คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 6.1 เวลาเปลี่ยนใจคนเปลี่ยน
วอาทิย์เริ่มทอแสแอ่อน ๆ ทำให้หมอบา ๆ
ที่ลอยปลุมท้อฟ้าใล้รุ่่อย ๆ สลายัว เสียนร้อัิ๊บิ๊บปลุท่านายให้ทรื่นาบรรทมึ้นอย่าแ่ม้า
ทรใ้หลัพระหัถ์สัมผัสวเนรแผ่วเบาเมื่อยามลืมพระเนรรับแสอรุ ท่านายเปิผ้าลุมเ้นท์แล้วทอเนรมอผ่านออไปเห็นหิสาวรูปร่าสะโอสะอออำลัาย้วยท่าบริหารแบบโยะ้วยท่าทาทะมัทะแม
“ยันัเลย
ื่นมาออำลัายแ่เ้าทีเียว” ท่านายทรรับสั่พร้อมแย้มโอษ์
“นาินที่ะ้อออำลัายทุวันเพะ” ินานาอบพร้อมหยุท่าบริหารั่วราว
“มิน่ารูปร่าถึสวยไม่แพ้นาแบบอย่านี้” ท่านายทรื่นมหิสาว้าาย
“ฝ่าบาททรยอะนารู้สึเินเลยเพะ” ินานายิ้มพร้อมใ้ผ้าเ็หน้าผืนเล็ับเหื่อที่ึมอยู่แถวีนผม
“เี๋ยวพี่้อลับแล้วล่ะ
พี่ะลับรุเทพฯ วันนี้” ท่านายทรรับสั่
“อย่านั้นเหรอเพะ
ถ้าอย่านั้นนาทูลลาฝ่าบาทที่นี่เลย เรามีโอาสไ้พบันอีนะเพะ” ินานายมือไหว้ท่านายนเรศ
ท่านายเอ็พยัพระพัร์อบหิสาว้วยรอยแย้มพระโอษ์ “รับ ฝาลาทุนแทนพี่้วยแล้วัน”
“เพะ ทูลลาเพะ” ินานาถอนสายบัวพร้อมยิ้มสใสให้ท่านายอีรั้
ท่านายทรโ้เศียรให้หิสาวนิหนึ่่อนะเส็ลับพระำหนัพนาลี
และทรให้มหาเล็นำรถออไปส่เส็ที่สนามบินเียใหม่เพื่อเส็ลับวัวิษุรัสรร์
และที่้อรีบเส็ลับรุเทพฯ ็เพราะทรรับปาว่าะไปหานรัแม้ท่านรู้ว่า้อัพระทัยานาถนารี
แ่ในเมื่อเรื่อทุอย่าำลัะลี่ลาย อนุาำลัะเสสมรสแทนอ์ บาทีท่านอาไม่้อเสียนาถนารีไป
ส่วนินานาเอเมื่อไ้ล่าวลาท่านายนเรศแล้วเธอึเินลับบ้านพัและิ่อพี่สาวทันที
เธอรู้สึแปลใับเรื่อราวที่เิมานัวล
ท่านายธเนศวรับท่านายนเรศทรพบับเธอและพี่สาว้วยวามบัเอินน่าใหาย
ในะที่พี่สาวอเธอไ้พบับท่านายนเรศที่สนามบินสุวรรภูมิ ระทั่ท่านายเส็ามไปหาพี่สาวอเธอถึบ้านพระพาย
ส่วนท่านายพระอนุาลับเส็มาไลถึแม่ฮ่อสอนและพบับเธอ้วยวามบัเอิ
“พี่พระพาย น้อโทร.มาวนหรือเปล่าะ” ินานาถามเมื่อพี่สาวรับสาย
“ไม่วนหรอ้ะ พี่ื่นสัพัแล้วแหละพระนามีอะไร่วนหรือเปล่าถึโทร.หาพี่แ่เ้า”
“น้อแปลใเรื่อบาเรื่อ่ะพี่พระพาย” ินานาอบ
“เรื่ออะไร๊ะ”
“เมื่อวานน้อไ้พบับท่านายธเนศวรที่สนามเอทีวีอวิ
ยัมีโอาสไ้ร่วมแ่เอทีวีับท่าน้วย่ะพี่พระพาย”
“อย่านั้นเหรอ” โิรสมวิ้วให้ับวามบัเอิอเรื่อราวัล่าว
“พี่พระพายิว่ายัไ่ะ” ินานาถาม
“พี่ไม่รู้เหมือนันพระนาว่าวระิยัไับเรื่อนี้
ว่าแ่ ท่านายธันทรรู้หรือเปล่าว่านาือ ินานา อัรเุ ว่าที่พี่สะใภ้อท่าน” โิรสถาม
“ไม่ทรทราบ่ะ
นาบอท่านแ่ว่าื่อนา ไม่ไ้บอว่านาือพระนา หรือินานา” เธอล่าว
“พี่ไม่รู้ว่าท่านายทั้สอเหมือนหรือ่าันแ่ไหนะ้วยสิ” โิรสมวิ้วมุ่น
“พี่พระพายหมายวามว่ายัไะ” ินานาถามอย่าสสัย
“พี่รู้สึแปลใน่ะ น้อเยบอพี่ว่าท่านายนัทรรัอยู่ับนาถนารีเพื่อนอน้อไม่ใ่เหรอ” โิรสถาม
“ใ่่ะ” ินานาะพริบาปริบพร้อมิามำพูอพี่สาว
“แล้วทำไมท่านายนัที่ามื้อพี่อยู่ถึไม่มีทีท่าว่าะทรรัใร่ผู้หินไหน
แ่ลับทรมีู่วมามาย ถ้าทรเป็นท่านายนเรศริ
ท่านไม่น่าะยินยอมแ่านับพี่่าย ๆ เพียเพราะถูใหน้าาแบบนี้ไม่ใ่เหรอ” โิรสล่าวเบา
ๆ ับน้อสาว
“นั่นสิ่ะพี่พระพาย
แถมท่านายธันที่อยู่ับน้อเมื่อวานลับบอน้อว่าท่านทรมีนรัที่ท่านรัมาอยู่แล้ว”
“เป็นไปไ้มั้ยว่าสออ์ทรสลับัวัน” โิรสาเา
“เป็นไปไ้่ะ นา็ิว่าอย่านั้นเหมือนัน”
“อย่านั้นนาลับมาหาพี่ที่บ้านพระพาย่อน
แล้วเรา่อยปรึษาเรื่อนี้ันอีที” โิรสถอนหายใแร ๆ
“่ะ นาะไปอนบ่ายเลย่ะพี่พระพาย” ินานาล่าว
“้ะ แล้วเอัน”
หลัวาสายาโิรส ินานาึรีบเ็บสัมภาระอเธอและอให้รวิไปส่ที่สนามบินเียใหม่เพื่อเินทาลับรุเทพฯ
ไปพบพี่สาวทันที และไม่รู้ว่าเป็นพรหมลิิหรือวามบัเอิทำให้เธอไ้พบับท่านายอีรั้ที่สนามบิน
เธอเห็นทรยพระนนิหนึ่เมื่อเห็นรวิและเธอ
“สวัสีรับุธัน” รวิล่าวามเิมเพราะินานายัไม่ไ้เล่าให้เาฟั
“สวัสีรับ
อย่าบอนะรับว่าุสอนำลัะไปรุเทพฯ เหมือนัน” ท่านายทรมีพระปุา
“ผมไม่ไ้ไปรับ
แ่มาส่นาเาเท่านั้น” รวิส่ยิ้มให้ท่านนเรศ
“เมื่อเ้าไม่เห็นน้อนาบอพี่ว่าะลับรุเทพฯ” ท่านายทรมุ่นพระน
“พอีพี่สาวโทร.มาาม่ะ” ินานาอบอย่าห่าเหิน
ท่านายนเรศมุ่นพระนพลาทอเนรับ้อเธออย่าไม่เ้าพระทัย
ิริยาอินานาแ่าับเมื่อเ้าเสียนทรเริ่มหุหิับวามเปลี่ยนแปลรหน้า
ไม่เ้าพระทัยว่าอะไรือ้นเหุทำให้หิสาวมีปิิริยาเปลี่ยนไป ทรเหลือบพระเนรึ้นมอรวินิหนึ่และแน่พระทัยว่าายหนุ่มยัไม่ทราบว่าท่านือหม่อมเ้านเรศเพราะรวิยัปิบัิัวับท่านเป็นปิ
“ถึรุเทพฯ อย่าลืมโทร.บอ้วยล่ะ”
รวิสั่เพื่อนรั่อนะหันมาล่าวลาายหนุ่มอีน
“ผมเห็นที้อลับ่อนแล้วล่ะรับุธัน
ลาเลยนะรับ” หลัล่าวลาายหนุ่มเรียบร้อย รวิึหันไปยมือโบอบเมื่อินานาโบมือลาและหันหลัเินาไป
ินานาหมุนัวหันหลัเรียมเินามผู้โยสารนอื่นเ้าไป้านในเพื่อึ้นเรื่อบินโยสารลับรุเทพฯ
เหมือนัวเอมาเพียลำพั ไม่ใส่ใว่าท่านะเส็ามมาหรือไม่
“ูเหมือนน้อนาะเปลี่ยนไปนะรับ” ทรรั้้อมือเรียวอเธอไว้่อนะยอมปล่อยเมื่อหิสาวยอมหยุหันมาสบพระเนร
ท่านึรับสั่ับหิสาว
“อย่าทรเอาเรื่ออหม่อมันมาเป็นสาระเลยเพะ” ินานาอบพร้อมเบือนหน้าหลบสายพระเนร
“บอพี่ไ้ไหมว่าเพราะอะไรน้อนาถึเปลี่ยนไป
ทั้ที่เมื่อเ้าเรายัุยันีอยู่เลยไม่ใ่เหรอ”
“หม่อมันไม่ไ้เปลี่ยนหรอเพะ
ฝ่าบาทอย่าใส่พระทัยับหม่อมันเลยเพะ”
ินานาถอนหายใเยหน้าึ้นมอพระพัร์นิ่
หาทรทราบว่าเธอือินานา อัรเุ ท่านายอาไม่ทรถามว่าที่เธอเปลี่ยนไปาเมื่อวานนั้นเป็นเพราะสาเหุใ
เธอ่อน้าแน่ใหลัวาสายาพี่สาวและไร่รออยู่นาน ว่าท่านายอ์นี้้อเป็นท่านายนเรศ
ท่านไม่มีทาเป็นท่านายธเนศวรพระอนุาแน่นอน เมื่อเป็นเ่นนั้น ท่าน็ไม่ทรริพระทัยับารบหาพวเธอเพราะยัทรใ้ื่อพระอนุาในารแสพระอ์
“ผมไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น
แ่ในเมื่อุยืนยันว่า้อารให้วามสัมพันธ์ที่ผ่านมาลายเป็นแ่เพีย่วเวลาที่ผ่านไปแล้ว
ผม็ทำอะไรไม่ไ้ถึะเสียายแ่ไหน โีรับ” ท่านายทรรับสั่พร้อมับ้มพระพัร์ให้หิสาวเล็น้อย
“ทูลลาเพะ” ินานาถอนสายบัวให้ท่านายอีรั้เพื่อเป็นำยืนยันว่าเธอ้อารให้เรื่อที่ผ่านมาเป็นแ่เพีย่วเวลาที่ผ่านไปริ
ๆ
แม้ะไม่สบายทัยนัเพราะไม่ทราบว่าเิอะไรึ้นับหิสาวที่ทรเห็นว่าน่ารัและิะบหาับเธอไ้ันพี่น้อ
แ่ในเมื่อเธอไม่้อารสานสัมพันธ์ ท่านาย็ทรรู้สึหุหิบ้า แ่็ิว่าเป็นอารม์ที่เิึ้นไม่นานแล้วะาหายไปไ้เอ
ทรเหลือบเนรมอไปทาหิสาวที่นั่เหม่อมอผ่านระใสเียบ ๆ โยไม่หันมาสนใท่านเลยแม้แ่น้อย
 |
|
ความคิดเห็น