คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 2.1 รักไร้ข้อแม้ รีไรท์
เมื่อการแสดงจบลงเสียงตบมือดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
ทัยวัตมองภาพที่ยศวินแสดงการให้เกียรติฝ่ายหญิงด้วยการพาเจ้าหล่อนไปแนะนำตัวกับบิดาของตน
ทัยวัตยอมรับว่าใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยนของท่านทรงยศกับคุณหญิงจรัสศรีมีส่วนทำให้เขาอดคิดระแวงเด็กสาวตามคำชี้นำของอินตราไม่ได้เช่นกัน
“เอ๊ะ!...นั่นแม่จะทำอะไรน่ะ”
อินตราอุทานด้วยความตระหนกเล็กน้อยเมื่อเห็นมารดาเดินปั้นปึ่งเข้าไปหาคุณหญิงจรัสศรีพลางก้มลงกระซิบบางอย่างเบา
ๆ ทั้งที่สายตาชิงชังยังจับจ้องนิ่งอยู่ที่ใบหน้านางรำสาว ทำให้อินตรารีบวางแก้วเครื่องดื่มในมือของเธอลงกันมาคว้าข้อมือคนเป็นเพื่อนลากตามไปในทิศทางเดียวกับที่นางอินทุอรยืนอยู่
“ตายจริง! นี่ถ้าคุณอรไม่มาบอกดิฉันคงไม่ทราบนะคะว่าเด็กคนนี้เป็นลูกสาวนักธุรกิจเห็นแก่ได้คนนั้น
ไม่ได้การแล้วหละค่ะ เดี๋ยวดิฉันต้องรีบรายงานให้ท่านทราบโดยด่วนจะได้ไม่เผลอไปเอ็นดูเด็กนั่นให้เสียภาพพจน์ของท่านเปล่า
ๆ ตายศวินนี่น่าตีนักเชียว จะคบใครทำไมไม่สืบดูเทือกเถาเหลากอมาให้เรียบร้อยก็ไม่รู้”
คุณหญิงจรัสศรีมองนางรำสาวด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อทราบว่าเธอคือบุตรสาวนายปองพลพร้อมกับนึกตำหนิบุตรชายและอดที่จะเป็นห่วงกลัวยศวินจะเสียรู้ให้กับเด็กสาวหน้าแฉล่มคนนั้นให้เธอกับสามีทุกข์ใจอีกต่างหาก
ดังนั้นทันทีที่ทราบจากนางอินทุอร คุณหญิงจรัสศรีจึงรีบเข้าไปกระซิบกับสามีเบา ๆ พลางส่งสายตาไม่พอใจชำเลืองมองเด็กสาวและใบหน้ายิ้มแย้มของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงทรัพย์เครียดขึงขึ้นมาฉับพลันเมื่อได้ฟังข้อมูลจากภรรยา
“หนูเป็นลูกสาวพวกบุกรุกเขตป่าอย่างนั้นเหรอ”
ท่านทรงยศถามนางรำสาวออกไปตรง ๆ
อินทิรารู้สึกใจหายวูบเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาและคำถามของผู้ใหญ่
ใบหน้าที่แต่งไว้สวยซีดเผือด มือของเธอเย็นเฉียบกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังอื้ออึงไปทั่วทันทีที่จบคำถามของรัฐมนตรีคนดัง
“อะไรกันครับพ่อ
ทำไมพ่อถึงถามมัทรีแบบนั้น” ยศวินรีบรับแทนเพื่อนสาวที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ข้าง ๆ
เขาด้วยความรู้สึกเห็นใจ
“แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะที่เพื่อนของแกเป็นลูกสาวไอ้พวกคนชอบตัดไม้ทำลายป่าน่ะ”
คนเป็นพ่อทำหน้าเคร่งมองลูกชายคนเดียวด้วยสายตาดุดัน
“จะใช่หรือไม่ใช่มันก็ไม่เกี่ยวกันนี่ครับ
ที่มัทรีอุตส่าห์มาในคืนนี้ก็เพราะผมขอร้องเธอ แล้วนี่พ่อทำอะไรลงไปครับนี่” ยศวินหงุดหงิดเมื่อบิดาทำเหมือนไร้เหตุผล
“เกี่ยวสิ
ถ้าฉันไม่ได้รับผิดชอบคดีพ่อของเธอโดยตรง การที่เพื่อนของแกจะมาในคืนนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ฉันกลัวว่าเธอจะมาหาประโยชน์จากการมาในคืนนี้นะสิ” รัฐมนตรีทรงยศทำหน้าตึงใส่บุตรชาย
“ท่านเข้าใจผิดแล้วล่ะคะ
เพื่อนของดิฉันไม่เคยคิดจะหาผลประโยชน์อะไรกับการมาในครั้งนี้ทั้งสิ้น
การที่เรามาก็เพราะคุณยศเป็นเพื่อน และในเมื่อเพื่อนขอร้องเราก็แค่ปฏิเสธไม่ได้
แต่ถ้าการมาของเราทำให้ท่านไม่สบายใจแล้วละก็ พวกเราก็เสียใจเป็นอย่างยิ่งค่ะ”
ลิซ่ากล่าวอย่างไม่เกรงกลัว
ถึงแม้คนตรงหน้าจะมีตำแหน่งใหญ่โตแต่ถ้าไร้เหตุผลแบบนี้ เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างเธอก็ไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจ
“นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
นี่เธอกล้าก้าวร้าวกับท่านขนาดนี้เชียวเหรอ” นางอินทุอรส่งเสียงแหลมสอดขึ้นมาทันที
“ทำไมคะป้า
หรือว่าป้าอยากให้หนูหันมาก้าวร้าวป้าแทนหรือไงคะ” ลิซ่าหันไปแสยะยิ้มร้าย ๆ
มองมารดาของอินทิราด้วยสายตาเยาะหยัน
“แก!!...”
นางอินทุอรยืนเกร็งจนตัวสั่นเทาเพราะแรงโทสะและกำลังจะเอ่ยปากด่าทอเด็กสาวไร้สัมมาคารวะตรงหน้าแต่ติดที่มือของอินตราเอื้อมมาบีบแขนของนางแน่นพร้อมกับส่งสายตาห้ามปรามทำให้นางรีบหุบปากฉับไม่ส่งเสียงตวาดแหลมสูงเหมือนอย่างที่ใจคิดจะทำ
“ลิซ่า...”
อินทิรารีบคว้าข้อมือเพื่อนพลางส่งสายตาวิงวอนเพราะถึงอย่างไรนางอินทุอรก็คือมารดาของเธอ
ใบหน้าสวยซีดสลดเพราะความสะเทือนใจ
เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบมารดาที่นี่และนี่คงเป็นต้นเหตุทำให้บิดาของยศวินเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อเธอ
รวมทั้งสายตาเฉยชาของทัยวัตและอินตราที่มองเธอราวสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ผิดที่ผิดทางนั้นอีกเล่า...
“เจ้ายศ...แกรีบพาเพื่อนของแกกลับออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
ท่านทรงยศหันไปส่งสายตาดุใส่บุตรชายเมื่อเหตุการณ์ดูเหมือนจะเริ่มบานปลาย
สายตาหลายคู่เริ่มจ้องมองท่านด้วยความสนใจ
“ไปกันเถอะมัทรี
ในเมื่อทำดีแล้วไม่ได้ดีก็ไม่ต้องทงต้องทำมันแล้ว” ลิซ่าทำหน้าบึ้งพร้อมกับคว้าข้อมือเพื่อนสาวหมุนตัวหันหลังให้รัฐมนตรีใจแคบทันที
“เดี๋ยวครับมัทรี
ลิซ่า ผมจะไปส่งพวกคุณเอง”
ยศวินทำท่าจะเดินตามสองสาวไปแต่ติดที่มือมารดากระชับข้อมือของเขาไว้มั่น
“ไม่ได้นะตายศ
แม่ไม่อนุญาตให้แกไปไหนเด็ดขาด ให้สมศักดิ์เอารถไปส่งเพื่อนของแกก็พอแล้ว” คุณหญิงจรัสศรีสั่งบุตรชายเสียงดังพลางส่งสายตาดุตวัดมองสองสาวอย่างไม่พอใจ
“พวกเรากลับกันเองได้
ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณยศหรอกค่ะ” อินทิรารีบหันกลับมาปฏิเสธยศวิน
เธอไม่อยากให้เขาต้องขัดใจบิดามารดาเพราะเธอเป็นต้นเหตุ
“ไม่เป็นไรครับ
ผมควรรับผิดชอบเพราะที่พวกคุณยอมมาก็เพราะอยากจะช่วยผม ผมทิ้งคุณสองคนไม่ได้จริง
ๆ” ยศวินตอบพลางปลดข้อมือของมารดาออกเบา ๆ
“ไม่ได้นะตายศ
แม่ไม่อนุญาตให้แกไปไหนทั้งนั้นแหละ อย่าลืมสิว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณพ่อ
ถ้าขืนแกวิ่งโล่ตามผู้หญิงคนนี้ไป ครอบครัวเราคงได้ดังเป็นพลุแต่กันทุกคนแน่ ๆ”
คุณหญิงจรัสศรีไม่ยอมปล่อยบุตรชายไปง่าย ๆ
“ขอบคุณสำหรับน้ำใจนะคะคุณยศ
แต่ฉันกับลิซ่าไปเองน่าจะสะดวกกว่า คุณไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหรอกค่ะ”
หญิงสาวแสดงความขอบคุณแม้จะปกปิดความสะเทือนใจทางสายตาไว้ไม่มิดก็ตาม
“เราไปเถอะมัทรี”
ลิซ่าคว้าข้อมือเพื่อนรั้งให้เดินตามกันหายเข้าไปในห้องที่พวกเธอใช้แต่งตัว
ครู่เดียวก่อนจะกลับออกมาพร้อมลังใบใหญ่ที่คนของยศวินรีบตรงเข้ามาช่วยถือ
ทั้งคู่เดินเร็ว ๆ ผ่านผู้คนมากมายออกไปทั้งที่ยังคงแต่งชุดการแสดงเต็มยศ
ความคิดเห็น