คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : สารภาพ
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่
อิซุคุ”คนผมสองสี ถามคนตัวเล็กกว่าพร้อมดันอีกฝ่ายติดกับผนัง
ใช้มือกั้นปิดทางหนีไว้ด้วย
“.....เจอจริงๆด้วยสินะ”อิซุคุว่าเสียงเบา
พร้อมมองตาสองสีของคนที่ลากเขาเข้ามาที่นี่
“....”คนถามก็เงียบรอฟังคำตอบ
“เอ่อ..ถ้าตอบไปจะโกรธมั้ยเนี่ย”อิซุคุถามกลับ
“ขึ้นอยู่กับคำตอบ”โทโดโรกิลดแขนลง
พลางจ้องเอาคำตอบ
“ต้องโกรธแน่ๆเลย”อิซุคุพึมพำ
“อิซุคุ”อีกฝ่ายเรียกชื่อเสียงเข้มขึ้น
จนอิซุคุสะดุ้ง แล้วเอื้อมมือไปในกระเป๋า หยิบคำตอบขึ้นมาโชว์
“เหรียญที่ระลึก?”คำตอบที่โชว์หรา
ทำเอาโชโตะปวดหัว นี่เจ้าตัวรู้มั้ย
ว่าตัวเองเป็นหนึ่งในคนที่โดนประกาศจับของกรมตำรวจ ในฐานะเวิลเลินเนี่ย ไหงทำตัวเหมือนแฟนคลับต้องตามเก็บงานให้ครบเนี่ย
“อือ
ไปแย่งชิงได้มาเหรียญนึงล่ะ จะเก็บไว้อย่างดีเลย”รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าทันที
ที่พลิกเหรียญดูไปมาอย่างพอใจ
“เฮ้ออออ....นี่รู้มั้ยว่าในห้างมีตำรวจเท่าไร
มีฮีโร่เท่าไร ถึงมาเดินสบายใจเฉิบแบบนี้”ฮีโร่โชโตะถอนหายใจยาว
ก่อนจะอดใจถามไม่ไหว
“อืม
เท่าที่เห็น ก็เยอะอยู่นะ กว่าจะหลบได้แทบแย่แหน่ะ
นี่ต้องกลั้นใจไม่ไปขอลายเซ็นต์ฮีโร่เลยนะ
พวกเพื่อนของโชโตะคุงก็น่าสนใจเหมือนกัน”อิซุคุว่าพลางเก็บเหรียญ
“หึหึ
วิลเลินที่ไหนอยากได้ลายเซ็นต์ฮีโร่กัน”เขาหัวเราะหน่อยๆ กับนิสัยแปลกๆของอีกฝ่าย
“มันติดเป็นนิสัยน่ะ
ท่าทางจะแก้ยาก”
เห็นท่าทางไม่ทุกข์ร้อน
แถมดูท่าจะสบายๆขนาดนี้ ไม่ได้มาก่อเรื่อง แต่มาหาของที่ระลึกสินะ
“สรุปคือ
นายแค่มาหาของที่ระลึก?”
“ทำไมเหรอ”อิซุคุตอบคำถามด้วยคำถาม
“..........”
“...........”
“ช่างเหอะ..”คนผมสองสีบอกปัด
ก่อนจะนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะ..
“อิซุคุ ไม่คิดมอบตัวเหรอ”คำถามที่ถามต่อ
ทำเอาคู่สนทนาหน้าตาหม่นลงในทันที
“มันหาทางลดโทษได้นะ
นายต้องไม่ได้ติดคุกนานหรอก ชั้นจะหาทางช่วย”โชโตะจับมืออิซุคุไว้
“.....โชโตะคุง”
“กลับมาเถอะนะ
มาสู่ที่ๆมีแสงเถอะ”
“...........”
“ความมืดนั้น
ไม่เหมาะกับนายหรอก”พูดพลางจ้องนัยน์ตาสีเขียวไปด้วย
“ชั้นพูดจริงๆนะ
ชั้นจะหาทางช่วยให้ได้ ต่อให้ใครจะว่ายังไงก็ช่าง...”
“ผมน่ะ...ไม่คิดว่าแสงจะช่วยผมหรอก”
“ทำไมล่ะ
แสงน่ะ...ฮีโร่น่ะไม่มีทางทอดทิ้งคนหรอก มันต้อนรับคนกลับใจเสมอนะ”
“.....ผมผิดหวังกับแสงมากเกินไป
แม้แต่ฮีโร่..แม้แต่คัตจัง..”อิซุคุดึงมืออก
“ถ้านายจะคิดเทียบฮีโร่
นายต้องเว้นเพื่อนสมัยเด็กนายไว้คนนะ”โทโดโรกิบอกไป เมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สาม
“ฮะ
ฮะ มันก็จริงนะ คัตจังเป็นกรณีพิเศษในหลายๆอย่างเลยล่ะ”
“........”
“คนแบบนั้นยังเป็นฮีโร่ได้เลย
แล้วทำไมผมจะเชื่อในตัวฮีโร่ได้อีก”
“อนาคตแบบนั้นยังจะหวังได้อีกเหรอ”อิซุคุพูดช้าๆ
นัยน์ตาสีมรกตเริ่มว่างเปล่า
“หวังกับชั้นไม่ได้เหรอ”โชโตะคว้ามือข้างนึงไว้
ส่วนอีกมือ ก็เท้ากำแพงด้านข้างอิซุคุไว้
“โช..”พูดยังไม่ทันจบ
อีกคนก็พูดขึ้นต่อ
“เชื่อชั้นไม่ได้เหรอ
เชื่อในตัวชั้น เชื่อว่าชั้นจะไม่ทิ้งนาย..”คนตัวสูงดึงมืออีกคนมาทาบลงที่หัวใจ
“มันออกจะสั้นไปสักหน่อยที่รู้จักกับอิซุคุ
แต่ชั้นก็อยากช่วยนาย อยากปกป้องนายนะ”
“รอยยิ้มของนาย
เสียงหัวเราะ แถมอาการบ้าฮีโร่แบบนั้น มันไม่เหมาะกับการเป็นวิลเลินเลย
เพราะงั้น...”
“........”
“อย่ายิ้มในความมืดได้มั้ย
มายิ้มในที่ๆมีแสงเถอะ”
“ชั้นชอบนายนะ
อิซุคุ”มือที่ทาบอกอยู่ถูกดึงขึ้นมาทาบที่ใบหน้าแทน
คำสารภาพรัก
ที่เรียกได้ว่าไม่ต่างจากที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ ก็ทำเอาหัวใจของคนผมเขียวเต้นผิดจังหวะไป
และรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“........”
“ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้แต่ขอให้เชื่อชั้นนะ
ชั้นจะช่วยนายให้ได้...ไม่ว่ายังไงก็ตาม”
“โชโตะ ผมน่ะดีใจนะ”
ดีใจจริงๆ ที่ชีวิตนี้ ยังมีคนชอบเขา แถมยังเป็นถึงลูกชายของฮีโร่อันดับสองด้วย
ประสบการณ์ชีวิตที่ผ่าน ทำให้เขาไม่คิดจะเชื่ออะไรใครอีก
ยกเว้นอ.ออลฟอลวัน กับคนในสมาพันธ์วิลเลิน
ที่ช่วยฉุดเขาออกมาจากวงจรที่เลวร้ายนั้น
อย่างน้อยในชีวิตนี้ก็ยังมีโอกาสได้แตะสิ่งที่เรียกว่าความชอบ ความรัก
ความชอบ
ที่ไม่ได้มาจากการคลั่งไคล้ หรือเป็นแฟน(คลับ)อะไร
ความรัก
ที่ไม่ได้มาจากคนในครอบครัว
ความอบอุ่น
ความอุ่นใจ ที่ไม่ได้รับมานาน ตั้งแต่คัตจังทิ้งเขาไป
บางที
บางที ถ้า....
“แต่สถานะของเราตอนนี้คือฮีโร่และวิลเลินนะ
มันไปด้วยกันไม่ได้หรอก”อิซุคุยิ้มบางๆ
“ไหนฮีโร่
ไหนวิลเลิน”โชโตะยิ้มตอบ
“หะ”
“คนเป็นฮีโร่ต้องใส่คอสตูมนะ”คนผมสองสีบอก
“ก็นี่...”อิซุคุทำหน้าเหลอหลาชี้มือไปที่อีกคน
“นี่เสื้อสตาฟงานต่างห่างล่ะ
ชั้นพักอยู่ เพราะงั้นไม่ใช่ฮีโร่ ส่วนนาย ก็ยังไม่ได้ทำร้ายอะไรใครนี่
เพราะงั้น...”
“ที่ยืนอยู่ตรงนี้
คือโทโดโรกิ โชโตะ กับ มิโดริยะ อิซุคุต่างหาก”โชโตะยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้
ทำเอาคนเห็นถึงกับต้องส่ายหัว
“เพิ่งรู้นะเนี่ย
ว่าโชโตะคุงเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ลื่นไหลแบบนี้ ร้ายเหมือนกันนะ”
“งั้นเหรอ
แต่ก็นะ”
“หืม”อิซุคุเอียงหัว
สงสัย
“จะสารภาพรักทั้งที
ทำไมต้องเป็นบันไดหนีไฟเนี่ย หมดกัน”ร่างสูงหันมาพิงกำแพงบ้าง
“ผมยังนึกไม่ถึงเลย
ว่าโชโตะจะสารภาพรักดื้อๆแบบนี้”อิซุคุว่ายิ้มๆ
“อืม..”โทโดโรกิมองหน้าอิซุคุ
“อะไรเหรอ”
“ลางสังหรณ์บอกว่า
ชั้นจะมีคู่แข่งความรัก 2 คน”
“เหอออ..”คนฟังถึงกับไปไม่ถูก
แค่มีคนตรงหน้ามาชอบ ก็น้ำตาแทบไหลแล้ว จะมาจากไหนอีก 2
“บาคุโกแหละหนึ่ง ทำเป็นปากแข็งไปงั้นแหละ แต่อีกคนนี่สิ..”ว่าแล้วก็นั่งลง แล้วแกะของกินที่ไปซื้อมา(หึหึ อีกคนก็หัวหน้าสมาพันธ์ไง)
“คัตจังคงไม่...แซนวิชกับนม?”อิซุคุพูดยังไม่จบก็ต้องถามแทน เมื่อเห็นอีกคนแกะของกินออกมา
“ข้าวเที่ยง
เกือบลืมว่าตอนนี้เวลาพัก อีก 15 นาทีก็หมดเวลาแล้ว ต้องกินก่อน”แล้วโชโตะก็นั่งกินข้าวเที่ยงตัวเองไป
ส่วนอิซุคุก็รื้อถุงเล็กๆที่เขาถือติดมาด้วย
เอาน้ำผลไม้ออกมากินเป็นเพื่อน
“อิซุคุถ้าได้เหรียญแล้วก็รีบออกไ..”เมื่อกินหมดก็หันมาเตือนอีกรอบ
แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีของมาจ่อที่ปาก
“อร่อยนะ
ซื้อมาจากร้านข้างล่างน่ะ”
โชโตะเริ่มปวดหัวอีกรอบ
คนในหมายจับจริงมั้ยเนี่ย แต่ก็อ้าปาก รับขนมที่อีกฝ่ายป้อนให้
“เอแคร์?”
“อื้อ”ตอบแค่นั้น
ก็ป้อนเอแคร์อีกชิ้นให้ ซึ่งคนโดนป้อนก็ไม่ว่าอะไร กินขนมอย่างว่าง่าย
จนถึงชิ้นสุดท้าย
“งั้นชั้นกลับไปทำงานก่อนนะ
นายก็รีบกลับล่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะมาเจอ
ชั้นจะไม่บอกใครเรื่องเจอนา..”เสียงขาดหายไปครั้ง เมื่อตอนนกำลังจะลุกขึ้น
คนผมสองสี ก็โดนอีกคน โถมตัวเข้าใส่จนล้มนอนลงกับพื้นด้วยกัน
“อิซุคุ..อึก.”เสียงเงียบหายไป
เมื่อคนด้านบน แนบริมฝีปากลงมา ปิดปากอีกคนอย่างไม่ทันตั้งตัว
อิซุคุสอดลิ้นตัวเองเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย
ป้อนน้ำผลไม้ผ่านปากตัวเองลงไป ถอนปากออกช้าๆให้อีกคนกลืนน้ำหวานลงไป
ก่อนก้มลงจูบอีกรอบ
แต่คราวนี้
คนที่นำจูบกลับไม่ใช่คนด้านบน แต่เป็นคนด้านล่าง มือข้างหนึ่ง
กดท้ายทอยอิซุคุไว้เพื่อไม่ให้หนี ส่วนแขนอีกข้างก็โอบกอดเอวบางไว้
“..อืออ..อ”
ลิ้นร้อนถือวิสาสะ
สำรวจโพรงปากอีกฝ่ายจนทั่ว แล้วจึงยอมถอนจูบออก
“ใครร้ายกว่ากันนะ”โชโตะยิ้มให้
ซึ่งอิซุคุก็ยิ้มตอบ
แล้วทิ้งตัวลงนอนแนบ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“บางที
ถ้าเพื่อนสมัยเด็กของผม ไม่ใช่คัตจัง....แต่เป็นโชโตะคุงก็ดีนะ...”
“อิซุคุ”เขาเรียก
ก่อนจะลูบหัวอีกคนช้าๆ
“ถ้าเป็นงั้น
บางที เรื่องคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ ไม่ต้องเดินมาไกลขนาดนี้”
“ก็ไม่ต้องนึกถึงอดีตสิ
คิดถึงอนาคตเอา”โชโตะบอก
“ผมดีใจนะ
ดีใจมากๆ ขอบคุณนะที่ชอบคนอย่างผม..”อิซุคุยันตัวนั่ง
“แต่มันสายเกินไปแล้ว
“
“ผมขอโทษนะ
ผมอยู่กับโชโตะไม่ได้หรอก”ว่าจบแล้วก็ลุกขึ้นยืน
ร่างสูงก็ขยับตัว
เพื่อที่จะลุกขึ้นตาม แต่ก็ต้องทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
“ทำไม..”
“ในเอแคร์ชิ้นสุดท้าย
ผมผสมยาชาลงไปน่ะ ผมเลยให้กินน้ำผลไม้ด้วย โชโตะจะได้ไม่รู้สึกถึงมัน”
“อึก..”ร่างสูงพยายามขยับตัว
แต่ก็ไม่ได้ผล
“แผนการกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
เพราะอย่างนั้น ผมไม่อยากสู้กับโชโตะ
สักพักเดี๋ยวก็ขยับได้ แต่นายคงไปไม่ทันกลางการต่อสู้หรอก เพราะงั้น คุณฮีโร่รออพยพคนดีกว่านะ”อิซุคุว่า พลางยิ้มให้อีกรอบ
“ผมขอโทษนะ”แล้วอิซุคุก็ใช้อัตลักษณ์เปิดประตู
แล้ววิ่งหายออกไป
ทิ้งอีกคนไว้ตรงบันได้หนีไฟ
.....ปึก...
โชโตะทุบกำปั้นลงกับพื้น
“ชั้นไม่คิดจะยอมแพ้นะ
อิซุคุ...”
- - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -
คำสารภาพของทั้งสองฝ่ายล่ะนะ
เขียนไปเขียนมา บางทีโชโตะควรเป็นพระเอกนะ
แต้มต่อสูงมาก คัตจังจะได้บ้างมั้ยเนี่ย
(แล้วทำไม มีหัวหน้าสมาพันธ์มาอีกคนได้นะ? สงสัยตัวเอง)
อีกเรื่องนึง พอดีลืมบอกไป
ขอบคุณสำหรับที่กดไลค์เพจให้นะ
ถึงจะไม่ถึงเป้า แต่ก็ยังพอทำคะแนนได้
ขอบพระคุณทุกท่านมากนะคะ
ความคิดเห็น