ใต้อาณัติหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ รีไรท์

                  

                 ชายผิวดำเกรียมรูปร่างกำยำเดินเข้ามาหยุดยืนข้างกายนักธุรกิจหนุ่มใหญ่แล้วก้มลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู แววตาคนฟังเป็นประกายกร้าวพร้อมกับมุมปากปรากฎรอยยิ้มกระหยิ่มเมื่อได้ฟังข่าวคราวความเคลื่อนไหวของบุตรสาวคนเดียวของนรากร โอกาสในการแก้แค้นศัตรูที่มาถึงทำให้นายปองพลหมายมั่นที่จะให้บทเรียนกับศัตรูที่บังอาจเข้ามาวุ่นวายกับธุรกิจของตน

                “จับนังเด็กนั่นมาให้ฉัน เอาตัวมันไปไว้ที่บ้านไอ้ดำ แล้วฉันจะไปจัดการเอง” เสียงเหี้ยมกระด้างออกคำสั่งพลางหรี่ตาเป็นประกายวาวลงเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ

                “ตอนนี้ไอ้กำนันทศมันไปอยู่กับลูกสาว ส่วนไอ้ตำรวจก็ฝีมือไม่ธรรมดาเหมือนกันนะครับนาย”

                “แต่มันกำลังเผลอ ถึงชะล่าใจปล่อยให้ไอ้ทศอยู่กับน้องสาวของพวกมันตามลำพัง กว่ามันจะรู้ตัว ทิพย์ลดาก็คงตกอยู่ในกำมือเรา ถึงตอนนั้นแม่นั่นอาจจะเป็นนายผู้หญิงของพวกแกไปแล้วก็ได้ไม่ใช่เหรอวะ” ริมฝีปากแสยะยิ้มเยาะหยัน พร้อมกับเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยมาดสบายๆ

                “ครับนาย ผมกับไอ้ดำจะไม่ทำให้นายผิดหวัง” เข้มก้มศีรษะเล็กน้อยพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

                “ดี...งานนี้อย่าให้พลาดเด็ดขาด จำไว้”

                น้ำเสียงขึงขังบ่งบอกเจตนาของนายปองพลทำให้นักศึกษาสาวที่เตรียมจะก้าวเข้าไปในเรือนชะงักเท้าลงทันทีและยืนฟังซุ่มเสียงแข็งกร้าวของบิดาที่ดังมาจากในเรือน คิ้วดำขลับจัดแต่งทรงเข้ารูปเหนือดวงตากลมวาวขมวดเป็นปมอยู่กลางหน้าผาก พร้อมกับครุ่นคิดด้วยความไม่สบายใจ เธอพยายามคาดเดาไปต่างๆ นานาว่าบิดาคิดจะทำสิ่งใดอยู่

                อินทิราเลือกที่จะหยุดยืนฟังบทสนทนาของบิดาและลูกน้องคนสนิท แต่ไม่ทันไร ลิซ่าซึ่งเดินตามหลังเข้ามากลับทำเสียเรื่อง ส่งเสียงทักขึ้นขัดจังหวะเป็นสาเหตุให้เธอสะดุ้งสุดตัวรวมทั้งบิดากับลูกน้องที่รู้ตัวและหยุดสนทนากันแต่เพียงเท่านั้น

                “ทำไมไม่เข้าไปละมัทรี คุณอาอยู่ข้างในห้องหรือเปล่า” ลิซ่าร้องทักเพื่อนอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่

                อินทิราระบายลมหายใจแรง รู้สึกเสียดาย นึกหงุดหงิดในความทะเล่อทะล่าของเพื่อน รีบมองไปทางบิดาเห็น ท่านกำลังโบกมือส่งสัญญาณกับลูกน้องแทนประโยคคำสั่ง ฝ่ายนั้นแสดงความเข้าใจและรีบเดินสวนกับเธอออกจากห้องไปทันที

                “แกนั่นแหละ...ทำไมต้องเสียงดังด้วยฮะลิซ่า” อินทิราทำหน้าง้ำเอ่ยดุเพื่อนเบาๆ

                “ดังตรงไหน ฉันก็แค่ถามเสียงปกติแท้ๆ” ลิซ่าเถียง

                “ไม่ต้องมัวเถียงกันสาวๆ เข้ามาให้พ่อกอดให้หายคิดถึงก่อนเร็วๆ เข้า” นายปองพลปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอินทิรากับลิซ่า ดวงตาถมึงทึงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน น้ำเสียงห้วนกระด้างแปรเป็นน้ำเสียงเปี่ยมเมตตาโดยอัตโนมัติเมื่อเอ่ยกับบุตรสาวและหลาน

TB