คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 4 Kings : Chapter 16
ร่างเล็กทั้งสองที่สวมชุดนักเรียนสีน้ำตาลเดินตรงไปยังห้องเรียนที่ได้ชื่อว่าอนาคตแห่งเกาหลีใต้ บรรยากาศโดยรอบเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ผู้คนทั้งสองข้างทางต่างรีบหลบให้พวกเขาเดินผ่านไป ชางบินไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะเขารู้สาเหตุมาจากต้นเรื่องเองหมดแล้ว..
“ไม่ว่าจะมุมไหนนายนี่ก็ดูเหมือนคอยหาเรื่องคนอยู่เหมือนกันนะเนี่ย” ร่างสูงพูดจบก็ขำอยู่คนเดียว นิ้วเรียวค่อยๆเขี่ยหน้าจอไปมาพร้อมกับยิ้มเล็กยิ้มน้อย
“เป็นบ้าไปแล้วหรอนายอ่ะ เบาๆได้มั้ยฉันอ่านหนังสืออยู่” ร่างเล็กที่กำลังอ่านหนังสือเรียนก็อดที่จะหันมาเอ็ดอีกคนไม่ได้ เเต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกอะไร ขายาวลุกออกมาจากโต๊ะทำงานก่อนจะเดินตรงมานั่งข้างชางบินที่ตอนนี้กำลังทำหน้าบูดอยู่ มือหนายกสมาร์ทโฟนขึ้นมาเทียบข้างๆใบหน้าหวานก่อนที่เจ้าตัวจะหุบยิ้มทันที “กระต่ายของฉันตัวจริงน่ารักกว่าตั้งเยอะ พวกชมรมถ่ายภาพนี่คงต้องเรียกคุยกันหน่อยแล้ว”
“นายเป็นอะไรของนาย คนจะอ่านหนังสือก็มารบกวนกันเนี่ยนะ”
“ดูนี่สิ” มือหนายื่นโทรศัพท์มาให้เขา มือเล็กรับมาดูพร้อมกับสายตาหวานที่กำลังอ่านไล่ข้อความที่ปรากฎขึ้นในเว็บของโรงเรียน แต่ตาเล็กก็ต้องเบิกโพรงขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเขาเห็นประโยคหนึ่งในหน้าข่าว..
หวานใจคนสำคัญของคิงตะวันตก
ว่าที่ควีนแห่งทิศตะวันตกที่สาวๆหลายคนต่างใฝ่ฝัน
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!!”
“นายคิดเหมือนฉันใช่มั้ย ว่ารูปพวกนี้มันออกจะไม่ค่อยเหมือนนายเลย แต่ก็ดีละ.. ฉันจะได้เห็นความน่ารักของนายแค่คนเดียว”
“มันใช่เรื่องนั้นซะที่ไหนกันเล่า!” หันไปโวยวายใส่อีกคนทันที ฮยอนจินมองอีกคนอย่างไม่ทุกข์ร้อนก่อนจะกล่าวออกมาอยากหน้าด้านๆอย่างทุกที..
“ยังไม่ชัดเจนอีกหรอ งั้นเดี๋ยวฉันส่งรูปที่แอบถ่ายตอนนายนอนซุกในอกฉันไปให้พวกนั้นลงก็ได้” พูดจบฝ่ามือเล็กก็ฟาดเข้ายังต้นแขนแกร่งของอีกคนทันที ฮยอนจินซี๊ดปากด้วยความเจ็บก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบต้นแขนตัวเอง
“นายนี่มัน!” ชางบินหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะหันกลับไปฮึดฮัดคนเดียวอยู่ที่หน้าหนังสือ ฮยอนจินมองอีกคนก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
หัวเล็กสะบัดไปมาทันทีที่นึกถึงเรื่องเมื่อวานระหว่างเขากับคิงจอมเผด็จการ เออออเองไปซะทุกอย่าง ถามสักคำไม่เห็นจะมี!
“ชางบินนายเป็นอะไรหรือเปล่า” จีซองที่สังเกตเห็นเพื่อนของตนที่มีท่าทีแปลกๆก็เอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง ชางบินหันมาเอ่ยปฏิเสธก่อนจะหันกลับไปเช่นเดิม ไม่นานทั้งสองก็ถึงห้องเรียนของตน ทันทีที่ก้าวเข้าไปยังภายในห้องก็ต้องตกใจกับตรงหน้า
“ยินดีต้อนรับว่าที่ควีนแห่งทิศตะวันตก!!” ทุกคนพร้อมใจกันตะโกนออกมาพร้อมกับเสียงโห่ร้องแสดงความยินดี ระหว่างที่เขาทั้งสองกำลังยืนอึ้งอยู่นั้น ก็มีนักเรียนชุดสีน้ำเงินคนหนึ่งเดินออกมาข้างหน้า ชางบินพอจะจำได้ว่าบุคคลนี้มักจะเป็นตัวแทนของห้องเสมอ หัวหน้าชั้นเรียนปี 3 ห้องบี
“ฉันลี แชยอน ขอเป็นตัวแทนห้องในการแสดงความยินดีกับตำแหน่งว่าที่ควีนแห่งทิศตะวันตก ต่อจากนี้เป็นต้นไปหากมีอะไรให้พวกเราช่วยเหลือสามารถบอกได้เลยนะ พวกเราจะดูแลคนของคิงอย่างดีที่สุด เหมือนที่คอยดูแลควีนจองอินมาตลอด” พูดจบก็ส่งรอยยิ้มแสนหวานมาให้เขา ก่อนจะพูดต่ออีกครั้ง “แล้วก็ยินดีต้อนรับกลับนะ ฮัน จีซอง”
“ขอบคุณนะ” ทั้งสองเอ่ยขอบคุณเพื่อนๆในห้องพร้อมกับก้มหัวลง ดูเหมือนว่าจีซองจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ คงเพราะไม่ค่อยได้ร่วมสนุกกับเพื่อนสักเท่าไหร่ จะตื่นเต้ก็คงไม่แปลก
“ทีนี้ห้องเราก็จะมีควีนถึงสองคน ไม่สิ จีซองก็คงจะอีกไม่นานแน่ๆ รวมเป็นสามคน ไหนจะพี่อูจินคนของคิงฟิลิกซ์อีก งานนี้ห้องบีมีแต่ได้กับได้อย่างเดียวเลย” แชยอนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงงกับท่าทางที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพื่อนๆในห้องก็ดูจะดีใจกันเป็นเป็นพิเศษเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของหัวหน้าห้อง มีก็แต่บุคคลทั้งสองที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนๆดีใจ
“คือฉันไม่ใช่ว่าที่ควีนนะ อย่าเอาไปรวมเลย” จีซองที่ได้ยินหัวหน้าห้องพูดแบบนั้นออกมาก็รีบกล่าวปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเขาสักคน เขาจึงคิดที่จะทำให้เพื่อนๆได้ยินสิ่งที่เขาต้องการจะพูดแต่ก็มีมือหนึ่งมาจับที่บ่าของเขาเอาไว้
“พวกนั้นไม่ฟังหรอก ยิ่งยัยแชยอนจอมขี้งกนั่นแล้วล่ะก็” จีซองและชางบินหันไปตามเสียงก็พบกับพี่อูจินที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้
“อีกไม่ถึง 5 นาที อาจารย์มินจะเข้ามาสอนแล้ว เหมือนพวกนายจะลืมนะ” อูจินกล่าวออกมาเสียงดัง เมื่อเพื่อนๆในห้องได้ยินก็ต่างรีบกลับเข้าไปนั่งที่และอยู่ในความสงบกันในทันที ก็แน่ล่ะ ใครจะกล้ายุ่งกับอาจารย์มินสุดโหดไปได้
บรรยากาศในห้องเรียนวันนี้แปลกไปจากทุกครั้ง เนื่องจากมีเหล่าไนท์จากทิศตะวันตกยืนอารักษ์ขาบุคคลในคำสั่งของคิงอยู่เต็มหน้าห้อง ทำเอานักเรียนคนอื่นๆต่างรู้สึกเกร็งๆกับสถานการณ์นี้เล็กน้อย แต่ก็เป็นที่รับรู้กันทั่วว่าฮัน จีซองคนของคิงชาน ตกเป็นทาสของคิงตะวันตกโดยฝีมือของว่าที่ควีนตะวันตกอย่างซอ ชางบิน
กริ่งสัญญาณบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้น ทันทีที่อาจารย์ปล่อย นักเรียนทุกคนต่างรีบลุกเก็บของกันด้วยความรวดเร็ว เพื่อไปกินข้าวกลางวันที่ทนหิวกันมาแสนนาน ทำให้ทั้งห้องตอนนี้เหลือเพียงชางบิน จีซอง อูจินและจองอินที่ตามเข้ามาเรียนทีหลัง
“แล้วไนท์จะต้องตามประกบทั้งสองคนอยู่แบบนี้อ่ะหรอ คงจะเบื่อแย่” จองอินยู่ปากบ่นด้วยความเบื่อหน่าย
“ก็คงต้องเป็นแบบนั้น วันนั้นที่คิงชานบุกเข้ามายังจำได้ดีเลย ถ้าในมือมีมีดคงแทงฉันตายไปแล้วแน่ๆ” ชางบินที่เล่าเหตุการณ์วันนั้นให้เพื่อนของตนฟังพูดพร้อมทำท่าทางตลกๆออกมา
“ใครว่าทำไม่ได้ ถ้าเป็นคนอื่นคงได้ตายไปนานแล้วแต่เพราะนายก็คือคนของคิงฮยอนจิน ถึงได้รอดมาแบบนี้ นายนี่นะ.. กระตุกหนวดคิงไม่หยุดไม่หย่อนจริงๆ” อูจินบ่นคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังยู่ปากหดตัวลงบนเก้าอี้
“นายไม่กลัวหรอชางบิน” จีซองหันไปถามเพื่อนตัวเล็กของตน
“ไม่หรอก เพื่อเพื่อนฉันทำได้ อีกอย่าง.. ฉันมั่นใจว่าหมอนั่นต้องไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรแน่ๆ” ทันทีที่ชางบินพูดออกมา จีซองกับจองอินต่างโห่แซวคนตัวเล็กเป็นยกใหญ่ ส่วนอูจินก็นั่งขำกับคนตรงหน้า ชางบินที่เห็นดังนั้นก็รีบกล่าวปฏิเสธเป็นการใหญ่ “ไม่ใช่ๆ ที่ฉันหมายถึงคือ คนที่จะทำฉันได้ก็มีแต่เขาเท่านั่นแหละ หมอนั่นไม่ยอมให้คนอื่นมาทำกับของเล่นของเขาหรอก”
“ไม่หรอก ฉันว่าคิงก็ดูแลนายดีนะ จากที่ฉันไปพักที่นั่นมา” จีซองกล่าวออกมายิ้มๆ
“ซะที่ไหนกันล่ะ” บ่นขัดออกมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
ไม่นานนักทั้ง 4 ก็ลุกออกจากห้องเรียนไปยังโรงอาหารของโรงเรียนโดยมีไนท์ตามดูแลอยู่ไม่ไกล ในระหว่างที่ทั้ง 4 กำลังสนใจอาหารบนโต๊ะอยู่นั้น เสียงฮือฮาจากด้านนอกก็ดังขึ้นจนทำให้ทั้ง 4 สงสัย ไม่นานนักร่างหนาของใครบางคนก็เดินเข้ามาทางประตู
“แย่ละ.. คิงชานนี่” ดูเหมือนทั้งสามมัวแต่จะตกใจกับบุคคลที่พึ่งปรากฏตัว จนไม่ทันสังเกตเลยว่าอีกฝ่ายได้เดินมาใกล้พวกเขาแล้ว มีแต่เพียงอูจินที่ยังมีสติดี ร่างหนาลุกขึ้นโค้งทำความเคารพก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไป
“มาตรวจพื้นที่หรอครับ”
“นิดหน่อยน่ะ แล้วฉันก็จะแวะมาแสดงความยินดีกับคุณว่าที่ควีนตะวันตกด้วย นายนี่สุดยอดจริงๆเลยนะชางบิน” รอยยิ้มที่ดูเย็นยะเยือกถูกส่งมาจากคนตรงหน้าเล่นเอาชางบินรู้สึกเหมือนตัวเขาจะขาดออกเป็นสองท่อน จีซองที่นั่งข้างๆเขาตอนนี้กำมือของเขาเอาไว้แน่น เอาหน่า..ชางบิน..คิงคงไม่ฆ่าใครกลางโรงอาหารแบบนี้หรอก..
“ขะ..ขอบคุณครับคิง” กล่าวขอบคุณออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“ฉันขอร่วมวงด้วยสิ ดูท่าน่าจะสนุกกันนะ”
“เอ่อ..คิงไม่ไปกับคิงคนอื่นๆ.. หรอครับ แฮะๆ” จองอินถามออกมาพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อน
ยังไม่ทันที่คิงชานจะได้ตอบอะไร เสียงผู้คนในโรงอาหารแตกฮืออีกครั้ง ทุกคนต่างลุกขึ้นยืนทำความเคารพเหมือนดั่งตอนที่คิงชานเข้ามาก็ไม่ผิด ดูก็รู้ว่ามีผู้มีอำนาจเพิ่มขึ้นมาอีก
“ดูเหมือนว่าคิงคนอื่นๆก็จะมาปาร์ตี้ที่นี่นะ” คิงชานยิ้มให้กับควีนทิศใต้ เป็นคำตอบ
“ชาน!! นายจะทำอะไรจีซองน่ะ!!” เสียงใสของคิงตะวันออกดังขึ้น ร่างเล็กพุ่งตรงมายังโต๊ะที่ทั้งสี่นั่งอยู่ ก่อนหยุดยืนเผชิญหน้าคนตัวสูงไว้พร้อมกับยกมือขึ้นชี้หน้าอีกคนไว้ “หยุดเลยนะ!”
“ข่าวเร็วเหมือนกันนี่” ชานยิ้มให้คิงตัวเล็กก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามกับจีซองโดยไม่สนฟิลิกซ์ที่ตอนนี้กำลังโวยวายไปมา “มากิข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” พูดพร้อมส่งรอยยิ้มไปให้คนตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังหลบสายตาของเขาอยู่ ไม่นานนักคิงอีกสองคนก็ตามมาสมทบ ชางบินมองผู้ร่วมโต๊ะทุกคนก็แอบที่จะลอบถอนหายใจไม่ได้ ช่างเป็นสถานการณ์ที่ชวนอิ่มได้ทุกเวลาจริงๆ มือหนาของเจ้าคนเอาแต่ใจที่ไปอยู่ที่เอวของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้รั้งเอวเขาไว้เล็กน้อยก่อนจะหันมากระซิบที่ใบหูของเขาเบาๆ
“คืนนี้ฉันมีธุระ ถ้าเรียนเสร็จแล้วก็กลับไปห้องด้วย อย่าไปดื้อที่ไหนนะ ตอนนี้นายยิ่งเป็นที่เพ่งเล็งอยู่ รู้ไว้ด้วย”
“แต่ฉันนัดกับจองอินจีซองไว้แล้ว”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะให้ยองฮุนตามดูแลนาย ห้ามขัดคำสั่ง ถ้าไม่อยากให้ฉันจับขังไว้แต่ในห้อง” ปากเล็กเบะออกมาด้วยความขัดใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวอีกครั้ง มือหนาเลื่อนขึ้นจากเอวมาเป็นที่หัวกลมก่อนจะขยี้กลุ่มผมเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
หลังจากปาร์ตี้มื้อกลางวันจบลง ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนต่อ กิจกรรมช่วงบ่ายต่างดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงเวลาเลิกเรียน ทั้ง 3 พากันไปเที่ยวเล่นที่ห้างสรรพสินค้าโดยที่อูจินได้ขอตัวกลับไปช่วยงานคิงของตนและมีไนท์คนสนิทของคิงตะวันตกคอยตามดูแลไม่ห่าง เที่ยวเล่นพักผ่อนกันจนค่ำมืดก็ต่างพากันแยกย้ายกลับไปพักผ่อน
ทันทีที่เข้าห้องมา จีซองก็เอาแต่จ้องข้อความในโทรศัพท์ที่ถูกส่งมาโดยคนที่เขาพึ่งเจอไปเมื่อเที่ยง
ดูเหมือนนายจะอยู่ตรงนี้แล้วมีความสุขดีนะ
ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ
ฉันจะปล่อยนายให้อยู่กับความสุขตรงนั้นดีกว่า
ร่างเล็กทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่อีกคนปล่อยให้เขามีความสุขแบบนี้ แต่ทำไมหัวใจมันรู้สึกหน่วงๆจังเลยนะ
มันรู้สึกเหมือนมีใครมาทุบที่อกเลย..
ทำไมกันนะ..
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ความคิดเห็น