คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [SF] MISTAKE ::MINWOONXSEOKSOON::{17TEEN}
“ ซูนยอง ? ทำไมวันนี้แกมาคนเดียวอ่ะ ”
เอ่ยถามเพื่อนรักพร้อมกับร่างเล็ก ๆ ที่ทรุดลงนั่งข้าง ๆ กัน ซูนยองรีบละสายตาออกจากวัตถุทรงสี่เหลี่ยมตรงหน้าพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่ทำเหมือนชะเง้อหาอะไรบางอย่างเบื้องหลังวอนอู วอนอูรีบหันไปมองด้านหลังของตัวเองทันที
“แกมองหาอะไร ”
“วันนี้มินกยูไม่มาเหรอ”
“ วันนี้มันมีเรียนคาบบ่ายหน่ะ ก็เลยยังไม่ได้มา”
“อ่อ อื้ม”
“แล้วซอกมินหล่ะ”
“ ไม่สบายหน่ะ”
“เฮ้ย !! จริงดิ !!!”
รีบถลาออกมาจากคนด้านข้างพร้อมกับใบหน้าสวยที่ฉายแววตกใจจนถึงขีดสุด ซูนยองค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนรักก่อนจะส่งสายตาหน่าย ๆ ออกไปให้
“เป็นอะไร”
“ กะ แกคงไม่ติดมันหรอกนะ”
“จะบ้าหรือไง ตั้งแต่รู้ว่ามันไม่สบายฉันยังไม่ได้เจอหน้ามันเลยเนี่ย พอฉันจะไปก็ห้าม เดี๋ยวกลัวจะติด อะไรก็ไม่รู้ จะตายอยู่แล้วยังมาทำเป็นห่วงคนอื่นอยู่ได้ !”
ระบายออกมาอย่างอึดอั้นตันใจพร้อมกับใบหน้าขาวใสที่ฉายแววงุ่นง่านออกมาได้อย่างชัดเจน
คนรักของเขามักจะเป็นอย่างนี้ ไม่ว่าตัวเองจะเป็นยังไงหรือเกิดปัญหาอะไรขึ้นหมอนั่นมันจะเลือกที่จะแก้ปัญหาด้วยตัวเองเสมอ
เขาเป็นคนรักของซอกมิน ซึ่งสถานะนี้มันควรจะจบสิ้นตั้งแต่ไอ้หมอนี่มันเลือกที่จะแบบนี้กับเขาแล้ว !
“แกก็อย่าคิดมากดิวะ ซูนยอง ซอกมินมันแค่เป็นห่วงแก ไม่อยากให้แกติดหวัดจากมันก็เท่านั้นเอง”
“ แล้วมันไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไงวอนอู ถ้ามันเป็นอะไรไปฉันจะอยู่ยังไงมันสนใจไหม อย่างนี้เค้าเรียกว่าเห็นแก่ตัวชัด ๆ !”
“โอเค ๆ ฉันเข้าใจ”
ค่อย ๆ ยกมือเรียวขึ้นไปวางทาบลงบนลาดไหล่บางของเพื่อนรักอย่างเห็นใจ ซูนยองรีบเบือนหน้าหนีทันที
“ งั้นเย็นนี้แกก็ไปหามันสิ ”
“ มันไม่ให้ฉันไป แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ”
“เออ ๆ ได้ยิน ๆ ถ้ามันไม่ให้แกก็แอบไปสิ ”
“........................”
“เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
“……………….”
“อะ อื้ม ”
“วะ วอนอู ”
“หื้อ ~ ”
“ฉะ ฉันกลัวอ่ะ”
“กลัวอะไร”
“กะ กลัวว่ามันจะโกรธ”
“..............”
“……….”
“งั้นกลับกันไหม”
เอ่ยท้าคนที่กำลังยืนสั่นง่อก ๆ อยู่ด้านข้างอย่างนึกรำคาญ
ซูนยองมักจะเป็นแบบนี้ เพื่อนรักของเขามักหวาดกลัวในสิ่งแปลก ๆ ที่คนอื่นเขามักไม่กลัวกัน
กลัวที่จะมาเยี่ยมคนไข้คนรัก แบบนี้หน่ะคนปรกติเขาไม่เป็นกันหรอกนะ
“มะ ไม่ ”
“งั้นก็ตามฉันมา”
เอื้อมไปคว้ามือเพื่อนรักมากุมเอาไว้เบา ๆ ก่อนจะออกแรงดึงให้เดินตามตัวเองออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วเพียงไม่นานทั้งสองก็พากันมายืนอยู่หน้าประตูห้องของซอกมิน วอนอูค่อย ๆ คลายมือซูนยองออกก่อนจะยกมือขึ้นไปเคาะลงบนบานประตูด้านหน้าทันที
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
“..................”
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
“.................”
“ทำไมมันถึงไม่เปิดหล่ะเนี่ย”
เอ่ยถามตัวเองเบา ๆ พร้อมกับมือเรียวสวยที่ทำท่ายกขึ้นสูงอีกที ซูนยองรีบคว้ามือวอนอูเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ซอกมินอาจจะพักผ่อนอยู่ก็ได้นะ อะนี่กุญแจ ”
ยื่นวัตถุสีเงินนวลออกไปให้คนที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม วอนอูรีบหยิบมันออกมาจากมือของซูนยองก่อนจะจัดการไขเข้าไปด้านในทันที
~ แกร๊ก !! ~
“......................”
“……………….”
“นั่นไง มันกำลังหลับอยู่จริง ๆ ด้วย”
สอดส่องสายตาไปยังก้อนผ้าห่มผืนหนาที่วางนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะเอ่ยพูดออกมาเบา ๆ เตรียมสาวเท้าเรียวเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนที่ซูนยองจะรีบหยุดการกระทำทั้งหมดของตัวเองลงทันทีที่รู้สึกถึงมือเล็ก ๆ ที่ยื่นออกมากำข้อมือของเขาไว้แน่น
“เดี๋ยวซูนยอง แกได้ยินเสียงอะไรไหม”
เอ่ยถามคนด้านข้างเบา ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่ทำเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
เสียงคนอาบน้ำ !? ให้ตายเหอะ ! เสียงนั่นมันจะดังออกมาได้ยังไงก็ในห้องห้องนี้มันมีนายอยู่แค่เดียวนี่ ลี ซอกมิน
“สะ เสียงคนอาบน้ำ ?”
เอ่ยตอบเพื่อนรัก ด้วยน้ำเสียงแผ่ว ๆ พร้อมกับใบหน้าสวยที่ซีดเซียวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
มะ ไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิซอกมิน มันต้องไม่ใช่แบบนั้น มันต้องไม่ใช่แบบนั้นใช่ไหม !!!!!!
~ แกร๊ก ~
รีบเบนสายตาไปยังบานประตูห้องน้ำทันทีที่ได้ยินเสียงปลดล็อคดังออกมาจากในนั้น จดจ้องไปยังฝ่าเท้าหนา ๆ ของคนที่กำลังก้าวออกมาก่อนที่ร่างกายสูง ๆ พร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่แสนจะคุ้นตา จะทำให้เขาทั้งสองอดที่จะร้องอุทานออกมาพร้อมกันไม่ได้
“มะ มินกยู !!!!! ”
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“อะ เอ่อ .. ”
“ฉันถาม ตอบมาสิ”
“คะ คือ .. ”
“มินกยู พูดออกมาเดี๋ยวนี้นะ ”
“ อ่า .... ”
“คิม มินกยู !! …. ”
“คะ คือมันแค่มาดูแลผมหน่ะครับ”
รีบโผล่งออกมาก่อนที่เพื่อนรักของเขาจะโดนลิดรอนอิสรภาพไปมากกว่านี้ วอนอูรีบเบนเป้าหมายไปยังผู้ต้องหาหมายเลขสองทันที
“ดูแล ? นั่นไม่ใช่หน้าของคนรักนายหรอกเหรอ ”
เอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปเบา ๆ ก่อนจะเหลือบมองเพื่อนรักที่นั่งหน้าแดงก่ำอยู่ด้านข้างอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น
อะไรกัน มีแก้ตัวแทนกันด้วยเหรอเนี่ย ! ไม่อยากจะเชื่อเลย !!
“แต่ผมบอกพี่ซูนยองไปแล้วนี่ครับว่าผมไม่อยากให้พี่เค้าติดหวัดผม ผมไม่เป็นอะไรมากแค่นอนพักอีกนิดเดียวก็หายแล้ว”
เอ่ยตอบคนตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายไม่แพ้กัน วอนอูถอนหายใจออกมาหนัก ๆ อย่างเหลืออดก่อนจะลุกขึ้นไปกระชากแขนคนรักขึ้นมาทันที
“ กลับบ้านมินกยู ! ”
“พะ พี่วอนอู ”
ร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมกับลำตัวสูง ๆ ที่ลุกพรวดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ซูนยองรีบยันตัวลุกขึ้นมากระตุกแขนเสื้อวอนอูเอาไว้เบา ๆ
“วอนอูแกใจเย็น ๆ ดิวะ ค่อย ๆ พูดกันก็ได้เรื่องแค่นี้เอง ”
“ฉันไม่เย็นแล้วซูนยอง แฟนแกนี่มัน .. โธ่เว๊ย !! ปะ มินกยู”
“อย่าพึ่งดิครับพี่วอนอู !”
ส่งเสียงตะโกนออกมาอย่างเหลืออดพร้อมกับมือหนาที่เผลอออกแรงสลัดฝ่ามือบางให้ห่างออกจากตัว วอนอูอ้าปากค้างทันที
“มะ มินกยู”
“ผมจะไม่กลับไปไหนทั้งนั้นแหละ ผมจะอยู่ที่นี่”
“หา ~ ”
ส่งเสียงที่แสดงถึงความแปลกใจออกมาอย่างปิดไม่มิด ซูนยองหน้าซีดลงทันที
“แล้วถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็รบกวนออกไปได้แล้วนะครับผมอยากพักผ่อน”
เอ่ยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ติดจะมีอารมณ์นิด ๆ ก่อนที่ร่างหนา ๆ จะล้มลงบนเตียงพร้อมกับลดมือลงไปดึงผ้าห่มผืนขึ้นมาปกคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้เหมือนเดิม วอนอูรีบเอื้อมมือไปคว้าข้อมือเย็นชืดของเพื่อนรักมากำไว้แน่นก่อนจะรีบจ้ำอ้าวออกไปทันที
บ้าไปแล้ว ! เจ้าสองคนนั้นต้องบ้ากันไปแล้วแน่ ๆ !!!
“ สวัสดีซูนยอง ”
“อะ อื้ม”
“.....................”
“……………...”
“เจ้านั่นติดต่อนายมาหรือยังอ่ะ” X2
“……………..”
“……………”
“ยะ ยังเลย”
เอ่ยบอกคนที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ด้านข้างเบา ๆ ซูนยองค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับสั่นศรีษะเล็ก ๆ ไปมาเบา ๆ
“ ฉันก็ยัง ”
“นี่ซูนยอง ”
“หื้ม ”
“แกว่าสองคนนั้นมันมีอะไรกัน .. .... ”
“จะบ้าหรือไงวอนอู ! แกคิดอย่างนี้ได้ยังไงกันเนี่ย !!”
ถลาออกมาจากเพื่อนรักอย่างใจ พร้อมกับดวงตาสวยที่จดจ้องใบหน้าจริงจังของคนด้านข้างอย่างไม่เชื่อสายตา
วอนอูมันต้องเสียใจจนบ้าไปแล้วแน่ ๆ !! ให้ตายเหอะ เพื่อนฉัน
“ตะ แต่แกลองคิดดูสิว่ามินกยูมันเคยทำแบบนี้กับฉันซะที่ไหน และที่สำคัญกว่านั้น ซอกมินมันไล่แกอ่ะ นี่แกไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ ? ”
“...................”
“ความจริงฉันก็ไม่อยากจะคิดแบบนั้นหรอกนะ แต่สิ่งที่พวกมันทำ ..... ”
“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วหน่าวอนอู ”
“ แต่เมื่อวานนี้ดูยังไงก็รู้ว่าซอกมินมันไม่ได้ป่วย แล้วที่มันคอยอ้างไม่ให้แกไปหามันคืออะไร นี่ซูนยองแกหัดมองความจริงบ้างสิ ยังไงแก ..... ”
“พอได้แล้ววอนอู ”
รีบยันตัวลุกขึ้นมาจนเต็มความสูง วอนอูหน้าซีดลงทันที
“ หัดไว้ใจคนที่แกรักให้มากกว่านี้หน่อยฉันรู้ว่าแกหึงหวง เป็นห่วงมินกยูมันแกที่แกกำลังเป็นอยู่นี่มันเกินไปจนเรียกว่าหวาดระแวงแล้ว”
“………………”
“ถ้าแกอยากรู้ว่ามันสองคนเป็นอะไรกันจริง ๆ หรือเปล่าละก็ .....”
“………………”
“เย็นนี้แกไปกับฉันสิ ฉันจะถามพวกมันให้เอง !”
“......................”
“……………..”
“ทำไมแกถึงไปเปิดเข้าไปซักทีอ่ะ”
“เงียบ ๆ ไปเหอะหน่า”
เอ่ยดุคนด้านข้างเบา ๆ พร้อมกับเอียงใบหูวางทาบลงกับบานประตูบานใหญ่ที่ตั้งโชว์หราอยู่ตรงหน้า วอนอูอ้าปากค้างทันที
“ซะ ซูนยอง นะ นี่แกอย่าบอกนะว่า ...... ”
“ชูว์ ~ หยุดพูดแล้วเอาหูมานี่ ”
เอื้อมมือไปคว้าหัวกลม ๆ ของเพื่อนรักมาแนบลงบนพื้น ๆ ข้าง ๆ ใบหน้าของตัวเอง วอนอูถอนหายออกมาเบา ๆ พร้อมกับใช้ดวงตาเรียวเล็กจดจ้องไปยังใบหน้าเคร่งเครียดของเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ
ควอน ซูนยอง นี่แกเป็นเอาหนักกว่าฉันอีกเหรอเนี่ย ! ไม่อยากจะเชื่อเลย -O-
“ซอกมินกูว่าเราควรจะบอก เรื่องนั้นกับสองคนนั้นดีไหมวะ ทำแบบนี้แล้วกูรู้สึกแย่วะ ”
“เฮ้ยมึงอย่ารีบดิวะ ไม่ใช่แปลว่ามึงบอกเรื่องของเราตอนนี้แล้วพวกพี่แกจะรับได้ซักหน่อย ”
“แล้วมึงจะเอายังไง ปิดเอาไว้แบบนี้ไว้แบบนี้เรื่อย ๆ เหรอ ”
“…………..”
“…………..”
“กูไม่รู้หว่ะ แต่กูแค่คิดว่าเรื่องที่เราเป็นกันมันไม่ได้ผิดอะไรขนาดนั้น ... ”
แกร๊ก !!!
“ใช่ ! พวกนายไม่ผิดแต่พวกฉันผิดเองที่รู้จักพวกนายไม่มากพอ !”
“ซะ ซูนยองใจเย็นหน่อยสิ ”
“แกไม่ต้องมาพูดเลยวอนอู นี่ไงสิ่งที่แกอยากรู้ชัดหรือไง !”
หันไปส่งเสียงตวาดใส่คนที่ยืนหน้าซีดอยู่ด้านข้างอย่างไม่นึกหวาดกลัว ซอกมินกับมินกยูรีบยันตัวลุกขึ้นมาทันที
“พ พี่ซูนยอง”
“อย่ามาเรียกชื่อฉันซอกมิน ! ฉันผิดหวังในตัวนายมากแค่ไหนรู้ตัวหรือเปล่า”
“แต่พี่ ...... ”
“ ฉันว่าเราจบกันแค่นี้เหอะ นายจะไปใช้ชีวิตของนายยังไงก็ไป ฉันจะไม่สนใจนายอีกต่อไปแล้ว ”
“พี่ซูนยอง !”
“บอกว่าอย่าเรียกชื่อฉันไง !”
“ ผมไม่สนหรอก ”
พุ่งไปกระชากข้อมือของคนรักมากำไว้แน่น ซูนยองรีบสะบัดมืออกทันที
“ปล่อยฉันนะ !! ”
“ ไม่ปล่อย ! แค่ผมติด F เค่สองตัวแล้วต้องมาเลิกกับพี่แบบนี้ผมยอมไม่ได้หรอกนะ !!”
“.....................”
“……………..”
“ตะ ติด F ”
“ ใช่ผมสองคนติด F ... นะ นี่พี่ยังไม่รู้งั้นเหรอ ?”
เอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปอย่างนึกแปลกใจ
ยังไม่รู้ แต่กลับด่าเขาออกมาเป็นชุดแบบนั้นหน่ะเหรอ ? มันจะเป็นไปได้ยังกัน
“คะ คือฉัน ... ”
“ พี่ยังไม่รู้ ? แต่พี่กลับว่าผมขนาดนั้น ? หมายความว่ายังไงเหรอครับ ”
“ คะ คือฉัน ”
“ครับ ?”
“ฉะ ฉัน ... ”
“ซุนยองมันคิดว่านายสองคนเป็นอะไรกันหน่ะ ”
“นั่นมันแกไม่ใช่หรือไงวอนอู !!”
หันไปตวาดคนด้านข้างทันควัน วอนอูรีบก้มหน้าลงงุดทันที
“ ดะ เดี๋ยวนะ คะ คือพี่ว่าผมกับมัน .... เฮ้ย !! อะไรดลใจให้พวกพี่คิดอะไรแบบนั้นออกมาหน่ะฮ๊ะ ”
ร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะสะดุ้งหนีออกจากกันอย่างรวดเร็ว ซูนยองหน้าซีดลงทันที
“กะ ก็สิ่งที่พวกนายทำกันมันชวนคิดนี่ แล้วไหนจะคำพูดแปลก ๆ เมื่อกี้อีก ”
“เฮ้ออ พี่ซูนยอง พี่นี่มัน .. ผมถามจริง ๆ เหอะถ้าอยู่ดี ๆ พวกผมเดินไปบอกพวกพี่ว่าติด F พวกพี่จะโกรธผมไหม”
“โกรธสิ ! ”
“ก็ใช่ไงผมเลยเลือกที่จะปกปิดพวกพี่โดยการนัดกันมาติวจนไม่ได้หลับได้นอนแบบนี้ พี่อย่าคิดมากสิครับผมมีพี่คนเดียวนะ ”
ยื่นมือออกไปรวบเอวบางเข้ามากอดไว้เบา ๆ พร้อมกับก้มลงไปขโมยหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ ซูนยองรีบเบือนหน้าหนีทันที
“อะแฮ่ม ๆ ใจเย็นดิครับ รอกูออกจากห้องก่อนไม่ได้หรอครับ”
เอ่ยทักคนด้านข้าง ๆ เบา ๆ ก่อนจะเดินเดินไปกุมมือเล็ก ๆ ของคนที่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่ตรงหน้าแล้วเผ่นแนบออกไปจากห้องทันที
“ทำอะไรไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง ”
เอ่ยท้วงเจ้าของวงแขนหนาที่กำลังโอบรัดร่างกายตัวเองเอาไว้เบา ๆ ซอกมินฉีกยิ้มเล็ก ๆ ออกมาก่อนจะก้มลงไปจิ้มจมูกลงบนแก้มนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้าอีกที
“ไม่อายหรอก เด็กดื้อต้องโดนทำโทษหน่ะถูกแล้ว ”
“ใครเด็กดื้อ ! ”
“ก็พี่ไง อยู่ว่าง ๆ แล้วชอบคิดไปเองอยู่เรื่อย ต่อไปนี้ผมคงปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวไม่ได้แล้วสินะ ”
“เหอะ พึ่งคิดได้เหรอ ?”
“……………..”
“พูดแล้วก็ต้องทำให้ได้ด้วยหล่ะ ฉันก็ไม่อยากมานั่งคิดมากเป็นคนบ้าแบบนี้อีกแล้วเหมือนกัน ”
“ หึ ได้สิครับ ผมจะทำให้พี่ตัวติดกับผมอยู่แบบนี้ทั้งคืนเลย ”
เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับริมฝีปากหนาที่ค่อย ๆ กดลงไปบนริมฝีปากสีแดงสดของคนตัวเล็กกว่าอย่างย่ามใจ
ควอน ซูนยอง จะมีใครคนไหนบนโลกที่น่าแกล้งเหมือนพี่อีกไหมเนี่ย หืม ??
~ ( น้องมิวกิวผู้เเสนอาภัพ U…..u) ~
“ เฮ้ย !! หวัดดีมินกยู ” (^O^)
“ อื้ม ” (= =” )
“อื้มอะไรของมึง แล้วนี่เฮ้ย !! มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ยดูหน้าดิ !! ” ( O.o )
ร้องออกมาอย่างตกใจทันทีที่สังเกตเห็นใบหน้าที่(เคย)หล่อเหลาของเพื่อนรักมีสภาพคล้ายคลึงกับแพนด้าก็ไม่ปาน
นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนมึง .......
“พี่วอนอูแม่งจับกูติวอังกฤษทั้งคืน กูพึ่งได้นอนตอนตีสี่กว่าเองเนี่ย ” ( Y . Y )
“เฮ้ย ! ฟิตไปเปล่ามึง ” ( OoO )
“เปล่าเลย กูไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองฟิตเลยแม้แต่น้อย” ( TT..TT )
“เปล่ากูหมายถึงพี่วอนอูมึงอ่ะ ” ( O.o )
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่แกบอกว่าถ้ากูเรียนแล้วยังโง่ลงเรื่อย ๆ แบบนี้ ซักวันนึงพี่แกจะเลิกกู” ( UoU )
“โหดวะมึง ” ( -…-” )
“แล้วมึงอ่ะ เมื่อคืนโดนเหมือนกูเปล่า” ( O..O )
“เปล่าวะ แต่เมื่อคืนกูก็นอนเท่ามึงนะ ” ( >/////< )
“……………”
“แต่สาเหตุมันคนละอย่างกันหว่ะ ” ( ^O^ )
“....................”
“งื้อออออ ทำไมมึงโชคดีจังว้า !!!!!!!!!! ” ( U……………………U )
จบนะ จุ๊บ ๆ 555555555555555555555
ความคิดเห็น