คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 6.2 เวลาเปลี่ยนใจคนเปลี่ยน รีไรท์
รุเทพมหานร
เสียโทรศัพท์ั่อเนื่อและหยุไปหลายรั้มาั้แ่เ้า
หาโิรสลับไม่ใส่ใระทั่เือบเที่ยวันเธอึัสินใรับสายแม้อนแระไม่พร้อมรับสายท่านายเพลย์บอยไร้วามริใอ์นั้น
แ่เมื่อเวลาผ่านไปและเธอไ้ไร่รออยู่นานึไ้ิว่าัวเธอเอ็โหท่านายเ่นันในเมื่อเธอเอ็ใ้ื่อน้อสาวบหาับท่านเหมือนที่ท่านใ้พระนามอพระเษาบหาับเธอเพราะะนั้น
เป็นเรื่อที่ไม่สมวร หาเธอะโรธท่านายเรื่อที่ทรหลอ
โิรสึัสินใรับสายอท่านายธเนศวร
“เพะฝ่าบาท” โิรสรับสาย
“ผมโทร,หาั้แ่เ้าหลายสาย
ทำไมุไม่รับฮึพระนา” ท่านายธเนศวรทรมีพระปุา้วยพระสุรเสียริ้ว
“อประทานอภัยเพะ
หม่อมันไม่ไ้พโทรศัพท์ิัวออไป้วย” โิรสัสินใโหเพื่อนหลีเลี่ยารอบำถาม
“แล้วุไปไหนมารับ” พระสุรเสียลายวามริ้วลเล็น้อย
“ไปหาเพื่อนเพะ” โิรสล่าว
“ผู้หิหรือว่าผู้าย”
“ผู้หิเพะ” โิรสอบ
“มาหาผมไ้มั้ยรับพระนา
ิถึเหลือเิน”
“แล้วอนนี้ฝ่าบาทอยู่ที่ไหนล่ะเพะ” โิรสถามเสียเรียบ
“ผมอยู่ที่บริษัทฯ”
“อนนี้หม่อมันไปไม่ไ้เพะ
แ่หาฝ่าบาทะทรมาหาหม่อมันอนเย็น หม่อมันะเรียมทำอาหารไว้รอเพะ”
“ทำไมถึมาหาผมไม่ไ้ล่ะ” ท่านายทรเริ่มไม่พอพระทัย
“าิอหม่อมันำลัเินทามาหาเพะ
หม่อมัน้อไปรอรับที่สนามบิน” โิรสอบ
“ถ้าอย่านั้น
เย็นนี้ผมะไปพบุแล้วัน” ท่านายรับสั่
ส่วนท่านายนเรศที่เพิ่เส็ถึสนามบินสุวรรภูมิ
ทรำลัทอเนรมอหิสาวที่้าวผ่านหน้าพระพัร์ออไปใ้บริารรถแท็ี่ แม้เธอะหันมายมือไหว้ลาท่านอีรั้แ่็เป็นิริยาห่าเหินไม่เหมือนหิสาวที่ท่านเอ็นูนเมื่อวาน
ทำให้ทรรู้สึหุหิเพราะไม่ทราบสาเหุแห่วามหมาเมิน ทรเรียรถเพื่อเินทาไปบริษัทวิษุรัสรร์พบพระอนุาโยทรทิ้เรื่ออหิสาวออาพระทัยเป็นารั่วราว
รถแท็ี่ที่ทรโยสารแล่น้า ๆ เ้าอหน้าบริษัทวิษุรัสรร์
บริษัทที่แม้ะูให่โและมีเสถียรภาพทาารเินมั่น
แ่ทุอย่าำรอยู่ไ้เพราะพระสหายอพระนที่เป็นเ้าหนี้รายให่อราสุลวิษุรัสรร์ทั้สิ้น
และนั่น็เป็นสาเหุแห่พันธะสัาในพินัยรรมที่ท่านายนเรศทรเป็นัวลและรู้สึไม่สบายพระทัยอยู่ทุะและยัทร้อผลัภาระรับผิอบให้ับพระอนุา
หนำ้ำารระทำัล่าวยัเป็นารบิเบือนพันธะแห่สัาระหว่าพระนับพระสหายอี้วย
ท่านายนเรศทรย่ำพระบาทเป็นัหวะเส็รไปยัห้อทำานพระอนุา
ทรผลัประุเ้าไปโยไม่เาะให้เสียเสีย่อน ทรทอเนรท่านายธันที่ำลั้มพัร์อยู่ับเอสารมามายพลาส่ายพระพัร์เบา
ๆ เมื่อเห็นว่าพระอนุา้อรับผิอบภาระหน้าที่แทนอ์เอมาแ่ไหน
“อ้าวเ้าพี่ ไม่เห็นรับสั่ว่าะลับวันนี้เลยหม่อม” ท่านายธเนศวรเยพระพัร์สบพระเนรเษา
“นาถโทร.ไปหาน่ะ
เห็นว่ามีเรื่ออยาุย้วย พี่เลยลับมา” ท่านายนเรศรับสั่
“อ้อ แล้วเ้าพี่ไปพบเธอหรือยัล่ะถึเ้ามาที่บริษัทไ้” ท่านายธเนศวรเลิพระนพร้อมวาหัถ์าเอสารรพระพัร์
“ยั เี๋ยวเย็น ๆ
่อยไปหาเธอ ว่าแ่นายเถอะ านยุ่มาหรือเปล่า” ท่านายทรรับสั่ถามพระอนุาสุรเสียเบา
“ไม่เท่าไหร่หรอหม่อม
แ่ถ้าเ้าพี่ยัไม่ไ้ไปหานาถ หม่อมฝาูาน่อหน่อยสิ” ท่านายธเนศวรทรแย้มพระโอษ์เมื่อำริว่าวรทิ้านให้พระเษาทำแทนเพื่อท่านะไ้เส็ไปพบินานา
“นายะไปไหน” ท่านายนัเลิพระนมอพระอนุา้วยวามแปลพระทัย
“ไปหาพระนา” ท่านายพระอนุาทรรับสั่พร้อมสรวลสใส
“นายับเธอเ้าันไ้ีเหรอธัน” ท่านายนัรับสั่้วยอาารรุ่นิ
“หม่อมันอบเธอเลยล่ะเ้าพี่
อย่าทรวิับเรื่อสัาอท่านพ่อับุรัอีเลย เี๋ยวทุอย่า็เรียบร้อย”
“พี่อิไม่ไ้ว่าพี่ทำผิ
มันเหมือนับเราบิเบือนเพื่อหาประโยน์เ้าัว
เอาเปรียบฝ่ายหิเามาเินไปนะธัน เา้อสูเินที่เาสมวระไ้ืนั้มาแล้วยั้อมาโนพวเราที่เป็นลูหนี้หลอลวอี่าหา”
“ิมาน่าเ้าพี่ ไม่ว่าเ้าพี่หรือหม่อมะแ่านับพระนา
มัน็ไม่ใ่เรื่อสำั
เพราะยัไเรา็เป็นวิษุรัสรร์อย่าทีุ่รั้อารไปเป็นเยอยู่แล้ว” ท่านายธเนศวรทรรับสั่อย่าไม่แร์อะไร
“เฮ้อ
เป็นนาย็ีนะธัน ไม่ิมาี” ท่านายนเรศรับสั่
“เอาเถอะ ลเ้าพี่ทำาน่อแทนหม่อม้วยละัน หม่อมทูลลา”
หลัรับสั่ท่านายธเนศวร็รีบ้าวพระบาทผ่านพระพัร์พระเษาไปอย่ารวเร็ว
ทิ้ให้ท่านายนัไ้แ่ทอเนรมอามและสั่นพระพัร์เบา ๆ ทรทิ้พระวรายลประทับแทนที่ท่ายายธัน... ฝ่ายท่านายธเนศวรทรพระเษมสำรานเปล่พระสุรเสียฮัมเพลเบา
ๆ เมื่อทรนำรถออาบริษัทวิษุรัสรร์เพื่อไปหานรัที่บ้านพระพาย
ท่านายธเนศวรทรหุหิพระทัยเมื่ออยู่ ๆ รถที่ทรับมาี
ๆ เิรวนึ้นมาึทรัสินพระทัยทิ้รถไว้้าทาหลัาโทร.เรีย่าให้มาลารถไป่อมส่วนอ์เอรีบเส็โยรถแท็ี่รไปบ้านนรั้วยเวลาไม่ี่นาทีแท็ี่ที่ทรโยสาร็อใล้บริเวรั้วบ้านพระพาย
ทร่าย่าโยสาร่อนะเส็เ้าไป้านในึ่ประูที่เปิไว้โล่ไม่ไ้ปิทำให้ท่านายทร้าวผ่านเ้าไปเรื่อย
ๆ ระทั่เือบถึห้อนั่เล่นโยไม่พบใรแม้แ่นเียว
เสียหิสาวสนทนาันเบา ๆ ทำให้ท่านายทระัอ์
ทรมุ่นพระนเมื่อไ้ยินเรื่อที่เธอทัูุ้่ยัน ึ่หนึ่ในสอสาวือโิรสส่วนอีนนั้นไม่ทรทราบว่าเธอือใร
ถ้อยำอสอสาวที่ำลัล่าวถึเรื่ออท่านและพระเษา ใบหน้าพวเธอูหวั่นวิปะปนไปับวามไม่มั่นใ
“พี่พระพายิว่าท่านายสออ์สลับัวันเพื่อทำามพันธะสัาระหว่าพระนอท่านับุพ่ออเราอย่านั้นเหรอะ” ินานานั่หันหลัให้ประูทาเ้าึไม่มีทาเห็นท่านายึ่เพิ่เส็ถึและไม่ทราบว่าะนี้ท่านำลัหยุประทับฟัารสนทนาอเธอับโิรส
“ใ่
ถึพี่ะไม่เยเห็นท่านายอีอ์หนึ่แ่พี่มั่นใว่าอ์ที่เส็มาที่บ้านพระพายรวมถึเส็ไปพบับุพ่ออเราที่ไร่พระนา้อเป็นท่านายธเนศวร
ไม่ใ่ท่านายนเรศอย่าแน่นอน”
ท่านายธเนศวรอที่ะแย้มพระโอษ์ให้ับวามลาอหิสาวที่ำลัสันนิษานและวิเาะห์เรื่อราว่า
ๆ เี่ยวับท่านและพระเษาไ้อย่าน่าสนใ ท่านเริ่มไม่แน่พระทัยว่าเธอะใ่ินานา อัรเุอย่าที่ล่าวอ้าับท่าน ไม่เยมีใรับผิท่านับพระเษาไ้สัรั้เมื่อ้อารหยอทุน้วยารสลับอ์ัน
แ่หิสาวที่ไม่เยเห็นพระเษาลับล้าล่าว้วยวามมั่นใว่าท่านนำื่อพระเษามาอ้าและหลอเธอ
“อะไรทำให้พี่พระพายแน่ใะ”
ำเรียานอหิสาวที่นั่หันหลัให้ทำให้พระนยสู
ทรเม้มพระโอษ์แน่นพร้อมับทบทวนวามทรำออ์เออีรั้ ั้แ่วันแรที่ไ้พบหิสาว็ทรพอพระทัยในัวเธอั้แ่แรที่ไ้สบาัน
วาลมแสนหวานยามสบพระเนรและำถามที่เธอเยถามท่านว่าหาเธอไม่ใ่ินานา ท่านะทำเ่นใ
“ถ้าอ์ที่เส็ไปพบุพ่ออเราเป็นท่านายนเรศ็เป็นเรื่อแปลแล้วล่ะพระนา
ในเมื่อท่านายนัทรรัอยู่ับนาถนารี
ไม่มีทาที่ท่านายะัพระทัยานรัไ้่าย ๆ
เพื่อยอมทำามพันธสัาอพระนแน่”
ท่านายธเนศวรทรแย้มโอษ์ให้ับวามิเลียวลาอหิสาว
อนนี้ทรมั่นพระทัยแล้วว่าทัู้่เป็นพี่น้อันอย่าแน่นอน และลูแมวเปอร์เียอท่าน็เป็นพี่สาวอินานาที่สลับัวันมาหยอเย้าท่านเ่นันับที่ท่านสลับอ์ับพระเษา
 |
|
ความคิดเห็น