Harry Potter - [The Dark Heir] Ocx? feat. Lord Voldemort x Oc

ตอนที่ 22 : Choice

★STAR

XX: Choice

 “แฮร์รี่ พอตเตอร์ตายแล้ว เขาถูกฆ่าขณะที่วิ่งหนีเอาตัวรอด ระหว่างที่พวกคุณสละชีวิตเพื่อเขา เรานำศพของเขามาเป็นหลักฐาน จงดูเสียว่าวีรบุรุษของพวกแกตายแล้ว”

แฮร์รี่ได้ยินเสียงของโวลเดอมอร์ชัดเจน มันเหมือนอีกฝ่ายกำลังกระซิบอยู่ข้าหูของเขา เสียงที่ถูกขยายให้ดังก้องด้วยเวทมนต์สะท้อนผ่านสนามตรงไปยังปราสาท

“การรบสิ้นสุดแล้ว พวกคุณสูญเสียนักรบไปมากกว่าครึ่ง ผู้เสพความตายของฉันมีจำนวนมากกว่าพวกคุณ เด็กชายผู้รอดชีวิตก็ตายแล้วด้วย จะไม่มีสงครามอีกต่อไป ใครที่ยังขัดขืน ไม่ว่าผู้ชาย ผู้หญิง หรือเด็ก จะต้องถูกประหาร รวมทั้งครอบครั้วทั้งหมดของมันด้วย ออกมาจากปราสาทเดี๋ยวนี้ มาคุกเข่าต่อหน้าฉัน แล้วพวกคุณจะได้รับอภัยโทษ พ่อแม่ ลูกหลาน พี่น้อง จะมีชีวิตรอด และได้รับยกเว้นโทษด้วย แล้วพวกคุณจะมาอยู่ร่วมกับฉัน ในโลกใหม่ที่เราจะช่วยกันสร้าง”

แฮร์รี่ยังคงหลับตา ในขณะที่ขบวนของโวลเดอมอร์เคลื่นตัวเข้าไปใกล้ปราสาทมากยิ่งขึ้น เขารู้สึกได้ว่ามีผู้เสพความตายเดินเบียดตัวของเขาไป แต่เขาไม่กล้าจะแอบดูด้วยซ้ำ

ตอนนี้อีวานเจลีนอยู่ที่ไหน...

เกิดคำถามหนึ่งขึ้นในหัวอย่างไร้ที่มา

เธอบอกให้เขารอ เพื่ออะไร

ความรู้สึกแปลกประหลาดผุดแทรกเข้ามาอีกแล้ว แม้ว่าจะรู้ว่าอีวานเจลีนอยู่ข้างเดียวกันกับตนมาตลอด และดัมเบิลดอร์เคยพูดเอาไว้ ว่าทุกคนมีทางเลือก

แล้วทางเลือกของอีวานเจลีนจะยังเหมือนเดิมอยู่อีกหรือเปล่า

ในจุดที่เธอต้องเลือกอีกครั้ง การเลือกครั้งสุดท้าย...

เธอจะยังอยากจะทำมันอยู่อีกหรือไม่

“ไม่จริง!” เสียงกรีดร้องของศาสตราจารย์มักกอนนากัลดังขึ้น แฮร์รี่ไม่นึกว่าจะได้ยินเสียงแบบนี้จากเธอ

“ไม่ใช่!”

“ไม่นะ!”

“แฮร์รี่! แฮร์รี่!”

เสียงที่ดังตามมานั้นยิ่งสิ้นหวัง มันเป็นเสียงของรอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ แต่เปรียบเสมือนจุดเล็ก ๆ ที่แผ่กระจาย ทำให้ผู้คนที่รอดชีวิตเริ่มกรีดร้องและตะโกนก่นด่าผู้เสพความตายกันดังยิ่งขึ้น

“เงียบ!” โวลเดอมอร์ออกคำสั่ง เขาเสกคาถา มีเสียงดังผ่าอากาศพร้อมกับลำแสงที่สว่างชั่วขณะจากปลายไม้เอลเดอร์  บังคับให้ทุกคนเงียบสนิท “แฮร์รี่ พอตเตอร์ตายแล้ว! พวกแกที่หลงละเมอเพ้อพกกันไป เข้าใจหรือยังล่ะทีนี้ มันไม่ได้ดิบดีอะไร ก็แค่คนที่หวังให้คนอื่นสละชีวิตเพื่อตัวเอง!”

“เขาเอาชนะแกได้!” เป็นเสียงของรอน คาถาที่เสกไว้เสื่อมลง ตามด้วยเสียงก่นด่าจากในปราสาทอีกครั้ง จวบจนมีเสียงเปรี้ยงระเบิดขึ้น แฮร์รี่ก็ไม่ได้ยินเสียงของใครอีก

“เขาถูกฆ่าขณะที่พยายามย่องหนีออกจากปราสาท ถูกฆ่าระหว่างพยายามเอาตัวรอด -- ” โวลเดอมอร์ตะโกน แต่ก็หยุดการโกหกของตัวเองเพียงเท่านี้

แฮร์รี่แอบลืมตาขึ้นดู เขาเห็นความชุลมุนจากกลุ่มผู้ปกป้องฮอกวอตส์ มีใครบางคนกำลังดิ้นรนออกมาจากแถว พุ่งเข้าใส่โวลเดอมอร์อย่างไม่นึกกลัวตาย แต่โวลเดอมอร์ทำเพียงขยับไม้เอลเดอร์เพียงเล็กน้อย ก็ทำให้ร่างนั้นถึงกับล้มลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมอาวุธที่ถูกปลดออกจากมือ

“ใครกันล่ะนี่” โวลเดอมอร์หัวเราะพร้อมส่งเสียงขู่ฟ่อเหมือนงู “ใครกันอาสามาเป็นตัวสาธิต อยากรู้หรือว่าคนที่ยังขืนสู้ต่อทั้ง ๆ ที่รบแพ้แล้ว จะต้องเจอกับอะไร”

“นั่นมันเนวิลล์ ลองบัตท่อมไงล่ะคะ เจ้านาย! เด็กที่ก่อกวนพี่น้องแคร์โรว์ไม่รู้จบ! ลูกของมือปราบมารคู่นั้น จำได้ไหมคะ” เบลลาทริกซ์ตอบเจ้านายของตน

“อ้า จริงสิ ฉันจำได้” ตาสีแดงสำรวจเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่แกเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ไม่ใช่หรือ พ่อหนุ่มคนกล้า”

“ถ้าใช่แล้วจะเป็นไง”

“แกแสดงความองอาจและกล้าหาญ แกมาจากเทือกเขาเหล่ากออันสูงส่ง แกจะเป็นผู้เสพความตายที่มีค่ามาก เราต้องการคนอย่างแกนี่แหละ เนวิลล์ ลองบัตท่อม”

“ฉันจะร่วมกับแกก็ต่อเมื่อนรกเป็นน้ำแข็งแล้วเท่านั้นละ” เนวิลล์ตะโกนตอบอย่างไม่เกรงกลัว

“ดีละ” โวลเดอมอร์พูดเสียงเรียบ “ถ้านั่นเป็นการเลือกของแก ลองบัตท่อม เราก็จะกลับสู่แผนดั้งเดิม ตามใจแก -- อีวี่!”

แฮร์รี่ได้ยินเสียงใครบางคนที่เดินอยู่ใกล้ตัว เขาเหลือบสายตาไปมอง เป็นอีวานเจลีนที่ขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับจงอางสีดำตัวใหญ่ยักษ์ เธอยืนขั้นกลางระหว่างเขากับโวลเดอมอร์ ประจันหน้ากับเนวิลล์

เกิดเสียงกระซิบกระซาบคล้ายงูที่ขู่ฟ่อดังขึ้น โวลเดอมอร์พูดภาษาพาร์เซลกับบุตรสาวของตน เป็นครั้งแรกที่แฮร์รี่ไม่เข้าใจความหมายของการสื่อสารด้วยภาษาประหลาดนี้ แต่เขาไม่นึกแปลกใจ เพราะสิ่งเดียวที่ทำให้เขาได้รับถ่ายทอดพลังอำนาจจากโวลเดอมอร์ นั่นคือเสี้ยววิญญาณบิดเบี้ยวซึ่งฝังติดแน่นอยู่ในตัวเขา และเมื่อวิญญาณนั้นโดนกำจัดไปแล้วเมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ สายสัมพันธ์เดียวที่จะทำให้เขามีพลังเช่นเดียวกับโวลเดอมอร์ก็ถูกตัดออกไปโดยสิ้นเชิง

อีวานเจลีนยืนฟังคำสั่งของพ่อของเธออย่างสงบนิ่ง ดวงตาสีแดงสดที่มองไปที่เนวิลล์นั้นเรียบเฉยและเย็นชา แฮร์รี่ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เขาเห็นเธอโบกไม้กายสิทธิ์หนึ่งที  อึดใจต่อมาก็มีบางสิ่งทะลุออกมาจากหน้าต่างของปราสาท ตรงดิ่งมาที่มือของอีวานเจลีน

มันคือหมวกคัดสรร

“ต่อไปนี้จะไม่มีการคัดสรรอีกแล้วที่โรงเรียนฮอกวอตส์! จะไม่มีบ้านอื่น ๆ อีกต่อไป เครื่องหมาย ตรา และสีของบรรพบุรุษผู้สูงส่งของฉัน ซัลลาซาร์ สลิธีริน จะเพียงพอแล้วสำหรับทกุก ๆ คน จริงไหม เนวิลล์ ลองบัตท่อม”

เนวิลล์ยืนตัวแข็ง แฮร์รี่เห็นโวลเดอมอร์หันไปหาบุตรสาวของตนและสั่งเธอด้วยภาษาที่มีเพียงทั้งคู่เท่านั้นที่สามารถเข้าใจได้อีกครั้ง

หมวกคัดสรรค์ลอยอย่างอ้อยอิ่งไปครอบลงบนศีรษะของเนวิลล์โดยฝีมือของอีวานเจลีน

“เนวิลล์จะสาธิตให้เราดู ว่าคนโง่เง่าที่พยายามขัดขืนฉันจะเจออะไร... จัดการมัน!”

เด็กสาวขยับไม้กายสิทธิ์สีซีดขาวของเธอ มีแสงสีทองสว่างขึ้นครู่หนึ่งตามด้วยไฟที่ลุกไหม้บนหมวกคัดสรร เนวิล์ที่กำลังลุกเป็นไฟเรียกเสียงกรีดร้องจากกลุ่มผู้ปกป้องฮอกวอตส์จนกลายเป็นอึกทึก แต่เพราะโดนตรึงเอาไว้  เนวิลล์จึงไม่อาจทำแม้กระทั่งดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดได้

ถ้ายังไม่มีใครทำอะไร เนวิลล์ต้องถูกอีวานเจลีนฆ่าตายแน่!

แฮร์รี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาต้องทำอะไรสักอย่าง เขาต้องช่วยเนวิลล์ เขาไม่อาจปล่อยให้เพื่อนที่เชื่อมั่นในตัวเขาต้องทรมานอีกต่อไป แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่มีไม้ เขาก็ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเนวิลล์ให้ได้ เขาต้องลงมือเดี๋ยวนี้ --

หากในชั่วขณะที่เขากำลังจะขยับตัว กลับเกิดเรื่องต่าง ๆ ขึ้นพร้อมกันจนผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์จับต้นชนปลายไม่ถูก

หนึ่งคือกรอว์ป – ยักษ์ร่างเล็กซึ่งเป็นน้องชายต่างพ่อของแฮร์กริดที่แผดเสียงพร้อมกับโรมรันเข้าต่อสู่กับยักษ์ของโวลเดอมอร์ สร้างความชุลมุนเป็นระรอกแรก

สองคือลูกศรห่าใหญ่ที่พุ่งตกลงมายังกลุ่มผู้เสพความตายที่ไม่ทันตั้งตัว จากฝูงเซนทอร์ฝูงใหญ่แห่งป่าต้องห้ามที่ฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง

สามคือเนวิลล์ที่ขยับตัวอย่างรวดเร็วราวกับไม่เคยมีคำสาปพันธนาการร่างกายไว้ เด็กหนุ่งดึงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากก้นหมวกคัดสรรที่หล่นลงพื้น -- ดาบของกริฟฟินดอร์ -- เนวิลล์ฟันลงไปในดาบเดียว พร้อมกับหัวของนากินีที่กระเด็นลอยอยู่กลางอากาศ

สี่คือฝูงชนสองฝ่ายที่เริ่มต่อสู้กันอย่างดุเดือดอีกครั้ง ทั้งสองฝ่ายล่าถอยเข้าไปในปราสาทเพราะพยายามหลีกให้พ้นความโกลาหลจากการต่อสู่ของยักษ์และเซนทอร์

แต่เรื่องเหล่านั้นไม่อาจสู้ได้เลยกับเสียง ๆ หนึ่งที่ดังขึ้นใกล้ตัวเขา

เสียงที่ติดจะร้อนรนแต่ก็ตั้งมั่น

เสียงที่มีเพียงเขาและโวลเดอมอร์ได้ยินเท่านั้น

“แฮร์รี่ ตอนนี้!” แฮร์รี่ลืมตาในทันที ความรู้สึกเชื่อหมดใจนั้นทำให้เขาทำตามเสียงที่ดังแทรกอากาศนั้นมา มือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินเอื้อมออกไปเบื้องหน้า รับบางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดเรียวยาวแต่พอดีมือมาถือเอาไว้ได้อย่างไม่มีพลาด

อีวานเจลีนโยนไม้ของเธอให้กับเขา...

อาวุธเพียงชิ้นเดียวที่เธอมี... แต่ตอนนี้มันกลับอยู่กับเขา

โวลเดอมอร์กรีดร้องอย่างเดือดดาล

เสี้ยววิญญาณของเขาพึ่งถูกกำจัดไป แฮร์รีรู้ว่านั่นทำให้เขาโกรธจนแทบบ้า แต่ไม่เท่ากับการมองเห็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของตนส่งไม้กายสิทธิ์ที่ตัวเองถืออยู่ให้กับศัตรูสักนิด

เด็กหนุ่มรีบคว้าผ้าคลุมล่องหนมาคลุมตัว แล้วหายไปจากสายตาของคนทุกคน แต่ยังคงเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างใต้ผืนผ้า

ดวงตาสีแดงสดของโวลเดอมอร์สอดส่ายไปมาเพื่อหาตัวแฮร์รี่ ภายในใจแทบลุกเป็นไฟด้วยความโกรธที่ระเบิดออกมา เขายิงคาถาอย่างไร้ทิศทางนับสิบ ๆ ครั้ง เพื่อหวังให้มันโดนตัวแฮร์รี่เข้าสักที

ร่างผอมโปร่งหอบหายใจอย่างหนัก เดือดดาลมากขึ้นไปอีกเมื่อไม่เห็นว่าสิ่งที่ตนทำได้ผล จากนั้นจึงหันหลังกลับ จ้องมองมายังบุตรสาวของตนเสมือนว่าจะฉีกร่างกายของเธอออกจากกันได้ อีวานเจลีนผู้น่าสงสารไม่มีไม้กายสิทธิ์เอาไว้ป้องกันตัวอีกต่อไปแล้ว และแฮร์รี่ไม่อาจทราบได้เลยว่าความเดือดดาลของโวลเดอมอร์นั้นจะมากพอที่จะทำให้เขาเสกคำสาปร้ายแรงขนาดไหนใส่เธอได้

“นังคนทรยศ” โวลเดอมอร์ตะโกน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเคือง “แก... แก... ฉันไม่น่าเอาแกกลับมา...แกไม่น่าเกิดมาเลย!”

            ดวงหน้าของเด็กสาวดูจะไร้สีเลือดไปในทันที เมื่อได้ฟังถ้อยคำทำร้ายจิตใจอย่างร้ายกาจจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของตน

ไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ที่อยู่ในมือขยับอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่ไม่ทันตั้งรับอะไรได้ทัน จึงช่วยปัดคาถาออกไปให้พ้นตัวเธอไม่ได้ คำสาปบางอย่างพุ่งตรงมาที่อีวานเจลีนที่ไร้ทางสู้ ร่างเล็กบางลอยหวือไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรกจนฝุ่นคลุ้ง

โวลเดอมอร์หันหลังกลับ ไม่แยแสว่าเด็กสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงหนึ่งเดียวของตนจะเป็นตายร้ายดีต่อไปอย่างไร ร่างผอมสูงเดินเข้าไปในตัวปราสาท ตาสีแดงสดสอดส่ายหาเด็กชายผู้รอดชีวิตพลางยิงคำสาปใส่ฝูงชนที่อยู่ในนั้นอย่างบ้าคลั่ง

แฮร์รี่รีบวิ่งมาดู เห็นเพียงร่างที่อ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงแทบเท้าของเขา ศีรษะของเธอแตกเป็นทางยาว เลือดสีสดไหลซึมออกมาเป็นสาย อีวานเจลีนนอนนิ่งมากเสียจนเขาเริ่มใจไม่ดีเสียแล้ว

ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า...

แฮร์รี่จำใจต้องผละไปจากอีวานเจลีน ไม่ว่าเธอจะยังอยู่หรือตายไปแล้วเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้อีก เขายังมีหน้าที่ที่ต้องทำต่อไป เขาไม่ทำให้เธอผิดหวังที่อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตส่งไม้กายสิทธิ์นี้ให้ เขารีบพุ่งตรงไปยังห้องโถงของปราสาท อันเป็นจุดศูนย์กลางการต่อสู้ที่แสนชุลมุนวุ่นวาย ตาสีเขียวสดมองหาโวลเดอมอร์ไม่ลดละ

โวลเดอมอร์อยู่ตรงนั้น เป็นศูนย์กลางของการรบ และกำลังต่อสู้กับมักกอนนากัล สลักฮอร์น และคิงส์ลี่ ทั้งสามรวมพลังกันเพื่อโค่นจอมมาร แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่อาจทำอะไรโวลเดอมอร์ที่กำลังบ้าคลั่งได้แม้แต่ปลายก้อย

ใกล้ ๆ กันยังมีเบลลาทริกซ์ที่กำลัต่อสู้กับมอลลี่ วีสลีย์อย่างดุเดือดไม่แพ้กัน ทั้งคู่สาดคำสาปที่หมายมั่นจะให้อีกฝ่ายถึงตายใส่กันไม่ยั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครที่พลาดท่า

“ลูก ๆ แกจะเป็นยังไงล่ะถ้าฉันฆ่าแกซะแล้ว” เบลลาทริกซ์พูดยั่วคู่ต่อสู้ของตน “ถ้าหม่ามี้จากไปแล้วเหมือนเฟร็ดดี้”

“แก -- ไม่ -- มีวัน -- ได้ – แตะต้อง -- ลูก ๆ -- ของเรา – อีก!”

เบลลาทริกซ์หัวเราะร่า เมื่อรู้ว่าตนเองสามารถทำให้อีกฝ่ายมีโมสะขึ้นมาได้ เธอยังคงหัวเราะในขณะที่นางวีสลีย์ยังคงร่ายคาถาเข้าโจมตี ลำแสงของคำสาปพุ่งตรงมาที่ตัวเธอเข้าอย่างจัง รอยยิ้มเย้ยหยันจึงเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ ร่างทั้งร่างล้มคว่ำลงไปที่พื้น พร้อมกับเสียงโห่ร้องยินดีจากผู้คนรอบข้างที่เกือบจะกลบเสียงกรีดร้องอย่างเดือดดาลขอลโวลดอมอร์ไปเสียสนิท

แฮร์รี่หันกลับไปมองโวลเดอมอร์ที่กำลังคุ้มคลั่ง โทสะระเบิดอย่างรุนแรงเมื่อต้องเสียทหารเอกของตนไป มักกอนนากัล คิงส์ลีย์ และซลักฮอร์นดิ้นรนอยู่กลางอากาศเพราะแรงคาถา ในขณะเดียวกันแฮร์รี่ก็เห็นว่าโวลเดอมอร์กำลังชี้ไม้ของเขาตรงมายังนางวีสลีย์ที่พึ่งได้รับชัยชนะจากการดวลตัวต่อตัวมาเมื่อครู่นี้

“โพรเทโก้” ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา แฮร์รี่เสกคาถาเกราะวิเศษเพื่อคุ้มครองมอลลี่ในทันที โวลเดอมอร์มอร์มองหาต้นตอของคาถา พร้อมกับผ้าคลุมล่องหนที่แฮร์รี่ดึงออกจากตัว

เสียงอื้ออึงดังไปทั่วห้องโถง ทั้งตกใจ โห่ร้องดีใจคละเคล้ากันไปหมดเมื่อเห็นว่าเด็กชายผู้รอดชีวิตยังไม่เป็นอะไร จากนั้นทุกอย่างก็หยุดลงแทบจะในทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเดือดดาลของโวลเดอมอร์ ผู้คนนับร้อยรีบถอยเข้ากำแพงโดยพร้อมเพรียง เฝ้ารอดูการต่อสู้ครั้งสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างลุ้นระทึก

“ไม่มีฮอร์ครักซ์เหลืออีกแล้ว มีแค่คุณกับผมเท่านั้น ทั้งสองไม่อาจอยู่ได้ถ้าอีกคนยังอยู่รอด และเราคนใดคนหนึ่งจะจากไปตลอดกาล”

“เราคนใดนหนึ่งงั้นหรือ” โวลเดอมอร์เย้ย ตาสีแดงเข้มขึ้นอย่างโกรธเคือง “แกคิดว่าจะเป็นแกใช่ไหมละ เด็กชายผู้รอดชีวิตเพราะความบังเอิญ เพราะดัมเบิลดอร์คอยชักใยอยู่เบื้องหลัง และเพราะนังคนทรยศที่แอบช่วยแกอยู่เรื่อย ๆ”

“บังเอิญงั้นหรือที่แม่ของผมตายเพื่อชีวิตผม บังเอิญที่ผมตัดสินใจต่อสู้ที่ป่าช้านั่น บังเอิญที่คืนนี้ผมไม่ป้องกันตัว แล้วยังรอดชีวิตมาได้ กลับมาสู้ได้อีกหน”

“บังเอิญทั้งนั้น!” โวลเดอมอร์ตะโกนตอบอย่างเดือดดาล “บังเอิญแล้วก็โชคช่วย แล้วแกก็หลบร้องไห้ขี้มูกย้อยอยู่หลังชายเสื้อคลุมของคนที่เก่งกว่า ปล่อยให้ฉันฆ่าพวกนั้นแทนแก!”

“คุณจะไม่ได้ฆ่าใครอีกแล้วคืนนี้” แฮร์รี่พูด ขณะที่ทั้งสองเดินเป็นวงกลมรอบกันและกันอย่างหยั่งเชิง “ต่อไปนี้คุณจะฆ่าใครไมได้อีกแม้แต่คนเดียว คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ ผมพร้อมที่จะตายเพื่อไม่ให้คุณทรมานคนพวกนี้ -- ”

“แต่แกไม่ตาย!”

“—ผมตั้งใจจะตาย และแค่นั้นก็พอแล้ว ผมทำเหมือนที่แม่ของผมเคยทำ คนพวกนี้ได้รับการปกป้องจากเงื้อมมือของคุณ คุณไม่ได้สังเกตเลยหรือว่าคาถาของคุณผูกมัดใครไมได้ตลอด คุณทำอะไรใครไม่ได้ คุณไม่อาจแตะต้องพวกเขาได้ คุณไม่เคยเรียรรู้จากความผิดพลาดของคุณเลยใช่ไหม ริดเดิ้ล”

“แกบังอาจ --”

“ใช่ผมบังอาจ ผมรู้ในสิ่งทีคุณไม่รู้ ทอม ริดเดิ้ล ผมรู้เรื่องสำคัญมากมายที่คุณไม่รู้ อยากฟังบ้างไหมล่ะก่อนที่จะไปทำผิดพลาดครั้งใหญ่อีก”

โวลเดอมอร์ชะงักไป

“คงจะเพราะความรักอีกล่ะสิ” เขายิ้มเย้ยหยันปนรังเกียจ “วิธีแก้ปัญหาโปรดของดัมเบิลดอร์ ความรักที่เขาอ้างว่าชนะความตาย แต่ความรักก็ช่วยเขาไม่ได้ตอนที่ตกจากหอคอยลงมาพังยับเหมือนหุ่นขี้ผึ้งเก่า ๆ ความรักไม่อาจหยุดฉันได้ ตอนฉันเหยียบย่ำแม่เลือดสีโคลนของแกเหมือนเหยียบแมลงสาบ พอตเตอร์ -- ดูเหมือนคราวนี้ไม่มีใครรักแกมากพอจะวิ่งออกมารับคำสาบของฉันแทนแกอีกแล้ว ถ้าเช่นนั้นจะมีอะไรช่วยไม่ให้แกตายได้ล่ะเมื่อฉันลงมือ”

“มีอีกแค่อย่างเดียว”

“ถ้าไม่ใช่ความรัก แล้วอะไรล่ะจะช่วยชีวิตแกคราวนี้” โวลเดอมอร์พูด “แกเชื่อว่าแกมีเวทมนต์ที่ฉันไม่มีหรือไง หรือไม่ก็อาวุธที่ทรงอานุภาพกว่าของฉัน -- แต่เท่าที่ฉันเห็นก็เป็นแค่ไม้เก่า ๆ จากนังเด็กอกตัญญูคนหนึ่งที่ไม่ได้มีดีอะไรเลย”

“ผมคิดว่าผมมีทั้งสองอย่างเลย”

มีความตกใจฉายอยู่ฝนแววตาของโวลเดอมอร์ชั่วขณะ แต่จากนั้นเสียงหัวเราะลั่นของเขาก็ดังก้องห้องโถงที่แทบจะเงียบสนิท

“แกคิดว่าแกน่ะหรือจะรู้เวทมนต์มากกว่าฉัน” เขาพูดอย่างเยาะหยัน “มากกว่าฉัน มากกว่าลอร์ดโวลเดอมอร์คนนี้น่ะหรือ ฉันใช้คาถาที่แม้แต่ดัมเบิลดอร์ยังไม่เคยใฝ่ฝันถึงเลยด้วยซ้ำ”

“อ๋อ เขาฝันถึงมัน แต่เขารู้มากกว่าคุณ เขาถึงได้ไม่ทำในสิ่งที่คุณทำลงไปต่างหาก”

“แกหมายความว่าเขาอ่อนแอน่ะสิ อ่อนแอเสียจนไม่กล้าทำ อ่อนแอจนไม่กล้าฉกฉวยสิ่งที่ควรเป็นของเขา สิ่งที่จะเป็นของฉันแล้ว!”

“ไม่ใช่เลย เขาฉลาดกว่าคุณต่างหากล่ะ ” แฮร์รี่ตอบ “เป็นพ่อมดที่เก่งกว่าคุณ เป็นคนที่ดีกว่าคุณ”

“ฉันเป็นคนที่ทำให้อัลบัส ดัมเบิลดอร์ต้องตาย! ศพของเขาเน่าเปื่อยอยู่ในสุสานหินอ่อนข้างนอกนั่น ฉันเห็นมันกับตา พอตเตอร์ เขาจะไม่มีวันกลับมาอีก”

“ใช่ ดัมเบิลดอร์ตายไปแล้ว” แฮร์รี่ตอบกลับไปด้วยท่าทีสงบอย่างไม่น่าเชื่อ “แต่คุณไม่ได้เป็นคนสั่งให้ฆ่าเขา เขาเลือกวิธีตายของเขาเอง เลือกมานานหลายเดือนแล้วด้วยซ้ำ เขาเคยคิดกับคนที่คุณคิดว่าเป็นคนรับใช้ของคุณนั่นละ”

“แกเพ้อฝันอะไรอีกล่ะคราวนี้” โวลเดอมอร์ชี้ไม้กายสิทธิ์ แต่ยังโจมตี

“เซเวอร์รัส เสนปไม่เคยเป็นคนรับใช้ของคุณเลย” แฮร์รี่พูด “สเนปเป็นคนของดัมเบิลดอร์ ของดัมเบิลดอร์ตั้งแต่นาทีที่คุณตั้งต้นตามล่าแม่ของผม แล้วคุณก็ไม่รู้เลยสักนิด สเนปรักแม่ของผมมาเกือบตลอดชีวิต... ความจริงคุณน่าจะรู้นะ... เขาขอให้คุณไว้ชีวิตเธอไม่ใช่หรือ แต่คุณเลือกที่จะไม่ใส่ใจ สเนปเป็นสายลับให้ดัมเบิลดอร์ตั้งแต่วินาทีแรกที่คุณคุกคามเธอ เขาทำงานต่อต้านคุณมาตั้งแต่นั้น ”

“แต่นั่นก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนแปลงเรื่องอะไรได้ตรงไหน ไม่ว่าสเนปจะอยู่ฝั่งใคร ฉันก็ฆ่ามันตายตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงที่แล้วเรียบร้อย และไม้เอลเดอร์ ไม้มฤตยู ไม้แห่งโชคชะตาก็ตกเป็นของฉัน แผนการที่จะไม่ให้ใครได้ไม้ต่อไปก็ล้มเหลวแล้ว”

“ใช่ มันไม่เป็นไปตามแผน คุณพูดถูกเรื่องไม้นั่น” แฮร์รี่พูด “แต่ก่อนที่คุณพยายามฆ่าผม ผมขอแนะนำให้คุณคิดก่อนว่าคุณได้ทำอะไรลงไป... คิด และพยายามสำนึกผิดบ้าง อย่างน้อย ๆ ก็ทำให้สิ่งที่เธอพยายามช่วยคุณมาตลอดเป็นจริง สำนึกผิด..ริดเดิ้ล”

“แกพูดเรื่องอะไรกัน”

“เธอไม่ได้ทรยศคุณหรอก เธอแค่... อยากให้คุณไม่ต้องทุกข์ทรมานกับสิ่งที่จะเกิดกับคุณ หากคุณยังขืนรั้นจะทำแบบนี้ต่อไป ทุก ๆ อย่างที่รอคอยอยู่มันจะมีแต่ความเลวร้าย นี่เป็นโอกาสสุดท้ายชองคุณ” แฮร์รี่พูด “คุณเหลืออยู่แค่นี้ ผมได้เห็นแล้วว่าคุณจะเป็นยังไง ถ้าคุณยังไม่สำนึกผิด... ทำตัวให้สมเป็นลูกผู้ชายหน่อย... พยายาม... พยายามสำนึกผิดบ้าง... อย่างน้อยก็ทำเพื่อเธอ... ทำตัวให้สมกับเป็นพ่อ”

“ฉันไม่มีอะไรจะต้องไปพูดถึงนังนั่นอีก!”โวลเดอมอร์กรีดเสียง ใจเหมือนจะลุกเป็นไฟเมื่อเห็นไม้กายสิทธิ์ของบุตรสาวที่อยู่ในมือของศัตรู “ถ้าคนที่มีอยู่มันทรยศ... ฉันก็แค่มีคนใหม่ มันไม่มีค่าอะไรกับฉันอีกต่อไปแล้ว... และแกก็ไม่มีอะไรที่เหนือกว่าฉันเหมือนที่คุยโม้เอาไว้ แค่ประวิงเวลา รอให้ใครมาตายแทนแกเหมือนครั้งก่อน ๆ และระหว่างแกกับฉัน คนที่จะต้องตายไปก็คือแกคนเดียวเท่านั้น เพราะยังไงก็ตาม คนที่เป็นเจ้าของไม้เอลเดอร์ก็คือฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันเอาไม้มาจากเจ้าของคนสุดท้ายโดยไม่เต็มใจ อำนาจของมันเป็นของฉันแล้ว!” 

“นายที่แท้จริงของไม้เอลเดอร์คือเดรโก มัลฟอย เขาปลดไม้กายสิทธิ์จากดัมเบิลดอร์ก่อนที่จะถูดสเนปฆ่าตาย...”

ความตกใจสุดขีดปรากฏบนใบหน้าของโวลเดอมอร์ แต่แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น

“แต่มันจะสำคัญตรงไหนล่ะ” สีหน้าของเขากลับมาเป็นปกติ “แม้ว่าจะพูดถูก พอตเตอร์ มันก็ไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนไปหรอก ยังไงเสียแกก็ไม่สามารถชนะฉันได้อยู่ดี แกไม่ได้มีไม้อันเก่าของแก มีแค่ไม้เน่า ๆ จากนังคนทรยศคนหนึ่งซึ่งสู้ไม้นี่ไม่ได้แม่แต่นิดเดียว... แล้วหลังจากที่ฉันฆ่าแก ฉันก็จัดการกับเดรโก มัลฟอยได้...”

“แต่ก็สายไปแล้วล่ะ” แฮร์รี่พูดอย่างสงบ “คุณพลาดโอกาสนั้นไปแล้ว ผมไปถึงก่อนคุณ ผมชนะเดรโกตั้งหลายอาทิตย์มาแล้ว ผมได้ไม้กายสิทธิ์มาจากเขา เพราะฉะนั้นบทสรุปมันก็อยู่ตรงนี้ ว่าไม้ในมือคุณจะรู้ไหมว่านายเก่าของมันถูกปลดอาวุธแล้ว เพราะถ้ามันรู้... ผมก็คือนายที่แท้จริงของไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์”

คำพูดสุดท้ายของแฮร์รี่เหมือนปืนสัญญาณเริ่มรบที่ถูกยิงออกไป ทั้งเขาและโวลเดอมอร์ตะโกนออกมาแทบจะพร้อมกัน

“อะวาดา เดาฟ -- รา!”

“เอกซ์เปลลิอาร์มัส!”

ลำแสงสีเขียวและแดงปะทะกัน และไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ก็ร่วงหลุดจากมือของโวลเดอมอร์ ลอยหวือเข้าไปอยู่ในมือของเจ้านายที่แท้จริงของมันอย่างพอดิบพอดี จุดกึ่งกลางที่คาถาพุ่งชนกันเหมือนกับระเบิด พร้อมกับแสงสีเขียวที่สะท้อนกลับไปยังคนที่เสกมันออกมา โวลเดอมอร์ล้มหงายหลังกระแทกพื้น พร้อมกับลมหายใจที่หลุดลอยออกไป กลายเป็นเพียงร่างกลวงเปล่าที่ไร้ชีวิต

 

การแต่งให้จบมันช่างยากเย็นแสนเข็ญ ไรต์ประมาณว่าเหลืออีกประมาณ 5 % เท่านั้นก็น่าจะจบแล้ว (มีในหัว เปลี่ยนไปเรื่อย ฮ่า) 

หลัง ๆ มานี้ที่ไรต์ชอบเอามาลงทีละนิดละหน่อยตลอดเลย ไม่ได้จะยื้อหรืออะไรหรอกค่ะ แต่เพราะตอนที่แต่งไว้เริ่มร่อยหรอ แถมเวลาแต่งเพิ่มก็ไม่ค่อยมี พอมีเวลาก็ดันหัวไม่แล่น คิดไม่ออกไปเฉย ๆ ที่ทำแบบนี้ก็ไรต์กลัวค่ะ เพราะเอาเป็นว่ากลัวใจตัวเอง เลยเอามาลงไว้ก่อน จะได้เป็นการเตือนตัวเองและบอกให้ตัวเองพยายามมากขึ้น เพราะฉะนั้นอย่าหงุดหงิดเค้าเลยน้าาาาาา

ต้องกาารอาหารสมองและกำลังใจอย่างด่วนค่ะ ง่ายที่สุดคือการเม้นต์เน้อ

หายไปนานเป็นชาติ เพราะพึ่งผ่านพ้นสัปดาห์มหาโหดไปหยก ๆ

ไรต์พึ่งได้ส่งงานของทั้งเทอมนั่นเองค่า (หอบหิ้วไปสี่ห้าเล่ม หนักมากกกก)

พอส่งงานเสร็จ ก็เป็นสัปดาห์แห่งการสอบของโรงเรียน ก็เลยวุ่น ๆ อยู่ ทำให้ไม่มีเวลาในการแต่งเลยค่ะ (ขอสารภาพว่าไมได้เปิดไฟล์นิยายตัวเองไปเกือบเดือน) แต่ตอนนี้นักเรียนปิดเทอมเรียบร้อย ก็เบาลงไปเยอะค่ะ เริ่มจะมีเวลาอีกนิดหน่อย (อิอิ)

ปล. ไรต์หวังว่ารี้ดเดอร์ทุกคนจะพอใจกับผลการตัดสินใจของโวลเดอมอร์ค่ะ สาเหตุที่ไม่เอามาลงสักทีก็เพราะยังลังเลว่าจะเอาไงกับปู่แกดี แต่ลองชั่งน้ำหนักดูแล้วมันก็เอนเอียงมาทางนี้มากกว่าค่ะ (เราก็คิดนะ ว่าเฮ้ย โวลดี้ นั่นลูกแกนะ ทำเพื่อลูกหน่อยดิ ลูกแกรักแกขนาดไหน แต่คิดแล้วคิดอีก ก็คิดว่าคนอย่างโวลเดอมอร์คงเลือกสำนึกผิดไม่ได้แน่ เพราะอย่างนั้นจึงคิดว่าแต่งแบบนี้เหมาะสมที่สุดแล้วค่ะ )

คำถาม!!!

คิดว่าอีวี่จะเป็นไงต่อไปน้อ เพราะไรต์นี่ช่างใจร้ายกับหนูซะจริง ๆ เลย

เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์          เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์          เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์ เม้นต์