คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : 4 Kings : Chapter 15
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องหนึ่งดังขึ้น ร่างเล็กที่กำลังมุดอยู่ภายใต้ผืนผ้าห่มหนาต้องตื่นอย่างเลี่ยงไม่ได้ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม ไหนเมื่อคืนหมอนั่นบอกจะให้เขาพักผ่อนและไม่กวนเขาทั้งวันกันนะ.. นี่ยังไม่ทันพ้นครึ่งวันด้วยซ้ำมั้ง.. นึกได้เช่นนั้นมือเล็กก็รีบดึงผ้าห่มออกพ้นร่างก่อนจะเด้งตัวขึ้น ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้โวยวายอะไร ก็ต้องชะงักไว้เพียงนั้น เมื่อเจ้าโทรศัพท์ที่เป็นตัวก่อเสียงนั้นถูกยื่นมาโดยนิ้วเรียวของเจ้าของห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่เขาเห็นทั้งคืนจนคิดว่าอีกคนเป็นบ้าไปซะแล้ว
“ฉันอยากนอน..” บ่นออกมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาเบาๆก่อนจะเตรียมทิ้งตัวลงไปนอนที่เตียงนุ่มอีกครั้ง แต่ก็ถูกอีกคนดึงรั้งไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวสิ ทำแบบนี้ฉันเสียใจนะ นายลองดูนี่ก่อนสิ” ดูเหมือนจะไม่เข้าหูคนตัวเล็กเท่าไหร่ ร่างสูงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะดึงหน้ากลับมาเป็นเหมือนเช่นทุกครั้ง เสียงต่ำเอ่ยออกไปเป็นเชิงคำสั่ง “ซอ ชางบิน นายไม่ทำตามที่ฉันบอกหรอ” ได้ผล.. คนตัวเล็กส่งเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอก่อนจะรีบลุกขึ้นมานั่งในทันที
ให้ตายสิ.. พอใจดีด้วยแล้วดื้อตลอด..
“ดูอะไรหรอ” เสียงหวานเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงติดงัวเงีย มือหนายกสมาร์ทโฟนเครื่องหนึ่งขึ้นมาให้อีกคนดู ชางบินที่เห็นท่าทางของอีกคนจึงตั้งใจมอง
“นี่ไม่ใช่โทรศัพท์นายนี่.. ดะ..เดี๋ยว!! นี่นายแอบถ่ายฉันตอนหลับหรอ!!” เสียงเล็กโวยวายขึ้น พร้อมกับสองมือเล็กที่พยายามจะคว้าโทรศัพท์เครื่องนั้น ฮยอนจินรีบตวัดแขนแกร่งรั้งเอวอีกคนมาประชิดตัวเขาเอาไว้ ทำให้ตอนนี้ร่างเล็กของชางบินนั่งอยู่ระหว่างขายาวทั้งสองโดยมีคนตัวโตนั่งซ้อนหลังเขาเอาไว้อีกที
“นี่เป็นของรางวัลจากฉัน ขอบคุณที่เมื่อคืนนายปลอดภัย” พูดจบก็ก้มลงมาจูบเบาๆที่กลุ่มผมของคนตัวเล็ก ฮยอนจินยื่นโทรศัพท์เครื่องนั้นมาไว้ในมือของคนตัวเล็ก ชางบินกดปุ่มโฮล์มก่อนจะพบว่ารูปนั้นไม่ได้มีเพียงเขา นั่นไม่ใช่รูปเดี่ยว แต่เป็นรูปคู่ของเขาสองคนที่คนตัวสูงแอบถ่ายเอาไว้ตอนเขาหลับ
“ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก แต่ขอบคุณนะ”
“ฉันไม่ได้ถามความสมัครใจของนาย แต่ฉันบังคับให้นายใช้ ข้อมูลต่างๆฉันใส่ไว้ในเครื่องใหม่หมดแล้ว ส่วนเครื่องเก่าของนายฉันโยนทิ้งไปแล้ว” ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าหวานหันขวับกลับมาหาคนตัวโตทันที ปากเล็กที่กำลังจะเอ่ยเถียงก็ต้องหยุดลงเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายก้มลงมาจูบเบาๆก่อนจะผละออกไป
“ทำไมเจ้ากระต่ายตัวนี้ถึงได้เถียงเก่งจังน้า.. สงสัยต้องโดนทำโทษซะแล้ว..” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อก่อนที่เจ้าตัวจะรีบดันเจ้าตัวเล็กลงบนที่นอนพร้อมกับพาร่างของตนคร่อมทับไว้ในทันที
“หยุดเลย ฉันยังระบมแผลอยู่ ไหนวันนี้บอกว่าจะให้ฉันพักไง” พูดพร้อมกับมือเล็กที่ยกขึ้นมาดันอกแกร่งเอาไว้
“ปรกติเขาขอร้องกันยังไงนะ”
“...”
“งั้นนายค่อยพักทีเดียวคืนนี้เลยก็แล้วกัน”
“ฮยอนจิน!” เสียงเล็กตะโกนขึ้นพร้อมกับมือที่ออกแรงดันเขาเอาไว้มากขึ้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะค่อยๆขยับอีกครั้ง “ฉะ.. ฉันเหนื่อยมากๆเลย.. ขอฉันพักหน่อยนะ นะครับคุณคิง” ดวงตาใสจดจ้องมายังเขา กลุ่มผมเส้นเล็กที่กระจายออกบนที่นอน แก้มนุ่มที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อบางๆ ริมฝีปากเล็กที่เชิดออกมาเล็กน้อยซึ่งสื่อถึงความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก ทำเอาสติของฮยอนจินแทบขาดผึง คนตรงหน้ามีอิทธิพลต่อเขามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ.. ฮยอนจินกลืนน้ำลายลงคอเพื่อยับยั้งชั่งใจตนเอง ระหว่างที่เขากำลังตัดสินใจอยู่นั้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นอย่างแรงพร้อมกับร่างของผู้มาเยือน
“คืนตัวจีซองมาเดี๋ยวนี้!”
ดูเหมือนภาพตรงหน้าของเพื่อนคิงกับว่าที่ควีนจะไม่ทำให้เขารู้สึกสะเทือนอะไร ซ้ำยังคงเดินดุ่มๆเข้ามาหาเพื่อนของตนโดยไม่สนใจว่าจะขัดกิจกรรมอะไรของทั้งสองคนหรือไม่ ชางบินที่เห็นคิงทิศเหนือพุ่งเข้ามาไม่มีปี่ไม่มีขุ่ยก็รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้ด้วยความตกใจ
เอ๊ะ.. เราไม่ได้แก้ผ้าอยู่นี่..
นึกได้เช่นนั้นก็ค่อยๆโผล่หัวหลมๆออกมามองสถานการณ์ ฮยอนจินลงจากเตียงก่อนจะเดินไปหาเพื่อนของตนที่ตอนนี้ดูเหมือนกระทิงเลือดร้อนก็ไม่ปาน
“ใจเย็นก่อน”
“เมื่อไหร่จะคืนตัวจีซอง ไหนนายบอกว่าจะไม่ยุ่งไงวะ”
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันเชื่อว่าสิ่งที่ชางบินทำไปมันมีเหตุผลแน่” ทั้งสองยืนประชันหน้ากันโดยที่ชางบินยังคงมุดผ้าห่มผืนหนาแอบมองทั้งสองคนสนทนากันอยู่บนที่นอน..
“จะเหตุผลอะไรก็ช่าง แต่คืนคนของฉันมาเดี๋ยวนี้!” เสียงต่ำตวาดออกมาเสียงดังทำเอาคนตัวเล็กที่อยู่บนเตียงต้องสะดุ้ง แต่ดูเหมือนคิงของเขาจะไม่สะทกสะท้านแม้แต่นิด..
“ฉันไม่ใช่คนจับตัวจีซองมา กระต่ายของฉันเป็นคนจับได้ ฉันจะให้สิทธิ์นั้นกับคนของฉัน” พูดจบก็หันกลับมาเรียกคนตัวเล็กที่แอบอยู่ในผ้าห่มผืนหนาที่มีเพียงหัวทุยกับดวงตากลมโผล่พ้นมาเพียงเท่านั้น “ชางบิน ฉันให้นายตัดสินใจ”
ทันทีที่ได้ยินดังนั้นดวงตาเบิกกว้าง คนตัวเล็กรีบกระเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที สายตาทั้งสองคู่ที่จับจ้องมายังเขาเพียงคนเดียวทำเอาเหงื่อตกทั้งที่อุณภูมิในห้องออกจะเย็นซะด้วยซ้ำ..
“ซอ ชางบิน” คิงชานเอ่ยเรียกเขาเป็นเชิงกดดัน คนตัวเล็กหลับตาแน่นก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “ฉันขอแลกกับหุ้นของนายทั้งหมดที่ถือสิทธิ์อยู่ที่บริษัทแม่ของตระกูลนาย” ชายหนุ่มทั้งสองที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด คิงทิศเหนือพุ่งตรงมายังคนตัวเล็กบนเตียงทันทีที่ตั้งสติได้ แต่ก็ไม่ทันจะได้ถึงตัวเป้าหมาย ฮยอนจินก็พุ่งเข้ามาดึงคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดของตนก่อนจะประกาศกร้าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ว่าใครได้ยินก็ต้องยอมศิโรราบให้
“ถ้านายทำร้ายคนของฉันแม้แต่เพียงนิด อย่าหวังที่จะได้เห็นคนของนายอีกต่อไป!”
ชางบินที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็อดที่จะกลัวไม่ได้ แขนเล็กทั้งสองข้างตวัดกอดคนตัวสูงที่ปกป้องเขาเอาไว้แน่น ชานคุมสติของตัวเองก่อนจะกลับมายืนปรกติอีกครั้ง มือหนาทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันให้ไม่ได้”
“งั้นก็ต้องเป็นไปตามกฎ ฮัน จีซองจะตกเป็นของฉันเป็นเวลา 1 เดือน” เป็นฮยอนจินที่พูดขึ้นมา โดยที่ยังมีกระต่ายตัวเล็กซุกอยู่ที่เอว
“โถ่ เว้ย!” ร่างหนาสบถออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ฮยอนจินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเพื่อนของตนออกจากห้องไปเรียบร้อยดี ก่อนจะก้มลงมองกระต่ายตัวน้อยต้นเรื่อง
“ไหนลองบอกมาสิ ว่านายจะทำอะไร” ชางบินเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะปล่อยมือที่กอดอีกคนไว้ออก ร่างสูงจึงขยับตัวลงมานั่งข้างๆคนตัวเล็กแทน
“เป็นวิธีเดียวที่ทำให้จีซองได้มีความสุขกับเพื่อน คิงชานน่ะ ดูก็รู้ว่าหวงจีซองขนาดไหน แต่เขาใช้อำนาจไปในทางที่ผิด ซึ่งจะทำให้จีซองอึดอัดเอา จากที่ชอบ จะกลายเป็นความรู้สึกที่แย่แทน” ได้ยินเช่นนั้นก็ทำเอาฮยอนจินยิ้มแก้มแทบปริ กลัวว่าอีกคนจะเห็นสีหน้าของตัวเองตอนนี้จึงโถมตัวทับอีกคนลงบนเตียงทันที
“โอ้ยยย! มันหนักนะ!” ชางบินออกแรงดิ้นใส่อีกคนแต่ดูท่าเหมือนจะไม่เป็นผล
“นายนี่เป็นกระต่ายที่ฉลาดจริงๆ” บ่นออกมาพึมพำคนเดียวก่อนจะกอดอีกคนไว้แน่น
สมกับตำแหน่งควีนตะวันตกจริงๆ..
“แล้วจีซองล่ะ?” ร่างเล็กเอ่ยถามอีกคนทันทีที่นึกได้ ตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็ไม่มีโอกาสได้เจอจีซองอีกเลย เพื่อนของเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ
“ไม่ต้องห่วง เมื่อเช้าฉันให้ยองฮุนไปรับตัวมาไว้ที่ห้องพักชั่วคราวแล้ว จะไปหาหรือเปล่าล่ะ?” ไม่ต้องถามเขาก็น่าจะรู้คำตอบดี คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับทันทีที่เขาถามจบก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ชางบินเดินตามคนตัวสูงมายังห้องหนึ่งที่อยู่ข้างๆห้องนอนของคิง ประตูถูกเปิดออกทั้งสองคนเดินเข้าไปภายในห้องพบกับร่างของเพื่อนที่เขาเป็นห่วงกำลังนั่งดูโทรทัศน์อย่างสบายใจ
“จีซอง! นายเป็นยังไงบ้าง” เมื่อเจอเพื่อนของตนก็รีบพุ่งเข้าไปหาทันที ฮยอนจินปล่อยให้ทั้งสองคุยกันไปก่อนจะเดินออกไปบริเวณหน้าห้องอีกครั้ง ประตูบานใหญ่ถูกปิดลง เหล่าไนท์ที่อยู่บริเวณหน้าห้องต่างโค้งทำความเคารพ ไนท์ยศสูงเดินมาหาเขาเหมือนอ่านใจของเขาออก
“ว่าไงครับคุณคิง ดูจากสถานการณ์ที่คิงทิศเหนือบุกเข้ามาเมื่อเช้าแล้วล่ะก็.. ต้องมีคำสั่งอะไรใช่มั้ยครับ” ไนท์คนสนิทอย่างยองฮุนกล่าวออกมาอย่างรู้ทัน
“ตั้งแต่วันนี้นายคอยดูชางบินด้วย ฉันเชื่อว่าชานไม่น่าจะทำอะไรชางบินหรอก อย่างมากแค่จับตัวไว้ขู่เรื่องจีซองแค่นั้น แต่กันไว้ดีกว่าแก้ ส่วนเรื่องที่พักของจีซอง ห้ามหลุดรอดออกไปเด็ดขาด”
“ครับ!” เหล่าไนท์ต่างขานรับพร้อมกับยองฮุนที่ก้มรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปจัดการกับเหล่าไนท์ที่เหลือ
ฮยอนจินกลับเข้า้องมาอีกครั้งก็พบว่าทั้งสองยังคงคุยกันอยู่ เขาจึงเลือกที่จะเข้าไปนั่งโซฟาอีกตัวอย่างเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยถามถึงสภาพร่างกายของอีกคนตามมารยาท
“นายโอเคแล้วใช่มั้ย?” จีซองพยักหน้สตอบอีกคน พร้อมกับกล่าวขอบคุณออกมา ฮยอนจินที่เห็นอีกคนอาการดีขึ้นจึงกล่าวพาทั้งคู่เข้าเรื่องสำคัญ
“ระหว่างนี้นายพักห้องพักแขกของฉันไปก่อน มีธุระอะไรด่วนก็เรียกไนท์หน้าห้องได้เลยทันที ฉันกับชางบินอยู่ห้องข้างๆ ส่วนเรื่องของชานเดี๋ยวยองฮุนจะรับหน้าที่ดูแลพวกนายให้ แต่ฉันไม่รับประกันเท่าไหร่ นายสองคนก็ต้องระวังตัวเองด้วย” คนตัวเล็กทั้งคู่พยักหน้ารับ
ทางอีกด้านที่กำลังพยายามสงบสติตัวเองไม่ให้คลุ้มคลั่งไปมากกว่านี้ ทันทีที่ถึงห้องร่างหนาก็ตรงไปยังตู้เย็นก่อนจะหยิบเบียร์กระป๋องขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนรุ่มภายในจิตใจ
ชางบินกำลังทำอะไร..
ชางบินต้องการอะไรกันแน่..
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
“ค่อยๆเดินนะ เดี๋ยวเปิดตู้เย็นให้” พูดจบก็รีบวิ่งไปเปิดประตูตู้เย็นให้คนตัวเล็กทันที ตั้งแต่ที่เขาตื่นขึ้นมาซึงมินก็คอยดูแลเขาชนิดที่ว่าอุ้มพาไปไหนได้คงทำไปแล้ว จนเขาเริ่มเข้าใจผิดว่าตัวเองปวดขาหรือเป็นอัมพาตกันแน่
“บอกว่าไม่เป็นอะไรไง นายไปดูความเรียบร้อยของโรงเรียนไป” ศอกบางกระทุ้งเข้าที่ท้องของคนตัวสูงที่ยืนประกบอยู่ด้านหลังเขา แต่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านสักเท่าไหร่ เจ้าตัวยังคงยื่นมือมายกแก้วที่เขากินน้ำเสร็จไปกองที่อ่างล้างจาน
“วันนี้มันเป็นวันพักผ่อน ฉันบอกแล้วไง” พูดเสร็จก็รีบวิ่งมาเดินข้างๆเขาราวกับกลัวว่าเขาจะล้มลงไป จองอินกรอกตาพร้อมกับถอนหายใจออกมา แล้วเดินไปนั่งบนโซฟา ไม่นานนัก เจ้าหมาตัวโตก็รีบวิ่งตามเขามานั่งข้างๆในทันที จองอินหันไปมองอีกคนด้วยใบหน้าเบื่อๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดอะไร กลับยื่นมือมาลูบหัวเขาเบาๆ
“ฉันต้องดูแลนายให้ดีที่สุด อย่าลืมสิ”
“แบบนี้ก็เวอร์ไป” พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันก่อนจะหันหน้ากลับมามองหน้าจอที่กำลังฉายรายการทางสถานี ซึงมินขำให้กับท่าทางนั้นเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทางโต๊ะทำงาน
“โอเค ถ้าเราว่างั้น งั้นฉันจะไปหาอะไรทำให้หายฟุ้งซ่านละกัน” มือหนาหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่คลุมก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวนอนของตน
“จะไปไหนอ่ะ” คนตัวเล็กมองการกระทำของอีกคนอย่างสงสัย พร้อมกับเอ่ยถาม จู่ๆก็ลุกออกไปแบบนี้ทั้งที่ทั้งวันไล่หนักขนาดไหนก็ไม่ไป.. ดูทำเข้าเถอะ..
“ก็รำคาญฉันไม่ใช่หรือไง สู้ให้เราอยู่นี่ดีกว่าปล่อยให้กลับห้องไปอยู่คนเดียวซะอีก แล้วเดี๋ยวฉันจะไปเอง”
“คนอย่างนายอ่ะซึงมิน ฉันอยู่ที่ไหนนายก็ตามไปอยู่ดีนั่นแหละ” พูดจบก็ยู่ปากใส่อีกคนทันที ซึงมินยักไหล่ให้อีกคนพร้อมกับเดินออกไป “งั้นถ้าเราอยากอยู่คนเดียว ฉันจะไปให้ ไว้เดี๋ยวค่ำๆฉันกลับมา”
“ไปจริงๆหรอ? นี่! ซึงมิน!” ร่างสูงยังคงเดินไปทางประตูโดยไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะเรียกอะไรก็ตาม จองอินที่เห็นดังนั้นจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดจะน้อยใจ “ถ้านายไปแล้วฉันจะงี่เง่ากับใครล่ะ..”
ขายาวที่กำลังจะก้าวพ้นประตูชะงักลง ซึงมินหันกลับมามองอีกคนที่ตอนนี้ทำปากเบะ คอตก คล้ายปลาทูจากประเทศโซนร้อนแห่งหนึ่ง มองไปก็อดยิ้มในความน่ารักนั้นไม่ได้ ร่างสูงเดินกลับเขามาในห้องอีกครั้ง ขายาวหยุดอยู่ด้านหลังโซฟาที่อีกคนนั่งอยู่ แขนแกร่งทั้งสองข้างเท้าลงกับพนักพิง ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนด้วยแววตาออดอ้อน ซึงมินมองอีกคนก่อนจะเอ่ยตัดในทันที
“ฉันจะเหมาโรงหนังรอบสี่โมงเย็น ระหว่างรอก็ไปหาอะไรกินกัน”
“อื้ม ขอเวลา 5 นาทีนะ” ตอบตกลงเสร็จก็รีบวิ่งไปจัดการธุระส่วนตัวในทันที ซึงมินที่เห็นอีกคนกำลังเตรียมตัว จึงหันหลังพิงกับพนักพิงของโซฟาไว้ก่อนจะนึกถึงใบหน้าของอีกคนเมื่อสักครู่..
ถ้าเขาไม่พูดตัดอารมณ์ไป เมื่อกี้เขาต้องได้ระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แน่ๆ...
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ความคิดเห็น