มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #17 : 4.3 รักหลอกจึงหยอกเล่น

“ถ้าอย่างนั้นหากผมมีโอกาสได้พบน้องหนู ผมคงต้องขออนุญาตคุณน้าไว้ก่อนเลยนะครับ” ธีรราชเอ่ยหลังสลัดความรู้สึกแปลก ๆ กับดวงตาของอสิรวิส ออกจากความคำนึง

“เอาสิ ถ้าน้องหนูตกลง น้าก็คงไม่ขัดข้อง” 

อสิรวิสหัวเราะในลำคอแล้วออกเดินนำชายหนุ่มไปในบ้าน พาหลานชายพฤทธิ์ไปทักทายภรรยาแล้วนั่งคุยกันตามประสาคนคุ้นเคยและขณะที่ซักไซ้ธีรราชอยู่นั้น เขาก็วางแผนอยู่ในใจเงียบ ๆ พร้อมกับลอบสังเกตคนหนุ่มอย่างพิจารณาน้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างสุขุมรอบคอบกับมุมมองเชิงธุรกิจของหนุ่มรุ่นลูกทำให้อสิรวิสสนใจและมั่นใจว่าคิดไม่ผิด

“หลานชายสนใจจะมาสร้างโรงแรมบนเกาะมโนห์ราของน้าหรือเปล่าล่ะ” อสิรวิสวางเหยื่อล่อชิ้นโตอย่างแนบเนียน บุคลิกสุขุมเป็นงานเป็นการจนคนหนุ่มไม่คิดระแวง

“แน่นอนครับ” ธีรราชตอบหนักแน่นแม้จะรู้สึกประหลาดใจ

“บอกตามตรงนะ ความจริงน้าไม่คิดจะเปิดเกาะมโนห์ราสำหรับการท่องเที่ยวเลย อยากให้เป็นเกาะส่วนตัวของครอบครัวมากกว่า แต่มุมมองของหลานชายทำให้น้าสนใจมาก” อสิรวิสยิ้มอ่อน เอนกายพิงพนักเก้าอี้คุยกับหนุ่มรุ่นลูกด้วยท่าทางสบาย ๆ และธีรราชรับฟังโดยไม่แสดงความคิดเห็นแต่ในแววตาของหนุ่มรุ่นลูกเต็มไปด้วยคำถาม ทำให้อสิรวิสต้องอธิบาย

“น้ามั่นใจว่าราชจะทำให้เกาะมโนห์ราพัฒนาโดยไม่ทำลายความเป็นธรรมชาติของที่นี่ บางทีการเปิดเกาะให้คนทั้งโลกชื่นชมบ้างก็น่าจะได้ประโยชน์มากกว่าเก็บไว้ชื่นชมกันเองในครอบครัว น้าเชื่อมั่นในตัวราช” อสิรวิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เหมือนคุยกันตามประสาน้าหลานไม่ใช่การเจรจาธุรกิจ

“คุณน้าหมายความว่า...”

“ใช่ น้ากำลังคิดว่าเราน่าจะร่วมลงทุนเปิดโรงแรมบนเกาะ มโนห์ราด้วยกัน ไม่รู้ว่าราชจะสนใจหรือเปล่าล่ะ” อสิรวิสยกขาไขว่ห้าง

แววตาของชายหนุ่มวาวขึ้นอย่างกระตือรือร้น “แน่นอนครับ แต่ผมยังไม่อยากจะเชื่อว่าคุณน้าจะพูดจริง ไหนคุณน้าว่าน้องหนูคงไม่ชอบใจและไม่คิดจะทำธุรกิจบนเกาะมโนห์ราอย่างนั้นไม่ใช่เหรอครับ”

“ก็ใช่ แต่พอได้คุยกับหลาน น้าก็ชักจะสนใจ” อสิรวิสตอบง่าย ๆ 

“แต่ถ้าทำธุรกิจ ที่นี่ก็จะพลุกพล่านไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัวเหมือนเดิม คุณน้าไม่เสียดายเหรอครับ”

“ก็ไม่ถึงกับทิ้งความเป็นส่วนตัวซะทีเดียวหรอก เพราะหาดมโนห์ราทางฝั่งนี้ น้าจะยังคงรักษาไว้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของครอบครัวเหมือนเดิม แต่หลังเกาะเรายังเหลือเนื้อที่มากพอจะสร้างโรงแรมและท่าเรือที่นั่น ราชคิดว่ายังไง” อสิรวิสถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ครับ...แต่ผมยังสงสัยเพราะวิษณุวัสคงทำทุกอย่างเองได้ทั้งหมด แล้วทำไม...” 

ธีรราชหรี่ตามองอสิรวิสอย่างครุ่นคิด เขาแน่ใจว่าข้อเสนอครั้งนี้คงไม่ธรรมดา เพราะฐานะของอสิรวิส วิษณุวัส หากต้องการสร้างโรงแรมบนเกาะส่วนตัวแห่งนี้คงไม่จำเป็นต้องมีหุ้นส่วน ถึงแม้วิษณุวัสจะไม่เคยทำธุรกิจโรงแรม  รีสอร์ต แต่ด้วยวิสัยทัศน์กับประสบการณ์ของอสิรวิสบวกกับความสามารถของบรรดาสี่พี่น้อง ทุกอย่างคงไม่ใช่ปัญหาถึงขนาดต้องให้เขาเข้ามามีส่วนร่วม

“หึ ๆ ทำไมน้าถึงต้องหุ้นกับหลานนะเหรอ” อสิรวิสเอ่ยกลั้วหัวเราะมองหลานชายพฤทธิ์ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์แล้วเริ่มอธิบายอย่างใจเย็น “บอกตามตรงว่าน้าชอบทัศนคติของราช และที่สำคัญจริง ๆ ก็เพราะลูกสาวของน้ารักเกาะนี้มาก” 

อสิรวิสมองหยั่งความรู้สึกคนฟัง ใบหน้าคมคายของหนุ่มรุ่นลูกที่ยังไม่สิ้น ข้อสงสัยอย่างนึกขันจึงเอ่ยให้ความกระจ่าง “ลูกสาวของน้ารักการถ่ายภาพเป็นชีวิตจิตใจ น้าไม่อยากให้เขาตระเวนไปนั่นนี่เพื่อถ่ายรูป อยากให้เขาหันกลับมาถ่ายภาพเกาะ  มโนห์ราให้คนทั้งโลกได้เห็นถึงความงดงามของทะเลไทยแทน เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัวยังไงล่ะ” 

“แต่นั่นก็ยังไม่เกี่ยวกับเรื่องหุ้นส่วนนี่ครับ” ธีรราชเลิกคิ้ว มองผู้อาวุโสด้วยสายตาแสดงความไม่เข้าใจ

“เกี่ยวสิ...เพราะน้าอยากให้ทุกอย่างบนเกาะที่น้ากับครอบครัวรักที่สุด ออกมาดีที่สุด และการเริ่มต้นที่ดีก็ต้องมีนักบริหารที่ดีมีประสบการณ์ ซึ่งน้าคิดว่าคนคนนั้นไม่มีใครจะเหมาะไปกว่านักล่าทำเลทองอย่าง ธีรราช วงศ์สิงหลแห่งราชสีห์กรุปอีกแล้ว” อสิรวิสสรุป

“แค่นี้เหรอครับที่ทำให้คุณน้าเลือกผม”

“ก็ไม่เชิง...” เขายกเท้าลงแล้วยืดตัวตรง จ้องตาหนุ่มรุ่นลูกนิ่งพลางเอ่ยจริงจัง “น้าต้องการให้ราชสอนงานมโนห์รา ก่อนทุกอย่างจะสร้างเสร็จเรียบร้อย ลูกสาวของน้าต้องสามารถบริหารโรงแรมนี้ร่วมกับราชได้ เพราะฉะนั้นน้าอยากให้มโนห์ราไปฝึกงานกับราชที่เกาะดอกแก้ว” 

ธีรราชเลิกคิ้วแล้วคลายออก เขาถอนใจยาวอย่างรู้เท่าทันความคิดของผู้อาวุโส เขาต้องการเวลาคิด จึงยังไม่ตอบรับหรือปฏิเสธความ บทสนทนาจึงถูกเปลี่ยนหัวไปเรื่องอื่น กระทั่งลากลับ ประโยคสุดท้ายของอสิรวิสยังติดอยู่ในใจให้นำกลับมาขบคิดจนเดินทางกลับถึงกรุงเทพฯ เขาเดาได้ว่าผู้อาวุโสต้องการสิ่งใดเป็นข้อแลกเปลี่ยน

ถึงเขาจะจำความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้กับมโนห์รา วิษณุวัสสมัยวัยเยาว์ได้ แต่มันก็เนิ่นนานและไม่ได้ลึกซึ้งมากมายจนถึงให้เขายอมสละโสดเพื่อแลกกับเกาะแสนสวยแห่งนี้ เขาเลือกที่จะลืมที่นี่ดีกว่าต้องหาห่วงมาคล้องคอ ข้อเสนอของ อสิรวิสทำให้เขาตะขิดตะขวงใจเพราะเดาได้ว่าคนรุ่นพ่อคิดจะทำอะไร ทุกอย่างมันดูขัดกันจนเขาสัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัยในชีวิตโสด