คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 3.2 รักคือการเสียสละ รีไรท์
ทัยวัตถอนหายใจเมื่อต้องมาพบกับเหตุการณ์เดิมๆ ระหว่างอินทิรากับอินตรา ร่างเพรียวของสาวน้อยนัยน์ตาโศกถูกเพื่อนสาวลูกครึ่งดึงตัวปลิวบังคับพากลับราวถูกพายุลูกใหญ่พัดตัวปลิว แววตาเศร้าคลอหยดน้ำคู่นั้นเงยขึ้นสบตากับเขาเพียงชั่วเสี้ยววินาที ก่อนจะซ่อนใบหน้าลงและเดินผ่านเลยไป ในขณะที่เขาเพิ่งมาถึง
“คุณไม่เบื่อบ้างหรือไงฮึรี่
ที่ต้องคอยมาทะเลาะกับน้องสาวของตัวเอง ชนิดไม่ยอมจบไม่ยอมสิ้นกันซะทีแบบนี้น่ะ” ทัยวัตถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเห็นใจอีกฝ่ายปนระอาใจกับความทิฐิอาฆาตของสองแม่ลูกที่มีต่ออินทิรา
พลางมองตามหลังสองสาวไปจนสุดสายตา
“เบื่อสิ...แต่นายก็รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องเกลียดเด็กนั่นมากมายแบบนี้
และถ้าไม่ใช่เพราะมันพยายามจะเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของฉันกับแม่ก่อนละก็
จ้างให้สายตาของฉันก็ไม่มีวันจะแลมันหรอก”
อินตรากล่าวเสียงสะบัดพร้อมกับพยายามควบคุมความโกรธของตัวเองให้สงบลง
“แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเด็กคนนั้นนะรี่
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เด็กนั่นก็ยังเลือกที่จะรักคุณกับคุณน้าอย่างจริงใจ
ผมว่าบางทีการเปิดใจให้เธอบ้างมันก็อาจจะเป็นผลดีกับทุกคนก็ได้”
“ไม่มีทาง
นายก็รู้นี่วัตว่าไอ้ปองพลมันเลวแค่ไหน ฉันกับแม่เกลียดมันยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ
เราไม่มีวันยอมรับสายเลือดของมันได้แน่ๆ
หรือว่านายเริ่มจะใจอ่อนกับนังเด็กนั่นแล้วฮะ” อินตราส่งสายตาหวาดระแวงทอดมองเพื่อนจับพิรุธ
“อินทิราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม
เพราะฉะนั้นไม่ว่าผมจะรู้สึกยังไงก็ไม่ได้มีผลอะไรกับเด็กนั่น
คุณกับคุณน้าต่างหากที่เด็กคนนั้นสนใจ”
“ฮึ...แค่มองตานังเด็กนั่น
รี่ก็รู้ว่ามันคิดกับคุณยังไง แต่รี่หวังว่าคุณคงจะไม่ได้มีใจไปกับมันด้วยหรอกนะวัต”
น้ำเสียงแสดงความริษยาถามเพื่อนหนุ่มอย่างหวาดระแวง
“คุณก็รู้ว่าพ่อของเด็กนั่นเป็นศัตรูของพี่ทัศน์
เพราะฉะนั้นผมคงไม่สามารถรักลูกสาวของศัตรูหรอกรี่”
เขาเริ่มจะไม่มั่นใจว่ากำลังเตือนตัวเองหรือตอบคำถามของเพื่อนสาว
“เลิกทำหน้าเศร้าแบบนี้สักทีน่ามัทรี
ความจริงแกน่าจะชินได้แล้วนี่นา ในเมื่อแต่ไหนแต่ไรแม่กับพี่สาวนอกไส้ของแกก็ใช่ว่าจะเอ็นดูแกซะหน่อย
เพราะฉะนั้นแกเลิกแคร์สองคนนั่นสักทีเถอะ”
ลิซ่าหันไปส่งตาค้อนใส่เพื่อนสาวด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะรีบหันกลับไปมองทาง
เพื่อตั้งใจขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านที่นครราชสีมา
“ฉันรู้
ว่าพี่รี่กับแม่เกลียดพ่อกับฉันนะลิซ่า แต่ฉันก็ยังรักพวกเขา
แล้วก็หวังว่าสักวันพวกเขาจะเห็นคุณค่าความรักของฉันบ้าง”
น้ำเสียงอ่อนระโหยขานตอบเพื่อนสาวอย่างคนถอดใจ สายตาคู่สวยมองเหม่อสองข้างทางอย่างไร้จุดหมาย
“แกจำคำสอนของแม่ครูไว้บ้างก็ดีนะมัทรี
เรื่องบางเรื่องถ้ามันเกินความสามารถเราก็ควรปล่อยให้มันผ่านไปซะบ้าง
อย่าเก็บไว้ให้รกสมองเลย ใช่ว่าแกไม่มีสองคนนั่นแล้วแกจะตายซะที่ไหน
แกมีทั้งลุงปอง อาป้อง แม่ครู
แล้วก็มีฉันกับครอบครัวที่รักแกมากที่สุดยังไม่พออีกหรือไง แกยังจะไปไขว่คว้าเอาอะไรกับคนที่แค่ให้แกอาศัยท้องเขามาเกิดฮะมัทรี”
ลิซ่าทำหน้าบึ้งกับความดื้อรั้นของเพื่อนจนต้องหยิบยกคำสอนของปิ่นไหม
ครูสอนนาฏศิลป์คนแรกของเธอกับอินทิรา
ซ้ำยังเป็นอาสะใภ้ที่คอยดูแลเพื่อนของเธอมาตั้งแต่เป็นทารกอีกด้วย
ใช่ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าความรักของใครก็ไม่สามารถทดแทนความรักจากมารดาได้
แต่มันก็ควรจะขึ้นอยู่กับกรณีด้วย
แม่อย่างนางอินทุอรนั้นเธอไม่เห็นว่าจะคู่ควรกับความรักมากมายของอินทิราเลยแม้แต่น้อย
“เพราะถึงยังไงเขาก็คือแม่ของฉันไงล่ะ”
เสียงอ่อนตอบกลับมาเบาๆ
“เฮ้อ...”
ลิซ่าจึงทำได้แค่ส่ายศีรษะเบาๆ ทอดถอนลมหายใจก่อนจะหันไปจดจ่อกับการขับรถ
ปล่อยให้อินทิราอยู่กับความคิดของตัวเองภายใต้ความเงียบตามลำพัง
 |
|
ความคิดเห็น