คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : อดีตอันแสนอับอายของยัยแม่มด 100%%%%%%%
ณ ร้านอาหารปาร์ค
PENISH PART
“โอปปร้า !!!!!!! ใหนเราจะมากินข้าวกันสองคนไงเล่า แล้วคนพวกนี้คือใครเนี๊ยะ ?? มากันทำไมกันเยอะแยะย่ะ -3-.” ฉันพูดขณะที่ฉันเดินเตร็ดเตร่ออกมาจากงานแถลงข่าว พร้อมทั้ง มินฮยอก โอปปร้า ไออ้วนอิล แล้วก็คนใช้ชิน มากันทำไมเยอะแยะย่ะ ใหนบอกว่าจะมากินข้าวกันสองคนไงเล่า !!!!!
“ย่าห์ !!!! อย่าเรื่องมากหน่อยเลยหน่า มากินข้วกับพี่ตัวเองแล้วแกจะตายเหรอ” พีเนียลพูดขึ้น
“ไม่ถึงกับตายหรอก แต่แค่เห็นหน้าพวกนายฉันแค่กินข้าวไม่ลงเท่านั่นเอง” ฉันพูดต่อขึ้นจากที่คนใช้ชินว่า ก็ฉันอยากมาเดทกับโอปปร้า แบบนี้มันเรียกว่าการเดทที่ใหนล่า ยิ่งกว่าเลี้ยงโต๊ะจีนซะอีก
“หึ! ทำเหมือนฉันอยากร่วมโต๊ะกะเธอนักแระ” ไออ้วนอิลพูดขึ้นเบาๆ แกคงคิดว่าฉันไม่ได้ยินสินะ ย่าห์ !!!
“งั้นก็ไปสิ นั่งอยู่ทำไมหล่ะ ??” ดาจองพูด
“อ้าว ! แล้วเรื่องไรหล่ะ ของฟรีใครๆ ก็อยากกิน ใช่มั้ยฮยอง”ไออ้วนอิลพูดขึ้นแล้วหันไปถามคนใช้ชินที่นั่งแทะน่องไก่อยู่ใกล้ๆ อี๋ !! สกปรกที่สุด -3-
“ดาจองงี้ ! ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ ยังทะเลาะกันเหมือนเดิม โตแล้วนะเราอ่ะ”มินฮยอก โอปปร้ายี่นมือมาสัมผัสบนหัวของฉันเบาๆ แล้วใช้นิ้วเคาะหัวฉันไปสามที่ที แบบที่โอปปร้าเคยทำกับฉันตอนเด็กๆ แต่โอปปร้าไม่รู้อะไรไออ้วนนี่ไม่ทำกับฉันไว้เยอะ (ยิ้ม)
เมื่อ 6 ปีก่อน
ณ โรงเรียนมัธยม ENT. CUBE
“ดาจองอา ไปกินข้าวกันเถอะ” เด็กน้อยร่างอวบ กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาฉัน และชวนฉันไปกินข้วกลางวันเหมือนที่เคยทำ
“อื้ม..ไปสิ” เด็กน้อยร่างอวบที่ฉันพูดถึงคือ จองอิลฮุน เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน เราสองคนเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปตรงไปยังโรงอาหารของโรงเรียนที่มันไม่ไกลยัก
“อิลฮุนนี่ .. วันนี่คนเยอะจัง นายอย่าลืมสัญญานะว่าจะเลี้ยงน้ำส้มฉันหน่ะ” สาวน้อยร่างเล็กพูดขึ้น
“คัมผม” ร่างอวบตะเบะท่ารับอย่างน่ารัก ฉันมีความสุขจริงนะ ที่ได้รู้จักกับอิลฮุน แล้วเราก็ได้เป็นเพื่อนกัน
“ดาจองอา ฉันมาแล้ว” เวลาผ่านไปไม่นาน ร่างอวบก็เดินมาพร้อมกับ น้ำส้มและขนมปังในมือ
“อ่ะ..น้ำส้มของเธอ” ร่างอวบยื่นน้ำส้ม และขนมปังให้ฉัน เรามักจะซื้อขนมมาจากโรงอาหารแล้วมานั่งกินกัน แต่ฉันเปิดขวดน้ำส้มยังไงก็เปิดไม่ออก เอะทำไมน่ะ ฉันเลยยื่นขวดน้ำส้มให้อิลฮุนเปิดให้ เผื่อจะได้เปิดออก ร่างอวบพยามอยู่หลายครั้งแต่เปิดยังไงก็เปิดไม่ได้ จนกระทั่งร่างอวบบอกว่า
“เดี๋ยวฉันมานะ ไปหาอะไรมาเปิดขวดน้ำส้มให้” ร่างอวบยื่นขวดน้ำส้มมาให้ฉัน แต่ทว่า ยังไม่ทันที่จะได้เปิด ไอขวดน้ำส้มจัญไร มันดันระเบิดออก ทำให้ น้ำส้มที่อยู่ในขวดพุ่งใส่กระโปรงฉัน จนเปียกกระโปรงฉันไปหมด
“บ้าเอ๊ย ! อะไรเนี๊ยะ ไอขวดน้ำส้มก็กระเด็นหายหัวไปใหนไม่รู้” ฉันนั่งลงกับที่พลงค้นหาผ้าเช็ดหน้าเพื่อนำมาเช็ดกระโปรงฉัน แต่ไม่นาน ร่างอวบก็วิ่งมาพร้อมที่เปิดขวด
“อ้าห์~~~~~ ดาจองอา ฉันไปยืมที่เปิดขวดมาจากแม่บ้านเนี๊ยะ เอ๊ะ!~~ ว่าแต่ทำไมเธอถึงหน้าซีดแบบนั้นเป็นรึป่าว ?” ร่างอวบถามขึ้นด้วยความห่วงใย พลางเอามือมาแตะหน้าผากฉันเบาๆ
“อิลฮุนอ่า..ฮึก..ฉะ..ฉันมีอะไรจะสารภพ..ฮือ” ฉันสะอื้นเบาๆ จะทำไงดี ฉันเสียใจจิงๆนะ นี่มันของชิ้นแรกที่นายให้ฉัน แต่ฉันกลับทำมันพังไปหมด แต่ในขณะนั้นเอง ที่อิลฮุนพูดขึ้น
“ดาจองอา ~~~~ นี่เธอ.............................................. ฉี่แตกกลางโรงอาหารหรอ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อิลฮุนพูดเสียงดังลั่น ทำให้คนทั้งโรงอาหารมองมาที่ฉันจุดเดียว ฉันหน้าชาไปหมด ทุกคนต่างพูดชื่อฉัน พร้อมกับประโยคต่อท้ายที่ฉันไม่ต้องการ
“ดาจอง เกรด 6 ฉี่แตก”
“ห๊ะ! ดาจองฉี่แตก”
“อะไรนะ โตป่านนี่ยังจะฉี่แตก”
ประโยคนั้นที่ทุกคนพูดถึงฉัน ทำให้ฉันอับอายเป็นอย่างมากจนฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันเลยรีบวิ่งออกจากโรงอาหารไปยังห้องเรียนทันที ฉันรับรู้ถึงบุคคลที่วิ่งตามฉันมา พวกนั้นมันบ้าไปอล้ว เอาแต่ตามล้อฉันไปตลอดทาง ฮือ..ออมม่าช่วยด้วยย !!! ฉันรีบเข้าห้องเรียนแล้วทำการปิดประตูลงกลอน และหน้าต่างทุกบาน ฉันไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว สิ่งเดียวที่ฉันคิดคือ ฉันต้องโทรหาใครสักคน คนๆนั้นคือพี่ชายฉันเอง
[ยอโบเซโย]
“ดงกึ่นอา ฉันจะทำไงดี”
[เธอเป็นไรของเธอหน่ะ]
“ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว นายมารับฉันที”
[อาๆ ได้ๆ แล้วฉันจะรีบไป]
เวลาผ่านไปไม่นาน เสียงเคาะประตูด้านนอกก็ดังขึ้น
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
“ดาจองอา เปิดประตูเร็ว ฉันมาแล้ว” ดงกึนผู้เป็นพี่ชายของฉันเอ่ยถามอย่างร้อนรน ฉันค่อยๆแง้มประตูออกไป แต่สิ่งที่พบคือ พี่ชายของฉันมากับมินฮยอกโอปปร้า พี่ชายที่เป็นเด็กเทรนด้วยกัน ฉันอยากเข้าไปกอดพี่ชายฉันเหลือเกิน ตอนนี้ฉันอับอายมาก แต่จังหวะที่ฉันกำลังจะวิ่งออกไป ฉันกลับตกใจกับคำพูดของเขา
“ย่าห์ !! เธอหยุดอยู่ตรงนั้นนะ !! ไม่ต้องมาใกล้ฉัน !!.. นี่เธอฉี่แตกจิงๆอย่างที่เค้าว่าสินะ ทำไมปวดฉี่แล้วไม่ไปห้องน้ำ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจละ จากที่ฉันอยากจะวิ่งเข้าไปกอดพี่ชาย เปลี่ยนมาเป็นกระโดดถีบจะทันมั้ย ??? ฉันโทรให้นายมาช่วยฉันนะ ไม่ใช่มาซ้ำเติมฉัน ฉันเจอมันอีกแล้ว สายตาแบบนั้น ฉันทนไม่ไหวแล้ว จิงจังนะ ฮือออออออออออออออ !!!!!!! T______________T ฉันทนไม่ไหวแล้ว เลยแล้ววิ่งออกไปทันทียังที่ใดที่นึง แต่ทว่ามินฮยอกโอปปร้าผู้ดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นมาอย่างสงบ กลับวิ่งตามมาหาฉันแล้วรั้งฉันไว้
“โอปปร้า ! จะหัวเราะเยาะฉันอีกใช้มั้ย..ฮึก..เหมือนดงกึนแล้วก็อิลฮุน..ฮือ..ก็พากันหัวเราะฉัน” ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างหนักต่อหน้ามินฮยอกโอปปร้า
“ดาจองงี้ !! โอปปร้ารู้นะ ว่าเธอไม่ได้ทำอย่างนั้นหรอก ” นี่คือความประทับใจหนึ่งเดียวในความอัปยศของฉัน มินฮยอกโอปปร้าค่อยๆ ถ่อยเสื้อคลุมของตัวเองออก พร้อมนำมาคลุมไว้ที่กระโปรที่แสนเปียกชุ่มของฉัน
“ป่ะ ..กลับบ้านกัน” มินฮยอกโอปปร้า เดินมาโอบไหล่ฉันเบาๆ แล้วเดินกลับบ้านพร้อมกัน มันคือรักแรกของฉัน และ สองสิ่งที่ฉันเกลียดเข้าใส้ที่สุดก็คือ จองอิลฮุน และ ชินดงกึน พี่ชายที่ฉันเกลียดที่สุด อีกทั้งพวกนายสองคนเลยทำให้ฉันเกลียดชื่อ ดาจอง พวกนายทำให้ฉันต้องย้ายไปเรียนที่ชิคาโก้ ฉันไม่กล้าสู้หน้าเรียนต่อไปที่โซลอีกแล้ว T T
ปัจจุบับ......
และทันใดนั้นเองเสียงจากการกระทบกันของตะเกียบและชามก็ดังกระทบกันขึ้น เอ๊ะ.. มันเป็นสิ่งที่เรียกสติฉันกลับมา
“ย่าห์ !!!! ไออ้วนอิล ชาติที่แล้วนายเป็นชูชกรึไงห๊ะ !! กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม !!!!” ฉันตะโกนด่าไออ้วนอิลเสียงดังลั่น จนโต๊ะข้างๆหันมามองเป็นตาเดียว
“ก็ฉันเห็นเธอเหม่ออ่ะ ฉันนึกว่าอาการดาวน์ซินโดมของเธอจะกำเริบนะ” หนอยยยย !!!! ไออ้วน ไอบ้า ไอหมู แกกล้าดียังไงห๊ะ !! แต่ในขณะเดียวกันนั้นเองก็มีพนักงานสาวสองคนเดินมายังโต๊ะที่พวกฉันนั่งอยู่ ว่าแต่ทำไมพวกเธอแต่งตัวไม่เหมือนพนักงานเลยนะ ฉันมองพวกหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า อ๋อ !!!! ฉันนึกออกแล้ว นี่มันยัยป้าสองคนที่ยืนถือไมล์อยู่บนเวทีนี่นา.. หึ ! ตอนแรกนึกว่าลิเกซะอีก
“นูน่า !!!!!!!!!! นูน่าคนสวยของผมทั้งสอง” ไออ้วนอิลทำท่าทางกระดี้กระด้า เมื่อเห็นยัยป้าสองคนนี่เดินเข้ามา
“สวัสดีครับนูน่า ^ ^” ไอคนใช้ชินก็อีกคน ทีกับฉันไม่เห็นทำแบบนี้เลย ไอคนสองมารตรฐาน
“สวัสดีจ้า พีเนียล อิลฮุน ^ ^” ฉันหล่ะหมั่นใส้ จิงๆ !! หึๆ
“สะ..สวัวดี จะ..จ้า” ยัยนี่เป็นไรอ่ะ ทำไมต้องหลบหน้าหลบตาฉันและไปยืนอยู่หลังยัยป้าอีกคน มินฮยอกโอปปร้าก็เอาแต่มองยัยป้านี่ ถ้ากินได้ คงกินไปนานแล้วใช่มะ
“นูน่าคนสวย มานั่งข้างๆผมนะครับ” ไออ้วนอิล พูดพร้อมตบที่นั่งว่างๆข้างๆตัว ชิ !! หน้าหมั่นใส้ชะมัด ยัยนั่นมีอะไรดีนะ รวมทั้งมินฮยอกโอปปร้าที่มองยัยนั่น เหมือนจะกินไปทั้งตัว
END PENISH PART
เห้อ!!!~~~ ฉันล่ะเหนื่อยจิงๆ หลังจากที่ฉันไปกู้หน้าที่งานแถลงข่าวมาแล้ว ฉันยังจะต้องมาเจอนายที่ร้ายอีกหรอเนี๊ยะ ฉันอยากจะทิ้งหัวตัวเองลงตรงนี้ แต่ในความโชคร้ายมันก็ยังเหลือความโชคดีอยู่หล่ะน้า ~~~~~~~~ ที่อิลฮุนนี่ที่รักของฉันเรียกฉันกับยัยซังมีมาร่วมโต๊ะด้วยกัน แต่ก็ไม่พ้นสายตาของปีศาจมิน ที่เอาแต่จ้องมองฉันด้วยสายตาที่รอคำตอบ ฉันบอกนายไปแล้วใช่มั้ย ว่าถ้าในโลกนี้เหลือนายแค่คนเดียวฉันก็ไม่เอาย่ะ ชิ!
“ย่าห์ !!!~~~~ ฉันเห็นป้ายหน้าร้านว่าเป็นร้านอาหารที่ย้ายมาจากปูซาน เพราะฉะนั้นพวกเธอก็เป็นยัยบ้านนอกล่ะสิ” ยัยแม่มดเพนนิสเริ่มฉะฉันตั้งแต่แรกที่เห็นหน้า ยัยนี่จะอะไรกับพวกฉันนักหนา ขโมยเงินเพื่อนฉันยังไม่พอ ยังจะหาว่าฉันเป็นยัยบ้านนอกอีก เดี๋ยวแม่ตบคว่ำ -_- แต่ฉัรก็ได้ยินเพเนียลบ่นออกมาเบาๆว่า
“เค้าสวยกว่าเธอก็แล้วกัน -_-” ดีนะที่ยัยแม่มดไม่ได้ยิน ไม่งั้นร้านฉันคงเละเหมือนงานแถลงข่าวแน่นอน
“ย่าห์ !!!!!!!!!!!! ยัยบ้านนอก เงินที่ฉันเอาของเธอไปฉันจะคืนให้เดี๋ยวนี้แหละ บ้านฉันรวยนะจะบอกให้” ยัยแม่มดพูดโอ้อวดยกใหญ่พร้อมควักแบงค์ดอลล่าหนึ่งใบวางลงบนโต๊ะ ตรงหน้ายัยซังมีซึงกำลังทำหน้าเอ๋ออยู่
“0.0”
“เธอก็เอาเงินนี่ไปแลกเป็นเงินเกาหลีสิ มันคงจะเยอะน่าดู เธอก็เอาไปให้หมดแระ ถือว่าทิปก็แล้วกัน” ยัยแม่มดเพนนีเอาเงินมาฟาดหัวเพื่อนฉัน มันจะมากไปแล้วนะ ยันซังมีทำหน้าจิงจัง ฉันว่ายัยนี่ต้องโกรธเอามากๆแน่ๆเลย
“มันจะมากไปแล้วนะ นี่เธอนึกว่าเธอเป็นใคร ถึงเอาเงินมาฟาดหัวฉัน” ยัยซังมีโมโหแระตบตะเสียงดัง ปัง !! ทำให้ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะรวมถึงตัวฉันสะดุ้งไปตามๆกัน
“ทำไมหรอ ?? หรือว่ามันมากเกินไป ?? อ่อโอเค เดี๋ยวฉันจะไว้ไปแลกเงินเกาหลีมาให้เธอนะ” ยัยเพนนิีทำท่าจะชักเงินกลับ แต่ทว่าไวเท่าความคิด ยัยซังมีรีบคว้าเงินบนโต๊ะและเก็บใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“ฉันให้เธอแค่ครั้งนี่แหละ แต่ถ้ามีครั้งหน้าฉันไม่ยอมเธอแน่ ชิ !!” ยัยซังมีรีบทำตัวเองให้ดูดีพร้อมทั้งตีหน้าใสซื่อ ฉันละเพลียกับยัยนี่จิงๆ
หลังจากนั้น เราทุกคนเริ่มทานอาหารกันต่อ ยัยแม่มดเพนนิส ก็เอาแต่ป้อนอาหารให้แต่ปีศาจมิน ฉันเห็นแล้วรู้สึกรำคาญและไม่พ่อใตอย่างยิ่ง แต่ไม่ใช่เพราะหึง อะไรหรอกนะ ฉันก็แค่รำคาญเท่านั้นเอง พีเนียลน้อยตักอาหารให้ยัยซังมีตามมารยาท แต่ยัยซังมีก็ทำท่าทางเหมือนกับจะโดนขอแต่งงาน สตินางไปใหนหมด ห๊ะ~~~~~~~
“นูน่าทายนี่มั้นครับ เดี๋ยวผมป้อนนะ อ๊ามมม >o<” อิลฮุนนี่ทำเหมือนว่าฉันเป็นเด็กน้อยเพิ่งหัดกิน แต่หน้าตาน่ารักของนายก็ทำให้ฉันอยากกินด้วย ฉันลิ้มรสอาหารจากการป้อนของอิลฮุนโดยไม่ทันสังเกตว่า สายตาคู่หนึ่งจดจ้องและทำสีหน้าเหมือนไม่พอใจ ซึงก็คือ ไอปีศาจมิน นั่นเอง
“โอปปร้า อยากทานอีกมั้นค่ะ เดี๋ยวฉันป้อน > <” ยัยแม่มดเพนนิสถามปีศาจมินขึ้นบ้าง ก่อนจะตักอาหารไปป้อนทันที เห็นแล้วอยากจะสำรอกอาหารท้งหมดลงตรงนี้ แต่ถึงแม้ว่าไอหมอนั่นจะกินข้าวที่เพนนิสป้อน แต่สายตากับจดจ้องมาที่ฉัน อย่างกวนประสาท
“นูน่า !! อันนี้ก็น่ากินมากนะครับ” คราวนี้อิลฮุนตักอาหารและย้ำคำว่า “น่ากิน” อย่างชัดเจน นี่นายหึง ยัยเพนนี หรือ หึง ปีศาจมินก็แน่ ฉันไม่อยากให้นายไปจิ้นกับใครนะย่ะ ~~ ฉันให้นายจิ้นกับฉันได้แค่คนเดียวเท่านั้น อร๊ายยยย >///<
..เวลาดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนเรารับประทานอาหารกันเสร็จ แล้วกำลังจะกลับหอพัก..
ณ หอพัก BTOB
ILHOON PART
หลังจากแยกมาจากร้านอาหารของนูน่า พีเนียลฮยอง มินฮยอกฮยอง และยัยเด็กดาวน์ ก็เดินทวงกันกลับมายังหอพักเพื่อพบกับสมาชิกคนอื่นๆ รวมถึง พี่จียง เมเนเจอร์
“อ้าว ! กลับกันมาแล้วหรอ ?? ดีใจที่พบเธอนะ ดาจองอา”พี่จียงทักทายยัยเด็กดาวน์อย่างเป็นมิตร พร้อมทั้งส่งยิ้มให้
“เช่นกันค่ะ ! ว่าแต่มาทำไมกันเยอะแยะ ฉันรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเลย” ยัยเด็กดาวตอบกวนประสาท ทำให้พี่จียงหน้าเหวอไปเลย แสบจิงๆเลยนะ ยัยนี่
“ฟิลเลอร์เป็นพิษหรอ ?? ถึงหายใจไม่ออกอ่ะ ??!!??” ผมตอบแทนจียงฮยอง ยัยนี่คงประสาทจะแตกน่าดู ผมสังเกตจากเส้นเลือดปูดบนใบหน้า -__________-
“หวัดดี..สบายดีมั้ย...ชิคาโกหน่ะ ??” เฮียซอบเอ่ยทักทายเมื่อเจอยัยแสบ จิงๆแล้วฮียซอบพยยามเปลี่ยนประเด็นไม่ให้ยัยนี่อารวาดต่างหาก
“ก็สบายกว่ามาเป็นไอดอลอย่างพวกนายแหละ” ยัยเด็กดาวพูดแล้วเดินปึงปัง เข้าไปในห้องทันที แต่เอ๊ะนั่นมันห้องนอนของบีทูบีนี่นา ยัยนั่นจะเข้าไปทำอะไรอ่ะ
“ว้ววว >o< จิงหรอ..ฉันอยากไปอยู่ ชิ.คา.โก้ ╭♥ ๑•ﻬ” เฮียซอบถึงกับร้องเพลงอย่างคนเสียสติ เพราะพ่ายแพ้กับวาทสินของยัยแม่มด
“เห้ยยย !! ยัยแม่มดอย่าเพิ่งเข้ามา ขอฉันใส่กางเกงก่อน” ฮยอนชิกฮยองโวยวายเสีงดังลั่นหอ เมื่อเห็นยัยนั่นเปิดประตูเข้าไป เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะฮยอง ฟิคเรื่องนี้เกือบมี NC เพราะฮยองซะแล้ว
“คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ !!!” คำพูดนั้นทำให้สมาชิกทุกคนในบีทูบีรวมถึงพี่จียงด้วย ต่างตกใจกันอย่างหนัก
(O ^ ~ ^ O) >> PENIS
┱ ┲┱ ┲┱ ┲┱ ┲┱ ┲┱ ┲┱ ┲┱ ┲ >> BTOB & JIYOUNG MENEGER
“ไม่ได้นะ เธอจะมานอนที่นี่ได้ไง ที่นี่มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น” พีเนียลฮยองเริ่มคัดค้านทันที เมื่อได้ยินนบายที่ยัยแม่มดเสนอมา
“ดาจองอา ~~ โอปปร้าว่า ที่นี่มันเล็กมากเลยอึดอัดจะตาย โอปปร้าว่า เธอไปนอนโรงแรมดีกว่ามั้ย” อึนกวังฮยอง พยยามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ไม่ได้เด็ดขาด ฉันมีการ์ตูนที่จะต้องดู การ์ตูนของฉัน ไม่น้า~~ ย่าห์ !! เธอไปนอนที่อื่นเดี๋ยวนี้” ซองแจคัดค้านเพื่อเอกราชในการดูการ์ตูนของตัวเอง
“ไม่ไหวนะ ! ฉันคงไม่หลับแน่ ถ้ามีผู้หญิงมานอนด้วย โดยเฉพาะ ผู้หญิงอย่างเธอ GET OUT!!” ฮยอกชิกฮยองพูดพร้อมกับไล่เป็นภาษาอังกฤษ
“ดาจองอา..ถ้าฉันช่วยเธอให้ได้นอนที่นี่ เธอจะต้องพาฉันไปชิคาโก้นะ นะ น้า ~~~ ดังนั้นฉันขอไม่ออกเสียง” เฮียซอบคงหลงมัวเมาไปกับชิคาโก้ไปแล้วสินะ -_-
“ไม่เอา !! ฉันจะนอนที่นี่..พวกนายมีใครกล้าคัดค้านอีกมั้ยย ??” ยัยแม่มดพูดขึ้นพลางท้าวสะเอสอบ่างเอาเรื่อง นี่ฉันไม่มีสิทธิ์พูดสินะ
“มองอะไรไออ้วน.!!.”ยัยแม่มดหันมาถามผม ที่กำลังจดจ้องเธออยู่ หึ !! นึกว่าจะไม่รู้ตัวซะแล้วว
“เปล๊า !!!!!!!!” ผมขึ้นเสียงสูง “ ฉันไม่กล้ามีปัญหากับเธอหรอก กลัวโดนสาป”
“ย่าห์ !!!! นายว่าฉันเป็นแม่มดหรอ ??!!?? ฉันออกจะสวยขนาดนี้ นายนี่มัน STUPID จิงๆเลย -_-” ยัยนี่สาดภาษาอังกฤษใส่ผม ถึงผทจะเรียนมา แต่ไอคำนี้มันแปลว่าอะไรนะ ..ผมหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจก่อนจะเปิด ดิกชั่นนารี อังกฤษ – เกาหลี พอผมได้รู้ความหมายเท่านั้นแหละ ย่าห์ !!!!!!!!!!!
“เธอว่าฉันโง่หรอ ??” ผมสวนกลับยัยนี่ ที่กำลังยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นใส้ ก่อนยัยนี่จะยักคิ้วอย่างกวนบาทา
“เอาหล่ะๆๆ ฟังนะดาจองงี้ โอปปร้าก็อยากให้เธอนอนที่นี่หรอกนะ แต่ตอนนี้เธอโตเป็นสาวแล้ว จะมานอนแบบนี้กับผู้ชายตั้งเจ็ดคนได้ไง คนอื่นมองไม่ดีนะ” มินฮยอกพยายามไกล่เกลี่ย แต่ยัยนี่กลับทำหน้าเคลิบเคลื้มเหมือนหลงไหลในหน้าตาอันแสนจะหล่อ และน่ารักของฮยอง หึ!! ขัดหูขัดตาจิงๆ
“โอปปร้า ~~~~ จะให้ฉันทำไงหล่ะ ขอฉันค้างที่นี่สักคืนไม่ได้หรอ ? ฉันรีบมากระทันหันหน่ะ ? มันไม่มีโรงแรมใหนว่างหรอกนะ ? ◕__◕” ความเครียดเริ่มตกมาที่มินฮยอกฮยอง เอาไงหล่ะทีนี้ ห้ามยอมนะฮยอง ยัยนี่มันมาก่วนชัดๆ
“รู้แล้วหน่า ?? คือเดียวเท่านั้นนะ ดาจองงี้” พอได้ยินดังนั้นยัยนี่ก็กระโดดกอดเฮียมินอย่างกับปลิงทะเล พร้อมหอมแก้มทั้งสองข้าง น่าหมั่นใส้จิงๆ นี่ผมไม่ได้หึงเธอนะ จิงๆนะ แต่แค่หมั่นใส้เฉยๆ เหอะๆ แล้วยัยนั่นก็วิ่งดุ๊กๆ เข้าห้องไปพร้อมกระเป๋าใบโตที่แบกมาจากชิคาโก้
“งั้นฉันขอเสียสละเองแล้วกัน คืนนี้ฉันขอไปนอนที่บ้านน่ะ ไปละทุกคน” จียงฮยองพูดขึ้นแล้วเดินออกจากหอไป ทิ้งความหายนะให้แก่พวกเรา นี่ผมต้องทนนอนกับยัยแม่มดนี่จิงๆหรอ
“ฮยอง..อย่าปายยยยยยย T____________T” ทั้งอึนกวังฮยอง ซองแจ เฮียซอบ พีเนียลฮยอง และ ฮยอนชิก เอ่ยพร้อมกันอย่างมิได้คาดหมาย
โครม!! คราม!!
มันคือเสียงที่ดังออกมาขจากในห้อง เหล่าบีทูบีทุกคนจึงรึบวิ่งเข้าไปดูเหตุการณ์ทันที
“ย่าห์ !! เธอทำไรของเธอหน่ะ ? เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ ?” ผมบอกยัยนี่ขณะกำลังนั่งรื้อค้นของ ของพวกผมออกมา มันจะมากไปแล้ว
“ก็พวกนายบอกฉันเองหนิ ว่าฉันโตเป็นสาวแล้ว ไม่ควรนอนร่วมกับผู้ชายเยอะๆ ดังนั้น คนแรก ซออึนกวัง ..” ยัยแม่มดเริ่มใช้อำนาจทันทีที่สามารถยึดพื้นที่ได้
“เน ~~~~” “ อึนกวังฮยองโดนคำสาปของยัยนี่เข้าให้แล้ว
“นายมารับ ผ้าห่ม อันแสนสปรก รวมถึงเป็ดน้อยที่กำลังเปลี่ยนสิ และโชยกลิ่นของนายเดี๋ยวนี้” อึนกวังฮยองค่อยๆเดินไปรับของอย่างกับผู้ประสบภัยรับของน้ำท่วม
“คนต่อไป อีชางซอบ นายมารับซีดีการ์ตูน 18+ ของนายพร้อมกับที่คาดผมแต๋วแตกนี่ด้วย..นายนี่มันหื่นจิงๆเล๊ยย” เฮียซอบฮยองคือผู้โชคร้ายอันดับที่สอง
“เน ~~~~” “และแล้วเฮียซอบก็โดนคำสาปไปด้วย น่ากลัวชะมัด
“คนต่อไป อิมฮยอนชิก นายจะเอาผ้าห่มนายไปหมักเหล้าโซขูรึไง กลิ่นไม่ไหวจิงๆ” ยัยแม่มดเริ่มชี้มายังผ้าห่ม ว่าแต่ยัยนี่รู้ได้ไง จมูกดีชะมัด -_-
“เน ~~~~” “ ฮยองชิกฮยองโดนคำสาปเข้าให้อีกคน
“คนต่อไป นี่ฉันรู้ดียันนิสัย ชิน ดงกึน อ่อ ไม่ใช่สิ คนใช้ชิน !! กางเกงในนายเอามาพาดไว้หัวนอนอย่างนี้เนี๊ยะอ่ะนะ สกประที่สุด !! ” ยัยนี่พูดขึ้นก่อนจะใช้ไม้กวาดที่ไว้กวาดเพดาน เขี่ยบ็อกเซอร์ตัวนั้นของพีเนียลฮยองลงมา เค้าเรียกบ๊กเซอร์ต่างหากหล่ะ !! โง่จิงๆ -_-
“คนต่อไป ยูกซองแจ ซีดีเกมส์ของนายมันจะท่วมเตียงอยู่แล้ว ใหนจะหมอนกล้วยอันแสนสกปรกนี่อีก มารับมันไปซะ” มักเน่ยักษ์ของวงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากจอมือถือ ก่อนจะทำหน้าเซงสุดชีวิต
“รู้แล้วหน่า !! ไม่เห็นจะต้องพูดออกสื่อเลย” ซองแจนีบกอบโกย ทุกๆอย่างออกจากเตียง และออกไปเล่นเกมส์ข้างนอกต่อ
“และ นาย จอง อิลฮุน ! นี่มันกล่องคุกกี้ที่ฉันส่งมาจากชิคาโกให้มินฮยอกโอปปร้านี่ !! ย๊าห์ !! นายแอบขโมยมาใช่มะ ??” ยัยนี่เริ่มมาอารวาดที่ผมต่อ อะไรกันเล่าผมไม่ได้ขโมยสักหน่อย
.”มาเก็บของๆ นายออกไปซะ ชิ !!” ยัยนั้นเควี้ยงผ้าห่มของผมลงมาจากเตียงทันที ผมอยากจะฆ่ายัยนี่ทิ้งซะ
“ส่วนมินฮยอกโอปปร๊า ! ไม่ต้องย้ายไปใหนเลย ! แค่อยู่ข้างๆฉันก็พอ ^-----^” ยัยนี่หันไปยิ้มหวานให้มินฮยอกฮยองทำให้ผมเริ่มหมั่นใส้ขึ้นมาตงิด ออกตัวแรงซะเหลือเกิน
“โอปปร้าว่า...เออ...โอปปร้าไปนอนข้างนอกกับคนอื่นๆ ข้างนอกดีกว่า เพราะถ้า ไม่ได้ยินเสียงอิลฮุนกรนโอปปร้านอนไม่หลับหน่ะ !” มินฮยอกฮยองบ่ายเบี่ยงข้อเสนอที่ยัยนั่นเสนอมา ผมแอบหัวเราะในใจ สมน้ำหน้าจิงๆ
“โถ่ ! โอปร๊า ! ก็ได้ค่ะ ! งั้น ..ย๊าห์ บีทูบี ทั้งหมดฟังฉัน ตอนนี้ฉันเหนื่อยและง่วงมาก พวกนายออกกันได้แล้วว ” ยัยนี่สั่งการครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดประตูห้องเสียงดัง ปัง !!!!~~~
และผลกรรมก็มาตกที่ผม และเหล่าฮยอง ที่ต้องมานอนเบียดกันหน้าทีวี ยัยแม่มด !!!!!!!! ฉันจะยอมเธอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวครั้งหน้าฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่
END ILHOON PART
ความคิดเห็น