ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ซินซอฮยอน [100%]
ตอนที่ 5 ซินซอฮยอน
ผู้เป็นบิดาวางมือบุตรสาวลงกับผ้าปูที่นอนอย่างช้าๆ สายตาที่เป็นห่วงเป็นใยแต่เดิมนั้นหม่นลงและกลืนทับด้วยความเย็นชาเข้ามาแทนที่ ใบหน้าตึงขึ้นเล็กน้อย
"เจ้าพูดเหลวไหลอะไรของเจ้า ข้าเคยสั่งเอาไว้หนักหนาแล้วว่าห้ามใครเอ่ยถึงนางอีก แม้แต่ชื่อนางก็อย่ากล่าวถึงใต้ชายคาบ้านสกุลซิน เหตุใดเจ้าจึงเอ่ยถึงนาง ไหนจะเลอะเทอะเรื่องเข้าวังอะไรนั่นอีก"
"ข้าพูดจริงนะเจ้าคะ ท่านพ่อ" ฮวารยอนพูดเสียงแผ่ว ลมหายใจรวยริน
"เจ้าเสียสติไปแล้ว!" ใต้เท้าซินตวาด
"ท่านพ่อ" อดีตพระชายาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง ผู้เป็นบิดาถึงกับผวาเข้ามาประคองตัวบุตรสาว
"เจ้าจะลุกขึ้นทำไม นอนลงเสีย หมอห้ามเด็ดขาดว่าอย่าเพิ่งเคลื่อนไหว เจ้าต้องพักผ่อน"
"ไม่เจ้าค่ะ" ฮวารยอนปฏิเสธ "เรื่องนี้รอไม่ได้ ข้าจำเป็นพูดกับท่านพ่อโดยเร็วที่สุด และข้าสาบานว่าสติสัมปชัญญะของข้าครบถ้วนสมบูรณ์ดีเจ้าค่ะ"
ใต้เท้าซินเพ่งมองลูกในไส้ของตน แต่เดิมบุตรีผู้นี้เป็นคนใจอ่อน ไม่สู้คน หวาดกลัวและวิตกกังวลไปเสียทุกสิ่ง เขายังจำคืนแรกก่อนที่ฮวารยอนจะเข้าวังได้ดี แม้จะดีใจเหลือประมาณที่ได้รับคัดเลือกเป็นพระชายา แต่ก็ยังคงความหวาดหวั่นเคร่งเครียดว่าจะประพฤติตนถวายการรับใช้องค์ชายอย่างไรในวังหลวงจนเขาต้องเรียกบรรดาบ่าวไพร่เข้ามาปลอบโยนนางกันอย่างจ้าละหวั่นเพื่อไม่ให้เกิดความรู้สึกไม่ดีในจิตใจก่อนจะเข้าพิธีมงคล
แต่คราวนี้ฮวารยอนเปลี่ยนไป แววตาที่เคยสั่นระริกเหมือนลูกกวางน้อยแปรเปลี่ยนเป็นเข้มแข็งทว่าแฝงประกายบางอย่าง... ประกายแห่งความแค้น
"เจ้าจะพูดอันใด" ใต้เท้าซินถามพลางนั่งยืดหลังตรง
"ข้าอยากพบซอฮยอนเจ้าค่ะ" ฮวารยอนพูดออกมาอย่างแน่วแน่เด็ดเดี่ยว
"เหตุใดถึงอยากเจอนาง" บิดาถามเสียงคลางแคลง
"ข้าอยากให้นางเข้าวัง เข้าวังแทนข้าและ--"
"และแก้แค้นคนที่มันทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้งั้นรึ" ใต้เท้าซินถามเสียงดังสนั่น "นางเป็นลูกอนุฯ เจ้าก็รู้ว่าพ่อเกลียดชังแม่นางกับนางเพียงไร ถึงกับเฉดหัวออกไปจากบ้านและสั่งห้ามใครพูดถึงอีก เหตุใดเจ้าถึงต้องการพบนางให้ทำการนี้อีก แม่นางคือคนฆ่าแม่เจ้า เจ้าก็รู้ดีไม่ใช่รึ"
"รู้ดีเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่เคยโกรธเกลียดชิงชังซอฮยอน ตอนแม่นางฆ่าแม่ข้า ทั้งข้าและซอฮยอนต่างยังแบเบาะทั้งคู่ ฉะนั้นนางจะผิดอะไรเจ้าคะ"
"ผิดที่เป็นลูกอนุฯ และลูกฆาตกร"
"ท่านพ่อ! แยกแยะเรื่องในอดีตบ้างไม่ได้รึเจ้าคะ"
"เจ้าไม่มีวันรู้เพราะเจ้ายังเป็นทารก ไม่มีวันได้รับรู้ถึงความสูญเสีย" ใต้เท้าซินพูดพลางหลับตาลงช้าๆ
"ท่านพ่อ" บุตรีเอื้อมมาคว้ามือหยาบกร้านของผู้เป็นบิดามากุมไว้แนบอก "ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ลืมเรื่องในอดีต แม่ของนางก็รับโทษไปแล้ว ตัวนางกับข้าก็หามีเรื่องบาดหมางกันไม่ ท่านพ่อโปรดอนุญาตด้วยเถิดเจ้าค่ะ"
"แล้วทำไมต้องเป็นนาง หญิงสาวมากมายในสกุลเราหลายคนก็พร้อมจะรับใช้เจ้า ทำไมต้องเป็นนาง"
"เพราะนางคือน้องสาวที่ข้าผูกพันที่สุด ผู้อื่นข้าหาไว้ใจได้ไม่ เหตุผลอีกข้อคือนางเป็นลูกอนุฯ ที่ไม่มีหน้าไม่มีตา ไร้ชื่อไร้เสียง ถ้าแฝงเข้าวังไปแน่นอนว่าไม่มีใครเพ่งเล็งอยู่แล้วเจ้าค่ะ" ใต้เท้าซินได้ยินก็คิดตามช้าๆ
"ความหมายของเจ้าคือให้นางเปลี่ยนสกุล ปลอมความเป็นมาในสาแหรกตระกูลและส่งนางเข้าวังเช่นนั้นหรือ"
"เจ้าค่ะ อิทธิพลของท่านพ่อทำได้แน่นอน หาขุนนางใต้บัญชาท่านให้รับอุปถัมภ์และส่งนางเข้าวังในสกุลนั้น ไม่ใช่สกุลซิน ถึงอย่างไรท่านพ่อก็คงไม่ใจดำปล่อยให้ลูกสาวอีกคนของตัวเองต้องตกระกำลำบากอยู่ข้างนอกตลอดไปใช่หรือไม่เจ้าคะ" ฮวารยอนพูด
"แต่เจ้าก็สามารถเข้าไปแก้แค้นได้ด้วยตัวของเจ้าเองไม่ใช่หรือ พ่อก็พร้อมจะเปิดโปงแผนชั่วของคิมซังกุงต่อฝ่าบาท เราสามารถทำเองได้ ไม่จำเป็นต้องไปให้นางช่วยด้วยซ้ำ"
"ข้า... ข้าคงไม่รอดแล้วเจ้าค่ะ" เสียงที่หนักแน่นมาตลอดกลายเป็นแผ่วสะท้าน ฮวารยอนก้มหน้าลงพร้อมกับน้ำตาที่อาบแก้ม กายบอบบางสั่นไหวส่อให้เห็นถึงจิตใจภายในที่บอบช้ำอย่างหนักหน่วง
"เจ้าพูดอะไร เหตุใดถึงกล่าววาจาอัปมงคลเช่นนี้ เจ้าฟื้นคืนสติแล้ว เจ้ารอดแล้ว ไฉนยังจะพูดถึงความตายอีกเล่า" ใต้เท้าซินกล่าวเสียงดัง
"ยาที่หมอให้ข้าเป็นเพียงแค่ช่วยระงับพิษในกายเพียงเท่านั้น หาได้รักษาข้าไม่ อีกไม่นานเมื่อตัวยาสิ้นฤทธิ์ พิษก็จะแล่นพล่านไปทั่วร่างกายอีกครา แม้ชั่วเวลานี้ข้าก็ปวดร้าวในกายสุดแสนจะทานทนไหว แต่เพราะเป็นเรื่องสำคัญจึงต้องรีบพูดกับท่านก่อน... ก่อนที่ข้าจะจากไป"
ใต้เท้าซินนิ่งไป เขาค่อยๆ กล้ำกลืนความเจ็บปวดเข้าไปภายใน ตลอดชีวิตขุนนางเขาไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้ผู้ใดเห็น ทว่าคราวนี้มันช่างยากเย็นนัก ยากเย็นจริงๆ
"เจ้าอย่าตีตนไปก่อนไข้ เลิกเรียกร้องถึงความตายเสียที"
"ท่านพ่อ"
"พอที" ผู้เป็นบิดาตัดบทก่อนจะพูดต่อว่า "อย่างไรเจ้าก็รอด แล้วซอฮยอนจะไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกับเจ้าเลย แต่ข้ามีสิ่งสงสัย เจ้าจะให้นางเข้าไปทำสิ่งใดในวังหลวง"
ฮวารยอนสูดลมหายใจเข้ายากลึกและพูดออกมาช้าๆ
"ข้าจะให้นางเข้าวังเป็นนางใน แก้แค้นคิมซังกุงและองค์ชายลียิมโฮเจ้าค่ะ"
ใต้เท้าซินขมวดคิ้วมองหน้าบุตรสาว
"องค์ชายยิมโฮ? เจ้าพูดอะไร ทำไมถึงต้องแก้แค้นองค์ชายด้วย"
"ท่านพ่อมิรู้หรือเจ้าคะ เขาคือผู้ที่ลงบัญชานี้ลงมาเอง รับสั่งให้ข้ารับโทษตาย" ฮวารยอนพูดออกมาอย่างเคืองโกรธ หยิบผ้าสีขาวสะอาดขึ้นมาซับเลือดบริเวณมุมปากอย่างช้าๆ มือข้างหนึ่งยันพื้นไว้เพื่อพยุงตัว เรี่ยวแรงนางกำลังถดถอยลง
"องค์ชายยิมโฮไม่ได้มีรับสั่งให้เจ้าตาย ฮวารยอน เจ้าเอาอะไรมาพูด" บิดากล่าวเสียงห้วน
"ท่านพ่อ ข้ารู้ดี ข้ารู้ดีว่าองค์ชายชิงชังข้าเพียงไร จริงๆ พระทัยลึกๆ ของพระองค์ก็อาจอยากจะกำจัดข้าอยู่แล้วก็ได้เจ้าค่ะ"
"ฮวารยอน ตั้งสติแล้วฟังพ่อ" ใต้เท้าซินพูดออกมา บุตรสาวเงยหน้าขึ้นมอง "เจ้าตามืดบอด องค์ชายไม่ได้จะฆ่าเจ้า พระองค์เพียงรับสั่งให้ปลดเจ้าออกจากตำแหน่งเท่านั้น ไม่มีการประหาร แต่คิมซังกุงต่างหากที่วางยาพิษเจ้าและแอบอ้างปลอมคำสั่งแทกุน อีกทั้งยังหลอกองค์ชายว่าเจ้าดื่มยาฟู่จื่อลาโลกไปเอง หาใช่ฝีมือนางไม่"
อดีตพระชายานิ่งงันไปทันที คำจากปากผู้เป็นบิดาดังก้องไปมาในหัว ความคิดแต่เดิมและสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ตีกันวุ่นวายอย่างคิดไม่ตก สรุปผู้ใดที่โกหก เรื่องทั้งหมดมันเป็นอย่างไรกันแน่
"เรื่องเหล่านี้รวมถึงเล่ห์เหลี่ยมคิมซังกุงน้อยคนนักที่จะรู้ มหาดเล็กบางคนยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำ แต่พ่อจะนำเรื่องนี้ไปเปิดโปงให้ฝ่าบาทได้รับรู้ เจ้าจะพ้นมลทินและคืนตำแหน่งเดิม" ใต้เท้าซินกล่าวกับบุตรสาว
ซินฮวารยอนยังคงคิดทบทวน องค์ชายไม่ได้อยากฆ่าข้าหรือ พระองค์ไม่ใช่เกลียดข้าจริงหรือ ทว่าความทรงจำหนึ่งย้อนกลับเข้ามาในดวงจิต
"ไม่จริง" อดีตพระชายากระซิบแผ่ว ใต้เท้าซินงุนงง "ไม่จริงอย่างใดกันลูกพ่อ"
"ไม่จริง!" ฮวารยอนกรีดเสียงดังสนั่น มือข้างหนึ่งปัดถ้วยยาที่หมอวางเตรียมไว้ให้หกกระจาย ตัวยาสีน้ำตาลเข้มไหลเปรอะเป็นทางยาวไปตามพื้นห้อง "องค์ชายคือคนที่ฆ่าข้า คือเขา เขาแน่นอน" นางร้องออกมาอย่างกราดเกรี้ยว สองมือกำคว้าผ้าปูแน่นอย่างลืมตัว
"ฮวารยอน พ่อเพิ่งบอกไปมิใช่หรือว่าองค์ชายมิเกี่ยว--"
"ท่านพ่อหยุดเข้าข้างเขาได้แล้ว" บุตรสาวตะโกนขัดผู้เป็นบิดา "ข้าได้ยินมากับหูของข้า เต็มสองหูข้า"
"เจ้าได้ยินมากับหู? ได้ยินอะไรมาอย่างนั้นรึ"
"ห้องทรงพระอักษร หน้าห้องทรงพระอักษรของยิมโฮแทกุน พระองค์รับสั่งกับมหาดเล็กโชคังอินให้ลงโทษข้าด้วยกฎที่บัญญัติเอาไว้สูงสุด" นางพูดออกมาโกรธแค้น น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
"เจ้าแน่ใจหรือ แน่ใจหรือว่าเจ้ามิได้ฟังผิดหรือว่า--"
"ท่านพ่อ!" บุตรสาวกรีดเสียง "เห็นข้าหูหนวกตาบอด เห็นข้าเป็นบ้าใบ้สติวิปลาสหรืออย่างไรเจ้าคะ ข้าได้ยินเต็มสองหูข้า สองรูหูข้านี่ อย่ามาบอกว่าข้าฟังผิด!" เสียงฮวารยอนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ยามที่นางอาละวาดแม้ผู้เป็นบิดาก็ยังต้องเกรง
"แต่รับสั่งองค์ชายที่มีบัญชาลงมา--"
"พอทีเจ้าค่ะ" ใต้เท้าซินพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบเพราะมั่นใจว่าลูกสาวตนกำลังเข้าใจอะไรผิด ทว่าก็ถูกนางพูดตัดบทอีกครั้ง "และถ้าท่านพ่อรักข้าและอยากแก้แค้นให้จริงๆ จงอย่าได้ทูลฝ่าบาท ปล่อยให้ข้าจัดการเองเถิดเจ้าค่ะ"
ใต้เท้าซินอ้าปากจะคัดค้าน ทว่าจู่ๆ ลูกสาวก็ยกมือขึ้นกุมหน้าอกและก้มลงกระอักเลือดเสียสีดำคล้ำลงในอ่างทองเหลือง ผู้เป็นบิดารีบยกผ้าสะอาดเช็ดปากให้ นางถอนหายใจช้าๆ
"ข้าอยากพักผ่อนเจ้าค่ะท่านพ่อ" ฮวารยอนพูดก่อนจะค่อยๆ เอนตัวลงกับที่นอน ศีรษะหนุนหมอนและหลับตาลงอย่างคนเหนื่อยอ่อน ผู้เป็นบิดามองบุตรสาวของตนอย่างนึกสงสาร ทว่าในอารมณ์ที่คุกรุ่นเช่นนี้ นางคงไม่สนใจหรือรับรู้ความจริงใดๆ เป็นแน่ ต้องรอให้เย็นลงกว่านี้เขาจะอธิบายว่าเรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวกับองค์ชาย แต่เป็นแผนชั่วของซังกุงตระกูลศัตรูเพียงผู้เดียวเท่านั้น
ใต้เท้าซินยื่นมือไปลูบหัวลูกสาวยอดดวงใจอย่างช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้อง ภายนอกประตูยังมีคนที่ยืนรอฟังอาการของอดีตพระชายาอยู่พอสมควร หลายคนมีสีหน้าแววตาตื่นตกใจราวกับจะได้ยินเสียงตะโกนก้องของฮวารยอนเมื่อครู่ดังออกมา ขุนนางชั้นเอกหันไปหาหมอสามสี่คนข้างตัวและสั่งเสียงเข้ม
"เฝ้าดูลูกสาวข้าให้ดี รักษานางให้หาย เข้าใจรึไม่"
"ขอรับใต้เท้า" บรรดาหมอรับคำและรีบเดินเข้าไปในห้องคนป่วย
"ใต้เท้า พระนางทรงมีพระอาการอย่างไรบ้างขอรับ" ผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคนต่างรีบเดินเข้ามาถาม
"นางจะต้องหายดี" เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินแหวกผู้คนที่โค้งคำนับออกไป
ฟ้าเริ่มมืดลง พ่อบ้านและบ่าวไพร่ต่างเดินจุดโคมไฟตามบริเวณนอกบ้าน ส่วนด้านในจุดเชิงเทียนไว้ตามห้องของผู้เป็นนายและตามโถงทางเดิน บรรดาแขกหลายคนยังไม่กลับบ้านแต่ยังคงนั่งรอฟังอาการป่วยอดีตพระชายากันอย่างเคร่งเครียดอยู่ในห้องรับแขกของใต้เท้าซินที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าสนทนากับเจ้ากรมมหาดเล็กร่างท้วมอย่างวิตกกังวล
"พระชายาไม่ทรงเชื่ออย่างนั้นหรือว่าองค์ชายไม่เกี่ยวข้อง" ใต้เท้าลีซุนยีถามขึ้นเบาๆ วางถ้วยน้ำชาที่เพิ่งดื่มลงบนโต๊ะอย่างช้าๆ บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารชั้นเลิศล้วนแต่น่ารับประทานที่บ่าวไพร่ปรุงมาให้ ทว่าไม่มีใครกล้าคีบตะเกียบหยิบอาหารขึ้นมารับประทานหรือแม้แต่จะเหลือบมองด้วยซ้ำ
"ใช่" ใต้เท้าซินพยักหน้า "ข้ารอให้อาการดีขึ้นกว่านี้แล้วจะหาจังหวะอธิบายกับนาง ความโกรธแค้นชิงชังลูกสาวข้าแรงกล้านัก ถ้าปล่อยให้เพิ่มพูนไปย่อมจะเกิดผลเสียระหว่างตระกูลซินและราชสำนัก รากฐานบ้านเราที่สั่งสมมานานก็จะสั่นคลอน"
เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาตามทางเดินอย่างเร่งรีบ ทันใดประตูห้องก็ถูกเลื่อนเปิดออก ทุกคนหันไปมองก็พบหมอหญิงในชุดยอนจียืนตัวสั่นหอบหายใจแรงเหงื่อแตกเต็มใบหน้า สายตานางที่มองมาที่ใต้เท้าซินนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
"มีธุระอะไร จะเข้ามาเหตุใดไม่ขออนุญาต" ขุนนางชุดเขียวคนหนึ่งถามขึ้นเสียงดัง
"ตะ... ใต้เท้า" หมอหญิงทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง ทำหน้าราวกับจะร้องไห้
"เกิดอะไรขึ้น" ใต้เท้าซินถาม
"พระชายา"
"นางทำไมรึ"
"นางสิ้นพระชนม์แล้วหรือ" ขุนนางชุดเขียวคนเดิมถามขึ้น สายตาของใต้เท้าซินหันขวับไปมองผู้พูดทันที คนปากพล่อยรีบก้มหัวขออภัยอย่างลนลาน
"ไม่เจ้าค่ะ นางยังมีพระชนม์ชีพเจ้าค่ะ แต่ทว่า" หมอหญิงเสียงสั่น
"มีอะไรก็รีบพูดมาสิ" เจ้ากรมมหาดเล็กลีซุนยีเร่งเร้า
"พระ... พระชายา นางหนีไปเจ้าค่ะ"
ทุกคนตกตะลึง ใต้เท้าซินเบิกตากว้างอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา
"ซินซอฮยอน..."
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น