คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : 4 Kings : Chapter 17
วันเวลาผ่านไปได้เกือบอาทิตย์นับตั้งแต่ที่เขาได้เจอคิงชานที่โรงอาหาร และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบอีกคน จีซองนอนกลิ้งเล่นอยู่บนเตียงไปมาอย่างเบื่อหน่าย ตั้งแต่ที่เขาได้กลับมาเรียน ได้กลับมาเจอเพื่อนๆก็ทำให้เขามีความสุขมากๆ แต่ทำไมนะ ในใจมันก็ยังรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่าง
ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น เท้าเล็กก้าวลงจากเตียงก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตู ยังไม่ทันเปิดประตูได้ดี เพื่อนตัวเล็กของเขาก็พุ่งเข้ามาภายในห้องอย่างไว ชางบินจับแขนอีกคนก่อนจะลากไปนั่งที่โซฟาอย่างไว ท่าทางที่ดูรีบร้อนนั้นทำเอาจีซองรู้สึกสงสัยไม่น้อย
“เมื่อกี๊ฉันได้ยินฮยอนจินคุยโทรศัพท์กับใครสักคนแล้วรีบเดินออกไปเลย”
“แล้วมันมีอะไร? เกี่ยวกับฉันงั้นหรอ?” จีซองถามออกไปด้วยความงุนงง
“ก็น่าจะเกี่ยวแหละ ฉันได้ยินว่าคิงชานจะไปต่างประเทศ เห็นว่าจะให้ดูแลอะไรสักอย่างนี่แหละ ดูท่าเหมือนจะไปนานด้วยนะ เห็นพูดเหมือนว่าคืนนี้จะนัดรวมกันที่คลับด้วย แล้วถ้าเป็นอย่างนี้โรงเรียนก็จะเหลือแค่ 3 คนน่ะสิ” ชางบินทำหน้านึกสงสัยก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อจู่ๆเพื่อนของเขาก็ลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องอย่างไว “เห้ย! จีซอง!!” ชางบินตะโกนเรียกอีกฝ่าย แต่ดูท่าจะคงไม่ทัน
“ทำดีมาก.. ชางบิน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูจะพึงพอใจ หลังจากที่ได้เห็นเหตุการณ์ภายในห้องผ่านกล้องวงจรปิดภายในห้องควบคุมของหอพักฝั่งตะวันตก มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายไปยังใครบางคน เพียงไม่นานปลายสายก็ตอบกลับเขาในทันที
(เป็นยังไงบ้าง)
“แผนต่อไปเลย กระรอกน้อยกำลังวิ่งพล่านแล้ว”
(แล้วถ้าคุณว่าที่ควีนตะวันตกรู้จะไม่โกรธนายเอาหรือไง)
“โกรธได้ไม่นานหรอก ยังไงชางบินก็มีแค่ฉัน”
(มั่นใจจังนะ ชักอยากเห็นคิงฮยอนจินร้องไห้ฟูมฟายซะแล้วสิ)
“โทษทีนะ ที่วันนั้นฉันเห็นคิงทิศเหนือสภาพเหมือนหมาเลยว่ะ”
(ไอ.. เออ ยอมรับ)
ได้ยินเพื่อนของตนตอบกลับมาอย่างนั้นก็รู้สึกอดที่จะขำไม่ได้
(งั้นแค่นี้ล่ะ เจอกันคืนนี้) ปลายสายกล่าวต่อ
“เจอกัน” กล่าวเพียงเท่านั้นก็ตัดสายทิ้งไป ก่อนจะเดินหายออกจากห้องไป
จีซองไม่สนใจว่าระยะทางหอพักตะวันตกกับหอพักทิศเหนือจะไกลจากกันกี่สิบกิโล เขานึกแต่ว่าเขาจะต้องเจอผู้ชายคนนั้นให้ได้ ปรกติถ้าจะไปไหนไกลหรือมีธุระตองไปไหน ไม่มีทางที่อีกคนจะไม่บอกเขาแน่ๆ แต่นี่ถึงกับให้คิงฮยอนจินดูแลตำแหน่งแทนเนี่ยนะ? นี่พี่ชานตั้งใจจะเมินเขางั้นหรอ หรือว่าแค่ลืมบอกเฉยๆ แต่ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะเป็นอย่างหลัง ก็เจ้าตัวเป็นคนสัญญากับเขาเองนี่หน่าว่าจะบอกเขาทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ..
เพียงไม่นานเท้าเล็กก็วิ่งมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของคนตัวโตในสภาพหอบหนัก ไนท์ทุกคนต่างเปิดทางให้เขาเข้าไปยังตัวห้องของอีกคนได้อย่างปรกติเหมือนเช่นที่เขาเคยอยู่ ยังไม่ทันที่จีซองจะได้เตรียมตัวอะไร ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกมาพร้อมกับร่างของคนที่เขาวิ่งมาหาถึงที่นี่
“นายขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง” อีกฝ่ายมีสีหน้าเรียบเฉยไม่มีการตกใจใดๆ พร้อมกับหันหน้าไปสั่งไนท์เพื่อเตรียมพาเขากลับไปยังหอตะวันตกโดยไม่สนใจเขาแม้เพียงนิด จีซองที่เห็นอีกคนเป็นแบบนั้นจึงพุ่งตัวไปจับแขนของอีกคนเอาพร้อมกับตะโกนออกไปเสียงดัง
“พี่จะไปจริงๆหรอ? ทำไมพี่ไม่บอกผม!”
“ฮันจีซอง ปล่อย” พูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คนตัวเล็กที่เห็นปฏิกริยาของอีกคนที่ดูเฉยชาก็เริ่มสติหลุด ท่าทางแบบนั้นคืออะไรกัน นี่ตั้งใจเมินกันชัดๆ! แขนเล็กเริ่มออกแรงบีบแขนแกร่งทั้งที่รู้ว่าแรงแค่นี้อีกฝ่ายคงจะไม่สะเทือนอะไร
“นี่พี่จะทิ้งผมหรอ..” เสียงเล็กอ่อนลง แววตาสั่นเครือจ้องไปยังดวงตาคม น้ำตาที่รื้นขึ้นรอบดวงตากลมราวกับเขื่อนที่กำลังจะทะลักในไม่ช้า จู่ๆมือแกร่งของอีกคนก็กระชากร่างบางกดติดกำแพง แขนหนากดหัวไหล่อีกคนให้ติดอยู่กับที่ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ากลัว
“ฉันให้โอกาสนาย ฮันจีซอง ถ้านายไม่กลับไปตอนนี้ อย่าหวังว่าจะได้เห็นแม้แต่ตะวัน และอย่าคิดว่าฉันจะไม่ทำจริง นายก็รู้นะ ว่าถ้าให้ฉันได้ลงมือเมื่อไหร่ มันจะไม่จบเพียงแค่หนึ่งและสองแน่” ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองมายังเขา น้ำตาที่เก็บสะสมไว้ตอนนี้มันทะลักออกมาอย่างไม่หยุด
คนตรงหน้าปล่อยมือจากเขาก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดี ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ตั้งแต่ที่เขาได้อยู่กับอีกคนไม่มีครั้งไหนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยไล่เขาสักครั้ง แม้แต่ตอนเด็กที่เขาโดนแกล้งอย่างหนัก เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยโคลนและดิน แต่อีกคนก็ไม่มีทีท่าที่จะรังเกียจเขาแม้แต่น้อย แถมยังยื่นมือเขามาโอบกอดเขาไว้อย่างที่เขาไม่นึกมาก่อนว่าลูกคนรับใช้อย่างเขาจะได้รับ และนั่นเป็นสิ่งที่เขาได้รับอยู่เรื่อยมา แต่พอเริ่มโตขึ้นมีก็เพียงแต่ตัวเขาเท่านั้นที่มักจะเป็นฝ่ายไม่พอใจซะมากกว่า ไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะมาถึง ไม่สิ เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วแค่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นไวขนาดนี้
จีซองพาตัวเองเดินอย่างไร้จุดมุ่งหมาย รู้ตัวอีกทีก็อยู่บริเวณป่าแล้ว คนตัวเล็กตัดสินใจที่จะเข้าไปหาซิสเตอร์ อย่างน้อยถ้าอยู่กับซิสเตอร์ ก็คงจะอบอุ่นเหมือนอยู่กับแม่ได้บ้าง ถ้าให้กลับไปตอนนี้จะมีแต่ทำให้เพื่อนของเขาเป็นห่วงเปล่าๆ
ร่างบางขลุกตัวอยู่กับซิสเตอร์จนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีสนธยา ถ้าไม่ติดว่าซิสเตอร์กลัวเขาติดหวัดคืนนี้เขาคงต้องพึ่งที่นี่เป็นที่พักพิงชั่วคราวซะแล้ว ขาเล็กเดินออกมาเรื่อยๆจนพาตัวเองกลับมายังหอตะวันตกอีกครั้งก่อนจะลากสังขารขึ้นไปยังห้องพัก แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปได้ก็พบกับคู่รักคู่ใหม่ที่พึ่งเปิดตัวกันได้อาทิตย์นึงนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้อง ทันทีที่ทั้งคู่เห็นเขาร่างเล็กก็รีบพุ่งตรงมาในทันที
“นายหายไปไหนมา นี่ฉันกำลังไปตามหาแต่ก็โดนห้ามไว้ซะก่อน”
“ฉันไม่เป็นอะไร แค่ไปเดินเล่นเฉยๆ” ตอบกลับแบบยิ้มๆ แต่ดูเหมือนเพื่อนตัวเล็กของเขาจะไม่เชื่อ แน่ล่ะ แม้แต่เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าเขาไม่โอเคมากๆ ชางบินอ้าปากกำลังจะถามต่อแต่ก็โดนขัดขึ้นโดยคิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“พวกฉันกำลังจะไปงานเลี้ยง นายก็ไปเปลี่ยนชุดซะสิ”
“แต่จีซองไม่โอเคนะ” ชางบินหันไปเอ่ยขัดคิงตรงหน้า แต่ก็โดนสายตาเป็นเชิงดุของอีกคนก่อนจะหันมาบ่นมุบมิบอยู่คนเดียว
“เดี๋ยวฉันกับชางบินจะรออยู่ห้องของฉัน เสร็จแล้วก็บอกด้วยล่ะกัน” พูดจบก็ลากคนตัวเล็กเดินหายออกไปจากห้องทันที จีซองที่ดูจะปฏิเสธอะไรไม่ได้จึงต้องจำใจไปเจอหน้าอีกคน ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเจอ แต่เขายังไม่พร้อม.. ไม่พร้อมจริงๆ..
จีซองเดินตามคิงฮยอนจินไปโดยที่มีชางบินมาเดินอยู่ข้างๆเป็นเพื่อนเขา สถานเริงรมย์ที่เขาพึ่งได้เคยเข้าครั้งแรก มันช่างดูแปลกตาเป็นที่สุด ทั้งแสงสี การแต่งตัวของแต่ละคนช่างดูแตกต่างจากตอนอยู่ในชุดยูนิฟอร์มอย่างสิ้นเชิง คิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้เพียงไม่นาน คิงฮยอนจินก็หยุดเดิน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังภายในห้อง
คงถึงแล้วสินะ..
ภายในห้องที่มีคิงซึงมินและคิงฟิลิกซ์รออยู่ก่อนแล้วก็เดินเข้ามาทักทายพวกเขา แต่ก็ไร้ซึ่งเจ้าของงานที่ดูเหมือนจะไม่อยู่ภายในห้องนี้ ดวงตากลมกวาดตามองไปทั่วห้องแต่ก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่ข้างหลังเขา “หาฉันอยู่หรือไง”
จีซองรีบหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าอีกคนพึ่งเดินเข้ามาในห้อง การแต่งตัวที่ดูสบายๆทำให้เขาอดคิดถึงช่วงเวลาที่อยู่กับอีกคนไม่ได้ อีกฝ่ายเดินผ่าเขาเข้าไปยังด้านในห้องที่มีพวกคิงยืนรออยู่
ต้องไปจริงๆสินะ..
ตลอดทั้งงานจีซองนั่งเงียบๆอยู่บนโซฟาโดยมีชางบินกับคิงฟิลิกซ์มานั่งเป็นเพื่อนเขาตลอด ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจเขาตลอดหลังจากเข้างานมา ดูจะมีความสุขดี.. ดีซะจนไม่อยากจะเอาตัวเองไปขัดความสุขนั้นของอีกคน.. เวลาร่วงเลยไปจนในที่สุดคิงตัวเล็กก็ขอตัวกลับไปก่อน ตามด้วยคิงซึงมิน จนในห้องตอนนี้เหลือเพียงแค่ 4 คน..
“จีซองอ่าาา ไม่เป็นไรหรอกน้าาาา ฉันจาอยู่เป็นเพื่อนเล่นเองงงง” ชางบินพูดขึ้นพร้อมกับมือที่ยื่นมาตบบ่าของเขาเบาๆ ดูท่าเพื่อนของเขาจะเมาแอลกอฮอล์ที่คิงฟิลิกซ์ยื่นมาให้อีกคนลองก่อนกลับ
“ฉันว่านายคงจะต้องรีบกลับแล้วล่ะ ดูเหมือนคนของนายจะไม่ไหวแล้วนะ” ชานบอกกับฮยอนจินพร้อมกับหัวเราะออกมา ฮยอนจินส่ายหัวเล็กน้อยให้กับคนตัวเล็ก มือหนาวางแก้วในมือลงก่อนจะเดินไปอุ้มอีกคนขึ้นมา ชางบินดิ้นไปมาพร้อมกับส่งเสียงโวยวาย ฮยอนจินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับวางอีกคนลงบนโซฟาก่อนจะเปลี่ยนเป็นอุ้มอีกคนพาดบ่าเอาไว้
“ฉันกลับก่อนล่ะ ไว้เจอกัน” ฮยอนจินเอ่ยบอกกับเพื่อนของตนด้วยความทุลักทุเล เมื่อจีซองเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะตามอีกคนไป แต่คิงตรงหน้าที่กำลังแบกเพื่อนของตนก็เอ่ยขึ้นมาก่อนที่เขาจะได้ขยับตัวเสียอีก..
“ไม่ใช่นาย แค่ฉันกับชางบิน”
ร่างบางยืนนิ่งมองดูประตูที่ค่อยๆปิดลง บรรยากาศในห้องที่ชวนอึกอัดถึงแม้จะมีเสียงเพลงก็ตามแต่ดูท่าว่าที่ดังที่สุดก็คงจะเป็นหัวใจของเขาที่ตอนนี้มันพร้อมจะระเบิดออกมาร่อมร่อ
“ร้องไห้มาหรอ นายน่ะ” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบระหว่างเขาสองคน จีซองไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงเเต่ก้มหน้าเอาไว้นิ่งอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็นดังนั้นชานจึงเดินตรงเข้าไปหาอีกคนอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้อีกคนได้มีโอกาสหนีหรือขัดขืนเขา มือหนาคว้าคนตัวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของตน สองแขนใหญ่กอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่นราวกับว่าอีกคนกำลังจะหายไป ไม่นานนัก เขาก็รับรู้ได้ถึงแรงสั่นไหวจากตัวของอีกคน พร้อมกับความรู้สึกเปียกชื้นที่บริเวณอกของเขา
“พี่ขอโทษนะ” ทันทีที่เขาเอ่ยคำนี้ออกไป เหมือนจะกลายเป็นว่าไปติดสวิตซ์ให้อีกคนร้องไห้หนักกว่าเดิม สองแขนเล็กยกขึ้นมากอดเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับพร่ำบอกแต่เพียงว่า ‘อย่าไปนะ..’ ชานค่อยๆเลื่อนมือขึ้นไปลูบหัวอีกคนเบาๆ พร้อมกับก้มลงจูบลงบนกลุ่มผมนั่นเอาไว้ ทั้งสองกอดกันอยู่นาน จนในที่สุดก็เป็นชานที่เริ่มพูดออกมา
“พี่ไปเคลียร์งานกับคุณพ่อที่ต่างประเทศแค่ 3 วัน เดี๋ยวพี่ก็กลับมา” ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมามองเขาด้วยความตกใจปนสงสัย ชานก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ นิ้วยาวยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เจ้าของใบหน้าหวานอย่างเบามือ
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ชางบินคงจะยอมให้นายกับพี่มาเจอกันหรอ ไหนจะนายที่ตั้งแง่กับพี่ไปแล้วอีก ต่อให้พี่พูดอะไรไปนายก็คงไม่เชื่ออยู่ดี อีกอย่าง..” เว้นคำพูดไว้เพียงนั้นก่อนจะจ้องไปยังนัยน์ตากลมใสตรงหน้า “พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่านายจะทิ้งให้พี่อยู่คนเดียวได้ลงจริงๆหรอ” จากแววตาที่มีแต่ความน่ากลัว บัดนี้มันช่างเปล่งประกายไม่ต่างจากดวงดาวที่ส่องระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า
“ไอ้พี่ชานบ้า! รู้มั้ยว่าผมเครียดขนาดไหน ผมน่ะ ร้องไห้จนน้ำจะหมดตัวอยู่แล้ว!” มือเล็กตีลงที่ไหล่กว้างก่อนจะมุดซบลงที่อกแกร่งร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“หายโกรธพี่มั้ยครับตัวเล็ก” เอ่ยออกมาเสียงหวานอย่างที่ชอบทำเวลาอ้อนคนตัวเล็ก
“ไม่..ฮึก… โกรธแล้ว.. แต่ดีใจ..ฮึก ดีใจจนจะเป็นบ้า” ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ปนสะอื้น คนตัวสูงขำในท่าทีของอีกคนก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมา
“พอได้ลองห่าง ได้ลองทบทวนสิ่งที่ทำไป พี่มันใจร้ายจริงๆนั่นแหละ คนที่ทำให้นายเปลี่ยนไปก็เป็นตัวพี่เอง พี่ขอโทษนะ แล้วก็..” เงียบไว้เพียงนั้นก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา
“พี่รักนายมากๆนะจีซอง อยู่กับพี่ตลอดไปนะ พี่สัญญาจะไม่ทำให้นายเสียใจอีก”
“....” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ผิดจากที่ชานคาดเอาไว้เป็นอย่างมาก หรือว่าอีกคนจริงๆจะโกรธเขามากๆกันนะ ไม่สิ ก็เจ้าตัวเป็นคนบอกเขาเองนี่หน่าว่าไม่โกรธเขา
ระหว่างที่ชานกำลังคิดอะไรต่างๆนานา เขาก็เริ่มรับรู้ได้ถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของอีกคน ทำให้ชานลองเอ่ยเรียกชื่ออีกคนออกมาแต่ก็ต้องพบว่าคนตัวเล็กได้หลับคาอกเขาไปเป็นที่เรียบร้อย
“หลับตอนนี้เนี่ยนะ? นี่.. พี่กำลัง.. บอก.. อ่า..” ชานส่ายหัวด้วยความเอ็นดูเล็กน้อยก่อนจะอุ้มอีกคนเพื่อพากลับไปยังห้องของเขา คงจะร้องไห้จนเหนื่อย แถมวันนี้ยังวิ่งมาจากหอตะวันตกมาทิศเหนือวนไปป่าแล้วก็เดินกลับหอตะวันตกอีกครั้ง ไม่รู้ว่าแรงเหลือจากคืนประเพณีหรือไง ถึงได้วิ่งพล่านอะไรขนาดนี้ ทำเอาคนที่คอยแอบตามอย่างเขาต้องเหนื่อยไปด้วย แต่เรื่องวันนี้ต้องขอบคุณฮยอนจินจริงๆ ถ้าวันนั้นมันโกรธที่เขาบุกไปหาชางบินล่ะก็.. ทั้งมัน ทั้งจีซอง เขาก็คงจะไม่เหลือใครจริงๆ.. เรื่องทั้งหมดก็ได้มันเป็นคนคิดแผนการให้ แต่จะว่าไปต้นเหตุจริงๆก็คงจะเป็น.. ซอ ชางบิน
“ชางบิน นายนี่มันสุดๆอย่างที่ฮยอนจินว่าไว้ไม่มีผิด”
.
.
.
.
“ไม่แปลกใจเลย ทำไมฮยอนจินถึงได้หลงขนาดนั้น”
.
.
.
.
“ตำแหน่งบันนี่ปีนี้คงไม่ต้องเดากันแล้วล่ะ :) ”
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ความคิดเห็น