คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 7.4 ห้าร้อยเล่มเกวียน
“ินานาเพะ
หม่อมันินานา อัรเุ”
ำอบอหิสาวที่ยืนรหน้าทำให้ลายรอยสรวลที่พระโอษ์ พระเนรเร่รึมนไม่เหลือแววพร่าพราววามยินีเมื่อรู่ พระหทัยแปลบปลาบหลัทราบว่าเธอือินานา สรีที่ทร้อเษสมรส้วยามพันธะหนี้สินและพินัยรรมอพระน ทรสบสายาูแลนอเธอนิ่ั้น
“ุือินานา อย่านั้นุ็รู้มาลอ ั้แ่ที่พบันรั้แรสินะว่าผมือลูหนี้อรอบรัวุ”
“อนแรหม่อมันแ่สสัยว่าฝ่าบาท อาะเป็นท่านายธเนศวร ในเมื่อฝ่าบาทบอเพียพระนามสั้น ๆ ว่าธัน ะที่รวิทราบว่าฝ่าบาทมีู่แฝและเยไ้พบทั้สออ์ แ่หม่อมันไม่เยรู้ัหรือเห็นพระพัร์ฝ่าบาทับอนุาระทั่ฝ่าบาทบอเอว่าือหม่อมเ้าธเนศวร หม่อมันึทราบ” ินานาอบ
“แุ่็ยัไม่มีทีท่าหมาเมินับผมนี่นะ
แล้วอยู่ ๆ ทำไมุถึทำเยาะล่ะินานา” ท่านายทรเอนพระวรายพิพนัเ้าอี้พร้อมับทรเหยียพระ์ออ
พระเนรหรี่ปรือลทอเนรเธอ้วยอาารพิารา
“เพราะหม่อมันไม่แน่ในะสิเพะว่าฝ่าบาทะทรริพระทัยับหม่อมันและเพื่อน
ๆ” ินานาอธิบาย
“หมายวามว่ายัไ” ทรหรี่พระเนรนิหนึ่พร้อมรอฟัำอธิบายอหิสาว
“หม่อมันไม่อบนไม่ริใ” ินานาสรุปสั้น
ๆ
“ผมนี่นะไม่ริใ อะไรเป็นสาเหุใหุ้ิว่าผมไม่ริใับพวุ” ท่านายทรยพระโอษ์ึ้นเล็น้อยอย่าเหยียหยาม
“หม่อมันไม่แน่ใว่าฝ่าบาทือท่านายธเนศวรริอย่าที่ฝ่าบาททรรับสั่”
ใบหน้าสะบัพร้อมสายาำเลือแลที่ส่ให้ท่านราวับะ้อน
ทำให้ท่านายนเรศอที่ะยิ้มเอ็นูเ็สาวแสนอนนนี้ไม่ไ้
ิริยาท่าทีอินานาูเป็นธรรมาิไร้ริมารยานทำให้ทรรู้สึพึพระทัยหิสาวเหมือนน้อนหนึ่ที่แสนอน
“อะไรทำใหุ้ไม่เื่อว่าผมือธเนศวร
ในเมื่อุเอ็ไม่รู้ันเรศเสียหน่อยนี่ินานา” หม่อมเ้านเรศทรรับสั่พระสุรเสียทุ้ม
“เพราะฝ่าบาททรรับสั่ว่าทรมีนรัที่ฝ่าบาททรรัมาอยู่แล้วไเพะ
หม่อมันไม่ไ้โ่นไม่รู้ว่าหม่อมเ้าธเนศวรนั้นไม่ทรมีู่รั
ท่านายธเนศวรทรเป็นเพลย์บอยที่ไม่ิะมีู่รัเป็นัวน
่าาหม่อมเ้านเรศพระเษาที่ทรหลรับุรสาวระูลุรรอย่าถอนพระทัยไม่ึ้น”
ำอบอินานาทำให้้อทรเลิพระนึ้น้วยวามแปลพระทัย
สอพี่น้อระูลอัรเุนี่่ามีพร้อมทั้รูปสมบัิ ทรัพย์สมบัิ
และยัลาเลียวหาัวับยาทัู้่เลยทีเียว แ่พี่สาวอเธอที่ทรไ้พบในวันนี้็ถือว่าเป็นหิสาวที่น่าสนในหนึ่
แ่เมื่อทรไ้ทราบว่าผู้หิที่ทรื่นมั้แ่รั้ที่ไ้พบที่ัหวัแม่ฮ่อสอนเป็นนเียวับินานา
หิสาวที่พระนระบุให้ทรเสสมรส้วย ท่านยิ่ทรทึ่ในารเลี้ยูอนายรั บิาอพวเธอทัู้่ที่สามารถเลี้ยบุรสาวทั้สอนให้ทั้สวยและลาไ้นานี้
“ผมเพิ่ทราบว่าุ็ิาม่าวอนัับนาถนารี้วยเหมือนัน” ท่านายทรรับสั่พระพัร์รึม
“ฝ่าบาทไม่ทรทราบว่าหม่อมันับนาถนารี ุรร เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเียวัน”
ท่านายนเรศทรเลิพระนมอหิสาว้วยวามสนใ
“เหุใหม่อมันะไม่ทราบละเพะ ว่าท่านายนเรศ
วิษุรัสรร์ทรเป็นู่รัอนาถนารี
ุรร”
“สรุปว่าุแน่ใว่าผมือหม่อมเ้านเรศอย่านั้นสินะ” ท่านายทรยพระโอษ์เล็น้อย
“หรือว่าหม่อมันเ้าใผิล่ะเพะฝ่าบาท” ินานาส่ยิ้มเย็น
“ผมยอมรับว่าผมือนเรศ
นทีุ่พ่ออุอยาให้แ่านับุ”
“ทำไมไม่ทรรัสว่าฝ่าบาทือหม่อมเ้านเรศที่พระนทรระบุให้เสสมรสับหม่อมันเพื่อใ้หนี้แทนเล่าเพะ” ินานาสะบัเสีย้วยวามโมโหำล่าวอท่านายที่ทรล่าวราวับบิาอเธอ้อารไ้ท่านมาเป็นเยน้อบัับให้ทรเสสมรสับเธอ
“มาเินไปล่ะมั้ินานา” ท่านายทรเร็พระวรายึ้น
พระเนรลุวาว
“หม่อมันพูผิหรือเพะ
ถ้าไม่ทรเ็มพระทัย ็ทรปิเสธุพ่ออหม่อมันสิเพะว่าไม่ยินยอมให้เิารแ่านในรั้นี้เพราะฝ่าบาท็ทรมีนรัอยู่แล้วทั้น
หรือว่าทรไม่ล้าปิเสธเพราะเินอหม่อมันเล่าเพะ”
“ินานา”
ท่านายทรริ้วมา ทรผลุนผันลุึ้นนพระเ้าอี้ที่ประทับล้มึ
สายาไม่ีู่่ในสโมสร่าให้วามสนใในเหุาร์ระหว่าสอหนุ่มสาว ท่านายทรสืบพระบาทเ้าหาหิสาวฝีปามรวเร็วนเธอไม่ทันั้ัว
ทรุร่าเพรียวระาึ้นและลาเธอให้เินามท่านออไปยัลานอรถึ่รถอเธอออยูู่่ันับท่าน
ถึแม้เธอะพยายามืนัวแ่ไหน็ไม่อาสู้แรอท่านไ้ ท่านายเนรทอมอริมฝีปาบาที่เม้มสนิทอเธอ่อนะำเลือมือู่เล็ที่พยายามึพระหัถ์ท่านอออย่าไม่ยอมแพ้
“ปล่อยหม่อมันนะเพะ” ินานาัฟันพร้อมู่เสียเ้ม
“ุิว่าผมอยาแ่านับุนัเหรอินานา
ผู้หิอย่าุไม่มีวามน่ารัแม้แ่น้อย”
“นั่นสิ
แ่เพราะหม่อมันมีเินไเพะ
ถึมีบานอยาแ่านับหม่อมันเพื่อะไ้ไม่้อใ้หนี้”
“อ้อ ภูมิใล่ะสิที่พ่ออุมีเินมาพอที่ะื้อผัวให้ลูสาวไ้
เอ๊ะ หรือว่าวามริุเอ็อยาเป็นหม่อมอผมอยู่แล้ว แ่เอาพ่อมาอ้า” ท่านายทรใ้สายพระเนรหยามหยัน
“ถ้าไม่เพราะพ่อลัวว่าะเสียเินหลายร้อยล้านให้พววิษุรัสรร์ฟรี
ๆ หม่อมันไม่มีวันยอมแ่านับผู้ายลับลอ หลอลวอย่าฝ่าบาทแน่ ๆ เพะ” ินานาสะบัใบหน้า
“็ีแล้ว
เพราะผมเป็นฝ่ายไ้ับไ้ ไ้ทั้เมียที่พร้อมะเป็นที่รอรับอารม์ใร่แบบฟรี ๆ
แถมทั้ยหนี้หลายร้อยล้านให้อีนี่นะ” ท่านายทรยิ้มหยามพร้อมทอเนรไล่ั้แ่ศีรษะนถึปลายเท้าอหิสาวราวับสำรวสิน้า
“หยาบาย
ไม่ิว่าราสุลวิษุรัสรร์ะมีหัวหน้าราสุลที่หยาบาย เห็นแ่ไ้แบบนี้
เลือผู้ีอฝ่าบาทไม่เ้ม้นมานัแล้วระมัเพะ” ินานาเหยียหยามนท่านายเร็พระหัถ์บีบำแน่นระับอารม์
ท่านายทรระาร่าบานประทะพระอุระแรนทรสัมผัสไ้ถึวามนุ่มออสาวที่สัมผัสพระวราย
แ่เพราะวามริ้วไร้วามเสน่หา พระโอษ์ที่ทาบทับบยี้ริมฝีปาบาอเธอ้วยวามแรนหิสาวสัมผัสไ้ถึลิ่นาวเลือ
ฝ่าพระหัถ์บีบแน่นที่บ่าเล็ ๆ ทั้สอ้า พระิวหาระวัรัรึูื่มับเรียวลิ้นที่เผลอปล่อยให้พระิวหาลุล้ำเ้ามาไ้้วยวามใ
ร่าายอเธออ่อนระทวยราวับไ้
สัมผัสหยาบหยามไร้ารให้เียริเมื่อพระหัถ์บีบเล้นปทุมสาวอย่าาบ้ว
น้ำาอเธอไหลออมาอย่าห้ามไม่อยู่เพราะวามใและหวาหวั่นรวมทั้เสียายูบแรที่้อเสียให้ับวามริ้วอท่านายนเรศ
ท่านล้าหยามเียริเธอราวับอัรเุอย่าเธอเป็นเพียผู้หิ้าถนนไร้ศัิ์ศรี็ไม่ปาน
 |
|
ความคิดเห็น