มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #14 : 3.4 ศรศิลป์ไม่กินกัน

มาถึง เขาเห็นสภาพเกรอะกรังของน้องที่ยืนทำหน้าง้ำอยู่ข้างนักศึกษาสาวหน้าหวาน รามยังไม่ทันเอ่ยปากทักถาม มโนห์ราก็เป็นฝ่ายแนะนำให้เขารู้จักกับอีกฝ่าย

“นี่น้องพระแพงค่ะพี่ราม” 

“สวัสดีค่ะพี่ราม” 

“สวัสดีครับพระแพง” เขารับไหว้หญิงสาวที่กระพุ่มมือไหว้เขาอย่างอ่อนช้อยพลางแอบมองสำรวจอย่างสนใจเพียงครู่จึงหันมองน้องสาวแล้วเอ่ยอย่างสงสัย “ตัวมอมเป็นลูกขอทานเชียวยายน้องหนู เกิดอะไรขึ้นฮะ” 

“เด็กบ้านะสิพี่ราม ซวยชะมัดเลย” มโนห์ราชักสีหน้าเมื่อเอ่ยถึงคู่กรณี

“ใครล่ะ” 

“รุ่นน้องของแพงค่ะ ชื่อแก้วเกษรา เป็นดาวคณะบริหารเหมือนพี่โนราด้วยนะคะ” พระแพงหันมาบอกมโนห์รา

“สวยแต่นิสัยแย่ที่สุดเลย” มโนห์ราบ่น

“แล้วเราไปทำอะไรให้เขาล่ะ” รามเลิกคิ้วมองน้องสาวยิ้มๆ 

“อุบัติเหตุต่างหาก น้องหนูเผลอถอยหลังชนเขาตกลงไปในบ่อน้ำ แต่น้องหนูก็ขอโทษแล้วนะ พยายามจะช่วยเขาขึ้นมา แต่แม่นี่แกล้งน้องหนู ดึงน้องหนูจนตกน้ำ แถมยังจับน้องหนูกดน้ำด้วยนะพี่ราม” มโนห์ราเล่าให้พี่ชายฟังอย่างหงุดหงิด

“หึๆ แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง ไม่มีทางที่เราจะปล่อยให้เขาทำเราฝ่ายเดียวแน่ใช่ไหม” รามนึกขันสีหน้าอาการของน้องสาว

“จะเหลือเหรอ น้องหนูก็ตบสั่งสอนไปทีหนึ่งนะสิ เด็กบ้าอะไรไม่ฟังเหตุผลบ้างเลย เป็นน้องเป็นนุ่งหน่อยไม่ได้ จะจับดัดนิสัยให้เข็ดเชียว” มโนห์ราบ่นสีหน้าง้ำ

“ถ้าพี่โนราอยากได้เขามาเป็นน้องสาว คงต้องเป็นแฟนกับพี่ชายเขาแล้วล่ะ” พระแพงกระเซ้ายิ้ม ๆ

“ไอ้หมอนั่นน่ะเหรอ” มโนห์ราทำหน้าเบ้ แบะปาก

“ใครจ๊ะ” รามยกหัวคิ้วมองสองสาวอย่างสนใจ

“พี่ชายยายเด็กบ้าค่ะพี่ราม เต๊ะชะมัดยาด ดีแต่ทำตัวเท่แต่ไม่รู้จักสั่งสอนน้องตัวเอง นี่คงคอยแต่พะนอน้องล่ะไม่ว่า ดูจะแก่กว่ากันหลายปีอยู่ สงสัยเลยตามใจกันจนเสียเด็กแบบนั้น” เธอแบะปากทำเสียงหยันเมื่อเอ่ยพาดพิงไปถึงสองพี่น้องคู่กรณี

“พูดอย่างกับว่าเราไม่ถูกตามใจ ขนาดเกิดวันเดียวกันพวกพี่ยังตามใจน้องหนูจนเหลิงเลย” 

“ไม่เหมือนกันค่ะ น้องหนูของพี่รามเป็นคนน่ารักไม่ขี้วีนอย่างแม่คนนั้นเสียหน่อย” 

“เรานี่นะน่ารัก” รามยกคิ้วสูง

“แหมพี่ราม ตกลงจะไม่เข้าข้างน้องใช่ไหม” มโนห์ราทำหน้าง้ำเท้าเอวมองพี่ชายอย่างขัดใจ

“โอเคๆ เข้าข้างน้องก็เข้าข้างน้อง ว่าแต่จะกลับเลยไหมล่ะนี่” 

“กลับค่ะ แต่พี่รามแวะส่งน้องหนูที่บ้านก่อน แล้วเลยไปส่งพระแพงที่บ้านให้หน่อยนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่โนรา พระแพงกลับเองได้” พระแพงรีบปฏิเสธทันที

“ไม่ได้จ้ะ ให้พี่รามไปส่งและรอรับเรามาบ้านพี่ด้วยเลยดีแล้ว” มโนห์ราไม่ยอมให้รุ่นน้องปฏิเสธ

“เดี๋ยวพระแพงนั่งแท็กซี่ไปบ้านพี่โนราเองได้ค่ะ ไม่ต้องรบกวนพี่รามหรอกค่ะ” สาวรุ่นเอ่ยปฏิเสธอีกครั้งอย่างเกรงใจ

“ไม่รบกวนหรอก วันนี้พี่รามเขาว่าง ใช่ไหมคะพี่ราม” มโนห์ราหันมาขอเสียสนับสนุนของพี่ชาย

“อืม...เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่แวะส่งน้องหนูก่อน ส่วนพระแพง เดี๋ยวพี่ไปส่งและรอรับมาพร้อมกันเลยทีเดียว” 

“ไม่รบกวนพี่รามแน่ใช่ไหมคะ”

รอยยิ้มไม่แน่ใจนักของเด็กสาวทำให้รามเปิดยิ้มพร้อมกับพยักหน้าแทนคำตอบอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบพระคุณค่ะ” พระแพงยิ้มให้สองพี่น้องและก้าวเข้าไปนั่งบนเบาะด้านหลังรถโดยไม่รอให้ชายหนุ่มทำหน้าที่สุภาพบุรุษ

เจ้าแรมโบ้สุนัขสายพันธุ์อเมริกันพิทบูลเทอร์เรียของลักษมณ์เห่าเสียงขรมอยู่ในกรงเมื่อมโนห์ราลงจากรถและยืนโบกมือให้สาวรุ่นน้องกับราม เธอเดินไปทักทายสุนัขพันธุ์ดุของพี่ชายครู่หนึ่ง และขณะที่เตรียมจะเดินเข้าบ้าน รถเบนซ์แบบสปอตร์รุ่นล่าสุดก็แล่นเข้ามาจอดแทนที่รถของราม เธอเลยชะงักเท้าที่เตรียมออกเดิน หยุดยืนมองเจ้าของรถคันดังกล่าวแล้วถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย

“ตายจริง! คุณน้องหนูไปเล่นซนอะไรที่ไหนมาคะนั่น เนื้อตัวเปรอะเปื้อนมอมเป็นลูกหมาเชียว” บุณฑริก แม่หม้ายสาววัยสามสิบเศษถามอย่างมีจริต

มโนห์ราทำตากรอกมองแม่หม้ายสาวพราวเสน่ห์อย่างไม่ถูกชะตานักและไม่ถึงสามนาทีพี่ชายตัวแสบของเธอจึงเดินออกมาจากบ้าน

“รถจ๋า คิดถึงจังเลย” ใบหน้าสวยด้วยมีดหมอถูกแต่งแต้มสีสันอย่างประณีต หล่อนเปิดยิ้มละไมกับพรตจนมโนห์ราแอบแบะปากใส่อย่างหมั่นไส้

“คุณบัวรู้ได้ยังไงครับว่าผมกลับมาแล้ว” พรตอมยิ้มมุมปาก ขบขันท่าทางของน้องสาว

“ไม่ว่ารถจะอยู่ที่ไหน บัวก็รู้เสมอแหละค่ะ” บุณฑริกยิ้มหวานพลางกอดรัดต้นแขนชายหนุ่มพลางเบียดกายเสียดสีร่างแกร่งอย่างจงใจยั่วยวน

มโนห์ราเมินหน้าหนีแล้วเอ่ยลอยๆ “สงสัยจมูกคุณบัวนี่คงดีมากมายเลยสินะคะ”

“แหม...คุณน้องหนูทำมาเป็นแซ็วพี่ ว่าแต่พี่ยังไม่รู้เลยว่าคุณน้องหนูไปทำอะไรมาคะถึงมอมแมมขนาดนี้” บุณฑริกอมยิ้มพลางปรายตามองน้องสาวพรตพร้อมกับเอ่ยถาม

“ลงไปเล่นกับลูกหมาในบ่อน้ำมาค่ะ เลยมอมไปหน่อย” มโนห์รายักไหล่

“ตายจริง นึกยังไงคะถึงลงไปเล่นกับลูกหมาในบ่อน้ำสกปรกๆ จนตัวมอมกลับมาแบบนี้” 

“นึกสนุกมังคะ” 

“ผมว่าเดี๋ยวเราออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกดีกว่านะครับคุณบัว” พรตตัดบทเมื่อเห็นสีหน้าของน้องสาว

“ก็ดีค่ะ เราไม่ได้ดินเนอร์ด้วยกันนานแล้วนะคะรถ” 

“ถ้าอย่างนั้น เราไปกันเลยดีกว่าครับ ยายน้องหนูจะได้รีบขึ้นไปอาบน้ำซะทีมอมจะแย่อยู่แล้ว”พรตโอบไหล่ม่ายสาวพลางส่งยิ้มหว่านเสน่ห์ที่ทำให้ดวงตาคู่งามแพรวพราวขึ้นมาทันที

“วันหลังพี่บัวจะมาคุยกับคุณน้องหนูใหม่นะคะ วันนี้พี่ขอตัวไปดินเนอร์กับรถก่อนนะคะ” 

“เชิญเถอะค่ะ” 

     มโนห์ราไม่ชอบบุณฑริกแม่ม่ายไฮโซซึ่งเป็นคู่ควงคนปัจจุบันของพรตเท่าไรนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของพี่ชาย เพราะรู้ว่าอย่างไรเสียพรตก็คงไม่เสียท่าโดนไก่แก่แม่ปลาช่อนจับง่ายๆ เธอเลยไม่ใส่ใจเมื่อทั้งคู่ควงกันออกไปนอกบ้าน ทิ้งให้เธอรอพระแพงกับพี่ชายคนโตลำพัง แต่จังหวะที่รถของบุณฑริกแล่นผ่านประตูรั้วรถอีกคันก็แล่นสวนเข้ามา