คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 3.3 เงามายา
แพรันทร์
น้อสาวฝาแฝอแพรพลอยรู้ว่าพี่สาวมีิวถ่ายละรที่นี่ในวันนี้ึัแนัอัศวินมาพบ เพราะหวัะสร้าสถานาร์น่ารัเียให้แพรพลอยรับเราะห์และน้อสาวอเธอ็ทำสำเร็ หลัาสร้าเรื่อทิ้ไว้ให้วุ่นวาย
แพรันทร์็รีบเผ่นออไป ะที่วามบัเอิันำเธอมาพบับอสิรวิสที่ำลัหุหิแทน
“นััวี”
เาัฟันรอเมื่อเห็น้นเหุำลัะเินสวนลับเ้ามาในห้ออาหาระที่เาเรียมเินออ
อสิรวิสเินเ้าไปว้าัวเธอไว้
“อุ๊ย!” แพรพลอยอุทานเสียัอย่าใ
“เป็นบ้าอะไรอุฮะ!” แพรพลอยวาลั่น้วยวามโมโห
“เธอล้ามานะแพรพลอย”
เาเอ่ยเสีย่ำลอไรฟันเรี้ยวรา มอเธอแววาร้าว
“ล้าอะไร
ันไปทำอะไรใหุ้อีฮะุอสิรวิส” แพรพลอยพยายามึแนออาฝ่ามือร้อน
“เธอนี่มันหน้า้านว่าที่ันิไว้เยอะทีเียว” ริมฝีปาหนาแสยะยิ้มร้าย
นัยน์าวาวุ่น้วยวามรุ่นโรธ
“ุสิหน้า้าน พูเท่าไหร่ ๆ
็ไม่รู้เรื่อ ทาทีีุอย่ามายุ่ับันะีว่า” เธอสะบัหน้าเมินหลบวาระ้าแล้วรีบเินออห่าอย่าไม่สนใสายาุระ้าที่มอามแผ่นหลัเหยียรอเธออย่าเรี้ยวรา
อสิรวิสหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเบอร์โทร.ที่ำไ้แม่นยำ
โทร.หาาร์นสนิทหลัหิสาวเินลับไปาสายา “มาหาันภายในรึ่ั่วโม”
าัยรีบเินทามาพบเ้านายหลัไ้รับำสั่แ่สั้น ๆ
“เอาัวแพรพลอยไปให้ันบนเรือ”
“รับนาย”
บำสั่เา็สาร์ทเรื่อยน์มุ่สู่ท่าเรือส่วนัวอบริษัทวิษุวัสทันที
ทิ้ให้าร์หนุ่มทำหน้าที่ที่ไ้รับมอบหมาย่อ ใบหน้ามเร่รึม
หัวิ้วมวเป็นปม วามโรธที่มี่ออัศวินำลัะถูระบายลที่าราสาวอย่า
อยุิธรรม
าัยรอัหวะที่ะนำัวหิสาวไปส่มอบให้ับเ้านายอย่าใเย็น เมื่อโอาสมาถึทันทีที่แพรพลอยแยับทีมานอถ่ายเพื่อเินทาลับลำพัโยรถยน์ส่วนัว
เาแล่นรถเบียนาบรถยน์อหิสาวรวเร็วทันทีที่ถึถนนสายเปลี่ยว
เวลาพลบ่ำทำให้ทุอย่าำเนินไปอย่า่ายาย เมื่อรถอเธอเสียหลัล้าทา
เาทำทีเป็นแสวามรับผิอบอรถเินลมาหาหิสาวที่รีบเปิประู้าวลมาทันทีเ่นัน
“ับรถภาษาอะไรอุนี่”
แพรพลอยถาม้วยน้ำเสียหุหิ
“อโทษรับ”
าัยเอ่ยพร้อมับหยิบผ้าเ็หน้าผืนเล็ที่เรียมมาพร้อมับว้าึร่าระหไว้โยที่เธอไม่ทันั้ัว
ใ้ผ้าโป๊ะเ้าที่ึ่ปาึ่มูอเธอ
ทุอย่าเป็นไปอย่าว่อไวนนัวเล็ใและไม่สามารถัืน ไม่นาน
วาลมึ่อย ๆ
หรี่ปรือ่อนะหลับลาอาาศในอ้อมแนแ็แรอาร์หนุ่มึ่รีบ้อนัวหิสาวอุ้มวาในรถอหิสาวานั้นึโทร.สั่เพื่อนที่ามมาให้นำรถนลับโยไม่ทันสัเุว่ามีสายาอีู่หนึ่ับ้อทุารระทำอเาอยู่ห่า
ๆ วาายแววื่นเ้นสมหวั
านั้นเรือสำราอวิษุวัสมุ่หน้าลับสู่ัหวัระบี่ามำสั่ออสิรวิสพร้อมับแพรพลอยที่ถูพาัวไปแบบมัมือโยที่ไม่ทราบเลยว่าน้อสาวอเธอ
แพรันทร์เห็นเหุาร์ที่เธอถูาัยับัวมาแ่ไม่ิะหาวิธี่วยเธอ
มิหนำ้ำยัสวมรอยปลอมัวเป็นเธอลับไปยึรอทุอย่าอเธอแทนอี่าหา
“่วยไม่ไ้นะลูแพร
เธออยารนหาเรื่อใส่ัวเอ
ัน็ไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันับเธอไปทำไมแ่ันะ่วยทำาน่อาเธอให้็แล้วันนะพี่สาว”
แพรันทร์ล่าวลอย ๆ ไปับสายลม
นาอนยับเบาราวผีเสื้อยับปีวาหวานเปิึ้น้า
ๆ ล้ายนมึน
สมออเธอาวโพลนเมื่อเพิ่ฟื้นืนสิ่อนะ่อย ๆ
ทบทวนวามทรำและนั่นทำให้วาลมเบิโพลพร้อมสปิัวึ้นวาามอรอบายอย่ารวเร็ว
“ไม่้อรีบลุพรวพรา็ไ้เพราะถึยัไเธอ็มีเวลาว่าพอที่ะนอนเล่นอยู่ในนี้ไ้อีนานโ”
เสียเยาะหยันัเรียวามสนใาเธอให้หันายลับไปมอทันที
“ุับันมาอย่านั้นเหรอ”
เสียหวานแหลมวาถามัลั่น
“ใ่! รู้อย่านี้แล้วมีปัาะทำอะไรันไ้ไหมล่ะ” รอยยิ้มแสยะเย้ยหยันับสายาูถูเหยียหยามทำให้เธอรู้สึเือพล่านนแทบวบุมอารม์ัวเอไม่อยู่
“นาย้อารอะไร”
แพรพลอยพยายามทำใีสู้เสือ
“สิ่ที่ัน้อารและเยบอเธอไปแล้ว
แู่เหมือนเธอมันเป็นพวไม่เห็นโลศพไม่หลั่น้ำานี่นะ”
“เรื่ออะไร...ันไปทำอะไรอีอย่านั้นเหรอ”
แพรพลอยเริ่มลืนน้ำลายลอ
“นัแม่ม...เธอนี่มันเลวว่าที่ันิไว้ะอีนะ
ันเห็นับายัล้ามาทำเป็นไม่รู้เรื่ออย่านั้นเหรอ” เาบฟันพร้อมับำมือแน่น
“แ่นั่นมัน...”
แพรพลอยลัเลที่ะปิเสธเพราะวามเป็นห่วในัวน้อสาวนละล้าละลั อย่าไรเธอ็รัและห่วใยแพรันทร์เินว่าะปล่อยให้นร้ายาอย่าเาามราวีน้ออเธอ
“มันะอะไรถ้าไม่ใ่มารยาับวามปลิ้นปล้อนอเธอที่มันเป็นสันานไล่ะ”
อสิรวิสล่าวเสียหยัน
“แล้วุะเอายัไถึับันมาแบบนี้ฮะ”
ใบหน้าสวยเิึ้นแม้ะำลัลัวเรนรหน้ามา็ามที
“เ่ีนี่
ูไม่เรลัวอะไรทั้ที่อยู่ามลำพัับันแบบนี้”
รอยยิ้มหยันอายหนุ่มทำให้เธอเม้มริมฝีปา
พร้อมับสะบัหน้าหนี ่อนวามรู้สึหวาลัวไว้ไม่ให้เาเห็นแ่ใบหน้ามนลับถูมือว้าบีบแรรั้ให้หันลับมามอเาอีรั้
วามุวามอเรื่อหน้าพริ้มเพราอเธอ้วยสายานิที่ทำให้นแนอเธอลุันเพราะวามหวาลัว
สายามทำให้เธอแน่ใว่าเาไม่มีทาปล่อยเธอไปอีรั้แน่ ๆ
และนั่นทำให้เธอรู้สึลัวึ้นมานเย็นวาบไปทั้ัว
แพรพลอยไ้แ่ิวนไปวนมาว่าอะไรเป็นสาเหุให้ายหนุ่มโรธเือเธอถึนานี้
น้อสาวอเธอไปทำอะไรให้ผู้ายนนี้โรธนัโรธหนาถึไ้ราเรี้ยวูน่าลัวถึนานี้
แพรันทร์สร้าวามเือนร้อนให้เธออีรั้และรั้นี้เป็นรั้ที่ร้ายแรที่สุเท่าที่แพรันทร์เยทำับเธอเลยทีเียว
“ในเมื่อเ่นานี้
แถมยัร้านโลถึับะิแย่ผัวาวบ้านทั้ที่รู้ว่าเามีรอบรัวแล้ว
ลูน้ออัน่วยสนอัหาให้ับเธอไ้ีนเธอ้ออบุันทีเียวแพรพลอย”
เาบำพูพร้อมับผลัใบหน้านวลแร ๆ
นเธอเไป้าวหนึ่ รอยมือที่บีบแรับแ้มนวลอเธอเป็นหลัานิ้นสำัที่ทำให้เห็นถึวามโหร้ายอายหนุ่ม
น้ำใสเอ่อลอหน่วยาลม
ใบหน้าหวานีเผือพร้อมับสั่นศีรษะปิเสธถ้อยำร้ายาอเารัว
“ไม่นะ ุะทำแบบนี้ับันไม่ไ้นะ”
เธอร้อเสียสั่น
“ทำไมะไม่ไ้ ในเมื่ออนนี้เธอเป็นเลยอัน”
เาหัวเราะเยาะเบา ๆ พร้อม้าวเ้าหาเธอ้า ๆ
ราวับราสีห์หยอล้อับเหยื่อที่ับไ้
“แ่ผู้หิทีุ่เห็นอาไม่ใ่ัน็ไ้นะ”
“อแหล
เธอเห็นันโ่มาหรือไถึไ้ล้าโหเอาัวรอ่าย ๆ แบบนี้”
อสิรวิสวาเสียร้าวนแพรพลอยสะุ้สุัว
ใบหน้าหวานีเผือในะที่ใบหน้ามุ
วาวาวโรน์ัมีไฟโนแสสะท้อนออมาเพื่อเผาร่าอเธอให้มอไหม้
“อย่าทำอะไรันนะ”
วาหวานปิแน่น้วยวามลัว มือเรียวยึ้นพนมเพราะวามใ
“ถ้าเธอไม่ื้อแล้วยอมเื่อฟัำสั่อัน
เธอไม่้อเอันในวันนี้็ไ้”
“แ่ันไม่ไ้ั้ใให้มันเป็นแบบนี้เลยริ
ๆ นะ ุปล่อยันไปไ้ไหม” เธอเริ่มสะอื้น้วยวามลัว
“ันถามริ ๆ เถอะ
เธอหลลีลาไอ้หมอนั่นมาหรือไ ถึอยาแย่มันมาาสายป่านแบบนั้น”
“ันเปล่านะ
ันไม่เยิแบบนั้นับุอัศวินเลยสัรั้” แพรพลอยสั่นศีรษะโยเร็ว
“เียบ!หยุพล่ามะที”
เาวาลั่นนเธอสะุ้อีรั้
เาบรามแน่นพร้อมับิทบทวนว่าวรทำอย่าไรับหิสาวนนี้ี
เาไม่อยาให้เธอสร้าวามเือร้อนให้ับปานนไ้อี
“แ่ันไม่ไ้ทำนี่”
เธอเถียลับ้วยวามันที่ถูเาสร้าให้แ่เพียสิ้นเสียหวานแหลมอเธอ
มือหนา็ว้าแนเรียวระาเ้าหาัวแรนปะทะอ่อนที่มืออี้าะยึ้นบีบแน่นที่แนอี้าอเธอ
แพรพลอยรู้สึลัวนอยาะเป็นลมไปเสียเี๋ยวนี้เพื่อหนีใบหน้าโหอนรหน้า
“ถ้ายัไมเลิพล่ามและอยู่อย่าสบล่ะ็
วันนี้เธอไ้มีผัวพร้อมันทีเียวหลายนแน่”
ล่าวบเา็ผลัเธอแรนล้มไปอับพื้นพร้อมับส่สายา สาสมใระนไปับวามโรธ่อนะหันหลัเินออไปาห้อทิ้ให้เธอมอยู่ับวามหวาลัวและวามวิัวลับารหาทาหนีทีไล่เพื่อหลุพ้นไปาที่นี่เพียลำพั...
าัยถอนหายใเมื่อผู้เป็นนายปิประูปัให่ามแรอารม์
ใบหน้าเรี้ยวราอนายหนุ่มทำให้เารู้สึเป็นห่วหิสาวที่้อเป็นเหยื่ออารม์ออสิรวิส
“นายรับ”
“มีอะไรา”
เาหันลับมาถามลูน้อเสียเย็นเพราะำลัวบุมอารม์อนเออยู่
“นายะัเธอไว้ริ ๆ เหรอรับ”
“นายมีปัหาอะไรอย่านั้นเหรอ”
“ผมแ่สสารเธอ”
“นี่อย่าบอนะว่านายหลเสน่ห์แม่นี่”
อสิรวิสถามเสียห้วน
“เปล่ารับนาย
ผมแ่เห็นว่าเธอู่าับผู้หินที่เราเอ”
“นาย็รู้นี่า ว่าหล่อนเป็นนัแส
และแ่เรื่อแบบนี้ไม่ใ่เรื่อยาสำหรับหล่อนเลย”
“แ่ผมว่า...”
“พอเถอะา ไม่ว่าหล่อนะเป็นยัไ
ัน็ไม่ยอมปล่อยหล่อนให้ลับไปทำร้ายรอบรัวป่านแน่ ๆ”
“แล้วแม่อเธอละรับ
ถ้าเราับเธอไว้แบบนี้ แม่อเธออาะ...”
“ให้นูแลแม่อเธอ
่าใ้่ายทั้หมันะัารเอ” อสิรวิสสรุป
“แ่เธอะหายไปเย ๆ ไ้ยัไรับนาย
ในเมื่อเธอยัมีานที่้อทำแบบนี้” าัยพยายาม้าน
“นายมีหน้าที่ทำให้ทุนเลิสสัย
ไม่ใ่ลับมาถามันเ้าใใ่ไหมา” เาล่าวเสียเย็น
“รับ”
าัยถอนหายใแรเมื่อเหุผลนานาประารอเาไม่สามารถเปลี่ยนในายหนุ่มไ้
เาึไ้แ่้มหน้ายอมทำามำสั่เ้านายอย่าไม่มีทาหลีเลี่ย
ทา้านอถ่ายละร
แพรันทร์ลทุนเปลี่ยนแปลัวเอใหู้เหมือนแพรพลอยมาที่สุเพื่อสวมรอยรอบรอทุอย่าอพี่สาว
เธอทำไ้ีนไม่มีใรสสัยรวมถึเพื่อนรัอย่าส้ม
แ่เรื่อารแสละรไม่ใ่เรื่อ่ายเลยสำหรับแพรันทร์ ้ออ้าอเธอ็ือารบอทุนว่าเธอไม่สบายทำให้ารถ่ายทำถูยอเพื่อให้นาร้ายื่อัอย่าแพรพลอยไ้พัผ่อน
“เป็นอะไรไปลูแพร า่าย ๆ
แบบนี้เราถึแสไม่ไ้” ส้มถาม้วยวามรู้สึแปลใ
“แพรปวหัวน่ะพี่ส้ม ั่นเนื้อั่นัว
เลยเบลอ ๆ ไปบ้า” แพรันทร์ทำาปรือใ้มือุมศีรษะแล้แสอาาร
“อย่านั้นเหรอ
ถ้าอย่านั้นพี่ว่าลูแพรไปพัผ่อน่อนีว่า”
ส้มพยัหน้าทั้ที่ยัไม่ลายวามสสัยนั
“อบุ่ะพี่ส้ม”
ลับหลัสายาทุู่
แพรันทร์เบะริมฝีปาเหยีย ไม่ว่าอย่าไรเธอะ้อแ้ไปัหาเรื่อนี้ให้ไ้
ะ้อไม่มีใรับไ้ว่าเธอไม่ใ่แพรพลอย
เพราะ่อไปนี้เธอะเป็นแพรพลอยเธอแน่ใว่าแฝผู้พี่ไม่มีวันไ้ลับมาอีแล้ว
หรือหาลับมาริ็ไม่ล้าเปิโปเธอเ่นเิม
เธอและแพรพลอยถึแม้ะเป็นู่แฝันแ่นิสัยไม่มีส่วนล้ายันันเลย
เธอเลียแพรพลอยที่เป็นนเ่มาั้แ่เ็ในะที่เธอพยายามเท่าไร็ไม่สามารถสู้พี่สาวไ้
ใร ๆ
่า็รุมรัและื่นมแพรพลอยนำพี่สาวมาเปรียบเทียบให้เธอ้ำใทำให้เธอรู้สึอิาพี่สาวนระทั่ลายมาเป็นวามเลียั
เมื่อแพรพลอย้าวเ้ามาสู่วารมายาเธอึพยายามทำทุอย่าเพื่อทำให้ แพรพลอยเสื่อมเสียื่อเสีย
และเธอ็ทำสำเร็เรื่อยมา
เธอรู้ว่าแพรพลอยไม่มีทาบอเรื่อารมีู่แฝให้ใร
ๆ
ทราบเพราะำอร้อาเธอั้แ่แรที่แพรพลอยเ้าสู่วารมายา้วย้ออ้าว่าไม่อยาถูรบวนวามเป็นส่วนัวรวมถึไม่อยาถูนำมาเปรียบเทียบับแพรพลอย
แฝผู้พี่อเธอเ้าใีว่าเธอเ็บปวแ่ไหนที่้อมปลัอยู่ับารถูเปรียบเทียบวามไม่เอาไหนอนเอับพี่สาว
เธอึมั่นใว่าไม่ว่าอย่าไรแพรพลอยะไม่มีวันเปิโปเธออย่าแน่นอน
“่วยไม่ไ้นะแพรพลอย
ัน็แ่อยาลอเป็นาราแบบเธอบ้าแ่นั้นเอ ไว้เธอลับมาเมื่อไหร่ัน็ะืนมันให้
แ่ันไม่รับรอนะว่าเธอะยัล้าลับมาอยู่ในวารนี้อี”
แพรันทร์ยิ้มหยันให้ับเานเอในระ
แพรันทร์ัแเปลี่ยนแปลัวเอทุอย่าไม่ว่าะเป็นบุลิลัษะท่วท่าารเินและารพูา
เปลี่ยนาแพรันทร์เป็น แพรพลอยไ้อย่าแนบเนียน
ถ้าแพรพลอยแสเป็นนาร้ายในอแ้วไ้ี
แพรันทร์็เป็นนาร้ายในีวิริไ้ียิ่ว่า หาไม่มายืนเปรียบเทียบันริ ๆ
แล้วล่ะ็ เื่อว่าไม่มีใรสามารถับผิเรื่อที่เธอไม่ใ่แพรพลอยไ้อย่าแน่นอน
าัยรู้สึแปลใเมื่อไม่มี่าวารหายัวไปอาราสาว แ่เาสันนิษานว่าเป็นารปิ่าวอบรราเพื่อนฝูและ้นสััอ แพรพลอย
บอี้าร์หนุ่มึเลิิาม่าววารมายาหันไปให้วามสำัับเรื่อมาราที่ป่วยอแพรพลอย่อน
เาัารเรื่อ่าใ้่ายและนูแลหิราามที่นายหนุ่มสั่มา
“สวัสีรับุน้า”
าัยยมือไหว้หิรา
“สวัสี่ะ ุ...”
“ผมาัยรับ
เป็นเพื่อนร่วมานอุแพรพลอย” าัยอธิบาย
“อ้อ...”
ุเพรลัามอใบหน้าายหนุ่มอย่าพิารา
“อนนีุ้ลูแพรรับเป็นพรีเ็นเอร์ให้ับบริษัทวิษุวัสึ่้อเินทาไปถ่ายแบบที่ระบี่
เธอเลยมอบหมายให้ผม่วยูแลุน้าแทนรับ” าัยล่าว้วยน้ำเสียอ่อนน้อม
“แล้วทำไมลูแพรไม่โทร.บอน้าล่ะ” ุเพรลัามวิ้ว
“ผมว่าเี๋ยวเธอโทร.มารับ หรือไมุ่น้าะโทร.หาเธอ็ไ้รับ”
“ริสินะ”
ุเพรลัาหยิบโทรศัพท์่อหาบุรสาว้วยวามเป็นห่ว
แม้ายหนุ่มรหน้าะูสุภาพและท่าทาน่าเื่อถือแ่ไหน
ท่าน็อยาฟัาปาอแพรพลอยเอว่าเรื่อที่ายหนุ่มล่าวมานั้นเป็นริหรือไม่
แ่ไม่ว่าท่านะิ่อลูสาวี่รั้
ท่าน็ไม่สามารถิ่อบุรสาวไ้เนื่อาไม่มีสัาอบรับาโทรศัพท์อหิสาว
“ทำไมใยลูแพรปิเรื่อนะ”
ใบหน้าอท่านเป็นัวล
“ุน้าไม่้อัวลรับ
ผมรับรอไ้ว่าุลูแพรปลอภัยริ ๆ รับ” าัย้มศีรษะเล็น้อยให้หิรา
“แ่ถ้าไม่ไ้ยินเสียลู
น้า็อเป็นัวลไม่ไ้หรอ่ะ”
“สัามือถืออเธอไม่มีรับ
พอีที่ ๆ เราถ่ายแฟั่นันอยู่ไลแถมยัเป็นเาะอี่าหารับ”
“แล้วทำยัไน้าถึะไุ้ยับลูแพรล่ะะ”
“เรารอให้เธอิ่อมาีว่ารับ
ผมิว่าพรุ่นี้เธอิ่อุน้าอย่าแน่นอน”
 |
|
ความคิดเห็น