล้งมาเข้าช้า เลยทำให้ผมนั่งเกือบหลังสุด และลู่หานนั่งอยู่กลางๆ

ผมเห็นลู่หาน ดูนิ่งๆ ดูเหมือนห่อเหี่ยวยังไงไม่รู้แฮะ = =

แต่เขาคงไม่รู้หรอก ผมต้องใช้ความอดทนที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยของผม เพื่อพิสูจน์แค่ไหน T__T

วันเสาร์

วันที่ 6 แล้วนะ…

ลู่หาน.. ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวจริงๆนะ เดี๋ยวแม่งตามไปหาถึงห้องเลยชิบ

ผมเริ่มจะบ้าตายแล้ววว

ปกติวันหยุด ผมจะนั่งคุยไลน์กับลู่หานอยู่ที่หอ แต่วันนี้ ผมต้องยอมปิดเน็ตในไอโฟนของตัวเอง

ถึงจะอยากเปิดใจขาดก็เถอะ..

เหลืออีกแค่วันเดียวสิ่นะ..

ลู่หาน

ขอให้เรายังรักกันอยู่นะ..

วันอาทิตย์

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผมตื่นขึ้นมา แล้วก็คว้าไอโฟนเปิดเน็ตทันที

ความอดทนตอนนี้กลายเป็นศูนย์ไปเรียบร้อยแล้วครับ

ถ้า..ลู่หานจะไม่สนใจผมแล้ว

แต่ใจของผม มันตัดลู่หานไม่ได้แล้วจริงๆครับ ไม่ต้องเป็นคนพิเศษในแบบคนรัก แต่ขอเป็นคนที่อยู่ข้างๆลู่หาน ได้มองลู่หาน ได้เป็นห่วงจากที่ไกลๆ

ผมก็พอใจแล้ว..

แล้วในตอนนี้..

ไอโฟนผมก็ข้อความเข้าระนาวเลยครับ.. .ในไลน์ทั้งนั้น

ในใจผมหวังว่าจะเป็นลู่หานนะ..

มันทำให้ผมสติแตก เปิดดูไลน์อย่างความเคยชิน .

จนมันทำให้ผมอึ้ง..

‘นี่..’

‘ถามอะไรหน่อยดิ่..’

‘เป็นอะไรรึป่าว..’

‘ทำไมเหมือนไม่สนใจกันเลย’

‘มาร์คยังรักเราอยู่ไหม..’

‘ทำไมไม่ส่งข้อความมากันแบบที่เคยทำล่ะ..’

‘ทำไมต้องหลบหน้าหลบตาเราด้วย’

‘ทำไมไม่มากินข้าวด้วยกัน ทำไมต้องอยู่ห่างกันแบบนั้นด้วยล่ะ..’

‘ทำไมถึงมีธุระตอนเย็นทุกวันเลยนะ..’

‘ทำไมไม่บอกฝันดีเราก่อนนอนแบบที่เคยทำ..’

‘ทำไมไมโทรหากันบ้าง..’

‘ทำไมถึงไม่จับมือเรา ตอนที่เจอกันแบบที่เคยทำ..’

‘ทำไมไม่มาอยู่ข้างๆเรา มาไล่ เวลามีผู้ชายเข้ามาหาเรา..’

‘ทำไมทำเราเหงาแบบนี้..’

‘ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้เราเหงาไง..’

‘ไม่รักเราแล้วหรอ’

‘ถ้ามาร์คไม่ตอบ เราก็คงไม่มีอะไรตอนพูดกันแล้วล่ะ ในเมื่อคำตอบก็น่าจะชัดเจนแล้ว..’

‘จะไม่ตอบจริงๆหรอ..’

‘ไม่สักนิดเลยหรอ..’

‘ตอบสักนิดไม่ได้หรอ..’

‘ทำไมไม่เปิดอ่านของเราเลยอะ..’

‘ได้ จะเอาแบบนี้ก็ได้ ไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก..’

‘ไม่ต้องมายุ่ง..’

‘ไม่ต้องมายุ่งจริงๆนะ’

‘ขอโทษ..’

‘ขอโทษที่ไม่เคยชัดเจน..’

‘ขอโทษที่ไม่ค่อยคุยด้วย เย็นชาใส่’

‘แต่ที่ลู่ทำแบบนั้นอะ ให้รู้เอาไว้ด้วย..’

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

อ่าว

อ่าววว

อ่าววววว

อ่าวววววววว เห้ยเสล็ดเป็ดหอยทอด ข้อความถูกส่งมาแค่นี้คืออัลไลลลลลลลลลลลลลลล

ลู่หานต้องการอะไรจากผม หัวใจผมยังไม่พออีกหรอออออออ ไม่ใช่ละ..

แต่.. ที่เขาพูดแบบนี้ผมมีหวังแล้วใช่ไหม ผมไม่ได้คิดไปคนเดียวใช่ไหม

หัวผมตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมดแล้วนะ

ทำไมลู่หานส่งมาแค่นั้น ลู่หานทำมาร์คคนหล่อจะบ้าตายอยู่แล้วววว

หรือผมไปหาเขาดี..

ใช่ ไปหาๆ ไปด่วน..

แต่ประเด็น ฝนตก มันไม่ใช่ปัญหา กูวิ่งไปก็ได้วะ ลู่หานรอมาร์คก่อนนนน

.

.

.

.

.

จนตอนนี้ผมมาอยู่หน้าหอของลู่หานเรียบร้อย

แค่ป้าที่หอเห็นหน้าผม เขาก็ยอมให้ผมขึ้นได้ตามสบายแล้วครับ

เพราะผมมาส่งลู่หานบ่อยๆ

ผมก็รีบวิ่งขึ้นไปห้องของลู่หานสิ่ครับ.. ในระหว่าขึ้นบันได ผมก็เห็นชานยอลเพื่อนของลู่หานกำลังเดินลงบันไดสวนทางกับผม ดูเขาหน้าเซงๆนะ แต่เวลาผมขอไปหาลู่ก่อนนะ เดี๋ยวค่อยไปทักทายทีหลัง ลู่หานสำคัญกว่าครับ..

กริ๊ง กริ๊งงง กริ๊งงงงงง

‘กดอยู่ได้น่ารำคาญ ไอชานกูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่า….’

สงสัยกันใช่ไหม..ทำไมคนคนนั้นถึงหยุดพูด..

พอเปิดประตุปุ๊ป

อู้ว แม่เจ้า..

เพื่อนของลู่หาน ที่เป็นรูมเมทลู่หานครับ เปิดประตูมา เจอหน้าผมปุ๊ป สตั้นปั๊ป

ทำไมแบคมันถึงยังไม่ชินกับผมอีกนะ - -

‘เอ่อ.. มาร์คหรอ เออกูขอโทษนะ เมื่อกี้ไอชานมันมา นึกว่ามันมาอีกรอบ แฮะๆ เอ่อ มาหาลู่หานใช่ไหม เอ่อลู่หานอยู่ในห้อง เดี๋ยวกูไปเรียกมาให้นะ’

พูดจบปุ๊ป แบคมันก็รีบวิ่งเข้าห้องตรงไปที่ห้องของลู่หานทันที..

สงสัยแบคจะทะเลาะกับชานยอลมันมั้ง.. ปล่อยมันไป เดี๋ยวก็เคลียร์กันเอง..

ปัญหาของผมยังไม่เคลียร์ ปัญหาคนอื่นผมก็ไม่เคลียร์ให้หรอก --

ตอนนี้ผมก็เดินเข้ามาในห้องนั้น ปกติผมก็มาบ้างนะ เพราะลู่หานบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อน เวลาที่แบคไม่อยู่ไปกุ๊กกิ๊กกับไอ่ชาน

‘เอ่อ ไอ่มาร์ค ลู่มันไม่ยอมเปิดประตูให้อะ ทะเลาะกันเหรอะ เห็นมันเป็นแบบนี้หลายวันละ พอถามว่าเพราะอะไรมันก็ไม่ยอมบอก เลยปล่อยไป ไม่อยากถามมาก..’

ไม่อยากเจอกันเลยหรอ..

แต่คิดว่ามาร์คคนหล่อจะยอมหรอ

ไม่มีทาง…

‘ก็ประมาณนั้น มึงมีกุญแจสำรองม่ะ ครั้งนี้กูต้องขอเข้าไปจริงๆว่ะ เดี๋ยวลู่มันจะเข้าใจผิดกูไปมากกว่านี้..’

เอาจริงๆผมก็เคยเข้าไปในห้องลู่หานนะ..

อย่าคิดอะไรแบบนั้นนะครับ ไปช่วยหาของ เขาไปหาอยู่นาน ผมเลยบอกจะไปช่วยหา ตอนแรกก็ไม่ให้ผมเข้าหรอก แต่เพราะผมเปิดประตูเข้าไปเอง ก็มันไม่ล็อคอะ  - - ผมเลยเข้าไปช่วยได้..

‘มีๆ รอแปป..’.

.

.

.

แล้วเมื่อผมได้กุญแจมา ผมรีบทำการไขเข้าไปทันที

แน่นอว่า เมื่อผมเข้าไปแล้ว ก็ต้องเจอกับ..

ร่างที่โหยหามาตลอดทั้ง 1 อาทิตย์ นั่งกอดตุ๊กตากวางที่ผมเคยซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด

รู้สึกดีแฮะ -///-

ร่างเล็กนั่งหันหลังให้ประตู เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ก็ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย แล้วก็พูดทั้งๆที่ยังไม่หันมาดู ว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร..

‘บอกแล้วไง ว่าเรายังไม่อยากเจอมาร์คอะ..’

‘ทำไมถึงไม่อยากเจอเค้าหรอ..’

ลู่หานถึงกับสะดุ้ง หันมองมาผม ด้วยความตกใจทำให้ตอนเขาดูหน้าเหวอไปเลยล่ะ

คนอะไร ตกใจแม่งยังน่ารัก..

‘เข้ามาได้ไง.. แบคนะแบค’

เข้าบ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับกอดตุ๊กตากวางแน่นเข้าไปอีก

เห็นแล้วมันเขินว่ะ -////-

‘สรุปบอกมาหน่อยดิ่ ทำไมไม่อยากเค้าอ่า‘

‘ก็ ไม่.. สนใจเราแล้วนิ่.. แล้วจะมาหาเราทำไม’

อยู่ดีๆเจ้าตัวก็เสียงหงอยลงกว่าเดิม  ถ้ารู้ว่างอนแล้วจะน่ารักขนาดนี้ ยอมให้งอนทุกวันก็ได้ T^T

‘ถ้าไม่รักจะมาหาทำไม’

ผมจับตัวเขาให้หันหน้ามาทางผม ทั้งๆที่เขาคงก้มหน้ากอดกับตุ๊กตากวาง..

น่าฟัด เอ๊ย น่ารักชะมัด -..-

‘แล้วทำไมต้องทำให้เราเหงาอย่างนั้นล่ะ รู้ไหมว่าทำแบบนั้นอะ มันทำให้เราใจหายแค่ไหน..’

พอพูดแบบนนั้น มันทำให้ผมยิ้มแทบจะปวดกราม ไม่เคยมีแฟนคนไหนที่แม่งน่ารักเท่าแฟนคนนี้เลยบอกตรง..

‘ก็เค้าอยากรู้นิ่ ว่าลู่ยังรักมาร์คอยู่ไหม.. เค้าไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากของลู่เลยนะ มันทำให้เค้าน้อยใจ เค้าคิดว่าลู่ไม่รักเค้าแล้วไง ที่เค้าทำไป ไม่คิดหรอ ว่าเค้าอดทนแค่ไหนอะ ไอ่วันที่อยากจับมือแม่งก็ไม่ได้จับ วันที่มีผู้ชายมาถีบเค้าจะไปถีบมันอยู่แล้ว ถ้าสั้นมันไม่ห้ามนะ เค้าหวงของเค้าอ่า..’

ผมพูดถึงความในใจที่อยากจะพูดมาหลายวัน.. มันอึดอัดครับ แต่หันไปมองลู่หาน

ตอนนี้ลู่จ้องผมอยู่..

ยิ้มให้ด้วย..

แล้วก็เอื้อมมือมาโอบเอวผม ซุกหน้าเข้ากับท้องผม..

โอ้วแม่เจ้า.. มหาบรรลัยความฟินในปีนี้เลยครับ T^T

‘ใครบอก ว่าลู่ไม่รักเคยบอกรัก.. มาร์คอ่าแหละ ไม่เคยฟัง..’

‘ห้ะ ตอนไหน..’

‘เวลาก่อนนอน เรามักจะโทรหากันใช่ไหมละ มาร์คชอบเผลอหลับไปก่อน เวลานั้นแหละ ลู่ก็บอกเกือบทุกวัน.’

เห้ยยยย ผมพลาดไปได้เยี่ยงไร อยากจะทึ่งหัวตัวเองซักร้อยรอบบ

‘งั้นขอฟังตอนนี้เลยได้ไหม..’

ลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าเขาเริ่มแดงๆขึ้นมาแล้วล่ะ ซึ่งผมชอบเวลาเขาเป็นแบบนั้นที่สุด..

แล้วเขาก็ก้มหน้าลงแบบเดิม..

‘…’

‘ไม่อยากบอกหรอ’

‘…’

‘งั้นไม่เป็น..’

‘ลู่.. รักมาร์คนะ รอฟังบ้างดิ่ อย่าเพิ่งพูดเอง คนพูดมันก็เขินเหมือนกันนะเว้ย’

พูดจบก็กอดผมอีกครั้ง คราวนี้แน่นกว่าเดิมอีก

อ๊ายย.. พี่มาร์คคนหล่อเขินจริงเขินจัง T///T

ผมเลยลูบผมเขาไปเพลินๆ..

‘มาร์คก็รักลู่นะ..’

คำบางคำ ถึงจะเป็นคำสั้นๆ แต่ความหมายมันมีอิทธิพลต่อคนที่อยากจะได้ยินมันนะ..