คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #217 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ถิง - เน่ (ตอน ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 14 )
เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ที่นายขนมโดเน่ นั่งรอให้ไอ้บ้าวัดปริมาตรเรียนจนเสร็จ
แล้วก็นัดมาเจอกันที่โรงรถ
เมื่อเช้าเห็นใบหน้าที่อยากจะร้องไห้นั้นก็อดสงสารไม่ได้
ไปแอบถามคนที่รู้จักถิงมา
มีหลายคนบอกว่า
ถิงพูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่มีใครอยากคุยด้วย
เรียนก็ไม่เข้าเรียน โดดเรียนเป็นประจำ
หรือถึงมา ก็ไปนั่งอยู่หลังสุดของห้อง
ขีด ๆ เขียน ๆ อะไรไปเรื่อย ๆ
มีคนบอกว่าครั้งหนึ่ง
ถิงยืนเถียงกับอาจารย์ที่สอนเพราะบอกว่าอาจารย์สอนผิด
และบอกว่าสูตรที่อาจารย์บอกไม่สามารถใช้คำนวณพื้นที่ที่ให้คำนวณได้
และออกไปเขียนวิธีคิดบนกระดานดำ
ทั้งที่อาจารย์ยังคงยืนกรานว่าถูกแล้ว แต่ถิงก็ไปเขียนอธิบาย
และบอกว่าจุดตรงไหนที่อาจารย์เขียนผิดจนเสร็จสรรพ
ครั้งนั้นทำให้อาจารย์เสียหน้ามาก
และคนที่ไม่เคยเข้าเรียนอย่างถิงก็ทำให้คนทั้งห้องต้องประหลาดใจ
แทบไม่เชื่อไปตาม ๆ กัน ว่าคนที่เรียนได้ที่ท้ายสุดของห้อง
จะสามารถคิดอะไรได้แตกฉานขนาดนี้
แทนที่ทุกอย่างจะดีขึ้นแต่กลับกลายเป็นว่า
ถิงไม่สามารถเข้าสอบวิชาของอาจารย์คนนั้นได้
เพราะอะไรก็ไม่มีใครรู้
รู้แต่ว่าทุกวันนี้ถิงยังคงไม่สามารถสอบผ่านวิชานั้นได้ ก็แค่นั้นเอง
ขนมโดเน่เชื่อแน่ว่าเพราะว่าถิงมีสมองอันชาญฉลาดเข้าขั้นอัจฉริยะ
จนทำให้เพื่อน ๆ ไม่กล้าที่จะพูดคุยด้วย
ประกอบกับที่เจ้าตัวเองก็ไม่คุ้นกับการพูดคุยกับใคร
ก็เลยเก็บตัวเงียบ ๆ แล้วก็อยู่ในโลกของการคำนวณของตัวเองอยู่อย่างนั้น
ไอ้เน่เคยเห็นสมุดและตัวเลขวิธีการที่ถิงคิดเมื่อวันก่อน
ดูเหมือนว่า ไม่ว่าอะไร อะไร ถิงก็คิดคำนวณออกมาได้หมด
ยกเว้นตัวเขาที่ถิงคงจะคำนวณออกมาไม่ได้
จนถึงขนาดไม่กินไม่นอนคิดคำนวณหาปริมาตรของเขาอย่างนั้น
และต้องเอ่ยปากขอตามไปวัดแขนวัดขาเขาถึงบ้านเพื่อจะคิดคำนวณออกมาเป็นตัวเลขปริมาตรให้ได้
แล้วถ้าวันหนึ่งถิงคิดตัวเลขนั้นออกมาได้ครบหมดแล้ว
ถิงก็คงไม่สนใจเขาอีกเลยแน่ ๆ
แค่คิดก็เศร้า
เศร้าจนนายขนมโดเน่ต้องถอนหายใจออกมา
"มา..มา...มาแล้ว..รอ.รอนานเบื่อแล้วเหรอ"
คนที่วิ่งมาจนเหนื่อยหอบและมายืนพูดตะกุกตะกักทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นค่อยยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือถิง
เมื่อเช้าหยิบหมวกกันน็อคมาด้วยอีกอัน เผื่อถิงด้วย เวลาขับมอร์เตอร์ไซด์จะได้ไม่ถูกจับ
เรื่องหมวกกันน็อคและก็เพื่อความปลอดภัยด้วยนั่นเอง
"อ่ะ..ใส่ซะ.." หมวกอีกใบถูกส่งมาให้คนที่ยืนงง และเมื่อได้รับ ไอ้ถิงก็พยายามจะแกะสายรัดออกให้ได้
แกะอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานก็ไม่ได้สักทีจนคนที่สตาร์ทรถคอย ต้องเอื้อมมาปลดสายออกให้
และสวมใส่ที่ศรีษะนั้น
ก่อนจะล็อคสายรัดใต้คางให้
พร้อมกับแกล้งแตะที่แก้มของไอ้ถิงเบา ๆ เป็นการหยอกล้อ
และส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
สองวันแล้ว
ที่คิดว่าไอ้บ้าวัดปริมาตรมีอะไรดีนักหนา
ถึงทำให้ยิ้มได้ทั้งวันขนาดนี้
แต่ตอนนี้ชักจะรู้แล้วว่าเพราะอะไร
ก็เพราะว่ามันน่ารักขนาดนี้น่ะสิ
ท่าทางเรื่อย ๆ เปื่อย ๆ ไม่สนใจผู้คน
การกระทำที่ทำไปตามสมองคิด ไม่ได้มีมารยาจริตเลยแม้แต่น้อย
เจ้าตัวอาจไม่รู้สึก แต่มันทำให้หัวใจของอีกคนหวั่นไหวได้อย่างง่ายดาย
"ไปเหอะ...เดี๋ยวกลับเย็น..." แค่คำเอ่ยชวนก็ทำให้คนที่งก ๆ เงิ่น ๆ ทำอะไรมึนงง
ขึ้นมานั่งซ้อนท้ายบนรถมอร์เตอร์ไซด์นั้น
แล้วรถก็เคลื่อนออกไปช้า ๆ พร้อมกับที่นาย
"จับแน่น ๆ ไม่จับไว้เดี๋ยวก็ตกหรอก..."
น้ำเสียงอ่อนโยนเอื้ออาทร ทำให้ร่างสูงโปร่งต้องโอบรัดเอวแกร่งนั้นไว้แน่น
เพราะกลัวว่าจะตกจริง ๆ
แต่เมื่อมอเตอร์ไซด์ถูกขับออกไปแล้ว
ลมแรง ๆ ที่ตีกระทบที่ใบหน้า ก็ทำให้ร่างของคนด้านหลัง ต้องก้มหน้าลงซบกับแผ่นหลังของคนขับ
หลับตาแน่นเป็นระยะ เมื่อรู้สึกแสบตา
แต่คนที่เป็นคนขับ
กลับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็อธิบายไม่ถูกว่าเพราะอะไร
บางครั้งแอบดึงมือให้คนซ้อนกอดเอวเขาแน่น ๆ
และร่างนั้นก็ทำตาม
ใบหน้าซุกซบนิ่งอยู่กับแผ่นหลังกว้างนั้น
อุ่นจังเลยนะ
รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
อุ่นจนอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน
อยากให้เวลาที่มีความสุขมากมายขนาดนี้หยุดนิ่งอยู่กับที่เหลือเกิน
*********************************
รู้สึกเหมือนคนอ่านจะน้อยลงเรื่อยๆ เบื่อซีรีย์นี้กันแล้วหรอค่ะ
ความคิดเห็น