มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #12 : 3.2 ศรศิลป์ไม่กินกัน

ธีรราชเดินตามหาน้องสาว ขณะที่มโนห์รานั่งรอสาวรุ่นน้องที่โต๊ะหินที่ตั้งเรียงเป็นแนวกระจายทั่วบริเวณ ใต้ร่มจามจุรีใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาอยู่ไม่ห่างบ่อน้ำ ระหว่างที่รอพระแพงกล้องถ่ายภาพแบบ DSLR ที่พกติดตัวมาจึงถูกหยิบขึ้นมาเก็บภาพทั่วไปเล่นฆ่าเวลา

“อุ๊ย!/ว้าย...” มโนห์ราร้องอย่างตกใจเพราะมัวแต่มองผ่านเลนส์กล้องจึงถอยหลังมาชนนักศึกษาสาวคนหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจเป็นเหตุทำให้เด็กสาวที่กำลังก้มลงเก็บของที่พื้นดินใกล้บ่อน้ำอยู่ถึงกลับล้มกลิ้งตกลงไปในบ่อ

ตูม!

“ตายแล้ว!”

“กรี๊ด! อีบ้า แกแกล้งฉัน” คนรับเคราะห์ร้องตวาดเสียงแหลมด้วยประโยคหยาบคายผ่านริมฝีปากอิ่มของเด็กสาวที่มโนห์ราเผลอชนตกบ่ออย่างไม่ตั้งใจ

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ พี่ไม่ได้แกล้งนะคะน้อง พี่ไม่ได้ตั้งใจ มาค่ะพี่ช่วย” 

มโนห์รารีบวางกล้องไว้บนโต๊ะแล้วยื่นมือให้หญิงสาวหน้าเกรี้ยวกราดที่ยืนอยู่กลางบ่อน้ำ เนื้อตัวของหล่อนมอมแมมเต็มไปด้วยเศษซากใบไม้กับดอกแหนที่ลอยอยู่เต็มแอ่งน้ำ

แก้วเกษราข่มโทสะเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือออกมา เธอซ่อนหน้าปกปิดความรู้สึกพร้อมกับเอื้อมมือคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้มั่นแล้วกระตุกดึงอย่างต้องการเอาคืน

“แกกล้าแกล้งฉันอย่างนั้นเหรอ นี่แนะ”

“ว้าย!”

ตูม!!

แค่เอาคืนคู่กรณีด้วยการดึงหล่อนตกลงมาในบ่อให้อยู่ในสภาพเดียวกันยังไม่สะใจแก้วเกษรา เธอจับศีรษะอีกฝ่ายกดน้ำ แต่มโนห์ราไม่ใช่คนยอมให้ใครทำร้ายได้ฝ่ายเดียวและคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมออย่างมโนห์ราทำให้เธอเป็นฝ่ายได้เปรียบ เมื่อถูกจับศีรษะกดน้ำจนสำลัก เธอดิ้นจนได้อิสระและพอตั้งหลักได้ก็ตอบโต้ด้วยการคว้าข้อมือคนเจ้าอารมณ์รวบไว้ด้วยมือข้างเดียว

เผี๊ยะ! มืออีกข้างตวัดตบแก้มนวลเต็มแรงแล้วผลักคู่กรณีหงายหลังจมน้ำไป

แก้วเกษราโผล่ขึ้นจากน้ำในสภาพดอกแหนติดเต็มศีรษะ โมโหจนไม่สามารถระงับอารมณ์ เต้นเร่า ๆ กรีดร้องเสียงดังลั่นแล้วฟาดมือลงบนผิวน้ำอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับตวาดด่าคู่กรณี 

“อีบ้า แกกล้าตบหน้าฉัน ฉันจะฆ่าแก อี...สารเลว” 

“เธอนะสิบ้า ฉันไม่ได้ตั้งใจชนเธอเสียหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุ ทำไมต้องมาทำร้ายกันด้วย” มโนห์ราเถียงกับคู่กรณีกลางบ่อน้ำ

“ตายจริงพี่โนรา!นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น”

เสียงกรีดร้องคุ้นหูของธีรราชกับน้ำเสียงแหลมสูงของพระแพงทำให้ชายหนุ่มหันไปมองอย่างสนใจและตกใจเมื่อเห็นน้องสาวกำลังทะเลาะวิวาทกับหญิงสาวที่เพิ่งมีปากเสียงกับกรกนกอยู่กลางบ่อน้ำ

“ลูกแก้ว! เกิดอะไรขึ้น” ธีรราชร้องถามเสียงดังพลางยื่นมือส่งให้น้องสาว

“ตายแล้ว น้องลูกแก้ว” กรกนกกรีดเสียงแหลมเมื่อเห็นสภาพน้องสาวของธีรราช

“พี่ราชขา ช่วยลูกแก้วด้วยค่ะ อีบ้านี่มันแกล้งน้อง” แก้วเกษราฟ้องพี่ชายเสียงสูง

“นี่เธออีกแล้วเหรอ” กรกนกตวาดมโนห์รา

แก้วเกษรา คว้าข้อมือพี่ชายและโหนตัวตามแรงดึงของคนเป็นพี่ขึ้นจากบ่อน้ำ ดวงตาขุ่นแค้นจ้องมองคู่กรณีที่ปีนขึ้นมาเองโดยไม่ต้องมีใครช่วยอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่มโนห์ราได้แต่ถอนหายใจแรงอย่างมีอารมณ์เมื่อต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์น่าปวดหัว เธอมองเจ้าของเสียงแหลมอย่างระอาพลางเอ่ยเสียงขุ่น 

“ฉันไม่ได้แกล้ง มันเป็นอุบัติเหตุ คุณต่างหากไม่พยายามเข้าใจซะบ้างเลย” 

“ไม่จริง เธอตั้งใจแกล้งน้องลูกแก้ว คงจะโกรธเรื่องที่รถของราชชนเธอเมื่อครู่ล่ะสิถึงได้มาแกล้งน้องสาวของเขาแบบนี้” กรกนกโวยวายเสียงแหลม

“จริงเหรอคะพี่กร พี่ราชขับรถชนแม่นี่เหรอคะ” แก้วเกษราทำตาโต มอง กรกนกพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่คลายโทสะ

“ใช่ค่ะ แม่นี่ถึงโกรธจนเอามาลงที่น้องลูกแก้วยังไงคะ” กรกนกใส่ไฟต่อ

มโนห์ราอ้าปากค้าง มองกรกนกอย่างคาดไม่ถึง เธอเท้าเอวฉับแล้วโต้ตอบอย่างมีโทสะ “นี่จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ดูหนังมากไปหรือไงถึงได้มโนเก่งขนาดนั้นฮะ ฉันกับเขาเคยรู้จักกันแต่ชาติปางไหนถึงจะได้ตรัสรู้ว่ายายแก้วหน้าม้านี่เป็นน้องเขาน่ะ”

“พี่โนรา ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ” พระแพงทำหน้าแหยรีบคว้าต้นแขนสาวรุ่นพี่เขย่าแทนคำเตือน เมื่อเห็นมโนห์ราอารมณ์เสียขนาดเห็นช้างตัวเท่ามด ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมเช่นนี้

“อีบ้า แกสิแก้วหน้าม้า” แก้วเกษราเต้นผางกับชื่อที่ถูกคนตรงหน้าเปลี่ยนให้

“ไม่เอาค่ะลูกแก้ว พูดจาไม่เพราะเลย” ธีรราชปรามน้องสาว

“พี่ราชก็ดูมันสิคะ อีบ้านี่มันแกล้งน้องยังไม่พอ ยังมาเรียกน้องด้วยชื่อน่าเกลียดๆ นั่นอีก” 

“แล้วจะเอายังไง มาตบกันเลยดีไหม ฉันต่อให้เธอด้วยก็ได้ เอาไหมล่ะ” มโนห์ราตวาดลั่น

“นี่คุณ ผิดแล้วก็ควรขอโทษสิ ไม่ใช่มาท้าตีท้าต่อยแบบนี้” ธีรราชส่ายหน้ามองคู่กรณีของน้องสาวอย่างตำหนิ

“ก็ขอโทษไปแล้ว แต่ถ้ายังไม่พอใจอยากเอาคืนก็ได้ เขามาได้เลย” มโนห์ราเชิดใบหน้าขึ้นสบตาคนทั้งสามอย่างไม่เกรงกลัว

“ถ่อย เถื่อนที่สุด” กรกนกเบะริมฝีปาก

“กระแดะ ทำเป็นว่าคนอื่นเขาน่ะหัดมองตัวเองซะบ้างก็ดีนะ” มโนห์ราเชิดหน้าสูง เปิดยิ้มหยันมองท่าทางของกรกนกอย่างหมั่นไส้

“พี่โนรา พอเถอะค่ะ” พระแพงทำหน้ากระอักกระอ่วนมองคนนั้นทีคนนี้ทีก่อนเอ่ยเตือนสาวรุ่นพี่เบาๆ 

“ก็นังพวกนี้มันไม่ยอมจบนี่พระแพง” มโนห์รากัดปาก

“เอาล่ะๆ ให้มันจบแค่นี้แล้วกัน ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปดีกว่า” ธีรราชตัดบทเสียงระอา

“ไม่ได้ค่ะพี่ราช ลูกแก้วไม่ยอม”

“พอแล้วลูกแก้ว เขาก็บอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจและก็ขอโทษเราแล้วไม่ใช่เหรอ” ธีรราชเอ่ยตำหนิน้องสาว

“แต่ว่ามัน...” แก้วเกษราพยายามจะท้วง

“เชื่อพี่นะลูกแก้ว กลับบ้านกันดีกว่า” เขาส่งสายตากำราบน้องสาว

“ฮึ...ฝากไว้ก่อนเถอะ” แก้วเกษราหันมาชี้หน้าหญิงสาว

“แล้วรีบมาเอาคืนล่ะ เพราะฉันจะเตรียมดอกเบี้ยไว้ให้เธอด้วย” มโนห์รายักคิ้วแบะปากใส่อริสาวอย่างท้าทายกวนอารมณ์

“พอทีทั้งสองคนนั้นแหละ...” ธีรราชส่ายหน้ามองสองสาวอย่างนึกเอือมแล้วคว้าข้อมือน้องสาวรั้งเบาๆ “ไปลูกแก้วกลับบ้าน”