มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #2 : 1.1 พรตตัวป่วน

ก๊อกๆๆ…

เสียงประตูห้องถูกเคาะหนัก ๆ จากด้านนอกขัดจังหวะการถกเถียงของสองพี่น้องที่อยู่ด้านใน ทั้งคู่ชะงักและยุติข้อพิพาท ความขัดแย้งไว้ชั่วขณะ รีบเงยหน้ามองกันตาโตอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกของบิดา

“ไอ้รถ...เปิดประตูสิ ยายน้องหนูอยู่ในห้องของแกหรือเปล่า” อสิรวิสร้องถามบุตรชายเสียงดุดัน

พรตเบิกตาโพลง รีบกวาดสายตามองรอบห้อง ชี้นิ้วและร้องสั่งน้องสาวให้เก็บภาพถ่ายที่เกลื่อนกระจายอยู่กลางเตียงหน้าตาตื่น “ฉิบหายแล้ว! รีบเก็บรูปทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลยยายน้อง เก็บให้ไวเลยนะ” 

“ว่ายังไงไอ้รถ” อสิรวิสเอื้อมมือบิดลูกบิดและมันไม่ติดล็อกจากด้านใน เขากำลังจะเปิดประตูผลักเข้าไป

แต่คนตาไวอย่างพรตเหลือบหางตาตวัดผ่านเห็นการขยับของลูกบิดเข้าเสียก่อนนายแบบหนุ่มเบิกตาโพลงแล้วรีบพุ่งตัวเข้าหาประตูอย่างรวดเร็วพร้อมกับหันหลังถ่ายเทน้ำหนักตัวทั้งหมดดันประตูไว้เป็นการถ่วงเวลาของบิดา

“ไอ้รถ...ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นถ้าฉันเข้าไปได้ แกได้ถูกเตะกลิ้งแน่ ไอ้ลูกเวร” อสิรวิสตวาดข่มขู่เสียงลั่นไปทั้งบ้านขณะยื้อยุดประตูแข่งกับบุตรชายที่อยู่ข้างใน

“โธ่พ่อ รอผมเก็บกวาดห้องเดี๋ยวสิ ห้องผมรกจะตายชัก ขืนผมปล่อยให้พ่อเข้ามาเห็น พ่อก็จะได้ด่าผมหูชาบรรลัยนะสิ” 

พรตเอียงหน้าเข้าหาประตู ตะโกนคุยกับบิดาที่อยู่หลังบานไม้หนา สลับกับหันมาชำเลืองมองน้องสาวที่กำลังไล่เก็บภาพถ่ายทั้งหมดใส่ถุงพลาสติก เสร็จแล้ววิ่งพรวดผ่านประตูระเบียงออกไป โยนถุงในมือทิ้งลงไปข้างล่างอย่างเร็ว ขณะที่คนเป็นพ่อยังทุบประตูปัง ๆ ตะโกนสั่งเอ็ดตะโรอยู่นอกห้อง 

“แกมีอะไรปิดบังฉันอยู่อีกแล้วใช่ไหม ไอ้รถ ไอ้ตัวแสบ” อสิรวิสหายใจหอบเหนื่อยเพราะต้องออกแรงผลักประตูแข่งกับลูกชายตัวดี

“ปิดบังอะไรที่ไหนล่ะพ่อ ห้องผมรกเฉย ๆ” พรตตะโกนแก้ตัว แล้วเงียบเสียงลง หันไปขยับปากพูดไม่ออกเสียงกับน้องสาว “จัดการเรียบร้อยแล้วแน่นะยายน้องหนู” 

มโนห์ราพยักหน้า ส่งสัญญาณมือเป็นสัญลักษณ์ยืนยัน พรตจึงถอนหายใจได้อย่างโล่งอก แล้วยอมขยับตัวช้า ๆ ถอยห่างออกจากหน้าประตู เปิดทางให้บิดา

“ยายหนู...”คนเป็นพ่อเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นบุตรสาวอยู่ในห้องนอนบุตรชายก่อนหันขวับมองพรตที่ยืนหลุกหลิกอยูใกล้มือสายตาคาดโทษ

“ขาพ่อ” มโนห์รายิ้มจืดเจื่อน แล้วเดินเข้าไปกอดแขนบิดาอย่างประจบ

“ไอ้รถ...” อสิรวิสหันไปขึงตาดุใส่บุตรชายพร้อมกับตวาดถามเสียงรัว ดวงตาถมึงทึงจ้องใบหน้าทะเล้นนั้นอย่างจับผิด “แกชวนน้องทำเรื่องพิเรนทร์อะไรลับหลังฉันอีกแล้วใช่ไหม ถึงไม่ยอมให้ฉันเข้ามาตั้งแต่แรก”

“โธ่พ่อ...ผมจะชวนลูกสาวพ่อทำอะไร ถ้าจะมีอะไรพิเรนทร์ก็คงมีแต่ยายเด็กแสบนี่แหละที่ขยันชวนผมทำเรื่องให้พ่อด่าเปิงอยู่เรื่อย” พรตพยักพเยิดไปทางน้องสาว

“หมายความว่ายังไง พวกแกมีแผนจะทำอะไรกันอีก บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะไอ้รถ” ดวงตาดุละจากใบหน้าบุตรชาย ตวัดตามองไปทางบุตรสาวแล้วหรี่ตาเล็กมองอย่างจับพิรุธพลางเอ่ยถามเสียงขรึม “ว่ายังไงยายหนู”

ท่าทางหลุกหลิกของลูกทั้งสองทำให้คนเป็นพ่อสงสัย ดวงตาดุตวัดกวาดมองรอบห้อง หาร่องรอยผิดสังเกต อสิรวิสเดินวนไปวนมา ส่ายตามองทุกตารางนิ้วถี่ยิบหาความผิดปกติ คนเป็นพ่อคว้าหมอนใบโตยกขึ้นแล้วมองสำรวจข้างใต้ว่าซุกซ่อนสิ่งใดจากสายตาตนหรือไม่ แต่เพราะมัวหาหลักฐานทำให้เขาไม่ได้สังเกตสองพี่น้องที่แอบขมุบขมิบปากพูดคุยกันอย่างไม่ส่งเสียง ขยิบตาพยักพเยิดให้กันอย่างมีพิรุธ สลับลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วถอนหายใจยาวเหยียดอย่างโล่งอก

อสิรวิสคว้าผ้าห่มบนเตียงขึ้นมาสะบัด กวาดตามองที่นอนยับย่นเมื่อไม่พบสิ่งใดจึงวางผ้าผืนหนาไว้ปลายเตียงแล้วก้มมองใต้เตียงหาสิ่งแอบแฝง เมื่อไม่พบอีกก็เดินตรงไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง ดึงลิ้นชักออกสำรวจจนมั่นใจ ว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ยังเหลือห้องอาบน้ำที่เขาไม่ได้ค้น คนเป็นพ่อจึงตรงดิ่งเข้าหาประตูเชื่อม เปิดและชะโงกหน้าเข้าไปตรวจสอบรอบทิศอย่างเข้มงวดพิถีพิถัน