คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : × SF # Let's not
SF; Let’s not
Couple; Hanhyuk ❤
Talk; แต่งไว้นานแล้วล่ะค่ะ แต่อยากเอาลงให้คนอ่านได้อ่านบ้าง~ ถือว่าเป็นน้ำจิ้มระหว่างรอโอ้มายแดด แล้วกันนะคะ ,แนะนำให้เปิดเพลง Let’s not – Super Junior ,คลอไปด้วยนะคะ รับรองว่าอินนะคะ - w - v
이 순간이 마지막이라고 그토록 사랑한 그 대가에
ฉันบอกกับคนที่ฉันรักว่านี่คือช่วงเวลาสุดท้ายของเรา
돌리려 해도 울며 매달려도
แม้ว่าเธอจะย้อนกลับมา แม้ว่าเธอจะวิงวอนร้องไห้สักแค่ไหน
그냥 싫다며 헤어짐을 말한 나야.
แต่ฉันก็จะเป็นคนพูดคำว่า "เราเลิกกัน" แม้ว่าจะไม่ต้องการเลย
“พี่ระหว่างความรักที่พี่มีให้ฉันกับเม็ดทราย อย่างไหนมากกว่ากัน?”
“เม็ดทรายน่ะมีมากมาย แต่ในทุกๆวันที่มีสายลมพัดผ่าน เม็ดทรายก็ค่อยๆปลิวหายไป...”
“...”
“ความรักของพี่มีมากกว่าเม็ดทราย แต่มันจะไม่เหมือนเม็ดทรายนะ ฮยอกแจ”
ฮันกยองพูดในขณะที่ตัวเองก็กระชับอ้อมกอดที่มีให้ร่างบางแน่นขึ้น ฮยอกแจเงยหน้ามองคนผู้เป็นที่รัก ก่อนมือบางจะจับแขนแกร่งไว้เบาๆ กระชับอ้อมกอดอบอุ่นนี้ให้แนบแน่นยิ่งขึ้น
“พี่ ถ้านี่คือช่วงเวลาสุดท้ายของพวกเรา พี่จะบอกอะไรผม?”
คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยแววตาใสซื่อ ฮันกยองมองหน้าคนตัวเล็กนิดหนึ่ง ก่อนจะผละออกน้อยๆแล้วใช้มือหนาของตนกอบกุมมือบางไว้หลวมๆ ด้วยความทะนุถนอม
“ถ้านี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายจริงๆ อย่าตามหาพี่ อย่ารักพี่ อย่าคิดถึง ให้นายหันไปมองคนที่เค้ารักนาย ให้นายทำเพื่อเค้ามากๆ อย่าได้หันกลับมาหาคนอย่างพี่ แต่โปรดรู้ไว้เสมอว่า พี่รักนาย”
“ผมจะจดจำ...แค่สามคำสุดท้ายที่พี่บอก”
ฮยอกแจเอ่ยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวเข้าหาฮันกยอง ฮยอกแจกอดฮันกยองไว้เบาๆราวกับกลัวว่า...สิ่งที่ร่างสูงพูดมันจะเป็นความจริง
กลัว...
กลัวเหลือเกิน...
“เป็นไงฮยอกแจไปเที่ยวมา??”
“สนุกดี บรรยากาศที่นั่นดีมากเลยล่ะ”
“ฉันบอกแล้วเพราะว่าฉันเองก็ชอบที่นั่นเหมือนกัน”
ซีวอนว่าพลางหัวเราะร่วนกับร่างบางตรงหน้า ฮันกยองที่นั่งมองอยู่นานก็อดที่จะอมยิ้มเสียไม่ได้ เมื่อนึกถึงร่างเล็กตรงหน้ากับบรรยากาศเมื่อสองสามวันก่อน ที่พวกเค้าไปเที่ยวกันเพราะเป็นวันครบรอบที่คบกัน ฮันกยองเลยอยากจะสร้างความทรงจำดีๆไว้ให้กับคนตัวเล็กนี่
“ซีวอน ฉันอยากซื้อของขวัญให้ฮันกยอง...ฉันไม่ได้ให้อะไรเค้าเลย”
“ถักผ้าพันคอสิ่ ง่ายดี”
“จริงสิ่ ขอบคุณนะฉันไปหาซองมินดีกว่า”
ซีวอนอมยิ้ม เมื่อรู้ความจริงจากปากฮยอกแจที่เจ้านี่นอนไม่หลับมาสองสามคืนแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้น ฮยอกแจก็วิ่งไปยังหน้าร้านดอกไม้เพื่อตามหาฮันกยอง...
พวกเค้าเปิดร้านดอกไม้ด้วยกัน โดยมีเพื่อนๆคอยแวะมาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ กิจการเล็กๆที่ทำขึ้นจากหัวใจไม่ว่าอย่างไรแล้ว มันก็คงจะไม่ปิดลงง่ายๆอย่างแน่นอน ฮยอกแจมองหน้าร้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้มากมาย ดูก็รู้ว่าร่างสูงของเค้าเพิ่งจะเอามาลงเป็นแน่แท้
“พี่...ฉันขอดอกกุหลาบสีขาวจะได้ไหม?”
“เธอไม่มีเงินหรอ?”
“ไม่มี...ค่ะ”
เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ส่ายหน้าเบาๆ ใบหน้าเล็กก้มลงแสดงถึงความผิดหวัง ฮยอกแจเอี้ยวตัวหันหลัง ไปหยิบดอกกุหลาบสีขาวเพียงดอกเดียวมาซ่อนไว้ด้านหลัง แล้วย่อตัวในระดับเดียวกันกับเด็กน้อย ใบหน้าน่ารักนั่นกำลังบูดเบี้ยว ราวกับว่าไม่นานนี้น้ำใสๆจะไหลออกมาอย่างแน่นอน
“เธอจะเอามันไปทำอะไร?”
“แด่คุณแม่ที่ป่วยแล้ว คุณมีค่าสำหรับฉัน”
“น่ารักจริง อย่าบอกพี่เจ้าของร้านนะ”
“พี่ไม่ใช่เจ้าของร้านเหรอ??”
ฮยอกแจขยิบตาให้ ก่อนจะจับเด็กสาวหมุนตัวไป แล้วโบกมือลา เด็กน้อยหันมายิ้มนิดๆก่อนจะวิ่งจากไปในที่สุด ฮยอกแจลดมือลงและพยายามหาร่างสูง ที่ไม่มีทีท่าว่าจะอยู่แถวนี้เลย...
เค้าตัดสินใจไม่ไปและโทรเรียกซองมินมาหาที่ร้านแทน ไม่นานนักซองมินก็เดินเข้ามายังหน้าร้านที่มีฮยอกแจนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ ไม่ว่าอย่างไรเพื่อนคนนี้ของเค้าก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย...
“ฮยอกแจ...”
“มาแล้วเหรอ? เริ่มกันก่อนที่พี่ฮันจะมาเถอะ”
ฮยอกแจเอ่ยก่อนทั้งคู่จะลงมือถักผ้าพันคอสีขาวในมือ เวลาช่างผ่านไปรวดเร็ว แฟนหนุ่มของซองมินก้มารับยังหน้าร้าน ฮยอกแจเดินไปส่งก่อนจะมองหน้าปัดนาฬิกา เวลาสองทุ่มกว่าๆ ฮันกยองยังไม่กลับมาเลย ถ้าเป้นแบบนี้ฮยอกแจคงต้องปิดร้านแล้วสินะ
ร่างเล็กเดินเก็บดอกไม้หน้าร้านและในร้านจนเรียบร้อย มือบางหยิบปากกาน่ารักมาจรดบนกระดาษโน้ต ก่อนจะค่อยๆเขียนข้อความของวันนี้ลงไป
‘พี่เบี้ยวฉันเหรอ?
เจ้าคนขี้โกง เก็บร้านเหนื่อยนะ
.........’
ฮยอกแจอมยิ้มกับข้อความที่เขียนก่อนจะปิดร้านอย่างสมบูรณ์แล้วเดินกลับบ้านคนเดียว แม้ว่าหัวสมองจะนึกไม่ออกว่าฮันกยองไปไหนก็ตามแต่...
ไม่ว่าอย่างไรเค้าก็ต้องถักผ้าพันคอต่อจนเสร็จ เพราะทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่อย่างน้อยๆ ช่วงเวลาทั้งหมดก็อยู่ที่ร้านดอกไม้เล็กๆนี่แล้ว
เช้าวันต่อมา...
ฮยอกแจที่อมยิ้มเพราะคิดว่าจะได้เจอฮันกยองในตอนเช้า แต่มันกลับไม่ใช่ โน้ตของฮยอกแจยังคงวางไว้ที่เดิม มีเพียงข้าวของถูกจัดวางไว้ในที่ๆมันควรอยู่ ฮยอกแจมองอย่างงงๆ ก่อนจะค่อยๆกวาดตาหาฮันกยองหรือโน้ตของคนขี้โกง
แต่ก็ไม่มี... ฮยอกแจไม่ได้เอะใจอะไรก่อนจะนั่งถักผ้าพันคอในร้านดอกไม้เล็กๆนี่ต่อไป ลูกค้าหลายคนไม่ได้หายไป แต่ส่วนใหญ่มักถามหาฮันกยองที่ปกติเข้ามา จะต้องเจอคู่นี้หยอกล้อกันอยู่เสมอ
เวลาล่วงเลยไปหนึ่งวันเต็มๆ ผ้าพันคอของฮยอกแจเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่ตอนจบเท่านั้น ระหว่างที่คนตัวเล็กกำลังเก็บของอยู่ ก็ต้องตกใจกับมืออุ่นๆที่เอื้อมมากอดเอวบางของเค้าเอาไว้ อ้อมกอดอบอุ่นที่คุ้นเคย...
“ไปไหนมาพี่...”
“...”
“ดื่มชาหน่อยไหม จะได้อุ่น”
“ฮยอกแจ...”
“หรือจะเป็นเค้กที่พี่ชอบดีนะ”
“เราเลิกกัน”
“พี่ไม่เอาระ..เหรอ?”
“ฮยอกแจ...”
“นมหน่อยก็ได้ จะ ดะ..ได้อุ่น”
ฮยอกแจมองมือขาวๆของตัวเอง ซึ่งอุ้มช่อกุหลาบที่วันนี้ตัดหนามทิ้งออกไม่หมดอยู่ มือของเค้าถูกหนามเล็กๆของกุหลาบขีดข่วนจนเป็นรอยแดง ถลอกนิดๆหน่อยๆแต่ก็เต็มมือ
น้ำเสียงสั่นเครือของฮยอกแจ ไม่ได้ทำให้ฮันกยองเอ่ยอะไรมาอีก แต่ร่างเล็กกลับไม่มีน้ำตา ซักหยด ทุกอย่างจุก...อยู่ที่ลำคอ ความคิดหยุดนิ่ง ชาวูบไปทั้งตัว แต่กระนั้นก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา
“พี่...ไปเถอะ วันนี้ฉันเก็บร้านเอง”
ฮยอกแจเอ่ยเสียงแผ่วเบา ในลำคอจุกพูดไม่ออก ฮันกยองเดินออกไปเงียบๆท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินขวักไขว่อยู่หน้าร้าน ฮยอกแจทรุดตัวลงนั่ง ช่อดอกกุหลาบที่คาอยู่ในมือถูกบีบแน่นเข้าไปอีก ความเจ็บปวดแล่นริ้วเข้ามานั่นทำให้ฮยอกแจได้ตระหนักแล้ว...
พี่ฮันกยองช่างเหมือนกุหลาบที่สวยงาม ให้ความรู้สึกมากมายเวลาได้ใกล้ชิด ให้ความรู้สึกมากมายเพียงแค่ได้มอง กลีบบางเบาที่ซ้อนทับกันมากมาย เชิญชวนให้มาพินิจใกล้ๆ กลิ่นของมันที่ส่งกลิ่นหอมละมุนมายั่วยวนใจ
รูปลักษณ์ทุกอย่างล้วนแต่เชิญชวนให้ได้เป็นเจ้าของ เชิญชวนให้ได้สัมผัส...
เพียงนิดเดียว
เพียงวูบเดียวของความคิด
ก็ไม่สามารถหยุดอะไรได้อีก...
หากแต่ถ้าได้เป็นเจ้าของแล้ว เมื่อลองสัมผัสถูกจับเข้าหน่อย...
ก็จะได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดเช่นกัน ยามที่กุหลาบยังไม่ถูกตัดหนามออก
เพียงเพราะมันสวยงาม ความหลงใหลเผลอไผล
ทำให้จับต้องไปอย่างไม่ระมัดระวัง
เลยทำให้เจ็บตัวขนาดนี้...
ความเจ็บปวดเพียงเบาบาง แต่ก็ไม่ได้ทำให้มีน้ำตา
เผลอใจไปรักพี่ฮันกยองเสียเต็มหัวใจ ไม่ได้คิดเผื่อเอาไว้ในวันนี้…
ไม่ได้คิดว่าความรักสวยงามตรงหน้า
จะสร้างความเจ็บปวดให้
ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่
เมื่อคนตรงหน้าเดินจากไป...
มันถึงจะรู้สึก
เมื่อเราคลายมือที่สัมผัสหนามกุหลาบออก
มันถึงจะรู้สึก...
ว่ามันมีน้ำตา
ว่าเลือดกำลังไหล...
난 항상 강한 척만 하지만
ฉันแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเสมอ แต่...
평생 너 하나 지킬 자신 없어 떠난 비겁한 남자야
ฉันก็เป็นผู้ชายขี้ขลาดคนที่ไม่มั่นใจว่าจะปกป้องเธอไปได้ตลอดชีวิตและจากเธอไป
ผมเดินจากมาอย่างไม่ได้สนใจ จนกระทั่งข้ามถนนมาและกำลังจะเดินไปนั่งพักยังเก้าอี้ไม่ไกลนี้ แม้จะสะดุดกับเด็กน้อยที่มายืนขวางทางผมอยู่ก็ตาม เธอมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ก่อนผมจะค่อยๆย่อตัวลงในระดับเดียวกันกับเธอ
“พี่เป็นเจ้าของร้านดอกไม้หรือเปล่า?”
‘พี่เป็นเจ้าของร้านนี้ใช่ไหม?’
คำถามของใครบางคนซ้อนทับเข้ามาในหัวสมองผม...
“เคยเป็นน่ะ”
“และพี่ก็เป็นเจ้าของพี่คนสวยนั้นใช่ไหม?”
‘ตราบใดที่พี่ยังเป็นเจ้าของหัวใจฮยอกแจ พี่ก็ยังเป็นเจ้าของร้าน’
‘แล้วถ้าช่วงเวลาสุดท้ายมาถึงล่ะพี่??’
‘ถ้าฮยอกแจคิดว่าหัวใจของฮยอกแจยังอยู่กับพี่ พี่ก็ยังเป็น...’
“ก็...”
“เค้าบอกฉันมาล่ะ ว่าอย่าบอกพี่เจ้าของร้าน...”
“เรื่องอะไร?”
“เค้าเอาดอกไม้ให้ฉันเพราะฉันบอกว่าแม่ของฉันป่วย”
เด็กสาวก้มหน้านิ่ง ปากแดงๆเม้มเข้าหากันแน่นทั้งๆที่ในใจเด็กสาวรู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เธอมองหน้าพี่ชายสุดหล่ออีกครั้ง
“ฉันโกหก...”
“แล้วเธอเอาดอกไม้ให้ใคร?”
“พี่ชายสุดหล่อคนนั้น”
เด็กสาวชุดขาววิ่งหายไปทันที ฮันกยองหันไปยังตำแหน่งที่เธอชี้...
ซีวอนที่รีบวิ่งเข้าไปหาฮยอกแจด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะกอดฮยอกแจนิ่ง ฮยอกแจไม่ได้มีน้ำตา แต่กำลังยิ้มบางๆให้ซีวอนอยู่ ฮันกยองมองภาพพวกนั้น ก่อนจะค่อยๆนึกถึงตัวเอง
‘ฮยอกแจพี่จะไปรับที่มหาลัย รอก่อนนะ’
[มันมืดแล้ว ฉันกลัวพี่มาเร็วๆนะ]
‘ถ้าเป็นนายให้เร็วแค่ไหน พี่ก็จะรีบไป...’
[พี่...อ่ะ ......]
‘ฮยอกแจนายเป็นอะไร อย่าอำพี่นะ!’
เสียงปลายสายเงียบหายไป จนฮันกยองตกใจ เค้ารีบบึ่งรถตัวเองมายังมหาลัยทันที แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว... เพราะฮยอกแจอยู่ในอ้อมกอดของซีวอนเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวเล็กของเค้าที่ถูกซีวอนอุ้มขึ้นรถไป ทั้งๆที่ฮันกยองก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าฮยอกแจนี่...
และทุกครั้งที่ฮยอกแจตื่นมาเค้าก็จะพบกับซีวอนเป็นคนแรก ซีวอนที่ไม่ว่าจะเรื่องอะไรถ้าเพื่อฮยอกแจเค้าจะทำให้ดีที่สุด แตกต่างจากฮันกยองตรงนี้ ที่ไม่ว่าเค้าจะรีบซักแค่ไหน ก็ไม่ได้ครึ่งของซีวอนเลย ไม่ได้แม้เสี้ยวเดียวด้วยซ้ำไป
ไม่เคยเลยที่เค้ามาทันเวลาฮยอกแจมีเรื่อง
ฮยอกแจป่วยก็ซีวอน
ฮยอกแจเกิดเรื่องก็ซีวอน
ส่วนตัวเค้าก็ทำได้เพียงแค่นั่งมองอยู่อย่างห่างๆ...
นั่งมองฮยอกแจของเค้าปลอดภัยแค่นั้น
แค่นั้นที่ฮันกยองทำได้....
ฮยอกแจก็เหมือนดอกไม้ทั่วๆไป
ดอกไม้ที่ธรรมดาและส่งกลิ่นหอม ไม่แตกต่างอะไรจากพวกนัก
แต่ที่มันน่าสนใจ คงเป็นรูปลักษณ์ที่แสนสะดุดตา
น่ารักและไร้เดียงสา บอบบาง
และเค้ากลัวเหลือเกินว่าจะปลิวไปกับสายลม
ฮันกยองพร้อมที่จะปกป้องและดูแลดอกไม้ดอกนี้เสมอเมื่อเค้าเห็นฮยอกแจ
แต่ทุกครั้งที่เค้าพยายามทำอะไรเพื่อรักษาทุกสิ่งที่เป็นดอกไม้ดอกนี้ มันก็มักจะโดนคนอื่นฉกชิงไปตลอด จนความคิดที่เคยเต็มเปี่ยมนั้นลดถอยลงเรื่อยๆ
กลีบมันจับนิดหน่อยก็ช้ำ เหมือนกับ
รูปร่างฮยอกแจ ที่แสนบอบบาง
เกสรที่หอมหวาน เหมือนกับ
ตัวของฮยอกแจ ที่ช่างแสนเย้ายวน
ก้านมันที่แข็งแกร่ง เหมือนกับ
นิสัยของฮยอกแจ ไม่เคยร้องไห้ง่ายๆ...
และเค้ามันก็แค่คนขี้ขลาดที่ไม่มีโอกาสได้ปกป้องฮยอกแจเลยซักครั้ง...
เค้ามันก็แค่คนขี้ขลาดที่ไม่ยอมคว้าฮยอกแจไว้แน่นๆ ไม่เคยเลย...
เค้ามันแค่คนขี้ขลาดที่ยอมทิ้งฮยอกแจที่รักที่สุด...
ทิ้งดอกไม้ที่สวยงามที่สุด...
qqqqtunn’
จบไปครึ่งหนึ่ง เป็นไงล๊า~~
ทำไมอ่านนิยายไม่ได้อย่างอ่านหนังสือสอบนะ
นางเอกเป็นโมเมนต์ตามเข็มนาฬิกา พระเอกเป็นโมเมนต์ทวนเข็มนาฬิกา
เสร็จแล้วทั้งสองข้างจะเท่ากัน เท่ากับทั้งคู่มีใจให้กัน??
อ่านแบบนี้น่ะเหรอ =='
บู่วววววววว ตุ่นเครียด~ เอาล่ะ!!
ปิดเทอมเจอกันโลด!!
ความคิดเห็น