Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #56 : คำขอโทษ

“เฮ้อ”เสียงถอนหายใจเบาๆดังมาจากหัวเม่นที่กำลังเตรียมกลับไปประจำจุด หลังไปหาข้าวเที่ยงกินมา

ทั้งที่อยากจะตะโกนให้ดัง แต่ด้วยความที่เป็นที่สาธารณะมีคนอยู่เพียบ และสายตาที่มองมา แบบอยากจะมาขอลายเซ็นหรือถ่ายรูปคู่นั้น ก็ทำเอาสงบปากได้เยอะ แต่ถ้ามีคนในห้องเอ หลุดมาต่อปากกับเขาสักคน คงมีหลุดบ้างแหละ(หลุดปาระเบิดใส่นะ)

แต่เหลือเวลาราวๆ 10 นาที จะไปหลบมุมที่ไหนได้บ้างมั้ยนะ ยังไม่อยากปวดหัวกับคนเร็ว เพราะงั้นไม่รีบไปประจำที่ดีกว่า ในขณะที่คิด สายตาก็ดันไว เหลือบเห็นคนคุ้นตา วิ่งออกมาจากบันไดหนีไฟ

ไม่ต้องคิดอะไรเพิ่ม สองขาวิ่งตามทันที พยายามหลบคนให้มากที่สุด แต่ก็ไม่ยอมคลาดสายตาจากคนผมเขียวที่วิ่งนำอยู่

จนตามมาทัน ที่บริเวณงานเหรียญที่ระลึก เวทีกลางด้วย กำลังจะประมูลเหรียญพอดี

มือหนา คว้าแขนบางไว้ แล้วดึงมาหลบหลังเสา บริเวณหลังเวที ซึ่งตรงนี้คนไม่ค่อยเบียดกันเท่าหน้าเวที

“คัต..จัง..”

“จับได้แล้ว...เดกุ..”คัตสึกิว่าพลางหอบน้อยๆ

เมื่อหันมาเจอคนที่จับแขนตนไว้ ก็ทำเอาเจ้าตัวต้องนึกปลงกับลางสังหรณ์ตัวเอง....

.....ทั้งคู่เลย...ต่อจากโชโตะก็เป็นคัตจัง....อะไรจะลางสังหรณ์แม่นขนาดนั้น.....อ๊าาาา...เขาไม่อยากทำร้ายคนรู้จักเลย....

“โชคร้ายจัง โดนฮีโร่จับซะแล้ว อืมม หนีทางไหนดีนะเรา..ฝ่าคนออกไปดีมั้ยหรือก่อความวุ่นวายสักหน่อยดีแล้วอาศัยช่วงชุลมุน*!@#%*FE#@$#R..”แล้วเจ้าตัวก็พึมพำตามนิสัยเดิม จนอีกคนเผลอโมโหตามนิสัยปกติ

“เลิกพึมพำได้แล้วโว้ย มันน่าขนลุก!!”

“ขอโทษนะ คัตจัง ลืมตัวน่ะ แล้วคุณฮีโร่มีธุระอะไรกับวิลเลินอย่างผมหรอครับ”อิซุคุถามด้วยรอยยิ้ม

“แล้วคิดว่าชั้นจะมีธุระกับแกสักกี่เรื่องหา”คัตสึกิตะโกนแข่งกับเสียงไมค์พิธีกร

“อ้อ เรื่องเดียว เป็นฮีโร่ก็ต้องมาจับวิลเลินส่งตำรวจสินะ”ร่างเล็กว่าพร้อมหลุบตามองพื้น

“อึก..”คำที่ได้ยินทำเอาพูดไปต่อไม่ถูก จะพูดอะไรดีเนี่ย เป็นในรอบหลายปีที่บาคุโกจะคิดอะไรไม่ออกขนาดนี้ ถ้าเอาส่งตำรวจตอนนี้ คงไม่ได้คุยอีกนานแน่

“แล้วจะทำยังไงกับผมเหรอครับคัตจัง”อิซุคุหรี่ตามองเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ พลางกำลังประเมินอยู่ในใจว่าจะทำยังไงดี เพื่อให้แผนที่กำลังจะเริ่มในอีกไม่ช้านี้ ประสบความสำเร็จ

“เงียบเถอะน่า”ตะคอกใส่พลางยกแขนกักอีกคนไว้ตรงกลาง มือเท้าลงกับต้นเสาใหญ่

ซึ่งอีกคนก็เงียบตาม แต่ในใจน่ะ

.....สองรอบแล้วนะ ในชั่วโมงเดียวด้วยกับเหตุการณ์แบบนี้ หวังว่าคไม่โดนสารภาพรักอีกคนนะ....ม่ายยยยย..ต้องไม่ใช่สิ เพราะโชโตะคุงแหละพูดอะไรไม่รู้(คู่แข่งความรักอีก2)จนเขาเผลอคิดตามเลย.....

“.....ชั้น...”หลังเงียบไป คัตสึกิก็พูดต่อ

“.....?.....”

“...ขอ.........โทษ...”ถึงจะทิ้งช่วงห่างไปหน่อย แต่ก็เป็นคำขอโทษแรกในรอบหลายปีเลย...อ่าหน้ามันร้อนๆแหะ

“เรื่องอะไรรึครับ”อิซุคุเงยหน้า สบตาคนพูดตรงๆ เห็นสีแดงจางๆบนหน้าคนตรงหน้าด้วย

“ทุกเรื่อง”

“ผมบอกแล้วไงครับ ว่าคำขอโทษน่ะมันใช้ไม่ได้กับทุกอย่....”ร่างเล็กกดเสียงลงอย่างไม่พอใจ

“แต่ชั้นก็อยากพูด!!!”ร่างสูงกว่าพูดแทรกขึ้นมาก่อน ก่อนที่มือจะค่อยๆขยับกอดร่างเพื่อนสมัยเด็กไว้

“......”(เครื่องค้าง)

“ขอโทษ...ชั้นผิดเองที่ทำกับแกอย่างนั้น”เขาพูดช้าๆ หวังให้อีกคนเข้าใจบ้าง ไม่ต้องถึงกับยกโทษให้หรอก

“หิมะต้องตก พายุต้องเข้าแน่ที่คัตจังขอโทษคนอื่นอย่างนี้”อิซุคุว่า(หายค้างแล้ว)

“นี่แก ไอ้ซีดนั่นมันสอนอะไรแกฟะ รู้สึกจะกวนตี..ขึ้นนะ”เมื่อได้ยินดังนั้นก็ปล่อยทันที และโวยวายตามปกติ

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับโทมูระซังล่ะครับ”

คัตสึกิไม่ตอบแต่ปล่อยรังสีอำมหิตออกมา....ตอนแรกก็ไอ้ครึ่งสีเรียกชื่อเจ้านี้อย่างสนิทสนม มาคราวนี้หมอนี่กล้าเรียกชื่อของคนอื่นนอกจากเขาเรอะ....ช่วงเวลาที่หายไป ไอ้ซีดนั่นทำอะไรเจ้านี่รึเปล่าฟะ...

“ชั้นจะกวาดทั้งสมาพันธ์เข้าซังเตให้หมดให้ได้เลย”คอยดูเถอะ...สอนอะไรเดกุของเขา(?)ฟะ

“ผมคงยอมหรอกนะ..”คนผมเขียวพูดไม่ทันจบก็ต้องเงียบ เมื่อคนตรงหน้าหยิบมือถือขึ้นมารับ พลางจับมือเขา เพื่อไม่ให้หนีแทน

แต่อิซุคุก็พยายามสะบัด เพื่อที่จะปลีกตัว แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อคัตจังมองด้วยสายตาวาวโรจน์แล้วเปลี่ยนมากอดเอวเข้าแทน

เมื่อเห็นว่าอีกคนช็อกค้างรอบที่สองไปแล้ว บาคุโกเลยรับสายโทรศัพท์

“บาคุโกเธออยู่ไหน นี่มันเลยเวลาแล้วนะ ทำไมยังไม่ประจำที่ แล้วคู่หูนายก็ดันไม่ยอมรับสายอีก...”เสียงอ.ไอซาวะบ่นมาตามสาย ทำเอาคนฟังต้องดูนาฬิกาในมือถือทันที

....เออ..เกินมา 15 นาทีแล้ว...

“รู้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ส่วนไอ้หมอนั่น ติดต่อไม่ได้ก็ช่างมัน ชั้นเก่งพอที่จะทำคนเดียวได้”คัตสึกิรับคำแค่นั้น ก่อนจะตัดสายไป

ในระหว่างที่กำลังตัดสินใจง่าจะทำยังไงกับคนตรงหน้า ก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมา ดึงควาสนใจของทั้งคู่จนหันไปมองคนที่กำลังเดินมาด้านหลังเวที

“ไอ้ห่วย เรื่องง่ายๆแค่นี้แกก็ทำไม่ได้เรอะ”

“ชั้นพยายามแล้วนะ แต่คนมันเยอะไม่ได้จริงๆ”เป็นกลุ่มวัยรุ่นกำลังยืนล้อมเด็กหนุ่มอีกคนที่ตัวเล็กกว่ามากไว้ ดูท่าจะอารมณ์เสียมาก คงพลาดเหรียญที่แจกสินะ

“ไอ้พวกไร้อัตลักษณ์นี่มัน ไม่มีค่าให้มีชีวิตจริงๆโว้ย ขยะจริงๆ”และดูเหมือนจะมีการทำร้ายร่างกายกัน

บาคุโก คัตสึกิ เลยพุ่งเข้าจัดการห้ามไว้ หลังซัดทั้งกลุ่มลงไปนอนเล่น และได้รับคำขอบคุณจากอีกคนที่โดนรุม คัตสึกิก็หันมามองอิซุคุ

อิซุคุนั้น มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า พลางพึมพำ

“คนไร้อัตลักษณ์น่ะ ไม่มีที่ยืนในสังคมหรอกนะ เพราะงั้นคนๆนั้นเลยจำเป็น”

“แกพูดอะไรหะ มานี่เลย ชั้นจะสวดแก จนแกกลับเป็นไอ้โอตาคุฮีโร่คนเดิมเอง”คัตสึกิย่างสามขุนมาหาคนผมเขียว เขาไม่ชอบใจเลย ที่เห็นแววตาคนตรงหน้ากลายเป็นอย่างนั้น

“มันสายเกินไปแล้ว”

“นี่แก...”

“สายเกินไป โลกนี้มันเกินเยียวยาแล้ว”

“เดกุ...”คัตสึกิเรียกอีกฝ่าย แต่สายลมกลับเริ่มก่อตัวบริเณรอบตัวอิซุคุ

“สิ่งที่พวกนายทำไว้กับผม สิ่งที่พวกนายทำไว้กับพวกเรา(คนไร้อัตลักษณ์) พวกนายจะต้องชดใช้อย่างสาสม ด้วยความหวาดกลัว และความสิ้นหวัง!!!”อิซุคุตะโกน

ก่อนที่เสียงกรีดร้องจะดังตามมา พร้อมด้วยการปรากฏตัวของโนมุสามตัว ที่บริเวณจัดงาน

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

ให้แต้มคัตจังบ้าง

หายปากแข็ง พูดขอโทษได้สักที แต่หนูอิซุคุของเราไม่ยกโทษให้หรอก

ทุกคน และ สังคมจะต้องชดใช้จากการเลือกปฎิบัติ รังแกคนอ่อนแอกว่า หึหึ