My Sidekick or My Juniors? [เพื่อน หรือ น้อง?] Ending.....

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ ช Xช ค่ะ  ไม่ชอบกด [X]

มีคำรุนแรง  ตามความเหมาะสมค่ะ

สบายๆค่ะ  ไม่เครียด 

 

อ่านแล้วรบกวนคอมเม้นท์ให้ด้วยน้า 
ถ้ามีข้อผิดพลาดหรือข้อสงสัยยังไงบอกได้เลยนะคะ เราจะได้นำไปปรับปรุงแก้ใข

ขอบคุณค่ะ  ^^











 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

My  Sidekick ¥¥

วันนี้อาการดีเหมือนทุกวัน

และทุกวันก็เป็นอย่างนี้........................

ติ๊งต่องงงงงงงงง

"อ้าว ยองแจ  มาพอดีเลย" ^^

"สวัสดีครับน้า  แด้มันแต่งตัวเสร็จยังครับ" ถ้าตื่นนะวันนี้ฝนตกหนักแถมพายุลูกเห็บถล่มแน่ =M=!!!

"แดฮยอนยังไม่ยอมตื่นเลยลูก  เนี่ยแม่ปลุกตั้งหลายครั้งแล้ว  ไม่ยักกะตื่น??  ช่วยไปปลุกให้แม่ทีสิ" 

บิงโก้!!!   ซื้อหวยต้องถูกรางวัลที่หนึ่งชัว!!!

"แด้....." เขี่ยๆ  ขี้เซาจังวะ

"อืมมมมมมม"  แน่ะ ยังจะหันหนีอีก

"ไอ้แด้  ตื่น  ไปเรียนนนนนน"  ตื่นเซ่!!  เขย่าๆๆ ==a

"อืมมมมม  งึมๆ"  คุดคู้?????

"นับสาม  ไม่ตื่น  แกได้อาบน้ำคาที่นอนนี่แน่"

"1" 

(ไม่ขยับ)

"2 "

(==+)

"3"

(เออ.........ได้ ==**)

"เออ  แป๊ป!!!  เดี๋ยวแจจัดให้เย็นๆ"  แกต้องเจอไม้นี้ไอ้แด้..........

ผมเดินเข้าไปตักน้ำในห้องน้ำออกมา

"แจแจ้.........  อะ  อรุณสวัสดิ์  ^^"

ฟรึบ!!!

โดน  โดนเข้าเต็มๆเลย???  น้ำที่กะจะสาดใส่มันต้องหยุดกระทันหัน  จึงส่งผลให้น้ำที่ปลิ่มขอบถังกระแซะอาบชุดนักเรียนของผมทั้งชุด ==*

"ถ้าจะอาบ  ทำไมไม่อาบในห้องน้ำวะ" มันยังมีหน้ามากวนนนน  ฮึ่ม!!! ==**  ผมมองมันตาขวาง ก่อนที่ผมจะกระโดถีบมันให้เตียงหัก!!!

"เด๋วเค้าอาบน้ำก่อนนะเตงงงงง" ^o^ เหมือนว่ารู้ทัน มันพุ่งเข้าไปห้องน้ำก่อนจะปิดประตูเสียงดัง

"เออ  เอาเสื้อกุไปใส่ก่อนก้ได้นะ"  มันโผล่หน้าออกมา เด๋วสิ!!!

"แด้ครับ!!!!"  ^^ ผมเดินยิ้มเข้าไปหามันก่อนที่มันจะปิดประตูอีกครั้ง

"ฮ๊ะ?!!! ครับ???" มันเกาท้ายทอยคล้ายกลับว่ากุฟังไรผิดป่าว

พลุบ!!!!!  ซ่าาาาาาา!!!!!

"เย้ยยย เยี้ยยยยย  แจ"  ไม่ต้องแปลกใจครับ  ถังที่เหลือน้ำครึ่งถัง ผมยกให้มันหมดเลย โดยการคว่ำถังครอบหัวมันเป็นที่เรียบร้อย

"อรุณสวัสดิ์เว่ย"  ^^  ผมตบถังที่ครอบหัวมันอยู่ สะใจนิดๆก่อนจะปิดประตูใส่หน้ามันอีกที

"เฮ้ย!!!  งี้ มีเคลีย  เปิดประตูเด้ะ  ไอ้แจ้  เปิด!!!!" มันเคาะประตูปึงปัง

"เออ  เครียก็อยู่ในนั้นล่ะ  รีบๆเข้าล่ะสายแล้ว เดี๋ยวจะหาว่าไม่รอ 5 นาที เริ่ม!!!!" ผมบอกมันก่อนที่จะได้ยินเสียงเอะอ่ะแล้วตามด้วยเสียงอาบน้ำของมัน ผมเดินไปปลดล็อกประตูจากด้านนอกออก ถอดเสื้อที่เปียกออกก่อนดีกว่า

แล้วหาชุดมันในตู้มาใส่

เอ???  เสื้อมันทำไมแขนย๊าว ยาว  ตัวมันก็ดูไม่แตกต่างนะ ทำไมเสื้อมันดูใหญ่กว่าผมอีกเนี่ย????

แอ๊ดดดด

"เฮ้ย ไอ้แจ้!!!!!" เย๊ยยย ตกใจ  มันอาบรึมันวิ่งผ่านน้ำวะ??

"ไรของแก  แน่ใจนะว่าอาบน้ำ  ไม่ได้วิ่งผ่าน"  ดูมันดิอาบน้ำไวยังกะ??? เอ  มันก็ตัวใหญ่จิงแหละนะ

ตอนนี้แด้มันกำลังเดินออกมาโดยพันผ้าขนหนูท่อนล่างตามปกติ

"กะ  แกมองไร O///O" มันยกมือปิดนมตัวเอง  ชิ! ทำเป็นนางเอกละครไปได้ โด่วววว

"แกมีเสื้อตัวเล็กกว่านี้มั้ย" ผมไม่สนใจตอบ พยายามหาเสื้อใส่ เอ มันน่าจะมีตัวเล็กกว่านี้นี่

"กะ แกออกไปก่อนไป  อ่ะนี่เสื้อคลุม เดี๋ยวชั้นหาให้แป๊บนึง"  อ้าวไอ้นี่  โอ้เอ้ เดี๋ยวก็สายกันพอดีดิ

"เอามาตอนนี้เลย มันเสียเวลาว่ะ"  ผมนั่งรอบนเตียง  ดูมันลุกลี้ลุกลนยังไงไม่รู้นะ

หน้าก็แดงๆ  แถมไม่ยอมสบตาอีก  ผมเดินไปจับไหล่มันให้หันมามองหน้าผม  แล้วอิงมือบนหน้าผากมัน  และเชคดูของตัวเองด้วย   ตัวก็ไม่ร้อนนี่

"กะ แกทำไรวะ"  ดูดิ ยิ่งดูยิ่งแดง แถมยังสั่นๆ อีก

"แกป่วยป่าววะ  ดูดิหน้าแด๊งแดง???"

"บ้าดิ  อ่ะ  ใส่ๆ มันไปเหอะ แค่คาบเช้าคาบเดียวเอง"  มันว่าก่อนจะโยนชุดให้ผมแล้วผลักผมให้ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ  ไรวะ จะเปลี่ยนด้วยกันก็ได้นี่  โด่ว

"แด้  แกเสร็จยังวะ"  ผมพูดขณะเปิดประตูออกมา

"เออ ปะ" ดูดิ  ไม่ว่าป่าว  มันเอามือมาจูงมือผมไปด้วย

"กุเดินเองได้  ไม่ต้องจูงเว้ย"  มันจึงปล่อยมือผม  แล้วก็เดินไปเงียบๆ  เป็นไรของมันนะ  ไอ้ดำนิ่  ชิ!

....................................

ของขวัญปริศนา  ยังมีเหมือนทุกวันแต่วันนี้ต่างไป

"เฮ้  วันนี้ชั้นได้กุหลาบขาวว่ะ  ทุกทีอมยิ้มไม่ก้ของกินหวานๆนี่หว่า"  มองไปที่อีกคนยังจมอยู่กับโลกของตัวเองอยู่ก้มุ่ยหน้า  เออ  จงจมอยู่กะโลกมืดๆของแกไปเถอะ  ว่าแล้วก้กระแทกก้นนั่งลงข้างคนรักสันโดษ?  ในวันนี้อย่างหัวเสีย

วันนี้มันไม่คุยกับผมเลย มันไม่มองผมด้วย  เหมือนมันคิดอะไรของมันอยู่  ทั้งที่เวลามันมีอะไรมันมันต้องบอกผม  หรือไม่ก็ปรึกษาผมเป็นคนแรกเลยล่ะแล้วตอนนี้ทำไมมันเงียบล่ะ  รึว่าเมื่อเช้าเล่นแรงไป  แต่ก็ไม่นะ

เพราะแต่ก่อนน่ะ  ผมเคยถีบมันตกเตียง  ถอนขนหน้าแข้งมัน ไม่ก้เอาหมอนอุดจมูกมันเล่น มันก็แค่โวยวาย ไม่ก็โกรธผมแค่แป๊บเดียวเองนะ

แต่ทำไมตอนนี้มันเงียบจังวะ  = = 

ช่างมันดิ  ชิ! = =*

หลังเลิกเรียน.......

เอาเป็นว่า  วันนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย  ก็คิดว่าช่างมัน  แต่เมื่อยังไม่ได้คำตอบเลยกลายเป็นว่า  มันทำให้ผมสงสัย  ยิ่งสงสัยก็ยิ่งคิด  ยิ่งคิด  ก้คิดไม่ออก  โว้ยยย!!!  ไอ้แด้  ไอ้ดำ  แกเป็นไรวะ!!!

"แด้  กินข้าวเที่ยงที่นี่รึป่าววะ  รึว่าจะกลับบ้านเลย"  ผมถามมันหลังจากเดินออกมาจากห้อง

"......"  ไร้สัญญาณตอบรับจาก  ไอ้แด้ที่ท่านเรียก????  ==*  แกคิดไรอยู่วะ

"แด้"

"......."

"ไอ้แด้  ไอ้ดำ  แกเป็นไรวะ!!!  ห๊าาา!!!"

"เอ้ย  ปะ ป่าวว  แกมีไรหรอ"  ดูมัน  ดูมัน  ผมเดินออกมาเลยครับ  ช่างหัวมันดิ  มีไรไม่พูดวะ  โกรธเว้ยโกรธ

"แจ  รอกุด้วย..........  แจ"  มันเรียกผมแล้ววิ่งมาคว้าไหล่ผมไว้

"........."  กุไม่คุยกะเมิงแล้ว  ชิ!

"เป็นไรวะ  กุขอโทษนะ  แกโกรธไรวะ"

"........."  ยังจะถาม

"เฮ้ย มีไรบอกกุดิ มึงอย่าเงียบ"  กุเงียบหรอ.........

"แกนั่นแหละ  เป็นอะไรไม่พูด  รู้ป่าวกุเป็นห่วง  โกรธไรกุก็พูดมา"  ผมตอกมันกลับครับ แล้วมันก็เงียบ

"แกห่วงชั้นหรอ"  มันสำนึกผิด  แล้วมันก้ยิ้ม  ยิ้มทำไม???

"เออ  ตกลงแกเป็นไรวะ"  ผมถามมัน เพราะอาการมันแปลกๆ  นะ

"ช่างมันเหอะ  ป่ะไปทานข้าว"  มันกอดคอผมเดินออกจากตึกคณะ  เออนะแก  บทจะหายก็ทำหน้าซะอยากถีบ  พอเงียบก็เงียบซะน่าเป็นห่วง  เฮ้อ  หนักใจจริงๆ  ผมเป็นเพื่อนกับมันได้ไง  ตัวก็ดำ  กินก้ตะกละ แถมขี้โม้  แต่พอบทจะเงียบก้ทำให้หงุดหงิดเป็นบ้า  ดีหน่อยที่มันหล่อ  หรอ???  เห็นใครๆก้ว่างั้นน่ะ  เจ้าชายวอนบินแห่งปูซาน ซะงั้น???  เพื่อนผมหล่อครับ ^^

"เออ  กินข้าวแล้ว  แกจะกลับบ้านเลยป่าว"  ผมถามมัน

"ทำไมวะ แกจะไปใหนหรอ"  มันถาม

"ก็ชั้นจะแวะห้องสมุดซักหน่อยน่ะ  วันนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลยว่ะ"

"อ้าว  เป็นไรมากป่าววะ"  ยังมีหน้ามาถามอีก

"ก็มีเพื่อนเอี้ยๆ  ไงวะ  มันมีไรมันไม่บอก  เงียบ  แถมทำตัวแปลกๆ  ยังกะมันสื่อสารกะยานแม่  กุห่วงมันว่ะ  เลยไม่เป็นอันเรียนเลย"  ผมสวดมันยาวครับ  มันหัวเราะ???  เออ  อารมณ์ดีเหลือเกิ๊น

"แกห่วงชั้นขนาดนั้นเลยหรอวะ  555"

"ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ  แม ร่ง  คนอุตส่าเป็นห่วง  ถูกหัวเราะเยาะ ชิ!"

"เออๆ  กุขอโทษคร๊าาาาบบบบ  เอางี้วันนี้กุเลี้ยง  กินไรป๋าจัดให้"  มันว่า  เอาดิ  กุไม่โกรธละ กุจะกิน  หึๆ <เค้าป่าวเหนแก่กินนะ>

"อะไรนะ  แว่วๆว่าใครจะเลี้ยง"  เอ๊ะ  เสียงนี้คุ้นๆ  อ๋าาาา

"พี่ฮิมชานนนน????"  ประสานเสียงครับ  ตกใจหมด มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง

"เออดิ  ทำหน้ายังกะเห็นผีนะพวกแก"  ผมดึงมือไอ้แด้ออกจากไหล่แล้วเดินเข้าไปหาพี่ฮิมชาน คนสวย คนอะไรนับวันยิ่งสวย

"ไม่เจอซะนานเลยนะพี่  เป็นไงมั่งสบายดีป่าว"

"ก็ดีนะ  แต่....." ดูหน้าพี่ฮิมตื่นๆ ก่อนจะวิ่งมาหลบหน้าผม  ผมเลยหันกลับไปดูต้นเหตุที่พี่ผมหลบ 

ก็เจอกับผู้ชายหล่อ แต่ปากห้อย????  ดูน่ากลัวคนหนึ่งกำลังเดินมาทางพวกเราอยู่

"อ้าวพี่ยงกุก  ไปใหนคับ"  แด้  แกรู้จักหมอนี่ได้ไงวะ

"ฮิมชาล"  เสียงแหบต่ำที่บอกว่ากุจะฆ่าเมิงถ้าเมิงไม่โผล่

"คร๊าบบบบบ  อ้าวบัง  ไม่เจอกันซะนานสบายดีนะ" ^^ เจ๊แก ใจดีสู้เสือมากกกก

"เราต้องคุยกัน"  แล้วเฮียก้ฉุดและกระชากเจ๊แกไป  <น่ากลัว เจ๊ฮิมจะรอดป่าวเนี่ย>

.................

โคร่กคร่ากกกกๆ.........

เอ๊ะ????  ทำไมฟ้าร้อง  ฝนจะตกหรอ????  แล้วผมก้ส่งสายตาสงสัยไปหาแดฮยอนมัน  ก้เจอกับยิ้มแป้น  และการลูบท้องป้อยๆของมัน

เหอะๆ  งี้นี่เอง

"ป่ะ!!!  กะบับไก่ซักอันคงจะดี" ^^

=="

........................

และที่ว่าสักอัน ก้ครบอันที่สิบ  เหอะๆ  สุดยอดๆ

"อ่า   อืมมมม  อิ่มจัง" ^^

"ซัดซะเรียบ  ยังกะจะเหมาร้านถามหน่อย  นั่นท้องแน่หรอ" =="

"ก่อนแวะห้องสมุดพากุไปร้านเค้กก่อนได้ป่ะ  ตบท้าย"  พึ่งว่าไปหยกๆ  ไม่ยักกะสนใจกุเลย

"เนี่ยแกยังจะยัดได้อีกนะ"  ป๊าดดดดด [คำอุทานภาษาอีสาน]

"เหอะน่า นะๆ  พากุไปหน่อย"

"เชื่อแกเลย  กินขนาดนี้แม่แกเลี้ยงไหวได้ไงวะ  มหัศจรรย์คุณแม่"  สงสัยจิง

"ถ้าวันใหนที่แม่กุเลี้ยงกุไม่ไหว  กุก้ให้เมิงเลี้ยงไงจ๊ะ"  เหอะๆ  ยังจะอ้อนกุอีก  เดี๋ยวถวายสันสะแบคให้ซะหรอก

"เหอะๆ ดีเลยหญ้าหน้าบ้านขึ้นเต็มเลยว่ะ  เอาแกไปปล่อยไว้ซักวันคงเกรียนดี"  ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

"พอเลยกุไม่คุยกะเมิงละ"  ==+ เหอะมันงอลครับตุ๊บป่องเลย

"เค้าล้อเล่นนะเตง"  เล่นกะมันหน่อย ^^

"กุจะกินชิสเค๊ก"  ???

"ไร เมิง???"

"กุงอลไง  ง้อกุเลย"  ดูมัน =="

"มีแต่ปีโป้เอาปะ"  เล่นกะมันโหน่ย

"กุจะเอาชิสเค๊ก"  ดูแด้  ครับ  บ้านผมไม่รวย  มีแต่ปีโป้ให้กิน

"เออ  ได้ๆ  เห็นใจ คนดำ"  กุยอมก้ได้  เห็นว่าเลี้ยงบับไก่ตั้งหลายอันนะเนี่ย

"แต่กุหล่อ"  มันลอยหน้าไปไกลแล้วครับ  เออ  แกหล่อ ==a

................................................

"นี่ครับชิสเค๊ก  นมสดปั่น  และโกโก้ครับ"  ..............

"ครับ   เฮ้ยยย  ออบบี้"  แดฮยอนร้องทักขึ้น  เจ้าของชื่อได้แต่ยืนอึ้ง?  แด้แกพูดดังไปป่าว

"พ......พี่แดฮยอน  เอ่อ  สวัสดีครับ"  โถๆๆ  บอกได้คำเดียว  น่า-รว๊าาาากกก-อ่าาาา  ยิ่งยิ้มยิ่งน่ารัก

"โผล่นี่ได้ไงเนี่ย"  เค้าก้มาทำงานไงไอ้พาโบ้

"ก้จ๊อบนิดหน่อยครับ"  น้องตอบได้นุ่มนวลน่าฟังอ่าาา

"ทำได้กี่วันแล้วล่ะ  ทำไมพี่มาบ่อยไม่ยักเห็น"  จงออบยังยิ้ม

"ก้ได้อาทิตย์กว่าแล้วครับ  แต่ส่วนใหญ่จะอยู่หลังร้านครับ"  ยิ้ม  และยิ้ม

"หรอ  อืม....."  มันยังจะชวนคุย

"พี่จงออบ  มาช่วยหลังร้ายหน่อยดิ"  เสียงเด็กหนุ่มตัวสูงส่งสายตาพิฆาตรใส่แดฮยอนแล้วใช้สายตาอ้อนๆใส่จงออบ  โดยไม่ได้สังเกตเห็นยองแจเลย

"ได้สิ  เอ่อ  ขอตัวก่อนนะครับ"  จงออบยิ้มน่ารักแล้วโค้งขอตัวออกไปอย่างสุภาพ  คนอะไร  ยิ่งมองยิ่งน่ารัก  เฮ้อออออ

"น่ารักล่ะสิ"  ถามได้ก้น่ารักดิ

"อือ"  เคลิ้มกลับยิ้มไม่จาง

"รุ่นน้องที่เล่าให้ฟังแหละ"  น่ารักอ่าาา  ออบบี้

"หรอ"  เฮ้อออ  อยากเจอ

"...................."

"......................"

"แจ้".................

"...................."

"แจแจ้".....................

".........."

"ไอ้เอี้ยยยแจ้"  ว๊ากกกกกราหูพิโรธ

"เฮ้ยย  มีไร  ตะโกนทำโรงสีอะไรนั่งอยู่แค่คืบ"  คนกำลังตกหลุมรักอยู่กระเดนออกมาซะไกลเลยตรู

"เหม่ออยู่นั่นล่ะ  อิ่มแล้วโว้ย  ไปมั้ย  ห้องสมุดน่ะ"   อย่า   อย่าหน้ามุ่ย  เพราะมันไม่น่ารัก  แต่มันน่าถีบว่ะแด้

"เออๆ.......  เก็บตังครับ"  ผมเรียกเด็กตัวสูงที่มาเรียกจงออบตอนนั้น  กำลังเก็บโต๊ะข้างๆอยู่

"ทั้งหมด สองร้อยครับ"  อืม ค้นๆ  จะพอมั้ย  ค้นๆ  อ่าครบพอดี

"นี่ครับ"............

............................น่ารักจัง...............................

...............................

"อีกแล้วหรอวะ  ทีนี้อะไรล่ะเนี่ย"  แดฮยอนพูดหลังจากเห็นห่อการ์ตูนลายหมูน้อยน่ารักอยู่บนโต๊ะของเพื่อนหนุ่ม

"ไม่รู้ว่ะ"  ยองแจว่าแล้วก้หยิบถุงก๊อบแก๊บน่ารักขึ้นมาเปิดดู

"อมยิ้มรูปคิตตี้  555  เออนะ  5555"  แดฮยอนหัวเราะกับของขวัญชิ้นปริศนาทันที

"เหอะๆ  ขำตายล่ะ"  ยองแจทำหน้าตายยกมือตบกะโหลกเพื่อนหัวคะมำ

"โอ๊ย  เจ็บนะเว่ย  กะจะเอาสมองชั้นเละเลยรึไงห๊ะ  ความจำเสื่อมขึ้นมาแกจะรับเลี้ยงชั้นหรอ"  แดฮยอนโวยวายกลับแล้วนั่งหน้างอลงกับที่นั่งประจำข้างยองแจ

"โถ  ทำเปนงอนนะแก  ใหนดูดิเละป่าว"  ยองแจว่าพลางโยกหัวเพื่อนแรงๆ

"โอ๊ยยยยย  ไอ้อ้วนหยุดนะ  เจ็บนะเว่ย  เดี๋ยวเหอะ  พ่อจับฆ่า"  แดฮยอนโวยวายเสียงดังยองแจได้แต่หยิกแก้มอีกคนด้วยความหมั่นใส้กับความดำ?

"ดำจะฆ่าเค้าหรอ"  ยองแจก้มส่องหน้าแดฮยอนแล้วทำหน้าแบ๊วสงสัย  แดฮยอนดีดหน้าผากอีกคนดังเปาะ  ให้อีกคนยกมือลูบหน้าผากพองแก้มน่าหยิกพึมพำเถียง

"ใครดำพูดดีๆ  แบบกุเค้าเรียกแทน  สีผิวเซกซี่เว้ย  ใครจะขาวแถมอ้วนแบบแกวะ"  แดฮยอนกอดอกเย้ยๆ

"กุป่าวอ้วน  แค่สารอาหารครบถ้วนเว้ย"  ยองแจเถียงข้างๆคูๆ

"นักเรียนเคารพ"  เสียงหัวหน้าดังขัดขึ้นทันทีที่ครูเดินเข้าห้อง

สงครามน้ำลายสิ้นสุดลงยองแจหันหน้าไปสนใจกับการเรียนส่วนแดฮยอนหันไปฟุบหลับอยู่ข้่างยองแจอยู่เงียบๆ 

ทุกการกระทำของทั้งคู่อยู่ในสายตาคู่หนึ่งจากตึกตรงข้าม

"ถึงพี่จะอวบ  แต่สำหรับผม  พี่น่ารักที่สุดครับ"  ปากเรียวยกยิ้ม

.

.

.

พักเที่ยง........

"แกไม่สงสัยมั่งหรอวะว่าใครส่งจดหมายและของน่ารักๆแบบนั้นให้แกทุกวี่ทุกวัน"  แดฮยอนถามพลางตักข้าวเข้าปาก

"ไม่ว่ะ  ทำม่ะ  แกอยากรู้หรอ"  ยองแจพูดตาจ้องหนังสือพลางตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ่ยๆ  เหมือนไม่สนใจจะตอบ

"เออดิ  แล้วแกไม่รำคาญหรอที่ทุกวันมีเบอร์แปลกๆโทรมาอ่ะ"  แดฮยอนชักต่อ

"ชินละ  แm'ง  โทรมาไม่พูด  กุเลยสวดมนต์ให้มันฟังซะเลย"  ยองแจยังตอบเอื่อยเฉื่อยสนใจแต่หนังสือตรงหน้า

"555 จิงดิ  ไอ้นี่ท่าจะเพี๊ยนจิงแฮะ"  แดฮยอนเลิกสนใจกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย

.

.

.

"แก  รู้ป่าวชั้นได้ยินอะไรมา"  เสียงซุบซิบของแก๊ง เก้ง....กวาง....กระทิง?  ดังขึ้นระหว่างสองหนุ่มเงียบลง

"อะไรแก"  เพื่อนสาว?สงสัย

"แกรู้จักน้องเจลโล่ปีหนึ่งห้อง A ป่ะ"  เหมือนพวกนาง?รู้กัน

"เนี่ยได้ยินมาว่ามีชะนีจากโรงเรียนหญิงข้างๆเรามาสารภาพรักอีกแล้วว่ะ  เนี่ยรู้ป่ะว่าน้องโล่เราว่าไง"  พูดให้ทาย

"น้องว่าไงยะ"  นางหนึ่งซักต่อ

"ปฏิเสธสิเธอ  เออ  อีกอย่างเหมือนว่าชะนีนางนี้She เป็นดาวเด่นประจำโรงเรียนนู้นเลยนะ  บลาๆๆๆ"  เม๊าต่อยาวยืด  ยองแจและแดฮยอนได้ยินจนเบื่อ

ธรรมชาติแดฮยอนก็โดนสารภาพมานับไม่ถ้วน  แต่พอเด็กนี่เข้ามา  เหมือนความนิยมของเขาจะลดลงเกือบครึ่ง

"เป็นไงวะ  แด้สุดหล่อกำลังตกกระป๋องดังตุ๊บ"  ยองแจกอดคอเพื่อนเดินออกจากโรงอาหารไปด้วยกัน

พลั่ก!!!

"เฮ้ย!!!" ร่างสูงชนคนทั้งคู่จนเซ  ยองแจที่มือข้างหนึ่งถือหนังสือเล่มหนาและอีกข้างที่โอบคอแดฮยอนอยู่เสียหลัก  เลยทำท่าจะล้มทั้งคู่ 

มีมือหนาของคนตัวสูงมาช้อนตัวยองแจไว้ในอ้อมแขนพอดี  แต่แดฮยอนที่ล้มลงมาด้วยกัน  กลับไม่มี่ที่รองรับเลยได้ลงไปจูบกับพื้นแทน

ยองแจู้สึกถึงใบหน้าหล่อที่ใกล้เข้ามเรื่อยๆจึงรีบผลักออกจากการประคองกอด

"โอ๊ะ  ขอโทษฮะรุ่นพี่" 

"ไม่เป็นไร  เฮ้ยแด้  แกเป็นอะไรป่าววะ"  ยองแจไม่สนใจคนตัวสูงหันไปสนใจเพื่อนสนิทที่ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"แกไม่เป็นแต่ชั้นเป็น  เดินประสาอะไรวะ  ตาบอดรึไง"  แดฮยอนหันไปตะคอกคนตัวสูงรุ่นน้องอย่างแรง

"ผมไม่ทันมองครับ  ขอโทษครับ"  ร่างสูงสูงขอโทษอย่างสุภาพ  พร้อมสีหน้าสำนึกผิด

"น้องขอโทษแล้ว ก้แล้วกันเหอะแด้  เฮ้ย  นี่ศอกแกถลอกนี่"  ยองแจตกใจกับแผลของแดฮยอนจึงลนลาน

"งั้นให้ผมพาไปห้องพยาบาลนะครับ"  ร่างสูงเอ่ยขึ้น

"เออดิ  ป่ะไปทำแผล  ยองแจและร่างสูงทำท่าจะพยุงอีกฝ่าย

"ขาไม่ได้หักเว้ย  เดินเองได้"  แดฮยอนกำลังโกรธอยู่ชักมือออกจากร่างสูงทั้งที่แขนอีกข้างพาดคอยองแจอยู่  ออกเดินไปก่อน  ร่างสูงได้แต่ยิ้มตามหลัง  แล้วเก็บข้าวของที่หล่นบนพื้นเดินตามคนทั้งคู่ไป

"หนังสือเล่มนี้พี่คงชอบอ่านมากแน่เลย"  พึมพำกับหนังสือเล่มหนาที่ยองแจทำหล่นเอาไว้

.

.

.

"โอ๊ยยยย  ซิสสส  อ้วนเบาๆหน่อย  โอ้ยยยย"  เสียงแดฮยอนดังลั้นห้องพยาบาล

"ทำเบาๆ  ตัวยาก้ไม่ซึมเข้าไปดิวะ  ใกล้ละอีกนิดก้เสร็จ"  ยองแจยังตั้งใจทำแผลให้เพื่อนตัวดำ

"เบาๆ  ซิสสสส  โอ๊ยยยย"  แดฮยอนยังไม่หยุดโวยวาย

"อ๊ะ  เสร็จละ  ร้องยังกะควายออกลูกนะแก"  ยองแจด่าอีกคนอย่างหมั่นใส้  พลางเก็บอุปกรณ์ทำแผล  แดฮยอนได้แต่เป่าผ้าก็อตบนแผลเบาๆ  ร่างสูงคนเดิมเดินเข้ามา  แดฮยอนมองอีกคนตาขวาง

"พี่ยองแจครับ  พี่ทำหล่นน่ะ"  ร่างสูงยื่นหนังสือให้ยองแจ  พร้อมจะเดินออกไปทันที

"เดี๋ยว"  ยองแจเรียกร่างสูงไว้   ร่างสูงหันกลับมาทำหน้าสงสัย

"รู้จักชั้นหรอ"  ยองแจถาม  ทำให้ร่างสูงยิ้มออกมาทันที

"ครับ" 

"รู้ได้ไง"  เป็นแดฮยอนที่ถาม  พลางลุกจากเตียงพยาบาลมายืนข้างๆยองแจ

"เอ่อ  ที่จริงผมเป็นเพื่อนบ้านพี่ยองแจน่ะ   และเป็นน้องรหัสพี่ยองแจด้วยครับ  ผมขอโทษนะครับที่ไม่มารายงานตัว"  ร่างสูงเกาท้ายทอยเก้อ

"แล้วนายชื่ออะไรล่ะ"  ยองแจถามต่อ

"ผมเชวจุนฮงครับ  เรียก  เจลโล่ก้ได้ครับ  พี่รหัส"  เจลโล่โค้งเคารพส่งยิ้มสดใสให้อีกคน

"อืม"  ยองแจยิ้มตอบพลางตบใหล่อีกคน

"เรียนจนจะจบแล้วพึ่งมาตอนนี้เนี่ยนะ  บังเอิญซะจิง"  แดฮยอนว่าแล้วกอดคอยองแจเดินออกห้องมา

"แด้แกเสียมารยาทนะ  พี่ไปเรียนก่อนนะ"  ยองแจหันไปด่าแดฮยอนแล้วหันมาส่งยิ้มโบกมือลาให้เจลโล่

"ครับพี่รหัส"  จุนฮงพึมพำไล่หลังแล้วยกยิ้มเจ้าเล่

‘ที่รัก’

50  Per…………..











 

 

My  Juniors ¥¥¥

.

.

.

เลิกเรียน.........

"พี่ยองแจจจจ"  เสียงเจลโล่ดังไล่หลังเพื่อนซี๊คู่หูปาท่องโก๋?  ให้หันไปมอง

"ตายยากซะจิงวุ้ย"  แดฮยอนบ่น

"ไรนะ"  ยองแจได้ยินไม่ชัด

"ป่าว"  แดฮยอนทำหน้าตาย

"กลับด้วยคนนะครับ"  เจลโล่ยิ้มแฉ่งมาแต่ไกล

"ได้สิ"  ยองแจยิ้มให้น้อง

"โทดทีนะไม่มีสายจูง"  แดฮยอนเดินมาแทรกกลางระหว่างยองแจกับเจลโล่   แล้วกอดคอยองแจ

"เอามาจูงแกหรอแด้"  ยองแจกัดเพื่อนที่ไม่มีมารยาทกับน้อง

"เอามาจูงแกนั่นล่ะ  โตเท่าหมีแล้วยังเดินกลับเองไม่ได้"  เหมือนจะด่าให้ยองแจแต่สายกลับตาจ้องไปยังเจลโล่

"พูดดีๆใครจูงใคร"  ยองแจโกรธจริง  สะบัดตัวจากแขนอีกคนแรงๆ

"เค้าล้อเล่นน่าตะเอง  ทำเปนโกรธมามะ  เด๋วเค้าเลี้ยงโกโก้"  แดฮยอนดึงยองแจแวะร้านขายน้ำปั่นข้างๆทันทีโดยไม่หันมาสนใจร่างสูงที่เดินมาด้วยกันเลย

"นมสด  กับโกโก้  อย่างละแก้วครับ"  แดฮยอนสั่ง  เจลโล่เดินตามเข้ามานั่งลงข้างๆยองแจ

"เจลโล่เอาน้ำอะไรมั้ย"  ยองแจหันมาถามเจลโล่

"เอ่อไม่ดีกว่าครับ"  แล้วยิ้มตอบ

"ดี  ไม่เปลือง"  แดฮยอนได้ทีกัดอีก  เจลโล่หน้าซึมทันมี

"เอ๊ะ  ไอ้แด้นิ่  น้องไปเหยียบหางแกหรอ  กัดอยู่ได้"  ยองแจหันไปตบกะโหลกเพื่อนอย่างแรง

"เอี้ยะ  เจ็บนะวุ้ย  เมื่อเช้ายังปวดไม่หาย  เย็นมายังจะซ้ำรอยเดิมอีก  กะจะให้กุความจำเสื่อมจริงๆใช่ป่ะ"  แดฮยอนลูบหน้าผากอย่างเจ็บปวด

"สงเคราะห์ปากแกไง  เห่าได้เห่าดี"  ยองหน้ามุ่ยใส่  สมน้ำหน้า

"นมสด  โกโก้  ได้แล้วค่ะ" พนักงานหญิงยื่นแก้วให้  ทั้งคู่ยกมาดื่มแล้วออกจากร้าน

"เป็นไง  หายเจ็บยัง"  ยองแจเสยผมหน้าม้าแดฮยอนก้เห็นรอยช้ำจริงๆ  จึงอดเป็นห่วงไม่ได้

"กุงอนอยู่"  แดฮยอนว่ายกนมสดขึ้นดูด  แล้วเดินก้าวฉับๆออกไป

"เออนะ"  ยองแจหันมายิ้มให้เจลโล่แล้วยกโกโก้ขึ้นดูด

"พี่แดฮยอนเค้าเกลียดผมขนานนั้นเลยหรอครับ"  เจลโล่ก้มหน้าเศร้า  ยองแจจึงหันไปมองหน้าน้อง

"ป่าวหรอก  สงสัยมันยังโกรธที่มันได้จูบพื้นมื้อเที่ยงนั่นอยู่มั้ง"  ยองแจพูดติดตลก  เรียกเสียงหัวเราะให้คนทั้งคู่ได้

"นี่พวกแกนินทาชั้นหรอ"  แดฮยอนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากใหนโผล่หัวข้ามไหล่ยองแจมา  ทำให้ยองแจตกใจฟาดหนังสือเล่มหนาใส่เต็มแรง

ส่งผลให้ร่างหนาเห็นดาวแล้วสลบไป  เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

"แดแด้........ แดฮยอน........ จองแดฮยอน"  ยองแจสำนึกได้จึงนั่งลงไปเขย่าปลุกแดฮยอน  แต่ร่างหนาคงไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว  จึงได้แต่นึกโทดตัวเอง

เจลโล่ที่ยืนมองอยู่จึงพยุงแดฮยอนให้

"ไม่เป็นไรครับ  ผมคนเดียวไหว"  เจลโล่บอกยองแจที่จะเข้ามาช่วยพยุง  ยองแจเลยได้แต่เดินตาม 

"เหนื่อยมั้ย  เปลี่ยนกับพี่ได้นะ"  เดินมาได้ซักพัก  ยองแจก้ถามขึ้น

"ไม่เปนไรครับ"  เจลโล่ยิ้มสดใสส่ายหัวปฏิเสธ

"งั้น   หิวน้ำป่าว"  ยองแจยื่นโกโก้ให้   'นี่ใช่จูบทางอ้อมป่าว'  เจลโล่ใจพองโต ดูดน้ำจากหลอดอย่างเอร็ดอร่อย

"เบาๆ  เดี๋ยวก้สำลักหรอก"  ยองแจปรามนองที่ทำท่าจะตะครุบน้ำตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

"อร่อย" เจลโล่ว่าแล้วยิ้ม  'แต่คงอร่อยกว่านี้ถ้ากินจากปากพี่ตรงๆ' คิดแล้วเลียริมฝีปากพลางเดินต่อ  ยองแจเอาแก้วไปทิ้งแล้วกลับมาช่วยพยุงอีกคน

"ไม่ต้องปฏิเสธนะ  พี่ทำมันสลบเดี๋ยวพี่รับผิดชอบเอง"  ยองแจว่าตัดหน้าเพราะรู้ว่าอีกคนจะบอกปัดอีก

"งั้น  ผมก้เป็นต้นเหตุ  ผมก้ต้องช่วยรับผิดชอบอีกคนนะครับ"  เจลโล่พูดยิ้มๆ 

.

.

.

กริ๊ง!!!!

"อ้าวยองแจ  เอ๋นั่นแดฮยอนหรอ  ไปโดนอะไรมาเนี่ย"  แม่แดฮยอนทักขึ้น

"เอ่อ  เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังนะครับ"  ยองแจว่าแล้ว  เจลโล่ก้พยุงแดฮยอนเข้าบ้านไป

.

.

.

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา  สองคู่หูแดแจก้มีสมาชิกเพิ่มหนึ่งคนคือ  เจลโล่ 

แม้ต้องคอยทะเลาะกับแดฮยอนทุกครั้งที่เจอหน้า  แต่ก้คุ้มที่ได้อยู่ใกล้ยองแจ  และตั้งแต่ที่มีเจลโล่เข้ามา  ของขวัญและเบอร์แปลกๆที่

คอยรังควานยองแจก้หายไปเลย  ยองแจไม่คิดติดใจอะไรเพราะเข้าใกล้ช่วงเอ็นทรานเข้ามาทุกทีเลยตั้งใจอ่านหนังสือสอบลูกเดียว

ส่วนแดฮยอนก้คอยหาข้ออ้างมาค้างบ้านยองแจเพื่อติว  แต่เอาเข้าจิงๆก้มาทะเลาะกับเจลโล่ที่เอากับข้าวมาให้ยองแจทุกวันเหมือนเช่นวันนี้

"พี่ยองแจ  ทานข้าวคร๊าบบบ  วันนี้แม่ซุบสาหร่าย  กับปั้นซูชิเยอะแยะเลยอ่า"  เจลโล่ตะโกนเรียกยองแจท่วมบ้าน  วางของได้ก้วิ่งปรู๊ดขึ้นไปยังห้องพี่ทันที

ก๊อกๆ

"พี่ยองแจ"  เคาะประตูพอเป็นพิธีก้เปิดเข้า  แต่พอเหนภาพตรงหน้าความเดือดก้พุ่งปรี๊ดทันที

ท่ามกลางกองชีสเอกสารและกองหนังสือ  ยองแจฟุบหลับในอ้อมกอดของแดฮยอนที่หลับด้วยกันทั้งคู่

"พี่ยองแจ  พี่ยองแจตื่น  ตื่นเดี่ยวนี้  พี่แจ้"  เจลโล่เขย่าทั้งคู่อย่างแรง  ด้วยความโมโห

"อื้ออออ" ยองแจงัวเงีย บิดตัวในอ้อมกอดแดฮยอนแล้วลุกขึ้นขยี้ตา

"พวกพี่ทำอะไรกันน่ะ  พี่บ้าไปแล้วรึไง"  เจลโล่ตวาดยองแจ  ยองแจพึ่งตะหนักว่าถูกกอดอยู่  เลยดึงแขนแดฮยอนออก  แล้วเขย่าตัวอีกฝ่าย

"แด้   แด้  ไอ้แด้ตื่น"  ยองแจเลยพลักอีกคนแรงๆ  แต่ร่างหนายังหันไปกอดกองหนังสือแล้วหลับต่อ

"ห้าว  ช่างมันเหอะ  ถึงเวลาอาหารแล้วหรอ  ป่ะ"  ยองแจหาวอีกหวอดแล้วบิดขี้เกียจ  ลุกขึ้นโงนเงนแล้วกอดคอเจลโล่เดินลงมาทานข้าว

พอเห็นอีกคนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร  ใจมันก้เจ็บแปลบ

ตึกๆๆ

"หาวววววว"  กินได้ไม่นาน  คนสลบบนบ้านก้เดินลงมา

"ไง  มาล้างจานหรอ"  ยองแจทักคนที่พึ่งตื่นที่งัวเงียมานั่งข้างๆ

"แกนั่นแหละ  ตื่นตอนใหน  ทำไมไม่ปลุก  โหซุปสาหร่ายของโปรดแกนี่"  แดฮยอนทำตาโต  แล้วจัดหาช้อนมาตัก

"อร่อยอ่าาา"  แดฮยอนอุทานออกมา

"ตะกละ"  เจลโล่พึมพำเบาๆ  แต่แดฮยอนได้ยิน

"ว่าไงนะ"  เริ่มเดือดขึ้นมานิดๆ

"อย่าทะเลาะกันได้มั้ย"  ยองว่าให้เอือมๆ  ยกมือกุมขมับ

"ก้ได้  เห็นว่านายป่วยนะ  ชั้นจะปล่อยมันไปซักวัน"  แดฮยอนว่า  แล้วหยิบซูชิเข้าปากเคี๊ยวหยุบหยับ

"พี่ยองแจป่วย???  ป่วยเป็นไรอ่ะ"  เจลโล่ยกมือขึ้นอังหน้าผากมนเบาๆ  ส่วนมืออีกข้างก้ยกขึ้นแตะหน้าผากตนเองพร้อมกัน

"ใข้หวัดนิดหน่อยน่ะ"  ยองแจว่าแล้วกินข้าวต่อ 'มิน่าล่ะไอ้พี่ตัวดำมันถึงฉวยโอกาศแบบนั้นกับพี่ยองแจได้'  เจลโล่กินต่อและคิดเงียบๆ  ยิ้มอย่างโล่งใจ

.....................................

"พี่ยองแจ  คืนนี้ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ย"  เจลโล่พูดขึ้นขณะล้างจานช่วยยองแจ

"ไม่เป็นไรหรอก  พี่อยู่ได้"  ยองแจหันมายิ้มให้เจลโล่  ล้างแก้วใบสุดท้ายเสร็จพอดีก้เดินไปเข้าห้องน้ำ

"และอีกอย่าง  ชั้นก้อยู่เว้ยจะมาค้างทำไมให้เกะกะ"  แดฮยอนสอดขึ้นยักคิ้วกวนประสาทเจลโล่  จนคิ้วกระตุก

"ไม่มีบ้านไง"  เจลโล่พึมพำลอยๆ  มือก้เช็ดแก้วไป  แต่แดฮยอนได้ยินก้ขึ้น  หนอยไอ้เด็กเปรต

"มีแต่ไม่กลับเว้ย  นอนกอดยองแจอยู่นี่อุ่นกว่าเยอะ"  เสียงกระซิบข้างหูทำให้เชลโล่ได้แต่กำหมัดแน่น

"พี่ยองแจฮะ  พี่ว่างพอติวการบ้านให้ผมมั้ยฮะ"  ตะโกนหายองแจแล้วเดินกระแทกคนตัวดำไปด้วยควยความหมั่นใส้ 

"เสียใจว่ะ"

"อืมก้ได้นะ"  ยังไม่ทันที่แดฮยอนจะกวนประสาทต่อเสียงตอบรับจากยองแจก้ดังมา  ทำให้ร่างสูงยกยิ้มเย้ยกลับมาให้แดฮยอน  ไอ้เด็กเป-รด   ไอ้นีออน  ไอ........

"แล้วรายงานเราล่ะ  หนังสือแกก้ยังไม่ได้อ่านนะ  แล้วแกก้ป่วยอยู่  แกจะไปสอนมันทำไมวะ"  แดฮยอนโวยวายขึ้นเมื่อทำอะไรเด็กยักไม่ได้

"รายงานส่วนของชั้นทำหมดแล้วแกนั่นแหละเมื่อใหร่จะเริ่ม  หนังสืออ่านวันหลังได้ไม่รีบ  ป่วยก้กินยาอยู่นี่ไง  น้องชั้นทั้งคนนะเว้ยแค่นี้ชั้นทำให้ได้"  น้องหรอ  ได้แค่นี้ก้เอานะเจลโล่เอ้ย  เจลโล่ได้แต่เจ็บในใจ  ส่วนแดฮยอนเดินฟึดฟัดขึ้นห้องไปแล้ว

"เด๋วผมกลับไปเอาหนังสือก่อนนะฮะพี่ยองแจ"  เจลโล่บอกก่อนออกไป  ยองแจถอนหายใจเหนื่อยกับเพื่อนและน้องที่ไม่ลงรอยกัน  ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องที่ดูท่าว่าต้องง้อเพื่อนตัวดีซักหน่อยแล้ว

..............................

"เฮ้ออออ"   ยองแจถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างแดฮยอนที่นั่งหน้ามุ่ยกับชีสงานอยู่  หน้าบูดเป็นราหูอมจันท์เชียะ

"มันยากขนาดนั้นเลยหรอวะ  ทำหน้ายังกะดมตดตัวเองไปได้"  ว่าแล้วก้จิ้มที่หัวคิ้วที่ชนกันของแดฮยอนยิกๆ  แต่ก้โดนมือหนาปัดออก  แล้วหันหลังให้  ดูมันๆ  ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้

"เออ  ไม่ช่วยก้ดะ  นอนรอเจลโล่ดีกว่า"  ว่าแล้วก้โดดขึ้นเตียง  เป็นแดฮยอนที่ทนไม่ไหวเมื่อได้ยินชื่อเด็กยักมาจากปากยองแจ

"ตรงๆ  ไม่อ้อมรั้ว   แกคิดไงกะไอ้เด็กนั่น"  ยองแจชะโงกหน้าจากกองผ้าห่มก่อนจะขมวดคิ้ว  คิดไงมาถามวะ

"ก้น้องไง  แกนั่นแหละจะจงเกลียดจงชังอะไรเค้านักหนา"  ถามกลับบ้าง

"ก้แค่ไม่ชอบขี้หน้า"  หน้ามึนตอบก้มมองชีสงานทั้งที่ไม่ได้อ่านซักนิด

"แกตลอดอ่ะ  เออ  วันนี้มีคนมาสารภาพรักกะชั้นว่ะ"  ยองแจเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้เลยพูดขึ้นได้

"ตอนใหน"  เป็นเสียงประสานกันเมื่อเจลโล่ที่เข้ามาตอนใหนไม่รู้โผล่เข้ามา  เป็นไปได้ไงตัวเราก้ติดกันตลอดอ่ะ (แด้คิด)  ทั้งๆที่ไม่เคยคลาดสายตาเนี่ยนะ (โล่คิด)   คนๆนี้ไม่ธรรมดา (ทั้งคู่)

"เธอเป็นบรรณารักษณ์ในห้องสมุดอ่ะ  เจอกันทุกวันนะ  เธอน่ารักมาเลย  ชั้นคิดว่านะเธอเนี้ยแหละที่เป็นเจ้าของดอกกุหลาบและอมยิ้มอ่ะ"  ยองแจพูดเขินๆ  แก้มใสขึ้นสี  แดฮยอนอ้าปากค้างพูดไม่ออก  อย่างงี้ก้ตรงสเป็กไอ้หมูสิเนี้ย (แด้คิด) ส่วนเจลโล่ได้แต่นิ่งค้างหนังสือและข้าวของในมือหล่นลงพื้น  จนยองแจต้องหันมามองด้วยความตกใจ

"เจลโล่เป็นไรอ่ะ   ไม่สบายหรอ"  ยองแจลุกมาหาน้องที่ทรุดตัวก้มหน้านิ่ง  ถ้าบอกว่าทุกอย่างที่ผ่านมา  เป็นผม  ผมเป็นคนทำให้  พี่จะรักผมใช่มั้ย

"เจลโล่"  ยองแจเริ่มกลัวกับอาการแปลกๆของน้อง

"คำตอบพี่.............  แล้วพี่ตอบว่าไงฮะ"  เงยหน้ามายิ้มให้พี่ตัวบาง  อาการมันหนักนะเนี่ยไอ้เด็กนีออน  ชัดเลย  แต่ไอ้หมูทำไมมันทึ่มจนดูไม่ออกวะ

"ก้ตกลงอ่ะ  เจลโล่เป็นอะไรรึป่าวหน้าซีดๆนะ"  ถามไถ่น้องด้วยความเป็นห่วง  จนแดฮยอนหมั่นใส้

"ใช่ยัยเอ๋อๆ  แว่นหนาป่าววะ"  แดฮยอนสอดขึ้นอีก

"ก้ใช่อ่ะ  แต่ตอนนี้ไม่มีแว่นแล้วนะ  น่ารักมาด้วย"  ยองแจหันมาพูดตาวาวกับเพื่อน

"ผมว่าเราติวกันเถอะฮะเดี๋ยวดึก  กวนพี่ยองแจกันพอดี"  เจลโล่ทนฟังไม่ได้  เลยเปลี่ยนเรื่อง

.................................

"อ่าาาาา   เสร็จแล้วฮะพี่ยองแจ  อ้าว"   พอหันกลับมาก้เห็นคุณครูจำเป็นหลับคากองหนังสือไปแล้ว  เลยเอื้อมมือไปเกลี่ยผมที่ปรกตาออกให้พ้นหน้าหวานที่เวลาหลับยิ่งน่ารัก

"หลับตั้งแต่  แกหันไปนู้นแหละ"  แดฮยอนพูดลอยๆขึ้น  เรียกสติให้เจลโล่ชะงักมือทันที

".................."  เจลโล่กัดปากฉับไม่อยากเสวนาด้วยเลยหันไปนอนมองหน้าคนหลับอยู่

"คิดยังไงกลับยองแจ"  แดฮยอนถามขึ้นอีก  โดยที่มือยังวุ่นกับการพิมพ์งานอยู่

"แล้วพี่ล่ะ"  เจลโล่ย้อน

"ไม่รู้  ก้เพื่อนมั้ง  แต่ชั้นไม่ชอบนาย"  แดฮยอนหยุดพิมพ์แล้วหันมาจ้องเจลโล่กลับ

"ผมรักพี่ยองแจ  และก้ไม่ชอบพี่เหมือนกัน"  เจลโล่ไม่ละจากหน้าหวาน  เหอะรักเลยหรอ  ฝันไปเหอะไอ่เด็กเวร

"แต่เสียใจ  ชั้นจะขวาง"  ยักคิ้วให้กวนๆ  ก่อนจะหันไปพิมพ์งานต่อ

"ถ้าไม่คิดทำไมต้องขวาง  แค่ไม่ชอบก้แค่ต่อยผม  แล้วก้ไม่ต้องมาสอดมันก้จบแล้ว"  เจลโลเริ่มที่จะฉุนกับเพื่อนหวงก้างคนนี้ 

"พอดีไม่ใช่พวกใช้ความรุนแรง  แล้วอีกอย่างเพราะยองแจเป็นเพื่อนรักของชั้น  ชั้นจะให้เพื่อนรักไปคบกับคนที่ไม่ชอบทำไมวะ"  น้ำหนักมือที่ลงคีบอร์ดจนเกิดเสียงเป็นตัวบอกอย่างดีว่าแดฮยอนเริ่มโกรธ

"ผมไม่สนหรอก  แล้วอีกอย่างพี่จำไว้นะพี่ยองแจคือเพื่อนรักของพี่  อย่าพยายามเปลี่ยนสถานะล่ะ  แต่กับพี่ผมไม่หวั่นเท่าคนในวันพรุ่งนี้หรอก"  เมื่อเจลโล่พูดจบก้อุ้มยองแจขึ้นไปไว้บนเตียงแล้วห่มผ้าให้  แล้วจูบลงบนหน้าผากมน  ก่อนจะมีแรงกระชากจากด้านหลัง

"เรื่องเปลี่ยนสถานะหรือไม่เปลี่ยนมันไม่เกี่ยวกับนายเพราะมันเป็นเรื่องของพวกชั้น  และจะบอกอะไรให้นะยัยนั่นน่ะไม่น่ากลัวเท่าชั้นหรอกถ้าชั้นไม่ยอมยองแจก้ไม่มีสิทธิ์ไปรักใครทั้งนั้น"  กัดฟันพูดด้วยความเกรี้ยวกราดแล้วผลักคอเสื้อร่างสูงออก

"หรอ  แล้วผมจะลองดู"  พูดก่อนจะเก็บข้าวของแล้วเดินกระแทกไหล่แดฮยอนออกไป

เมื่อประตูปิดลง  แดฮยอนก้กุมขมับที่เต้นตุบๆ  ภายใต้ความสับสนหลายอย่างที่ตีรวนในหัว  พอจะทำงานต่อก้หมดอารมณ์  เลยเดินขึ้นเตียงไปนอนดูคนหลับพริ้มอยู่  อารมณ์คลุกรุ่นเมื่อครู่ก้หายไป

มือหนาเอื้อมไปโอบหน้าหวาน  จ้องมองจนไม่รู้ว่านานแค่ใหน  พอร่างบางดิ้นตัวแล้วหันมาเต็มตาก้ได้สติ  ก้ต้องจะกลืนน้ำลายเมื่อเห็นปากอิ่มเผลอเล็กน้อย

"แกเนี่ยหรอจะมีแฟนเปนยัยนั่น  หรือไอ้เดกเวรนั่น  หึๆ"  เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่กี่นาทีก่อนเจลโล่ทำอะไรไว้ก้หงุดหงิดใจ  เลยเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกอยู่หน้าผากออกก่อนใช้หัวนิ้วมือกลี่ยเบาๆ  แต่เหมือนมันยังไม่หนำใจเลยยื่นหน้าเข้าไปจูบซับแทน 

ก่อนจะจูบไล่ไปตามไรผมหอม  เรื่อยลงมาที่ปลายคางอย่างลืมตัว  จนร่างบางร้องขัดใจที่มีคนกวนจึงมุดหน้าเข้าหาอกอุ่นแทน  การกระทำของร่างบางทำให้แดฮยอนนิ่งค้าง   หัวใจกระตุกเต้นรัวเพราะลมหายใจอุ่นๆและแก้มนิ่มที่เบียดอกอยู่ทำให้เกิดความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้น

อะไร 

อะไรของแกวะ

ไอ้หัวใจบ้า

..............................

"ยองแจ"   เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่สามหนุ่มกำลังนั่งกินข้ากันอยู่  ยัยนี่ใคร(โล่คิด)  มาแล้วสินะ(แด้คิด)

"อ้าวซอนฮวา  มาแล้วหรอ  นั่งสิ"  ยองแจลุกขึ้นจากที่นั่งตรงกลางสองหนุ่ม  ไปนั่งข้างแฟนสาวหมาดๆของตัวเอง  แก้มใสขึ้นสีอย่างเขินๆเมื่อซอนฮวายิ้มหวานขอบคุณ

"เอ่อ  ซอนฮวานี่เพื่อนเราชื่อแดฮยอนนะเธอคงรู้จักแล้ว  แล้วนี่เจลโล่น้องรหัสเราเธอคงรู้จักแล้วเหมือนกัน  แล้วนี่พวกนายซอนฮวาแฟนชั้น"  ยองแจเกาท้ายถอยเขินๆ

"แดฮยอนชอบไปกับยองแจบ่อยๆ  เค้ารู้จักดีนะ  แต่กับเจลโล่เด็กปีหนึ่งใช่มั้ย  เห็นแต่เพื่อนพูดถึงน่ะ  แต่ไม่เคยเห็น   ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"  ซอนฮวายิ้มน่ารักทักทายเจลโล่

"เอ่อครับ"  รับคำแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อเงียบๆ 

...............................

สองเดือนผ่านมา.............[ไวเหมือนโกหก]

การคบกันของทั้งสองราบรื่นมาโดยตลอด  แต่เพราะความไม่ชินของแดฮยอนเองรึเปล่าที่เริ่มทนไม่ไหว  เพราะยองแจเริ่มห่างออกไปจนเหมือนเดินคนเดียว  ลองตกลงคบกับทุกคนที่เข้ามา  แต่ไม่เลยไม่เหมือน

ยองแจ…………

"เฮ้อออออออออ"  เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกัน?  แดฮยอนจึงหันไปมอง  ก้เจอคู่ทุกข์ร่วมชะตา

"ไงไม่เจอกันนาน  อกหักเต็มตัวแล้วสินะ"  ยิ้มเย้ย  แต่เหมือนเย้ยตัวเองยังไงยังงั้น

"พี่ล่ะ  ไม่เหมือนอกหักเลยนะ"  กระแทกนิดๆ ให้สะใจเล่น

"ตลกว่ะ  ผู้หญิงบ้าอะไรมาขอผู้ชายคบ  ไม่พอนะยังเอาเวลาจากยองแจไปจากชั้นหมดอ่ะ  แmง"  พูดแล้วก้เตะก้อนหินไปอย่างหงุหงิด

"นั่นดิ  มีดีตรงใหนกันเกาะติดจนน่ารำคาญ  ตามแจอยู่นั่น  ใหนจะท่าทางอ้อนๆมุ้งมิ้งนั่นอีก  น่ารักตาย"  เจลโล่เสริมทัพด้วยคามโมโหชกลมชกอากาศไป

"

(ดึกแล้ว  ฝันดีนะยองแจ)

"ครับฝันดีครับ"

(ตรู๊ดๆๆ)

"เฮ้อออ"  ผ่อนลมหายใจอยากมาแล้วยิ้มกับความน่ารักของแฟน  น่ารักจังเลย  คิดแล้วก้จ้องหน้าจอที่ขึ้นรูปคู่ของตนและแฟนแล้วระบายยิ้ม  ป่านนี้ไอ้แด้นอนยังนะ

ครืดดดดดดด

"เห้ย"    ตกใจกับสายที่โทรเข้ามากระทันหัน  หมอนี่ตายยากวุ้ย  พึ่งคิดถึงก้โทรมา  เหอะๆ

"ไงวะ"  รับสายด้วยเสียงกวนๆ

(เอ่อ  คุณรู้จักคุณแดฮยอนใช่มั้ยครับ)  อ้าว  ก้เบอร์ไอ้แด้นี่  จะโทรมาถาชื่อตัวเองเพื่อ?  เอ่อแต่เสียงมันแปลกๆนะ

"ครับ"

(ตอนนี้คุณแดฮยอนกับน้องเมาไม่รู้เรื่องแล้วครับ  ช่วยมารับตัวกลับได้มั้ยครับ)  เห้ย  แด้เมา??  มันกินเหล้าหรอ??  แล้วน้องใหนวะ

"ครับแล้วร้านใหนครับ

เอ่อครับ

ครับขอบคุณครับ"

..............................

70  Per…………..

……………………………

"ขอบคุณนะฮะพี่ฮิมชานที่อุตส่าตื่นมาช่วย"  ยองแจโค้งให้พี่ชายสายรหัสด้วยความซึ้งใจ  แต่พอไปโค้งให้ยงกุกที่นิ่งมาตลอดก้หน้าจ๋อยลง  คนอะไรยืนอมเหงือกอยู่ได้ น่ากลัวเป็นบ้า

"ไม่เป็นไรหรอก  ไอ้แด้ก้น้องไอ้เหงือกเหมือนกันแล้วไอ้เด็กนั่นก้หลานชั้น  เฮ้อไปกินอิท่าใหนเมาแอ๋กันทั้งคู่เนี่ย"  ฮิมชานบ่นให้คนเมาที่ละเมอไม่ได้สติ

"บ่นอยู่นั่นแหละ  กลับได้แล้ว  ยองแจดูต่อแล้วกันนะ"  เสียงแหบต่ำที่พูดออกมาทำให้ยองแจตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว  พูดเสียงซะน่าขนลุกเลยว่ะ  เป็นงี้ยืนเงียบๆคงดีกะเฮียเค้าแล้ว

"ค.....ครับ  เดินทางปลอดภัยนะครับ"  โบกมือพี่ชายทั้งสองก่อนจะหันไปมองพี่น้องในวงเหล้าอย่างเบื่อหน่าย  เอาขึ้นห้องยังไงวะ

"ฮือ   พี่ยองแจอ่าาาา"  เสียงบ่นงืมงำเคล้าน้ำตาของเจลโล่ดังขึ้น

"ไอ้หมูอ่าาาาา  หมูของช้านนนน"  เสียงยานคางไม่ได้ศัพท์ของแดฮยอนก้ร้องตาม  แต่ละคน   เอาวะ

คิดได้ก้พยุงเจลโล่ขึ้นก่อนจะพาไปยังห้องนอน  เด็กอะไรวะตัวใหญ่ยังกะช้าง

"พี่ยองแจ้   พี่ยองแจ  ฮืออออ"  ไอ้นี่ก้ฮื่มมมม  หนักเป็นบ้า  

"พี่ยองแจ"

ผลัก

ตุ้บ!!

"เฮ้ยยย"

"พี่ยองแจของงงงงงผมมมมมม  ฮึก   ฮือออออ"  เมื่อถึงเตียงยองแจเลยเหวี่ยงเด็กร่างยักลงบนเตียง  แต่เพราะแขนยาวของเจลโล่กอดไม่ปล่อยเลยทำให้ล้มลงทั้งคู่  และเป็นยองแจที่ถูกทับอยู่

"เจลโล่  อื้อออ"  เด็กร่างสูงไม่มีสติ  กดจูบลงบนปากนิ่มอย่างเผลอไผล  แต่ก้ไม่นาน  เพราะยองแจผลักอย่างแรง

"แฮ่กๆ  ไอ้เด็กบ้า"  ตีคนเมาด้วยความโมโหก่อนจะลุกหนี   แต่ก้โดนมือหนาดึงเอาไว้  ตาคมปรือมองยองแจ

"ผมรักพี่นะ  พี่ยองแจของผม"  ยองแจยืนอึ้งกับคำพูดของรุ่นน้องอยู่นาน  แต่พอมือหนาที่กุมอยู่ตกลงก้ได้สติ

"เฮ้อออ  ก้แค่คนเมา"  ตบหน้าผากตัวเองก่อนจะลงไปเก็บอีกคน

.................

"ไอ้หมู๊   อือ    หมูๆ  งึมๆ  อยู่กะกุก่อนงึมๆ"

"แด้  แกไหวป่าววะเมาแปร๋เลยนะ  ใครหักอกแกมารึไง"  เท้าเขี่ยๆคนปวกเปียกที่นอนแอ้งแม้งบนโซฟาก่อนจะนั่งจุ้มปุกดูหน้าคนละเมอถึงตน  อย่างเหนื่อยอ่อน

"ยองแจกุอยากกินชีสเค๊กกะเมิงงงงง  งึมๆ  ไอ้หมูกินชีสสสส"  เชื่อมันเลย  แม้ละเมอก้ไม่เว้น  เฮ้อ   พรูลมหายใจเซ็งๆก่อนจะพยุงร่างหนาขึ้นอย่างทุลักทุเล

"ขนาดตัวก้ดูไม่ต่างนะ  ทำไมมันถึกยังกะควายแบบนี้วะ"  บ่นให้คนข้างๆที่เทน้ำหนักมาให้ตนทั้งหมด  ถ้าพรุ่งนี้  ชั้นเดินไม่ได้นะ  พวกแกได้เป็นม้าให้ชั้นแน่ไอ้ดำ

พลุบ

"อึก  แจ๊  ไอ้หมูกุเจ็บฮรือออออ"  อ้าวกุทำแรงไปหรอ  กุขอโต้ดดด 

"ยองแจอ่าาาา  ฮรือออ กุเจ็บจุงเบย  ฮรือออ  กุเปนรายยยยฮือออ"  ร่างหนาที่นอนแอ้งแม้งบนเตียงกวาดมือไปทั่ว  จนปะทะกับเจลโล่ที่นอนข้างกันก้ดึงเข้ามากอด  ยองแจเห็นแล้วก้อมยิ้มนิดๆ  แต่ก้รู้สึกแปลกๆกับกอดของแดฮยอน  ที่แต่ก่อนเคยกอดเค้าพอมาเห็นกอดคนอื่น  ใจมันก้เต้นแผ่วลงแปลก  เป็นอะไรของกุวะ

ส่ายหัวไล่ความฟุ้งซ่านของตนเองแล้วก้ปรนนิบัติเพื่อนตัวแสบและน้องตัวดี  โดยการถอดถุงเท้าให้แล้วเช็ดหน้าให้เพราะแขนแกร่งกอดกันกลมทำให้เช็ดตัวไม่ถนัด  แล้วห่มผ้าให้แผ่วเบา 

ก้แค่เคยกอดเราแบบเพื่อนนิ่ 

ก้แค่เมาไม่รุ้เรื่องนิ่ 

เลิกคิดเลยไอ้แจ้ 

การตบหน้าผากเป็นการเรียกสติชั้นดีของยองแจ

........................

ออดดดดดดดดด

ใครมากดออดแต่เช้าวะ

"อื้อ"  ยองแจงัวเงียลุกจากโซฟาไปเปิดประตูให้แขกผู้มาใหม่อย่างหัวเสีย

"ยองแจหรอจ๊ะ  เจลโล่ตื่นยังลูกอ่ะนี่แม่ต้มข้าต้มมาให้"  คุณนายเชวทักทายยองแจเสียงร่าเริงเต็มที่  พร้อมกับยื่นหม้อข้าวต้มในมือให้ยองแจถือ

"เอ่อ  ขอบคุณมากครับลำบากคุณน้าแย่เลย   น้องยังนอนอยู่เลยครับ"  ตอบไปตามความจริงไม่หมด

"ไม่เป็นไรหรอกเราก้ช่วยน้องติวเหมือนกันนิ่  ใกล้สอบแล้ว  เมื่อคืนคงติวดึกเลยล่ะสิ  น้าฝากด้วยนะ  ตั้งแต่มียองแจเจลโล่ขยันขึ้นเยอะเลย  กินให้อร่อยนะน้าขอตัวก่อน"  โบกมือลายองแจก่อนออกไป

"ครับขอบคุณสำหรับอาหารเช้าครับ" 

"จร้า"  เสียงตอบกลับมาก่อนจะหายเข้าบ้านไป

มันไปโกหกอะไรแม่ไว้เนี่ย  เฮ้อ  ส่วนไอ้แด้รายนั้นคงไม่ต่างกันเท่าไหร่  เพลียกับพวกมันจริงๆ  ดีหน่อยที่วันนี้วันหยุด

"เชี่ย!!!!!"

โครม

"โอ๊ยยยยยยย"

ถ้าให้เดา  ไม่กี่วิระเบิดลงห้องนั้นชัวร์

"แกไอ้เด็กเป-รด  ไอ้นีออนเดินได้  ไอ้เดกเวรแกมานอนกอดชั้นทำไมวะ  หยึยขนลุก"

"พี่นั่นแหละจูบผมทำไม  หยึยยยยหยะแหยง"

"แกว่าไงนะ"

"พี่นั่นแหละทำบ้าอะไร"

"ไอ้เดกเวร"

"ไอ้พี่ดำ"

"เฮ้  พวกนาย  หยุดเลยนะ"  ยองแจเข้าไปขวางทัพไว้  เพราะตอนนี้ในมือแดฮยอนถือโคมไฟอยู่  ส่วนเจลโล่ก้ถือแจกันอยู่

"แกมาก้ดี  เอาให้เครียไมพวกชั้นอยู่ในสภาพนี้วะ"  แดฮยอนวางโคมไฟลงอย่างแรง  ตามด้วยเจลโล่

"พวกแกเมา  เจ้าของร้านโทรตาม  เจ๊ฮิมกะเฮียบังไปรับให้  ชั้นกลัวพวกแกหวัดกินหัวเลยขนมาไว้ในนี้  จากนั้นก้ตามอัตภาพ"  ยองแจเดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำชิวๆ

"อ่อ  ถ้าจะฆ่ากันต่อออกจากบ้านชั้นก่อนนะ  พ่อแม่ชั้นเสียเงินไปมากกับบ้านหลังนี้"  พูดทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูเสียงดัง

"ฮึ่ย"

เมื่อไม่มียองแจ  ทั้งสองก้นั่งหันหลังให้กันด้วยอารมณ์ครุกกกรุ่น

.........................

"โหข้าวโต้มมมมม   น่ากินว่ะ"  เมื่อแดฮยอนอาบน้ำเสร็จก้วิ่งตามกลิ่นหอมฉุยของข้าวต้มเข้ามาในห้องครัวทันที  วิ่งหูตั้งมาเลยนะไอ้ดำ

"ตะกละ"  เสียงบ่นพึมพำของเชลโล่ตามมาติดๆ  ทำให้แดฮยอนหันไปตีหน้ายักใส่

"เร็วๆดิ  กินเสร็จๆจะได้กลับไปฆ่ากันต่อ  แต่ไปฆ่ากันบ้านพวกแกนะ  วันนี้ซอนฮวาจะมาบ้านชั้นว่ะ"  ยองแจนั่งซดข้าวต้มพูดขึ้น  ทำให้สองหนุ่มชะงักค้าง  ก่อนจะนั่งลงกินข้าวเงียบๆ

"เออ  งั้นชั้นอยู่ด้วยดิอยากอ่านได้คัมภีร์ไบเบิ้ลของแกอ่ะ"  แดฮยอนพูดทำลายความเงียบขึ้น

"หะ!!  แกเนี้ยนะสนใจหนังสือ"  ยองแจแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"เออดิ  นะให้ชั้นอยู่ด้วยนะ"  แดฮยอนรบเร้า

"ถ้าสนใจ  ก้ตามใจแกสิ" 

"เออ"  คิดว่าจะปล่อยให้อยู่กะยัยนั่นสองต่อสองหรอ?  ไม่มีทาง

"งั้นผมมาทำการบ้านที่บ้านพี่ด้วยนะ  นั่งทำอยู่บ้านคนเดียวมันเซงอ่ะ"  เชลโล่พูดแทรกขึ้นอีกคน  ก่อนจะยักคิ้วให้แดฮยอนไป

"อยู่ได้แต่อย่าฆ่ากันพอ  จบนะ"  ยองแจพองลมเอือมๆ  กะจะสวีทกะแฟนทีพวกนี้ขัดตลอด

"สัญญาจะไม่ฆ่ากันแน่นอนฮะ"  สองพี่น้องต่างขั้วหันมายิ้มสมานฉันกัน  ทำให้ยองแจได้แต่ทำหน้างง  มันไปดีกันตอนใหนวะ

ก้ดีแล้วนิ่

............................

ติ๊งงงงงงงต่องงงงง

"แจจี้"  เสียงหวานส่งผ่านประตูมาหลังออดดัง  มาแล้วสินะ  สองศรีพี่น้องหันไปมองหน้ากันก่อนจะยักยิ้มเชิงเข้าใจ  ยองแจตัวปลิวไปเปิดประตูทันที

"มาแล้วหรอซอนนี่"  ทักทายเสียงใสก่อนจะเปิดประตูให้แฟนสาว   แจจี้?ซอนนี่?  กล้าเรียกนะ  โล่คิดในใจ  เหอะเข้ากันตายล่ะ  ลองเทียบกะแดแจดูป่ะ  ซอนนี่  แด้คิดในใจ

"อ้าว  แดฮยอนก้อยู่ด้วยหรอ  เจลโล่ด้วย"  ซอนฮวาเดินเข้ามาก้ทักทายสองพี่น้องทันที

"ชั้นมาติวกะไอ้แจ้น่ะ"  แดฮยอนว่าแล้วก้มอ่านหนังสือเล่มหนาของยองแจ  ไม่สนใจจะยิ้มตอบซอนฮวาเลยสักนิด

"ผมมาทำการบ้านฮะ"  ว่าแล้วก้ยิ้มให้พอผ่านๆ  แล้วก้มขีดๆเขียนๆต่อ

"อ่อจ้ะ  ตั้งใจกันจังอ่ะ  ขอโทษนะที่เค้ามากวน"  ซอนฮวาเกาท้ายทอยแก้เก้อ

'รู้ตัวดีนี่'  [สองศรีแดโล่คิด]  "รบกงรบกวนไร  ซอนนี่นั่งเถอะเดี๋ยวแจหาของว่างมาให้"  ยองแจพูดขัดขึ้น  ก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปเหยียบเท้าเพื่อนตัวดีเข้าให้

"โอ้ยยยย  ไอ้แจ้"  แดฮยอนร้้องจ๊ากทันที

"แดฮยอนเปนไรอ่ะ"  ซอนฮวาตกใจจนสะดุ้ง

"ป่าวหรอก"

.............................

"แจอันนี้น่ารักอ่ะ  ซื้อมาจากใหนอ่ะ"

"อ่อ"

"เราซื้อให้ไอ้แจ้ตั้งแต่สามปีที่แล้วแล้ว  ตอนนี้ร้านเจ้งไปอยู่ใหนแล้วก้ไม่รู้"

"ว้าวรูปนี้สวยจังแจวาดเองหรอ"

"อ่อ"

"ผมวาดเองฮะเป็นวิวบนระเบียงของห้องผมอ่ะ  พี่แจชอบเลยเอาให้"

"แจเค้าหนุนตักหน่อยสิ  เมื่อยคออ่ะ"

"ดะ..."

"นี่ฮะหมอน"

"เยนนี้ไปดูหนังกันนะ"

"คือ"

"แจ้  เย็นนี้แกมีวิจัยค้างอยู่นะเว้ย"

"ซอนฮวาหิวยัง  เดี๋ยวผมทำกับข้าวให้"

"อืม  งั้นเดี๋ยวซอนช่วย"

"เออว่ะ  งั้นชั้นเปนลูกมือนะ"

"ผมด้วย"

"แจจี้ตรงนี้ทำไมตอบแบบนี้ล่ะ"

"ก้........."

"เอ่อ  ก้เกิดจากตัวนี้ยกกำลังสองแล้วคูณสามเครื่องหมายชนกันก้เลยกลายเป็นลบพอลบกัน ลบชนลบผลลัพธ์เลยได้แบบนี้ไง"

"พี่แจ้ฮะตรงนี้มันหมายความว่าไงอ่ะ"

"เดี๋ยวเราไปรดน้ำต้นไม้ซอนไปกับเรามั้ย"

"ไปดิ  น่าสนุกออก"

"ผมไปด้วย  เอ่อ  ไปยืดเส้นยืดสายอ่ะ  เมื่อยตัวมากเลย"

"แจ้ชั้นหิว"

"แกพึ่งกินไปนะ"

"ก้คนมันหิวนี่"

"งั้นซอนไปรอที่ศาลาข้างนองก่อนนะ  โล่ตามไปอยู่เปนเพื่อนพี่เค้าหน่อยละกัน"

"คร๊าบบบบ"

"แจ..."  เสียงหวานอ่อยลงเมื่อเห็นสายตาคมของสองพี่น้องที่ทั้งวันเอาแต่คอยขวางคนทั้งคู่ไม่ให้ได้ใกล้กันเลย  ชั้นผิดอะไรรึป่าวเนี่ย

"มีไรหรอซอน"  ยองแจเงยหน้าจากหนังสือ

"มันค่ำแล้วอ่ะ  เค้าว่าเค้าจะกลับแล้วอ่ะ"  พูดเสียงเนือยๆ  อย่างคนทำอะไรไม่ถูกเพราะโดนสายตาคมมองแทบทะลุ

"จริงดิ  งั้นแจจะไปส่งนะ" 

"ชั้นก้ว่าจะกลับพอดี  งั้นชั้นไปส่งให้แล้วกันนะ"  แดฮยอนพูดขึ้นพร้อมลุกเสนอหน้าออกมา

"เอางั้นหรอ  ก้ดีนะซอนว่าไง"  ยองแจหันไปถามความเห็นของแฟนสาวที่ยิ้มหน้าเจื่อนๆ  ชั้นแค่อยากอยู่กับแจแค่นี้เอง

"ไม่ต้องห่วงนะ  ผมจะส่งให้ถึงมือแม่เลยแล้วบริการเต็มที่"  แดฮยอนฉีกยิ้มหน้าแมวใส่แฟนเพื่อนอย่างจริงใจ  คิดหรอว่าจะปล่อย

"พอดีเลยฮะพี่ยองแจ  แม่บอกให้ไปช่วยทำอาหารเย็นวันนี้แม่จัดปาตี้ครอบครัวฮะ"  เชลโล่เสริมขึ้น

"จริงดิ  งั้นเดี๋ยวชั้นอาบน้ำเสร็จจะมาช่วยจัดนะ"  แดฮยอนพูดขึ้นตาวาว  ปาตี้นี้มีเฮ

"เค้าชวนแค่คนในครอบครัวน่ะฮะ"  เชลโล่ขัดขึ้นแล้วยักยิ้มกวนๆไปให้แดฮยอน

"หมายความว่าไงวะ"  แดฮยอนเริ่มโมโหกับสีหน้ากวนประสาทของอีกฝ่าย

"เอ่อ  งั้นแจเค้ากลับก่อนนะ"  เมื่อเริ่มเห็นท่าไม่ดีเลยขอตัวกลับ  คนในครอบครัว  ครอบครัวของแจที่ไม่มีซอนสินะเชลโล่

"เดินทางดีๆนะซอน"  ยองแจโบกมือลาแฟนสาวพร้อมยิ้มอ่อนโยน

"แจ"

"ฮะ  อุบ"

"ฝันดีนะ  ที่รัก"

"........."  >>>>>>>>O,O!!! เชลโล่

"..............." >>>>>>>> O[]O!!!! แดฮยอน

"ครับ  ฝันดีครับ"  ยองแจยิ้มหน้าขึ้นสีด้วยความเขินอาย  ยัยนี่มันเปนใคร กล้ามาจูบยองแจของชั้นกัน =m=+ [สองศรีแดโล่คิด]

"กลับแล้วจะโทรบอกนะ  บาย"  ซอนฮวายิ้มเบิกบานหันหลังเดินกลับไปด้วยใจร่าเริง  ส่วนแดฮยอนยังคงนิ่งค้างมองที่ริมฝีปากอิ่มของยองแจอยู่อย่างนั้น  มันถึงขั้นใหนกันแล้ววะ

"แด้.................ไอ้แด้   แกเป็นไรวะ  ซอนชั้นไปไกลแล้วนะเว่ยรีบไปดิ"  ยองแจผลักเพื่อนตัวดีให้รู้ตัว

".............."  แดฮยอนยังคงยืนนิ่งพร้อมดึงมือนิ่งไว้แนบอก

"ไรวะ  อุบ"  ปากหนาที่ทาบลงมาทำให้ใจร่างบางกระตุกเต้นอย่างบ้าคลั่ง  ไม่รุกล้ำ  แต่เป็นการดูดดึงที่ริมฝีปากแผ่วเบา  แต่ทำไม  มันต่างไป  ทำไมนะ

"................"

"นี่พี่ทำไรอ่ะ  ไอ้พี่ดำ"  เป็นเชลโล่ที่เข้ามาผลักทั้งสองออกจากกัน  ยองแจยังคงนิ่งค้าง

"ถ้านายปล่อยตัวแบบนี้อีกนะนายเจอดีแน่"  แดฮยอนคาดโทษเสียงต่ำวิ่งลับไป  ปล่อยให้ยองแจมองค้างแล้วจับที่ริมฝีปากอิ่มอย่างลืมตัวและหัวใจที่ยังเต้นรัว  นายทำบ้าไรกันวะแดฮยอน

"พี่ยองแจ  พี่ยองแจฮะ"  เชลโล่เขย่าเรียกร่างบางเสียงดังด้วยความโมโห  เหม่อทำไมติดใจมันนักรึไง

"ชอบมันหรอ"  ไอ้พี่ดำนั่นหรือยัยนั่นน่ะ  คำถามเชลโล่ถามขึ้นเสียงแผ่ว  พร้อมกับที่ร่างสูงทรุดลงอย่างคนยอมแพ้  ทำให้ยองแจได้สติหันกลับมามองน้อง

"อะ      อะไร    ไรนะเชลโล่  เชลโล่เป็นไรอน่ะ"  ถามน้องเสียงแผ่ว

"ป่าวฮะ"  เชลโล่ลุกขึ้นเองโดยไม่สนใจมือบางที่ยื่นมา

"แล้วร้องให้ทำไม  นายโกหกพี่ไม่เก่งเลยนะ"  ยองแจตบหัวเชลโล่เบาๆ  เชลโล่ดึงมือบางลงมาวางที่อกตนเอง  แล้วมองลึกเข้าไปนัยตาหวานอีกคน  ยองแจขืนมือออกแต่มือหนาของรุ่นน้องก้ยังกุมไว้แน่น

"ตอนที่ยัยนั่นจูบเป็นไงฮะ"  เชลโล่ถามเสียงแผ่วต่ำอย่างควบคุมอารมณ์  ยองแจได้แต่สับสนกับการกระทำที่เปลี่ยนไปของน้องที่ดูน่ากลัวขึ้น  ได้แต่พยายามขืนมือออกแต่มือหนายิ่งกำกระชับแน่นขึ้นจนมือบางเริ่มเจ็บจนรู้สึกปวดระบม

"นะ  เชลโล่  นายเป็นอะไร  พี่เจ็บนะ"  ตาหวานเริ่มคลอน้ำใส

"ผมแค่อยากรู้  พี่ตอบผมก่อน  ได้มั้ย"  สายตาเจ็บปวดและความรู้สึกบางอย่างของเชลโล่  ทำให้ร่างบางที่พึ่งได้สบมองวันนี้ต้องหันหน้าหนี

"พี่เจ็บเชลโล่ปล่อยพี่เถอะ"  ยองแจหยุดดิ้น  แล้วซบลงบนไหล่หนาอย่างจำนน  น้ำใสที่ปริ่มขอบตาเริ่มไหลออกมาเป็นทาง

"ผมก้เจ็บนะ  พี่ไม่รู้อะไรเลย  ทำไมกัน  ทำไมผมต้องมาช้ากัน"  เชลโล่ปล่อยมือเล็กที่แดงช้ำแล้วจูบแผ่วเบาก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างหวงแหน

"ผมช้าไป  แต่อยากให้พี่ให้โอกาสผมได้มั้ย  ผมขอล่ะ  ถึงมันจะเจ็บปวด  ผมก้จะทนขอแค่โอกาส  แค่โอกาส"  ยองแจเงยมองหน้าคมรุ่นน้องที่ดูเจบปวดจนน่าสงสาร

"แต่พี่.............อุบ"  รอบที่สามของวัน  ที่ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปอีก  ปากบางแตะลงมาแผ่วเบาและเรียวลิ้นที่ดูดดึงแทรกเข้ามาอย่างขออนุญาติเชิงอ้อนวอน  ทำให้ร่างบางได้แต่เผลอไผลไปกับรสจูบแสนอ่อนโยนนั้น 

จากจูบอ่อนโยนที่มอบให้กลายเป็นจูบที่เร้าร้อนเพราะโหยหา   เมื่อร่างสูงได้สัมผัสยิ่งลุ่มหลง  ยิ่งรุกล้ำยิ่งโหยหา

"อื้อ"  เมื่ออากาศเริ่มหมดเสียงหวานก้ครางประท้วงขึ้น  เชลโล่ได้แต่ถอนจูบออกมาด้วยความเสียดาย  ขออีก  มันยังไม่พอ

"..............."

".................."

"...................."

"ผมขอโทษ"  พูดขึ้นแล้วกดจูบลงที่หน้าผากมน

"....................."

"ถูกแล้วล่ะ  ถูกแล้วที่พี่ต้องเกลียดผม  ผมรู้แล้วว่าผลมันต้องเป็นแบบนี้  คนอย่างผมมันน่าสมเพชนะ  ลืมซะเถอะครับ  พรุ่งนี้.............ช่างมันเถอะ"  ร่างสูงเดินหันหลังเดินจากไป

"เดี๋ยว  เดี๋ยวก่อนเชลโล่"  ยองแจฉุดแขนเชลโล่ไว้แล้วยืนขวางร่างสูงไว้

"ครับ"  รอยยิ้มเหนื่อยอ่อนส่งมาให้พร้อมน้ำตา

"พรุ่งนี้ยังเหมือนเดิม"  ยองแจเช็ดน้ำตาให้น้องแผ่วเบา

"................."  พี่น้องกันเหมือนเดิมสินะ

"แต่............เรื่องให้ลืมใครมันจะลืมหะ  ไอ้เด็กเพี้ยน  แล้วโอกาสถ้ามาขอแล้วเดินหนี  คราวหลังชั้นถีบ"  ยองแจเขกหัวคนตัวสูงกว่าอย่างแรง

"ไรเนี้ยเจ็บนะพี่...............เฮ้ยยย  ไรนะ  พี่ให้โอกาสผมหรอ  จริงดิ"  พระเจ้า  พ่อแม่  ปู่ย่าตายาย  บรรพบุรุษทั้งหลาย  ลูกเรียกมากไปมั้ย  ช่างดิ  ลูกดีใจ  เฮ้ยเรื่องจริง

"ป่าวซักหน่อย  แค่ขอคิดดูก่อน  ขอเวลาหน่อยแล้วกัน"  ยองแจหลบตาร่างสูงที่พราวระยับที่มองมา

"ติดใจผมล่ะสิ"  เชลโล่กระซิบข้างหูเล็ก  จนยองแจเอียงคอหนี

"ไอ้เด็กบ้า  กลับบ้านไปเลย"  ผลักคนตัวสูงออกประตูแล้วทรุดลงกุมขมับตัวเอง  เด็กบ้าเอ้ย

โอกาสหรอ

ถ้าเราให้ไปแล้วซอนฮวาล่ะ    แล้วถ้าให้ไปเราไม่รักเค้าล่ะ

มันคงน่าเจ็บปวดมากสินะ

แล้ว.............

ไอ้แด้ล่ะ

แล้วไอ้แด้มาเกี่ยวไรด้วยวะ  แต่พอคิดถึงไอ้บ้านั่นมาจูบ

แล้วพูดประโยคบ้าๆนั่นอีก   แกเป็นพระเอกหนังรึไงวะแด้

ชั้นต่างหากล่ะโว้ย  ชั้นหล่อ  ชั้นต้องเป็นพระเอกสิ

[ฉับไว้ก่อนกับความคิดอันไกลโพ้นของยองแจ]

..............................

"ส่งแค่นี้ล่ะ  ขอบคุณมากนะ"  ซอนฮวาพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าซอยหนึ่ง  หลังจากเงียบมาตลอดทาง

"ได้ไง  บอกไอ้หมูแล้วนะว่าจะส่งให้ถึงมือแม่เธอน่ะ"  แดฮยอนเถียงขึ้น  งี้ก้ดีดิจะได้รีบกลับไปอาบน้ำฉลองปาตี้

"ไม่เป็นไรหรอก  กลับไปเดี๋ยวเค้าโทรบอกแจให้ก้ได้ว่าแดฮยอนมาส่งเค้าถึงบ้านเลย"  ซอนฮวาอ้างขึ้นอีก  ชั้นรู้นายก้ไม่อยากไปส่งชั้นหรอก

"แต่"  แดฮยอนยังลังเล  ถ้าเจ้าหล่อนไปจูปปากใครอีกจะไม่โดนฉุดหรอวะ

"ไม่เป็นไรจริงๆ  เค้ากลับเองได้"  ซอนฮวาปฏิเสธเสียงอ่อน

"อืมเอางั้นก้ได้"  แดฮยอนพยักหน้าเข้าใจแล้วหันมาชูกำปั้น  เยส  ปาตี้ครอบครัว

"แดฮยอน"  เสียงใสดังเรียกขึ้น  ไรอีกวะ จะจูบลารึไง  เมื่อหันไปก้เห็นซอนฮวาเดินกลับมาหาตน

"มีไรหรอ"  ถามกลับอย่างสุภาพ 

"คือ.........." 

".........."

คือ.............."  อะไรของเธอวะ

"ครับ"

"เค้า...........  คือ..............."

"อื้ม"  ไม่ต้องรีบรอฟังอยู่

"เค้า...........เค้าแค่สงสัยน่ะ  เหมือนพวกนายเกลียดเค้าเลย   เค้าแค่อยากรู้เค้าผิดอะไร  ไม่ชอบเค้าตรงใหน  ทำไมต้องคอยกันออกจากแจด้วย  แต่บอกเลยเค้ารักยองแจจริงๆนะ  ไม่ได้จะเข้ามาหลอกหรืออะไรทั้งนั้นเลย" 

"............"  เออ  ใช่ว่ะเรากันเค้าทำไมวะ

"เอ่อ  บางที  เค้าอาจจะคิดไปเองก้ได้นะ  ช่างมันเถอะนะ"  ชอนฮวาเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นแดฮยอนนิ่ง  มองตน

"ใช่  ผมไม่ชอบคุณ  แต่ไม่รู้ทำไม  ผมอาจจะบ้าหวงเพื่อนไป  คุณก้อย่าใส่ใจมันเลยนะ  แต่ไม่รู้สินะ  อย่าคิดมากเลยนะ"  แดยอนยิ้มตาหยีให้ร่างบางตรงหน้าแล้วเดินหนีออกมา

.

.

.

"ไม่หรอกแดฮยอน  เพราะมันคือเรื่องของยองแจ  ชั้นต้องคิด  และนาย  เพราะนายแดฮอน" 

แดฮยอนไม่มีทางได้ยินเสียงพึมพำแผ่วเบาที่ลอยตามหลังไป  และสายตายากจะคาดเดาที่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นเลย

....................................

ครืดดดดดดด

ครืดดดดดดดดดดดดดด

ชึบ

"ฮัลโหล"

: พี่ฮิมชาน  พี่ว่างมั้ยครับ :

"อืม  ว่างๆ"

: ผมมีเรื่องจะปรึกษาน่ะครับ :

"หรอ  ที่ใหนดี"

: พี่มาหาผมที่บ้านได้มั้ยครับ :

"ได้สิ  เดี๋ยวแป๊บเจอกันนะ"

: ครับ :

"ใคร"  พอวางสายเสียงแหบต่ำที่มาพร้อมกับอ้อมกอดหลวมๆที่เอว

"ยองแจน่ะ"  ตอบกลับแล้วทำสีหน้าอ้อนๆให้คนหน้านิ่ง

"มีเรื่องไรอีกล่ะ"  คิ้วขมวดรับ  เพราะหน้าแบบนี้ต้องตามมาด้วย...........

"เค้าขอออกไปหาน้องนะ"

"ไม่"  โดยไม่ต้องคิด

"น้องไม่มีใครอยู่ด้วยนายก้น่าจะรู้  ยองแจน่าสงสารนะ  พ่อแม่ก้พากันย้ายไปทำงานต่างประเทศ  อยู่คนเดียวแถมมีเพื่อนแสบๆแบบไอ้ดำนั่นให้ปวดหัวอีก  น้องชั้นทั้งคนเลยนะ"

"จะไปให้ได้เลย"  รู้อยู่แล้วยังจะถาม

"นะ"  อ้อนมันอีกหน่อย

"ชั้นไปด้วย"  มันยังจะ....

"นายก้รู้ยองแจกลัวนายนะยงกุก  เห็นป่ะวันนั้นน่ะ  น้องชั้นสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย"  อ้อนครั้งสุดท้าย  ถ้ายังคัดค้านเกิดการนองน้ำตาแน่?

"งั้น  ใส่เสื้อหนาๆ  ข้างนอกมันหนาว  เดี๋ยวชั้นไปส่งแต่จะอยู่รอข้างนอกไม่ต้องคิดเรื่องจะออกไปคนเดียวอีกเด็ดขาด"  พูดเสียงเฉียบขาดแบบนี้อีกแล้วสิน่า

"ยังไม่ลืมอีกหรอ  ตอนนั้นเค้าโดนเพื่อนบังคับนะ"  พูดอิดออด

"แล้วมันบังคับให้นายไปเต้นยั่วกลางฟอร์มั้ย"  เสียงแหบต่ำเวลาพูดรอดไรฟันมันช่างน่ากลัวเกินจะเถียง

"ก้อารมณ์มันพาไปอ่ะ"  แต่ก้ขอเถียงหน่อยเหอะ

"ถ้างั้น  ชั้นชักอยากนำพาแล้วสิ"  รอยยิ้มร้ายนี่มันอัลไรวะ  ไอ้เหงือกนี่มันหื่นชิบ!

"หยุดเลย  เรื่องนี้พักก่อน  ชั้นต้องรีบไปหาน้องแล้วนะ"  มือบางดันหน้าคมออกห่างทันที

"ชึ!!!"   ขัดใจไม่เคยได้เลยจริงๆให้ตาย

..........................................

โป๊ก!!!

"โอ้ยเจ็บนะพี่  เขกมาได้ไง"  ยองแจลูบหัวป้อยๆ  หลังจากเล่าเหตุการณ์ทรีคิสจบก้โดนป้อนมะเหงกให้ลูกใหญ่กลางหน้าผาก

"โดนซะมั่ง  ปล่อยตัวอย่างได้ดำมันว่านั่นแหละ  แกควรพิจารณาตั้งแต่โดนผู้หญิงรุกใส่แล้วนะ"  หมายความว่ากุผิดหรอที่เบลอหนัก

"หมายความว่าผมผิด"  ชี้ที่ตัวเองแล้วทำหน้าเอ๋อๆนั่นทำให้ฮิมชานกุมขมับ  กุละเอือมกะมันจริงๆ

"แกไม่ผิดเลยแจ้  แกไม่ผิด  แต่โง่  แปลกใจนะแกสอบได้ทุนมาเยอะแยะจนจะสร้างบ้านได้อีกหลัง  แต่ทำไมเรื่องพวกนี้แกถึงได้....................เฮ้ออออ"  ดูท่าผมโง่จนพี่เอือมง่ะ  ผมโง่มากใช่มั้ย  ฮรึก

"แล้วพี่คิดว่าไง" 

"เรื่องจูบสามคนในเวลาไล่เรี่ยกันเนี่ยหรอ"

"ป่าว"

"ถ้าจะถาม  ถามตัวเองนะ"

"อ้าวพี่  งั้นผมจะเสียตังโทรหาพี่ทำบุญหรอ  ผมอยากได้ที่ปรึกษานะ"

โป๊ก!!!

"โอ้ยยย"

"แล้วที่ชั้นถ่อมาหาแกด้วยความเป็นห่วงเนี่ย  ชั้นไม่ค่อยจะเสียเลยนะ"

"มาถึงทั้งทีก้อย่าเสียเที่ยวสิ  ช่วยแนะแนวผมหน่อย  ผมโง่"

"เข้าเรื่องล่ะนะ"  [ก้ดีนะเวิ่นมานานแระ]

"แกคิดว่ารักยัยซอนฮวานั่นมั้ย"

"ไม่รู้สินะ  แบบ  รักเนี่ยมันต้อง........"

โป๊ก!!!!....

"ฮรึก  เค้าเจ็บนะ"

"แกใจเต้นป่ะ  แบบ  จับนิดจับหน่อยอยากดึงมากอด  คิดถึง  ห่วงใย  อยากอยู่ใกล้ไรประมาณนี้"

"ก้...........ไม่นะเพราะผมกะซอนเราเสรีต่อกันน่ะ"

"อืม  แล้วมีมั้ยที่แกคิดถึงตอนกลางคืนแล้วโทรหา"

"ไม่ครับ  ก้ส่วนใหญ่เธอจะโทรมาตลอดเมื่อกี้ก่อนพี่มาก้พึ่งคุยเสร็จ"

"เค้ามาจีบแก  แกตอบรับ  ถามหน่อยตอนนั้นตื่นเต้นมั้ย"

"ตื่นเต้นครับ  ดีใจมีคนมาชอบด้วยอ่ะ  เลยตกลง"

"แล้วตอนไอ้เด็กยักนั่นจูบล่ะ  เป็นไง"

"ก็...............มะ..........ไม่รู้สิ  พี่ถามตรงไปนะ"

"แกเขินหรอ  นี่แกอย่าบอกนะว่าชอบไอ้เด็กนั่น  แต่ดูจากรูปการณ์น่าจะเป็นแบบนั้นนะ  แกต้องชอบไอ้เด็กชเวนั่นชัวร์"

"ไม่รู้สิ  ผมคิดว่าเค้าเป็นแค่น้องคนนึงนะ  ที่เขินมันก้หน้าเขินนะก้ตอนนั้นมัน............."

"เอาล่ะ  งั้นถามตามตรง  สามจูบเนี่ยถ้าตัดความวาบหวิวของการเร้าโลม  ใจแกมันเต้นแรงกับใครมากที่สุด"

"ผมไม่แน่ใจ  มันตื่นเต้นที่ซอนอยู่ดีๆก้มาจูบกันนะ  ส่วนเซลโล่.........มันเป็นจูบแบบ  แบบ  เคลิ้มๆอ่ะ  แต่ไม่ได้แบบ  ผมไม่รู้"

"ไอ้แด้ล่ะ"  เมื่อพูดถึงอีกคน  ใจเจ้ากรรมกระตุกเต้นจนน่าตกใจ

"มะ...... ไม่รู้  อาจเป็นเพราะผมอึ้งมั้ง  ที่จู่ๆมันดึงไปจูบ"

"คิดดีๆนะแจ  อาการใจน่ะมีแค่ตัวเราที่รู้  คนที่เรารักน่ะ  เค้าจะอยู่หรือทำอะไรใจเราน่ะจะเป็นกับเค้าหมด  ถามตัวเองดีๆ  ชั้นบอกได้แค่นี้เพราะที่คุยกันมาจากที่แกงงตัวเอง  บอกเลยชั้นก้งงไปกะแกด้วยว่ะ  คงพูดไรไม่ได้  สัมผัสด้วยใจอย่าใช้แค่ความรู้สึกนะ  เพราะถ้าจะเลือก  ยังไงมันต้องมีคนเจ็บแม้แต่แก"

"แล้วผมจะเลือกใครดี...................."

90  Per…………..

............................................

กับใครหรอ?

ใครกันนะ?

แล้วใครวะ?????

"โอ้ยยยยยย  แล้วเราจะคิดมากไปทำไมเนี่ยยยยย"  ขอระบายเหอะครับ  เอาในใจนะถึงตอนนี้จะนอนคิดคนเดียวก้เหอะ

"ก้ซอนเป็นแฟนกะเราแล้วเราจะคิดมากทำไมวะ"  เออว่ะ

แล้วเชลโล่ล่ะ?

"เออว่ะ"  ลืมคิดไปเลย  เด็กนั่น  เด็กนั่นน่ะ 

"แล้วทำไมวะ  ชั้นหล่อขนาดเพศเดียวกันมาตกหลุกรักเลยรึไงกัน  โว้ยคนหล่อกลุ้ม"

เออว่ะหล่อ

หล่อ

"ไอ้แด้"  ไม่ต้องคิดนานครับ  ต่อสายถึงทันทีเลยครับ

////ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก.........หัวใจ.................... /////  ฝากบ้าไร   มันใช้ริงโทนทะลึ่งนี่ตอนใหนวะ

: ฮืมมมม  มีไรวะ :  เสียงงัวเงียตอบรับหลังจากที่ผมทนฟังเพลงฮิตติดหูไปได้ไม่ค่อยจะนาน  แต่จนจะจบเพลงเลยตะหาก  เข้าใจนะก้ดูจากที่ผมคอยปลุกมันไปเรียนแหละครับ

"มีเรื่องปรึกษาว่ะ"

"ตีสาม  นี่แกยังสงสัยแรงเคลื่อนที่เปลือกโลกป่ะ  ไม่หลับไม่นอนวะ"  รู้สึกมันจะหัวเสียนิดๆนะ  ตะคอกจนผมเกือบปาโทรศัพท์ทิ้งอ่ะ

"งั้นกุไม่กวนมึงละ  ฝันดี"  ตัดสายมันเลยเหอะ

"มีไรว่ามา"  แฮร่  มันไม่เคยทิ้งผมเลยครับ

"หืม  ไม่กวนแล้วว่ะ  พรุ่งนี้ค่อยคุยก้ด่ะ"  ผมทำเสียงอ้อมแอ้ม  ขอแหลนิดๆนะ

"ยองแจ  อย่าเกรียน"  เสียงเข้มดุมาตามสาย  เฮอะกลัวจังว่ะ

"ถ้าให้เลือก  แฟน  กะ"

"คนที่แกรัก"  เสียงเรียบที่สอดกลางปล้องทำผมสะดุด  ผมยังพูดไม่จบเลยนะเว่ย

"แต่ปัญหาคือว่า.."

"เรื่องอย่างนี้มันต้องพิสูจน์ได้  ด้วยตัวแกเอง"  ถ้าหูไม่แว่ว  ผมได้ยินเสียงถอนหายใจมันนิดๆนะ

"ยังไงวะ" อันนี้แหละเจ๋ง  ผมว่าผมได้ที่ปรึกษาที่ถึงใจที่สุดก้ไอ้นี่แหละครับ

"ไม่รู้สิ  แล้วแกเกิดลังเลตอนใหนวะ"  เสียงเรียบที่พูดขึ้นเหมือนจะเรื่อยๆนะ  แต่ทำไมวะ  ใจผมมันเต้นแปลก  หน้าก้ร้อนๆไงไม่รุ  แถมยังคิดถึงตอนนั้น  มันจูบผม........

เป็นบ้าไรอีกเนี่ย?

"ก้.............  "

"................"

"หลังจากแกไปอ่ะ"

"........................"

"เชลโล่มาสารภาพกับชั้นเว่ย  เฮ้ยเด็กนั่นชอบชั้นว่ะแด้"

"......................."

"เฮ้ยอย่าเงียบดิ"

"ตอนนั้น  มันว่าไงมั่ง"

"มันบอกชอบชั้น"

"แกคิดกับมันแบบใหนล่ะ"

"ก้น้อง"

"ก้จบ"

"แต่ชั้นเบลอว่ะ  เลยได้แต่เออ ออ"

"เบลอ  แกตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหรอ"

"ก้มันจูบ!?!?" เฮ้ยยยย  ตะครุบปากไว้ไม่ทัน  ตายหร่าาา 

"จูบ"  เสียงเข้มเหมือนพูดรอดไรฟันคำรามเข้ามในสาย  ทำให้ผมขนลุกนิดๆ  ทั้งตัว?

"ก้  ไม่รู้ไง  มันเผลออ่ะ"

"...................."

"แด้"

"..............."

"แด้อย่าเงียบดิวะ"

..............ตรู๊ดดดดดดดดดด....................

ไอ้...............................ดรรรรรมมมมม

มันตัดสายผมแล้วอ่ะ  ไมอ่ะ  มันโกรธผมป่ะ  โอ้ยยย   แล้วผมจะทำไงอ่ะ

'ถ้าปล่อยตัวอย่างนี้อีก  นายเจอดีแน่'  ตายละแก  ยองแจเอ้ยยยยย

"แล้วไมชั้นต้องกลัววะ"  เออว่ะ  มันก้แค่โกรธหน่อยๆเอง  เอาปีโป้ไปง้อก้จบเรื่องแระ

แต่ประเด็นตรงที่่  คบกันมามันไม่เคยตัดสายผมเลย  ไม่เคยเงียบ  ไม่เคยทำเสียงเรียบ  ไม่เคยคาดโทษ  แต่ไมช่วงนี้มัน  มันทำตัวแปลกๆนะ

จูบบ้าๆนั่นอีก  แล้วชั้นจะเขินทำซากไรวะ  ก้เพื่อนๆกัน  ใช่มันเพื่อนผมครับ  เพื่อนกันมาสิบกว่าปี

'ถ้าวันนึงแกมีแฟน  ห้ามทิ้งชั้นนะเว่ย'

'แกก้รู้ชั้นไม่เคยไปใหนจากแกได้หรอก'

ใช่ครับ  เพราะตอนเด็กมันก้ฮอตมาก  ผมก้ไม่มีเพื่อน  มีแค่มันมาตั้งแต่เด็ก  เลยกลัวครับ ห้ามมันทิ้งผมก่อนเด็ดขาด  แต่ก้มีช่วงนึงมันมีแฟนจริงๆครับ  เฟลมากไม่รู้ทำไม  ผมอาจหวงมันมาก  แต่ตอนนั้นมันก้ยังไม่หายไปใหนครับ  ดีที่มันยังมาหาผมได้ปกติเหมือนเดิม

แต่ผมสิ  พอมีซอนเข้ามาปุ๊บ  ผมว่านะผมมีเวลากับมันลดลงนะ  แล้วอยู่กับซอนก้ใช่ว่าจะสุขหรอก  ต้องคอยยิ้มตามทั้งที่รู้สึกเฉยๆ  บางทีก้เบื่อแต่ต้องยิ้มและกระตือรือร้นเพื่อให้ซอนมีความสุข

"เฮ้ออออ  เราชอบเธอจริงๆใช่มั้ยซอนฮวา"  ใช่จริงๆใช่มั้ย

กริ๊งงงงงง   

เฮือก

กริ๊งงงง

ใครวะ  มากดกริ่งดึกดื่นๆ  แต่นี่มันเช้าอีกวันเลยต่ะหาก

กริ๊งงงงงงงงงงงง

"คร๊าบๆ  ซักครู่คร๊าบ"  ไม่ให้กุได้คิดเลย

"คระ...............แด้  เฮ้ยแกไปวิ่งโอลิมปิกมารึไง"  ดูสภาพมันเลยครับหอบแฮกๆ  หน้าดำๆหล่อๆมันเกาะไปด้วยเหงื่อ 

"............."  ไม่ตอบครับ   แต่ที่ยืนจ้องหน้าผมแล้วยืนหอบนี่คือ??

"แกมีระ...........อื้อออ" 

ผีเข้าไอ้แด้ป่าววะ  .......................

Dae  Part  :

"ก้มันจูบ............"  เด็กนั่นมัน  มึ ง..........

"จูบ"  เหอะ  แล้วแจก้ยอมมันหรอ  เฮอะ ผมได้แต่กัดฟันกรอด

"ก้  ไม่รู้ไง  มันเผลออ่ะ"  เคลิ้มมากสินะ 

"...................."  ถึงใหนแล้วล่ะถึงได้ลังเลขนาดนี้วะ

"แด้" 

"..............."

"แด้อย่าเงียบดิวะ"  ไม่ทนมันแล้วโว้ย!!!!!!

ผมตัดสายทิ้งด้วยความหงุดหงิด  ขาไปไวกว่าความคิด  ตอนนี้อยากสั่งสอนคนบื้อที่ยืนให้เค้าจูบหน้าตาเฉย  แต่ไม่หน้าเจ็บใจเท่าที่มาปรึกษาผมเพราะอยากเลือก  ความลังเลบ้าๆนั่น  เฮอะ  นายจะบอกว่าลังเลกับน้องชายของตัวเองหรอยองแจ

แกมันตัวร้ายเชลโล่   แกมันมาทีหลังจะหวังไรวะ  ยองแจน่ะมันมีแค่ชั้นเท่านั้น  และมันต้องไม่เป็นของใคร  เพื่อนห้ามเปลี่ยนสถานะหรอ  เฮอะ  แกมีสิทธิ์ไรวะ  ชั้นตะหากที่กำหนด

ยัยนั่น  ซอนฮวา  เพราะเธอ  เพราะเธอคนเดียวที่เข้ามา  มาแย่งเวลาของชั้น  แล้วยังกล้า  กล้าที่จะทำแบบนั้น  กับยองแจ

"โถ่เว้ย"  สบถออกมาอย่างหัวเสีย  เมื่อไหร่จะถึงซักทีวะ แ ม่ ง

แล้วชั้นล่ะยองแจ  ในตัวเลือกนายมีชั้นมั้ย  ขณะที่นายบอกลังเลมีซักนิดที่นายนึกถึงชั้นมั้ย  ถ้าวันนี้ชั้นต้องพูดมันไป  เรายังจะมองหน้ากันติดมั้ย  ยองแจ

'ถ้าวันนึงแกมีแฟน  ห้ามทิ้งชั้นนะเว่ย'

'แกก้รู้ชั้นไม่เคยไปใหนจากแกได้หรอก'

'รับปากแล้วนะเว่ย  ผิดคำพูดเมื่อใหร่ชั้นตามเผาแกถึงที่แน่'

'บอกแล้วไงว่ามันไม่มีวันนั้นหรอก'   ใช่ไม่มีซักวันเลยที่ชั้นจะทิ้งนายเลยยองแจ  แต่ก่อนใช่เราเพื่อนกัน  แต่ตั้งแต่ตอนใหนนะ  ที่นายต้องเป็นของชั้น  มากกว่าเพื่อน  มากกว่าที่เป็นอยู่

ทำไมวะทำไมแกทำชั้นคลั่งได้ขนาดนี้กันยองแจ  ทั้งที่เมื่อวานแกก้แค่เพื่อน  แล้ววันนี้แกทำบ้าอะไรทำให้ชั้นร้อนรนขนาดนี้  ให้ตายแกเป็นใครกันวะ  ตอบชั้นทียองแจ............                       

ไม่รู้ว่าผมวิ่งมานานเท่าใหร่  แต่ตอนนี้ประตูบ้านยองแจอยู่ตรงหน้าผมแล้ว  ผมยืนหอบเหนื่อยที่หน้าประตูซักพักก่อนกดกริ่ง  ถอนหายใจแรงๆระบายความเหนื่อย

ครั้งแรกไร้เสียงตอบรับ  ครั้งที่สองเงียบอีก  มันนอนแล้วหรอ  ทั้งที่วางระเบิดไว้กับผมเนี่ยนะ  รัวกดครั้งที่สาม

"คร๊าบๆ  ซักครู่คร๊าบ"  เสียงใสตอบกลับมาทำให้รู้ว่าอีกคนก้ยังไม่นอน  ตามด้วยเสียงวิ่งลงบันได

ครืด

"คระ...............แด้  เฮ้ยแกไปวิ่งโอลิมปิกมารึไง"  ผมยังหอบอยู่  แต่คงเบาลงกว่าตอนแรก   

"............."  ผมมองคนตัวบางยืนมองผมอยู่  ตาใสๆคู่นี้  แก้มนุ่มหอมที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าผมเคยหอมมัน  ปากอิ่มที่คอยจะว่าผมและปลอบผม  ความนุ่มอุ่นที่ผมเคยสัมผัสมันมานับครั้งไม่ถ้วนตอนเจ้าตัวเผลอหลับตอนอ่านหนังสือ  ให้ตายมันโดนคนอื่นสัมผัสมาแล้วเหมือนกัน

"แกมีระ...........อื้อออ"  ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว  ผมจะล้างมันออกให้หมดไม่ว่าร่องรอยของใคร  ยั้ยบ้านั่น  ไอ้เด็กเผือกนั่น  มันไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น  ไม่มีคำว่าอ่อนโยนเมื่อผมต้องบ้าแทบตายกับคนตรงหน้า  แรงกดจูบแรงๆเมื่อคนตรงหน้าขัดขืนไม่ให้รุกล้ำเข้าไป  ให้ตายกะไอ้เด็กนั่นยังยอมมัน  แล้วกับผมล่ะ

ผมบีบกรามเล็กแน่น  แล้วขบกัดแรงๆที่ปากอิ่มจนยองแจเผลอเผยอปากออก  ทำให้ผมได้ล่วงล้ำเข้าไปละเลียดความหวานปนกลิ่นคาวเลือดปะแล่ม  ลิ้นเล็กพยายามหลีกหนีการเกี่ยวกระหวัดจากผมจนผมต้องประคองท้ายทอยเล็กแล้วปรับองศาให้ลึกล้ำเข้าไปอีก

"อื้อ"  เสียงครางประท้วงเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ  ผมถอนจูบออกมาเพียงนิดแล้วรุกล้ำเข้าไปใหม่  จากที่ลิ้นเล็กหลีกหนี  ตอนนี้เกี่ยวกระหวัดกลับแบบเงอะๆงะ  ทำผมแทบคลั่ง  แบบนี้รึเปล่าที่เจ้าเด็กนั่นได้เจอ  จากมือที่ผลักใสกลับคล้องไว้ที่คอผมอย่างหาที่ยืดเหนี่ยว  เมื่อผมเริ่มอ่อนโยนลงเพราะร่างบางในอ้อมกอดเริ่มอ่อนลงอย่างจำนน

ร่างเราเบียดเข้าหากันจนจะหลอมละลาย  รสจูบปร่ากลิ่นเลือดละลายไปกับความหอมหวานที่เติมให้กัน  มือที่คอยประครองท้ายทอยเลื่อนมากอบกุมที่ต้นคอข้างแก้มอย่างอ่อนโยน  มืออีกข้างลูบไล้บนแผ่นหลังบางอย่างเผลอไผล

"ฮื้อออ"  ร่างบางผลักเบาๆที่ลาดไหล่หนา  เพราะเริ่มหายใจไม่ทัน  ผมได้สติในที่สุด  ก่อนจะผละออกอย่างเสียดาย

"................."  ผมมองไปที่ปากอิ่ม  ตอนนี้บวมเจ่อและมีรอยแผลเล็กปรากฏอยู่  ผมบ้าไปแล้วจริงๆ 

"................."  เกิดความเงียบระหว่างเรา

"เอ่อ/ขอโทษนะ"  เราเงยพูดขึ้นพร้อมกัน  สายตาที่บังเอิญสบเข้าทำให้เราหยุดนิ่ง  ตาสวยที่คลอใสเยิ้มๆนั่น  มีผมในนั้น  ใช่ในนั้นมีแค่ผม  มันสวยมาก  เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างให้ผมเคลื่อนเข้าหามันอีกครั้ง

"ดะ  แดฮยอน"  เสียงแผ่วเรียกผมทำให้ผมได้สติ

"นายกลับไปก่อนมั้ย"  กลับทำไม

"รู้อะไรมั้ยยองแจ"  ผมมองเข้าไปในตาคู่สวยนั่น

"ไร"  เหมือนเห็นประกายบางอย่างในนั้น  สับสน  กลัว และอะไรที่ผมก้ไม่เข้าใจ

"เหนื่อยว่ะ"  ผมถอนหายใจออกมา

"เกี่ยวไรวะ  กลับไปเลย"  ไล่ผมลูกเดียว  ไม่อยากทำแบบนี้เลยนะแต่ตอนนี้ผมเบียดตัวเข้าไปข้างในเรียบร้อยแล้ว

"ออกไปนะแดฮยอน"  ยองแจเริ่มขึ้นเสียงใส่ผม

"เลือกได้ยัง"  ผมถามขึ้นขณะเดินไปหยิบน้ำมาดื่มอย่างเคยชิน

"เลือกไร"  เจ้าตัวยังหวาดระแวงผมอยู่  เพราะเดินไปอยู่เชิงบันไดเรียบร้อย

"คนนั้น  คนที่นายเลือก  คนที่นายรัก  คนที่ใช่  หรือมันไม่ใช่ซักคน"  ผมเดินเข้าไปหาร่างบาง  ที่ตอนนี้ก้าวขึ้นบันไดถอยหลังด้วยความระแวง

"เกี่ยวไรกะนาย"  ผมยังเดินขึ้นแบบชิวๆ  ยองแจถอยไปเรื่อยๆจนถึงขั้นสุดท้ายก่อนเจ้าตัวจะสปีดไปที่ประตูห้องนอนตน  แต่ช้ากว่าผมมาก  เพราะก่อนที่ประตูบานใหญ่จะปิดลงผมเข้าไปได้ครึ่งตัวแล้ว  ไม่ต้องคิดถึงเรี่ยวแรงให้ยาก

"ออกไป  แดฮยอนแกเป็นอะไรวะ"  ร่างบางเริ่มตัวสั่นนิด  ผมน่ากลัวมากเลยหรอ

"ไม่รู้ว่ะ  แกล่ะเป็นอะไร  กลัวชั้นหรอ"  ผมเดินเข้าไปหายองใกล้ขึ้นแล้วกอดไว้หลวมๆ

"ทำไมวะ  แกจูบชั้นทำไม  แกทำแบบนี้ทำไมวะ"  ยองแจก้มหน้าต่อว่าผม

"ไม่รู้  บอกแล้วไง  อย่าปล่อยตัว  ทั้งที่ชั้นพึ่งบอกแต่ดูแกทำดิ  ให้เค้าจูบไปทั่ว  มันหน้าโมโหมั้ย"  อดสงสารไม่ได้เลยได้แต่กระชับกอดแน่นๆ  ให้อีกคนได้แต่ร้องให้

"บอกได้มั้ย  นอกจากคำว่าเพื่อน  แกหวงชั้นในแบบใหน"  ..............

"แล้วหวงขนาดนี้  จนจะบ้าได้ขนาดนี้  มันถึงขั้นใหนล่ะ"

"................"

"ว่าแต่แกเถอะ  จะเอาไง  เลือกใคร"

"ถ้ามันไม่ใช่แก  แกจะทิ้งชั้นมั้ย"

"ไม่  ไม่ทิ้งแก  และ............."

"...................."

"ไม่ยกแกให้ใคร"

"................"  ตาสวยเงยขึ้นมาสบตาผม

"แกมีสิทธิ์อะไรจะตัดสินตัวชั้นวะ"

"ไม่รู้  แต่ไม่ยอม"

"ไอ้บ้า"

"มีชั้นมั้ย"

"    ?    "

"ตัวเลือกของแก"

"............."  หัวกลมส่ายไปมา

"................."  ผมคลายอ้อมกอดออก  แค่นี้ก้รู้คำตอบดีแล้ว  ว่าได้แค่หวง  ใจเจ้ากรรมวูบโหวงประหลาด  ผมถอยออกมาจากร่างบางช้าๆ  ขามันหนักๆยังไงไม่รู้

"..................."  ผมหันหลังกลับในที่สุด  ไปใหนดีนะ  กลับบ้านหรอ  กลับไปให้มันปลุกไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนเดิมหรอ  ไม่เอาไม่อยากไปเปนแบบเดิมแล้ว 

"..................."  ผมผลักประตูเบาๆ  ยังชาได้ทั้งตัว  นี่หรอที่หน่วงมานาน  พอได้คำตอบทำไมยังไม่ดีขึ้นวะ  ทำไมมันแย่ลง  รู้แบบนี้วิ่งมาทำไมวะ  เจ็บสิ้นดี 

"ก้แกอยู่กับชั้นตลอดอยู่แล้วนิ จะต้องเลือกอีกทำไม"  เสียงแผ่วๆ  ไล่หลังผมมาทำให้ผมนิ่งค้างกลางอากาศอีกครั้ง  อะไรของมันอีกเนี่ย  จะเอาไงกับผมกัน  ไอ้หัวใจบ้านี่ก้เหมือนกัน  ก่อนหน้านี้ปานจะหยุดเต้น  แต่ตอนนี้ระส่ำจนจะทะลุออกมา

"...................."  ผมหันกลับไปมองตัวต้นเรื่องที่มีอิทธิพลขั้นรุนแรงกับใจผม

"แกไม่เคยเป็นตัวเลือกเลยแดฮยอน  เพราะแกเปนตัวจริง"  แขนเล็กกอดผมไว้  จนผมเซเกือบจะตกบันได  ชัดเจนซักทีสินะ  ไม่รู้อะไรแล้ว  ผมกระชับกอดแน่นขึ้น  มันตื้อไปหมดแล้ว  จะพูดไงดี  ดีใจหรอ  ทำไมมันล้นขนาดนี้

"บอกเลยนะ  ถ้ามีชั้นแล้ว  แกก้หมดสิทธิ์เลือก"  ผมบีบจมูกรั้นเบาๆ  ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปกดจูบแผ่วเบาที่ปากอิ่ม  ดูดดึงรอยแผลเล็กเบาๆอย่างเอาใจ  ก่อนจะค่อยๆละเลียดความหวานทีละนิด  ยองแจตอบรับแบบเงอะงะซะจนผมร้อนทั้งตัว  ให้ตายอย่าทำแบบนี้ซะที

: : : : : : : >>>> อิโรติกป่วงๆ

ขอตัดออกเพื่อความเมาะสมค่ะ

ถ้าอยากลองอ่านความกากเต็มเหยียดของไรท์ทิ้งเมลล์ไว้นะ ^^ <<<< : : : : : : : 

.....................................

07 :  25 น.

เสียงเมื่อเช้านั่น...................

ไม่ใช่หรอกมั้ง............................

แค่หูแว่วมั้ง.............................

"พี่ยองแจฮะ"  เอาข้าวเช้ามาเสริฟพี่ชายที่น่ารัก  และรักไปแล้วเหมือนทุกวัน  แต่วันนี้พิเศษหน่อย  ก้เมื่อวานเลื่อนสถานะแล้วนี่  คิดแล้วก้เขินว้อย  ลุกมาทำแต่เช้าเลย  มีบาดมือได้แผลจนนิ้วยับ

ออดดดด

เอ  พี่เค้าไม่เคยตื่นสายนะ  เป็นไรป่าววะ

ออดดดดดดดดด

"พี่ยองแจฮะ"  เงียบ  

อออดดดดดดดดดดด    อออดดดดดดดดดดดดดดด

"พี่ยองแจ"  เงียบอีก  รึว่าพี่เค้าป่วยอีกแล้ววะ  ชัดห่วงแล้วสิ   มือหนาหันไปหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาอีกคนอย่างเป็นห่วง

ตรู๊ดดดดดดดๆๆๆ

ไม่มีสัญญาณ..............

พี่เปนไรนะพี่ยองแจ  พยายามต่อสายเท่าไหร่ก้ไม่มีท่าทีว่าปลายสายจะรับ  ร่างสูงเริ่มกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วงเข้าโจมตี

ทำไงดีวะ  ปีนบ้านเลยมั้ยสลัด

"เออว่ะ"  คิดได้ขายาวก้วิ่งกลับไปยังห้องของตนอย่างรีบร้อน    ระเบียงที่ยื่นไปใกล้ระเบียงห้องอีกคน  แค่กระโดดข้ามด้วยขายาวก้ไม่ใช่อุปสรรคใหญ่เท่าไหร่

ใจร้อนรนจนอยากทุบกระจกใสที่กั้นคนนอกเข้าไปทำให้เขาได้แต่สอดส่ายสายตาผ่านแยกม่านขาวผืนบางเข้าไป  เสื้อผ้าระเนระนาด ทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น  พี่ยองแจไม่เคยปล่อยให้ห้องรกนะ

พอลองเปิดประตูดู  ไม่ล็อกแฮะ ....................

เปิดเข้ามาเงียบๆ  มองไปที่เตียงพบกลุ่มผมและแขนเปลือยโผล่ออกมา  พี่ยองแจถอดเสื้อนอนหรอ  คงจะไม่สบายเอามากสินะ  แต่ทำไมแขนพี่ยองแจคล้ำลงนะ  แอบไปเล่นกล้ามตั้งแต่ตอนใหนเนี่ย

กะจะเข้าไปส่องดวงหน้าหวานที่พริ้มหลับกลับต้องชาไปทั้งตัว

นะ.......................นี่มัน.......................อะไรกัน.....................

เหมือนแรงโน้มถ่วงติดศูนย์  เมื่อขายาวเริ่มชา  และหัวใจที่คว้านลึกด้วยความเจ็บแปลบความรู้สึกเหมือนโดนทุบด้วยค้อนปอนมันคืออะไร

ใหนบอกจะเก็บผมไว้ไง  ในฐานะอะไรกัน  ให้ความหวังผมทำไม 

ใจอยากเขย่าร่างบางใต้ผ้าห่มมาเขย่าถามแล้วรัวหมัดใส่พี่ชายตัวดำที่นอนกอดคนตัวเล็กอยู่ให้สมใจเจ็บ  แต่มันชา  มันเจ็บทุกลมเข้าออก  มันเสียดแทงไปหมด

"บ้าไปแล้ว  ฮึก"

ม่านน้ำบดบังภาพตรงหน้าให้พร่าเบลอ

บ้าไปแล้ว ................... 

..................................................

"อื้อออ"  อุ่นจนร้อน  ความรู้สึกแรกที่ทันทีที่รู้สึกตัว  เหนียวไปหมด  ความอึดอัดทำให้ผมต้องพลิกตัวหนี

"อ๊ะ.......ซ์"  เจ็บช่วงล่างเจ็บไปหมด  เมื่อคืน???

O.O!!!!!!!!!  เมื่อนึกขึ้นได้ผมก้ลืมตาขึ้นทันที ก้เจอกับแขนคล้ำใหญ่พอมองไล่ดูดีๆ  มันก้ของไอ้เพื่อนรักกลายพันธ์สดๆเมื่อเช้านี่เองกอดผมอยู่  พาลแก้มผมก้ร้อนขึ้นมาทันที  แม่ ง  ผมตกเป็นของมันหรอ  ไม่จริงนะเว่ย  ไม่ตลกเลย

ทำไมวะ???  มันต้องเปนของผมดิ  สลัด  สลดมากตอนนี้..............

หน้าดำ?  พริ้มหลับอย่างสบายอารมณ์  พึ่งได้มองชัดๆก้วันนี้  มันหล่อ  เฮ้ย  ผมหล่อกว่าเว้ย   ครับก้หล่อ  แต่พอคิดถึงตอนมันตื่น  ตอนงอแง  ตอนมันโกรธ  และหลากหลายอารมณ์บนหน้านี้ทำผมอดยิ้มไม่ได้  เฮ้  ผมรักมันแหละ  พึ่งรู้

อาจจะรู้มานานแล้วมั้ง  แต่เพราะมันอยู่ด้วยตลอดไง  ความชัดเจนจึงไม่มี  อาจเป็นเพราะไม่เคยเสียไปเลยมองไม่เห็น  ที่จริงผมเห็นมาตลอดนะ  แต่เข้าใจว่ามันแค่เพื่อน  แล้ววันนี้ก้เข้าใจอีกแล้วล่ะ  ว่ามันมากกว่านั้น

ถ้าเกิดว่า   เมื่อคืนมันไม่มา  ถ้าผมต้องเลือกระหว่างซอนฮวากับเชลโล่  ตอนนี้ผมคงหนีไปบวชแน่เลย  เอาจริงๆ  มันชัดเจนมากเลยตอนแดฮยอนจูบผม  คำพูดของพี่ฮิมชานวนในหัวผมไปมา  จนมันก้องไปหมดว่าผมรักไอ้เพื่อนคนนี้จริงๆ

ถึงตอนนี้คำว่ารักมันพูดได้ไม่เต็มปากผม  แต่เท่าที่ทำ  =//////////=  มันก้นะ   ช่างมันเหอะ!

"คิดไรอยู่วะ"

"คิดถึงโล่กะซอนว่ะ  เฮ้ยยยย"  ผมพูดไม่ทันคิดอีกแล้ว  ทำให้ตอนนี้คนตัวดำมันดึงเอวเคล็ดๆของผมเข้าไปกอดแน่น  อิดรรรรมม  กุเจบบบ

"เจ็บนะเว่ย  ปล่อย"  ผมตี  หยิก  ทึ้งแขนใหญ่ให้ปล่อยผม

"ผัวนอนอยู่นี่ทั้งคนนะ  ยังจะคิดถึงคนอื่นอีก  มันจะไม่มากไปหน่อยหรอวะ"  พูดเสียงเข้มใส่ผม  แล้วสายตายตาเคืองนั่นอีก   กุจะหน้าแดงทะไม

"แด้กุเจบจริงๆนะ  ปล่อยก่อนได้ป่ะ"   ไม่ได้จะอ้อนนะครับแต่มันดิ้นไม่ได้จริงๆ  ให้ตายแขนหรือท่อนซุงวะ 

"......................"  ได้ผลครับ  แขนใหญ่บ้านั่นยอมปล่อยผม  แต่ก้กอดไว้หลวมๆอยู่ดี

"ก้คิดไง  ทำไงให้สองคนนั้นเจ็บน้อยสุด  ซอนฮวานี่ไม่เท่าไหร่หรอกนะ  แต่เชลโล่นี่ดิ  เฮ้อออ"  ผมปรึกษาปัญหาชีวิตกะมันครับ  แล้วก้พึ่งรู้ว่าปวดหัว  เออว่า  ใครเอาค้อนมาทุบหัวกุวะ

"..........................."  เงียบครับ  นี่กุปรึกษาอยู่นะ  ผมเงยหน้ามองมันแล้วชักสีหน้าใส่ก่อนจะหันหลังให้  ไรวะผมหัดงุ้งงิ้งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อใหร่วะ  ขนลุกตัวเองแป๊บ

"....................."  เอาเปนว่าเงียบ................

"ป่ะอาบน้ำ"  ไม่ว่าป่าวครับมือเลื้อยมาแล้วครับ  จะเลื้อยทำไมวะ  เดี๋ยวพ่อถีบตกเตียงเลยมึ ง

"อย่าทะลึง  อยากอาบก้ไปอาบ  อย่ามาๆ"  ผมพูดเสียงเขียวทั้งที่ระทวยแล้วกับสัมผัสอุ่นจากมือใหญ่นั้นแล้ว   ไมผมมันง่ายจังวะ  ไอ้หัวใจบ้าก้กระน่ำเต้นอยู่นั้นแหละ

"ตัวแกรุมๆนะ  ลุกมาเดี๋ยวอาบให้  จะได้ไปหาไรกินจะได้กินยา"  เป็นครั้งแรกในชีวิตที่คบมันมาเลย  มันตื่นโดยที่ผมไม่ปลุก  มันจะพาผมอาบน้ำ  แต่อาบน้ำนี่ถ้าเป็นแต่ก่อนนะไม่ต้องเรียกนาน  ผมบ่ยั่น  แต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า  ผมชักจะไม่อยากเสี่ยงแล้วสิเนี่ย

"งั้นเอางี้  ชั้นเซอร์ถึงเตียง  แต่จ่ายค่าบริการสามดอก"  เสียงพูดข้างหูและไอ้มือปลาหมึกที่ละเลงบนตัวผม  ทำให้ขาผมกระตุกเต็มแรงแบบระบบอัตโนมัติ  ถึงกระเทือนความร้าวข้างหลังแต่ก้คุ้มกับความสะใจ

"โอ๊ยยยย  ถีบมาได้  ไม่ก้บอกดีๆดิวะ  เขินแรงแบบนี้สามีอย่างชั้นก้ระบมหมดดิอ้วน"

"พูดดีๆ  ใครอ้วนวะ"

กริ๊งงงงง

"หืม  กิ๊กที่ใหนมาอีกล่ะเนี่ย  เมียผมเสน่แรงจริงๆ"  เสียงกวนประสาทดังขึ้น  ผมพยายามลุกให้ได้  แต่ขามันสั่นๆอ่ะ  โอ้ยเจ็บเว้ยยยย

"หยิบเสื้อกะกางเกงให้หน่อย"

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง

"คร๊าบๆ  สงสัยน้องชายแกเอาข้าวมาส่งว่ะ  เดี๋ยวชั้นไปรับหน้าเอง  นอนเหอะ"  ว่าจบก้ใส่เสื้อผ้าลวกๆก่อนจะวิ่งลงไป  ทำไมกุไม่ตัวเบาแบบนั้นบ้างวะ

ว่าแล้วก้เงยมองนาฬิกา  ห้าโมงเย็น  ครับ  ครั้งแรกในประวัติศาสตร์  ที่ขาดเรียน  แล้วยังเสียตัว  โอ้วชีวิต  ผมยังระรื่นดี  และรู้สึกจะแย่ยังไงไม่รู้...........

ดูหม่นๆทะแม่งๆแฮะ.........

.........................

"คร๊าบๆ  มาแล้ว"

ครืด

"อ่ะ.........อ้าว.........ไงซอน"  ผมยิ้มให้แฟนเมียผม  ครับตอนนี้ยังเป็นอยู่  พวกผมดูเลวไปเลย  แจ้ไม่เลวหรอกครับ  ผมเอง  ผมเลวคนเดียว

"อ้าว  ยองแจล่ะ"  เธอมองหาแฟนตัวเอง

"ซอน  เราขอคุยไรด้วยหน่อยดิ"  ถ้าอะไรๆมันจะดีขึ้นบ้างนะ

"ไรหรอ  ยองแจไม่สบายหรอ  เค้าขอเข้าไปดูหน่อยดิ"  ร่างบางพยายามเบียดตัวเข้ามาให้ได้

"แจ้มันแค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"  ผมดันไหล่บางไว้  ตาสวยช้อนขึ้นมองผม  ใช่ซอนฮวาน่ารัก  ติดจะสวย  และ.................น่าสงสาร

"แต่เราอยากเจอแจ  นายถอยให้เราก่อนดิ"  เธอดื้อจะเข้าไปให้ได้  ผมเลยจัดการรวบมือเล็กไว้  ก่อนจะผลักเธอติดผนังไว้  เธอมองผมอึ้งๆ  พร้อมสายตาสงสัยเต็มที่มาให้

"ซอนฮวา   เธอ.............."  เอาไงดีวะ  เห็นตาใสๆนี่แล้วมัน.................ทำไม่ลง

"นายเป็นอะไรแดฮยอน  ยองแจ  ยองแจเป็นอะไรใช่มั้ย"  โถ่วเว้ยยย

"ฟังดีๆนะคือ......."

"แด้  ใครมาวะ"  เสียงแหบร้องถามพร้อมเจ้าตัวที่เดินมา  ผมปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ  ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปสวนกับยองแจแล้วพยักหน้าให้กำลังใจ  ตาสวยขมวดคิ้วสงสัยแต่ก้เดินออกไปรับแขกที่หน้าประตู

.....................................

".......ซอน......ฮวา........."  ผมมองผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนตัวเองอย่างอึ้งๆ  เร็วไปมั้ย

"ยองแจ  นายเป็นอะไร  ทำไมไม่ไปเรียน  แล้วเมื่อกี้แดฮ............ช่างมันเถอะ  นายเป็นไรมากมั้ยดูซิ"  มือบางยกมาเตะหน้าผากผมแผ่วเบา  ด้วยความเป็นห่วง

"เรา..............."  ผมทำอะไรลงไปนะ

"ตัวแจร้อนๆนะแจ  ปวดหัวมากมั้ย  ให้เค้าดูแลมั้ย"  เสียงหวานปนห่วงใยนี้มันช่าง................อาาา  ผมมันเลว

"ซอนครับ"  ผมสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ  เพื่อขับไล่ความมึนและระบายความรู้สึกผิดในใจบ้าง  แต่พอได้เห็นตาสวยคู่นี้แล้วมันไม่ช่วยอะไรเลย  ผมทำบ้าอะไรลงไปวะ

"แจร้องให้ทำไม  แจเป็นอะไร  บอกซอนได้มั้ย"  ผมดึงร่างบางเข้ามากอด  ความรู้สึกผิดตีรวนในใจ  ทำไมผู้หญิงดีๆแบบซอนฮวาต้องมารักคนเลวๆแบบผมด้วยนะ

"เรา..............."  จะบอกไปยังไงดี

"ซอน.................เรา..............."  แขนเล็กเหมือนจะรู้สัมผัส  เกี่ยวตอบผมพร้อมหัวทุยที่ส่ายรัว

"ไม่เอาแจ  ไม่เอา  ฮรึกก  ซอนไม่อยากฟัง"  เสียงหวานขมขื่นพูดออกมาอย่างไม่ยอมรับ  แม้จะรู้ ...................รู้?

"มันจะดีกว่านะ  ถ้าวันนี้ซอนได้ฟัง  เพื่อซอน  และเพื่อแจ  เพื่อความจริง"  ผมเริ่มสั่นไปกับร่างเล็กที่เริ่มร้องให้หนัก

"ไม่เอา  ซอนยังไม่พร้อม"  หัวทุยซุกที่ไหล่ผมแน่น

"ก่อนที่แจจะเลวกว่านี้  ก่อนที่ซอนจะเจ็บกว่านี้  ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเรื้อรัง  แจขอโทษ  ซอน แจมันเลว"  หัวทุยส่ายปฏิเสธรัว

"พอแล้วแจ  เค้าเองที่ผิด  ผิดเองทั้งหมดแจ  ซอนรู้มาตลอดว่าเรื่องมันต้องจบแบบนี้  รู้ว่าในที่สุดแจต้องรู้  รู้ใจตัวเองซักที  แต่ซอนเองที่ดันทุรัง  ซอนโง่เองที่เห็นแก่ตัวแย่งแจมา  และสุดท้ายมันก้สาสมแล้วแจ"  คำพูดมากมายที่พรั่งพรูออกมาจากคนในอ้อมกอดทำให้ผมกระชับกอดขึ้นอีก 

".............."  สับสนไปหมดซอนฮวารู้ความรู้สึกของพวกผมนานแล้วหรอ  แล้วทำไมนะ  ทำไมผมโง่ขนาดนี้

"แจ ซอนขอโทษ   เรายังเป็นเพื่อนกันได้มั้ย"  ซอนฮวาผละกอดจากผม  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาสำนึกผิด

"ได้............ได้เสมอซอน"  ผมยิ้มให้ผู้หญิงที่เลื่อนสถานะมาเป็นเพื่อนผมทั้งน้ำตา

แดฮยอนมองคนทั้งคู่ที่ยืนกอดกันด้วยความโล่งอก  บทสนทนาทุกคำพูดบอกเป็นอย่างดีว่าทุกอย่างจบอย่างราบรื่น............

รึป่าว????

แต่สายตาสวยที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาของหญิงสาวที่มองมานั้นทำให้คิ้วเข้มต้องขมวดมุ่น

จะไม่เลิกใช่มั้ย......................ได้.................

...................................................

"อึก.........ดะ.........แด้   เบาๆดิวะ

"เออน่า   อีกหน่อยก้ดีขึ้นแล้ว"

"อ๊ะ..............ซ์"

"เปนไงดีขึ้นยัง"

"เร็วๆดิ  เสียวเว้ย"

"เดี๋ยวก้บอกเร็ว  เดียวก้บอกเบาจะเอาไงวะ"

"ไม่ต้องแระ  ทำเองมันกว่าเยอะ  มานี่เลย"

"เฮ้ย   ไม่เอา"

................

"อาห์"

..................

กิจกรรมปั่นหูเปนไรที่ชวนฟินจริงๆครับ  ^ ^

.......................................................

เด็กเผือกนีออน :  Messages  to  you  23:56......

อย่าคิดนะ  ว่าได้ไปแล้วจะเลิกลา

แต่ที่ยอมถอยออกมา  ขอตั้งหลักเพื่อรอเสียบ  =m=!!!

……………Ending……………

®Talk  :  หาฤกษ์ดีๆลงตามสัญญาได้แระ  หุๆ  รอรีดตั้งนานนน
รีดยังไม่ลืมเค้าใช่มั้ย TmT  จบแระเจรงๆ  555  ค้างๆกะเมสเสจของโล่ก้เหอะนะ
โล่แค่ขู่ไปงั้นล่ะ....................มั้ง ^^  จบสวยปร่ะ!!!!

® : สปอยเสเปเชี่ยวอีกทีนะ  ครือแบบ?
เค้าว่าเรื่องมันยาวมากแล้วอ่า  เลยอยากยกสเปไปเปิดเป็นเรื่องใหม่นะ
เด๋วฤกษ์งามๆมาลงให้  [หน้าถีบตรงที่โล่จะได้เสียบซะที ;p]

 ถ้าเอ็นซีมันแป้กก้ขอโต้ดด้วยนะ  เค้าทำได้แค่นี้จริงๆ
ตามมากระทืบไรท์ได้นะ @JRKokoRun เพราะไรท์ชอบความรุนแรง  ครึๆ

® : Take care Reader

BABYBOOMER  :  คนแรกของเค้าเลย  อ่านอยู่มั้ยเอ่ย?

555  แค่เรื่องสั้นโน๊ะ  แต่กว่าจะจบยันข้ามปี  ขอโทษที่ให้รอนานนะครัช

ถ้าอ่านเจอนะ  เค้าอยากบอกว่า  "ขอบคุณนะ"  ^^

tobpong :  รอนานมั้ยเอ่ย??  ยังอ่านมั้ยเอ่ย 555  โทดทีนะ 

เค้าอยากให้เป็นแบบนั้นนะ  เรื่องควบสองเนี่ยแต่ 3p  ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เลยขอแอ๊บแดแจน่ะ มันเป็นความตั้งใจแรกเค้าอ่ะ 

ขอโทดและขอบคุณนะครัช  ที่ติดตามจนถึงตอนนี้ 

[#กระซิบกระซาบ# แต่โล่แจอย่าพลาดสเปนะจริ๊]

nat-99 :   คนนี้อย่าให้เจอนะ  กระโดดกอดคอเลย  สองโพสอ่ะ

เป็นเกียรติอย่างมากจร้ะ  ลุ้นมากเลย  ผิดหวังมั้ยเนี่ยยยยย

แต่ขอบอกนะ  สเปไม่ทำให้ผิดหวัง  แค่รออีกนิสนะที่รัก

ข้าน้อยจะสานสัมพันธ์ให้  ^++++^ 

fatymi :  มีคนเดียวที่ตรงใจเลย  มาอัพเพิ่มให้แล้วครัช  รอนานมั้ยเอ่ย 

อย่าพึ่งเบื่อเค้านะ  ^+++++++++++^

¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥

¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥